Σκέψεις για το 2017

Βρισκόμαστε μόλις 4 μέρες πριν από το 2017. Αν κάνω τον απολογισμό μου για το 2016 θα έλεγα πως τα πήγα καλά. Ένας από τους στόχους μου στη ζωή είναι να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερος και πιο χαρούμενος άνθρωπος, πιο φιλοσοφημένος και πιο συνειδητοποιημένος. Για μένα, για τα παιδιά μου, για τον άντρα μου, για όλο τον κόσμο. Μέσα από το 2016 έγινα σοφότερη και πιστεύω πως κάθε χρονιά που περνά είναι μια ευκαιρία για να γεμίζουμε σελίδες στο βιβλίου της δικής μας ζωής, να βάζουμε ακόμα ένα σκαλοπάτι στην προσωπική μας σκάλα που θα μας ανεβάσει πιο ψηλά, ένα χρόνο μπροστά. Με εφόδια όσα αποκομίζουμε από κάθε χρόνο που περνάει, προχωράμε μπροστά. 

Διάβασα ένα post που έγραψα πέρσι μερικές μέρες αφού μπήκε το 2016. Από το νέο χρόνο ζητούσα μόνο τρία πράγματα. Ρουτίνα για τα παιδιά, καλή διατροφή και άσκηση. Μπορώ να πω πως τα πήγα καλά. Δεν είναι αλλαγές οι οποίες γίνονται μέσα σε μία μέρα αλλά αργά και σταδιακά. Όταν κάτι γίνει μέρος της φιλοσοφίας σου για τη ζωή τότε μπορείς να το πραγματοποιήσεις. Η ρούτινα για τα παιδιά είναι εδώ. Ο Π πάει σχολείο, ένα μεγάλο κεφάλαιο για μας. Είναι το τρίτο σχολείο που άλλαξε και αν υπολογίσω και το σχολείο στη Σαουδική, είναι το τέταρτο. Ήθελα το καλύτερο για αυτόν και στο τέλος το βρήκα! Είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι από την επιλογή του σχολείου του. Μπορώ να τον αφήνω εκεί και να ξέρω πως είναι σε καλά χέρια χωρίς να υποφέρω από τύψεις ότι δεν προσφέρω το καλύτερο στο παιδί μου. Είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος και είμαι κι εγώ. Το σχολείο μας προσφέρει μια ρουτίνα. Ο μικρός μπήκε λίγο πολύ από μόνος του σε μια ρουτίνα - ύπνου το κυριότερο. Ο ύπνος του ήταν το μεγάλο αγκάθι στη ζωή μας. Ήταν ο παράγοντας που δεν μας άφηνε να δεθούμε, να απολαύσουμε μαζί τη ζωή. Ήταν η πηγή του άγχους μου. 

Η άσκηση ήρθε στη ζωή μου για ένα διάστημα αλλά τώρα δυστυχώς δεν γυμνάζομαι. Μέχρι το καλοκαίρι πήγαινα στο γυμναστήριο και έκανα yoga, Pilates, aerial yoga και βάρη. Ήταν υπέροχα. Η γυμναστική είναι κάτι που λατρεύω. Αλλά τώρα που δουλεύω είναι σχεδόν αδύνατο να βρω χρόνο για γυμναστική. Ξέρω όμως ότι θα ξαναμπει στη ζωή μου μόλις βρω ευκαιρία.

Η διατροφή. Ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Τα πήγα καλά. Πέρσι όταν έγραψα πως θέλω να βελτιώσω τη διατροφή μου εννοούσα περισσότερο από πλευράς θερμίδων και τα πήγα πολύ καλά. Στην πορεία μου προέκυψαν και άλλες ιδέες τις οποίες βάζω σιγά σιγά σε εφαρμογή. Σταμάτησα να τρώω κοτόπουλο, χοιρινό και κόκκινο κρέας. Σταμάτησα να πίνω γάλα. Σταμάτησα εντελώς να τρώω φαγητό από έξω (fast food). Ήταν πολύ πιο εύκολο από ότι το περίμενα. Μόλις το δοκίμασα, μόλις έζησα για λίγο χωρίς αυτά, ένιωσα τη διαφορά στο σώμα μου, στην υγεία μου, στην ευεξία μου και το κυριότερο στην ψυχολογία μου. Νιώθω καλύτερα. Έχω περισσότερη ενέργεια. Νιώθω πιο χαρούμενη. Το λατρεύω και θέλω να το εξελίξω, να το πάρω ένα βήμα πιο πέρα. 

