Σκέψεις για το 2017

Βρισκόμαστε μόλις 4 μέρες πριν από το 2017. Αν κάνω τον απολογισμό μου για το 2016 θα έλεγα πως τα πήγα καλά. Ένας από τους στόχους μου στη ζωή είναι να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερος και πιο χαρούμενος άνθρωπος, πιο φιλοσοφημένος και πιο συνειδητοποιημένος. Για μένα, για τα παιδιά μου, για τον άντρα μου, για όλο τον κόσμο. Μέσα από το 2016 έγινα σοφότερη και πιστεύω πως κάθε χρονιά που περνά είναι μια ευκαιρία για να γεμίζουμε σελίδες στο βιβλίου της δικής μας ζωής, να βάζουμε ακόμα ένα σκαλοπάτι στην προσωπική μας σκάλα που θα μας ανεβάσει πιο ψηλά, ένα χρόνο μπροστά. Με εφόδια όσα αποκομίζουμε από κάθε χρόνο που περνάει, προχωράμε μπροστά. 

Διάβασα ένα post που έγραψα πέρσι μερικές μέρες αφού μπήκε το 2016. Από το νέο χρόνο ζητούσα μόνο τρία πράγματα. Ρουτίνα για τα παιδιά, καλή διατροφή και άσκηση. Μπορώ να πω πως τα πήγα καλά. Δεν είναι αλλαγές οι οποίες γίνονται μέσα σε μία μέρα αλλά αργά και σταδιακά. Όταν κάτι γίνει μέρος της φιλοσοφίας σου για τη ζωή τότε μπορείς να το πραγματοποιήσεις. Η ρούτινα για τα παιδιά είναι εδώ. Ο Π πάει σχολείο, ένα μεγάλο κεφάλαιο για μας. Είναι το τρίτο σχολείο που άλλαξε και αν υπολογίσω και το σχολείο στη Σαουδική, είναι το τέταρτο. Ήθελα το καλύτερο για αυτόν και στο τέλος το βρήκα! Είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι από την επιλογή του σχολείου του. Μπορώ να τον αφήνω εκεί και να ξέρω πως είναι σε καλά χέρια χωρίς να υποφέρω από τύψεις ότι δεν προσφέρω το καλύτερο στο παιδί μου. Είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος και είμαι κι εγώ. Το σχολείο μας προσφέρει μια ρουτίνα. Ο μικρός μπήκε λίγο πολύ από μόνος του σε μια ρουτίνα - ύπνου το κυριότερο. Ο ύπνος του ήταν το μεγάλο αγκάθι στη ζωή μας. Ήταν ο παράγοντας που δεν μας άφηνε να δεθούμε, να απολαύσουμε μαζί τη ζωή. Ήταν η πηγή του άγχους μου. 

Η άσκηση ήρθε στη ζωή μου για ένα διάστημα αλλά τώρα δυστυχώς δεν γυμνάζομαι. Μέχρι το καλοκαίρι πήγαινα στο γυμναστήριο και έκανα yoga, Pilates, aerial yoga και βάρη. Ήταν υπέροχα. Η γυμναστική είναι κάτι που λατρεύω. Αλλά τώρα που δουλεύω είναι σχεδόν αδύνατο να βρω χρόνο για γυμναστική. Ξέρω όμως ότι θα ξαναμπει στη ζωή μου μόλις βρω ευκαιρία.

Η διατροφή. Ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Τα πήγα καλά. Πέρσι όταν έγραψα πως θέλω να βελτιώσω τη διατροφή μου εννοούσα περισσότερο από πλευράς θερμίδων και τα πήγα πολύ καλά. Στην πορεία μου προέκυψαν και άλλες ιδέες τις οποίες βάζω σιγά σιγά σε εφαρμογή. Σταμάτησα να τρώω κοτόπουλο, χοιρινό και κόκκινο κρέας. Σταμάτησα να πίνω γάλα. Σταμάτησα εντελώς να τρώω φαγητό από έξω (fast food). Ήταν πολύ πιο εύκολο από ότι το περίμενα. Μόλις το δοκίμασα, μόλις έζησα για λίγο χωρίς αυτά, ένιωσα τη διαφορά στο σώμα μου, στην υγεία μου, στην ευεξία μου και το κυριότερο στην ψυχολογία μου. Νιώθω καλύτερα. Έχω περισσότερη ενέργεια. Νιώθω πιο χαρούμενη. Το λατρεύω και θέλω να το εξελίξω, να το πάρω ένα βήμα πιο πέρα. 

Είχα ζητήσει πολύ λίγα πράγματα από τον εαυτό μου για το 2016, ίσως ήθελα να του δώσω λίγο περιθώριο να ανακάμψει, δεν ήθελα να είμαι πολύ σκληρή μαζί του. Για τον επόμενο χρόνο όμως είμαι πολύ πιο απαιτητική. 

2017:

Α] Προταιρεότητα μου είναι η διατροφή. Το κοτόπουλο, το κρέας και το γάλα έχουν σταματήσει εδώ και καιρό άρα δεν με αφορούν πια. Μέχρι το τέλος του 2017 θα έχω σταματήσει να τρώω τυρί και άλλα γαλακτοκομικά. Είμαι ήδη σε διαδικασία να σταματήσω να τρώω ψάρι, έχει πολύ καιρό να φάω και δεν το θέλω πια, δεν μου αρέσει. Αλλά στόχος μου είναι να σταματήσω εντελώς να τρώω ψάρι. Θέλω να σταματήσω να τρώω ζάχαρη. Λατρεύω τα γλυκά και τρώω πολλές σοκολάτες οι οποίες περιέχουν γάλα και ζάχαρη. Μπορώ να τις αντικαταστήσω προσωρινά με σοκολάτες χωρίς γάλα μέχρι να καταφέρω να τις σταματήσω εντελώς. Ήδη έβαλα στη διατροφή μου περισσότερα φρούτα και λαχανικά αλλά πρέπει να εμπλουτιστεί περισσότερο. Θέλω να μαγειρεύω περισσότερο. Και θέλω να βάλω στη διατροφή μου περισσότερες υγειινές τροφές. Ήδη χρησιμοποιώ μαγιά μπύρας η οποία είναι πλούσια σε βιταμίνες. Έχω σταματήσει να τρώω δημητριακά προγεύματος και τα έχω αντικαταστήσει με βρώμη. Στις σαλάτες μου άρχισα να δοκιμάζω το κινόα και τα μαύρα φασόλια. Θέλω να ανακαλύψω περισσότερες τροφές πλούσιες σε διατροφική αξία για να αντικαταστήσω τις τροφές που σταμάτησα και θα σταματήσω να τρώω. Το πιο βασικό είναι πως θέλω να εφαρμόσω αυτό τον τρόπο διατροφής και στα παιδιά μου τα οποία μπορώ να πω πως τρώνε πολύ χειρότερα από μένα. Αυτο γίνεται επειδή παιρνούν αρκετό χρόνο στο σπίτι της μαμάς μου και η οποία φτιάχνει φαγητά τα οποία δεν έχουν βάση τους τα λαχανικά. Δεν ρίχνω όμως το φταίξιμο εκεί, η βασική αιτία είναι πως εγώ δεν έχω χρόνο να μαγειρεύω. Όμως μόλις έρθει πίσω ο Θ θα αναλάβω εγώ τη διατροφή της οικογένειας μας. 
Αρά στόχος είναι να μαγειρεύω περισσότερο.

Συνοπτικά τα φαγητά που θα βγάλω εντελώς από τη διατροφή μου μέχρι το 2018 είναι:
- τυρί
-άλλα γαλακτοκομικά
-ψάρι
-ζάχαρη
-γλυκά, σοκολάτες
Φαγητά που θα ενισχύσω στη διατροφή μου:
-λαχανικά
-φρούτα
-όσπρια
-οργανικές τροφές γενικότερα

Β] Γυμναστική. Δεν είμαι τόσο σίγουρη γιαυτό γιατί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αλλά θα ήθελα να συνεχίσω να γυμνάζομαι. Συγκεκριμένα θέλω περισσότερη yoga στη ζωή μου. Προσφέρει ευεξία και ευλιγισία χωρις να ταλαιπωρεί τη σπονδυλική στύλη, τα κόκκαλα και τους μύς. Είναι φιλοσοφία σώματος και πνεύματος. Θα μπει σίγουρα στη ζωή μου αλλά δεν παίρνω όρκο πως θα γίνει μέσα στο 2017. 

Γ] Ζωγραφική. Έχω στόχο να αρχίσω να ζωγραφίζω ξανά. Δεν χρειάζεται να γίνεται καθημερινά. Αν καταφέρω να τελειώσω έστω και ένα μικρό πίνακα μέσα στο 2017 θα θεωρήσω πως ο στόχος μου ολοκληρώθηκε. 

Δ] Διαμονή. Αν και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από μένα, εύχομαι μέσα στο 2017 να αλλάξουμε τόπο διαμονής. Αν δεν είναι στο εξωτερικό, τότε τουλάχιστον ας είναι ένα μικρό δικό μας σπιτάκι. Τουλάχιστον να έχει μπει σε εφαρμογή. 

Ε] Μικρά και διάφορα: Δεν έχω κάτι να ζητήσω για τα παιδιά μου εχτός από το θέμα της διατροφής. Θέλω να καθίσω να διαλέξω και να εκτυπώσω φωτογραφίες μας. Εννοείται πως θέλω να επανενωθεί η οικογένεια μας, αυτό πιστεύω πως θα γίνει πολύ σύντομα - εύχομαι/ελπίζω. Δημιουργικότητα: θέλω να δημιουργώ συνέχεια κάτι, αυτή τη στιγμή πλέκω μια κουβερτούλα για το μωρό μιας φίλης μου που θα γεννηθεί τον Μάρτιο. 

