Και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες μας...

Πριν περίπου μια εβδομάδα έκανα ένα ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη για την αποφοίτηση της αδερφής μου. Άλλο ταξίδι σχεδίαζα (στη Σαουδική) και άλλο τελικά μου προέκυψε έτσι στο έκτακτο. Ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι, μαγικό, που θα υπάρχει για πάντα στην καρδιά μου. Πίστευα πως δεν θα το απολαύσω γιατί θα μου λείπουν τα μικρά μου, κάτι που δεν πρόλαβε να συμβεί γιατί το ταξίδι ήταν πολύ σύντομο, μόλις δύο μέρες. Αντιθέτως χάρισα στον εαυτό μου τις λίγες στιγμές μοναξιάς που χρειαζόταν και δεν ένιωσα καθόλου μα καθόλου τύψεις γιατί ήξερα πως τα μικρά μου θα είναι μια χαρά και χωρίς εμένα. Ένιωσα και πάλι παιδί, έτρεξα ελεύθερη στους δρόμους, κάθισα για καφέ, έφαγα νόστιμα φαγητά, ρούφηξα το τοπίο γύρω μου και ανέβηκα στον λευκό πύργο.


Πίσω στο σπίτι τα παιδάκια μου με περίμεναν χωρίς όμως να έχουν καταλάβει ακριβώς την απουσία - αστραπή που έκανα. Ο Π πηγαίνει κανονικά στο σχολείο το οποίο -παραδόξως- αγάπησε και ζητάει να πάει κάθε πρωί. Έχει μια υπέροχη και γλυκιά δασκάλα η οποία τον αγαπάει, τον αγκαλιάζει και του δίνει φιλιά ενίοτε. Αυτές οι ώρες που ο Π είναι στο σχολείο είναι απολαυστικές. Πρώτον επειδή ξέρω πως ο Π είναι κάπου που του αρέσει, κάνει δημιουργικές ασχολίες, παίζει στην αυλή και κοινωνικοποιείται. Επίσης, τρώει! Τρώει το σάντουιτς του, το φρούτο του και το μεσημεριανό του γεύμα μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια. Ξέρω ότι ξεκόλλησε από την τηλεόραση και την αδράνεια αλλά το πιο σημαντικό είναι πως του αρέσει αυτό που κάνει. Έχω λίγες ώρες μόνη μου μαζί με τον Γ, χωρίς τσακωμούς ανάμεσα σ' αυτόν και στον αδερφό του, ηρεμία για όλους. Το μεσημέρι επιστρέφει ο Π όταν ο Γ ήδη κοιμάται. Μετά θα κοιμηθεί λίγο και ο Π και τα αγόρια θα συναντηθούν  ξανά το απόγευμα. Εκεί αρχίζει το πάρτυ. Είναι οι δύσκολες στιγμές. Κατεβαίνουμε λίγο κάτω στη γειτονιά για να παίξουν με τα άλλα παιδάκια που μένουν κοντά μας ή να πάμε λίγο στο πάρκο. Ο Π κάνει ποδήλατο και ο Γ τρέχει πίσω του. Έχουμε λίγα κλάματα, τσακωμούς και οδυρμούς αλλά είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Όταν πια ξεθεωθούν ερχόμαστε πίσω στο σπίτι για μπάνιο και ύπνο. Τολμώ να πω πως έχουμε δημιουργήσει μια μικρή ρουτίνα η οποία μου αρέσει πολύ.


Ο Θ ανυπομονεί πολύ να γυρίσει πίσω. Θα γυρίσει λέει τέλος Ιουλίου, σε 3 μήνες από σήμερα, ένα χρονικό διάστημα το οποίο μου φαίνεται αιώνας, αλλά ξέρω πως θα έρθει κάποτε. Κάποιος γνωστός του τον πρότεινε για μια δουλειά στο Μουσκάτ. Είναι μια εταιρία που έβαλε μια προσφορά και αν την πιάσουν μπορεί να πάει ο Θ να δουλέψει εκεί. Κι εμείς μαζί εννοείται. Ποτέ ξανά δεν θα χωριστούμε. Αλλά κρατάω μικρό καλάθι και δεν ελπίζω τίποτα πια. Οτι είναι να έρθει ας έρθει.


Και τώρα πάω να ασχοληθώ λίγο με τον μικρό Π που δεν έχει σχολείο σήμερα λόγω των διακοπών του Πάσχα.