Είχα ζητήσει πολύ λίγα πράγματα από τον εαυτό μου για το 2016, ίσως ήθελα να του δώσω λίγο περιθώριο να ανακάμψει, δεν ήθελα να είμαι πολύ σκληρή μαζί του. Για τον επόμενο χρόνο όμως είμαι πολύ πιο απαιτητική. 

2017:

Α] Προταιρεότητα μου είναι η διατροφή. Το κοτόπουλο, το κρέας και το γάλα έχουν σταματήσει εδώ και καιρό άρα δεν με αφορούν πια. Μέχρι το τέλος του 2017 θα έχω σταματήσει να τρώω τυρί και άλλα γαλακτοκομικά. Είμαι ήδη σε διαδικασία να σταματήσω να τρώω ψάρι, έχει πολύ καιρό να φάω και δεν το θέλω πια, δεν μου αρέσει. Αλλά στόχος μου είναι να σταματήσω εντελώς να τρώω ψάρι. Θέλω να σταματήσω να τρώω ζάχαρη. Λατρεύω τα γλυκά και τρώω πολλές σοκολάτες οι οποίες περιέχουν γάλα και ζάχαρη. Μπορώ να τις αντικαταστήσω προσωρινά με σοκολάτες χωρίς γάλα μέχρι να καταφέρω να τις σταματήσω εντελώς. Ήδη έβαλα στη διατροφή μου περισσότερα φρούτα και λαχανικά αλλά πρέπει να εμπλουτιστεί περισσότερο. Θέλω να μαγειρεύω περισσότερο. Και θέλω να βάλω στη διατροφή μου περισσότερες υγειινές τροφές. Ήδη χρησιμοποιώ μαγιά μπύρας η οποία είναι πλούσια σε βιταμίνες. Έχω σταματήσει να τρώω δημητριακά προγεύματος και τα έχω αντικαταστήσει με βρώμη. Στις σαλάτες μου άρχισα να δοκιμάζω το κινόα και τα μαύρα φασόλια. Θέλω να ανακαλύψω περισσότερες τροφές πλούσιες σε διατροφική αξία για να αντικαταστήσω τις τροφές που σταμάτησα και θα σταματήσω να τρώω. Το πιο βασικό είναι πως θέλω να εφαρμόσω αυτό τον τρόπο διατροφής και στα παιδιά μου τα οποία μπορώ να πω πως τρώνε πολύ χειρότερα από μένα. Αυτο γίνεται επειδή παιρνούν αρκετό χρόνο στο σπίτι της μαμάς μου και η οποία φτιάχνει φαγητά τα οποία δεν έχουν βάση τους τα λαχανικά. Δεν ρίχνω όμως το φταίξιμο εκεί, η βασική αιτία είναι πως εγώ δεν έχω χρόνο να μαγειρεύω. Όμως μόλις έρθει πίσω ο Θ θα αναλάβω εγώ τη διατροφή της οικογένειας μας. 
Αρά στόχος είναι να μαγειρεύω περισσότερο.

Συνοπτικά τα φαγητά που θα βγάλω εντελώς από τη διατροφή μου μέχρι το 2018 είναι:
- τυρί
-άλλα γαλακτοκομικά
-ψάρι
-ζάχαρη
-γλυκά, σοκολάτες
Φαγητά που θα ενισχύσω στη διατροφή μου:
-λαχανικά
-φρούτα
-όσπρια
-οργανικές τροφές γενικότερα

Β] Γυμναστική. Δεν είμαι τόσο σίγουρη γιαυτό γιατί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αλλά θα ήθελα να συνεχίσω να γυμνάζομαι. Συγκεκριμένα θέλω περισσότερη yoga στη ζωή μου. Προσφέρει ευεξία και ευλιγισία χωρις να ταλαιπωρεί τη σπονδυλική στύλη, τα κόκκαλα και τους μύς. Είναι φιλοσοφία σώματος και πνεύματος. Θα μπει σίγουρα στη ζωή μου αλλά δεν παίρνω όρκο πως θα γίνει μέσα στο 2017. 

Γ] Ζωγραφική. Έχω στόχο να αρχίσω να ζωγραφίζω ξανά. Δεν χρειάζεται να γίνεται καθημερινά. Αν καταφέρω να τελειώσω έστω και ένα μικρό πίνακα μέσα στο 2017 θα θεωρήσω πως ο στόχος μου ολοκληρώθηκε. 

Δ] Διαμονή. Αν και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από μένα, εύχομαι μέσα στο 2017 να αλλάξουμε τόπο διαμονής. Αν δεν είναι στο εξωτερικό, τότε τουλάχιστον ας είναι ένα μικρό δικό μας σπιτάκι. Τουλάχιστον να έχει μπει σε εφαρμογή. 

Ε] Μικρά και διάφορα: Δεν έχω κάτι να ζητήσω για τα παιδιά μου εχτός από το θέμα της διατροφής. Θέλω να καθίσω να διαλέξω και να εκτυπώσω φωτογραφίες μας. Εννοείται πως θέλω να επανενωθεί η οικογένεια μας, αυτό πιστεύω πως θα γίνει πολύ σύντομα - εύχομαι/ελπίζω. Δημιουργικότητα: θέλω να δημιουργώ συνέχεια κάτι, αυτή τη στιγμή πλέκω μια κουβερτούλα για το μωρό μιας φίλης μου που θα γεννηθεί τον Μάρτιο. 

Είμαι σίγουρη πως στην πορεία θα προκύψουν και άλλα θέματα τα οποία θα με απασχολήσουν και θα θέλω να ασχοληθώ μαζί τους αλλά προς το παρόν αυτές είναι οι προτεραιότητες μου. 

Merry [...] Christmas

Κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού μου / μας, σκεπασμένη με δύο πολύχρωμες κουβέρτες, φορώντας το μπουφάν μου και νιώθοντας τη μύτη μου υγρή και παγωμένη. Τα blinds είναι κατεβασμένα και δεν μπορώ να δω έξω. Το Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο είναι κακοφτιαγμένο από τις πολλές επιθέσεις του μικρού. Το σπίτι είναι πεντακάθαρο γιατί το καθάρισε η καθαρίστρια και εμείς δεν κοιμηθήκαμε εδώ τις τελευταίες...ούτε που θυμάμαι πόσες νύχτες. Μένω με τα παιδιά μου στο πατρικό μου έτσι για να έχουμε λίγη παρέα και να μην το κάνω όλο αυτό μόνη μου. Δεν είναι ιδανικά αλλά είναι καλά. Είναι εντάξει. Τα παιδιά βρίσκονται στο πατρικό μου, ο μικρός κοιμάται για μεσημέρι και έτσι κατάφερα να έρθω σπίτι να βάλω πλυντήριο και στεγνωτήριο γιατί τα άπλυτα είναι περισσότερα από τα πλυμένα. 

Χριστούγεννα. Κάποτε ανυπομονούσα να έρθει αυτή η περίοδος, πέρσι ανυπομονούσα να περάσει γιατί δεν άντεχα και φέτος απλά δεν με νοιάζει. Απάθεια. Αυτό νιώθω απέναντι σε αυτή την περίοδο των χριστουγέννων. Ο μεγάλος μου γιος ήδη μπήκε στο καταναλωτικό πνεύμα των χριστουγέννων ενώ ο μικρός δεν καταλαβαίνει τίποτα ακόμα. Δεν μπόρεσα να το αποτρέψω γιατί ακούει από παντού για τα δώρα που θα πάρει τα χριστούγεννα. Είναι χριστούγεννα και ξαφνικά η ερώτηση που κολλάει σε αυτή τη λέξη είναι 'τι δώρο θα πάρεις από τον Άγιο Βασίλη'; Μίσω αυτή την καταναλωτική κατάσταση και θέλω να βγάλω έξω τα παιδιά μου αλλά δεν ξέρω πως. Το ξέρω ότι θα το κάνω κάποτε. 