Είμαι σίγουρη πως στην πορεία θα προκύψουν και άλλα θέματα τα οποία θα με απασχολήσουν και θα θέλω να ασχοληθώ μαζί τους αλλά προς το παρόν αυτές είναι οι προτεραιότητες μου. 

Merry [...] Christmas

Κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού μου / μας, σκεπασμένη με δύο πολύχρωμες κουβέρτες, φορώντας το μπουφάν μου και νιώθοντας τη μύτη μου υγρή και παγωμένη. Τα blinds είναι κατεβασμένα και δεν μπορώ να δω έξω. Το Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο είναι κακοφτιαγμένο από τις πολλές επιθέσεις του μικρού. Το σπίτι είναι πεντακάθαρο γιατί το καθάρισε η καθαρίστρια και εμείς δεν κοιμηθήκαμε εδώ τις τελευταίες...ούτε που θυμάμαι πόσες νύχτες. Μένω με τα παιδιά μου στο πατρικό μου έτσι για να έχουμε λίγη παρέα και να μην το κάνω όλο αυτό μόνη μου. Δεν είναι ιδανικά αλλά είναι καλά. Είναι εντάξει. Τα παιδιά βρίσκονται στο πατρικό μου, ο μικρός κοιμάται για μεσημέρι και έτσι κατάφερα να έρθω σπίτι να βάλω πλυντήριο και στεγνωτήριο γιατί τα άπλυτα είναι περισσότερα από τα πλυμένα. 

Χριστούγεννα. Κάποτε ανυπομονούσα να έρθει αυτή η περίοδος, πέρσι ανυπομονούσα να περάσει γιατί δεν άντεχα και φέτος απλά δεν με νοιάζει. Απάθεια. Αυτό νιώθω απέναντι σε αυτή την περίοδο των χριστουγέννων. Ο μεγάλος μου γιος ήδη μπήκε στο καταναλωτικό πνεύμα των χριστουγέννων ενώ ο μικρός δεν καταλαβαίνει τίποτα ακόμα. Δεν μπόρεσα να το αποτρέψω γιατί ακούει από παντού για τα δώρα που θα πάρει τα χριστούγεννα. Είναι χριστούγεννα και ξαφνικά η ερώτηση που κολλάει σε αυτή τη λέξη είναι 'τι δώρο θα πάρεις από τον Άγιο Βασίλη'; Μίσω αυτή την καταναλωτική κατάσταση και θέλω να βγάλω έξω τα παιδιά μου αλλά δεν ξέρω πως. Το ξέρω ότι θα το κάνω κάποτε. 

Θυμάμαι πως ήταν πέρσι. Επικρατούσε παγωνιά στο σπίτι μου και στην ψυχή μου. Παγωνιά ψυχής. Δάκρυα. Θλίψη. Κατάθλιψη ναι. Αλλά και μια κάθαρση. Η κάθαρση της απομόνωσης. Η κάθαρση της αλήθειας. Σηκώθηκα για να βάλω το επόμενο πλυντήριο και άνοιξα και τα blinds. Η χειμωνιάτικη θέα έξω μου θυμίζει τον περσινό χειμώνα. Τι να πω για το 2016. Θυμάμαι που προσπάθησα να βάλω τον μεγάλο μου γιο στο σχολείο αλλά πήγε μόνο μια εβδομάδα και σταματήσαμε. Θυμάμαι ατέλειωτες ώρες μέσα στο σπίτι να προσπαθώ να τα  βγάλω πέρα με τα μωρά. Φαγητό, καθαριότητα, σπάνια καμιά βόλτα. Η μαμά μου να μένει μαζί μας και να μην αντέχω την παρουσία της. Να μην μπορώ να χωνέψω την αντικατάσταση του άντρα μου με τη μάνα μου. Την χρειαζόμουν όμως, δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Έτσι όπως τα έκανα.

Το 2015 και το μισό 2016 ήταν μια χρονιά μακριά από τα εγκόσμια. Ήταν σαν μοναχισμός. Το μόνο που θυμάμαι είναι την απόλυτη μοναξιά. Την απόλυτη παράδοση του εαυτού μου. Την απόλυτη ανυπαρξία. 

Φέτος είναι καλύτερα. Είναι πολύ καλύτερα. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει κατά 1 χρόνο. Είναι δύσκολα παιδιά. Δεν είναι εύκολα. Ο μικρός εξακολουθεί να κλαίει πολύ. Μαλλώνουν συνέχεια και χτυπάει ο ένας τον άλλον. Δεν παίρνω ανάσα. Αλλά δεν είναι σαν πέρσι. Δεν νιώθω απόγνωση. Δεν νιώθω ότι είμαι στον πάτο. Είμαι πολύ, πολύ πιο πάνω από τον πάτο. Δεν είμαι αχάριστη. Ευχαριστώ τον θεό καθημερινά. Τα παιδιά μου είναι πανέμορφα και πανέξυπνα. Θα μπορούσα να έχω πολύ χειρότερη ζωή. Θα μπορούσα να μην έχω να ταίσω τα παιδιά μου. Εντάξει είναι λίγο γκρινιάρικα, απαιτιτικά, έντονα, με λίγα λόγια, life sucking. Ναι αυτό είναι τα παιδιά μου. Life sucking. Δεν είναι όμως τα περισσότερα παιδιά έτσι; Αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθούν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας. Απο το σχολείο του Π που έχουν πει πως είναι το πιο ευγενικό παιδί στο σχολείο. Το βλέπω πως είναι ευγενικός, έχει ευγενική ψυχή. Ο μικρός είναι αλλιώς. Είναι.. δεν ξέρω τι είναι αλλά είναι έντονος. Και οι δύο είναι έντονοι, δεν παίρνω ανάσα. 

Τελειώνουν όλα. Όλα κάποτε φτάνουν στο τέλος τους. Σύντομα ο άντρας μου θα είναι μαζί μας και όλα θα είναι αλλιώς. Και πάλι έφτασα στο σημείο που οι στιγμές που περάσαμε μαζί το καλοκαίρι μου φαίνονται πολύ μακρινές και εξωπραγματικές. Μου αρέσει πολύ ο χειμώνας φέτος. Μου ταιριάζει. Δεν ξέρω αν είναι μαζοχιστικό αλλά μου αρέσει το κρύο. Το απολαμβάνω. Ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου και στη ζωή μου αυτή τη στιγμή. Είμαι χειμωνιάτικη. Είμαι μια κρύα, παγωμένη, ψυχρή, χειμωνιάτικη ύπαρξη. 

Όλα τα ΄πρέπει' μου γκρεμίστηκαν σε θρύψαλα. Δεν υπάρχουν ΄πρέπει΄ για μένα τώρα πια. Υπάρχει η ζωή όπως έρθει. Δεν υπόσχομαι σε κανέναν. Δεν δίνομαι, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Εντάξει εξαιρούνται τα παιδιά μου τα οποία έτσι κι αλλιώς με κατέχουν. Είμαι δική τους. Είμαι η ομπρέλα τους, η σκηνή τους, η σπηλιά τους, το καταφύγιο τους. Κανένα πρόβλημα με αυτό. 

Όλα αυτά που γράφω, ίσως του χρόνου να μην ισχύουν. Μακάρι να μην ισχύουν. Δεν ξέρω που θα είμαι του χρόνου τέτοια μέρα. Μπορεί εδώ πάλι, σε αυτό τον καναπέ. Ποιός ξέρει. Δεν θα μπω σε αυτή τη συζήτηση αυτή τη στιγμή. 

Χριστούγεννα για μένα φέτος σημαίνει.... 'Ευκαιρία να μην αγοράσουμε τίποτα'. 

Προσπάθησα να διαβάσω μερικά posts από πέρσι τέτοιο καιρό αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Είναι σαν να μου μπήγεις το μαχαίρι μέσα σε μια πληγή η οποία δεν έχει στεγνώσει ακόμα. Το τρένο μου έχει περάσει πάνω από σπασμένες ράγες. 

Σκέψεις... ο αγαπημένος μου τίτλος

Όταν πρωτοέφτιαξα αυτό το blog ήθελα να γράφω για τη ζωή μου ως μαμά και για τις ομορφιές που κρύβει αυτός ο ρόλος. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα πήγα πίσω και διάβασα τα αρχικά μου posts, τότε που είχα μόνο τον Π και ήταν πολύ μικρός. Αυτά που έγραφα τότε μου βγάζουν μια ζεστασιά. Η ζωή μου ήταν άνω κάτω με τον μικρό αλλά ήταν ζεστή. Και αυτό γιατί είχα μόνο ένα παιδάκι και γιατί - το πιο βασικό - είχα τον άντρα μου. Τον άντρα μου. Έναν άνθρωπο τον οποίο έχω σχεδόν ξεχάσει. Ένας άνθρωπος ο οποίος λείπει από τη ζωή μου εδώ και δύο χρόνια, που έχει χάσει περισσότερη από τη μισή ζωή του Π και ολόκληρη τη ζωή του Γ με κάποια διαλείμματα. Η ζωή μου από αυτό που ήταν όταν είχα κοντά μου τον άντρα μου δεν συγκρίνεται αυτό που είναι σήμερα. Το blog μου δεν είναι ζεστό. Είναι αληθινό αλλά νομίζω πως εκφράζει μια αγωνία. Μια αγωνία για το αύριο. Ένα παραμύθι που τώρα βρίσκεται στην κορύφωση και ψάχνει το τέλος του. Δεν με νοιάζει ποιό θα είναι αυτό το τέλος, φτάνει να έρθει, κι εγώ θα το μετατρέψω σε χαρούμενο με το μαγικό μου ραβδί. 

