Πιστεύω ότι από τον κάθε άνθρωπο έχουμε κάτι να πάρουμε. Πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε, να τον ακούσουμε, να δούμε τη φιλοσοφία του στη ζωή και ίσως μας πει κάτι που εμείς θα το χρησιμοποιήσουμε ή εμείς θα του πούμε κάτι που θα τον βοηθήσει. Και έτσι αλληλεπιδρούμε ο ένας στη ζωή του άλλου.
Είναι μια κοπέλα στη δουλειά μου, συνάδελφος, γύρω στα 50-55, πολύ χαλαρός τύπος, χαμογελαστή, με τα αστεία της, λίγο σαχλή κάποτε, λίγο βαρετή αλλά φαίνεται πάντα να περνάει καλά με τον εαυτό της. Σήμερα την χρειάστηκα για ένα θέμα στη δουλειά και πήγα στο γραφείο της. Μιλώντας μαζί της μου έβγαλε αυτή τη χαλαρότητα και την ευχάριστη διάθεση. Τη ρώτησα αν είναι γενικά έτσι στη ζωή της και αν πάντα ήταν έτσι. Μου είπε πως ναι έτσι είναι γενικώς, ότι έχει και αυτή τα άγχη της αλλά όποτε της τύχει ένα πρόβλημα της παίρνει λίγες ώρες ή μέρες να το επεξεργαστεί, να δεχτεί ότι δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση και μετά να βρει λύσεις και να τελειώση η υπόθεση. Τη ρώτησα αν ήταν στη θέση μου πως θα το χειριζόταν και της έδωσα μια εικόνα της κατάστασης και των παιδιών μου. Της είπα πως θέλω πολύ να το κάνω αυτό που πάω να κάνω, θέλω να ζήσω περιπέτειες στη ζωή μου, να πάω σε πολλές χώρες, δεν μπορώ να φανταστώ να περάσω τη ζωή μου δουλεύοντας σε αυτή τη δουλειά και ζώντας με αυτό τον τρόπο, αλλά με προβληματίζει το θέμα με τα μωρά μου και ειδικά τον μικρό που κλαίει συνέχεια και το ότι θα είμαι όλη μέρα μόνη μου κλεισμένη. Της είπα πως με πιάνει ώρες ώρες και στην κυριολεξία δεν αναπνέω (εξ ου και η ασθματική βρογχήτιδα).
Μου είπε πως είναι πως τα βλέπεις τα πράγματα. Η κατάσταση μια είναι αλλά το πως εγώ θα επιλέξω να βλέπω την εικόνα, αυτό θα ισχύει και στην πραγματικότητα. Εάν αρχίσω να αγχώνομαι θα δώσω έμφαση σε όλα τα αρνητικά στοιχεία της υπόθεσης και δεν θα περνάω καλά. Εάν όμως σκεφτώ τα θετικά τότε θα περνάω και καλά.
Της είπα για το κατάκλειστο διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι και τα μικρά παράθυρα με κάγκελα και τα αράβικου τύπου κλαδωτά έπιπλα. Μου είπε ότι πρέπει να προσπαθήσω να ομορφήνω το σπίτι μας. Να βάλω χρώμα, μαξιλάρια, ριχτάρια, πίνακες στους τοίχους, φυτά μέσα στο σπίτι, να κάνω παιδότοπο, να βάζω μουσική.
Να δώσεις έμφαση λέει στο ότι θα είσαι με τον άντρα σου μαζί και ότι έχεις την ευκαιρία να έχεις μαζί σου τα μωρά σου, να τα μεγαλώσεις εσύ όπως θέλεις. Και το μικρό θα μεγαλώσει που θα πάει.
Μου έδωσε ένα παράδειγμα. Εσύ, μου λέει, δουλεύεις με ένα πολύ δύσκολο άτομο (είναι η αλήθεια), που κανένας δεν αντέχει και όλοι αποφεύγουν. Εάν δώσεις έμφαση στην καταπίεση που σου ασκεί τότε μπορεί και να αρωστήσεις. Εάν όμως δώσεις έμφαση στην χαρούμενη προσωπικότητα της, γελάς με τα αστεία της επειδή έχει πολύ χιούμορ και το πάρεις λίγο στο χαλαρό τότε θα περνάς καλά μαζί της. Είναι ψευδαίσθηση, μου λέει.
Έχει τόσο δίκαιο η Χ. Όλα αυτά βέβαια τα ξέρω κι εγώ αλλά κάποιες φορές τα ξεχνάω και με καταπίνει το άγχος. Πρέπει να κρατήσω τη μύτη μου και να βουτήξω σε αυτή τη θάλασσα που διάλεξα να κολυμπήσω. Και θα είναι ζεστή η θάλασσα και ήρεμα τα νερά. Και θα περάσω καλά.
