Δεν ξέρω πως νιώθω!

Το παθαίνουν και άλλοι αυτό ή είμαι η μοναδική στον κόσμο που πολλές φορές δεν είμαι σε επαφή με τα συναισθήματα μου; Δεν ξέρω αν είναι η σελήνη μου στην παρθένο και ο ερμής μου στους διδύμους που το προκαλεί αυτό αλλά έχω την τάση να εκλογικεύω και να αναλύω τόσο πολύ τα συναισθήματα μου που στο τέλος χάνω την ικανοποίηση να τα βιώσω. Τώρα κανονικά εγώ είμαι αγχωμένη, ανυπόμονη και ενθουσιασμένη ταυτόχρονα αλλά νιώθω μουδιασμένη συναισθηματικά. 

Ο Θ έρχεται στις 29 του μήνα (την ερχόμενη Τετάρτη) και φεύγουμε μαζί (!) στις 6 Απριλίου. Η άδεια μου στη δουλειά ξεκινάει από την ερχόμενη Πέμπτη. Δηλαδή έχω άλλη μια εβδομάδα στη δουλειά (5 εργάσιμες) και τέλος. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, δεν το χωράει το μυαλό μου. 

Νομίζω ότι ο λόγος που παίρνει τόσες διαστάσεις το θέμα είναι επειδή έχει πέσει πάνω του το βάρος των δύο τελευταίων χρόνων και όλων των έντονων εμπειριών που αυτά εμπεριέχουν. 

Δεν θυμάμαι να αισθάνομαι έτσι την προηγούμενη φορά που πήγαμε στη Σαουδική Αραβία με τα μωρά. Μπορώ να πω πως ήμουν πιο ενθουσιασμένη τότε και ας ήξερα που πηγαίνω και ας ήξερα πως θα είναι χάλια, σε αντίθεση με τώρα που ξέρω πως πηγαίνω κάπου καλύτερα. 

Αν κάτι μου δίδαξαν τα τελευταία δύο χρόνια και έξι μήνες είναι πως η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο αλλά πολύχρωμο (κλισέ το ξέρω). Αλλά δεν υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που να χωρίζει τη δυστυχία από την ευτυχία. Πάντα στη ζωή μου όποτε περίμενα κάτι καλό να έρθει, πίστευα πως θα μπω μαγικά σε μια μαγική κρυστάλινη μπάλα και θα είμαι ευτυχισμένη. Πάντα περίμενα τη μέρα που θα σταματήσω να έχω δυσκολίες και άγχος και όλα θα είναι υπέροχα. Το περίμενα αυτό τη μέρα που τέλειωσα τις σπουδές μου, την πρώτη μέρα που έπιασα δουλειά, την ημέρα του γάμου μου και την ημέρα που έγινα μητέρα. Η αλήθεια είναι πως αν με δίδαξαν κάτι τα τελευταία δύο χρόνια είναι πως δεν υπάρχει η απόλυτη ευτυχία. Η ζωή θα έχει πάντα ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Όλα μαζί ανακατεμένα αποτελούν τη ζωή μας. Δεν υπάρχει νόημα να περιμένουμε τη στιγμή που θα έρθει η ευτυχία. Η ευτυχία είναι τώρα, σήμερα, η κάθε μέρα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μας. 

Πίστευα πως η μέρα που θα παραιτηθώ από τη δουλειά μου θα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Δεν είναι όμως. Όλα μου τα προβλήματα δεν λύθηκαν μαγικά και κατάλαβα πως δεν είναι όλα τα στοιχεία της δουλειάς μου άσχημα. Υπάρχουν και οι όμορφες στιγμές όπως μια Κυριακή που είδα τυχαία μια 6 χρονών μαθήτρια του Κέντρου Δραστηριοτήτων όπου δουλεύω και έτρεξε πάνω μου να με αγκαλιάσει. 