Το πηγάδι

Υπάρχει ένα πηγάδι στη ζωή μου, βαθύ, απύθμενο, με σκούρο μαύρο νερό. Κάποτε μπορώ και επιπλέω και καταφέρνω να ανασάνω, κάποτε βρίσκομαι στη μέση του αλλά κάποτε βυθίζομαι αδύναμη στον πάτο. Παλεύω μέσα σε αυτό το πηγάδι και δεν χάνω το κουράγιο μου, ξέρωντας ότι κάποτε θα καταφέρω να βγω από εκεί μέσα. Τον περιμένω να έρθει να με βγάλει. Περιμένω τα δυνατά μυώδη χέρια του να έρθουν να τραβήξουν τα αδύναμα δικά μου και να με βγάλει έξω γιατί εγώ δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη. Ξέρω ότι θα τελειώσει σύντομα αυτό που ζω και προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις. Στην ουσία προσπαθώ να μην κάνω καμία σκέψη γιατί ξέρω που θα καταλήξουν αυτές. Ζω την κάθε μέρα όπως έρχεται, από την ώρα που θα σηκωθώ μέχρι την ώρα που θα ξαναξαπλώσω, λαχταρώντας τη λύτρωση, την χάραξη της γραμμής του τέλους και το άνοιγμα της νέας αρχής, όποια και να είναι αυτή, δεν με νοιάζει πια. Φτάνει να είναι και αυτός μαζί μου, φτάνει να μου κρατάει το χέρι και να μη μου το αφήσει ποτέ ξανά. Δεν ήξερα πόσο έντονα μπορεί να σου λείπει κάποιος. Μια απόσταση που δεν ορίζεται από πνευματικό χωρισμό, μόνο από σωματικό. Δεν έρχεται η λύτρωση που σου δίνει ο πραγματικός χωρισμός, ο χρόνος που σε αφήνει να γιατρευτείς. Είμαστε μαζί αλλά δεν είμαστε και αυτό είναι το πραγματικό βάσανο. Η φωνή είναι εδώ αλλά το σώμα όχι. Είναι στιγμές που δεν το αντέχω άλλο πια, στιγμές σαν κι αυτή που τα μωρά κοιμούνται και έχω χρόνο να σκεφτώ. Δεν μπορώ όμως να κάνω τίποτα άλλο παρά μόνο υπομονή... Περίμενα τόσο καιρό, μπορώ να περιμένω λίγο ακόμη. Ο θεός ξέρει τι θα έρθει για μένα και θα το φέρει την κατάλληλη στιγμή. Πρέπει απλά να πιστεύω σε αυτόν.