Όλα γίνονται για ένα σκοπό. Πρέπει να ψάχνουμε το κρυμμένο μύνημα σε ότιδήποτε μας συμβαίνει στη ζωή μας, στα απλά στα καθημερινά. Εχτές βρέθηκα στο σπίτι της γυναίκας του αδερφού του Θ μαζί με τα μωρά μου και τη μαμά του Θ. Έχουν μεγάλο σπίτι με τεράστια αυλή, παιχνίδια για τα παιδιά, ποδήλατα, τράκτορ, πισίνα. Ο Π έπαιξε με την ψυχή του και κολύμπησε με τις ώρες στα ξέβαθα της πισίνας. Ούτε που θυμήθηκε να μου ζητήσει τηλεόραση, ενώ στο σπίτι μας είναι το μόνο που θέλει να κάνει. Τον είδα να τρέχει, να γελάει, να είναι χαλαρός και ήρεμος. Και συνειδητοποίησα ότι αυτό που πάμε να κάνουμε έχει νόημα. Αξίζει τον κόπο. Αξίζει να θυσιάσουμε μερικά χρόνια για να έχουμε κι εμείς τον χώρο μας, την αυλή μας, τα δέντρα μας για να παίζουν μέσα τα παιδάκια μας. Το αξίζουν τα παιδάκια μας. Τα μικρά αθώα μας μπουμπουκάκια.
ΥΓ: ένα μικρό update της κατάστασης του Γ. Εξακολουθεί να κλαίει με το παραμικρό, να είναι ανήσυχος όλη μέρα και να ξυπνάει πολλές φορές το βράδυ. Άρχισε να δείχνει δυσαρέσκεια στο θηλασμό, θέλει μόνο όταν είναι αγουροξυπνημένος.
Πριν μερικές μέρες επισκέφθηκα την Μ, την μέντορα μου όπως την βλέπω, την οποία επισκέπτομαι εδώ και 10 χρονιά για συμβουλές και για να συζητήσουμε τι κρατάει το μέλλον μου. Εξακολουθώ να την επισκέπτομαι γιατί δεν έπεσε σχεδόν ποτέ έξω σε αυτά που προέβλεψε αλλά κυρίως επειδή με γεμίζει με θετική ενέργεια και δύναμη.
Μόλις άνοιξε τα χαρτιά με βρήκε θλιμμένη, είπε πως έχω απομακρυνθεί από την ευτυχία μου. Ο Θ λέει με σκέφτεται συνεχώς και ανησυχεί πολύ για μένα. Το εξωτερικό το έχει προβλέψει χρόνια πριν και έβλεπε συγκεκριμένα τον κλειστό χώρο του compound της Σαουδικής Αραβίας πράγμα που για μένα τότε ήταν εντελώς παρανοϊκό και αβάσιμο. Ναι σε κάνει να σκέφτεσαι πως όλα είναι γραμμένα από τη μέρα που γεννιέσαι, υπάρχει η μοίρα τελικά, υπάρχουν όλα εκεί κάπου και περιμένουν να γίνουν. Ή μπορεί να μην υπάρχει καν χρόνος, να γίνονται όλα τώρα ταυτόχρονα και απλώς εμείς να ζούμε στη συγκεκριμένη στιγμή. Μπλα, μπλα, μπλα, το έχω φιλοσοφήσει πάμπολλες φορές από τότε που επισκέπτομαι την Μ και ίσως η πίστη μου στο θεό να προέρχεται μέσα από τις συναντήσεις μας. Δεν ήμουν ποτέ θρησκευόμενη και θεωρούσα την ύπαρξη του θεού ένα μάτσο βλακείες. Όμως από τότε που η Μ προέβλεψε και ξεδίπλωσε όλη μου τη ζωή μπροστα μου, άρχισα να πιστεύω πως κάτι υπάρχει εκεί ψηλά, πες το θεό, πες το πεπρωμένο, πες το ότι θες. Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από μας εκεί πάνω.
Είπε ότι ο Θ τώρα είναι πιο εξοικιωμένος με τη δουλειά του, τα πηγαίνει πολύ καλά και θα πάρει προαγωγή και αύξηση (εν μέρει αυτό συμβαίνει ήδη). Βλέπει 2 εισοδήματα να μπαίνουν στο σπίτι μας στη Σαουδική που σημαίνει ότι θα εργάζομαι κι εγώ (αυτό αδυνατώ να το φανταστώ) και ότι στον χώρο της δουλειάς μου υπάρχουν μικρά παιδιά (χμ!). Βλέπει ότι μένουμε σε πολυκατοικία στην αρχή αλλά ίσως μετά πάρουμε σπίτι μέσα στο campus. Λέει ότι οι ανησυχίες μου για απομόνωση είναι αβάσιμες γιατί βλέπει γύρω μας πολύ κόσμο και μάλιστα θα με συμβούλευε να μείνω μακριά από φίλους και να επικεντρωθώ περισσότερο στην οικογένεια μου (και αυτό πάλι δεν μπορώ να το φανταστώ, εγώ να κάνω φίλες). Θα μείνουμε 3 με 7 χρόνια λέει στη Σαουδική και όταν επιστρέψουμε πίσω θα χτίσουμε το σπίτι μας το οποίο θα βρίσκεται σε ύψωμα. Βλέπει μια γυναίκα στη δουλειά μου, μεγαλύτερη από μένα από την οποία πρέπει να μείνω μακριά. Αν βγει και αυτό αλήθεια, να βρω δουλειά και να εμφανιστεί πάλι ένα άτομο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη, ε θα πω ότι είμαι καταραμένη!
