Ο νόμος της έλξης

Πιστεύω πως έλκουμε τη ζωή μας στη ζωή μας. Φέραμε στη ζωή μας τον άνθρωπο μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας και γενικά τη ζωή μας επειδή την σκεφτήκαμε, την φανταστήκαμε ή την προσελκύσαμε μέσω της ενέργειας μας. Επειδή πιστεύουμε πως αυτή μας ταιριάζει και επειδή εκπέμπουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια. Αν είμαστε θετικοί άνθρωποι θα προσελκύσουμε στη ζωή μας θετικούς ανθρώπους. Αυτό με βάζει σε σκέψεις για τη ζωή μου μέχρι τώρα αλλά και για την επόμενη πορεία μου. 

Με κάνει να σκέφτομαι αν πραγματικά έφερα αυτή τη δουλειά στον εαυτό μου επειδή αυτό όντως μου ταιριάζει ή αξίζει. Ίσως δεν κάνω ενέργειες να την αλλάξω επειδή δεν πιστεύω πραγματικά πως θέλω να είμαι κάπου αλλού ή στην πραγματικότητα μου αρέσει να είμαι εδώ και να γκρινιάζω. Αλλά από την άλλη δεν νομίζω πως είναι έτσι γιατί βάζω όλη μου την ενέργεια (έστω μέσω του άντρα μου) για να φύγω από τη δουλειά μου και από τη χώρα μου γενικότερα. Ίσως να είμαι πολύ τεμπέλα για να ψάξω εγώ για δουλειά στο εξωτερικό αλλά θέλω πολύ να ζήσω εκεί και έτσι το κάνω μέσα από τον Θ. Όλα αυτά γίνονται σε ένα υποσεινήδητο επίπεδο. Ίσως όμως να μην έχω κανένα έλεγχο πάνω στη ζωή μου και να είναι όλα meant to be. Ίσως γεννήθηκα για να είμαι αυτή που είμαι, να έχω αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου και να ζήσω στη χώρα μου ή στο εξωτερικό. Έχω αυτό το έντονο όραμα πως δεν ζω εδώ. Ίσως να είναι απλώς μια έμμονη ιδέα που κατέλαβε το μυαλό μου ή ίσως να είναι όντως μια εικόνα από το μέλλον. Ίσως έχω ανοίξει τόσο πολύ το πνεύμα μου που μπορώ να αισθανθώ το μέλλον χωρίς όμως να μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως νιώθω να μην ανήκω εδώ. Νιώθω πως αυτή η ζωή που ζω είναι ένα παιχνίδι φτιαγμένο για να παίζουν άλλοι. Μπήκα εδώ κατα λάθος και προσπαθώ να κάνω fit in αλλά υπάρχει κάτι που μου υπενθυμίζει συνέχεια πως είμαι διαφορετική. 

