I wanna feel love run through my blood

 

Σε λίγες μέρες έρχεται ο Θ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ενθουσιασμένη γιατί αυτές οι σύντομες επισκέψεις του είναι σαν τυφώνες. Τους περιμένεις από μέρες γνωρίζοντας ότι κάτι πολύ δυνατό θα συμβεί, όταν τελικά έρχονται περνάνε πολύ γρήγορα και με καταλυτικά και ιστορικά αποτελέσματα και όταν τελικά φύγουν, πίσω τους έχουν μείνει συντρίμια. So...how do i live? how do i breathe? when you are not here im suffocating..i wanna feel love run through my blood, tell me is this where i give it all up? for you i have to risk it all...

Σήμερα πήγα να βάψω τα μαλλιά μου και είχα 5 ολόκληρες ώρες στη διάθεση μου, μόνο για τον εαυτό μου, χωρίς τα μωράκια. Κάθισα εκεί και απόλαυσα το απόγευμα μου διαβάζοντας το βιβλίο μου όση ώρα περίμενα το μαλλί να ανοίξει. Όταν τελικά τελείωσα, κατέβηκα από το ανσανσέρ της πολυκατοικίας στη Μακαρίου την οποία επισκέπτομαι τα τελευταία....ουτε που θυμάμαι, ίσως πάνω από 10 χρόνια, για να φτιάχνω τα μαλλιά μου. Περπάτησα όλη την Μακαρίου για να φτάσω στο πάρκινγκ το οποίο ξέρω τόσο καλά γιατί έχω παρκάρει εκεί άπειρες φορές τον καιρό που η Μακαρίου ήταν στα high της. Είδα γύρω μου τα ψηλά κτήρια και τα fastfoodάδικα από τα οποία έφαγα άπειρες φορές φαγητό και τα cafe από τα οποία ήπια άπειρους καφέρες. Θυμήθηκα κάποιες από τις στιγμές μου με τον Θ που περπατήσαμε εκεί αγκαλιασμένοι, να λέμε τα δικά μας τα χαζά και να γελάμε, να τρώμε και να πίνουμε και μετά να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του Θ για να πάμε όπου μας βγάλει όπως μας έρθει, ότι γίνει. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω για μια μόνο μέρα. 5 χρόνια πριν. Και να ζήσω μια μέρα των Χριστουγέννων μαζί με τον Θ. Θέλω να νιώσω αυτή την ελευθερία στο αίμα μου, θέλω να ζήσω αυτή την αγάπη μας στο αίμα μου, αυτή την αρχική, ενθουσιώδη, ενστικτώδη αγάπη μας. Θέλω να την ζήσω από την αρχή για μια μόνο μέρα. 

Τι έχει γίνει? Τι κάναμε? Πως το κάναμε αυτό? Γιατί αφήσαμε 1 ολόκληρο χρόνο κενό? Υπάρχουν λέξεις που έπρεπε να είχαν γραφτεί στο ημερολόγιο της ζωής μας αλλά εμείς τις εμποδίσαμε να γραφτούν. Δημιουργήσαμε ένα κενό. Δημιουργήσαμε παιδιά τα οποία μεγαλώνουν χωρίς τον μπαμπά τους. Δημιουργήσαμε απόσταση και κενό. Απέραντο κενό. Και το τραγικό είναι ότι το αφήνουμε ακόμα να συμβαίνει γιατί έχουμε συνηθίσει αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Πρέπει να γίνει κάτι. Πρέπει να κάνουμε κάτι. This is not the life i dreamed about. This is not a life at all! 

11 μηνών!

Woohoo!!! Το σκιουράκι έγινε 11 μηνών! Τι να πω, τι να πω, είμαι υπέρ ενθουσιασμένη που είμαστε ένα μήνα πριν από τα γενέθλια του! Είμαι επίσης περήφανη επειδή περπατάει πια άνετα και κανονικότατα. Το περίμενα από αυτόν τον μικρό μαχητή ότι θα περπατήσει γρήγορα. Έχει επιμονή και πείσμα αυτό το παιδί και πάνω απ' όλα υπομονή. Είναι διαφορετικός από τον αδερφό του ο οποίος μπουσούλησε 9 μηνών και περπάτησε 1 εβδομάδα μετά τα γενέθλια του αλλά ήταν σίφουνας. Δεν περπάτησε ποτέ αυτό το παιδί, μόνο έτρεχε! Και επειδή δεν είχε υπομονή και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν απλά να βρεθεί από το ένα μέρος στο άλλο, δεν μπορούσε να καθήσει να τελειοποιήσει το περπάτημα του. Ο Γ όμως είναι άλλη ιστορία. Η τελειότητα είναι ο στόχος του. Το παλεύει, το προσπαθεί και στο τέλος το κατακτεί. Να πω ότι είναι πανύψηλος και έχει πολύ μεγάλα πατουσάκια τα οποία παρεπιπτόντως ψάχνει και πιάνει με τα χεράκια του κάθε φορά που θα τον ρωτήσω που είναι το πόδι? Λέει συνέχεια μάμα και είναι η μόνη λέξη που λέει μέχρι τώρα. Του αρέσει πολύ να κυλάει τα αυτοκινητάκια του στο πάτωμα και να περπατάει κλωτσώντας μια μπάλα. Του αρέσουν πολύ τα αληθινά γατάκια και σκυλάκια τα οποία όμως δεν τον συμπαθούν γιατί προσπαθεί να τα αρπάξει από τη μούρη. Κατ΄ακρίβεια κινδυνεύει κιόλας γιατί του αγριεύουν. Κάνει συνέχεια μια πολύ αστεία φάτσα, σουφρώνει τα χείλη του και ρουθουνίζει. Του αρέσει πολύ να κρατάει μια σκούπα ή μια σφουγγαρίστρα και να περπατάει και θυμώνει όταν προσπαθήσουμε να του τα πάρουμε από τα χεράκια. Με τον αδερφό του έχουν περίεργη σχέση. Ο Γ τον λατρεύει, τον ακολουθεί και τον αντιγράφει αλλά ο Π δεν τον συμπαθεί και πολύ. Τον θεωρεί ενοχλητικό γιατί του πιάνει τα παιχνίδια του και του χαλάει ότι πάει να φτιάξει. 
Αυτά τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα του μήνα! Επόμενο update στα γενέθλια του με τη νέα χρόνια!

Enjoying life!

Για πρώτη φορά εδώ και πολλούς, πολλούς μήνες μπορώ να πω ότι υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω τη ζωή. Όχι ολόκληρη τη ζωή αλλά στιγμές μέσα στη ζωή. Γιατί υπάρχουν ακόμα οι δύσκολες στιγμές του να μεγαλώνω μόνη μου τα δύο σκιουράκια, τον τεραστιούλη και τον καλλιτεχνάκια αλλά μετά από την φρικτή εμπειρία μου στη Σαουδική και μετά το τέλος των πολύ έντονων προβλημάτων του Γ, και μετά την απόκτηση της ησυχίας μου μέσα στο σπίτι αφού τώρα δεν χρειάζομαι τη μαμα μου να μένει μαζί μου, νιώθω επιτέλους κάποια ανακούφιση. 

Θεωρώ ότι ο Γ περπάτησε! Κάνει αρκετά βήματα κάθε φορά και είναι πολύ πολύ επίμονος. Είναι σπάνιες οι στιγμές πια που μπουσουλάει αλλά επιμένει στο να τελειοποιήσει το περπάτημα του, ενώ ο Π σε αυτή τη φάση ήταν τόσο συνεπαρμένος από το μπουσούλημα που δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το περπάτημα. Δεν είχε την υπομονή γιαυτό, ήθελε μόνο να μετακινείται σαν σφαίρα από το ένα σημείο στο άλλο, μια γρηγοράδα την οποία έχει ακόμα και μια ανάγκη για αδρεναλίνη την οποία έχει ακόμα.

Και μιλώντας για τον Π, είναι απίστευτο το πως έχει αλλάξει αυτό το παιδί, πόσο δυναμικός έχει γίνει. Πάντα ήταν ατρόμητος, πάντα ήταν adrenaline junkie, πάντα ήταν ανεξάρτητος, γρήγορος, δεν του άρεσαν οι αγκαλιές και τα φιλία, πάντα του άρεσε να γελάει και πάντα ήταν έντονος. Ο Γείναι πιο ήρεμη προσωπικότητα και δεν γελάει τόσο εύκολα. Προσπαθούμε όλα τα αστεία που έκαναν τον Π να ξεκαρδίζεται αλλά ο Γ μας κοιτάει με απαθές βλέμμα του τύπου 'try harder'! Όμως ο μικρός μου Π ήταν κάπως πίσω στο θέμα δυναμικότητας όταν άλλα παιδάκια έρχονταν με επιθετικές διαθέσεις απέναντι του. Όπως για παράδειγμα να τον χτυπήσουν ή να του πάρουν κάτι από τα χέρια του. Ο Π έμενε απαθής και αυτό με στεναχωρούσε κάπως και ήθελα να μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αυτό έχει αλλάξει και βλέπω ένα Π αλλαγμένο και πολύ δυναμικό. Την Κυριακή είχαμε πάει με τη γιαγιά Π και τα ξαδέρφια του για καφέ στις φοινικούδες. Ο Π έπαιζε στον παιδότοπο μέχρι που ένα μεγάλο παιδάκι γύρω στα 9 ο οποίος έκανε bullying γενικώς στο χώρο, ήρθε και στάθηκε μπροστά του και του έκανε γκρρρρρρ, προφανώς για να τον φοβίσει. Ο Π στάθηκε μπροστά του με το μικρό του κορμάκι, άπλωσε το χεράκι του προς αυτόν και του είπε 'φύγε από δώ! μην κάνεις το λιοντάρι'! και το παιδάκι έφυγε απογοητευμένο που δεν κατάφερε να τον τρομάξει. 