Ώρες ώρες νιώθω να πνίγομαι. Προτιμώ να μην σκέφτομαι τίποτα. Γιατί όποτε πάω να σκεφτώ πως έχω άλλους δύο μήνες χωρίς τον άντρα μου σε αυτό το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο, τρελαίνομαι. Όποτε σκεφτώ πως έχω σχεδόν χαθεί με τον άντρα μου, τρελαίνομαι. Τώρα πια μιλάμε πολύ αραιά. Δεν έχουμε κάτι να πούμε. Έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ που έχουμε χάσει επαφή ο ένας με τη ζωή του άλλου. Και εξάλλου δεν θέλω να ακούω για το τι γίνεται στη δουλειά του. Θέλω μόνο να μάθω πότε θα τελειώσει και πότε θα έρθει. Κάθε φορά θα του κάνω την ίδια ερώτηση: πότε τελειώνεις; πότε πιστεύεις πως θα έρθεις πίσω; και πιστεύεις πως θα φύγουμε όλοι μαζί ή θα μείνουμε εδώ;. Έχω κουραστεί. 

Δεν ξέρω αν μπορούμε να ξεκάνουμε τη ζημιά. Δεν ξέρω πως θα ήταν σήμερα η οικογένεια μας αν δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν θα το μάθω ποτέ. Θυμώνω. Το ξέρω πως δεν φταίει. Ξέρω πως εγώ ήθελα να φύγει τότε που έφυγε. Ξέρω πως εγώ τον κράτησα με τη στήριξη μου στο εξωτερικό και δεν τον άφησα να παραιτηθεί και να έρθει με την ελπίδα να πάμε μαζί του κάποια μέρα. Αλλά τα συναισθήματα είναι συναισθήματα και ο θυμός είναι αληθινός.
Κουράστηκα να είμαι μονογονιός. Κουράστηκα να περνάνε όλα από τα χέρια μου. 

Και κάπως έτσι λοιπόν μέσα σε τρία χρόνια, περάσαμε από τα γεμάτα όμορφες και ζεστές λέξεις και γεμάτα αγάπη posts, σε αυτά τα γκρινιάρικα μίζερα σημερινά. Είμαι ακόμα αισιόδοξη. Πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα είμαστε όλοι μαζί, όπου και να είμαστε και θέλω να πιστεύω πως το κενό που δημιουργήθηκε στη σχέση μας θα κλείσει με νέες εμπειρίες. Αποκλείεται να ξεχάσω ποτέ αυτό το διάστημα αλλά τουλάχιστον θέλω να το ξεπεράσω. 

Πίσω στην καθημερινότητα...

Αντιστέκομαι

Εύχομαι να μπορώ να γίνομαι καλύτερη μαμά κάθε μέρα που περνά

Ήμουν έτοιμη να γράψω 'νιώθω πως αντιστέκομαι' αλλά μετά συνειδητοποίησα πως χρησημοποιώ πάρα πολύ συχνά τη λέξη 'νιώθω'. Είναι σαν να μην συμβαίνει πραγματικά αυτό το πράγμα που νιώθω, 'νιώθω να πνίγομαι', νιώθω πως αντιστέκομαι', 'νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά'. Δεν πνίγομαι πραγματικά αλλά νιώθω πως πνίγομαι. Αποστασιοποιούμαι από το συναίσθημα και το βλέπω αφ υψηλού. Ίσως να είναι μια άμυνα του εαυτού μου για να μην νιώσω (να το πάλι) πως πνίγομαι πραγματικά. Για να μην πνιγώ πραγματικά. Γιατί αν πω πως πνίγομαι σημαίνει πως είναι πραγματικό.  Αλλά ξέρω ή ελπίζω πως δεν είναι πραγματικό. Πως είναι κάτι παροδικό και θα περάσει. 

Αντιστέκομαι λοιπόν. Μια ζωή αντιστέκομαι. Φιλοσοφώντας το, ξέρω πως πρέπει να αφήνομαι περισσότερο. Να κυλάω σαν νερό σε καταστάσεις που δεν έχω έλεγχο. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Όταν κάτι είναι πάγιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου είναι λίγο δύσκολο να το αλλάξεις. Τουλάχιστον όμως ξέρω πως θέλω να το αλλάξω. 

Αντιστεκόμαι στην έλλειψη ελευθερίας μου. Η ελευθερία σκέψης, κινήσεων, πράξεων, λόγου και ύπαρξης ήταν πάντα στις πρώτες προταιρεότητες μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όποτε ένιωθα (να το πάλι) να περιορίζομαι / όποτε περιοριζόμουν πνιγόμουν ταυτόχρονα και έτρεχα να ελευθερωθώ. Από φιλίες, σχέσεις, γονείς, σχολεία, δουλειές, χώρα, you name it! Μια ζωή στο τρέξιμο. Γιατί δεν μένω να παλέψω; Ίσως επειδή πιστεύω πως δεν έχει νόημα. Δεν θέλω να χάνω τον καιρό μου και τρέχω να βρω κάτι άλλο καλύτερο. Δεν ξέρω αν βρίσκω πάντα κάτι καλύτερο, ξέρω όμως ότι λατρεύω τις αλλαγές. Οι αλλαγές με κρατούν ζωντανή και μου δίνουν τροφή. Είμαι εθισμένη στις αλλαγές. Από τις πιο μικρές καθημερινές μέχρι μεγάλες αλλαγές ζωής. 

Αντιστέκομαι λοιπόν και στη στασιμότητα. 

Αυτό που μου προκαλεί θλίψη είναι πως αντιστέκομαι και στο ρόλο μου ως μαμά. Λατρεύω τα παιδιά μου, μπλα μπλα μπλα, είμαι καλή μαμά, νιώθω συνέχεια τύψεις ότι θα μπορούσα να τα κάνω όλα καλύτερα και προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνομαι. Δεν παύω όμως να φαντάζομαι ασταμάτητα πως έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Ίσως είναι κάτι φυσιολογικό. Ίσως να το νιώθουν όλες οι μαμάδες αλλά να καταφέρνουν τα τιθασεύουν αυτή τη φαντασιώση του ελεύθερου χρόνου. Άλλες ίσως να κατεφέρνουν να έχουν ελεύθερο χρόνο αφού άλλοι άνθρωποι ή ο μπαμπάς των παιδιών τους τα κρατάνε μέχρι να επιστρέψει η μαμά. Εγώ δεν έχω αυτή την ευχέρια. Στην πραγματικότητα αντιστέκομαι ακόμα και σ' αυτό. Ενώ θα μπορούσα να προσλάβω μια baby sitter να κρατάει τα παιδιά μου για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, πχ να κάνω yoga δύο φορές την εβδομάδα, δεν το κάνω γιατί νιώθω τύψεις να αφήσω τα παιδιά μου με κάποιον άλλον. Οπότε στην ουσία παλεύω με τους δικούς μου δαίμονες. 

Δεν έχω βρει ακόμα τη χρυσή τομή. Δεν έχουμε βρει ακόμα πως δουλεύει η οικογένεια μας. Είμαστε σε ένα διαρκές πείραμα από τη μέρα που έφυγε ο Θ. Πρώτα ήρθε η μαμά μου να μείνει μαζί μας. Μετά έφυγα εγώ για τη Σαουδική. Μετά γύρισα. Μετά έφυγε η μαμά μου από το σπίτι. Τώρα μένουμε στο δικό της σπίτι κάποια βράδια γιατί είναι πιο κοντά στη δουλειά μου και στο σχολείο του Π. Τα παιδιά δεν έχουν σταθερή ρουτίνα και είναι μπερδεμένα. 

Σε ένα με δύο μήνες ο άντρας μου θα τελειώσει τη δουλειά του και θα μάθουμε αν θα μετατεθούμε σε κάποιο άλλο μέρος ή αν θα γυρίσει πίσω στην Κύπρο. Θα είναι και η τελειωτική απόφαση. Ή μήπως όχι; Επειδή υπάρχουν και άλλες πιθανές χώρες στο μυαλό μας. Νέα Ζηλανδία. Το θέμα είναι πως έχω να κάνω υπομονή άλλον ένα με δύο μήνες. 

Πότε θα ηρεμίσω; Πότε θα βρω τον εαυτό μου; Πότε θα let go and go withe flow; Πότε θα σταματήσω να ψάχνομαι; Πότε θα αποδεχτώ τη ζωή μου γιαυτό που είναι χωρίς να νιώθω (!) πως είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο όλη την ώρα; Προσωρινή δουλειά, προσωρινό σπίτι, προσωρινή κατάσταση. 

Αυτά όλα τα μπερδεμένα λόγια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου. Είναι καλό που κατάφερα να τα αναγνωρίσω και να τα γράψω. Είναι ένα βήμα. Ένα βήμα μπροστά. 