Αυτή τη στιγμή έχω ελάχιστους φίλους. Νομίζω πως έχω μόνο δύο ή τρεις πραγματικούς φίλους. Ο ένας είναι ένας παιδικός μου φίλος ο οποίος παρέμεινε στη ζωή μου περισσότερα από 30 χρόνια, με κάποια διακοπή κάπου ανάμεσα. Η άλλη είναι μια κοπέλα που γνώρισα στο μεταπτυχιακό μου η οποία είναι αρκετά μέσα στη ζωή μου για να μπορώ να την αποκαλώ αληθινή μου φίλη. Βρισκόμαστε συχνά και την γνωρίζουν τα παιδιά μου. Η αδερφή μου φυσικά είναι φίλη μου αλλά αυτή είναι οικογένεια.Δεν έχει σημασία όμως γιατί πολλά αδέρφια δεν είναι φίλοι. Αρά έχω και την αδερφή μου μέσα στους φίλους μου. Έχω ακόμα μια φίλη που σπουδάζαμε μαζί στο πανεπιστήμιο την οποία όμως βλέπω πιο σπάνια. Είναι όμως κι αυτή πραγματική μου φίλη. Πραγματικούς φίλους εννοώ τα άτομα με τα οποία μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζω τις πραγματικές μου απόψεις. Είναι άτομα τα οποία δεν με κρίνουν και με αποδέχονται όπως είμαι. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Τους σέβομαι και τους αποδέχομαι όπως είναι.  Ταιριάζουμε σε κάποια βασικά θεμελιακά σημεία. Υπάρχουν κάποιοι παλιότεροι φίλοι τους οποίους έβγαλα από τη ζωή μου, ακόμα και φίλοι με τους οποίους μας δένουν κάποιες τρέχουσες καταστάσεις. Αλλά διαφέρουμε σε τόσα πολλά και ζωτικά σημεία που μας δημιουργούν τεράστια απόσταση. Είναι σαν το σύμπαν να μας σπρώχνει τον ένα μακριά από τον άλλον. Σαν αντίθετους πόλους. Το θέμα εδώ είναι πως είχα την ικανότητα να καταλάβω ποιές ήταν οι τοξικές σχέσεις στη ζωή μου και να τους βάλω ένα τέλος. Αλλά υστερώ στον τομέα του να προσελκύσω νέους φίλους στη ζωή μου οι οποίοι να ανταποκρίνονται στις δικές μου προσδοκίες. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν εκεί έξω άτομα με τα οποία θα μπορούσα να ταιριάξω αλλά δεν τα γνωρίζω. Ναι μεν έβγαλα πολύ κόσμο από τη ζωή μου αλλά δεν γέμισα αυτό το κενό που δημιουργήθηκε με νέα άτομα. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως χρειάζομαι στη ζωή μου ανθρώπους από τους οποίους θα πάρω κάτι. Όχι κάτι υλικό αλλά κάτι πνευματικό. Θέλω ανθρώπους που θα με εμπνεύσουν να γίνω καλύτερη, που θα μου μάθουν καινούρια πράγματα. Δεν θέλω άλλο να είμαι αυτή που δίνει. Χρειάζομαι ανατροφοδότηση. 

Το θετικό είναι πως από τον άντρα μου έχω πολλά να πάρω. Θαυμάζω την ζωντάνια του η οποία είναι μεταδοτική. Μπορείς απλά να αφεθείς και να τον αφήσεις να σε παρασύρει μαζί του σε ένα όμορφο κόσμο. Μπορείς να μπεις κάτω από την ομπρέλα του και να νιώσεις την προστασία του. Θαυμάζω το χιούμορ του, την αυτοπεποίθηση του, τη δύναμη του. Την ψυχολογική και πνευματική δύναμη του. Η μαμά του είναι επίσης ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί τους γιατί παίρνεις δύναμη. Δεν χρειάζεται να της δώσεις δύναμη αλλά σου δίνει αυτή χωρίς να το ξέρει. Είναι τόσο θετική, τόσο χαρούμενη. Κι ας πέρασε πολλά σκαμπανεβάσματα στη ζωή της. 

Όλα αυτά που σκέφτομαι τώρα ξέρω πως είναι η προεργασία. Είναι κάποιες σκέψεις οι οποίες θα με οδηγήσουν κάπου αλλού. Σε μερικά χρόνια θα τα διάβάζω και θα ξέρω πως κατέληξα μέχρι εκεί που θα είμαι τότε. Επειδή θέλω να πάω κάπου. Θέλω να εξελιχθώ και να φτάσω κάπου αλλού. Δεν συμβιβάζομαι με αυτό που ζω τώρα και να καθυσηχαστώ πως αυτή θα είναι η ζωή μου. Ίσως να μην αλλάξει η ζωή μου αλλά σίγουρα θα αλλάξω εγώ και ο τρόπος που νιώθω. Θέλω να φτάσω σε ένα σημείο που δεν θα είμαι πια ανήσυχη μέσα μου. Είμαι ήδη 34 χρονών. Αν δεν σταματήσω να νιώθω έτσι θα φτάσω 70 χρονών και ακόμα θα ψάχνομαι. Θα ψάχνομαι να βρω ποιά είμαι και που ανήκω. Θέλω να νιώσω at home με τον εαυτό μου και να αρχίσω να απολαμβάνω τη ζωή μου χωρίς να σκέφτομαι ποιά είμαι, που πηγαίνω και τι θέλω από τη ζωή μου. Και πάνω από όλα να δημιουργώ. Θέλω να δημιουργώ ασταμάτητα. 

