Σε λίγες μέρες έρχεται ο Θ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ενθουσιασμένη γιατί αυτές οι σύντομες επισκέψεις του είναι σαν τυφώνες. Τους περιμένεις από μέρες γνωρίζοντας ότι κάτι πολύ δυνατό θα συμβεί, όταν τελικά έρχονται περνάνε πολύ γρήγορα και με καταλυτικά και ιστορικά αποτελέσματα και όταν τελικά φύγουν, πίσω τους έχουν μείνει συντρίμια. So...how do i live? how do i breathe? when you are not here im suffocating..i wanna feel love run through my blood, tell me is this where i give it all up? for you i have to risk it all... Σήμερα πήγα να βάψω τα μαλλιά μου και είχα 5 ολόκληρες ώρες στη διάθεση μου, μόνο για τον εαυτό μου, χωρίς τα μωράκια. Κάθισα εκεί και απόλαυσα το απόγευμα μου διαβάζοντας το βιβλίο μου όση ώρα περίμενα το μαλλί να ανοίξει. Όταν τελικά τελείωσα, κατέβηκα από το ανσανσέρ της πολυκατοικίας στη Μακαρίου την οποία επισκέπτομαι τα τελευταία....ουτε που θυμάμαι, ίσως πάνω από 10 χρόνια, για να φτιάχνω τα μαλλιά μου. Περπάτησα όλη την Μακαρίου για να φτάσω στο πάρκινγκ το οποίο ξέρω τόσο καλά γιατί έχω παρκάρει εκεί άπειρες φορές τον καιρό που η Μακαρίου ήταν στα high της. Είδα γύρω μου τα ψηλά κτήρια και τα fastfoodάδικα από τα οποία έφαγα άπειρες φορές φαγητό και τα cafe από τα οποία ήπια άπειρους καφέρες. Θυμήθηκα κάποιες από τις στιγμές μου με τον Θ που περπατήσαμε εκεί αγκαλιασμένοι, να λέμε τα δικά μας τα χαζά και να γελάμε, να τρώμε και να πίνουμε και μετά να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του Θ για να πάμε όπου μας βγάλει όπως μας έρθει, ότι γίνει. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω για μια μόνο μέρα. 5 χρόνια πριν. Και να ζήσω μια μέρα των Χριστουγέννων μαζί με τον Θ. Θέλω να νιώσω αυτή την ελευθερία στο αίμα μου, θέλω να ζήσω αυτή την αγάπη μας στο αίμα μου, αυτή την αρχική, ενθουσιώδη, ενστικτώδη αγάπη μας. Θέλω να την ζήσω από την αρχή για μια μόνο μέρα. Τι έχει γίνει? Τι κάναμε? Πως το κάναμε αυτό? Γιατί αφήσαμε 1 ολόκληρο χρόνο κενό? Υπάρχουν λέξεις που έπρεπε να είχαν γραφτεί στο ημερολόγιο της ζωής μας αλλά εμείς τις εμποδίσαμε να γραφτούν. Δημιουργήσαμε ένα κενό. Δημιουργήσαμε παιδιά τα οποία μεγαλώνουν χωρίς τον μπαμπά τους. Δημιουργήσαμε απόσταση και κενό. Απέραντο κενό. Και το τραγικό είναι ότι το αφήνουμε ακόμα να συμβαίνει γιατί έχουμε συνηθίσει αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Πρέπει να γίνει κάτι. Πρέπει να κάνουμε κάτι. This is not the life i dreamed about. This is not a life at all!
Woohoo!!! Το σκιουράκι έγινε 11 μηνών! Τι να πω, τι να πω, είμαι υπέρ ενθουσιασμένη που είμαστε ένα μήνα πριν από τα γενέθλια του! Είμαι επίσης περήφανη επειδή περπατάει πια άνετα και κανονικότατα. Το περίμενα από αυτόν τον μικρό μαχητή ότι θα περπατήσει γρήγορα. Έχει επιμονή και πείσμα αυτό το παιδί και πάνω απ' όλα υπομονή. Είναι διαφορετικός από τον αδερφό του ο οποίος μπουσούλησε 9 μηνών και περπάτησε 1 εβδομάδα μετά τα γενέθλια του αλλά ήταν σίφουνας. Δεν περπάτησε ποτέ αυτό το παιδί, μόνο έτρεχε! Και επειδή δεν είχε υπομονή και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν απλά να βρεθεί από το ένα μέρος στο άλλο, δεν μπορούσε να καθήσει να τελειοποιήσει το περπάτημα του. Ο Γ όμως είναι άλλη ιστορία. Η τελειότητα είναι ο στόχος του. Το παλεύει, το προσπαθεί και στο τέλος το κατακτεί. Να πω ότι είναι πανύψηλος και έχει πολύ μεγάλα πατουσάκια τα οποία παρεπιπτόντως ψάχνει και πιάνει με τα χεράκια του κάθε φορά που θα τον ρωτήσω που είναι το πόδι? Λέει συνέχεια μάμα και είναι η μόνη λέξη που λέει μέχρι τώρα. Του αρέσει πολύ να κυλάει τα αυτοκινητάκια του στο πάτωμα και να περπατάει κλωτσώντας μια μπάλα. Του αρέσουν πολύ τα αληθινά γατάκια και σκυλάκια τα οποία όμως δεν τον συμπαθούν γιατί προσπαθεί να τα αρπάξει από τη μούρη. Κατ΄ακρίβεια κινδυνεύει κιόλας γιατί του αγριεύουν. Κάνει συνέχεια μια πολύ αστεία φάτσα, σουφρώνει τα χείλη του και ρουθουνίζει. Του αρέσει πολύ να κρατάει μια σκούπα ή μια σφουγγαρίστρα και να περπατάει και θυμώνει όταν προσπαθήσουμε να του τα πάρουμε από τα χεράκια. Με τον αδερφό του έχουν περίεργη σχέση. Ο Γ τον λατρεύει, τον ακολουθεί και τον αντιγράφει αλλά ο Π δεν τον συμπαθεί και πολύ. Τον θεωρεί ενοχλητικό γιατί του πιάνει τα παιχνίδια του και του χαλάει ότι πάει να φτιάξει. Αυτά τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα του μήνα! Επόμενο update στα γενέθλια του με τη νέα χρόνια!