21 Νοεμβρίου // 22 Μηνών // 1 Χρόνο Μετά

21 Νοεμβρίου! Ο Γ, ο μικρός μου γιός, γίνεται σήμερα 22 μηνών! Επίσης πριν από 1 ακριβώς χρόνο τέτοια μέρα, όταν ο Γ έκλεινε τους 10 μήνες ζωής του, επιστρέψαμε από το ταξίδι μας στη Σαουδική. Το ταξίδι μας... την άκαρπη και άδοξη προσπάθεια μας να ζήσουμε όλοι κάπου μαζί έξω από εδώ. Ήταν μια από τις καλύτερες μέρες τις ζωής μου. Μια από τις πιο ανακουφιστικές μάλλον. Ήταν η μέρα που ένιωσα να απελευθερώνομαι από τη φυλακή. Ήταν μια πολύ χαρούμενη μέρα. Θυμάμαι τον Π, μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας που είδε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έτρεξε αμέσως κοντά του και το κοιτούσε για ώρα με θαυμασμό. Ήταν κάτι τόσο πολύχρωμο και χαρούμενο σε σχέση με τις εικόνες του στη Σαουδική. Φυσικά, δεν είχα ιδέα για τις δυσκολίες που θα ακολουθούσαν. Δεν είχα ιδέα πως θα παραμείνω για ακόμα ένα ολόκληρο χρόνο μόνη μου στην Κύπρο χωρίς τον άντρα μου να μεγαλώνω και πάλι μόνη μου τα παιδιά μου. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη και πάντα πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος, πιστεύω στα παραμύθια και στις ιστορίες με τις καλές νεράιδες και τους καλούς ήρωες που στο τέλος 'έζησαν αυτοί καλά'. Όσο κι αν η ζωή με ρίχνει κάτω, εξακολουθώ να σκέφτομαι θετικά και λίγο μη ρεαλιστικά. Ακόμα μετά από τόσες δυσκολίες εξακολουθώ να πιστεύω σε ένα θαύμα. Ότι κάτι θα γίνει καλό και θα είμαστε όλοι μαζί κάπου καλά. Κάπου στις όμορφες σελίδες του δικού μας παραμυθιού. 

Ο μικρός μου Γ άρχισε να μιλάει αυτό τον μήνα. Νομίζω ότι μέχρι τώρα ήταν τόσο απασχολημένος με το να κλαίει που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για την ομιλία. Τώρα όμως άρχισε σιγά σιγά να λέει διάφορα. Μιλάει με αργό τρόπο και σέρνει τις καταλήξεις. 'Μαμάααααα'. 'Πιππίιιιιιιι' (=πιπίλα). Είναι πολύ διαφορετικός χαρακτήρας από τον Π. Τους λατρεύω και τους δύο. 

Η υπερπανσέληνος από το μπαλκόνι μας

Λατρεύει τα ζώα, αληθινά ή ψεύτικα. Δεν έχω ιδέα τι κάνει εκεί, κάθεται με τη ζέμπρα του και ρεμβάζει το δέντρο. Λατρεύω το φως αυτού του σπιτιού.

Το βιβλίο ζωγραφικής μου, ότι πιο κοντινό σε ζωγραφική μπορώ να κάνω με τους μπέμπηδες τριγύρω μου. Παραδόξως δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για το βιβλίο μου. (=δεν μου το κατασπάραξαν)

Όποτε βρω χρόνο τους κάνω μάθημα. Έχουμε το σπιτο-σχολείο μας το οποίο ονομάσαμε Φτερά. Την ονομασία τη βρήκε ο Π ο οποίος τον τελευταίο καιρό λέει πως το σπίτι μας είναι το ένα φτερό και το απέναντι διαμέρισμα είναι το άλλο φτερό. Έτσι αντιλαμβάνεται το σπίτι μας στον πρώτο όροφο. Είμαστε στον αέρα σαν φτερά. Δεν θέλω να τα ξεχάσω ποτέ αυτά τα λόγια. Μου ανοίγει νέους κόσμους, με παρασέρνει σε άλλη διάσταση αυτό το παιδί.

Το Σάββατο το πρωί τους πήρα μόνη μου και πήγαμε σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μας. Περάσαμε τέλεια. Λατρεύουμε οικογενειακώς να βρισκόμαστε έξω. 

Τα χρώματα ενός φθινοπωρινού απογεύματος.

Του αρέσει να βουτάει το κουλούρι του στον καφέ μου. 

Παιδικές Δημιουργίες

Η λατρεμένη ώρα του πρωινού καφέ. 

Το κουτί με τα μολύβια μας

Μικρή στιγμή χαλάρωσης. Την παίρνω ευχαρίστως!

Πήγαμε στην Παραμυθούπολη και ο Π ήθελε να είναι με τη στολή του  Spiderman. ΚΑΙ τη μάσκα!

Δεν έχω πατρικό, δεν έχω ρίζες, δεν έχω δικό μου σπίτι, είμαι ελεύθερη. Το σπίτι μου είναι η οικογένεια μου. Ο άντρας μου και τα παιδιά μας. Και όπου μας βγάλει. Σαν φύλλο στον άνεμο. Φτάνει να είμαι μαζί τους. 

ΥΓ: Παρατήρησα πως χρησιμοποιώ πολύ συχνά τη λέξη λατρεύω. Δεν την αλλάζω όμως γιατί την νιώθω. Και είναι πολύ καλύτερη από άλλες λέξεις που χρησιμοποιούσα τα τελευταία 2 χρόνια όπως 'πνίγομαι'. 

Embrace yourself

Είχα αρχίσει να γράφω ένα τεράστιο κείμενο στο οποίο γκρίνιαζα για διάφορα θέματα και είχε διαφορετικό τίτλο αλλά καθώς το έγραφα με διέκοψε ο Π που σηκώθηκε ζαλισμένος στον ύπνο του. Τον έβαλα πίσω στο κρεβάτι του και όταν επέστρεψα έσβησα το κείμενο μου. Δεν έχει νόημα. Η γκρίνια δεν βγάζει πουθενά. Θέλω να γράψω μόνο για το πόσο ωραίο είναι να αποδέχεσαι τον εαυτό σου για αυτό που είναι. Πόσο υπέροχο είναι να εκτιμάς τον εαυτό σου, να τον γνωρίζεις πραγματικά και να σέβεσαι την προσωπικότητα του. Να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου. Πόση αυτοπεποίθηση νιώθεις μετά. Είμαι σε αυτό το στάδιο. Έχω βγει από το πηγάδι. Ευχαριστώ το θεό για όλα όσα πέρασα, ήταν μια ευκαιρία για να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να τον γνωρίσω. Θα μιλήσω μέσα από τις φωτογραφίες. 

Η ανατολή του ήλιου από το μπαλκόνι μας. Το περίεργο είναι πως τα πρώτα χρόνια που έμενα σε αυτό το σπίτι δεν είχα ιδέα ότι μου πρόσφερε αυτή τη θέα καθημερινά. Έπρεπε να κάνω παιδιά τα οποία δεν θα κοιμούνται μέχρι την αυγή ή θα ξυπνάνε πριν την αυγή για να ανακαλύψω αυτό το όνειρο. Ακόμα ένα δώρο που μου έκαναν τα δύσκολα παιδιά μου. Αυτή τη θέα τη φωτογραφίζω όσο πιο συχνά μπορώ γιατί κινδυνεύω να τη χάσω. Όλο και πιο συχνά έρχονται πιθανοί αγοραστές να δουν το σπίτι μας. Από τη μια χαίρομαι γιατί επιτέλους θα προχωρήσουμε αλλά από την άλλη δεν θέλω να χάσω την ανατολή αυτού του σπιτιού, το φως που το λούζει και να αφήσω πίσω μου τις τόσο δύσκολες αλλά πολύτιμες στιγμές που έζησα σε αυτό το σπίτι. Εδώ μέσα μεγάλωσα, ωρίμασα, έγινα από παιδί γυναίκα, έγινα μητέρα, απόκτησα αυτοπεποίθηση. Ζυμώθηκα με τη ζωή. Ευχαριστώ, ευχαριστώ καθημερινά για όλα όσα πέρασα. Η ζωή δεν έχει νόημα όταν είναι εύκολη. Τα απλά και καθημερινά δεν έχουν νόημα όταν σου δοθούν απλώχερα. Είμαι ευγνώμων. 

Θέλω να τους φέρνω σε επαφή με τη δημιουργία έστω κι αν είναι ακόμα πολύ μικροί, έστω κι αν αντέχουν μόνο 10 λεπτά. Έχουν αρχίσει να δένονται μεταξύ τους. Όταν βρεθούμε σε εξωτερικό χώρο που υπάρχουν κι άλλα παιδιά, είναι δεμένοι, είναι μαζί, προσέχει ο ένας τον άλλον και είναι μόνο οι δυό τους στον κόσμο. Ευχαριστώ το θεό για τα παιδιά μου. Μεγαλώνουν. Έφτασε η στιγμή που όλα είναι λίγο πιο εύκολα και δεν μπορώ να το χορτάσω. 

Του είπα πως μια μέρα πήγα μόνη μου στο mall χωρίς αυτόν. Και μου απάντησε 'μα αφού μου είπες πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα'. 

Αυτός εδώ ο υπέροχος μικρούλης λατρεύει τα ζώα. Κι εγώ λατρεύω αυτόν. Θέλω να του ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη για τα συναισθήματα που έτρεφα κατά διαστήματα απέναντι του τους πρώτους 18 μήνες της ζωής του. Ντρέπομαι αλλά ξέρω ότι είναι μέρος του εαυτού μου. Το σημαντικό είναι πως τα δούλεψα πολύ μέχρι που έφτασα στο σημείο που είμαι σήμερα. Μέχρι το σημείο που απόψε ξαπλώσαμε μαζί κάτω στο πάτωμα στον παιχνιδότοπο τους αγκαλιά και ένιωθα τη γαλήνη σε όλο μου το σώμα. Θα του έχω πάντα ιδιαίτερη αδυναμία. Για να εξαγνίσω το πρώτο μας διάστημα μαζί. Η καρδιά μου κόβεται στα δύο και μόνο που τον βλέπω, και μόνο που βλέπω πόση αγάπη έχει μέσα του αυτό το μικρό πλάσμα, μόνο που ξέρω πόση αθωότητα κρύβει μέσα του αυτή η ψυχούλα. Συγγνώμη. Αν μπορούσα να το ξανακάνω από την αρχή θα επέλεγα να μη σε μεγαλώσω μόνη μου. Για να έχω πιο πολλές δυνάμεις. Για να σε αγαπώ πιο πολύ. 

Η ζωή μου όλη. Θέλω να ρίξω πάνω τους ένα πέπλο για να τους κρατήσω αγνούς, προστατευμένους, αθώους και καλούς για πάντα. 

Στο πολύ σύντομο μέλλον αυτός ο μικρούλης θα αποκτήσει δικό του σκυλάκι. Του το χρωστώ. 

Τη μέρα που τον πήρα μαζί μου στη δουλειά επειδή δεν είχα που να τον αφήσω. Ήταν η ωραιότερη μέρα μου στη δουλειά από τη μέρα που άρχισα.

Επιτέλους. Επιτέλους μπορώ να κάνω recover. Επιτέλους έφτασε η μέρα που δεν είμαι τόσο κουρασμένη ώστε να με πάρει ο ύπνος την ώρα που κοιμίζω τα μωρά. Έφτασε η μέρα που μπορώ πραγματικά να απολαύσω αυτές τις ώρες της ήσυχης νύχτας επειδή τα μωρά πάνε νωρίς για ύπνο. Επιτέλους δεν είμαι τόσο χάλια ψυχολογικά ώστε να μη βρίσκω νόημα στο να κάτσω 1 ώρα με τον εαυτό μου. Δεν ζητάω από τον ύπνο να με πάρει για να μη σκέφτομαι, να μην υπάρχω, να ξεφύγω από τη ζωή μου. 

Η αλλαγή έχει αρχίσει. Βρίσκεται στο πολύ πρώιμο στάδιο της αλλά έχει αρχίσει. 

Ευχαριστώ...

Ο νόμος της έλξης

Πιστεύω πως έλκουμε τη ζωή μας στη ζωή μας. Φέραμε στη ζωή μας τον άνθρωπο μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας και γενικά τη ζωή μας επειδή την σκεφτήκαμε, την φανταστήκαμε ή την προσελκύσαμε μέσω της ενέργειας μας. Επειδή πιστεύουμε πως αυτή μας ταιριάζει και επειδή εκπέμπουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια. Αν είμαστε θετικοί άνθρωποι θα προσελκύσουμε στη ζωή μας θετικούς ανθρώπους. Αυτό με βάζει σε σκέψεις για τη ζωή μου μέχρι τώρα αλλά και για την επόμενη πορεία μου. 

Με κάνει να σκέφτομαι αν πραγματικά έφερα αυτή τη δουλειά στον εαυτό μου επειδή αυτό όντως μου ταιριάζει ή αξίζει. Ίσως δεν κάνω ενέργειες να την αλλάξω επειδή δεν πιστεύω πραγματικά πως θέλω να είμαι κάπου αλλού ή στην πραγματικότητα μου αρέσει να είμαι εδώ και να γκρινιάζω. Αλλά από την άλλη δεν νομίζω πως είναι έτσι γιατί βάζω όλη μου την ενέργεια (έστω μέσω του άντρα μου) για να φύγω από τη δουλειά μου και από τη χώρα μου γενικότερα. Ίσως να είμαι πολύ τεμπέλα για να ψάξω εγώ για δουλειά στο εξωτερικό αλλά θέλω πολύ να ζήσω εκεί και έτσι το κάνω μέσα από τον Θ. Όλα αυτά γίνονται σε ένα υποσεινήδητο επίπεδο. Ίσως όμως να μην έχω κανένα έλεγχο πάνω στη ζωή μου και να είναι όλα meant to be. Ίσως γεννήθηκα για να είμαι αυτή που είμαι, να έχω αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου και να ζήσω στη χώρα μου ή στο εξωτερικό. Έχω αυτό το έντονο όραμα πως δεν ζω εδώ. Ίσως να είναι απλώς μια έμμονη ιδέα που κατέλαβε το μυαλό μου ή ίσως να είναι όντως μια εικόνα από το μέλλον. Ίσως έχω ανοίξει τόσο πολύ το πνεύμα μου που μπορώ να αισθανθώ το μέλλον χωρίς όμως να μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως νιώθω να μην ανήκω εδώ. Νιώθω πως αυτή η ζωή που ζω είναι ένα παιχνίδι φτιαγμένο για να παίζουν άλλοι. Μπήκα εδώ κατα λάθος και προσπαθώ να κάνω fit in αλλά υπάρχει κάτι που μου υπενθυμίζει συνέχεια πως είμαι διαφορετική. 

Αυτή τη στιγμή έχω ελάχιστους φίλους. Νομίζω πως έχω μόνο δύο ή τρεις πραγματικούς φίλους. Ο ένας είναι ένας παιδικός μου φίλος ο οποίος παρέμεινε στη ζωή μου περισσότερα από 30 χρόνια, με κάποια διακοπή κάπου ανάμεσα. Η άλλη είναι μια κοπέλα που γνώρισα στο μεταπτυχιακό μου η οποία είναι αρκετά μέσα στη ζωή μου για να μπορώ να την αποκαλώ αληθινή μου φίλη. Βρισκόμαστε συχνά και την γνωρίζουν τα παιδιά μου. Η αδερφή μου φυσικά είναι φίλη μου αλλά αυτή είναι οικογένεια.Δεν έχει σημασία όμως γιατί πολλά αδέρφια δεν είναι φίλοι. Αρά έχω και την αδερφή μου μέσα στους φίλους μου. Έχω ακόμα μια φίλη που σπουδάζαμε μαζί στο πανεπιστήμιο την οποία όμως βλέπω πιο σπάνια. Είναι όμως κι αυτή πραγματική μου φίλη. Πραγματικούς φίλους εννοώ τα άτομα με τα οποία μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζω τις πραγματικές μου απόψεις. Είναι άτομα τα οποία δεν με κρίνουν και με αποδέχονται όπως είμαι. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Τους σέβομαι και τους αποδέχομαι όπως είναι.  Ταιριάζουμε σε κάποια βασικά θεμελιακά σημεία. Υπάρχουν κάποιοι παλιότεροι φίλοι τους οποίους έβγαλα από τη ζωή μου, ακόμα και φίλοι με τους οποίους μας δένουν κάποιες τρέχουσες καταστάσεις. Αλλά διαφέρουμε σε τόσα πολλά και ζωτικά σημεία που μας δημιουργούν τεράστια απόσταση. Είναι σαν το σύμπαν να μας σπρώχνει τον ένα μακριά από τον άλλον. Σαν αντίθετους πόλους. Το θέμα εδώ είναι πως είχα την ικανότητα να καταλάβω ποιές ήταν οι τοξικές σχέσεις στη ζωή μου και να τους βάλω ένα τέλος. Αλλά υστερώ στον τομέα του να προσελκύσω νέους φίλους στη ζωή μου οι οποίοι να ανταποκρίνονται στις δικές μου προσδοκίες. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν εκεί έξω άτομα με τα οποία θα μπορούσα να ταιριάξω αλλά δεν τα γνωρίζω. Ναι μεν έβγαλα πολύ κόσμο από τη ζωή μου αλλά δεν γέμισα αυτό το κενό που δημιουργήθηκε με νέα άτομα. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως χρειάζομαι στη ζωή μου ανθρώπους από τους οποίους θα πάρω κάτι. Όχι κάτι υλικό αλλά κάτι πνευματικό. Θέλω ανθρώπους που θα με εμπνεύσουν να γίνω καλύτερη, που θα μου μάθουν καινούρια πράγματα. Δεν θέλω άλλο να είμαι αυτή που δίνει. Χρειάζομαι ανατροφοδότηση. 

Το θετικό είναι πως από τον άντρα μου έχω πολλά να πάρω. Θαυμάζω την ζωντάνια του η οποία είναι μεταδοτική. Μπορείς απλά να αφεθείς και να τον αφήσεις να σε παρασύρει μαζί του σε ένα όμορφο κόσμο. Μπορείς να μπεις κάτω από την ομπρέλα του και να νιώσεις την προστασία του. Θαυμάζω το χιούμορ του, την αυτοπεποίθηση του, τη δύναμη του. Την ψυχολογική και πνευματική δύναμη του. Η μαμά του είναι επίσης ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί τους γιατί παίρνεις δύναμη. Δεν χρειάζεται να της δώσεις δύναμη αλλά σου δίνει αυτή χωρίς να το ξέρει. Είναι τόσο θετική, τόσο χαρούμενη. Κι ας πέρασε πολλά σκαμπανεβάσματα στη ζωή της. 