Κάτι συμβαίνει με τα άστρα

Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω κανονικά. Ήμουν ασταθής και απρόβλεπτη. Υπέφερα από φρικτή έλλειψη ύπνου η οποία πρέπει να επηρέασε κάτι στο μυαλό μου. Άφησα το μεγάλωμα του μεγάλου μου γιού στη μαμά μου. Δεν συμπαθούσα και ιδιαίτερα το μικρό μου παιδί για αρκετούς μήνες από τη μέρα που γεννήθηκε. Δεν είχα υπομονή, όρεξη, ηρεμία για να τους απολαύσω, να παίξω μαζί τους. Ήμουν τόσο κουρασμένη που το μόνο που ήθελα από τη στιγμή που ξυπνούσα ήταν να έρθει η νύχτα για να ξαναπάμε για ύπνο. Μετά το honeymoon που έζησα με τον Π τους πρώτους 18 μήνες της ζωή του, πριν φύγει ο Θ, η ζωή μου πήρε την κατηφόρα. Και έφτασα στον πάτο. Τον άγγιξα και έμεινα εκεί πολύ καιρό. Αλλά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, όταν τα δουλέψεις στο τέλος καρποφορούν. Ήξερα πως δεν ήμουν καλά, ήξερα πως δεν είμαι η μαμά που θέλω να είμαι, προσπαθούσα απίστευτα πολύ σκληρά να πείσω τον εαυτό μου πως περνώ καλά μαζί με τα μωρά μου, έγραφα καθημερινά θετικά λόγια στα τετράδια μου, στον πίνακα των παιδιών μου ή στην πόρτα του ψυγείου μας. Υπενθύμιζα καθημερινά στον εαυτό μου πόσο τυχερή είμαι που τους έχω. 

Την πρώτη μέρα που έφυγε ο Θ το 2014 έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου κι ας μην το κατάλαβα από την αρχή. Ο σκοπός της ζωής μου έκτοτε ήταν να μετακομίσουμε όλοι μαζί στο εξωτερικό κάτι που δεν έγινε ποτέ / ακόμα. Η σύντομη διαμονή μου στη Σαουδική και η επιστροφή μου στο μηδέν με διέλυσαν. Από τότε η μόνη μου παρέα ήταν η ελπίδα να ξαναφύγω αλλά από τότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Πέρσι τέτοιο καιρό ήμασταν στη Σαουδική. Το καλοκαίρι ήταν ένα πολύ κουραστικό διάστημα για μένα μέχρι τη μέρα που ήρθε ο Θ. Ο φύλακας άγγελος μου. Η έμπνευση μου. Στην αρχή έπαθα ένα αποτοξινοτικό σοκ μέχρι που συνήθησα την επιστροφή του. Όταν τελικά ηρέμησα, άρχισα να βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά του μάτια. Τα δικά του αισιόδοξα, θετικά, χαρούμενα και γεμάτα ζωή μάτια. Τον παρακολουθούσα να παίζει ασταμάτητα και ακούραστα με τα παιδιά μας γεμάτη θαυμασμό. Με δίδαξε πως να περνάω καλά με τα παιδιά μου. Και όταν πριν 1 εβδομάδα έφυγε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο με πριν. Η καλή διάθεση δεν με εγκατέλειψε, ούτε η δύναμη, ούτε η όρεξη για να παίζω με τα παιδιά μου. Μπήκα στον κόσμο τους και μου αρέσει. Άρχισα να ακούω πραγματικά τι έχει να μου πει ο Π και να μπαίνω μαζί του στον φανταστικό του κόσμο. Άρχισα να βλέπω πόσο χαριτωμένος είναι ο Γ και να του διαβάζω βιβλία και να γελάω με τις σκανδαλιές του. Άρχισα να είμαι πιο ήρεμη. Όλο αυτό το training που έκανα στο μυαλό μου τα τελευταία δύο χρόνια για το πως να είμαι η μαμά που θέλω να είμαι, όλη αυτή η θεωρία που διάβαζα και έγραφα στον εαυτό μου καθημερινά ήρθε να γίνει πράξη. Και είμαι πραγματικά ήρεμη. Εκεί που ξυπνούσαμε και έτρεχα να τους ετοιμάσω για να φύγουμε από το σπίτι γιατί δεν άντεχα να είμαι μόνη μου μαζί τους, τώρα επιδιώκω να είμαστε στο σπίτι μόνοι μας και να παίζουμε, να τρώμε, να χαλαρώνουμε, να κοιμόμαστε. Δεν το φοβάμαι πια. 