Δεν περιμένω ότι μόλις μπω στο αεροπλάνο θα έχω αφήσει πίσω μου όλα τα προβλήματα και θα πετάξω μαγικά σε μια ιδανική πραγματικότητα. Ο εαυτός μου θα είναι πάντα μαζί μου, ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα είναι δικός μου. Όπως πάντα, θα υπάρχουν και όμορφες και άσχημες στιγμές και απλώς πρέπει να έχω την ψυχραιμία και τη σοφία να απολαύσω τις όμορφες και να αντιμετωπίσω τις δύσκολες. Να τις επιλύσω. Να τις αγκαλιάσω και αυτές ως μέρος της πραγματικότητας μου. 

΄Ωρες ώρες πιστεύω πως θα πάθω κρίση πανικού. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Το παθαίνω αυτό τα τελευταία χρόνια και εύχομαι να μην είναι η αρχή κάποιου πιο σοβαρού προβλήματος. Δεν το είχα παλιά αυτό το πρόβλημα. Είναι ψυχολογικό. 

Άλλο ξεκίνησα να γράψω και άλλο μου βγήκε. Δεν πειράζει όμως. Έτσι είναι το μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Μπερδεμένο και ανακατεμένο. Σε λίγες μέρες φεύγω και αυτό δεν αλλάζει. 

Προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να κλείσω αυτό το άρθρο θετικά. Το μόνο που μου έρχεται είναι πως είμαι έτοιμη. Είμαι έτοιμη για το επόμενο βήμα. Bring it on!!!!

Μια μέρα στη ζωή μου

Ξύπνησα το πρωί στις 7, στο πατρικό μου, στο ίδιο κρεβάτι με το μικρό μου παιδί που κουλουριάζεται δίπλα μου και κολλάει το πρόσωπο του στο δικό μου για να μυρίζω την ανάσα του, οι πατούσες του ακουμπάνε τα πόδια μου και τα χεράκια του αγκαλιάζουν το πρόσωπο μου. Έτσι κοιμόμαστε. Ο ένας μέσα στον άλλον. Ο μεγάλος μου γιος κοιμάται σε ένα μικρό κρεβατάκι κολλημένο στο δικό μας. Κάθε πρωί προσπαθώ να σηκωθώ χωρίς να τους ξυπνήσω για να καταφέρω να πιω τον καφέ μου πριν αρχίσουν οι ασταμάτητες απαιτήσεις της ημέρας μας. Σπάνια τα καταφέρνω. 

Κατεβήκαμε κάτω, τους έκανα γάλα και τους έβαλα ταινία και ευχήθηκα να καθίσουν για λίγο ακίνητοι μέχρι να πιω τον καφέ μου. Δεν έγινε. Μόλις ήπιαν το γάλα τους πετάχτηκαν πάνω και έπιασαν παιχνίδι (με ότι συνεπάγεται αυτό). Ο μικρός θέλει να είναι όλη μέρα έξω στην αυλή. Ο μεγάλος προτιμά να σκαρφαλώνει σε έπιπλα και να πετάγεται από αυτά. Τους έφτιαξα ψωμί με μαρμελάδα και τυρί. Τους έκρυψα με μαξιλάρια και φαντάστηκαν πως είναι δεινόσαυροι μέσα στο αυγό τους που προσπαθούσαν να γεννηθούν. Ο Π όταν γεννήθηκε (πέταξε από πάνω του τα μαξιλάρια) ήταν ένας καλός και χαμογελαστός δεινόσαυρος ενώ ο Γ επέλεξε να είναι ένας άγριος Τ - Rex. Δεν ξέρει ποιός είναι αυτός φυσικά αλλά με αυτόν έμοιαζε αφού έβγαζε κραυγές και προσπαθούσε να γίνει τρομακτικός. Μετά έκρυψαν εμένα και γεννήθηκε η μαμά δεινοσαυρίνα. 

