Κυριακές

 

 

 

Όταν τον ρώτησα: που είναι το παπούτσι σου? Μου έφερε αυτό! Το παπούτσι του μπαμπά του.

 

Τις κυριακές μπαίνουμε σε μια άλλη πραγματικότητα. Την παραμυθοπραγματικότητα. Ξυπνάμε το πρωί στον μαγικό κόσμο του παραμυθοσπιτιού μας και βλέπουμε τα χρώματα που έχουν τα παιχνίδια, τα βιβλία και τα λουλούδια να είναι έντονα, ζωντανά, χαρούμενα. Οι αχτίδες του ήλιου τρυπώνουν από τα παράθυρα μέσα στο σπίτι μας και ρίχνουν πάνω μας κίτρινη χρυσόσκονη. Γέλια και παιχνίδια ακούγονται από το σαλόνι μας και ξεκινάμε τη μέρα μας μαζί.

Η πρώτη μας βόλτα έγινε στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Προσπαθήσαμε να πάμε σε δύο διαφορετικά πάρκα της περιοχής μας αλλά ήταν κλειδωμένα! Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τέτοιες καταστάσεις, τίποτα δεν μας ρίχνει τις κυριακές! Ο Π έκατσε στην παιδική κούνια, είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να απολαύσει στην ηλικία του. Κουνάει τα ποδαράκια του από τη χαρά του και μετά ησυχάζει, το βλέμμα του γίνεται σοβαρό και κοιτά τη φύση γύρω του, αφήνοντας τη βαρύτητα να κουνάει την κούνια του. Μέχρι που χόρτασε, δεν θέλει άλλο, θέλει να περπατήσει λίγο. Περπατάει τώρα άνετα όταν τον κρατάμε από το χέρι. Μόνος του δεν νιώθει ακόμη έτοιμος να κάνει πολλά βήματα. Τα παπούτσια του είναι λίγο μεγάλα, δεν υπολόγισα σωστά στο νούμερο και τον δυσκολεύουν στο περπάτημα.

Πάμε σπίτι όπου ξεθεωνόμαστε στο παιχνίδι. Δεν θέλει να κοιμηθεί, αντιστέκεται. Ξαπλώνουμε και στο δευτερόλεπτο σηκώνεται και κατεβαίνει μόνος του από το κρεβάτι. Είναι μια καινούρια κατάκτηση στη συλλογή των δεξιοτήτων του! Τελικά ο Θ καταφέρνει να τον βάλει για ύπνο. Ή είναι πιο υπομονετικός από μένα ή ο Π διαισθάνεται ότι ο μπαμπάς του είναι πιο αποφασισμένος και υποκύπτει στη νύστα του...

Καθόμαστε μόνοι μας στο σαλόνι και σαν μικρά παιδιά τρέχουμε να βγάλουμε το laptop από την κρυψώνα του και να ανάψουμε την τηλεόραση. Παρακολουθούμε ταυτόχρονα μια ταινία και ψάχνουμε διάφορα στο internet. Έχουμε λίγη ώρα να τα κάνουμε όλα! Πίνουμε καφέ. Ονειρευόμαστε ένα σαββατοκυρίακο όπου θα είμαστε οι δυό μας, θα λιώσουμε στην παραλία όλη μέρα και το βράδυ θα πάμε για φαγητό. Πριν περάσει μια ώρα λέμε ότι μας λείπει πολύ ο Π και μετράμε την ώρα μέχρι να ξυπνήσει.

Ξυπνάει και ο Θ τρέχει στο μπάνιο, και εγώ ετοιμάζω το μωρό για βόλτα! Δεν μπορούμε να πάμε έξω γιατί ο καιρός έχει χαλάσει (Μάρτιος: ηλιόλουστο πρωινό, ανεμοδαρμένο απόγευμα). Πάμε στο mall  που είναι baby friendly. Πάμε κατευθίαν στα αθλητικά παπούτσια και βρίσκουμε τα τέλεια παπούτσια για τον Π, στο σωστό νούμερο και στο στυλ του μικρού μας μπόμπιρα. Ναι έχει δικό του στυλ. Το στύλ δεν βγαίνει από τα ρούχα αλλά από τον εσσωτερικό κόσμο κάποιου. Και αυτό το στυλ έρχεται να δέσει με κάποια ρούχα και παπούτσια. Μόλις τα φοράει...είναι λες και βάλαμε κινητήρες στα πόδια του! Δεν κατέβηκε ούτε και μια φορά στο πάτωμα για μπουσούλημα. Περπάτησε ΟΛΟ το mall, εξερεύνησε κάθε γωνιά και γνώρισε κάθε παιδάκι που του κίνησε το ενδιαφέρον.

Κάτσαμε στο αυτοκινητάκι, μόνος του αλλά και με άλλα παιδάκια. Πήγαμε σε ένα κατάστημα με παιχνίδια και γνώρισε ένα κοριτσάκι μεγαλύτερο. Απλά την είδε, περπάτησε προς το μέρος της, πιάστηκε πάνω της για ισορροπία και τη φίλησε!!!! Με τον τρόπο που φιλάει ο Π (κολλάει το μέτωπο του πάνω στο δικό μας και μένει έτσι για 2 δευτερόλεπτα). Το κοριτσάκι έμεινε ακίνητο να απολαύσει τη λατρεία κάποιου άγνωστου, οι πρώτες ενδείξεις φλερτ και έρωτα. Ο Π έφυγε γρήγορα για άλλες ανακαλύψεις και άφησε το κοριτσάκι πίσω του να τον αναζητά. Σε ένα άλλο κατάστημα μπήκε μέσα σε μια παρέα με μεγαλύτερα παιδιά. Άγγιξε το παιχνίδι που έπαιζε ένα μεγαλύτερο παιδί και αυτό άρχισε να κλαίει. Η μητέρα του αγριοκοίταξε τον Θ. Δεν ήξερε τι να κάνει, είμαστε νέοι σε τέτοια περιστατικά.

Με εκπλήσει το πόσο κοινωνικός και δυναμικός είναι. Πιο ενεργητικός από κάποια παιδάκια μεγαλύτερα του. Έχει αυτοπεποίθηση. Είναι γλυκός και με καλή διάθεση. Θέλει να τα γνωρίσει όλα. Έχει θάρρος, είναι τολμηρός. Μου παίρνει την ανάσα. Νομίζω ότι επιτέλους ελευθερώθηκε, βρίσκοντας την ισορροπία στα πόδια του. Ένιωθε περιορισμένος στο καρότσι και στα χέρια μας.

Το βράδυ δεν μπορούσαμε με τίποτα να τον δαμάσουμε να κοιμηθεί, όσο εξαντλημένος και να μας φαινόταν. Ο Θ είπε ότι μέθυσε από τη ζωή και θέλει να τη ζήσει στο έπακρο, δεν θέλει να χάσει ώρες για ύπνο. Κοιμήθηκε αργά... αλλά κοιμήθηκε ήσυχα στο κρεβατάκι του. Δεν ξύπνησε ούτε μια φορά και τα σκεπάσματα παρέμειναν να σκεπάζουν το κορμάκι του έτσι όπως τα αφήσαμε. Ήταν πολύ εξαντλημένος...

Εμένα...δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Πήρα τόση ενέργεια αυτή τη μέρα που την έπαιζα ξανά και ξανά στο μυαλό μου, χαμογελώντας με τις περιπέτειες του μικρού μου αγοριού και ψιθυρίζοντας....

"ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου".