Βαθιά θλίψη

Πήγα πίσω στο μπλογκ μου και διάβασα αυτά που έγραφα όταν ο Π ήταν 14 μηνών, δηλαδή σχεδόν στην ηλικία που είναι τώρα ο Γ. Ζήλεψα τον εαυτό μου τότε. Έγραφα για το πόσο τυχερή είμαι που ο Π κοιμάται στις 7 το απόγευμα και ξυπνάει στις 7 το πρωί. Πίστευα ότι οι πρώτοι 2 μήνες ταλαιπωρίας που είχα μαζί του ήταν η απόλυτη κόλαση. Έμεινα έγκυος όταν ο Π ήταν 14 μηνών. Ζούσα την απόλυτη ευτυχία με τον άντρα μου και το μωρό μας και θέλαμε να επεκτείνουμε αυτή την ευτυχία με ακόμη ένα μωρό.

Ο Γ στους 13 μήνες και 1 εβδομάδας εξακολουθεί ακόμα να έχει άστατο ύπνο. Την τελευταία εβδομάδα μπορεί και περισσότερο ξυπνάει κάθε νύχτα και αν δεν περάσουν 2 ώρες δεν ξαναπάει για ύπνο. Το παραμικρό μπορεί να τον ξυπνήσει, όπως το να χάσει την πιπίλα του ή λίγος βήγχας. Το χειρότερο από όλα όμως είναι πως δεν μπορεί ακόμα να κοιμήσει τον εαυτό μου. Πρέπει να σηκωθώ πάνω και να τον πάρω αγκαλιά για να ξανακοιμηθεί, μπορεί να τον κρατάω για μια ολόκληρη ώρα και αυτός να κοιτάει στο κενό με ορθάνοιχτα μάτια. Τον Π τον έβαζα δίπλα μου στο κρεβάτι από 6 μηνών και τον έπαιρνε ο ύπνος. Μέχρι την ηλικία που είναι τώρα ο Γ κοιμόταν ήδη από μόνος του μέσα στο δικό του κρεβάτι δίπλα στο δικό μας. Από επιλογή!

Ο Γ μου θυμίζει από πολλές απόψεις τον νεογέννητο εαυτό του. Κλαίει πολύ. Πάρα πολύ. Όλη μέρα. Για ανεξήγητους λόγους. Κοιμάται ακατάστατα. Είναι ξύπνιος όλη νύχτα και κοιμάται 4 ώρες το μεσημέρι. Είναι υπερβολικά προσκολλημένος πάνω μου. Ακόμα δεν μπορώ να μπω στο μπάνιο όταν είναι ξύπνιος γιατί δεν θέλει να μένει με κανέναν άλλο εχτός από μένα έστω και για 10 λεπτά. Δεν με αφήνει να κάνω μπάνιο τον Π.

Δίνω ελάχιστη σημασία πια στον Π λόγω του ότι ο αδερφός του μου απορροφά όλη μου την ενέργεια. Πιάνω τον εαυτό μου να φαντάζεται πως θα ήταν η ζωή μας αν ήμουν μόνο εγώ και ο Π. Πόσα διασκεδαστικά πράγματα θα κάναμε όλη μέρα, τι παιχνίδια θα παίζαμε, όλα τα μέρη που θα πηγαίναμε μαζί. Είναι κακό, το ξέρω ότι είναι κακό αλλά είναι η αλήθεια μου.

Φταίει που λείπει και ο Θ και όλο το βάρος έχει πέσει πάνω μου. Ξέχασα πως ήταν όταν ήταν εδώ ο Θ, δεν μπορώ να θυμηθώ. Τι λέγαμε, τι κάναμε, πως περνούσαμε τις ώρες μας. Απλά δεν θυμάμαι. Έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου.

Με βοηθά η μαμά μου αλλά έχουμε τη χειρότερη σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε.  Ανυπομονώ να τελειώσει αυτό το διάστημα που την έχω ανάγκη για να επιστρέψω πίσω στην ελεύθερη ζωή.

Ελπίζω, αν και δεν μου έχουν απομείνει και πολλές ελπίδες, έχουν εξαντληθεί όλες τους τελευταίους 13 μήνες, πως ο Γ θα αλλάξει κάποτε. Σίγουρα κάποτε θα μεγαλώσει και δεν θα είναι το ίδιο, αλλά θέλω να μεγαλώσει γρήγορα γιατί δεν αντέχω άλλο. Έχω εξαντληθεί.

Γιαυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισα πως δεν θα κάνω πάρτυ για τα γενέθλια του Π. Δεν φταίει σε τίποτα ο καημένος να πληρώσει τη δική μου κούραση αλλά δεν έχω επιλογή. Θα φέρω μια τούρτα στο σπίτι.

Οι εποχές αλλάζουν

Αυτές είναι κάποιες από τις χειμωνιάτικες μου φωτογραφίες για φέτος. Ο χειμώνας φέτος ήταν πολύ γλυκός, ελαφρύς και με νότες άνοιξης. Πανέμορφα. Έτσι όπως αλλάζουν οι εποχές, έτσι αλλάζουμε κι εμείς αλλά και τα πάντα στη ζωή. Και αυτό μου προκαλεί βαθιά μελαγχολία.


Συνειδητοποιώ πως έχουν αλλάξει τα πάντα στη ζωή μου τα τελευταία 3 χρόνια. Έχω αλλάξει εγώ ως άνθρωπος και στον τρόπο που βλέπω τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μου. Έχω αλλάξει τρόπο σκέψης εντελώς και αυτό έγινε χωρίς να έχω τον έλεγχο. Έβλεπα τα πάντα στη ζωή με τον ίδιο ψευτοσυντηριτικό τρόπο για 30 χρόνια, αλλά ξαφνικά μέσα σε 3 χρόνια γκρεμίστηκαν όλες μου οι φιλοσοφίες. Τα πάντα. Ίσως αυτό να ήρθε μαζί με τον ερχωμό του πρώτου μου μωρού. Ίσως ο ίδιος να το προκάλεσε. Ίσως να ήρθε σε αυτό τον κόσμο για να ανοίξει τα μάτια μου γιατί μέχρι τότε ήταν ερμητικά κλειστά. Κουβαλάει ένα μύνημα αυτό το παιδί, μια σοφία.


Άλλαξε για πάντα η ζωή μου και τώρα θα είμαι πάντα μαμά. Η απόλυτη ελευθερία έχει χαθεί. Ίσως ξαναέρθει καθώς θα μεγαλώνουν τα παιδιά μου αλλά θα είμαι πάντα η μαμά τους και θα σκέφτομαι πάντα για τρεις αντί για έναν.


Άλλαξε η σχέση μου με τον άντρα μου. Αυτός ο χρόνος που περάσαμε μακριά, οι εμπειρίες που ζήσαμε χωρίς να είναι κοινές. Ίσως να γίνουν όλα όπως πριν κάποτε αλλά φοβάμαι πως όχι. Θα υπάρχει πάντα αυτό το κενό.


Αλλά υπάρχει λόγος που γίνονται όλα στη ζωή και εμείς πρέπει να είμαστε αρκετά σοφοί για να εντοπίσουμε αυτό το λόγο, να τον αγκαλιάσουμε και να δεχτούμε αυτά που μας προσφέρει.


Τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι έγινα πολύ πιο δυνατή. Είδα μια δύναμη μέσα μου που δεν ήξερα ότι έχω. Πίστεψα σε μένα. Έδωσα ευκαιρίες σε ανθρώπους να έρθουν κοντά μου για παράδειγμα στη μαμά του Θ. Δεν ήξερα ποια είναι αυτή η γυναίκα αλλά το τελευταίο διάστημα που την γνώρισα είδα μια πολύ δυνατή γυναίκα. Μια γυναίκα έμπνευση. Μια γυναίκα πρότυπο. Θετική πάνω από όλα. Είδα άλλους ανθρώπους όπως πραγματικά είναι και όχι όπως πίστευα ότι είναι. Για παράδειγμα τη δική μου μαμά. Και την απόρριψα ως πρότυπο. Την προσπέρασα.


Όλα άλλαξαν αλλά τώρα είμαι στο κενό. Είμαι στο μεσοδιάστημα. Ότι έγινε μέχρι τότε έγινε και ότι θα γίνει στο μέλλον θα αρχίσει γύρω στο καλοκαίρι. Αυτό είναι το προσωρινό. Και δεν το αντέχω γιατί δεν μπορώ να εξελιχθώ. Μπορώ μόνο να κάνω όνειρα για το ένα ή το άλλο σενάριο και να περιμένω να δω πιο θα μου στείλει η ζωή για να το εξελίξω ανάλογα. Να γίνω η πρωταγωνίστρια ηθοποιός.