Σκέψεις & σκέψεις για το σχολείο

Πως να το θέσω τώρα... πιστεύω πως η μητρότητα στις μέρες μας είναι πολύ...στη μόδα. Υπάρχουν πολλά blogs από μαμάδες (όπως και το δικό μου) στα οποία αυτές καταγράφουν τις ζωές τους μαζί με τις ζωές των παιδιών τους. Υπάρχουν πάρα πολλές θεωρίες γύρω από το μεγάλωμα των παιδιών και πολλές από αυτές είναι αντικρουόμενες. Δεν ξέρω αν σε παλιότερες εποχές το να κάνεις μωρό ήταν τόσο μεγάλο κεφάλαιο με τόσα πολλά υποκεφάλαια. Υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα σε μαμάδες για το πόσο νωρίς περπάτησε / μίλησε / έκανε / έρανε το μωρό τους. Τι το ταΐζουν και πως περνάνε τον ελεύθερο τους χρόνο. Τι του φοράνε και πως του φτιάχνουν τα μαλλιά του. Ένα μεγάλο άγχος κυριεύει τις νέες μαμάδες αν κάνουν τα πάντα σωστά και τέλεια γύρω από το μωρό τους. Προσπαθούμε να φέρουμε στον κόσμο το τέλειο παιδί και να είμαστε οι τέλειες μαμάδες. Δεν φταίνε οι μαμάδες, πιστεύω ότι φταίει η εποχή στην οποία είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε μαμάδες. Οι παιδιάτροι έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Εμβόλια, θηλασμός, φόρμουλα, κρέμες συγκάματος, πρώτες τροφές, υγειινές τροφές, μπλα, μπλα, μπλα. Σκληρή κριτική για τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι δικές μας μαμάδες και η τάση να κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα στα δικά μας παιδιά. Δεν ξέρω τι θέλω να πω. Είναι απλά κάτι που παρατήρησα και γυροφέρνει στο μυαλό μου. Α ναι και η υπερπροστατευτικότητα. Αυτό που το βάζεις. Όλα μαζί και πολλά άλλα αποτελούν το κεφάλαιο μητρότητα στη δεκαετία του 2010. Φυσικά παίζω κι εγώ αυτό το παιχνίδι αλλά έχω αρχίσει να το βαριέμαι. Δεν μπορώ άλλο να ψάχνω για θεωρίες και απόψεις αλλά έχω αρχίσει να κυνηγάω το ένστκτο μου. Σίγουρα ψάχνοντας μαθαίνεις και αν δεν είχα κάνει όλο αυτό το research που έχω κάνει τα τελευταία 3 χρόνια θα ήμουν τυφλή σε πολλά θέματα στα οποία άνοιξα τα μάτια μου. Και το μυαλό μου. Πολλά από αυτά που έκανα στο πρώτο μου παιδί, τα αναθεώρησα στο δεύτερο. Ένα απλό και μικροσκοπικό παράδειγμα που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι το μπάνιο. Ο Π έκανε μπάνιο κάθε μέρα μέχρι που γέννησα τον Γ και αναγκαστικά κάποιες νύχτες κοιμόταν χωρίς μπάνιο, κάτι που με γέμιζε ενοχές. Ο Γ σαν νεογέννητο δεν έκανε κάθε μέρα μπάνιο. Ήταν τόσες πολλές οι ώρες που έκλαιγε που το μπάνιο μου φαινόταν μια πολυτέλεια μέσα στο χάος και στην ομίχλη. Μετά το σκέφτηκα και το φιλοσόφησα. Χρειάζεται όντως να κάνεις κάθε μέρα μπάνιο τα μωρά σου; Χρειάζεται όντως να αλείφεις τα απαλά μαλλάκια και το τρυφερό τους δερματάκι με διάφορα χημικά προϊόντα κάθε νύχτα για να τα ξεβρομίσεις από λίγο ιδρώτα; Δεν νομίζω... Πρίν 100 χρόνια είχαν άραγε αυτή την πολυτέλεια των σαμπουάν, μαλακτικών, αφρόλουτρων, παιδικών μπανιέρων, θερμοσίφωνα για ζεστό νερό τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα; Δεν νομίζω... Είχαν στα αρχαία χρόνια μπανιέρες; Είχαν τόσα πολλά κρούσματα καρκίνου; Δεν λέω ότι φταίνε μόνο τα σαπούνια για τον καρκίνο αλλά συμβάλουν και αυτά το λιθαράκι τους μαζί με όλα τα άλλα. Τώρα πια χρησιμοποιώ σαμπουάν λεβάντας από τα βιολογικά προΐόντα για τα μωρά μου, ούτε καν τα mustela. Δεν τα κάνω κάθε μέρα μπάνιο και είμαι περήφανη γιαυτό γιατί πιστεύω πως τα προστατεύω. Ούτε πασαλείβω τις στρουμπουλές τους μούρες με μωρομάντηλα κάθε 3 λεπτά. Ούτε καν χρησιμοποιώ μωρομάντηλα πια, δεν τα έχω καν στο σπίτι. Μόνο όταν βγαίνω έξω, έτσι για ασφάλεια. Δεν ξέρω που πάει η συζήτηση, απλώς ρίχνω στην οθόνη το περιεχόμενο του μυαλού μου.


Σκέψεις για το σχολείο...
Ακόμα αμφιταλαντεύομαι, ακόμα δεν έχω κατασταλάξει. Δεν είμαι σίγουρη αν το έχω γράψει ποτέ εδώ αλλά μέχρι σήμερα ο Π έχει αλλάξει 3 σχολεία. Η πρώτη του εμπειρία ήταν στη Σαουδική. Αναγκάστηκα να τον πάρω σχολείο για να γλιτώνει λίγες ώρες από την κλεισούρα της φυλακής την οποία αποκαλούσαμε 'σπίτι'. Ήταν τραυματική εμπειρία και νιώθω απίστευτες τύψεις γιαυτό που έκανα στο παιδί μου. Το έριξα μέσα σε ένα αγγλόφωνο σχολείο στη μέση του πουθενά, το ευαίσθητο 2χρονο μου που δεν είχε κάνει βήμα από δίπλα μου μέχρι τότε. Το έκανα για το καλό του. Δεν χώνεψε ποτέ εκείνο το σχολείο και ένιωθε τρομερή ανασφάλεια κάθε μέρα που τον αφήνα εκεί.