Γενικά περνάμε καλά. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι και κάθε μέρα είναι γιορτή για τα μικρά σκιουράκια. Μου λείπει ο Θ αλλά τις περισσότερες φορές δεν έχω καν χρόνο για να θυμηθώ πόσο μου λείπει. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως να είναι καλύτερα να μείνει στη Σαουδική να δουλέψει για λίγο καιρό μέχρι να μαζέψουμε λίγα λεφτά και άλλες τον θέλω εδώ κοντά μου. Ο χρόνος θα δείξει. 

Just Thoughts

H αυτοπεποίθηση μου είναι κάπως low αυτή τη στιγμή. Τα σχέδια που είχα / είχαμε φαίνονται να έχουν καταρριφθεί με τον χειρότερο τρόπο. Τα όνειρα που κάναμε σταμάτησαν απότομα μετά από μια δυνατή σύγκρουση με την πραγματικότητα. Αν και ο Θ μου το έλεγε από καιρό πως πιστεύει πως δεν θα αντέξω ούτε μια εβδομάδα. Κι εγώ που νόμιζα πως μεγαλοποιούσε τα πράγματα και θύμωνα μαζί του που με έριχνε με τα λόγια του και μου φρενάριζε τον ενθουσιασμό μου. Όχι απλά είχε δίκαιο αλλά ήταν και λίγα τα όσα μου έλεγε. Και τώρα τι; Δεν έχουμε σχέδια αυτή τη στιγμή, προσπαθούμε ακόμα να συνέλθουμε από αυτό που έγινε, να το συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε πορεία. Η αλήθεια είναι πως ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μου. Κανονικά θα ένιωθα ότι τα παράτησα στη δυσκολία αλλά δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Ήταν απλά αναπόφευκτο. Ήταν πολύ πιο μεγάλο από μένα. Ήταν απλά εφιαλτικό. 

Και τώρα τι; Τι έχω στη ζωή μου τώρα; Έχω τα παιδιά μου τα οποία μεγαλώνω όσο καλύτερα μπορώ, έχω μια δουλειά η οποία έχει μπει στον πάγο, έχω έναν άντρα ο οποίος ζει μακριά μου δεν ξέρω για πόσο ακόμα, έχω αυτό το σπίτι που δεν είναι δικό μας και έχω και αυτό το blog το οποίο λατρεύω και χαίρομαι που το έχω γιατί εδώ έχουν καταγραφεί τα τελευταία 2 χρόνια της ζωής μου και τα έχω όλα εδώ ζωντανά. Τις σκέψεις μου, τις ανοησίες μου, την πορεία μου στη ζωή. Τι έχω κάνει στη ζωή μου όμως; Aν εδώ τέλειωνε η ζωή μου τι θα είχα να πω ότι έκανα, τι το σημαντικό έκανα, τι έζησα. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτή την ανάγκη να ζήσω κάτι συναρπαστικό, να κάνω κάτι διαφορετικό, να βγω έξω από τα συνηθισμένα, να νιώσω ότι γέμισα από εμπειρίες και ζωή. Ανακατεύω συνέχεια τα χαρτιά της ζωής μου και δοκιμάζω τα πάντα και το κακό είναι ότι σέρνω μαζί μου και δυο αθώες ψυχούλες. 

Τρομοκρατήθηκα όμως από αυτό που έζησα τον προηγούμενο μήνα και τώρα μπήκα μέσα στο σπίτι μου για να γιατρέψω τις πληγές μου και φοβάμαι να ξαναβγώ έξω. Εδώ είναι βαρετά αλλά είναι και γνωστά και ασφαλή και ζεστά και γνώριμα.What the fuck im i doing now? What im i doing next? Δεν έχω ιδέα... απλά κάνω τυχαίες κινήσεις και όπου βγει. 

10 μηνών & 5 ημερών

Επιτέλους μπορώ να πω με ασφάλεια ότι τα δύσκολα έχουν περάσει. Ο Γ έχει μεγαλώσει και είναι μια απόλαυση. Τι να πω για αυτό τον μήνα που πέρασε. Έχει κάνει κάποια βήματα χωρίς να κρατάει κάπου και πιστεύω ότι είναι έτοιμος να περπατήσει. Ίσως μέχρι να γράψω για τον επόμενο μήνα να έχει ήδη περπατήσει. Από τη μέρα που ήρθαμε πίσω στο σπίτι μας ο Γ κοιμάται μια χαρά! Κοιμόμαστε όλοι μαζί στο μεγάλο κρεβάτι και πιστεύω ότι είναι 2 οι λόγοι που συνέτειναν σε αυτό. Πρώτον κουράζεται γιατί όλη μέρα κάνει πολλά πράγματα ενώ στη Σαουδική δεν έκανε απολύτως τίποτα και ήταν κλεισμένος μέσα σε 4 τοίχους και δεύτερον κοιμάται δίπλα μου και όταν ανοίγει τα ματάκια του με βλέπει εκεί και ξανακοιμάται. Είμαστε και οι δύο πολύ πιο ευτυχισμένοι. Έχει βγάλει τα δύο μπροστινά κάτω δοντάκια και τώρα τρώει τα πάντα. Έχει αρχίσει να δείχνει προτίμηση στα φαγητά που δεν είναι αλεσμένα αλλά γενικά έχει δοκιμάσει και ψάρι και αυγό και τα πάντα. Έχει αρκετή ανασφάλεια την οποία πιστεύω ότι του προκάλεσαν όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή του. Είναι προσκολλημένος πάνω μου και δεν δέχεται ούτε στην τουαλέτα να πάω, δεν θέλει κανέναν άλλον παρά μόνο εμένα. Είναι όμως τόσο αγαπησιάρης κάτι που δεν έζησα ποτέ με τον Π. Του αρέσει να ξαπλώνει το κεφαλάκι του πάνω στον ώμο μου και γενικώς είναι πιο ήσυχος από τον Π. Εχτές πήγαμε στα ξαδέρφια του Π και όση ώρα ήμασταν εκεί, ο Γ στεκότανε δίπλα μου ήσυχος. Δεν έχω ζήσει τέτοιες στιγμές με τον Π, είναι άλλος χαρακτήρας ο Γ. Αυτά έχω να πω για τον 10ο μήνα. Σε 2 μήνες έχουμε γενέθλια! Απίστευτο. Περάσαμε πολλά για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Πάρα πολλά...

Just Saudi

Προσπαθώ να βρω τίτλο για αυτό που γράφω αλλά δεν τα καταφέρνω έτσι αρχίζω να γράφω και θα μου έρθει στην πορεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και κάτι συγκεκριμένο να γράψω αλλά κάθομαι εδώ μόνη μου και μου ήρθε μια όρεξη να βγάλω έξω τις σκέψεις μου προς τα έξω. Ο Π είναι στο σχολείο και ο Γ κοιμάται.

Το μόνο καλό πράγμα που μας συνέβη στη Σαουδική Αραβία είναι το σχολείο του Π, το οποίο λατρεύει και κάθε πρωί που ξυπνά ρωτάει αν θα πάμε σχολείο. Άρχισε ήδη να λέει τα χρώματα και τους αριθμούς στα αγγλικά και δεν έχει κλείσει ούτε μήνα που είναι εκεί. Σήμερα είχαν hat day και πήγε με το καπελάκι του στο σχολείο.

Ο Γ έχει το ίδιο πρόβλημα που είχε πάντα δηλαδή ότι κάθε νύχτα ξυπνάει 15 φορές για άγνωστο λόγο. Κάποτε πιστεύω ότι δεν νυστάζει και κάποτε πιστεύω ότι πεινάει. Κάποτε πιστεύω ότι κάτι πονάει και κάποτε δεν έχω ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι όμως τόσο εκνευριστικό. Εχτές ήταν μια από τις χειρότερες νύχτες που ο Γ ξύπνησε μέχρι και 20 φορές, δεν έχω ιδέα. Αλλά ξέρω ότι με καίνε τα μάτια μου από την αυπνία και τώρα που κοιμήθηκε δεν μου έρχεται ύπνος και κάθομαι εδώ σαν ζόμπι. Νιώθω σαν τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε. Δεν ξέρω τι συμβαίνει όμως εύχομαι να τελειώσει επιτέλους αυτή η παράνοια, κοντεύει 10 μηνών και δεν φανταζόμουν ποτέ να συμβαίνει αυτό μέχρι τώρα.

Γενικώς έχω μια ψιλοκατάθλιψη. Το καταλαβαίνω γιατί θέλω να κοιμάμαι συνέχεια, το μεσημέρι κοιμάμαι 2 ώρες με τα μωρά και βλέπω συνέχεια όνειρα και εφιάλτες, κάτι που μου είχε συμβεί και τους πρώτους μήνες που γέννησα τον Γ. Είναι χάλια η κατάσταση εδώ. Δεν είναι τρόπος ζωής αυτός.

Ψάχνουμε για δουλειά στη Νέα Ζηλανδία. Κάναμε registration στην κυβερνητική τους σελίδα και παίρνουμε διάφορα emails, το ψάξαμε λίγο με τις δουλειές, οι πολιτικοί μηχανικοί είναι δεύτεροι στη λίστα με τα ζητούμενα επαγγέλματα και είναι σχετικά εύκολο να βγάλεις βίζα, φτάνει να έχεις προσφορά για δουλειά. Στην κυβερνητική σελίδα τους γράφει κάτι που είναι πολύ δελεαστικό και κάτι το οποίο χαρακτηρίζει και τη δική μου φιλοσοφία για ζωή: new Zealanders believe life is for living. Its about balancing a good day's work with time for family and friends plus the recreation and wide open spaces our country offers. Μόλις το διάβασα το έστειλα αμέσως σε μήνυμα στον Θ και στη συνέχεια του έστειλα αυτό που πιστεύω ότι έπρεπε να γράφει στην κυβερνητική σελίδα της Σαουδικής (στην βασιλική μάλλον), η οποία δεν υπάρχει βέβαια αλλά σε κάποια φανταστική ζωή θα υπήρχε. Saudis believe life is for throwing away. Its about working all day and night long in shitty jobs, go home dead tired, eat junk and go to bed. On Friday drive all day long in the traffic of huge roads and spend your entire day at a crowded mall and eat junk food with all the other ..-bip-. Plus live a private life in the 4 walls of your house with no windows or balconys because this way you are a better Muslim. Αυτό πιστεύω εγώ ότι χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα και είναι πολύ λυπηρό το ότι περίμενα επί ένα χρόνο να έρθει η στιγμή που θα έρθω εδώ για να είμαι μαζί με τον άντρα μου για να βρω στο τέλος ένα περιβάλλον που δεν αντέχω να ζήσω ούτε για μια μέρα. Έκανα υπομονή μέχρι σήμερα και μετράω τις μέρες για να φύγω στις 21 του μήνα. Δεν ξέρω αν θα ξανάρθω. Εάν μας δώσουν σπίτι στο campus ίσως να έρθω και να αντέξω κάποιους μήνες μέχρι να βρούμε δουλειά κάπου αλλού, αλλά χωρίς σπίτι σε αυτό το κατάκλειστο διαμέρισμα δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπατήσω το πόδι μου.