Το πρώτο σενάριο με βρίσκει στην Κύπρο με τον Θ να επιστρέφει και να ψάχνει για δουλειά. Κάτι που έχει αρχίσει ήδη. Εγώ επιστρέφω πίσω στη δουλειά μου. Ζούμε από εκεί που αφήσαμε τη ζωή μας με μόνο κέρδος κάποιες χιλιάδες ευρώ και κόστος τις ψυχές μας.


Το δεύτερο σενάριο μας βρίσκει όλους κάπου στο εξωτερικό και το ταξίδι μας θα συνεχιστεί όπως το ονειρευτήκαμε χωρίς να έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.


Θα πρέπει να περιμένω...

Γ: 13 μηνών!

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα πότε πέρασε ένας μήνας από τα γενέθλια του. Μπορώ να πω ότι είναι ο πρώτος μήνας που πέρασε τόσο εύκολα και γρήγορα. Αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει ότι τα πράγματα γίνονται όλο και πιο εύκολα. Έστω κι αν χτες το βράδυ ξύπνησε πάλι μέσα στη μέση της νύχτας και δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί. Το θετικό και με αυτό πάλι είναι πως ήταν μέσα στο κρεβάτι και στριφογύριζε και δεν αναγκάστηκα να τον σηκώσω και έρθουμε στο σαλόνι. Κατάφερε να ξανακοιμηθεί από μόνος του.

Πήγα πίσω στο χρόνο του μπλογκ μου και διάβασα τι είχα γράψει για τον Π όταν έκλεινε τους 13 του μήνες, 8 Απριλίου 2014. Ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά από το πόσο χαρούμενη ήμουν τότε. Είμασταν τόσο χαρούμενοι με τον Θ που αποφασίσαμε να κάνουμε ακόμα ένα μωρό και μέχρι τον επόμενο μήνα, πριν ο Π κλείσει 14 μηνών ήμουν ήδη έγκυος. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Πόσο απέχω από αυτό σήμερα...

Ο Π ήταν high needs baby αλλά τον απολάμβανα κάθε μέρα, κάθε λεπτό της ημέρας. Ήταν ένα θαύμα που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου καθημερινά. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του και ήταν όλη μου η ζωή. Δεν μπορώ να πω ότι απολαμβάνω ίδιο και τον Γ. Φυσικά και τον λατρεύω και είμαι ασποβολωμένη από το πόσο όμορφος και έξυπνος είναι. Από το δυναμικό του χαρακτήρα που βλέπω να εξελίσσεται καθημερινά. Αλλά από διάθεση απέχω πολύ από τον Απρίλιο του 2014. Ίσως να είναι η κούραση του να έχεις 2 παιδιά, ίσως να είναι η έλλειψη ύπνου που μου προκάλεσε το πόσο χάλια είναι ο ύπνος του Γ, ίσως να είναι επειδή λείπει ο Θ, ίσως να είναι όλα όσα πέρασα με τη Σαουδική. Πάντως από πλευράς κούρασης είμαι ένα ράκος. Σωματικά και ψυχολογικά. Καταβάλω υπερβολική προσπάθεια για να βγάλω την κάθε μέρα.