Κάτι σαν θαύμα συνέβη.Ξεκόλλησα επιτέλους από τον πάτο. Περίμενα πως θα μείνω πολύ καιρό ακόμα εκεί γιατί είχα αρχίσει να το συνηθίζω. Άλλα έτσι απλά μια μέρα χωρίς να ξέρω το πως και το γιατί άρχισα να βλέπω τη ζωή και τα παιδιά μου διαφορετικά. Ίσως να πέρασα κατάθλιψη. Σίγουρα πέρασα κατάθλιψη. Ήμουν συνέχεια σε ένα γρήγορο mode και πίστευα πως όλα είναι δύσκολα. Τώρα που το σκέφτομαι ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ευχαριστώ το θεό που έχω τον άντρα μου. Είναι ο μόνος από τον οποίο μπορώ να κρατηθώ. Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που έχει αυτή την ευεργετική επίδραση πάνω μου. Είναι ο γιατρευτής μου. Ξέρω πως μόνο καλά πράγματα μας περιμένουν τώρα πια. Το ξέρω και το περιμένω. Ήρθε η στιγμή μας. Είμαστε πολύ κοντά. 

Σκέψεις

Έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα που πρέπει να κρύβω τα πρόσωπα μας στις φωτογραφίες γιατί έχω κάποιες πολύ πολύ ωραίες φωτογραφίες μας οι οποίες θα ήθελα να συνοδεύουν τα κείμενα μας αλλά...αλλά! 

Βρίσκομαι στη μέση μιας από τις αγαπημένες μου στιγμές. Είναι η ώρα που τα μωρά έχουν κοιμηθεί και το σπίτι είναι ήσυχο και όλο δικό μου. Αυτή τη στιγμή τη φαντάζομαι πολλές φορές μέσα στη μέρα, όταν τα παιδιά μου κλαίνε ταυτόχρονα, όταν τσακώνονται για το ίδιο παιχνίδι και σε διάφορες άλλες παρόμοιες στιγμές. Αλλά όπως όλα τα πράγματα, όταν τελικά η στιγμή φτάσει δεν είναι τόσο ιδανική όσο την έφτιαξα στο μυαλό μου. Είμαι απλά εγώ και κάθομαι στον καναπέ μου με το computer μου. Δεν βρίσκω καν κάτι που να μου αρέσει να δω στην τηλεόραση. Δεν ξέρω καν τι μου αρέσει να βλέπω πια, έχω χάσει την επαφή με την τηλεόραση, τις ταινίες και τις σειρές. 

Ανέφερα ότι λατρεύω τα παιδιά μου; Ναι είναι αλήθεια. Για κάποιον περίεργο λόγο νιώθω πολύ ξεκούραστη τις τελευταίες μέρες. Επίσης έχω μια ανεξήγητη όρεξη και τρέλα για να παίζω μαζί τους όλη μέρα. Έχω διάθεση να τρέχω πάνω κάτω ή να κάθομαι και να προσποιούμαι πως μαγειρεύουμε και τρώμε, ή να διαβάζουμε βιβλία ή γενικώς να κάνουμε τρέλες. Και ως γνωστόν τα παιδιά μου έχουν πολλή τρέλα. Τρέλα να θες. 