Ήταν μια εμπειρία και αυτό, εδώ υπάρχουν εύκολα λεφτά αλλά φαντάζομαι ότι και γιαυτό υπάρχει ένα σκληρό τίμημα που πρέπει να πληρώσεις και αυτό είναι η ζωή σου. Τρέμω την ώρα που έρχεται το απόγευμα και δεν έχω τι να κάνω με τον Π ο οποίος τρελαίνεται μέσα στο σπίτι και θέλει να βγει έξω αλλά δεν έχω που να τον πάρω. Βασικά δεν μπορώ να βγω έξω. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ζούνε έτσι αυτοί οι άνθρωποι αλλά ξέρω ότι αυτό τους έχει παλαβώσει τον εγκέφαλο και είναι σαν χαζά ζόμπι που απλά καταπίνουν ότι τους λέει το κοράνι τους.

Και τώρα ξύπνησε ο Γ. Τόσο κράτησε η πολύτιμη ξεκούραση μου.

9 μηνών και κάτι...

Μικρό μου σπουργιτάκι, έχασα τους 9 σου μήνες γιατί μέσα στην τρέλα της αλλαγής δεν είχα καθαρό μυαλό να καθίσω να γράψω.

Λοιπόν, οι 9 μήνες σε βρήκαν στη Σαουδική Αραβία με μια μαμά όχι και τόσο ευτυχισμένη. Εσύ βέβαια δεν κατάλαβες τίποτα! Τη μαμά σου να έχεις, το φαγητό σου να έχεις και είσαι μια χαρά.

Οι εξελίξεις είναι ότι μπουσούλησες, ότι στέκεσαι στα ποδαράκια σου χωρίς να κρατάς από κάπου για μερικά δευτερόλεπτα και όταν σε κρατάμε από τα χεράκια περπατάς κανονικά. Δεν περίμενα τέτοια ραγδαία εξέλιξη τόσο σύντομα αφού τον προηγούμενο μήνα όταν καθόμασταν να παίξουμε στον παιχνιδότοπο μας έπρεπε να κάθομαι πίσω σου να σε προσέχω μήπως και πέσεις. Τώρα οργώνεις το σπίτι και όπου πάω με ακολουθείς. Όχι πως μπορώ να πάω έστω στο διπλανό δωμάτιο χωρίς να παραπονεθείς.

Σου αρέσει πολύ το φαγητό και όχι οι κρέμες, θέλεις να τρως συνέχεια. Σήμερα ήπιες το πρώτο σου μπουκάλι γάλα φόρμουλα. Εδώ και μέρες, όποτε κάνω γάλα για τον Π το τραβάς με τα χεράκια σου και το βάζεις στο στόμα σου. Έτσι αποφάσισα να σου πάρω δικό σου μπιμπερό και γάλα και ήπιες 180 ml από την πρώτη. Δεν ήθελα να σου δώσω φόρμουλα, ήθελα να συνεχίσω να σε θηλάζω αποκλειστικά μέχρι να μην έχεις ανάγκη το γάλα αλλά εσύ μου έδειξες ότι το θέλεις και έτσι πάω με αυτό που έχει ανάγκη το μωρό μου όπως κάνω πάντα. Εννοείται ότι συνεχίζεις να θηλάζεις ακόμα.

Φωνάζεις συνέχεια, θυμώνεις και λες τατατα και μάμα καθώς και διάφορα άλλα δικά σου. Κλαις αρκετά ακόμα, όταν σε πιάσει το πείσμα δεν σταματάς το κλάμα. Είσαι κι εσύ δυναμικό μωρό.

Αυτά τα σημαντικά μωρό μου. Σ' αγαπώ πολύ και ανυπομονώ να περπατήσεις.

Σαουδική Αραβία: Η πραγματικότητα

Μόλις τώρα, αυτή τη στιγμή, ένιωσα έτοιμη να κάτσω και να γράψω. Τα μωρά κοιμούνται και εγώ έβαλα το φαγητό στο φούρνο και έκατσα να ξεκουραστώ λίγο πριν ξυπνήσουν. Στο σπίτι μας, όπως και σε όλα τα σπίτια της Σαουδικής αυτή τη στιγμή, ακούγεται ο χότζιας (αν λέγεται έτσι εδώ). Ακούγεται πολύ δυνατά και πολλές φορές την ημέρα, περίπου όπως το ακούς στην Λήδρας αλλά πολύ πιο δυνατά και με πιο καταθλιπτικό τέμπο. Κάθε μεσημέρι φοβάμαι ότι θα μου ξυπνήσει τα μωρά και τρέχω να κλείσω τα παράθυρα.

Είχα γράψει πριν μερικές μέρες ένα άλλο κείμενο αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω post και  μόλιςτώρα το έσβησα για να το ξαναγράψω από την αρχή με πιο καθαρό μυαλό γιατί ήταν κάπως υπερβολικό.

Οι πρώτες εμπειρίες ήταν φριχτές. Το πολιτισμικό σοκ με έπιασε από το πρώτο πρωί που ξύπνησα μέσα σε αυτό το κατάκλειστο μισοσκότεινο διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι, με τα μικρά παράθυρα με κάγκελα που βλέπουν σε τοίχους. Ξύπνησα και το σώμα μου ήθελε καφέ και όταν τον έφτιαξα μου ζητούσε να τον πιώ έξω στο μπαλκόνι μας όπως κάθε πρωί. Άρχισα να τρέμω και να νιώθω κλειστοφοβία και ασφυξία. Πήρα τηλέφωνο τον Θ που ήταν στη δουλειά και άρχισα να κλαίω και να φωνάζω υστερικά ότι θέλω να φύγω ΤΩΡΑ. Ο καημένος προσπαθούσε να με ηρεμίσει και μου είπε να φύγω αν είναι αυτό που θέλω, δεν θα μου ζητήσει να μείνω. Τη δεύτερη μέρα πήρα κλαίγοντας τηλέφωνο τον υπεύθυνο της εταιρίας στην Κύπρο που μου έκλεισε το εισιτήριο και του είπα να μου κλείσει άμεσα εισιτήριο να επιστρέψω πίσω. Έκανε κάποιες προσπάθειες να μας βρει σπίτι σε άλλη πολυκατοικία πιο καινούρια (δεν πήγαμε όμως γιατί πάλι το ίδιο είναι) ή να μας βρει σπίτι στον κάμπο. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα.

Ο κάμπος είναι τραγικός. Υπάρχει μια μικρή παιδική χαρά, ένα γήπεδο και ένα σχολείο. Τα σπίτια, τα οποία δεν είναι σπίτια αλλά κάτι προπαρασκευασμένα κατασκευάσματα, κοινώς λυώμενα, είναι πολύ μικρά και πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει το χώμα, υπάρχει ο ουρανός και υπάρχει το φεγγάρι. Και λίγα δέντρα. Την πρώτη μέρα που μας πήγε εκεί ο Θ μόλις σχόλασε έκατσα σαν χαζή και κοιτούσα τον ουρανό.

Μετά γνώρισα μια κοπέλα. Αυτή η κοπέλα είναι ο λόγος που κρατιέμαι ακόμα εδώ. Βασικά μου τη γνώρισε μια κυρία που μένει στην πολυκατοικία μου η οποία ήρθε για καφέ μια μέρα εδώ και μου είπε για αυτή την κοπέλα η οποία έχει ένα κοριτσάκι στην ηλικία του Π και το πηγαίνει σε σχολείο. Την πήραμε τηλέφωνο και με κάλεσε στο σπίτι της την ίδια μέρα που είναι στον κάμπο. Μόλις με είδε μου είπε ότι με ξέρει από κάπου. Τελικά ανακαλύψαμε ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και είναι ένα χρόνο μικρότερη μου ενώ η κόρη της είναι 4 μήνες μεγαλύτερη από τον Π. Τα παιδάκια μας κόλλησαν αμέσως και το ίδιο εγώ με αυτή.

Πήγα τον Π στο σχολείο, ένα international σχολείο μέσα σε ένα άλλο campus. Την πρώτη μέρα έμεινα μαζί του όλη την ημέρα και είδα πως λειτουργούν. Τη δεύτερη μέρα πήγε μόνος του, για μια εβδομάδα έκλαιγε αλλά σήμερα σηκώνεται και ζητάει να πάει στο σχολείο. Η δασκάλα μου λέει ότι τα πηγαίνει πολύ καλά.

Εξακολουθούσα όμως να θέλω να φύγω γιατί η κλεισούρα δεν παλεύεται με τίποτα. Αυτή η χώρα είναι καταθλιπτική και στην πραγματικότητα έχει πολύ ψηλά ποσοστά κατάθλιψης. Τα πάντα είναι κατάκλειστα και οι γυναίκες κυκλοφορούν εννοείται με την abaya με το μόνο σημείο στο σώμα τους να φαίνεται, τα μάτια τους. Οι internationals φοράνε την abaya αλλά απαγορεύεται να καλύπτουν το πρόσωπο τους (όχι πως θα θέλανε). Μόνο σε κάποιες περιπτώσεις καλύπτουμε το κεφάλι με ένα μαντήλι που έρχεται μαζί με την abaya. Εμένα ακόμα δεν μου ζητήθηκε να το φορέσω αλλά πολλές κοπέλες μου είπαν πως τους το ζήτησαν οι θρησκευτικοί αστυνομικοί της χώρα, οι matawa οι οποίοι κυκλοφορούν παντού.