Ο Γ στους 13 μήνες είναι ένας κούκλος. Δεν έχω ιδέα σε ποιόν μοιάζει αυτό το παιδί και η μαμά μου με πειράζει πως ίσως μας έδωσαν λάθος μωρό στο μαιευτήριο. Από λέξεις λέει μόνο μάμα, αυτό που έλεγε δηλαδή και ο Π στους 13 μήνες. Καταλαβαίνει όμως πολύ περισσότερα. Ξέρει το πόδι και το παπούτσι ενώ ο Π ήξερε την κοιλίτσα και τη μύτη. Ξέρει το γάλα, το έξω, το περίπατος, το γατάκι, το γάλα, όταν θέλει να κοιμηθεί κάνει μμμμμ για να μου το δείξει. Εκτελεί εντολές όπως δώσε αυτό στον Π. Ξέρει τα κακά και όποτε του πω πάμε να αλάξουμε τα κακά τρέχει στο δωμάτιο αλλά μόλις πάω να τον πιάσω τρέχει να μου ξεφύγει και γελάει με τη σκανδαλιά του. Του λέεω 'θα σε πιάσω' και τρέχει μέσα στο σπίτι να μου ξεφύγει. Είναι πολύ έντονη προσωπικότητα αλλά όχι από την πλευρά του high needs baby. Είναι πολύ δυναμικός και ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του αλλά αυτό ίσως να έχει να κάνει και με το ότι σκληραγωγείται από τον Π. Όταν τον χτυπήσει ο αδερφός του, του το ανταποδίδει. Σε αντίθεση με τον αδερφό του όμως σε αυτή την ηλικία, όταν πέσει κάτω στο πάτωμα κλαίει πολύ και θέλει να τον σηκώσω. Το κάνει λίγο ψεύτικα όμως γιατί παρατηρώ ότι όταν δεν ξέρει πως τον κοιτάζω, σηκώνεται χωρίς να παραπονεθεί. Είναι απίστευτα γλυκός, με αγκαλιάζει και με φιλάει. Δεν του αρέσουν τα βιβλία σε αντίθεση με τον αδερφό του αλλά ούτε και η τηλεόραση. Προτιμά να κλωτσάει μια μπάλα ή να κάθεται στο ποδηλατάκι του ή στο αυτοκινητάκι τους. Είναι απίστευτα τεράστιος, έχει το ύψος μωρού 18 μηνών και έχει πολύ βαρύ χέρι. Έχει 2 δοντάκια πάνω και 2 κάτω. Του αρέσουν πάρα πολύ οι βόλτες με το καρότσι του. Του αρέσει να είναι έξω στο μπαλκόνι να παίζει με την αμμοδόχο και τις σκούπες! Συνήθως κρατάει μια σκούπα στο ένα χέρι και μια σφουγγαρίστρα στο άλλο και προσπαθεί να τις βουτήξει στον κουβά με το νερό. Λατρεύει το μπάνιο και ξέρει τι σημαίνει ΄πάμε να κάνουμε μπάνιο΄. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να του το πω όμως αφού πάει από μόνος του έξω από την πόρτα του μπάνιου και την χτυπάει για να τον βάλω μέσα. Δεν μπορώ να του πω όχι γιατί επιμένει μέχρι δακρύων και κρίσεις θυμού. Δεν βγαίνει με τίποτα από την μπανιέρα του και πρέπει να ανανεώνω συνέχεια το ζεστό νερό. Όταν στο τέλος τον βγάλω έξω κλαίει γοερά. Κάθε φορά το ίδιο. Οι δεξιότητες του είναι πολύ ανεπτυγμένες. Μπορεί να βάζει αντικείμενα μέσα σε τρύπες και να παίζει με τουβλάκια.

Θυμάμαι όταν γεννήθηκε που ανυπομονούσα να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο της επικοινωνίας. Είναι πολύ καλό αυτό το στάδιο, είναι το στάδιο της διασκέδασης. Είμαι πολύ κουρασμένη όμως για να το απολαύσω όπως θα ήθελα. Δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ σε αυτή την κατά τα άλλα πανέμορφη φάση της ζωής μου αλλά να έχω σπασμένα φτερά.

Είχα αποφασίσει να σταματήσω τις μηνιαίες ενημερώσεις του Γ μόλις αυτός γινόταν ενός, αλλά τελικά δεν μπορώ να αντισταθώ. Επειδή τελικά όσο κουρασμένη και να είμαι η σπίθα που σιγοκαίει μέσα μου για τα μωρά μου δεν έχει σβήσει ακόμα. Όσο δύσκολη και να είναι η ζωή, τα μωρά μου είναι το παν για μένα.



Τα παιδιά θα έπρεπε να ήταν ευλογία

Και είναι! Αλλά είναι και πολύ δύσκολη υπόθεση. Εχτές το βράδυ έζησα μια από τις πιο δύσκολες νύχτες από τότε που γεννήθκε ο Γ. Τον έβαλα για ύπνο στις 8.30 και ξύπνησε στις 1.00 μ.μ. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Του έκανα γάλα αλλά δεν κοιμόταν με τίποτα. Προσπαθούσα μέχρι τις 3 αλλά δεν γινόταν τίποτα. Σε μια φάση κατάφερα να τον κοιμήσω αλλά μόλις τον έβαλα στο κρεβάτι του ξύπνησε και άρχισε να γελάει. Δεν άντεξα και ξύπνησα τη μαμα μου η οποία έμεινε μαζί του μέχρι τις 5 το πρωί. Τότε αποφάσισε να κοιμηθεί. Στις 6.00 π.μ. με ξύπνησε ο Π. Είχα φριχτό πονοκέφαλο και ήθελα να κοιμηθώ αλλά ήρθα μαζί του στο σαλόνι και αρχίσαμε να παίζουμε και να διαβάζουμε. Ο Γ κοιμάται ακόμα και φαντάζομαι θα κοιμάται μέχρι το μεσημέρι. Το επιστέγασμα είναι ότι αρρώστησα και νιώθω χάλια.