Μετά ο Γ αποφάσισε να πάει πάνω να ξυπνήσει τη γιαγιά η οποία ντύθηκε και κατέβηκε κάτω. Τους έφτιαξε ομελέτα και τη συνόδευσε με αγγούρι. Ο Π τα έφαγε όλα αλλά ο Γ έφαγε μόνο το αγγούρι. Μετά ντυθήκαμε όλοι και ο Γ με τη γιαγιά του πήγε για ψώνια ενώ ο Π κι εγώ κατευθυνθήκαμε προς το σχολείο του. Κουβάλησε μαζί του κάποια παιχνίδια, ένα καράβι και μια μαγική πύλη (έτσι την αποκαλεί). 'Εχασε το πρωινό γεύμα στο σχολείο αλλά δεν πειράζει γιατί έφαγε στο σπίτι. Βρήκαμε όλα τα παιδιά και τη δασκάλα τους στην τουαλέτα. Μίλησα λίγο με τη δασκάλα του και μου είπε πως είναι πιο ωραία έτσι τα μαλλιά μου (έκανα ανταύγιες χθες). 

Στη συνέχεια πήγα στα γραφεία της εταιρίας που δουλεύει ο Θ για να τους δώσω τις φωτογραφίες μας και κάποια μεταφρασμένα πιστοποιητικά. Ο υπεύθυνος για τις βίζες με έστειλε σε ένα ιατρείο εκεί κοντά να μου πάρουν αίμα για αναλύσεις. Οι Σαουδάραβες θέλουν να είναι σίγουροι πως δεν έχω Aids και υπατίτιδα. Όλα αυτά τα χαρτιά θα πάνε στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Αθήνα για να μπουν σφραγίδες πάνω στα διαβατήρια μας και να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε. Θα μπορέσω να ταξιδέψω γύρω στην 1η Απριλίου. 

Στο ιατρείο που ήμουνα είπα στον γιατρό να μου κάνει και κάποιες προσωπικές αναλύσεις αίματος για να δω το θυροειδή μου, χοληστερόλη, σίδηρο, βιταμίνες κλπ. Έχω περιέργεια να δω πως είμαι εσσωτερικά. Η πίεση μου ήταν καλή, το οξυγόνο στο αίμα μου 99% και οι παλμοί μου πολύ καλοί. Του είπα πως είμαι χορτοφάγος και μου είπε να τρώω κάποια γαλακτοκομικά για να παίρνω κάποιες βιταμίνες και συστατικά που δεν υπάρχουν αλλού. 

Στη συνέχεια πήγα στην οδοντίατρο γιατί είμαι στο μέσο της διαδικασίας της απονεύρωσης ενός δοντιού μου (για δεύτερη φορά)! Όλο αυτό θα μου στοιχήσει 560 ευρώ. 

Έφυγα από την οδοντίατρο, σταμάτησα για να πιάσω ένα φρέσκο χυμό και μετά πήγα στη δουλειά μου στην οποία βρίσκομαι μέχρι τώρα. 

Είμαι σε μια διαδικασία ανυπομονησίας, σε λίγες μέρες θα μπορέσω να ταξιδέψω. Εκτός από τη μεγάλη αλλαγή που είναι μπροστά μας, είμαι ενθουσιασμένη για τις λίγες μέρες που θα περάσω μαζί με τον άντρα μου, μόνοι μας. Πιο πολύ όμως ανυπομονώ να γνωρίσω αυτή την πόλη. Την Al Khobar. Και εύχομαι να είναι καλή. Έχω ένα προαίσθημα αυτή τη φορά ότι όλα θα είναι καλά. Έχω ένα προαίσθημα ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε απο δω. Το ένστικτο μου αυτή τη φορά μου λέει πως όλα θα είναι καλά. Αισθάνομαι μια ηρεμία. Μια γαλήνη. Λες και η βάρκα μου πλέει σε ήσυχα νερά. Ελπίζω να μην κάνω λάθος. Πριν ενάμισι χρόνο όταν θα ταξιδεύαμε για Riyadh, ήμουν πολύ ανήσυχη. Το ήξερα πως δεν θα είναι καλά τα πράγματα. Το ένιωθα πως θα περάσω άσχημα και πως δεν θα πετύχει. 