Θυμάμαι πως ήταν πέρσι. Επικρατούσε παγωνιά στο σπίτι μου και στην ψυχή μου. Παγωνιά ψυχής. Δάκρυα. Θλίψη. Κατάθλιψη ναι. Αλλά και μια κάθαρση. Η κάθαρση της απομόνωσης. Η κάθαρση της αλήθειας. Σηκώθηκα για να βάλω το επόμενο πλυντήριο και άνοιξα και τα blinds. Η χειμωνιάτικη θέα έξω μου θυμίζει τον περσινό χειμώνα. Τι να πω για το 2016. Θυμάμαι που προσπάθησα να βάλω τον μεγάλο μου γιο στο σχολείο αλλά πήγε μόνο μια εβδομάδα και σταματήσαμε. Θυμάμαι ατέλειωτες ώρες μέσα στο σπίτι να προσπαθώ να τα  βγάλω πέρα με τα μωρά. Φαγητό, καθαριότητα, σπάνια καμιά βόλτα. Η μαμά μου να μένει μαζί μας και να μην αντέχω την παρουσία της. Να μην μπορώ να χωνέψω την αντικατάσταση του άντρα μου με τη μάνα μου. Την χρειαζόμουν όμως, δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Έτσι όπως τα έκανα.

Το 2015 και το μισό 2016 ήταν μια χρονιά μακριά από τα εγκόσμια. Ήταν σαν μοναχισμός. Το μόνο που θυμάμαι είναι την απόλυτη μοναξιά. Την απόλυτη παράδοση του εαυτού μου. Την απόλυτη ανυπαρξία. 

Φέτος είναι καλύτερα. Είναι πολύ καλύτερα. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει κατά 1 χρόνο. Είναι δύσκολα παιδιά. Δεν είναι εύκολα. Ο μικρός εξακολουθεί να κλαίει πολύ. Μαλλώνουν συνέχεια και χτυπάει ο ένας τον άλλον. Δεν παίρνω ανάσα. Αλλά δεν είναι σαν πέρσι. Δεν νιώθω απόγνωση. Δεν νιώθω ότι είμαι στον πάτο. Είμαι πολύ, πολύ πιο πάνω από τον πάτο. Δεν είμαι αχάριστη. Ευχαριστώ τον θεό καθημερινά. Τα παιδιά μου είναι πανέμορφα και πανέξυπνα. Θα μπορούσα να έχω πολύ χειρότερη ζωή. Θα μπορούσα να μην έχω να ταίσω τα παιδιά μου. Εντάξει είναι λίγο γκρινιάρικα, απαιτιτικά, έντονα, με λίγα λόγια, life sucking. Ναι αυτό είναι τα παιδιά μου. Life sucking. Δεν είναι όμως τα περισσότερα παιδιά έτσι; Αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθούν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας. Απο το σχολείο του Π που έχουν πει πως είναι το πιο ευγενικό παιδί στο σχολείο. Το βλέπω πως είναι ευγενικός, έχει ευγενική ψυχή. Ο μικρός είναι αλλιώς. Είναι.. δεν ξέρω τι είναι αλλά είναι έντονος. Και οι δύο είναι έντονοι, δεν παίρνω ανάσα. 

Τελειώνουν όλα. Όλα κάποτε φτάνουν στο τέλος τους. Σύντομα ο άντρας μου θα είναι μαζί μας και όλα θα είναι αλλιώς. Και πάλι έφτασα στο σημείο που οι στιγμές που περάσαμε μαζί το καλοκαίρι μου φαίνονται πολύ μακρινές και εξωπραγματικές. Μου αρέσει πολύ ο χειμώνας φέτος. Μου ταιριάζει. Δεν ξέρω αν είναι μαζοχιστικό αλλά μου αρέσει το κρύο. Το απολαμβάνω. Ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου και στη ζωή μου αυτή τη στιγμή. Είμαι χειμωνιάτικη. Είμαι μια κρύα, παγωμένη, ψυχρή, χειμωνιάτικη ύπαρξη. 