Ο Π μπορώ να πω ότι δέχτηκε πολύ καλά την αλλαγή περιβάλλοντος, κάτι που δεν το περίμενα. Μόνο που τα απογεύματα μου ζητάει να βγούμε έξω, στο πάρκο στο δρόμο και στο μπαλκόνι. Σχεδόν κάθε απόγευμα όμως πάμε στην κάμπο στο σπίτι της Μ. Είχα κλείσει εισιτήριο για την 1η του Νιόβρη, δηλαδή την Κυριακή αλλά σήμερα πήρα την απόφαση και το ακύρωσα. Δεν είναι ότι περνάμε και τέλεια αλλά μπήκαμε σε μια ρουτίνα με το σχολείο του Π κυρίως και δεν θέλω να τα καταστρέψω όλα. Εξάλλου να πάω πίσω που? Δεν έχω τίποτα στην Κύπρο. Τώρα σκέφτομαι για τις 21 Νοεμβρίου που φεύγει μια κοπέλα, να φύγουμε μαζί για να μην είμαι μόνη μου αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Ο Θ θα έρθει 24 Δεκεμβρίου αν του εγκρίνουν την άδεια.

Το σχέδιο είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε σπίτι. Μας είπαν από την εταιρία ότι υπάρχει πιθανότητα να βρεθεί σπίτι μετά τον Γενάρη. Εάν βρεθεί σπίτι θα έρθω πίσω τρέχοντας γιατί το πιο σημαντικό για μένα είναι να είμαστε όλοι μαζί η οικογένεια και τα μωρά μου να έχουν τον μπαμπά τους. Αν δεν βρεθεί σπίτι... θα το σκεφτώ πάρα πολύ. Δεν είναι ότι δεν έχει προοπτικές το διαμέρισμα, μπορώ να το φτιάξω και η εταιρία πληρώνει για πολλά πράγματα. Υπάρχει επίσης ένα τεράστιο roof garden στην ταράτσα το οποίο μπορεί να φτιαχτεί, να βάλουμε τραμπολίνο, παιχνίδια, φυτά. Αλλά αυτό είναι επένδυση και δεν ξέρω αν έχω την ψυχολογία για τέτοια τώρα. Δεν ξέρω... Έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε δουλειές στη Νέα Ζηλανδία αλλά ακόμα δεν έχει ωριμάσει η σκέψη, θέλει δουλειά.

Οι εντυπώσεις μου από τη χώρα είναι οι χειρότερες. Από που να αρχίσω. Από την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων? Από την ασχήμια της χώρας? Από το πόσο αμόρφωτος είναι ο κόσμος? Δεν μπορώ καν να μεταφέρω το πόσο άσχημη είναι αυτή η χώρα. Η εικόνα θα ολοκληρωθεί σιγά σιγά μέσα από τις ιστορίες μου που θα ζήσω για όσο θα είμαι ακόμα εδώ. Αυτό είναι ένας πρόλογος.

Αυτός είναι ο ήλιος. Στη Σαουδική μπορείς να βλέπεις τον ήλιο κατάματα όπως το φεγγάρι γιατί τον σκεπάζει ένα πέπλο σκόνης. Ο Π μπερδεύτηκε. Μόλις το είδε μου είπε να το φεγγάρι μάμα. Έκανε παύση, το ξαναείδε και με ρώτησε τι είναι αυτό;

 Ο βασιλικός που μου έκανε δώρο η φίλη μου η Μ στο υπέροχο παράθυρο μας με την ακόμα πιο υπέροχη θέα.

Οι πολυκατοικίες. Οι πάνω όροφοι δεν έχουν καν παράθυρα. Δεν ξέρω αν μένει κάποιος εκεί αλλά το πιο πιθανών είναι πως ναι. Πως ζούνε έτσι αυτοί οι άνθρωποι.

Τεράστιοι τοίχοι παντού.

Φρικτά 

Last Day: Σε λίγες ώρες φεύγουμε

Σε 6 ώρες πετάμε! Θα φτάσουμε πρώτα στο Bahrain όπου θα κάνουμε στάση 1 ώρα. Εκεί θα μας βρεί ο Θ τον οποίο θα φέρει οδηγός της εταιρίας με το αυτοκίνητο και θα πετάξουμε όλοι μαζί για Riyadh. Δεν ξέρω καν πως να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα και απλά να κάνω ότι είναι να κάνω για να φτάσει η ώρα να μπω στο αεροπλάνο. Ο Θ είναι πάρα πολύ αγχωμένος γιατί είναι σίγουρος ότι δεν θα αντέξω πάνω από μια εβδομάδα. Το διαμέρισμα που μας έδωσαν δεν είναι και ότι καλύτερο, προσπάθησε να το φτιάξει με διάφορα πράγματα από το ΙΚΕΑ αλλά έκανε ότι μπορούσε μέσα σε 1 μέρα που είχε στη διάθεση του. Εγώ δεν μπορώ να πω τίποτα αν δεν το δω. Αν δεν πάω εκεί, αν δεν ζήσω δεν μπορώ να έχω άποψη. Μπορεί να μου αρέσει, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως θα το παλέψω όσο μπορώ και πιστεύω ότι αποκλείεται να είναι χειρότερα από εδώ. Ένα θετικό είναι ότι είχα τηλεφωνική επικοινωνία με μια γυναίκα η οποία πετάει μαζί μου σήμερα στο αεροπλάνο. Μου είπε ότι ο θεός με έστειλε κοντά της. Θα με βοηθήσει λέει με ότι χρειαστώ. Θα πηγαίνουμε μαζί στα malls και θα με γνωρίσει με άλλες κοπέλες της ηλικίας μου με μικρά παιδιά.
Πάω να ετοιμάσω τις τελευταίες λεπτομέρειες γιατί το μυαλό μου είναι θολό αυτή τη στιγμή και δεν σκέφτομαι και τόσο καθαρά. Next update in Riyadh!!!!

Day 33: Ώρα για πακετάρισμα

Μια τεράστια βαλίτσα, ένα τεράστιο ποτήρι νερό, τα μωρά στη γιαγιά τους και αρχίζω δουλειά!

Φράσεις του Π και μία μικρή ματιά

Φράσεις του Π που δεν θέλω να ξεχάσω. Κάθε περίοδος περνάει τόσο γρήγορα και αγαπημένες λέξεις που χρησιμοποιούσε δεν τις λέει πια γιατί έχει καθαρίσει η ομιλία του. Δεν πάει πολύς καιρός που έλεγε το μπλε κίφωνο (μπλε τηλέφωνο, μπλε επειδή έχω μπλε cover) ή έβαζε το χι στη θέση του σίγμα. Τι κάνειχ? Που είναι ο τατάχ?. Και πολλά πολλά άλλα.

Τώρα πια είναι πολύ λίγες οι λέξεις που προφέρει λάθος. Μια αγαπημένη μου είναι το βλιβλίο. Αλλα η πιο αγαπημένη μου την οποία χρησιμοποιώ κι εγώ με τον Θ τώρα πια είναι το  bebei (baby). Λατρεύω αυτή τη λέξη. Άλλο αγαπημένο λάθος είναι που μπερδεύει τη λέξη ραβιόλες (τις οποίες λατρεύει) με τη λέξη μπριζόλες (τις οποίες δεν τρώμε και πολύ συχνά) και λέει μάμα θέλω τις μπριζολίτσες μου!
Υπάρχουν λέξεις που δεν τις ξέρει καθόλου επειδή δεν είχε επαφή με το αντικείμενο που περιγράφουν. Για παράδειγμα όταν έφαγε για πρώτη φορά ένα κρουασάν seven days που του έφερε ο παππούς του. Δεν πίστευε στην τύχη του όταν το δοκίμασε και με ρώτησε τι είναι αυτό που τρώω μάμα? και απάντησε μόνος του. Σαλάμι! Επίσης μπερδεύει τα ντοματίνια ή φέτες ντομάτας με τις φράουλες. Για παράδειγμα μια μέρα τρώγαμε πίτσα μαργαρίτα και μου λέει μάμα δεν θέλω τις φραουλίτσες. Νομίζω αυτά είναι πάνω κάτω. Δεν το πιάνεις από πουθενά αυτό το παιδί.

Άλλες αγαπημένες φράσεις:
Έλα τώρα μάμααα....(με νάζι όταν θέλει κάτι που δεν πρέπει)
Μανούλα μου θα με βάλεις για ύπνο?
Μάμα....χαίρομαι που είσαι σπίτι (μόλις έρθω απο τη δουλειά)
Είσαι η καλύτερη στον κόσμο (και μου πιάνει το πρόσωπο)
Σ αγαπώ (for obvious reasons)
Ακόμα λέει σε όποιον έρθει στο σπίτι μας ή κάποιον που θα δει έξω - Κτύπησα το κεφάλι μου και πήγα στο γιατρό και μου έβαλε τσιρότο και μπλα μπλα μπλα..... (αυτό έγινε πριν κανένα μήνα που ήταν εδώ ο Θ. Χτύπησε το μέτωπο του στο τραπεζάκι του χολ και την επόμενη πήγαμε στον γιατρό, του το καθάρισε και το κόλησε με ειδική γόμα. Τώρα έχει ένα σημαδάκι.
Όταν τον κάνω μπάνιο και του πλένω το πρόσωπο λέει - μάμα όχι το κτύπημα.
Χρησιμοποιεί πολύ το κ στη θέση του χ. Καληνύκτα. Κτύπησα.
Μιλά με ελλαδίστικη προφορά και όλοι με ρωτάνε γιατί. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Ίσως το πιάνει από την τηλεόραση.