Αλλά είμαι πολύ επιφυλακτική. Ξέρω πως θα αντιμετωπίσω δυκολίες. Ξέρω πως δεν θα είναι όλα ρόδινα. Πιο πολύ από όλα φοβάμαι πως τα παιδιά μου θα μου ζητήσουν να πάμε πίσω στο σπίτι μας. Φοβάμαι πως θα έρθει το πρώτο βράδυ και την ώρα του ύπνου θα μου πουν πάμε σπίτι μας τώρα να κοιμηθούμε.  Ή θα μου ζητήσουν να πάμε σε παιδότοπο ή για καφέ ή στο πάρκο ή στην αδερφή μου. Γενικώς να μου ζητήσουν κάτι το οποίο δεν θα μπορώ να τους δώσω και εγώ θα νιώσω ανήμπορη και δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσω σε τόσο μικρά παιδιά την κατάστασή μας. Παίρνω βαθιά εισπνοή και εύχομαι πως όλα θα πάνε καλά. Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βρέθηκαν στη θέση μας. Και επιβίωσαν. Κάπου διάβασα στο internet... Dear Destiny, im ready now. 

Το περιεχόμενο του μυαλού μου

Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έγραψα για το 'βαθύ μου πηγάδι'. Θυμάμαι αυτα τα λόγια σαν χθές, δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε. Θυμάμαι πως πάλευα με τον εαυτό μου αν θα δημοσιεύσω εκείνα τα λόγια ή όχι. Δεν ήθελα να φανώ πολύ απελπισμένη ή ότι λυπάμαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει να φαίνομαι δυνατή και θετική. Σήμερα χαίρομαι τόσο πολύ για εκείνα τα λόγια που έγραψα εκείνη τη βραδιά του Απρίλη. Και εύχομαι να είχα γράψει κι άλλα. Να είχα αδειάσει εντελώς το μυαλό μου από τη μαυρίλα. Μου αρέσει να πηγαίνω πίσω και να ξέρω ότι όλα όσα έγραψα στο παρελθόν ήταν αληθινά. Όλα όσα έγραψα ήταν αληθινά αλλά ίσως να παρέλειψα πολλές άσχημες αλήθειες. Ίσως να επικεντρώθηκα πολύ στις χαρούμενες στιγμές. Και αυτό δεν είναι κακό γιατί δείχνει αισιοδοξία αλλά είναι γιατρειά να γράφεις για τους πόνους σου. Ξέρεις ότι είσα καλύτερα όταν πηγαίνεις πίσω στη ζωή σου και βλέπεις ότι πέρασες άσχημες στιγμές οι οποίες δεν υπάρχουν πια. 

Πέρασα τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Και έκανα υπομονή. Έκανα υπομονή για ένα και μοναδικό όνειρο. Να φύγω από την Κύπρο. Μπορούσα απλά να σηκώσω το κινητό μου και να πω στον άντρα μου να παραιτηθεί. Θα ήταν δίπλα μου την επόμενη μέρα. Δεν το έκανα όμως. Επέμεινα στο όνειρο μου. Τώρα είναι ένα βήμα πριν την πραγματοποίηση και είμαι εξωφρενικά φοβισμένη. 

Ξέρω πως όπου και να πάει κάποιος κουβαλάει τον εαυτό του. Οι φοβίες, οι ελλείψεις, οι σκέψεις, οι αντιδράσεις, ο τρόπος που βλέπει κάποιος την πραγματικότητα, η αισιοδοξία ή η απαισιοδοξία θα είναι πάντα μέσα του όπου και να πάει. Ξέρω ότι έχω κάποια θέματα. Έχω θέμα με την στασιμότητα. Αν ήταν στο χέρι μου, κάθε 5 χρόνια θα άλλαζα τόπο ή και χώρα διαμονής. Ξέρω ότι νιώθω πνίξιμο μέσα στην επανάληψη. Δεν γίνεται όμως να ζω έτσι όταν έχω 2 παιδιά. Πρέπει να τους προσφέρω ασφάλεια και σταθερότητα. Όση μπορώ αφού κι εγώ παλεύω με τη σταθερότητα του εαυτού μου. 