Όλα αυτά που σκέφτομαι τώρα ξέρω πως είναι η προεργασία. Είναι κάποιες σκέψεις οι οποίες θα με οδηγήσουν κάπου αλλού. Σε μερικά χρόνια θα τα διάβάζω και θα ξέρω πως κατέληξα μέχρι εκεί που θα είμαι τότε. Επειδή θέλω να πάω κάπου. Θέλω να εξελιχθώ και να φτάσω κάπου αλλού. Δεν συμβιβάζομαι με αυτό που ζω τώρα και να καθυσηχαστώ πως αυτή θα είναι η ζωή μου. Ίσως να μην αλλάξει η ζωή μου αλλά σίγουρα θα αλλάξω εγώ και ο τρόπος που νιώθω. Θέλω να φτάσω σε ένα σημείο που δεν θα είμαι πια ανήσυχη μέσα μου. Είμαι ήδη 34 χρονών. Αν δεν σταματήσω να νιώθω έτσι θα φτάσω 70 χρονών και ακόμα θα ψάχνομαι. Θα ψάχνομαι να βρω ποιά είμαι και που ανήκω. Θέλω να νιώσω at home με τον εαυτό μου και να αρχίσω να απολαμβάνω τη ζωή μου χωρίς να σκέφτομαι ποιά είμαι, που πηγαίνω και τι θέλω από τη ζωή μου. Και πάνω από όλα να δημιουργώ. Θέλω να δημιουργώ ασταμάτητα. 

Κάτι συμβαίνει με τα άστρα

Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω κανονικά. Ήμουν ασταθής και απρόβλεπτη. Υπέφερα από φρικτή έλλειψη ύπνου η οποία πρέπει να επηρέασε κάτι στο μυαλό μου. Άφησα το μεγάλωμα του μεγάλου μου γιού στη μαμά μου. Δεν συμπαθούσα και ιδιαίτερα το μικρό μου παιδί για αρκετούς μήνες από τη μέρα που γεννήθηκε. Δεν είχα υπομονή, όρεξη, ηρεμία για να τους απολαύσω, να παίξω μαζί τους. Ήμουν τόσο κουρασμένη που το μόνο που ήθελα από τη στιγμή που ξυπνούσα ήταν να έρθει η νύχτα για να ξαναπάμε για ύπνο. Μετά το honeymoon που έζησα με τον Π τους πρώτους 18 μήνες της ζωή του, πριν φύγει ο Θ, η ζωή μου πήρε την κατηφόρα. Και έφτασα στον πάτο. Τον άγγιξα και έμεινα εκεί πολύ καιρό. Αλλά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, όταν τα δουλέψεις στο τέλος καρποφορούν. Ήξερα πως δεν ήμουν καλά, ήξερα πως δεν είμαι η μαμά που θέλω να είμαι, προσπαθούσα απίστευτα πολύ σκληρά να πείσω τον εαυτό μου πως περνώ καλά μαζί με τα μωρά μου, έγραφα καθημερινά θετικά λόγια στα τετράδια μου, στον πίνακα των παιδιών μου ή στην πόρτα του ψυγείου μας. Υπενθύμιζα καθημερινά στον εαυτό μου πόσο τυχερή είμαι που τους έχω. 

Την πρώτη μέρα που έφυγε ο Θ το 2014 έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου κι ας μην το κατάλαβα από την αρχή. Ο σκοπός της ζωής μου έκτοτε ήταν να μετακομίσουμε όλοι μαζί στο εξωτερικό κάτι που δεν έγινε ποτέ / ακόμα. Η σύντομη διαμονή μου στη Σαουδική και η επιστροφή μου στο μηδέν με διέλυσαν. Από τότε η μόνη μου παρέα ήταν η ελπίδα να ξαναφύγω αλλά από τότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Πέρσι τέτοιο καιρό ήμασταν στη Σαουδική. Το καλοκαίρι ήταν ένα πολύ κουραστικό διάστημα για μένα μέχρι τη μέρα που ήρθε ο Θ. Ο φύλακας άγγελος μου. Η έμπνευση μου. Στην αρχή έπαθα ένα αποτοξινοτικό σοκ μέχρι που συνήθησα την επιστροφή του. Όταν τελικά ηρέμησα, άρχισα να βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά του μάτια. Τα δικά του αισιόδοξα, θετικά, χαρούμενα και γεμάτα ζωή μάτια. Τον παρακολουθούσα να παίζει ασταμάτητα και ακούραστα με τα παιδιά μας γεμάτη θαυμασμό. Με δίδαξε πως να περνάω καλά με τα παιδιά μου. Και όταν πριν 1 εβδομάδα έφυγε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο με πριν. Η καλή διάθεση δεν με εγκατέλειψε, ούτε η δύναμη, ούτε η όρεξη για να παίζω με τα παιδιά μου. Μπήκα στον κόσμο τους και μου αρέσει. Άρχισα να ακούω πραγματικά τι έχει να μου πει ο Π και να μπαίνω μαζί του στον φανταστικό του κόσμο. Άρχισα να βλέπω πόσο χαριτωμένος είναι ο Γ και να του διαβάζω βιβλία και να γελάω με τις σκανδαλιές του. Άρχισα να είμαι πιο ήρεμη. Όλο αυτό το training που έκανα στο μυαλό μου τα τελευταία δύο χρόνια για το πως να είμαι η μαμά που θέλω να είμαι, όλη αυτή η θεωρία που διάβαζα και έγραφα στον εαυτό μου καθημερινά ήρθε να γίνει πράξη. Και είμαι πραγματικά ήρεμη. Εκεί που ξυπνούσαμε και έτρεχα να τους ετοιμάσω για να φύγουμε από το σπίτι γιατί δεν άντεχα να είμαι μόνη μου μαζί τους, τώρα επιδιώκω να είμαστε στο σπίτι μόνοι μας και να παίζουμε, να τρώμε, να χαλαρώνουμε, να κοιμόμαστε. Δεν το φοβάμαι πια. 

Κάτι σαν θαύμα συνέβη.Ξεκόλλησα επιτέλους από τον πάτο. Περίμενα πως θα μείνω πολύ καιρό ακόμα εκεί γιατί είχα αρχίσει να το συνηθίζω. Άλλα έτσι απλά μια μέρα χωρίς να ξέρω το πως και το γιατί άρχισα να βλέπω τη ζωή και τα παιδιά μου διαφορετικά. Ίσως να πέρασα κατάθλιψη. Σίγουρα πέρασα κατάθλιψη. Ήμουν συνέχεια σε ένα γρήγορο mode και πίστευα πως όλα είναι δύσκολα. Τώρα που το σκέφτομαι ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ευχαριστώ το θεό που έχω τον άντρα μου. Είναι ο μόνος από τον οποίο μπορώ να κρατηθώ. Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που έχει αυτή την ευεργετική επίδραση πάνω μου. Είναι ο γιατρευτής μου. Ξέρω πως μόνο καλά πράγματα μας περιμένουν τώρα πια. Το ξέρω και το περιμένω. Ήρθε η στιγμή μας. Είμαστε πολύ κοντά. 

Σκέψεις

Έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα που πρέπει να κρύβω τα πρόσωπα μας στις φωτογραφίες γιατί έχω κάποιες πολύ πολύ ωραίες φωτογραφίες μας οι οποίες θα ήθελα να συνοδεύουν τα κείμενα μας αλλά...αλλά! 

Βρίσκομαι στη μέση μιας από τις αγαπημένες μου στιγμές. Είναι η ώρα που τα μωρά έχουν κοιμηθεί και το σπίτι είναι ήσυχο και όλο δικό μου. Αυτή τη στιγμή τη φαντάζομαι πολλές φορές μέσα στη μέρα, όταν τα παιδιά μου κλαίνε ταυτόχρονα, όταν τσακώνονται για το ίδιο παιχνίδι και σε διάφορες άλλες παρόμοιες στιγμές. Αλλά όπως όλα τα πράγματα, όταν τελικά η στιγμή φτάσει δεν είναι τόσο ιδανική όσο την έφτιαξα στο μυαλό μου. Είμαι απλά εγώ και κάθομαι στον καναπέ μου με το computer μου. Δεν βρίσκω καν κάτι που να μου αρέσει να δω στην τηλεόραση. Δεν ξέρω καν τι μου αρέσει να βλέπω πια, έχω χάσει την επαφή με την τηλεόραση, τις ταινίες και τις σειρές. 

Ανέφερα ότι λατρεύω τα παιδιά μου; Ναι είναι αλήθεια. Για κάποιον περίεργο λόγο νιώθω πολύ ξεκούραστη τις τελευταίες μέρες. Επίσης έχω μια ανεξήγητη όρεξη και τρέλα για να παίζω μαζί τους όλη μέρα. Έχω διάθεση να τρέχω πάνω κάτω ή να κάθομαι και να προσποιούμαι πως μαγειρεύουμε και τρώμε, ή να διαβάζουμε βιβλία ή γενικώς να κάνουμε τρέλες. Και ως γνωστόν τα παιδιά μου έχουν πολλή τρέλα. Τρέλα να θες. 