Ήθελα να μιλήσω λίγο για το σχολείο του Π. Το λατρεύω. Αυτό που λατρεύω πιο πολύ είναι πως η δασκάλα του τον 'ξέρει'. Και όταν λέω τον ξέρει εννοώ πως είχε τον χρόνο και τη διάθεση να μάθει από μόνη της ποιό πραγματικά είναι το παιδί μου. Και τον φωνάζει Jake. Από μόνη της. Ξέρει πως κάποτε του αρέσει να είναι ο Jake. (Από το Jake και οι πειρατές). Αυτό και μόνο τα λέει όλα για μένα. Το μόνο μου κριτήριο όταν έψαχνα για σχολείο για τον Π ήταν να υπάρχει αγάπη. Αυτό το απλό μικρό ασήμαντο κριτήριο. Δεν με νοιάζουν οι εγκαταστάσεις, η εκπαιδευτική ύλη, η ενημέρωση για την εξέλιξη του παιδιού μου, μπλα, μπλα, μπλα. Θέλω μόνο αγάπη. Τέλος. Και την βρήκα στα πρόσωπο αυτής της υπέροχης κοπέλας που είχα την τύχη να είναι η δασκάλα του γιού μου. Έχει ένα θεατρικό τρόπο στην ομιλία και στη συμπεριφορά που μου θυμίζει τον γιό μου. Είναι από την Ελλάδα και ο γιος μου μιλάει με ελλαδίτικη προφορά σαν κι αυτήν. Βρήκε το άλλο του μισό. Κι ας μου κάνει απρεπή σχόλεια που δεν είναι σωστό να κάνουν οι δασκάλες του τύπου 'θα τον παντρευτώ όταν μεγαλώσει'. Λατρεύω αυτή την οικειότητα. Τον φωνάζει μέλι. Επειδή λέει μυρίζει μέλι κάθε πρωί. Βασικά μυρίζει ροδόσταμα γιατί με αυτό πλένω τα πρόσωπα των παιδιών μου. Ξέρει την μυρωδιά του!  Ποιά άλλη δασκάλα ξέρει την μυρωδία των μαθητών της; Δεν ξέρω πως να την ευχαριστήσω γιατί δεν είμαι και ο πιο διαχυτικός άνθρωπος. Όμως την αγαπώ. 

Είμαι λίγο υπερπροστατευτική με τα παιδιά μου στο θέμα ποιούς συναναστρέφονται. Δεν έχουν και πολλούς φίλους και δεν βρισκόμαστε με συγγενείς. Είμαι πολύ απαιτητική και ανικανοποίητη σε αυτό τον τομέα. Κάποτε, πολύ σπάνια βρισκόμαστε με μια ξαδέρφη μου που έχει ένα παιδί στην ηλικία του Π. Δεν έχουμε τίποτα κοινό εχτός από το ότι έχουμε παιδί στην ίδια ηλικία. Σήμερα ήταν από αυτές τις σπάνιες φορές που βρεθήκαμε. Ο γιός της είναι λίγο επιθετικός και του αρέσει να αγγίζει συνέχεια τον Π, να τον τραβάει, να τον σπρώχνει και θέλει να παίζουν πόλεμο. Ο Π δεν ενδιαφέρεται και δείχνει να ενοχλείται. Ένιωσα το παιδί μου να ζορίζεται και να νιώθει εχτός. Ακριβώς όπως ένιωθα κι εγώ σαν μικρή, πάντα εχτός. Πάντα να είμαι μέσα στις 'cool' παρέες αλλά πάντα να κάνω προσπάθειες να ταιριάξω ενώ μέσα μου να νιώθω εξωγήινη. Δεν θέλω τα παιδιά μου να νιώθουν όπως εγώ. Θέλω να νιώθουν πως είναι εντάξει να είναι διαφορετικοί και παράξενοι, να το αποδεχτούν και να  νιώθουν καλά με αυτό. Να το αναπτύξουν όσο περισσότερο μπορούν. Να γίνουν όσο το δυνατόν διαφορετικότεροι. Κι ας είναι εχτός. Κι ας μην είναι 'cool'. Θα είναι τουλάχιστον αληθινοί στον εαυτό τους. Όταν ήρθαμε σπίτι, ήρθαν οι γονείς μου να μας δουν. Η μαμά μου ρώτησε τον Π πως πέρασε με τον ξάδερφό του. Και ο Π απάντησε 'έχει διαφορετικές ιδέες'. Δεν θα μπορούσε να το έχει διατυπώσει καλύτερα. Τόσο ευγενικός αλλά τόσο εύστοχος. Ζορίζεται αυτό το παιδί, το βλέπω. Είναι τόσο καλλιτεχνικός που ζορίζεται στον πρακτικό μας κόσμο. Ακριβώς όπως κι εμένα. Μια μέρα έπαιζε στα χώματα και τα χεράκια του έγιναν μαύρα. Τα έκρυψε πίσω από την πλάτη του και μου λέει 'Μαμα σου έχω μια καθαρή έκπληξη'! Μου τα έδειξε και έσκασε στα γέλια. Χτες τον ρώτησε η γιαγιά του κάτι για τον μπαμπά του. Της είπε 'έφυγε πάλι. Φεύγει ξανά και ξανά'. Δεν ξέρω τι κάναμε στην ψυχολογία αυτού του παιδιού. Δεν ξέρω πόση ανασφάλεια του δημιουργήσαμε. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να επουλώσουμε την πληγή που του ανοίξαμε. 