Λατρεύει το νερό αυτό το παιδί ιχθύς. Σήμερα έβρεξε και με πήρε κάτω στο δρόμο για να περπατήσουμε στη βροχή χωρίς παπούτσια. Ήθελε να βγάλει και τα ρούχα του. Ήθελε να τρέξει στις λάσπες. Θέλει να νιώσει το νερό στο κορμί του, να γίνει ένα με αυτό. 

 Μια μικρή ματιά στην εξέλιξη του:

Έβγαλε τα πανιά εδώ και κανένα μήνα και βάζουμε μόνο τη νύχτα
Εχτές έμαθε να κάνει μόνος του ποδήλατο!
Του αρέσει να βλέπει Ζακ και Κουάκ στο τηλέφωνο μου και το club του Micky Mouse. Κλέβει πολλές φράσεις τους τις οποίες χρησιμοποιεί. Εχτές φώναξε την αδερφή μου 'Κίρα' και μου είπε ότι ο ίδιος είναι ο Ζακ. 
Έχει ακόμα ανεξάντλητη ενέργεια, λατρεύει το τραμπολίνο και να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι του και πάνω στον καναπέ.
Δεν συμπαθεί τον Γ. 
Δεν τρώει σχεδόν τίποτα και το μόνο που ζητάει είναι μπισκότα και σοκολάτες. Έκοψε εντελώς τα φρούτα με εξαίρεση 2 φορές που έφαγε αχλάδι πρόσφατα. 
Έχει αρχίσει να γίνεται ακόμα πιο opinionated γενικώς. Έχει άποψη για τα πάντα και είναι απίστευτα επίμονος σε αυτό που θέλει. 
Είναι πάρα πολύ χαρούμενος και γελάει δυνατά αλλά όταν τον πιάσει η γκρίνια...δεν παλεύεται.
Έχει αρχίσει να αντιστέκεται στο μεσημεριανό ύπνο με καταστροφικά αποτελέσματα όμως. Μετά το μεσημέρι η γκρίνια αρχίζει να χτυπάει κόκκινο. 
Τον βάζω για ύπνο και για να με κάνει να σηκωθώ μου λέει ψέματα πως θέλει να πάει για πιπι ή πως πείνασε! 
Δεν πίνει τίποτε άλλο πέρα από κρύο νερό. 
Θέλει να πηγαίνουμε για καφέ και να τρώει brownie. 
Του αρέσει να ζωγραφίζει και να φτιάχνει κατασκευές με τις κόλλες. 
Είναι απίστευτα όμορφος. 
Μιλάει ακατάπαυστα και πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. 
Για να κοιμηθεί θέλει ακόμα τα αρκουδάκια του. Τη μάμα πάντα, το παντάκι και το νιάου. Και την πιπίλα εννοείται.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί διαβάζουμε 3 βιβλία. Τα ζωηρά γατάκια, το Καληνύχτα Μαμά και το Σ' αγαπώ πολύ Μπαμπά. Ξέρει τα λόγια απέξω. 
Λατρεύει τη φίλη μου την Ε και της κάνει κομπλιμέντα. Τι ωραίο φόρεμα!!!! 
Ξέρει ότι θα μπούμε στο αεροπλάνο να πάμε στον μπαμπά που βρίσκεται στη Σαουδική Αραβία. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει όμως όταν αυτό γίνει πραγματικότητα. 
Ένα μικρό δείγμα!!!

Cause she's a Supergirl

Then she'd scream in my face tell me to leave leave this place 

Cause she's a supergirl and supergirls just FLY

Day 30: Έχουμε τις βίζες μας

Day 25: Last day @ Work

So this is goodbye...

Σήμερα είναι μια φορτισμένη μέρα. Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριέμαι που φεύγω από τη δουλειά ή ότι θα μου λείψει αλλά στεναχωριέμαι γιαυτό ακριβώς το λόγο που δεν στεναχωριέμαι και που δεν θα μου λείψει. 7 χρόνια από τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν δεν θα επιστρέψω, κανένας δεν το ξέρει αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα επιστρέψω, θέλω να πιστεύω ότι σήμερα κλείνει ένα κεφάλαιο της ζωής μου και αρχίζει ένα άλλο, πιο χαρούμενο. Και είναι κρίμα που δεν έχω καμία χαρούμενη ανάμνηση από τη δουλειά μου παρά μόνο πίκρα. 

7 χρόνια που με ωρίμασαν, μου έδειξαν τι θα πει ζωή εκεί έξω, τι θα πει δουλεύω σε ένα χώρο όπου επικρατεί το ο θάνατος σου η ζωή μου. Χαίρομαι που τα έζησα αυτά τα χρόνια, μπήκα στην κοινωνία, ζυμώθηκα και απέκτησα αυτοπεποίθηση για να αντιμετωπίζω το κάθε τι. Δεν είμαι πια το αθώο κοριτσάκι που πίστευε ότι μπορεί να ζει για πάντα μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι. Η ζωή δεν είναι ροζ αλλά έχει πολλά χρώματα και πρέπει να έχουμε τα ψυχικά εφόδια να αντιμετωπίζουμε και τα σκούρα χρώματα. 

Ήρθα σήμερα στη δουλειά και κέρασα τους συναδέλφους μου, τους αποχαιρέτησα και μίλησα λίγο με τον κάθε ένα ξεχωριστά, με αυτούς που συμπαθούσα τουλάχιστον. Όλους τους κέρασα αλλά με κάποια άτομα μιλήσαμε λίγο περισσότερο. Η Μ, μια κοπέλα λίγο μικρότερη από τη μάνα μου με την οποία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις, ένα γεια λέγαμε, με έκανε σήμερα να κλάψω. Μου είπε πολλές ευχές, μου έδωσε θάρρος και η καλοσύνη που είδα στα μάτια της με συγκίνησε. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή των άλλων και δεν πρέπει ποτέ να μαντεύουμε. Η Γ, επίσης λίγο μικρότερη από τη μάνα μου, σε ψηλή θέση μέσα στη δουλειά μου με συγκίνησε. Βουρκώσαμε και οι 2 καθώς αποχαιρετιστήκαμε, της είπα πως ξέρω ότι είναι καλή γυναίκα, από τις λίγες εδώ μέσα. Με την Χ κάναμε μια κουβέντα για τη δουλειά, η Π που περιμένει το εγγονάκι της και συγκινήθηκε καθώς τα λέγαμε. Γενικώς έπεσε πολύ δάκρυ, δεν ξέρω τι συμβαίνει σήμερα. Η Υπεύθυνη μου κάθεται σε αναμένα κάρβουνα, δεν το συνειδητοποιεί ότι θα φύγω και θέλει να πιστεύει ότι θα επιστρέψω. Είμαι το δεξί της χέρι. Κάτι που δεν εκτίμησε ποτέ, κάτι που δεν αναγνώρισε ποτέ. Το μόνο που ήξερε ήταν να με πολεμάει με όλα της τα μέσα και να καταφέρει να στρέψει τους από πάνω μας εναντίων μου. Στο καλό να πάει κι αυτή. 

Νιώθω ένα φρέσκο αέρα να φυσάει, νιώθω την αλλαγή να συμβαίνει. Έπρεπε να τα ζήσω όσα έζησα. Έπρεπε να δυναμώσω, έπρεπε να προσγειωθώ και να γίνω ρεαλίστρια και πρακτική. Τόσα χρόνια στο σχολείο και στα πανεπιστήμια δεν μου πρόσφεραν την εμπειρία που πήρα εδώ μέσα, ήταν το μεγαλύτερο και το πιο δύσκολο σχολείο. Ίσως να μην πήρα τη δικαίωση που έψαχνα αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Δεν θέλω να μπω σε πόλεμο, τους συγχωρώ γιατί έχουν κακία μέσα τους, δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, τρώγονται μέσα τους. Θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα τα βρούν από άλλου, έτσι έχουν αυτά. Εγώ συνεχίζω το δρόμο μου όπως ξέρω καλύτερα. Δεν είμαι τόσο υπεράνω όμως όσο να τους ευχηθώ τα καλύτερα στη ζωή τους, το αντίθετο τους εύχομαι να πληρώσουν για όσα μου έκαναν και για όσα έκαναν γενικότερα. 

Όσο για μένα εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην ξαναπεράσω ούτε απ' έξω. 

Day 23: Ολική έκλειψη υπερπανσελήνου

Χμ... / Μεταμεσονύχτιες Σκέψεις

Τα τεράστια βρεφοπόδαρα του Γ. Πεθαίνω.

Υπάρχουν και τα blogs που δεν είναι για μαμάδες με μωρά. Δηλαδή είναι για όλους αλλά δεν αφορούν αυτό το θέμα.

Όταν ήμουν έγκυος για πρώτη φορά και έψαχνα διάφορα θέματα για μωρά, εγκυμοσύνη, κ.λ.π, έπεσα πρώτα πάνω σε ένα ελληνικό blog που έγραφε μια μαμά και στη συνέχεια ανακάλυψα το top baby blogs και στη συνέχεια πολλά και διάφορα άλλα blogs που γράφουν άλλες μαμάδες. Στην αρχή εντυπωσιάστηκα, δεν είχα ιδέα γιαυτό τον online κόσμο γεμάτο μαμάδες που είναι πρόθυμες να μοιραστούν τις ζωές τους, αλλά μετά στη συνέχεια ένιωσα την ανάγκη να το κάνω κι εγώ. Πριν καν γίνει αυτή η ανακάλυψη όλων αυτών των blogs έγραφα μόνη μου διάφορα κείμενα στη word τα οποία συνόδευα με φωτογραφίες και το έβλεπα σαν ένα βιβλίο. Στο τέλος όλο αυτό μεταφέρθηκε εδώ. 