Ήθελα να μιλήσω λίγο για το σχολείο του Π. Το λατρεύω. Αυτό που λατρεύω πιο πολύ είναι πως η δασκάλα του τον 'ξέρει'. Και όταν λέω τον ξέρει εννοώ πως είχε τον χρόνο και τη διάθεση να μάθει από μόνη της ποιό πραγματικά είναι το παιδί μου. Και τον φωνάζει Jake. Από μόνη της. Ξέρει πως κάποτε του αρέσει να είναι ο Jake. (Από το Jake και οι πειρατές). Αυτό και μόνο τα λέει όλα για μένα. Το μόνο μου κριτήριο όταν έψαχνα για σχολείο για τον Π ήταν να υπάρχει αγάπη. Αυτό το απλό μικρό ασήμαντο κριτήριο. Δεν με νοιάζουν οι εγκαταστάσεις, η εκπαιδευτική ύλη, η ενημέρωση για την εξέλιξη του παιδιού μου, μπλα, μπλα, μπλα. Θέλω μόνο αγάπη. Τέλος. Και την βρήκα στα πρόσωπο αυτής της υπέροχης κοπέλας που είχα την τύχη να είναι η δασκάλα του γιού μου. Έχει ένα θεατρικό τρόπο στην ομιλία και στη συμπεριφορά που μου θυμίζει τον γιό μου. Είναι από την Ελλάδα και ο γιος μου μιλάει με ελλαδίτικη προφορά σαν κι αυτήν. Βρήκε το άλλο του μισό. Κι ας μου κάνει απρεπή σχόλεια που δεν είναι σωστό να κάνουν οι δασκάλες του τύπου 'θα τον παντρευτώ όταν μεγαλώσει'. Λατρεύω αυτή την οικειότητα. Τον φωνάζει μέλι. Επειδή λέει μυρίζει μέλι κάθε πρωί. Βασικά μυρίζει ροδόσταμα γιατί με αυτό πλένω τα πρόσωπα των παιδιών μου. Ξέρει την μυρωδιά του!  Ποιά άλλη δασκάλα ξέρει την μυρωδία των μαθητών της; Δεν ξέρω πως να την ευχαριστήσω γιατί δεν είμαι και ο πιο διαχυτικός άνθρωπος. Όμως την αγαπώ. 

Είμαι λίγο υπερπροστατευτική με τα παιδιά μου στο θέμα ποιούς συναναστρέφονται. Δεν έχουν και πολλούς φίλους και δεν βρισκόμαστε με συγγενείς. Είμαι πολύ απαιτητική και ανικανοποίητη σε αυτό τον τομέα. Κάποτε, πολύ σπάνια βρισκόμαστε με μια ξαδέρφη μου που έχει ένα παιδί στην ηλικία του Π. Δεν έχουμε τίποτα κοινό εχτός από το ότι έχουμε παιδί στην ίδια ηλικία. Σήμερα ήταν από αυτές τις σπάνιες φορές που βρεθήκαμε. Ο γιός της είναι λίγο επιθετικός και του αρέσει να αγγίζει συνέχεια τον Π, να τον τραβάει, να τον σπρώχνει και θέλει να παίζουν πόλεμο. Ο Π δεν ενδιαφέρεται και δείχνει να ενοχλείται. Ένιωσα το παιδί μου να ζορίζεται και να νιώθει εχτός. Ακριβώς όπως ένιωθα κι εγώ σαν μικρή, πάντα εχτός. Πάντα να είμαι μέσα στις 'cool' παρέες αλλά πάντα να κάνω προσπάθειες να ταιριάξω ενώ μέσα μου να νιώθω εξωγήινη. Δεν θέλω τα παιδιά μου να νιώθουν όπως εγώ. Θέλω να νιώθουν πως είναι εντάξει να είναι διαφορετικοί και παράξενοι, να το αποδεχτούν και να  νιώθουν καλά με αυτό. Να το αναπτύξουν όσο περισσότερο μπορούν. Να γίνουν όσο το δυνατόν διαφορετικότεροι. Κι ας είναι εχτός. Κι ας μην είναι 'cool'. Θα είναι τουλάχιστον αληθινοί στον εαυτό τους. Όταν ήρθαμε σπίτι, ήρθαν οι γονείς μου να μας δουν. Η μαμά μου ρώτησε τον Π πως πέρασε με τον ξάδερφό του. Και ο Π απάντησε 'έχει διαφορετικές ιδέες'. Δεν θα μπορούσε να το έχει διατυπώσει καλύτερα. Τόσο ευγενικός αλλά τόσο εύστοχος. Ζορίζεται αυτό το παιδί, το βλέπω. Είναι τόσο καλλιτεχνικός που ζορίζεται στον πρακτικό μας κόσμο. Ακριβώς όπως κι εμένα. Μια μέρα έπαιζε στα χώματα και τα χεράκια του έγιναν μαύρα. Τα έκρυψε πίσω από την πλάτη του και μου λέει 'Μαμα σου έχω μια καθαρή έκπληξη'! Μου τα έδειξε και έσκασε στα γέλια. Χτες τον ρώτησε η γιαγιά του κάτι για τον μπαμπά του. Της είπε 'έφυγε πάλι. Φεύγει ξανά και ξανά'. Δεν ξέρω τι κάναμε στην ψυχολογία αυτού του παιδιού. Δεν ξέρω πόση ανασφάλεια του δημιουργήσαμε. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να επουλώσουμε την πληγή που του ανοίξαμε. 

Ο μικρός είναι αλλιώς. Είναι πολύ αλλιώς. Είναι δυναμικός, πεισματάρης και επαναστάτης. Έχει ηλεκτρισμένη ενέργεια. Αγαπά τα ζώα πιο πολύ από τους ανθρώπους. Νιώθει καλά με τον εαυτό του και είναι περήφανος. Θα μου δείξει πιο πολλά για τον εαυτό του μεγαλώνοντας κι εγώ ανυπομονώ να μάθω. Η νέα λέξη στο λεξιλόγιο του είναι το 'πιππί' που σημαίνει πιπίλα. Αργά αλλά σταθερά αρχίζει να μιλάει. 

Κατά τα άλλα...περιμένουμε...

Μην σκέφτεσαι: Robot Mode

Οι νύχτες είναι οι πιο δύσκολες. Πάντα ήταν. Απλά μην σκέφτεσαι. Αυτό λέω στον εαυτό μου. Έχω δύο μικρά παιδιά να μεγαλώσω και σε αυτά πρέπει να επικεντρωθώ. Θα πηγαίνω στη δουλειά μου. Θα μαγειρεύω για τα παιδιά μου, θα σιδερώνω τα ρούχα τους, θα καθαρίζω το πάτωμα για να παίζουν και αυτό είναι. Αυτή είναι η ζωή μου τώρα μέχρι να έχουμε νέα από τη δουλειά του Θ.

Κοίμησα τα μωρά και κάθομαι στο μπαλκόνι. Είναι η στιγμή που περίμενα αλλά η απουσία του είναι τόσο έντονη που δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο αυτή την ησυχία. Πότε θα τελειώσει ήθελα να ξερα. 

Έφυγε - Μέρος Άγνωστο

Είχαμε πει πως θα ήταν η τελευταία φορά. Είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι αυτή τη φορά ή θα φεύγαμε μαζί ή δεν θα έφευγε κανείς. Η εξέλιξη των πραγμάτων όμως αυτή τη φορά φένεται να μας ξεπερνάει. Το ένα πράγμα φέρνει απλά το άλλο και λίγος είναι ο έλεγχος που ασκούμε εμείς. Νιώθω πως τα πράγματα εξελίσσονται από μόνα τους. Το ένα φέρνει το άλλο και εμείς απλώς ακολουθούμε.

Αυτή τη φορά νιώθω ανακούφιση που έφυγε. Περάσαμε 45 υπέροχες μέρες, δεθήκαμε ξανά σαν οικογένεια αλλά ήταν και πάλι 45 μέρες προσωρινές. Ξέραμε και οι δύο πως δεν ήταν το τέλος της διαδρομής. Και όταν ξέρεις πως ζεις κάτι προσωρινό δεν μπορείς να επενδύσεις. Και είναι καλό κάποιες φορές να ζεις τη στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα αλλά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κάνει όνειρα και σχέδια. Έτσι επιβιώνει. Όταν το μέλλον μπροστά στα μάτια σου είναι ένας άσπρος καμβάς θέλεις να πιάσεις μπογιές και να τον ζωγραφίσεις για να του δώσεις ζωή.

Γιαυτό λοιπόν ανακουφίστηκα.  Γιατί η ζωή προχωράει και εξελίσσεται.  Και θέλω πολύ να μάθω ποιά θα είναι η εξέλιξη αυτού του κύκλου.

Η αλήθεια είναι πως ξεκουράστικα. Τις πρώτες μέρες του ερχομού του Θ έπαθα κάτι σαν αποτοξινοτικό σοκ. Κοιμόμουν συνέχεια και ήμουν σε ένα ληθαργικό στάδιο. Μετά συνήλθα και το απόλαυσα.

Και έτσι απλά 45 μέρες μετά η οικογένεια μας βγήκε από την πάυση και άρχισε ξανά να παίζει το παιχνίδι της ζωής. Μέχρι να μάθουμε ποιό θα είναι το επόμενο στάδιο.

Νέος κύκλος

Η γέννηση του ήλιου από το μπαλκόνι μας. Δεν βαριέμαι ποτέ αυτή τη θέα.

Τα παιδάκια μου που παίζουν στο δρόμο με τους (πολύ μεγαλύτερους) φίλους τους. 

Πρωινό βρώμης με φρούτα

Τους λατρεύω

Ο δρόμος προς τη δουλειά μου νωρίς το πρωί

 Επέστρεψα πίσω στη δουλειά μετά από 1 χρόνο ακριβώς. Τόσο διάρκεσε η άδεια άνευ απολαβών που έλαβα με βάση τον κανονισμό για συνοδεία του συζύγου μου στο εξωτερικό για λόγους εργασίας. 