Ο μικρός είναι αλλιώς. Είναι πολύ αλλιώς. Είναι δυναμικός, πεισματάρης και επαναστάτης. Έχει ηλεκτρισμένη ενέργεια. Αγαπά τα ζώα πιο πολύ από τους ανθρώπους. Νιώθει καλά με τον εαυτό του και είναι περήφανος. Θα μου δείξει πιο πολλά για τον εαυτό του μεγαλώνοντας κι εγώ ανυπομονώ να μάθω. Η νέα λέξη στο λεξιλόγιο του είναι το 'πιππί' που σημαίνει πιπίλα. Αργά αλλά σταθερά αρχίζει να μιλάει. 

Κατά τα άλλα...περιμένουμε...

Μην σκέφτεσαι: Robot Mode

Οι νύχτες είναι οι πιο δύσκολες. Πάντα ήταν. Απλά μην σκέφτεσαι. Αυτό λέω στον εαυτό μου. Έχω δύο μικρά παιδιά να μεγαλώσω και σε αυτά πρέπει να επικεντρωθώ. Θα πηγαίνω στη δουλειά μου. Θα μαγειρεύω για τα παιδιά μου, θα σιδερώνω τα ρούχα τους, θα καθαρίζω το πάτωμα για να παίζουν και αυτό είναι. Αυτή είναι η ζωή μου τώρα μέχρι να έχουμε νέα από τη δουλειά του Θ.

Κοίμησα τα μωρά και κάθομαι στο μπαλκόνι. Είναι η στιγμή που περίμενα αλλά η απουσία του είναι τόσο έντονη που δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο αυτή την ησυχία. Πότε θα τελειώσει ήθελα να ξερα. 

Έφυγε - Μέρος Άγνωστο

Είχαμε πει πως θα ήταν η τελευταία φορά. Είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι αυτή τη φορά ή θα φεύγαμε μαζί ή δεν θα έφευγε κανείς. Η εξέλιξη των πραγμάτων όμως αυτή τη φορά φένεται να μας ξεπερνάει. Το ένα πράγμα φέρνει απλά το άλλο και λίγος είναι ο έλεγχος που ασκούμε εμείς. Νιώθω πως τα πράγματα εξελίσσονται από μόνα τους. Το ένα φέρνει το άλλο και εμείς απλώς ακολουθούμε.

Αυτή τη φορά νιώθω ανακούφιση που έφυγε. Περάσαμε 45 υπέροχες μέρες, δεθήκαμε ξανά σαν οικογένεια αλλά ήταν και πάλι 45 μέρες προσωρινές. Ξέραμε και οι δύο πως δεν ήταν το τέλος της διαδρομής. Και όταν ξέρεις πως ζεις κάτι προσωρινό δεν μπορείς να επενδύσεις. Και είναι καλό κάποιες φορές να ζεις τη στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα αλλά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κάνει όνειρα και σχέδια. Έτσι επιβιώνει. Όταν το μέλλον μπροστά στα μάτια σου είναι ένας άσπρος καμβάς θέλεις να πιάσεις μπογιές και να τον ζωγραφίσεις για να του δώσεις ζωή.

Γιαυτό λοιπόν ανακουφίστηκα.  Γιατί η ζωή προχωράει και εξελίσσεται.  Και θέλω πολύ να μάθω ποιά θα είναι η εξέλιξη αυτού του κύκλου.

Η αλήθεια είναι πως ξεκουράστικα. Τις πρώτες μέρες του ερχομού του Θ έπαθα κάτι σαν αποτοξινοτικό σοκ. Κοιμόμουν συνέχεια και ήμουν σε ένα ληθαργικό στάδιο. Μετά συνήλθα και το απόλαυσα.