Ξέρω πως δεν θα είναι όλα ρόδινα εκεί που θα πάμε. Θα υπάρχουν και άσχημες στιγμές. Το campus μας έχει μόνο 3 οικογένειες οι οποίες αποτελούνται από μεσήλικες. Δεν υπάρχουν άλλα παιδιά και τίποτα άλλο εκτός από σπίτια. Το θετικό είναι πως θα ζούμε σε σπίτι με αυλή. Σκέφτομαι διάφορα. Μπορούμε να νοικιάσουμε σπίτι μέσα σε ένα άλλο campus. Υπάρχουν υπέροχα campus που είναι σαν ολόκληρες πόλεις. Ίσως αν τα καταφέρω να βρω μια δουλειά, να χρησιμοποιούμε τα λεφτά της δουλειάς μου για να ενικοιάσουμε ένα σπίτι κάπου καλύτερα. 

Το θέμα των σχολείων είναι μεγάλο κεφάλαιο. Έχουμε χάσει τις προθεσμείες εγγραφής για τον Σεπτέμβριο 2017. Μόνο ένα σχολείο δέχτηκε την αίτηση μας αλλά δεν μας εγγυάται πως θα γίνει δεκτή. Θα εξεταστεί μέσα Απριλίου. Το σχολείο είναι αγγλόφωνο. Σκέφτομαι τον Π ο οποίος είναι ένα παιδάκι 4 χρόνων να βρεθεί σε ένα καινούριο περιβάλλον, ξένο προς αυτόν και όλοι γύρω του να μιλάνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει. Θα συνηθίσει ξέρω, είναι μικρός, μπλα μπλα μπλα. Αλλά είμαι μάνα και τον πονώ. Φαντάζομαι τις πρώτες ώρες, μέρες, εβδομάδες. Ξέρω, το έχουν περάσει χιλάδες παιδιά ανά το παγκόσμιο, υπάρχουν χειρότερα, υπάρχουν οι πρόσφυγες που έχουν χάσει τους γονείς τους και έχουν βρεθεί σε μια ξένη χώρα μόνοι τους. Αλλά και πάλι, είμαι η μάνα του.   

Θα βρούμε τα πόδια μας. Όλα θα μπουν στη θέση τους, ένα προς ένα. Υπομονή. Είναι όλα καλύτερα τώρα. Τα δύσκολα έχουν περάσει. Ήταν ένα training σκληραγώγησης. Μαζεύουμε τα εφόδια μας και προχωράμε μπροστά. 

Π: 4 χρονών!!!

Σήμερα είναι τα γενέθλια του Π! 08.03.2013. 

Εξακολουθεί να είναι το πιο λαμπερό αστέρι στον ουρανό μου. Τόσο ξεχωριστός, τόσο διαφορετικός, τόσο ευαίσθητος και ταυτόχρονα ψυχρός. Η ψυχρότητα του όμως πιστεύω πως συνδέεται με την ευαισθησία του. Είναι τόσο ευαίσθητος που δεν αντέχει το άγγιγμα. Σαν ένα εύθραυστο λουλούδι. Ταυτόχρονα ανεξάρτητος όπως από τότε που περπάτησε. Δεν του αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά. Θα μου πει πολλές φορές την ημέρα 'όχι φιλιά'. 