Όλα τα ΄πρέπει' μου γκρεμίστηκαν σε θρύψαλα. Δεν υπάρχουν ΄πρέπει΄ για μένα τώρα πια. Υπάρχει η ζωή όπως έρθει. Δεν υπόσχομαι σε κανέναν. Δεν δίνομαι, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Εντάξει εξαιρούνται τα παιδιά μου τα οποία έτσι κι αλλιώς με κατέχουν. Είμαι δική τους. Είμαι η ομπρέλα τους, η σκηνή τους, η σπηλιά τους, το καταφύγιο τους. Κανένα πρόβλημα με αυτό. 

Όλα αυτά που γράφω, ίσως του χρόνου να μην ισχύουν. Μακάρι να μην ισχύουν. Δεν ξέρω που θα είμαι του χρόνου τέτοια μέρα. Μπορεί εδώ πάλι, σε αυτό τον καναπέ. Ποιός ξέρει. Δεν θα μπω σε αυτή τη συζήτηση αυτή τη στιγμή. 

Χριστούγεννα για μένα φέτος σημαίνει.... 'Ευκαιρία να μην αγοράσουμε τίποτα'. 

Προσπάθησα να διαβάσω μερικά posts από πέρσι τέτοιο καιρό αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Είναι σαν να μου μπήγεις το μαχαίρι μέσα σε μια πληγή η οποία δεν έχει στεγνώσει ακόμα. Το τρένο μου έχει περάσει πάνω από σπασμένες ράγες. 

Σκέψεις... ο αγαπημένος μου τίτλος

Όταν πρωτοέφτιαξα αυτό το blog ήθελα να γράφω για τη ζωή μου ως μαμά και για τις ομορφιές που κρύβει αυτός ο ρόλος. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα πήγα πίσω και διάβασα τα αρχικά μου posts, τότε που είχα μόνο τον Π και ήταν πολύ μικρός. Αυτά που έγραφα τότε μου βγάζουν μια ζεστασιά. Η ζωή μου ήταν άνω κάτω με τον μικρό αλλά ήταν ζεστή. Και αυτό γιατί είχα μόνο ένα παιδάκι και γιατί - το πιο βασικό - είχα τον άντρα μου. Τον άντρα μου. Έναν άνθρωπο τον οποίο έχω σχεδόν ξεχάσει. Ένας άνθρωπος ο οποίος λείπει από τη ζωή μου εδώ και δύο χρόνια, που έχει χάσει περισσότερη από τη μισή ζωή του Π και ολόκληρη τη ζωή του Γ με κάποια διαλείμματα. Η ζωή μου από αυτό που ήταν όταν είχα κοντά μου τον άντρα μου δεν συγκρίνεται αυτό που είναι σήμερα. Το blog μου δεν είναι ζεστό. Είναι αληθινό αλλά νομίζω πως εκφράζει μια αγωνία. Μια αγωνία για το αύριο. Ένα παραμύθι που τώρα βρίσκεται στην κορύφωση και ψάχνει το τέλος του. Δεν με νοιάζει ποιό θα είναι αυτό το τέλος, φτάνει να έρθει, κι εγώ θα το μετατρέψω σε χαρούμενο με το μαγικό μου ραβδί. 

Ώρες ώρες νιώθω να πνίγομαι. Προτιμώ να μην σκέφτομαι τίποτα. Γιατί όποτε πάω να σκεφτώ πως έχω άλλους δύο μήνες χωρίς τον άντρα μου σε αυτό το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο, τρελαίνομαι. Όποτε σκεφτώ πως έχω σχεδόν χαθεί με τον άντρα μου, τρελαίνομαι. Τώρα πια μιλάμε πολύ αραιά. Δεν έχουμε κάτι να πούμε. Έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ που έχουμε χάσει επαφή ο ένας με τη ζωή του άλλου. Και εξάλλου δεν θέλω να ακούω για το τι γίνεται στη δουλειά του. Θέλω μόνο να μάθω πότε θα τελειώσει και πότε θα έρθει. Κάθε φορά θα του κάνω την ίδια ερώτηση: πότε τελειώνεις; πότε πιστεύεις πως θα έρθεις πίσω; και πιστεύεις πως θα φύγουμε όλοι μαζί ή θα μείνουμε εδώ;. Έχω κουραστεί. 