Το θέμα είναι πως δεν θέλω να γκρινιάζω. Θέλω να είμαι φιλοσοφημένη και να βγάζω το καλύτερο από την κάθε κατάσταση. Εάν όντως δεν έχω άλλη επιλογή πρέπει να καταφέρω να επιβιώσω σε αυτή τη δουλειά. Δεν έχω όμως άλλη επιλογή; Αυτό είναι το ερώτημα που προσπαθώ να απαντήσω. 

Υπομονή. Μια λέξη που δεν είναι φίλη μου. Μια έννοια που προσπαθώ να κατανοήσω. Αυτό που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να περιμένω. Ο άντρας μου φεύγει σε λιγότερο από 10 μέρες. Μέσα σε αυτές τις 10 μέρες δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Ίσως δεν θα μπορεί να αλλάξει κάτι ούτε και τις πρώτες μέρες της επιστροφής του. Ίσως να περάσει ένας μήνας ή και περισσότερο. Απλά θα πρέπει να περιμένω.

Υπάρχουν μαμάδες που θέλουν να εργάζονται και μαμάδες που δεν θέλουν. Προσπαθώ να αποφασίσω σε ποιά κατηγορία ανήκω. Όταν είμαι όλη μέρα με τα μωρά ψάχνω διέξοδο για λίγη ώρα αλλά όταν σπαταλώ τόση πολλή ενέργεια και ώρες στη δουλειά, δεν μπορώ μετά να χαρώ τα παιδιά μου. Όλες οι μαμάδες πιστεύω πως ψάχνουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Δεν είμαι καριερίστρια. Δεν έχω φιλοδοξίες και μεγάλα όνειρα. Θέλω να ζω μια όμορφη, ήρεμη ζωή και να δημιουργώ. Υπάρχει και το θέμα της επιβίωσης. Χρειαζόμαστε λεφτά για να ζήσουμε. 

Λατρεύω τα μωρά μου και νιώθω να τα στερούμαι τώρα που δουλεύω. Είναι τόσο μικρά και εύθραυστα και ζητούν τη μαμά τους. 

Ο μικρός μου άρχισε να μεγαλώνει. Λέει λεξούλες. Χτες είπε baby. Ο μεγάλος με κάνει να λιώνω όταν μου λέει" μανούλα μου". 

Ο μπαμπάς τους είναι ο καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο. Τον λατρεύουν. Δεν σταματά ποτέ να παίζει μαζί τους. Το πρωί φεύγω πρώτη και τον αφήνω να τους ντύσει και να τους ετοιμάσει και μετά να πάρει τον μεγάλο στο σχολείο και τον μικρό στη μαμά μου. Τον παίρνω μετά τηλέφωνο και τον ρωτάω πως τα πήγατε και μου απαντά πάντα το ίδιο "μιά χαρά". Είναι τόσο θετικός, τόσο ικανός, τόσο χαρούμενος άνθρωπος και με τόση αυτοπεποίθηση. Για όλα αυτά είναι που τον αγαπώ τόσο πολύ. Ευχαριστώ το θεό που τους έχω. Είναι η ζωή μου. 

Προσωρινό mode : moving around

Συνειδητοποιώ πως έζησα ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα προσωρινό mode.

Πέρασα τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής μου σε ένα προσωρινό σπίτι χωρίς να το ξέρω. Για μένα ήταν η βάση μου, το σπίτι που μου έδινε ασφάλεια, σταθερότητα και αυτοπεποίθηση. Ήμουν μια πριγκίπισα και ήταν το κάστρο μου. Μέχρι τη μέρα που μου είπαν πως αυτό το σπίτι δεν ήταν δικό μας, απλώς το ενικιάσαμε για ένα διάστημα και πως έπρεπε να φύγουμε. Όλη μου η ζωή γκρεμίστηκε. Και από πριγκίπισσα έγινα gypsy. Δεν ξεπέρασα ποτέ εκείνη τη γειτονιά. Υπάρχει ακόμα ζωντανή στο μυαλό μου. Και μετά οι 3 λέξεις που ήξερα, η ασφάλεια, η σταθερότητα και η αυτοπεποίθηση θα ήταν 3 έννοιες τις οποίες θα κυνηγούσα για την υπόλοιπη μου ζωή.

Μετακομίσαμε προσωρινά σε ένα διαμέρισμα που μισούσα. Μείναμε εκεί για κάποια χρόνια.

Μετά αγοράσαμε ένα όμορφο σπιτάκι αλλά μέχρι να το ζήσω έφυγα για σπουδές.

Έζησα προσωρινά 5 χρόνια στην Ελλάδα και έκανα προσωρινές φιλίες και σχέσεις. Επένδυσα σε μια προσωρινή ζωή.  Άλλαξα 4 σπίτια και 2 συγκάτοικους.

Έζησα 1 προσωρινό χρόνο στην Αγγλία για μεταπτυχιακό.

Επέστρεψα προσωρινά στο πατρικό μου μέχρι να πάρω δικό μου σπίτι.

Έπιασα μια προσωρινή δουλειά μέχρι να επιστρέψει η κοπέλα που δούλευε εκεί και πήγε να γεννήσει.

Με μετέθεσαν σε μια άλλη δουλειά στην οποία έπρεπε να δουλεύω με ηλικιωμένους. Δεν μου άρεσε και αποφάσισα πως ήταν προσωρινή μέχρι να βρω κάτι άλλο.

Βρήκα την επόμενη δουλειά στην οποία δούλεψα 8 χρόνια αλλά επειδή δεν ήμουν πάλι ευχαριστημένη ήξερα πως θα είναι προσωρινή.

Στο μεταξύ γνώρισα τον άντρα μου και στον 1 χρόνο μετακομίσαμε προσωρινά σε ένα από τα διαμερίσματα της εταιρίας του, μέχρι να κτίσουμε το σπίτι μας το οποίο δεν κτίσαμε ποτέ/ακόμη.

Στην πορεία και ένα μωρό και μια εγκυμοσύνη μετά αποφασίσαμε να δουλέψει στο εξωτερικό. Εγώ θα έμενα πίσω προσωρινά μέχρι να γεννήσω το μωρό.

Μετακόμισε μαζί μου η μαμά μου προσωρινά για να με βοηθήσει με τα μωρά.

Στον ένα χρόνο απουσίας του μετακομίζουμε μαζί του  στο Riyadh σε ένα άθλιο διαμέρισμα προσωρινά μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε.

Στον 1 μήνα επιστέφω πίσω στην Κύπρο προσωρινά.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε και οι δύο εδώ προσωρινά μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε.

Το διαμέρισμα μας είναι προς πώληση. Υπάρχει και η σχετική ταμπέλα στα κάγκελα του μπαλκονιού μας.

Βρισκόμαστε σε ένα ψυχρό μεσοδιάστημα μέχρι το επόμενο μας βήμα το οποίο πολύ πιθανών να είναι επίσης προσωρινό.

Lately

Αυτή η φωτογραφία είναι από την Παρασκευή το απόγευμα. Υπάρχει κάτι το μαγικό στα απογεύματα Παρασκευής.

Βόλτες στο πάρκο με τα αθλητικά μας παπούτσια για έξτρα περιπέτειες και σκαρφαλώματα.

Σάββατο πρωί στο σπίτι με τα μικρά μου σε μια όμορφη στιγμή που παίζουν μαζί και δεν τσακώνονται.

Βρεφικά ποδαράκια. Το πιο γλυκό πράγμα στη φύση.

 Το φθινοπωρινό δέντρο που φτιάξαμε με τον Π.

Tα αγαπώ τόσο πολύ, τα τρελονινιά μου. Όταν είμαι πολλές ώρες μαζί τους, κάποτε κουράζομαι, τι λέω, εξαντλούμαι και αναζητώ με μανία να μείνω για λίγο μόνη μου. Aλλά μόλις κοιμηθεί ο μικρός και ο μεγάλος είναι στο σχολείο, όπως τώρα, τότε το σπίτι είναι άδειο. Ποιόν κοροϊδεύω, αυτά τα μωρά είναι η ζωή μου όλη. Έχουν δώσει νόημα στην ύπαρξη μου και έχουν γεμίσει την καρδιά μου. Μπλα μπλα μπλα όλα αυτά τα ζαχαρωμένα λόγια. Αλλά είναι τόσο αλήθεια. Τόσο μα τόσο αλήθεια. Η ζωή είναι πιο δύσκολη όταν έχεις παιδιά αλλά τόσο πιο όμορφη και αξίζει πολύ περισσότερο. Όλα αξίζουν περισσότερο. Ακόμα και η στιγμή που θα πιώ μόνη μου τον καφέ μου είναι τόσο πολύτιμη όσο δεν ήταν ποτέ. Όλα είναι έντονα. Όταν είσαι μαμά, γονιός γενικότερα, ζεις. Ζεις πραγματικά και έντοντα. Όχι πως όσοι δεν είναι γονείς δεν ζουν. Αλλά οι γονείς ζουν πάνω σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ το οποίο δεν σταματούν οι ίδιοι όποτε θέλουν. Θα σταματήσει όταν έρθει η ώρα του. Όταν είσαι γονιός ωριμάζεις, γίνεσαι πραγματικά ενήλικας και δεν ανέχεσαι τις βλακείες κανενός. Εσύ ξέρεις πόσο κουράζεσαι και πόσο παλεύεις για τα παιδιά σου. Εσύ ξέρεις πως επενδύεις κάθε δευτερόλεπτο της υπάρξης σου στα παιδιά σου. 

Things don't grow if you don't bless them with your patience.