Έχει μεγάλα υγρά ονειροπόλα μάτια. Συνήθως είναι χαμένος στις δικές του σκέψεις και δεν παρακολουθεί τι συμβαίνει γύρω του. Δεν παρακολουθεί τις συζητήσεις μας ή τις πράξεις μας. Έχει πλάσει ένα δικό του κόσμο με υπερήρωες και ζει εκεί. Δεν χρησιμοποιεί την κυπριακή διάλεκτο παρά μόνο ορισμένες λέξεις αλλά μιλάει καθαρά ελληνικά με ωραία προφορά. Ο κόσμος εξακολουθεί να με ρωτά αν ο πατέρας του είναι από Ελλάδα. Είναι ψηλός και αδύνατος και φοράει ρούχα size 5-6. Πιστεύω πως άνετα μπορεί να φορέσει και 6-7 αλλά για κάποιο λόγο τρομάζω να αγοράσω τόσο μεγάλα ρούχα. Μπορεί να συζητήσει πιο εύκολα τώρα. Να μου ζητήσει κάτι που θέλει, να μου πει κάτι που έγινε στο σχολείο, τι του αρέσει, τι δεν του αρέσει και γιατί. Έχει ακόμα πιπίλα και τα αρκουδάκια του, το panda και το γατάκι τα οποία έχει από 18 μηνών. Το έλεγε νιάου αλλά τον τελευταίο καιρό έχει γίνει γατάκι. Τον τελευταίο καιρό έτυχε να μου πει 3-4 φορές πως δεν χρειάζεται τα αρκουδάκια του πια. Αλλά εγώ θέλω να τα κρατήσει για όσο το δυνατό περισσότερο γιατί μου αρέσει που του δίνουν τόση ασφάλεια. Δεν ξέρω αν έτυχε να του πουν κάτι στο σχολείο για τα αρκουδάκια του. Για την πιπίλα σίγουρα του είπαν. Μια μέρα πήγα να τον πάρω και μου έδειξε μια κοπέλα και μου είπε πως είναι κακή. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε πως του λέει πως δεν πρέπει να έχει πιπίλα. Του είπα να μην την ακούει. Σήμερα το πρωί έβαλε την πιπίλα του στο στόμα μετά που την είχε βάλει ο αδερφός του. Την βγάζει αμέσως και μου λέει 'μάμα γίνεται να φύγει από την πιπίλα μου η γεύση από τον Γ;'. Θέλει να μένουμε στο σπίτι μας και όχι στο σπίτι της μαμάς μου. Μου ζητάει κάθε μέρα να πάμε στο σπίτι μας κάτι στο οποίο υπακούω παρόλο που κουράζομαι περισσότερο εκεί χωρίς βοήθεια. Δεν κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με μένα πια. Κοιμάται στο βρεφικό του κρεβάτι το οποίο βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο. Είναι ένα μεταβατικό στάδιο ανεξαρτησίας πριν ζητήσει να πάει στο δικό του δωμάτιο. Δεν τον πιέζω και απολαμβάνω το κάθε στάδιο. Για την ακρίβεια τρέμω τη μέρα που θα μου ζητήσει να κοιμηθεί στο δωμάτιο του. Είναι καλλιτεχνική φύση. Παρατηρεί χρώματα, σχήματα, αντιδρά έντονα σε ερεθίσματα. Είναι εθισμένος στις ταινίες. Την αδυναμία στην τηλεόραση την είχε από μωρό. Τη μέρα που ανοίξαμε την τηλεόραση μπροστά του υπνωτίστηκε. Βαρέθηκε λίγο το Disney Junior και θέλει να βλέπει ταινίες. Moana, angry birds, Wall E, Ice age, κλπ. Του αρέσει να πηγαίνουμε στο πάρκο. Σκαρφαλώνει πάνω στα παιχνίδια και του αρέσει να παρακολουθεί τα μυρμήγκια. Βάζει το δάχτυλο του για να ανέβουν πάνω του και να γίνει 'μαύρο' (από τα πολλά μυρμήγκια). Προσπαθεί να με πείσει να βάλω κι εγώ το δάχτυλο μου αλλά δεν τα κατάφερε. Η σχέση