Έχω μια περιέργεια για τη Νέα Υόρκη, μου κάνει εντύπωση αυτή η πόλη και πάντα μου έκανε όταν την έβλεπα σε ταινίες, ή σε φωτογραφίες. Θα ήθελα πολύ να την επισκεφθώ κάποτε. Απόψε, κάθοντας στον υπολογιστή μου και μη έχοντας ιδέα τι να ψάξω να διαβάσω αποφάσισα να ψάξω για blogs  στη Νέα Υόρκη. Άνοιξα τυχαία το πρώτο που μου βγήκε και άρχισα να διαβάζω. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν είχε καμία φωτογραφία / ιστορία μωρού μέσα. Πατώ στο about και διαβάζω λίγο για τη συγγραφέα. Είναι περίπου μεσήλικη, παντρεμένη και δεν έχει παιδιά. Δεν έχω διαβάσει πολλές φορές το blog κάποιας που να μην είναι μαμά ή που να μην είναι περίπου στην ηλικία μου. 

Και συνειδητοποιώ ότι... wow... υπάρχουν και τα blogs που δεν γράφονται από μαμάδες για τη ζωή τους με τα μωρά τους. Φυσικά και το ήξερα ότι υπάρχουν αλλά ήταν κάπως αόριστο στο μυαλό μου. Αυτό το non μαμαδοblog μου έκανε την ίδια εντύπωση που μου έκαναν τότε που ανακάλυψα ότι υπάρχουν τα μαμαδοblogs. Τι ξεγνιασιά! Τι ανεμελία από αυτή την κοπέλα που γράφει έτσι απλά για το ότι της μπει στο μυαλό. Πως είναι άραγε να μην απασχολούν το 99% του εγκεφάλου σου τα μωρά σου; Έχω ξεχάσει. 

Δεν θέλω να πω και κάτι το ιδιαίτερο. Απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου... Ακούω τον μικρό Γ που βήγχει στον ύπνο του και ανησυχώ. Μάλλον θα πάω να ξαπλώσω κοντά του...

Going back

Αυτό το αγαπημένο μου τραγούδι έγινε published 5 Μαρτίου 2013, 3 μέρες πριν γεννήσω τον Π και χρωματίζει τις πρώτες μου αναμνήσεις.

Έβαλα να ακούσω το playlist μου στο youtube με τα favorites μου και συνειδητοποίησα ότι έχω να το ακούσω και να το ανανεώσω μπορεί και ένα χρόνο. Τα τραγούδια προχώρησαν και έφτασαν σε κάποια τραγούδια που άκουγα τον πρώτο χρόνο της ζωής του Π και συγκινήθηκα. Ο ήχος με παίρνει πίσω στα συναισθήματα της πρώτης χρονιά του Π και είναι κάτι το απίστευτο, κάτι το μαγικό. Γιατί ήταν όλα τόσο νέα και η εμπειρία ήταν τόσο έντονη, ήταν λες και με ξύπνησε από τον λήθαργο. Λες και μου έδωσε πνοή, ζωή, με ανάγκασε να ανοίξω τους πνεύμονες μου και να αναπνεύσω και να ζήσω έντονα, γρήγορα, στα κόκκινα. Με έκανε να νιώσω συναισθήματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Να περάω από την θλίψη και την απόγνωση στην απόλυτη παράδοση, στην απόλυτη ηρεμία ψυχής. Θέλω να κρατήσω ζωντανό στη ψυχή μου εκείνο το συναίσθημα. Ζούσα την απόλυτη παραίτηση του εαυτού μου, αγαπούσα ολοσχερώς μέχρι τον πυρήνα του κορμιού μου. Και είχα δίπλα μου φυσικά τον Θ. Θυμάμαι να κοιμόμαστε όλοι μαζί στο μεγάλο μας κρεβάτι, το μικρό κορμάκι του Π ανάμεσα μας, να γαληνεύω με το άκουσμα της αναπνοής του, να ζεσταίνομαι από τη ζεστασιά του.

Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι εκείνη η εμπειρία δεν έχει καμία σχέση με την εμπειρία μου της δεύτερης φοράς. Καμία όμως. Δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό στη δεύτερη φορά. Το αντίθετo, κλαίω μέσα μου που έχασα αυτή την επαφή που είχα με τον Π. Μέχρι και την τελευταία μέρα πριν γεννήσω ήμασταν αχώριστοι. Κοιμόμασταν μαζί, ξυπνούσαμε μαζί. Αυτό χάθηκε. Παραδέχομαι ότι δεν νιώθω τόσο δεμένη με τον Γ. Αισθάνομαι ότι δεν έχει τις ανάγκες που έχει ο Π, δεν έχει ανάγκη από τόσο στενό δέσιμο. Ειδικά ο τελευταίος χρόνος που έζησα μακριά από τον Θ ήταν φριχτός και λυπάμαι γιαυτό, δεν τον έζησα όπως έπρεπε να τον ζήσω. Δεν χάρηκα το μωρό μου.

Τώρα η ζωή έχει αποκτήσει μια διαδικαστική διάσταση. Γίνονται όλα εκτελεστικά, απλά για να περάσουμε τις μέρες μας, να είναι ταϊσμένα και λουσμένα τα μωρά, χαρούμενα και υγιή. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό, τίποτα το πνευματικό. Είναι μια ξεραίλα η ζωή μας. Ένα καμένο χωράφι.

Δεν χάνω ακόμα τις ελπίδες μου και πιστεύω ακόμα ότι όταν βρεθούμε όλοι μαζί ξανά, τα πράγματα θα αλλάξουν και θα ανθίσει η ζωή μας, θα γεμίσει λουλούδια.

Day 16: Optimism

The view from our roofgarden

8 μηνών!!

Wow Γ! Για τη φωτογραφία του προηγούμενου μήνα, σε κάθισα στον καναπέ με στηρίγματα γύρω σου και έτρεξα να την βγάλω στα γρήγορα πριν πέσεις, επειδή δεν μπορούσες να στηρίξεις καλά το κορμάκι σου ακόμα. Μέσα σε ένα μήνα όχι μόνο έχεις τελειοποιήσει το να κάθεσαι χωρίς να πέφτεις αλλά καταφέρνεις να τραβήξεις το κορμάκι σου σε κάποιο έπιπλο και να σταθείς! Είναι τεράστια η εξέλιξη από τον προηγούμενο μήνα και ανυπομονώ να δω την εξέλιξη του επόμενου.

Σου αρέσει πολύ να στέκεσαι, θέλεις όλη την όλα να κρατιέσαι από κάπου και να στέκεσαι. Δεν μένεις και πολύ ώρα καθιστός και δεν σου αρέσει καθόλου να ξαπλώνεις. Ο Π μπουσούλησε στους 9 μήνες παρά μια εβδομάδα αλλά νομίζω ότι εσύ θα περάσεις κατευθείαν στο περπάτημα και νομίζω ότι θα το κάνεις πιο νωρίς από τον αδερφό σου. Ανυπομονώ τρελά να σε δω να περπατάς.

Είσαι μια γλύκα! Σου αρέσει να πιάνεις το πρόσωπο μου όταν θηλάζεις ή όταν σου αλλάζω το πανί σου ή όταν σου μιλάω γλυκά. Έχεις μια ήρεμη, γλυκιά ενέργεια αλλά σου αρέσει να θυμώνεις όταν δεν πάρεις αυτό που θέλεις. Είσαι πονηρός. Όταν θέλεις να σε πιάσω κάνεις πως κλαις αλλά μόλις σε σηκώσω αρχίζεις τα γέλια. Όταν είμαι εγώ στο χώρο δεν θέλεις να σε πιάνει κανένας άλλος εχτός από εμένα. Είσαι μια αγάπη.

Άρχισες να αντιδράς όταν ο Π σου πάρει κάτι από τα χέρια. Θυμώνεις και κλαις και παλεύεις γιαυτό που θέλεις κρατώντας το γερά. Αγαπάς πάρα πολύ τον Π, τον παρακολουθείς, του χαμογελάς και θέλεις να χοροπηδάς μαζί του πάνω στο κρεβάτι. Ο Π από την άλλη δεν είναι και ο πιο μεγάλος θαυμαστής σου. Ειδικά όταν τον πιάνεις από τα μαλλιά, κάτι που κάνεις για να έρθεις πιο κοντά του και όχι για να τον πονέσεις, εκεί όμως θυμώνει πολύ. Έτυχε να σε σπρώξει, να προσπαθήσει να σε κλωτσήσει και να σε χτυπήσει αλλά ξέρει ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Έτυχε να μου πει εν μου αρέσει ο Γ και φοβάμαι τον Γ. Αλλά να ξέρεις ότι κατα βάθος σε αγαπά και σε σκέφτεται. Ρωτάει για σένα όταν δεν είσαι μαζί μας και ανησυχεί όταν σε ακούσει να κλαις. 

Η παλλινδρόμηση έχει ηρεμίσει αρκετά και δεν έχεις πρόβλημα με το ρέψιμο. Ο ύπνος σου είναι καλύτερος τώρα πια με κάποιες εξαιρέσεις. Μια νύχτα έτυχε να ξυπνήσεις στις 1 το πρωί και να ξανακοιμηθείς στις 3.00 ενώ μια άλλη τραγική νύχτα ξύπνησες στις 12 και ξανακοιμήθηκες στις 3.30. Έχω βρει όμως ένα κόλπο. Αν σε αφήσω να κουραστείς πάρα πολύ πριν σε βάλω για ύπνο και σε ταίσω καλά, τότε δεν ξυπνάς πολλές φορές. Θέλω να σε βάλω σε πρόγραμμα αλλά δεν μπορώ γιατί λείπω πολλές ώρες στη δουλειά. Όταν με το καλό μείνω μαζί σου θα σε βάζω σε σταθερές ώρες να κοιμάσαι για να σε βοηθήσω να ξεκουράζεσαι καλύτερα. 

Ξέχασα να γράψω ότι άρχισες να γυρίζεις στο άκουσμα του ονόματος σου! Αυτό είναι τεράστιο ορόσημο μικρέ! Και επίσης ξέχασα να αναφέρω ότι μέσα στα λεγόμενα σου στη βρεφογλώσσα σου άρχισες να λες μαμα! αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει.

Σε λατρεύω μικρή μου αγάπη

Σημ: για να δούμε αν το επόμενο μηνιαίο update post σου θα γίνει στη Σαουδική...