Και έτσι απλά 45 μέρες μετά η οικογένεια μας βγήκε από την πάυση και άρχισε ξανά να παίζει το παιχνίδι της ζωής. Μέχρι να μάθουμε ποιό θα είναι το επόμενο στάδιο.

Νέος κύκλος

Η γέννηση του ήλιου από το μπαλκόνι μας. Δεν βαριέμαι ποτέ αυτή τη θέα.

Τα παιδάκια μου που παίζουν στο δρόμο με τους (πολύ μεγαλύτερους) φίλους τους. 

Πρωινό βρώμης με φρούτα

Τους λατρεύω

Ο δρόμος προς τη δουλειά μου νωρίς το πρωί

 Επέστρεψα πίσω στη δουλειά μετά από 1 χρόνο ακριβώς. Τόσο διάρκεσε η άδεια άνευ απολαβών που έλαβα με βάση τον κανονισμό για συνοδεία του συζύγου μου στο εξωτερικό για λόγους εργασίας. 

Το θέμα είναι πως δεν θέλω να γκρινιάζω. Θέλω να είμαι φιλοσοφημένη και να βγάζω το καλύτερο από την κάθε κατάσταση. Εάν όντως δεν έχω άλλη επιλογή πρέπει να καταφέρω να επιβιώσω σε αυτή τη δουλειά. Δεν έχω όμως άλλη επιλογή; Αυτό είναι το ερώτημα που προσπαθώ να απαντήσω. 

Υπομονή. Μια λέξη που δεν είναι φίλη μου. Μια έννοια που προσπαθώ να κατανοήσω. Αυτό που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να περιμένω. Ο άντρας μου φεύγει σε λιγότερο από 10 μέρες. Μέσα σε αυτές τις 10 μέρες δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Ίσως δεν θα μπορεί να αλλάξει κάτι ούτε και τις πρώτες μέρες της επιστροφής του. Ίσως να περάσει ένας μήνας ή και περισσότερο. Απλά θα πρέπει να περιμένω.

Υπάρχουν μαμάδες που θέλουν να εργάζονται και μαμάδες που δεν θέλουν. Προσπαθώ να αποφασίσω σε ποιά κατηγορία ανήκω. Όταν είμαι όλη μέρα με τα μωρά ψάχνω διέξοδο για λίγη ώρα αλλά όταν σπαταλώ τόση πολλή ενέργεια και ώρες στη δουλειά, δεν μπορώ μετά να χαρώ τα παιδιά μου. Όλες οι μαμάδες πιστεύω πως ψάχνουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Δεν είμαι καριερίστρια. Δεν έχω φιλοδοξίες και μεγάλα όνειρα. Θέλω να ζω μια όμορφη, ήρεμη ζωή και να δημιουργώ. Υπάρχει και το θέμα της επιβίωσης. Χρειαζόμαστε λεφτά για να ζήσουμε. 

Λατρεύω τα μωρά μου και νιώθω να τα στερούμαι τώρα που δουλεύω. Είναι τόσο μικρά και εύθραυστα και ζητούν τη μαμά τους. 

Ο μικρός μου άρχισε να μεγαλώνει. Λέει λεξούλες. Χτες είπε baby. Ο μεγάλος με κάνει να λιώνω όταν μου λέει" μανούλα μου". 

Ο μπαμπάς τους είναι ο καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο. Τον λατρεύουν. Δεν σταματά ποτέ να παίζει μαζί τους. Το πρωί φεύγω πρώτη και τον αφήνω να τους ντύσει και να τους ετοιμάσει και μετά να πάρει τον μεγάλο στο σχολείο και τον μικρό στη μαμά μου. Τον παίρνω μετά τηλέφωνο και τον ρωτάω πως τα πήγατε και μου απαντά πάντα το ίδιο "μιά χαρά". Είναι τόσο θετικός, τόσο ικανός, τόσο χαρούμενος άνθρωπος και με τόση αυτοπεποίθηση. Για όλα αυτά είναι που τον αγαπώ τόσο πολύ. Ευχαριστώ το θεό που τους έχω. Είναι η ζωή μου.