Εάν συνεχίσω να αγχώνομαι λέει θα τα βρω όλα δύσκολα, ενώ αν πιστέψω σε μένα θα τα βγάλω πέρα μια χαρά. Σίγουρα θα δυσκολευτώ στην αρχή λέει μέχρι να προσαρμοστώ αλλά πρέπει να βάλω πείσμα και να καταλάβω ότι βρίσκομαι εκεί για ένα σκοπό, για να είναι η οικογένεια μας μαζί, ενωμένη, για να μεγαλώσω τα παιδιά μου εγώ μαζί με τον άντρα μου, για να μαζέψουμε μερικά χρήματα για το μέλλον μας, για να έχουμε ένα σπίτι για τα παιδιά μας. Και επειδή διαβάζει το μυαλό μου, μου είπε να μην ανησυχώ που το σπίτι μας θα είναι ακατάστατο γιατί όταν έχεις παιδιά δεν προλαβαίνεις να καθαρίσεις και το πάτωμα είναι γεμάτο με παιχνίδια (όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα στο σπίτι μας). Αν σε κάποιον δεν αρέσει το σπίτι μου μπορώ να του πω ότι μπορεί να φύγει από την πόρτα και να μην ξανάρθει. Πρέπει να ανασυνταχθώ, να βρω τις δυνάμεις μου, την αυτοπεποίθηση μου, να πεισμώσω και να πιστέψω ότι μπορώ να το κάνω, όποιες δυσκολίες και να αντιμετωπίσω. Θα επιβιώσω.
Ανησυχώ τόσο πολύ που μου κάνει κακό, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στον παρόν. Δεν είναι ότι μετακομίζουμε στην Αγγλία ή στη Νέα Ζηλανδία. Μετακομίζουμε στη Σαουδική Αραβία! Μια χώρα που μέχρι πριν ένα χρόνο αντηχούσε σαν κάτι το τρομακτικό στα αυτιά μου. Ήταν η τελευταία χώρα που θα φανταζόμουν ποτέ να επισκεφθώ πόσο μάλλον να ζήσω εκεί. Άσε που δεν δικαιούται κανένας να την επισκεφθεί εχτός εάν έχει συγγενείς εκεί που δουλεύουν. Αν ήξερα πως θα έχω το αυτοκίνητο μου ή θα μπορούσα να μπω μέσα σέ ένα ταξί ή έστω λεωφορείο με τα μωρά μου να πάμε κάπου τότε δεν θα είχα τόσο πολύ άγχος. Αυτό όμως που πρέπει να περιμένω τον Θ για να βγω απο το σπίτι μου δεν μπορώ να το φανταστώ. Νιώθω ότι η ζωή μου θα τελειώσει τώρα και θα πάω φυλακή για ένα διάστημα. Ούτε θα είναι κάπου εκεί η μαμά μου ή η μαμά του Θ για να τους αφήσω τα μωρά να πάω στην αισθητικό. Ποιά αισθητικό δηλαδή. Δεν θα μου μένει ούτε και ένα λεπτό μοναχικότητας, δεν θα μπορώ να πάω και να κάνω απολύτως τίποτα μόνη μου! Σαν να είμαι ένα μικρό παιδί. Είναι απίστευτο το πως ζουν εκεί οι γυναίκες. Γιατί σε εμένα έπρεπε να τύχει αυτό, ειδικά για μένα που η ελευθερία είναι η υπέρτατη αρετή, έπρεπε εγώ να καταλήξω να ζω στη χώρα με τους πιο πολλούς περιορισμούς στην ελευθερία. Τι είναι αυτό τώρα; Θα χρειαστώ πολύ υπομονή και αυτοκυριαρχία.
Σήμερα πήγα στον γιατρό και τελικά βρήκε πως έχω ασθματική βρογχίτιδα. Μου έδωσε ένα spray και αντιβίωση αλλά δεν θα πάρω την αντιβίωση, δεν υπάρχει λόγος ειδικά τώρα που η αρρώστια είναι προς το τέλος της. Του είπα πως το παθαίνω συχνά και μου είπε πως έχω την προδιάθεση και έτσι μόλις πιάσω το μικρόβιο εξελίσσεται έτσι. Παρατήρησα ότι το παθαίνω σε περιόδους αυξημένου άγχους όπως πχ. το έπαθα πριν παντρευτώ, πριν γεννήσω, σε περιόδους εξετάσεων και τώρα με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Εχτές βρήκα ευκαιρία μιας και ο Π είχε πάει θαάλασσα μαζί με τους νονούς του, να πάω βόλτα στη γειτονιά μαζί με τον Γ και να την αποχαιρετήσω. Είναι μια πανέμορφη γειτονιά, με απίστευτα ηλιοβασιλέματα και ανατολές, με δέντρα, με χωράφια, ήσυχη γειτονιά αλλά και πάλι δεν κατάφερα ποτέ να την νιώσω δική μου. Δεν ξέρω τι κρατάει το μέλλον, αν θα παραμείνουμε σε αυτή τη γειτονιά ή όχι, για πόσο θα λείψουμε και όλα αυτά. Νομίζω όμως πως είναι προσωρινή.