Day 14: Φοβάμαι

Φοβάμαι αυτό που θέλω. Φοβάμαι και όσο περιμένω ο φόβος αυξάνεται όλο και περισσότερο.

Πέρασαν 2 εβδομάδες από τότε που έφυγε ο Θ. Μόνο. Μου φαίνεται ότι πέρασαν 2 μήνες.

Αυτή η χώρα μυρίζει θάνατο.

Μητρότητα

Σκέφτομαι για ποιό λόγο στις μέρες μας η μητρότητα έχει καταντήσει να είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Για ποιό λόγο το να έχεις παιδιά μπορεί να τρομάξει και να διαλύσει ακόμα και τον πιο δυναμικό και θαρραλέο άνθρωπο. Τι άλλαξε από τα παλιά χρόνια που έκαναν 6 και 7 παιδιά ενώ σήμερα κάνουμε ένα άντε δύο για να μην μείνει μόνο του το πρώτο και συζητάμε συνέχεια για το πόσο σκληρή δουλειά είναι και μετράμε τις μέρες για να μεγαλώσουν, ενώ κάθε μήνας που περνάει είναι ευκαιρία για πάρτυ, και οι κουβέντες στήριξης που ακούς είναι του τύπου 'κάθε μέρα που περνάει είναι κέρδος' (αυτό το λέει ο μπαμπάς μου). Εντάξει ξέρω ότι άλλαξαν πολλά από πριν 60 χρόνια που η γιαγιά μου έκανε 7 παιδιά. Οι συγγενείς, οι γείτονες και ακόμα ολόκληρο το χωριό επιστρατευόταν να βοηθήσει τη λεχώνα γυναίκα, ενώ μέτα οι έμπειρες μαμάδες που ήταν γύρω της τη βοηθούσαν με το μεγάλωμα του μωρού και πιο μετά το νήπιο έπαιζε έξω στην αυλή άφοβα μαζί με τα αδελφάκια/ ξαδελφάκια/ γειτονάκια του. Σήμερα είμαστε κλεισμένες στους 4 τοίχους ενός διαμερίσματος /άντε σπιτιού, δεν ξέρουμε ποιός μένει δίπλα μας και οι συγγενείς μας είναι χιλιόμετρα μακριά. Ζούμε όλη αυτή την εμπειρία μόνες και η μόνη μας παρηγοριά και ευκαιρία για επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι το internet και παίρνουμε θάρρος από τις ιστορίες άλλων μαμάδων που τολμούν να γράψουν αυτό που δεν τολμάς εσύ, δηλαδή το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνει κανείς μωρά. Τραγικό.

Δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Μου είναι τραγικά δύσκολο να μεγαλώνω τα δύο μου μωρά σχεδόν μόνη. Ενταξεί έχω την πολύτιμη βοήθεια της μητέρας μου και της πεθεράς μου αλλά δεν έχω τον άντρα μου και απολύτως κανέναν άλλον.

Λένε για τα παιδιά ότι ένα ίσον κάνενα. Είναι πολύ χαζό να ακυρώνεις έτσι το παιδί σου αλλά υποστηρίζω ότι κάτι για να διαδοθεί τόσο ευρέως, από κάπου ξεκίνησε και τώρα που έχω δύο παιδιά, κάτι πάω να καταλάβω. Με το ένα παιδί έχεις ακόμα τον έλεγχο της ζωής σου. Όταν κοιμάται μπορείς να ασχοληθείς με ότι άλλο θέλεις. Όταν κάποιος το απασχολεί εσύ μπορείς να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Όταν θέλει να παίξετε έχεις μόνο ένα παιδάκι να ψυχαγωγήσεις και να πας με τα νερά του. Είναι πανεύκολο να βγεις βόλτα με ένα μόνο παιδί. Έχεις χρόνο να γράψεις στο blog σου, έχεις χρόνο να κάτσεις να φιλοσοφήσεις το θαύμα της ζωής που δημιούργησες και έχεις ακόμα χρόνο να γκρινιάξεις για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου που έχεις. Την Ε.Λ.Λ.Ε.Ι.Ψ.Η. Οχι την παντελή απουσία του.  Με τα δύο παιδιά, εκεί ξεφεύγει η κατάσταση, εκεί γίνεται μπάχαλο. Όταν κοιμάται το ένα, το άλλο είναι ακόμα ξύπνιο. Δεν μπορείς να τους κοιμήσεις ταυτόχρονα γιατί το ένα ξυπνάει το άλλο. Δεν μπορείς ΚΑΝ να τους κοιμήσεις χωριστά όταν είσαι μόνη σου στο σπίτι γιατί δεν έχεις που να αφήσεις το άλλο, που δεν μπορεί να μείνει μόνο του στο διπλανό δωμάτιο. Όταν κάποιος απασχολεί το ένα εσύ έχεις την ευθύνη του άλλου. Όταν παίζεις και με τους δύο, ο μεγάλος δεν αφήνει τον μικρό να αγγίξει τα παιχνίδια του και του τα παίρνει από τα χέρια. Μπορεί να τον χτυπήσει σε ανύποπτο χρόνο έτσι απλά επειδή είναι 'μικρός'. Να βγεις βόλτα με ένα βρέφος και ένα νήπιο έστω και αν έχεις την παρέα κάποιου ενήλικα είναι εξαντλητικό, χρονοβόρο, είναι κάτι που μετανοιώνεις μετά και βρίζεις τον εαυτό σου που το επιχείρησες και έχασες όλη σου την ενέργεια που θα χρησιμοποιούσες για να βγάλεις το υπόλοιπο της ημέρας. Να βγεις μόνη σου μαζί τους είναι απλά απόπειρα αυτοκτονίας, είναι το mission impossible 6: the motherhood version. Όταν έχεις ένα βρέφος και ένα νήπιο δεν έχεις χρόνο να φας επειδή το βρέφος κλαίει και θέλει να το κρατάς μόνο εσύ και το νήπιο σε τραβάει από το χέρι για να πάτε να παίξετε. Δεν υπάρχει καμία υποψία κατανόησης για τη πεινασμένη μητέρα. Δεν έχεις χρόνο για μπάνιο και όταν πια κοιμηθούν και τα 2 γύρω στα μεσάνυχτα είσαι πολύ πτώμα για να μπεις στο μπάνιο και λες δεν πειράζει θα κάνω αύριο το πρωί (κάποτε κάνεις,  κάποτε δεν κάνεις). Δεν έχεις χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι άνθρωπος, να σκεφτείς, να λειτουργήσεις λογικά. Η μνήμη σου δεν λειτουργεί, λειτουργούν μόνο τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά σου. Η υπομονή σου είναι μηδενική και βράζεις σαν καζάνι από εκνευρισμό τις περισσότερες φορές. Κάποιες φορές πεθαίνεις από αγάπη και λατρεία για τα μωρά σου επειδή σου έκαναν ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, έκαναν κάτι αστείο ή είπαν κάτι εξωφρενικό.

Γιαυτό το λόγο μπορώ να καταλάβω το ένα ίσον κανένα στην εξίσωση της κούρασης για μια μητέρα.

Αυτό το κείμενο το γράφω στη δουλειά στο διάλειμμα μου! Στη δουλειά έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο απότι έχω στο σπίτι. Αυτό εννοείται. Η δουλειά είναι σαν playground για ενήλικες όταν έχεις μικρά μωρά στο σπίτι το οποίο μετατρέπεται σε battlefield.

Και ακόμα δεν βρήκα απάντηση στο ερώτημα μου γιατί είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνει κανείς μωρά.

Και καταλήγω στις σκέψεις και στους προβληματισμούς μου για το πως θα περνάω τις μέρες μου στη Σαουδική με τα δύο μωρά μέσα στο σπίτι και πνίγομαι. Σκέφτομαι τις πρακτικές δυσκολίες. Όταν θα πρέπει να τους μαγειρέψω και να τους ταϊσω. Όταν θα πρέπει να βάλω το βρέφος για ύπνο και ο Π θα τρέχει πίσω μου γιατί δεν του αρέσει να μένει μόνος (και ειδικά σε ένα καινούριο περιβάλλον). Όταν θα γκρινιάζουν ταυτόχρονα.

Δεν φημήζομαι για την υπομονή μου. Δεν είμαι η προσωποποίηση του ήρεμου, πράου ανθρώπου. Έχω μια ανήσυχη ενέργεια συνέχεια που με ωθεί να κινούμαι συνέχεια και να ψάχνω πράγματα να κάνω. Ο εγκλεισμός στο σπίτι με τα μωρά ξέρω ότι θα με διαλύσει.

Φυσικά από την άλλη δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί ακριβώς η ζωή μας. Μπορεί να γνωρίσω κόσμο, να κάνω φίλες, να βρω φίλους για τον Π. Ο Γ θα μεγαλώσει, δεν θα είναι για πάντα βρέφος. Του δίνω 4 μήνες το πολύ να περπατήσει έτσι όπως τον κόβω. Και εκεί θα είναι όλα πιο εύκολα. Το βράδυ θα έρχεται ο Θ ο οποίος θα είναι πτώμα από τη δουλειά αλλά τουλάχιστον θα είναι εκεί.

Είναι μια θυσία που πρέπει να κάνω. Είναι η θυσία μου για την οικογένεια μας. Χωρίς θυσίες δεν μπορείς να έχεις το επιθυμητο, καλύτερο αποτέλεσμα που ονειρεύεσαι σε μια χώρα χωρίς όνειρα. Το κάνω αυτό που κάνω γιατι θα αποδώσει στο μέλλον. Πρέπει να το σκέφτομαι αυτό και να το θυμάμαι για να μην τρελαθώ.

Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολες από άλλες. Εχτές ήταν μια εύκολη μέρα γιατί τα μωρά ήταν σε καλή διάθεση. Πήγαμε στο πάρκο και έπαιξαν με την ψυχή τους. Ο μικρός έκανε κούνια και τσουλήθρα και σκιρτούσε από ευτυχία. Και στο τέλος της ημέρας θέλω απλά να τους ζουλάω και να τους φιλάω στα μαγουλάκια. Προχτές το βράδυ ήταν μια τραγική νύχτα γιατί ο Γ αποφάσισε να ξυπνήσει στις 1 τα ξημερώματα με διάθεση για παιχνίδια και ξανακοιμήθηκε στις 3.30! Ήθελα να κάνω χαρακίρι. Έτσι είναι η ζωή. 

Διάβασα ένα άρθρο για τις σύγχρονες μητέρες, όπου κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες καταθέτουν την εμπειρία τους από τη μητρότητα σε αντίθεση με το τι γίνεται σήμερα. Λένε ότι στα χρόνια τους δεν είχαν την πίεση να 'κάνουν πράγματα', αυτό ακριβώς που ωθούμαστε να κάνουμε εμείς σήμερα. Δεν ένιωθαν την πίεση να είναι οι τέλειες σύζυγοι και οι τέλειες μητέρες, ενώ ένιωθαν πιο χαλαρές. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είπαν πως δεν ένιθαν ποτέ εξουθενωμένες! Για μένα είναι δεδομένη η καθημερινή εξουθένωση και έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι απλά έτσι πρέπει να είναι η ζωή με τα παιδιά, μια διαρκής εξουθένωση. Όπως φαίνεται όμως, κάποτε οι μητέρες δεν ήταν εξουθενωμένες, με κάποιο τρόπο η ζωή τους ήταν πιο απλή. Ίσως αυτή να είναι η απάντηση στην ερώτηση μου. Πρέπει να κάνω τη ζωή μου πιο απλή. 

Αν ήμουν νέα δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα με όλα όσα έχει μια γυναίκα: τις ευκαιρίες, την τεχνολογία.
Θέλω να πιστεύω πως θα ήταν ένας απολαυστικός κόσμος, αλλά αντίθετα φοβάμαι πως θα ήταν ένας κόσμος γεμάτος πίεση. Αισθάνεσαι την πίεση να είσαι η τέλεια μητέρα, η τέλεια σύζυγος, η τέλεια φίλη. Πιέζεσαι να είσαι επιτυχημένη, να είσαι το αφεντικό, να είσαι ηγέτης. Αν είχα και πάλι τα νιάτα μου δεν θα έφτιαχνα μια λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω αλλά με τα πράγματα που δεν πρέπει να κάνω. Θα μου έδινα τον χρόνο να ασχοληθώ σε βάθος με τα πράγματα που πλέον καταλαβαίνω ότι είναι τα πιο σημαντικά. Και τι δεν θα έδινα να κρατήσουν ώρες εκείνα τα βραδινά φιλιά για καληνύχτα, αντί να γκρινιάζω πως πρέπει να σηκωθώ νωρίς το πρωί. Και τι δεν θα έδινα να είχα άλλο ένα δευτερόλεπτο να αγκαλιάσω τα μωρά μου προτού ξαφνικά μεγαλώσουν και δεν μπορώ να τα κρατήσω. Και τι δεν θα έδινα να είχα άλλα 5 λεπτά στην πίστα του χορού προτού τα πόδια μου με εγκαταλείψουν. Δεν έχει να κάνει με αγώνες για ισότητα, στη γενιά μου καίγαμε τα σουτιέν μας. Ποτέ όμως δεν κινδυνεύαμε από την εξουθένωση. Έχει να κάνει με σένα ως άνθρωπο. Να ζήσεις. Να ζήσεις τη στιγμή, να βρεις την ηρεμία σου, να είσαι πιο τρυφερή με τον εαυτό σου, να είσαι πιο ευγενική με τους άλλους, να μπορείς να αφήνεσαι και να είσαι περήφανη γι” αυτό. Πίστεψέ με, αν ήμουν νέα και πάλι, θα περνούσα πολύ περισσότερο χρόνο χωρίς να «κάνω πράγματα».

Οι γυναίκες του σήμερα αισθάνονται καταπιεσμένες, αναγκασμένες να είναι «Η ΤΕΛΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ».

Χαλάρωσε. Απλά αφέσου.

(eimaimama.gr)

Day 13: To Let Myself Go

To let myself go
Is the only way to be

Day 11: the end of summer

Εχτές συνειδητοποίησα πως το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Δεν ένιωσα καλοκαίρι φέτος, ούτε πότε μπήκε ούτε πότε βγήκε. Πήγαμε στο πάρκο της γειτονιάς μας που είχαμε να πάμε κανένα μήνα. Είχε πολύ λίγα παιδάκια και αυτά μικρής ηλικίας και αυτό φαντάζομαι γιατί άνοιξαν τα σχολεία. Στην καφετέρια που πήγαμε να πάρουμε παγωτό βρήκαμε μόνο πολύ λίγα γιατί τα σήκωσαν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όμως αφού έχουμε ακόμα 37 βαθμούς κελσίου. Είναι όλα state of mind φαντάζομαι όμως , έτσι και ο Σεπτέμβριος που σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιριού. Όμως η αλήθεια είναι πως νυχτώνει πολύ πιο νωρίς τώρα και νύχτωσε απότομα. Και το ίδιο απότομα εξαφανίστηκαν όλα τα παιδάκια απο το πάρκο και έμεινα μόνη μου με τον Π να καθόμαστε στο παγκάκι ηώρα 7 τρώγοντας παγωτό, μέχρι που μου είπε φεύγουμε μάμα, νύκτωσε. Και πέταξε όσο παγωτό του είχε απομείνει.
Such a cold summer this summer.

Day 9

Βγήκε η βίζα του Π! Μίλησα σήμερα με τον υπεύθυνο της εταιρίας για τις βίζες στην Κύπρο και μου είπε πως θα τις στείλει σήμερα στην πρεσβεία της Σαουδικής στην Αθήνα για έγκριση και σε περίπου 10 μέρες θα είναι έτοιμες!! Im so excited!

Day 6

I just wanna be by your side
If these wings could fly
For the rest of our lives

Αύγουστος 2015

Οι φωτογραφίες υπέροχες το ξέρω αλλά είναι απατηλές. Δεν περάσαμε και τόσο ιδυλλιακά όπως φαίνεται απο τα τοπία. Και ο λόγος: ο Π.
Το παιδί μου, το high needs baby μου, μεγαλώνει και εξελίσσεται στο high needs child που περίμενα  να εξελιχθεί. Υπερευαίσθητος, ήθελε αμέσως να ξέρει ποιού είναι αυτό το σπίτι και τι κάνουμε εδώ. Δεν μπορεί ακόμη να κατανοήσει έννοιες όπως οι διακοπές και επηρεάστηκε πολύ από την αλλαή. Το σπίτι τον τρόμαξε. Δεν ήθελε με τίποτα να κοιμηθούμε εκεί και μόλις νύχτωσε ήθελε να πάμε στο σπίτι μας. Ζητούσε κάθε μέρα το σπίτι μας, το κρεβάτι του και τα παιχνίδια του. Και επειδή συνδίασε τις διακοπές με τον ερχομό του Θ, δύο αλλαγές που έγιναν ταυτόχρονα, δεν ήθελε τον μπαμπά του. Προσκολλήθηκε σε μένα και δεν με άφηνε από δίπλα του ούτε για να κοιμήσω τον Γ. Τη νύχτα ξυπνούσε κάθε μισή ώρα για να σιγουρευτεί ότι είμαι εκεί. Όταν ένα μεσημέρι που ξαπλώσαμε για να κοιμηθεί με ρώτισε ποιός ζωγράφισε αυτό το σπίτι, έσπασε η καρδιά μου. Τον πιάσαμε και φύγαμε μια μέρα νερίτερα. Μέχρι και πυρετό ανέβασε και μόλις φτάσαμε σπίτι αρρώστησε με αμυγδαλίτιδα. Η ανασφάλεια που του δημιουργήθκε τον ακολουθεί μέχρι σήμερα. Ο Θ απαρηγόρητος που δεν τον ήθελε ο γιός του. Προσπαθούσε να τον πλησιάσει προτείνοντας του συνέχεια να παίξουν ή να πάνε στο πάρκο αλλά ο Π πιεζόταν και απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ. Όταν έφυγε ο Θ δεν τον έψαξε καθόλου. Νιώθει πιο άνετα να του μιλά στο skype παρά να τον έχουμε κοντά μας. Ο Γ από την άλλη είναι πιο easy going. Δεν τον λες και easy going γενικώς αλλά δεν είναι high needs baby. Εξοικοιώθηκε αμέσως με τον Θ και στις διακοπές πέρασε μια χαρά. Και δεν είναι λόγω ηλικίας γιατί όταν είχαμε πάει τις πρώτες μας διακοπές με τον Π όταν ήταν στην ηλικία του Γ αντέδρασε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όπως φέτος. Είχε ανασφάλεια, δεν κοιμόταν και έκλεγε ή ήταν ανήσυχος ασταμάτητα. Δεν τα πάει καλά με τις αλλαγές, θέλει τη ρουτίνα του.
Είμαι σίγουρη ότι στη Σαουδική θα ζοριστεί πολύ και είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω επιστρατεύοντας όση υπομονή μου έχει απομείνει.

Day 3: Dust in the wind

Ήρθε αυτή η περίεργη σκόνη στην ατμόσφαιρα. Είναι για να με προετοιμάσει για τη Σαουδική Αραβία. Κλειστήκαμε στο σπίτι με κλειστές πόρτες και παράθυρα με το air condition αναμένο.
Το κινητό μου τα έχει παίξει.  Δεν φορτίζει και κλείνει συνέχεια από παταρία.
Ο Γ εχτές το βράδυ δεν με άφησε να κοιμηθώ και σήμερα το πρωί είχε πυρετό.
Μίλησα με τον Θ ο οποίος μου είπε ότι οι υπεύθυνοι για το θέμα δεν έκαναν την αίτηση για την βίζα του Π και έτσι πήγε ο ίδιος σήμερα στις αρμόδιες υπηρεσίες και έκανε μόνος του την αίτηση... και πάλι περιμένουμε...