Δεν ξέρω αν μπορούμε να ξεκάνουμε τη ζημιά. Δεν ξέρω πως θα ήταν σήμερα η οικογένεια μας αν δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν θα το μάθω ποτέ. Θυμώνω. Το ξέρω πως δεν φταίει. Ξέρω πως εγώ ήθελα να φύγει τότε που έφυγε. Ξέρω πως εγώ τον κράτησα με τη στήριξη μου στο εξωτερικό και δεν τον άφησα να παραιτηθεί και να έρθει με την ελπίδα να πάμε μαζί του κάποια μέρα. Αλλά τα συναισθήματα είναι συναισθήματα και ο θυμός είναι αληθινός.
Κουράστηκα να είμαι μονογονιός. Κουράστηκα να περνάνε όλα από τα χέρια μου. 

Και κάπως έτσι λοιπόν μέσα σε τρία χρόνια, περάσαμε από τα γεμάτα όμορφες και ζεστές λέξεις και γεμάτα αγάπη posts, σε αυτά τα γκρινιάρικα μίζερα σημερινά. Είμαι ακόμα αισιόδοξη. Πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα είμαστε όλοι μαζί, όπου και να είμαστε και θέλω να πιστεύω πως το κενό που δημιουργήθηκε στη σχέση μας θα κλείσει με νέες εμπειρίες. Αποκλείεται να ξεχάσω ποτέ αυτό το διάστημα αλλά τουλάχιστον θέλω να το ξεπεράσω. 

Πίσω στην καθημερινότητα...

Αντιστέκομαι

Εύχομαι να μπορώ να γίνομαι καλύτερη μαμά κάθε μέρα που περνά

Ήμουν έτοιμη να γράψω 'νιώθω πως αντιστέκομαι' αλλά μετά συνειδητοποίησα πως χρησημοποιώ πάρα πολύ συχνά τη λέξη 'νιώθω'. Είναι σαν να μην συμβαίνει πραγματικά αυτό το πράγμα που νιώθω, 'νιώθω να πνίγομαι', νιώθω πως αντιστέκομαι', 'νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά'. Δεν πνίγομαι πραγματικά αλλά νιώθω πως πνίγομαι. Αποστασιοποιούμαι από το συναίσθημα και το βλέπω αφ υψηλού. Ίσως να είναι μια άμυνα του εαυτού μου για να μην νιώσω (να το πάλι) πως πνίγομαι πραγματικά. Για να μην πνιγώ πραγματικά. Γιατί αν πω πως πνίγομαι σημαίνει πως είναι πραγματικό.  Αλλά ξέρω ή ελπίζω πως δεν είναι πραγματικό. Πως είναι κάτι παροδικό και θα περάσει. 

Αντιστέκομαι λοιπόν. Μια ζωή αντιστέκομαι. Φιλοσοφώντας το, ξέρω πως πρέπει να αφήνομαι περισσότερο. Να κυλάω σαν νερό σε καταστάσεις που δεν έχω έλεγχο. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Όταν κάτι είναι πάγιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου είναι λίγο δύσκολο να το αλλάξεις. Τουλάχιστον όμως ξέρω πως θέλω να το αλλάξω. 