Μικρέ μου Γ σήμερα γίνεσαι 6 μηνών! Μισός χρόνος πέρασε από τότε που γεννήθηκες και έχεις ήδη αλλάξει τόσο πολύ από τότε. Έχεις μάθει πολλά πράγματα και εξοικοιώθηκες με το περιβάλλον σου. Είναι λες και μέχρι τώρα ντρεπόσουν, κρατούσες μια επιφυλακτικότητα απέναντι μας και προσπαθούσες να βοληδοσκοπήσεις την κατάσταση αλλά τώρα ένιωσες άνετα και ξεδίπλωσες την προσωπικότητα σου!
Στους 6 μήνες έχεις αποκτήσει ένα πρόγραμμα διατροφής και σε αυτό συνέβαλε η επιστροφή μου στη δουλειά. Το πρωί θα θηλάσεις και εγώ θα φύγω για τη δουλειά. Στη συνέχεια θα φας το φρούτο σου και μετά το μεσημεριανό σου που είναι συνήθως κοτόπουλο ή βοδινό με λαχανικά ή σκετα λαχανικά με πατάτα. Όταν επιστρέψω από τη δουλειά θηλάζεις πάλι ενώ πιο μετά θα φας φρουτόκρεμα και πριν πας για ύπνο θα πίεις ξανά γάλα. Τελικά δεν πιάνεις το μπιμπερο, αποφάσισες ότι δεν το θέλεις έτσι δεν πίνεις καθόλου γάλα όσο εγώ λείπω. Ξυπνάς ακόμα 2 περίπου φορές για γάλα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Συνήθως πας για ύπνο στις 11 ή στις 12 και αυτό μετά από πολλές περιπέτειες και ίσως κλάμα. Έχεις ακόμα πρόβλημα στο ρέψιμο αν και βελτιώθηκε αρκετά όπως και το πρόβλημα με τους εμετούς. Το πρωί ξυπνάς σχετικά νωρίς γύρω στις 8 ή 9 και κατά τη διάρκεια της ημέρας κάνεις μικρούς ύπνους χωρίς κάποιο πρόγραμμα. Όταν κουραστείς γίνεσαι πολύ γκρινιάρης και πρέπει επιγόντως να πας για ύπνο. Το απαιτείς δηλαδή.
Έχει αρχίσει να φαίνεται η προσωπικότητα σου και τελικά είσαι κι εσύ ένα μικρό ζιζάνιο. Δεν κάθεσαι ήσυχος λεπτό. Δεν ξέρω αν είσαι high needs baby, αλλά αν είσαι, είσαι σε πιο χαλαρό βαθμό από τον αδερφό σου ο οποίος ήταν ένα σκαλί πιο έντονος αλλά και πάλι μην νομίσεις ότι είσαι ήσυχος! Ούτε λόγος! Σου αρέσει πολύ να κάθεσαι στον παιχνιδότοπο του Π, να παίζεις με το τραπεζάκι που έχει διάφορα κουμπάκια που παίζουν μουσική (ήταν αγαπημενό του Π επίσης) και να μπαίνεις μέσα στο παιχνίδι που σε αφήνει να χοροπηδάς πάνω κάτω. Έχεις πολύ ζωντανή προσωπικότητα και είσαι κι εσύ έντονος σαν τον αδερφό σου μόνο που νομίζω είσαι πιο χαρούμενος. Σου αρέσει πολύ να γελάς με την πρώτη ευκαιρία, είσαι πολύ χαχανούλης, το ψάχνεις το γέλιο. Αγαπάς πάρα πολύ τον αδερφό σου και γελάς πάρα πολύ με τα παιχνίδια του. Σου αρέσει ιδιαίτερα όταν τρέχει στον καναπέ και σκας στα γέλια. Γελάς πολύ όταν κρατάει κάποιο αντικείμενο και το ανεμίζει όπως μια σακούλα ή μια κουβέρτα. Δηλαδή σου αρέσουν τα ίδια πράγματα που αρέσουν και στον Π. Η κίνηση κυρίως. Αχ τι έχω να τραβήξω και από τους δύο σας!
Τώρα πιάνεις τα πάντα! Οτιδήποτε κρατώ στα χέρια μου προσπαθείς να μου το πιάσεις. Μέχρι φρούτο μου έχεις τραβήξει και το έχεις βάλει στο στόμα σου. Είσαι ένας μικρός αρπάχτρας, τα χεράκια σου είναι μονίμως στον αέρα προσπαθόντας να πιάσουν κάτι. Νομίζω ότι έχεις φαγούρα στα ούλη γιατί βάζεις τα πάντα στο στόμα σου.
Φοράς ρούχα 12-18. Φοράς και 9-12 αλλά είναι τελείως τσίτα πάνω σου. Αυτές τις μέρες πρέπει να πάμε στην παιδίατρο για το καθιερωμένο τσεκαπ σου για να σε μετρήσουμε, έτσι θα ξέρω πόσα κιλά και ύψος είσαι.
