Είχα γράψει ένα μεγάλο κείμενο το οποίο νόμισα πως αποθήκευσα αλλά μόλις άνοιξα τώρα για να το συνεχίσω, συνειδητοποίησα πως δεν το αποθήκευσα και χάθηκε ολόκληρο. Ήταν λόγια της στιγμής γιαυτό τώρα δεν έχω διάθεση να το συνεχίσω. Είχε προλάβει όμως να αποθηκευτεί το τραγούδι της Alicia Keys γιαυτό θα γράψω μόνο πως ήθελα να το συνδέσω με τη Σαουδική.
Η σύνδεση έρχεται με το ότι κάποιες στιγμές η Σαουδική, ειδικά η πόλη που βρισκόμαστε τώρα, σου δίνει την ψευδαίσθηση πως βρίσκεσαι στη Νέα Υόρκη. Υπάρχουν πολλοί ουρανοξύστες και πολλά φώτα, μεγάλα ξενοδοχεία πολυτελείας, μεγάλοι δρόμοι με μεγάλα αυτοκίνητα. Η ψευδαίσθηση όμως έρχεται να αποκαλυφθεί όταν συνειδητοποιήσεις πως πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα αυτών των κτιρίων δεν υπάρχει κανένας. Τίποτα απολύτως. Άδειοι χώροι τους οποίους έκτισαν βάση του Αμερικάνικου σχεδίου για να δημιουργήσουν μια εικόνα αλλά η κουλτούρα τους, βασικά η ανυπαρξία κουλτούρας, δεν τους αφήνει να ζήσουν το Αμερικάνικο όνειρο.
Το θέμα είναι πως η μοναξία εδώ χτυπάει κόκκινο. Μετράω μέρες να επιστρέψω στην Κύπρο, 10 Ιουνίου, και το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω εκτός από το να φιλήσω το χώμα και αναπνεύσω τον καθαρό αέρα, είναι να πάω εκκλησία. Ναί εκκλησία. Ξέρω, δεν είναι του χαρακτήρα μου και δεν είμαι καθόλου θρησκευόμενη αλλά αυτό θέλω να κάνω. Έχω νιώσει τόσο βάναυσα την επιβολή της θρησκείας τους εδώ που βρίσκομαι που θέλω να την αποτινάξω από πάνω μου. Τι να πω τώρα για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την υποτίμηση της γυναίκας. Ότι και να πω δεν έχει νόημα γιατί εγώ επέλεξα να βρίσκομαι εδώ. Δεν με ανάγκασε κανένας. Έκτός από την οικονομική κρίση φυσικά.
Το θέμα είναι πως θέλω να φύγω άμεσα. Ο Π έκανε interview σε ένα πολύ καλό international σχολείο εδώ, και κατάφερε να μπει στο waiting list παρόλο που δεν ξέρει αγγλικά. Λέω κατάφερε γιατί είχαμε αργήσει να κάνουμε αίτηση και εξετάστηκε μόνο για το waiting list. Τα κατάφερε να μπει μαζί με άλλα 9 παιδιά. Παρόλο που είμαι πολύ περήφανη για το μικρό μου στρουμφάκι και παρόλο που το σχολείο είναι υπέροχο, αμερικάνικου τύπου που σε κάνει να ξεχνάς πως βρίσκεσαι στη Σαουδική, δεν ξέρω αν θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή εδώ. Δεν ξέρω αν θέλω αυτός να είναι ο τόπος των παιδικών χρόνων των παιδιών μου. Τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο σημαντικά, είναι αυτά που σε διαμορφώνουν, μένουν για πάντα μέσα σου. Είναι το διάστημα που αποτυπώνεις μυρωδιές, εικόνες, εμπειρίες. Δεν ξέρω αν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν εδώ, σε αυτή την τρύπα της κόλασης.
Θα είναι μόνο για μερικά χρόνια μέχρι να μαζέψουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε. Αν όμως αρχίσει σε αγγλικό σχολείο ο Π μετά θα είναι δύσκολο να πάει σε ελληνικό γιατί δεν θα ξέρει να γράφει ελληνικά. Και δεν θα έχουμε την οικονομική ευχέρια να τον συνεχίσουμε σε αγγλικό ιδιωτικό σχολείο στην Κύπρο. Άρα ίσως η λύση να είναι να πάμε πίσω Κύπρο για να συνεχίσει στο σχολείο του και να μοιράζουμε το χρόνο μας μεταξύ Κύπρου και Σαουδικής έτσι ώστε να μην στερούνται τον πατέρα τους αλλά να ζούμε σε μια χώρα που είναι κόντα στη δική μας κουλτούρα. Για κάποια χρόνια. Μέχρι να μαζέψουμε τα λεφτά μας και να επιστρέψει και ο Θ.
Σήμερα ειδικά δεν είμαι και στα καλύτερα μου. Τα τελευταία 4 χρόνια ζω σε μια ψυχολογική αστάθεια. Έχω μάθει να ζω έτσι και δεν το φοβάμαι πια.
Άστο καλύτερα δεν έχω διάθεση για αυτολύπηση και μελό δράματα. Πάω να καθαρίσω καλύτερα το σπίτι και να τραγουδίσω κάτι ευχάριστο.
In New York the streets will make you feel brand new, the lights will inspire you....
I miss my Cyprus sun ☉