Για πρώτη φορά εδώ και πολλούς, πολλούς μήνες μπορώ να πω ότι υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω τη ζωή. Όχι ολόκληρη τη ζωή αλλά στιγμές μέσα στη ζωή. Γιατί υπάρχουν ακόμα οι δύσκολες στιγμές του να μεγαλώνω μόνη μου τα δύο σκιουράκια, τον τεραστιούλη και τον καλλιτεχνάκια αλλά μετά από την φρικτή εμπειρία μου στη Σαουδική και μετά το τέλος των πολύ έντονων προβλημάτων του Γ, και μετά την απόκτηση της ησυχίας μου μέσα στο σπίτι αφού τώρα δεν χρειάζομαι τη μαμα μου να μένει μαζί μου, νιώθω επιτέλους κάποια ανακούφιση. Θεωρώ ότι ο Γ περπάτησε! Κάνει αρκετά βήματα κάθε φορά και είναι πολύ πολύ επίμονος. Είναι σπάνιες οι στιγμές πια που μπουσουλάει αλλά επιμένει στο να τελειοποιήσει το περπάτημα του, ενώ ο Π σε αυτή τη φάση ήταν τόσο συνεπαρμένος από το μπουσούλημα που δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το περπάτημα. Δεν είχε την υπομονή γιαυτό, ήθελε μόνο να μετακινείται σαν σφαίρα από το ένα σημείο στο άλλο, μια γρηγοράδα την οποία έχει ακόμα και μια ανάγκη για αδρεναλίνη την οποία έχει ακόμα. Και μιλώντας για τον Π, είναι απίστευτο το πως έχει αλλάξει αυτό το παιδί, πόσο δυναμικός έχει γίνει. Πάντα ήταν ατρόμητος, πάντα ήταν adrenaline junkie, πάντα ήταν ανεξάρτητος, γρήγορος, δεν του άρεσαν οι αγκαλιές και τα φιλία, πάντα του άρεσε να γελάει και πάντα ήταν έντονος. Ο Γείναι πιο ήρεμη προσωπικότητα και δεν γελάει τόσο εύκολα. Προσπαθούμε όλα τα αστεία που έκαναν τον Π να ξεκαρδίζεται αλλά ο Γ μας κοιτάει με απαθές βλέμμα του τύπου 'try harder'! Όμως ο μικρός μου Π ήταν κάπως πίσω στο θέμα δυναμικότητας όταν άλλα παιδάκια έρχονταν με επιθετικές διαθέσεις απέναντι του. Όπως για παράδειγμα να τον χτυπήσουν ή να του πάρουν κάτι από τα χέρια του. Ο Π έμενε απαθής και αυτό με στεναχωρούσε κάπως και ήθελα να μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αυτό έχει αλλάξει και βλέπω ένα Π αλλαγμένο και πολύ δυναμικό. Την Κυριακή είχαμε πάει με τη γιαγιά Π και τα ξαδέρφια του για καφέ στις φοινικούδες. Ο Π έπαιζε στον παιδότοπο μέχρι που ένα μεγάλο παιδάκι γύρω στα 9 ο οποίος έκανε bullying γενικώς στο χώρο, ήρθε και στάθηκε μπροστά του και του έκανε γκρρρρρρ, προφανώς για να τον φοβίσει. Ο Π στάθηκε μπροστά του με το μικρό του κορμάκι, άπλωσε το χεράκι του προς αυτόν και του είπε 'φύγε από δώ! μην κάνεις το λιοντάρι'! και το παιδάκι έφυγε απογοητευμένο που δεν κατάφερε να τον τρομάξει. Γενικά περνάμε καλά. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι και κάθε μέρα είναι γιορτή για τα μικρά σκιουράκια. Μου λείπει ο Θ αλλά τις περισσότερες φορές δεν έχω καν χρόνο για να θυμηθώ πόσο μου λείπει. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως να είναι καλύτερα να μείνει στη Σαουδική να δουλέψει για λίγο καιρό μέχρι να μαζέψουμε λίγα λεφτά και άλλες τον θέλω εδώ κοντά μου. Ο χρόνος θα δείξει.