Ακριβώς όπως και στον αδερφό σου, έτσι και σε σένα αρέσει πολύ να βγαίνεις βόλτες. Όταν είμαστε έξω είσαι ήσυχος και κοιτάζεις παρατηρητικά τα πάντα, ρουφάς τις πληροφορίες και κοιτάς εκστασιασμένος! Έχεις ξεπεράσει κάπως τον φόβο των αγνώστων και σου αρέσει να γνωρίζεις νέα πρόσωπα αλλά δεν ανέχεσαι να σε κρατάει κάποιος για πολύ ώρα και αρχίζεις να με ψάχνεις με το βλέμμα σου και να γίνεσαι ανήσυχος. Επίσης όπως και για τον αδερφό σου έτσι και για σένα είμαι το αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο. Και οι δύο σας όποτε λείπω και είστε με κάποιον άλλον είστε ήσυχοι αλλά μόλις εμφανιστώ εγώ στο προσκήνιο τότε αρχίζεται να βγάζεται πάνω μου οποία απωθημένα έχετε! Κλάματα, ιδιοτροπίες, ανάγκες και θέλετε πολλή σωματική επαφή μαζί μου.
Γενικώς η πιο σοβαρή εξέλιξη του μήνα είναι ότι έχεις αρχίσει να δείχνεις τον χαρακτήρα σου και τι σου είναι το dna! Μοιάζεις πολύ με τον αδερφό σου! Ο οποίος να σημειώσω ότι δεν σου δίνει και πολύ σημασία μικρέ μου. Σε ψιλοβαριέται και μόνο εκεί που πιστεύει ότι θα κάνεις κάτι συναρπαστικό μπορεί να σου δώσει λίγη σημασία. Όπως μια μέρα που σε έβαλα να περπατήσεις κρατώντας σε και ο Π άρχισε να φωνάζει από τη χαρά του και να με προτρέπει να σε αφήσω να περπατήσεις μόνος σου! Του είπα ότι δεν μπορείς γιατί είσαι μικρός και φώναζε ότι μπορείς και ότι δεν είσαι μικρός! Μια αλλη μέρα κυλούσε κάτι αυτοκινητάκια πάνω στα χεράκια και στα ποδαράκια σου και μετά σου έδινε να τα πιάσεις για να τα ξαναπιάσει πίσω αμέσως. Αυτό ήταν το πρώτο σας παιχνίδι μαζί και αμέσως μετά ο Π σου είπε να πάτε να παίξετε! Είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι πολύ κοντά. Έχω μια διαίσθηση ότι εσείς οι δύο θα γίνεται τα καλύτερα φιλαράκια. Εσύ θα τον θαυμάζεις και ο Π θα είναι ο αρχηγός που τόσο πολύ του αρέσει. Θα πρέπει να υποστείς την αυταρχικότητα του όμως και να ξέρεις ότι δεν θα σε αφήνει να παίζεις με ότι θέλεις αλλά θα σου δίνει τα παιχνίδια που θέλει ο ίδιος, μάλλον αυτά που δεν θέλει και βάζει σε δεύτερη μοίρα. Αλλά σε αγαπάει, το ξέρω.
Αυτά μικρέ! Θέλω συνέχεια να σε ζουλάω παντού γιατί είσαι τόσο μαλακός και παχουλός. Στις καλές στιγμές εύχομαι να είσαι για πάντα έτσι ζουληχτός αλλά στις κακές στιγμές εύχομαι να μεγαλώσεις γρήγορα. Όπως και να χει σ' αγαπώ.
Η κάθε χρονιά για μένα δεν ξεκινάει τον Ιανουάριο για να λήξει τον Δεκέμβριο αλλά πάει ως εξής: Σεπτέμβριος - Αύγουστος. Και ή χρονιά μου φέτος ξεκίνησε με την αποχώρηση του Θ και θα λήξει με την επανένωση της οικογένειας μας. Ήταν μια δύσκολη χρονιά, πολύ δύσκολη.
Κάθησα και διάβασα παλιά μου posts από τότε που ο Π ήταν βρέφος και θυμήθηκα πόσο ωραία περνούσαμε τότε. Νόμιζα ότι είχα περάσει δυσκολίες με το μεγάλωμα του Π αλλά δεν είχα ιδέα τι θα πει δυσκολία. Ναι ήταν δύσκολο μωρό σε σχέση με πολλά άλλα αλλά ήταν μόνο ένας και μπορούσα να του αφιερώσω όλη μου την ενέργεια. Δύο απαιτητικά μωρά δεν συγκρίνονται με ένα απαιτιτικό μωρό. Η χρονιά που μας πέρασε ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής μου, πέρασα τις χειρότερες εμπειρίες που θα μπορούσα να περάσω, μου έτυχαν δύσκολα πράγματα, βρέθηκα μόνη μου, εγκατελειμένη, χωρίς κανέναν. Ήταν τραυματικό. Το ξέρω γιατί δεν θέλω καν να το θυμάμαι και όποτε μια σκέψη από τον τελευταίο χρόνο μπει στο μυαλό μου, προσπαθώ να την διώξω αμέσως αλλιώς θα με πιάσει ένας κόμπος στο στομάχι. Μεγάλωσα, ωρίμασα, σοβάρεψα, έχασα αρκετό από τον αυθορμητισμό μου και τον ενθουσιασμό μου. Δεν θυμάμαι από πότε έχω να γελάσω με την ψυχή μου και όχι προσποιητά. Έχασα πολλή από την όρεξη μου για ζωή και περιπέτειες. Είναι λες και η ζωή με χτύπησε στο κεφάλι με ένα ρόπαλο. Δεν είμαι αυτή που ήμουν. Έχω ξεχάσει πως είναι να ζω με τον άντρα μου στο σπίτι μας, έχω ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι οικογένεια, έχω ξεχάσει πως είναι να σε φροντίζει κάποιος. Έχω ξεχάσει πως είναι να σου μιλάνε γλυκά και να σε αγκαλιάζουν.
