4 μέρες

 4 μέρες. Χτες μιλούσαμε μέχρι αργά. 
Με θυμάσαι; τον ρώτησα
Ναι, μου απάντησε.

Πονάει η ψυχή μου εδώ, μου είπε.
Κι εγώ το ίδιο νιώθω, του απάντησα. 

5 μέρες

Γράφω αυτό το ποστ από το κινητό μου καθώς κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και πίνω τον καφέ μου. Τα παιδιά μου στέκονται γυμνά πάνω σε δύο καρέκλες μπροστά στο νεροχύτη της κουζίνας και κάνουν πως πλένουν πιάτα ενώ στην ουσία καταβρέχουν τα πάντα και τους εαυτούς τους. Τους αφήνω όμως για να ξεκλέψω λίγα λετά να απολαύσω τον καφέ μου. 

Σε πέντε μέρες και πέντε νύχτες έρχεται ο άντρας μου. Το Σάββατο. Θα βάλω στο φούρνο το φαγητό, θα ντύσω τα μωρά μας και θα ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο όπου θα δούμε τον Θ για πρώτη φορά μετά από 8 μήνες. Ο Π τον ζητά σχεδόν καθημερινά και θυμάται συχνά γεγονότα από τη Σαουδική Αραβία χωρίς να μπορεί να θυμηθεί ότι έγιναν κάπου πολύ μακριά από εδώ. Ο μικρός μου Γ στους 19 μήνες ζωής του δεν έχει καμία ανάμνηση από τον μπαμπά του.

Η στιγμή που θα βρεθούμε θα είναι μια εντελώς προσωπική στιγμή που τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις θα έρθουν αβίαστα χωρίς να λογοκριθούν από την παρουσία ανθρώπων που δεν αποτελούν μέρος της μικρής μας οικογένειας των τεσσάρων. Γιαυτό το λόγο δεν ξέρει κανείς πως ο Θ έρχεται το Σάββατο. Η επίσημη ημερομηνία της άφιξης του είναι οι 2 Σεπτεμβρίου. Το Σάββατο είναι το μυστικό μας.  Αναγκαστήκαμε να το κάνουμε αυτό γιατί όλες τις προηγούμενες φορές η μαμά του ήρθε μαζί μας στο αεροδρόμιο και χάθηκε η μαγεία της στιγμής. Και επειδή ήρθαμε πολλές φορές σε αντιπαράθεση μαζί της γιαυτό το θέμα αναγκαστήκαμε να πούμε ψέματα. 

Σε 5 μέρες και 5 νύχτες θα είμαστε ξανά οικογένεια. Θα αρχίσουμε από την αρχή. 

Αύγουστος 2016

Ένας πολύ διαφορετικός Αύγουστος από τους συνηθισμένους. Περιέχει ελάχιστη θάλασσα και ίσως και καθόλου. Ξυπνάμε το πρωί και ξεκινάμε για το πατρικό μου όπου περνάμε εκεί ολόκληρη τη μέρα μας μέχρι το βράδυ. Η μεγάλη αλλαγή του μήνα είναι πως η μαμά μου δεν μένει πια μαζί μας. Τον τελευταίο καιρό είχε κουραστεί πάρα πολύ και το ίδιο κι εγώ. Καλύτερα μακριά και αγαπημένες παρά να μένουμε μαζί και να θέλει η μια να δολοφονήσει την άλλη.

Περνάμε τις μέρες μας στο πατρικό μου που έχει μια μικρή αυλή και τα παιδάκια μου είναι πολύ χαρούμενα εκεί. Το ίδιο κι εγώ γιατί όταν είμαι μαζί με άλλους ενήλικες τα πράγματα είναι πολύ πιο χαρούμενα. Η αδερφή μου που μένει εκεί είναι συνέχεια μαζί μας και αυτό κάνει τα πράγματα πιο διασκεδαστικά. Τα 2 τελευταία χρόνια τα πέρασα παρέα με κόσμο με μεγάλη ηλικιακή απόκλιση από μένα. Τους γονείς μου και τα μωρά μου. Είναι καλό να συναναστρέφεσαι με κάποιον που έχει γεννηθεί στην ίδια δεκαετία με σένα.

Κάθε μέρα κοιμίζω το μωρό το μεσημέρι και μαζί με την αδερφή μου πηγαίνουμε στο γυμναστήριο. Είναι η ώρα που κάνω κάτι για τον εαυτό μου, το μοναδικό πράγμα τα τελευταία 2 χρόνια, και το λατρεύω! Ζω για τη στιγμή που θα περάσω την πόρτα του γυμναστηρίου. Πάντα γυμναζόμουν αλλά τα τελευταία 4 χρόνια αυτή η αγαπημένη συνήθεια είχε μπει στον πάγο. Λατρεύω να νιώθω το σώμα μου να ξυπνά από το λήθαργο. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως η κορυφαία στιγμή του καλοκαιριού μου θα ήταν το γυμναστήριο.

Τα απογεύματα τα περνάμε στο πάρκο της γειτονιάς του πατρικού μου. Μικρές αγαπημένες συνήθειες. Κατά τα άλλα περιμένουμε τον Θ να επιστρέψει από τη Σαουδική, στις 27 του μήνα. Μετράμε μέρες και νύχτες για να είμαστε πάλι μαζί. Ακούγεται σαν όνειρο.

Όπως δείχνουν τα πράγματα θα επιστρέψω πίσω στη δουλειά τον Οκτώβριο. Η άδεια του Θ κρατάει μέχρι τέλος Οκτωβρίου οπότε και θα τον καλέσουν να επιστρέψει. Ανάλογα με το που θα τον στείλουν θα αποφασίσουμε αν θα πάμε πίσω ή όχι. Μια πονεμένη ιστορία την οποία έχω βαρεθεί να αναλύω ξανά και ξανά.

Το θέμα είναι πως τώρα είναι καλοκαίρι. Αύγουστος. Πάντα τον Αύγουστο όλα είναι χαλαρά και υπολειτουργούν. Ακόμα και το μυαλό μου. Έτσι, αφήνω το μυαλό μου στον αυτόματο πιλότο και απλά ζω τις ζεστές και με υγρασία μέρες του Αυγούστου όπως το έκανα πάντα.