Αντιστεκόμαι στην έλλειψη ελευθερίας μου. Η ελευθερία σκέψης, κινήσεων, πράξεων, λόγου και ύπαρξης ήταν πάντα στις πρώτες προταιρεότητες μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όποτε ένιωθα (να το πάλι) να περιορίζομαι / όποτε περιοριζόμουν πνιγόμουν ταυτόχρονα και έτρεχα να ελευθερωθώ. Από φιλίες, σχέσεις, γονείς, σχολεία, δουλειές, χώρα, you name it! Μια ζωή στο τρέξιμο. Γιατί δεν μένω να παλέψω; Ίσως επειδή πιστεύω πως δεν έχει νόημα. Δεν θέλω να χάνω τον καιρό μου και τρέχω να βρω κάτι άλλο καλύτερο. Δεν ξέρω αν βρίσκω πάντα κάτι καλύτερο, ξέρω όμως ότι λατρεύω τις αλλαγές. Οι αλλαγές με κρατούν ζωντανή και μου δίνουν τροφή. Είμαι εθισμένη στις αλλαγές. Από τις πιο μικρές καθημερινές μέχρι μεγάλες αλλαγές ζωής. 

Αντιστέκομαι λοιπόν και στη στασιμότητα. 

Αυτό που μου προκαλεί θλίψη είναι πως αντιστέκομαι και στο ρόλο μου ως μαμά. Λατρεύω τα παιδιά μου, μπλα μπλα μπλα, είμαι καλή μαμά, νιώθω συνέχεια τύψεις ότι θα μπορούσα να τα κάνω όλα καλύτερα και προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνομαι. Δεν παύω όμως να φαντάζομαι ασταμάτητα πως έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Ίσως είναι κάτι φυσιολογικό. Ίσως να το νιώθουν όλες οι μαμάδες αλλά να καταφέρνουν τα τιθασεύουν αυτή τη φαντασιώση του ελεύθερου χρόνου. Άλλες ίσως να κατεφέρνουν να έχουν ελεύθερο χρόνο αφού άλλοι άνθρωποι ή ο μπαμπάς των παιδιών τους τα κρατάνε μέχρι να επιστρέψει η μαμά. Εγώ δεν έχω αυτή την ευχέρια. Στην πραγματικότητα αντιστέκομαι ακόμα και σ' αυτό. Ενώ θα μπορούσα να προσλάβω μια baby sitter να κρατάει τα παιδιά μου για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, πχ να κάνω yoga δύο φορές την εβδομάδα, δεν το κάνω γιατί νιώθω τύψεις να αφήσω τα παιδιά μου με κάποιον άλλον. Οπότε στην ουσία παλεύω με τους δικούς μου δαίμονες. 

Δεν έχω βρει ακόμα τη χρυσή τομή. Δεν έχουμε βρει ακόμα πως δουλεύει η οικογένεια μας. Είμαστε σε ένα διαρκές πείραμα από τη μέρα που έφυγε ο Θ. Πρώτα ήρθε η μαμά μου να μείνει μαζί μας. Μετά έφυγα εγώ για τη Σαουδική. Μετά γύρισα. Μετά έφυγε η μαμά μου από το σπίτι. Τώρα μένουμε στο δικό της σπίτι κάποια βράδια γιατί είναι πιο κοντά στη δουλειά μου και στο σχολείο του Π. Τα παιδιά δεν έχουν σταθερή ρουτίνα και είναι μπερδεμένα. 

Σε ένα με δύο μήνες ο άντρας μου θα τελειώσει τη δουλειά του και θα μάθουμε αν θα μετατεθούμε σε κάποιο άλλο μέρος ή αν θα γυρίσει πίσω στην Κύπρο. Θα είναι και η τελειωτική απόφαση. Ή μήπως όχι; Επειδή υπάρχουν και άλλες πιθανές χώρες στο μυαλό μας. Νέα Ζηλανδία. Το θέμα είναι πως έχω να κάνω υπομονή άλλον ένα με δύο μήνες. 

Πότε θα ηρεμίσω; Πότε θα βρω τον εαυτό μου; Πότε θα let go and go withe flow; Πότε θα σταματήσω να ψάχνομαι; Πότε θα αποδεχτώ τη ζωή μου γιαυτό που είναι χωρίς να νιώθω (!) πως είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο όλη την ώρα; Προσωρινή δουλειά, προσωρινό σπίτι, προσωρινή κατάσταση. 

Αυτά όλα τα μπερδεμένα λόγια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου. Είναι καλό που κατάφερα να τα αναγνωρίσω και να τα γράψω. Είναι ένα βήμα. Ένα βήμα μπροστά.