Σκέφτομαι μήπως έχω κάνει κάτι κακό σε κάποιον και τώρα το πληρώνω. Ή μήπως η ζωή προσπαθεί να μου διδάξει κάτι με όλα αυτά που μου συμβαίνουν. Ή μήπως με προετοιμάζει για κάτι καλό (πάλι αυτή η αισιοδοξία μου που βρίσκει πάντα τρόπο να ξεμυτίζει από παντού). Αλλά δεν θέλω να είμαι αισιόδοξη πια. Όχι, όχι, θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Ήμουν αισιόδοξη και για το δεύτερο μου μωρό, πίστευα ότι θα είναι ήρεμο, ότι θα περάσουμε καλά. Και τελικά πέρασα μια κόλαση μαζί του (και ακόμα περνώ κάποιες νύχτες... χωρίς φεγγάρι).
Εχτές εμφανίστηκε μια γειτόνισσα της μαμάς μου από το πουθενά για να μου πει τα πιο κατάλληλα λόγια που έπρεπε να ακούσω. Ήταν τόσο απρόσμενο, έχω να την δω πολύ καιρό και δεν μιλάμε ποτέ εχτός από ένα γειά σου τι κάνεις. Αλλά εχτές έπρεπε να έρθει να μου μιλήσει. Με βρήκε έξω από το σπίτι των γονιών μου, μόλις είχα κατεβάσει τον Π αλλά ο Γ κοιμόταν και προσπαθούσα να αποφασίσω τι να κάνω. Να τον κατεβάσω ή να περιμένω να ξυπνήσει. Εμφανίζεται λοιπόν η Σ και θέλει να δει τον Γ. Βλέπει το προσωπάκι του από το παράθυρο και λέει πόσο γλυκός φαίνεται. Και αρχίζει να μου λέει να προσπαθήσω να απολαύσω αυτό το διάστημα που τα μωρά μου είναι μικρά γιατί θα περάσει πολύ γρήγορα και σύντομα δεν θα με χρειάζονται πια. Ότι είναι το πιο μικρό διάστημα στη ζωή μας. Είπε ξέρει πως περνάω δύσκολα γιατί το πέρασε και η ίδια αλλά τώρα τα αγόρια της είναι 11 και 14 και είναι ανεξάρτητα πια. Είπε πως νιώθει πως είναι μόνη της με τον άντρα της τώρα πια.
Μόνη της με τον άντρα της... αντήχει στα αυτιά μου σαν γλυκιά μελωδία. Η ίδια όμως το είπε σαν κάτι λυπηρό. Ναι, με έκανε να σκεφτώ. Ξέρω πως έχει δίκαιο. Αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει αυτό που αισθάνομαι. Απλά μου ανοίγει ένα μικρό παραθυράκι στο μυαλό για να μπει λίγος αέρας.
Θυμάμαι που πήγα στον γυναικόλογο μου, όταν ήμουνα έγκυος τον Γ. Ήτανε κάτι φοιτητές εκεί αγγλόφωνοι που έκαναν την πρακτική τους. Βάλαμε το ultrasound και είδαμε τον μικρό Γ. Και ο γυναικολόγος τους είπε this is a very beautiful baby. Και τότε φούσκωσα από περηφάνια. Πράγματι είναι κούκλος, το λένε όλοι και διερωτούνται ποιού μοιάζει (υπονοούν δηλαδή ότι εγώ και ο Θ δεν είμαστε κούκλοι!).