του με τον αδερφό του είναι καλύτερη. Περάσαμε ένα στάδιο όπου δεν τον ήθελε καθόλου και τον χτυπούσε ανελέητα. Σήμερα όμως έχουν αρχίσει να παίζουν μαζί και ο Π τον προστατεύει. Φυσικά εννοείται πως τσακώνονται 1000000 φορές την ημέρα. Ξέρει αρκετές λέξεις στα αγγλικά και γενικά του αρέσει να μαθαίνει καινούρια πράγματα. Λατρεύει το μάθημα κάθε είδους. Ρουφάει κάθε πληροφορία. Η δασκάλα του μου είπε πως είναι ο αγαπημένος της μαθητής και πως είναι το μοναδικό παιδί στην τάξη που είναι πραγματικά 'παιδί'. Της θυμίζει έναν άλλο μαθητή της λέει που οι γονείς του ήταν hippies. Πήγαμε για καφέ με τη δασκάλα του και το Σάββατο θα έρθει στο σπίτι μας. Την λατρεύουμε και μας λατρεύει. Όμως ο Π κάθε μέρα δεν θέλει να πάει σχολείο. Ξέρω πως περνάει καλά εκεί και πως ηρέμισε πολύ από τη μέρα που πήγε σχολείο γιατί διοχετεύει κάπου την ενέργεια του αλλά εξακολουθεί να μη θέλει να πηγαίνει κάθε πρωί. Τώρα που ο Γ μεγάλωσε, έχω περισσότερο χρόνο για να του μαθαίνω πράγματα. Λατρεύει τον spiderman, έχει δύο στολές και τις φοράει παντού. Στο σχολείο, στο supermarket, στο πάρκο, παντού. Για το πάρτυ του ζήτησε τούρτα spiderman. Είναι πολύ κοινωνικός αλλά έχει αρχίσει να γίνεται λίγο πιο συνεσταλμένος και αυτό έγινε πιστεύω λόγω των αντιδράσεων από τους άλλους. Εύκολα θα πάει να πει σε κάποιον το όνομα του και να του ζητήσει να παίξουν. Συνήθως όμως οι άλλοι είναι πιο καχύποπτοι από τον ίδιο και δεν ανταποκρίνονται. Έχει όμως τις καλύτερες προθέσεις και είναι τόσο ευγενικός και αθώος. Όπως και τότε που ήταν μικρός, δεν καταλαβαίνει πως ο κόσμος μπορεί να μην είναι τόσο καλός όσο ο ίδιος. Είναι ατρόμητος. Τη Δευτέρα πήγαμε παραλιακά για την καθαρή Δευτέρα (φωτογραφίες πάνω) και παρόλο που δεν ήταν και τόση ζέστη, έβγαλε τα ρούχα του, έβρεξε τα πόδια του και έπαιξε στην άμμο. Εννοείται πως τον ακολούθησε και ο αδερφός του. Είναι adrenaline junkie όπως και ο αδερφός του. Χτες ζωγράφισε το πρόσωπο του με μαρκαδόρο κάτι που κάνει σχετικά συχνά. Έφτιαξε τη μάσκα του spiderman είπε. Δυστυχώς ο μαρκαδόρος δεν καθάρισε εύκολα και σήμερα πήγε στο σχολείο με ελαφρώς μπλε πρόσωπο. Η δασκάλα του ενθουσιάστηκε και φώναζε 'είναι τέλειο, είναι τέλειο!'. Οι άλλες δασκάλες όμως τον είδαν κάπως καχύποπτα και ρωτούσαν τι έγινε. Ένιωσε λίγο άβολα γιατί δεν κατάλαβε γιατί έγινε τόσο θέμα για το τίποτα. Για τον ίδιο είναι φυσιολογικό το μπλε πρόσωπο. Εξακολουθεί να έχει κάποια υπολειπόμενα από high needs child. Τα χαρακτηριστικά αυτά έχουν μειωθεί τόσο πολύ που όταν κάνουν την εμφάνιση τους εκπλήσσομαι αλλά μετά θυμάμαι ότι στο παρελθόν ήταν πολύ πιο έντονος και ηρεμώ. Είναι ένα παιδί σοφό, λαμπερό, καλλιτεχνικό, ευαίσθητο και ονειροπόλο. Τον λατρεύω και τον ευχαριστώ που είναι το παιδί μου! 

Χρόνια Πολλά μικρέ μου!