Ήρθαμε πίσω στην Κύπρο και μου ήρθε η φαεινή ιδέα να τον πάρω ξανά σχολείο γιατί η αλήθεια είναι πως το μόνο πράγμα που έκανε όλη μέρα ήταν να βλέπει τηλεόραση και να βαριέται. Εγώ δεν είχα πια τον χρόνο να παίζω μαζί του τόσο πολύ λόγω του μικρού του αδελφού που χρειάζεται την προσοχή μου 24/7. Μια δεύτερη τραυματική εμπειρία που έλειξε άδοξα στις 3 πρώτες μέρες αφού ο Π κόλλησε ένα ιό και αρρώστησε τόσο πολύ που λίγο έλειψε να καταλήξει στο νοσοκομείο. Κόλλησε και τον Γ. Μετά δεν ήθελε να ξαναπάει και το σεβάστηκα. Είχα διαλέξει εκείνο το σχολείο μετά από σχολαστική έρευνα. Ακριβό σχολείο, προσεγμένο, με υπερπροστατευτικές δασκάλες και αυλή στεγασμένη με πλαστικό δάπεδο χωρίς χώμα για καθαριότητα και ασφάλεια. Καλό σχολείο, εξάλλου θέλω το καλύτερο για το παιδί μου, σωστά;


Μετά από τη δεύτερη άκαρπη προσπάθεια για σχολείο αποφάσισα να αφήσω τον Π μαζί μου στο σπίτι μέχρι που πριν μερικές μέρες μου ζήτησε από μόνος του να πάει σχολείο! Νομίζω εμπνεύστηκε από τον Μικρό Νικόλα που βλέπει στην τηλεόραση. Εγώ άλλο που δεν ήθελα για να τον ξεκολλήσω από τη βαρεμάρα του σπιτιού, αμέσως άρχισα να ψάχνω για σχολείο. Ήθελα κάτι πιο γήινο από το προηγούμενο σχολείο, κάτι πιο ζεστό, πιο...κανονικό. Ήθελα και χώμα αυτή τη φορά. Ναι θέλω τα παιδιά μου να παίζουν με το χώμα. Βρήκα ένα πολύ καλό, με πολύ ζεστές και ανθρώπινες δασκάλες και διευθύντριες. Το σχολείο σε καλωσορίζει με ένα κουνελάκι το οποίο κάθε πρωί ταΐζουν τα παιδάκια πριν μπουν στις τάξεις τους και επίσης ένα καντιλάκι το οποίο ανάβουν όλα μαζί. Το προηγούμενο σχολείο σε καλωσόριζε με έναν κρύο άσπρο διάδρομο στον οποίο κάθονται πίσω από έναν πάγκο 2 γραμματείς με ψεύτικη και υπερβολική ευγένεια. Πήγε μόνο 2 μέρες μέχρι τώρα, την πρώτη για 1 ώρα και τη δεύτερη για 2 ώρες. Σήμερα του είπα πως αύριο θα πάμε σχολείο και δεν αντέδρασε, δεν είπε όχι αλλά δεν είπε και ναι. Δεν είπε τίποτα. Είμαι σίγουρη πως θα έχω αντιδράσεις αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ να κάνω πίσω. Το είπα και το έκανα. Γιαυτό ελπίζω να πάει καλά.


Αμφιταλαντεύομαι για το αν πιστεύω πως είναι καλό για τα παιδάκια να πηγαίνουν σχολείο σε μικρή ηλικία ή όχι. Βασικά πιστεύω πως το καλύτερο για αυτά είναι να είναι στο σπίτι τους με τους δικούς τους, για να νιώθουν ασφάλεια, για να μεγαλώνουν με την οικογένεια τους και όχι με ξένους. Πιστεύω αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και πιστεύω γιαυτό αντιδρούν τόσο έντονα τα παιδάκια όταν πρωτοπάνε σχολείο. Δεν είναι στη φύση τους να περνάνε 5 ώρες την ημέρα με δασκάλες και συμμαθητές. Έλα όμως που θέλουν και την κοινονικοποίηση τους, και τα παιχνίδια τους και τις δραστηριότητες τους. Δεν ζούμε σε εποχές που υπάρχουν γύρω μας παιδιά και γειτονιές και όλα αυτά. Ζούμε απομονωμένοι με μόνη παρέα μας την τηλεόραση. Είναι δύσκολη απόφαση. Από τη στιγμή που το ζήτησε μόνος του όμως, εγώ το σεβάστηκα. Αν μετά αλλάξει γνώμη δεν θα το σεβαστώ. Γιατί δεν μπορώ να το σταματήσω και για τρίτη φορά. Αν τελικά ξαναφύγουμε για το εξωτερικό θα έχουμε ακόμα μια αλλαγή. Αλλά αυτός δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας. Εύχομαι να πάει καλά.


Αυτές είναι οι φλυαρίες μου για απόψε. Έτσι για να τα βγάλω από μέσα μου...