Είναι δύσκολο μωρό το άτιμο. Με έχει τσακίσει. Είναι πιο δύσκολος από τον Π. Θυμάμαι γλυκιές στιγμές με τον Π βρέφος. Θυμάμαι κάθε μέρα να πηγαίνω βόλτα στο mall, με την αδερφή μου ή φίλους, ο Π να κοιμάται στο καρότσι και εγώ παραπονιόμουν και νόμιζα ότι δυσκολευόμουν επειδή έπρεπε να κουνώ το καρότσι πάνω κάτω όση ώρα καθόμουν εκεί ανέμελη να πίνω τον καφέ μου και να τρώω το κουλούρι μου με γεύση ελιάς, μιλώντας με τις ώρες για διάφορα θέματα. Ο Γ δεν κοιμάται ποτέ στο καρότσι του. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα πηγαίναμε περπάτημα στον πεζόδρομο με τα δέντρα, γρήγορο περπάτημα, για γυμναστική, με τον Π πάλι να κοιμάται στο καρότσι του και μετά να πηγαίνουμε στο σπίτι των γονιών μου για να φάμε καρπούζι και χαλούμι. Τώρα μπορώ να πάρω τον Γ μόνο στον μικρό πεζόδρομο και να περπατήσω πολύ πολύ αργά γιατί είμαι ένα βήμα πριν τη λιποθυμία από την κούραση. Και δεν το απολαμβάνω. Δεν νιώθω χαρά. Θυμάμαι τις νύχτες να κλείνω τα φώτα στο σαλόνι μας, να βάζω το aircondition, ο Θ να βγαίνει στο μπαλκόνι για τσιγάρο, να βάζω στο youtube το folder με τα baby songs (κυρίως disney songs) και να παίρνω τον Π στην αγκαλιά μου να τον κοιμήσω. Μαγικές στιγμές οι οποίες ναι πέρασαν τόσο γρήγορα! Μετά θα πήγαινε στο κρεβατάκι του και θα κοιμόταν ήσυχα. Του Γ του παίρνει περίπου 1 ώρα για να τον πάρει ο ύπνος και συνήθως με κλάματα επειδή δεν μπορεί να ηρεμήσει. Πρέπει να τον πάρω αγκαλιά και να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο μου μέχρι να λιώσουν τα κόκαλα μου. Και μόλις τον ακουμπίσω κάτω μπορεί να ξυπνήσει αυτόματα με ορθάνοιχτα μάτια. Ή αν είμαι τυχερή και παραμείνει κοιμισμένος, θα ξυπνήσει μετά από 40 λεπτά για να φάει, να ρευτεί ή έτσι απλά χωρίς λόγο. Και η νύχτα μας θα συνεχίσει με αυτό το ρυθμό. Με τον Π η σχέση μας ήταν μυσταγωγική. Ήμουν μόνο εγώ κι αυτός για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του. Ο Θ δούλευε από το χάραμα μέχρι το βράδυ και Σάββατα και πολλές Κυριακές. Ο Π δεν τον ήξερε και δεν τον ήθελε μέχρι που έγινε 6 μηνών. Ήμασταν μαζί σε όλα, κοιμόμασταν τις ίδιες ώρες, πηγαίναμε παντού μαζί, είχα μόνο αυτόν και είχε μόνο εμένα. Με τον Γ δεν έχω αυτή τη σχέση επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να έχω μόνο αυτόν και να του αφιερώσω αποκλειστικά το σώμα μου και την ψυχή μου. Τον λατρεύω αλλά δεν έχω αναπτύξει μαζί του εκείνο το δέσιμο που που είχα με τον Π λόγω καταστάσεων τότε. Τώρα ο Γ μεγαλώνει λίγο μηχανικά μέσα σε όλη αυτή την τρέλα. Θυμάμαι να κλαίω όταν έγινε 6 μηνών ο Π γιατί θα έπρεπε να επιστρέψω πίσω στη δουλειά ενώ τώρα με τον Γ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Θύμαμαι ότι ένιωθα τον Π πολύ μεγάλο στους 6 μήνες, ότι είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που γέννησα. Τώρα με τον Γ στους 6 μήνες, νιώθω ότι είναι ακόμα νεογέννητο.
Ένιωσα πολλές φορές φορές εξουθένωση, θυμό, νεύρα, απόγνωση, θλίψη, τρόμο. Ένιωσα μοναξία. Ήταν φριχτά. Απομονώθηκα, ιδρυματοποιήθηκα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Και τώρα... τώρα σε 1 μήνα από σήμερα θα είναι εδώ ο άντρας μου. Ο άντρας μου. Ξέχασα πως είμαι παντρεμένη. Έπιασα τον εαυτό μου να βλέπω ζευγάρια με τα μωρά τους και να ζηλεύω. Δεν συνειδητοποιούσα πως κάποτε θα είμαι κι εγώ έτσι ξανά. Και μετά θα φύγουμε για τη Σαουδική. Φοβάμαι για το τι θα αντιμετωπίσω εκεί. Πως θα είναι η ζωή, τι θα κάνω όλη μέρα μαζί με τα μωρά μου. Θα έρχεται ο άντρας μου όμως στο τέλος της ημέρας, δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό, πρέπει να το θυμάμαι. Πρέπει να είμαι δυνατή. Κι άλλο δυνατή.
Κάποτε όλα αυτά θα περάσουν. Ο Γ θα μεγαλώσει, θα περπατήσει, θα μιλήσει. Κάποτε θα είμαι και πάλι χαρούμενη, θα γελάω με αστεία και θα χαίρομαι τη ζωή μου. Ελπίζω να μην είναι απλά η αισιοδοξία μου αλλά να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.
Τα παιδιά φέρνουν μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλες δυσκολίες ταυτόχρονα, όλα την ίδια ώρα. Είναι τόσο αντιφατικό. Η ζωή μου θα ήταν μίζερη χωρίς παιδιά, έχω τη μητρότητα μέσα μου, μου βγαίνει το μητρικό και πάντα ήξερα πως θα είμαι καλή μαμά. Ακούω πολλές γυναίκες που φοβούνται να κάνουν παιδιά ενώ εγώ ποτέ δεν φοβήθηκα. Απλώς μου έτυχαν μωρά με έντονο ταμπεραμέντο και βρέθηκα να είμαι μόνη μου χωρίς τον άντρα μου για 12 πολύ δύσκολους μήνες. Έχω βοήθεια από τη μαμά μου αλλά δεν είναι το ίδιο με τον Θ. Μου προσθέτει κι άλλο βάρος αντί να με αποφορτίζει. Είναι λες και έχω ακόμα ένα μωρό να φροντίσω μαζί με τα δικά μου. Έχασα τις δυνάμεις μου στην κυριολεξία. Την τελευταία εβδομάδα είμαι πολύ άρρωστη με βήγχα που δεν με αφήνει να κοιμηθώ και απίστευτη εξάντληση από τη γρίπη. Είναι μια βδομάδα που δεν λέω να δω βελτίωση, ο οργανισμός μου δεν μπορεί να επανέλθει, δεν έχει αποθέματα ενέργειας, είναι καταβεβλημένος. Σήμερα θα πάω να με δει γιατρός γιατί δεν πάει άλλο.
Χαίρομαι, χαίρομαι πραγματικά που όλο αυτό που ζω θα τελειώσει. Όμως αυτό που φρενάρει τη χαρά μου είναι το νέο μας ξεκίνημα στη Σαουδική. Δεν λέω μπορεί να είναι και ωραία εκεί αλλά μόνο και μόνο η διαδικασία για εγκατάσταση μας εκεί και η απόκτηση μιας ρουτίνας μου φαντάζει αυτή τη στιγμή άθλος. Το νέο σπίτι, η επάνδρωση του σπιτιού με τα απαραίτητα, να βρούμε τις υπηρεσίες που χρειαζόμαστε, supermarket, παιδίατρος, εμβόλια για το μωρό, κλπ κλπ. Η μετακινήσεις μας, το ότι θα πρέπει να φορώ συνέχεια την αμπάγια και το πως θα το δεχτεί ο Π. Πως θα δεχτεί ο Π γενικώς την μετακόμιση μας σε ένα ξένο περιβάλλον, πως θα αντιδράσει, τι αντίκτυπο θα έχει στην ψυχολογία του. Όλα αυτά στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου σαν ανεμοστρόβιλος και ανακατεύονται. Δεν είναι ότι δεν θέλω αλλά δεν έχω δύναμη και ενέργεια για κάτι τέτοιο. Πρέπει να βρω την ενέργεια μου.
Πιστεύω ότι 6 μήνες συγκατοίκησης με τη μάνα μου, μου έκαναν απίστευτο κακό. Δεν ταιριάζω καθόλου μαζί της, απορώ πως είμαι κόρη της. Δεν έχω κανένα κοινό μαζί της ούτε εξωτερικά αλλά ούτε και στον χαρακτήρα. Γενικώς δεν επικοινωνούμε. Μου ρούφηξε πολύ ενέργεια, με κούρασε αυτή η γυναίκα. Η βοήθεια της απαραίτητη και ξέρω πως μας αγαπάει αλλά το κάνει με διαφορετικό τρόπο από μένα. Με αποδυνάμωσε. Χαίρομαι τόσο πολύ που θα φύγω μακριά της σε λίγο καιρό. Τελικά είναι τόσο σημαντική η οικογένεια μας καθώς μεγαλώνουμε; Εννοώ οι γονείς και τα αδέρφια και όχι ο σύζυγος και τα παιδιά. Εγώ δεν νιώθω να έχω ρίζες πάντως. Ούτε πατρικό έχω αφού αλλάξαμε πολλά σπίτια, ούτε αναμνήσεις παιδικές έχω ιδιαίτερες, ούτε ιδιαίτερο δέσιμο με την οικογένεια μου. Και δεν με πειράζει αυτό για να πω την αλήθεια. Ίσως να με βοηθάει κιόλας αυτό τώρα που μεταναστεύω γιατί δεν έχω τίποτα να με κρατάει πίσω. Ούτε η δουλειά μου εννοείται.
Είναι λες και το σύμπαν συνομοτεί για να φύγω από την Κύπρο. Όλα τα σημάδια μου δείχνουν ότι δεν πρέπει να μείνω εδώ, ότι δεν έχει τίποτα για μένα εδώ. Είναι πολύ παράξενο να νιώθεις ότι δεν επικοινωνείς με κανέναν, να έχεις βρεθεί ξαφνικά μόνος σου χωρίς να έχεις κοντά σου κανέναν. Όλα με σπρώχνουν να φύγω. Πρέπει να βρεθώ μόνη μου με τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Πρέπει να κάνω τη σχέση μας να ανθίσει και την οικογένεια μας να καρποφορήσει. Αυτό έχει σημασία αυτή τη στιγμή. Φεύγω την τελευταία στιγμή πριν καταρρεύσω. Έχει τεντώσει το σχοινί και είναι έτοιμο να σπάσει. Έφτασε το τέλος. Και η νέα αρχή μαζί του.