Το χειρότερο πράγμα από την πιο πάνω ιστορία είναι τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσα για τον Γ εχτές το βράδυ. Ήταν τόσο έντοντα και άσχημα που σήμερα σχεδόν ντρέπομαι να τον αντιμετωπίσω γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί με κάποιο τρόπο να ένιωσε τι ένιωθα για αυτόν. Και μια μαμά δεν πρέπει να νιώθει έτσι για το μωρό της. Η καλή μαμά που θέλω να είμαι δεν πρέπει να νιώθει έτσι για το μωρό της. Δεν ένιωσα ποτέ μου έτσι για τον Π. Είναι πρωτόγνωρο για μένα αυτό που νιώθω για το μωρό μου εκείνες τις δύσκολες στιγμές.

Δεν περίμενα ότι ένα χρόνο μετά τη γέννηση του θα ζούσα ακόμα τέτοιες νύχτες. Δεν είναι αστείο πια. Δεν μπορώ να κάνω αστεία γιαυτό το θέμα πια. Ούτε νιώθω αισιοδοξία πιστεύοντας ότι κάποτε θα τελειώσει. Γιατί εκεί που πάω να πιστέψω ότι τέλειωσε κάνει ξανά την εμφάνιση του.

Και τώρα πάω να φτιάξω την ομελέτα που μου ζήτησε ο Π.

Είμαι καλή μαμά. Απλώς χρειάζομαι λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Και λίγη ξεκούραση. 

Life lately...

Δεν μπορώ ποτέ να χορτάσω τη θέα αυτού του σπιτιού, είναι μαγική, σε όλες τις εποχές. Ειδικά η ανατολή, τα χρώματα, η αίσθηση. Οι φωτογραφίες του κινητού δεν μπορούν να αποδώσουν τη μαγεία του σκηνικού. 

Κυριακή σήμερα, οι Κυριακές με κάνουν λίγο να μελαγχολώ, νομίζω ότι μου έχει μείνει από τον καιρό του σχολείου, που έπρεπε την επόμενη να πάω σχολείο, ή τον καιρό που δούλευα και κάθε Κυριακή το Σαββατοκύριακο φτάνει στο τέλος του, εκεί η Παρασκευή ήταν η καλύτερη μέρα. Τώρα απλά νοσταλγώ τις Κυριακές μας με τον Θ και θέλω απλά να τελειώσει αυτή η μέρα. Δεν μου αρέσει και το ότι όλα την Κυριακή κάνουν slow down. Θέλω να νιώθω ενέργεια γύρω μου, ότι ο κόσμος κυκλοφορεί, ότι όλα είναι ανοιχτά, γιατί για κάποιο λόγο αυτή η νοθρώτητα της Κυριακής με εκνευρίζει. Φυσικά μπορεί να είναι και το ότι η ψυχολογία μου τον τελευταίο καιρό είναι τόσο εύθραυστη που το παραμικρό με επηρεάζει. 'Ενα σύννεφο στον ουρανό, μια μικρή βροχούλα, ένα τραγούδι, μια Κυριακή. 

Σκέφτομαι να πάω στον Θ γύρω στις 20 του Μάρτη, μόνη μου χωρίς τα μωρά. Ξέρω ότι ο μεγάλος θα είναι μια χαρά αλλά ο μικρός θα ζοριστεί λίγο γιατί με ψάχνει συνέχεια. Μόνο για 5 μέρες θα λείπω όμως, δεν θα είναι τίποτα το τραγικό. Δεν θέλω να τους αφήσω και να με ψάχνουν αλλά νιώθω ότι χρειάζομαι αυτό το ταξίδι. Τα τελευταία 3 χρόνια, από τότε που γέννησα τον Π, έχω χαθεί με τον Θ. Και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, η απόλυτη αποξένωση. Νιώθω ότι θέλω να περάσω λίγο χρόνο μόνη μου μαζί του και πιο συγκεκριμένα θέλω να περάσω λίγο χρόνο μόνη μου, σκέτο! Να μπω μόνη μου στο αεροπλάνο, να ξαπλώσω, να απολαύσω την ταινία μου, να φάω το φαγητό μου, να κοιμηθώ λίγο, να χαλαρώσω. Να μείνω μόνη μου μέχρι να έρθει ο Θ από τη δουλειά, να απολαύσω ένα μπάνιο, να ξαπλώσω στον καναπέ και να δω τηλεόραση με τις ώρες, να μαγειρέψω, να φάω με την ησυχία μου, να πάω βόλτες με τον άντρα μου, να φάμε μόνοι μας σε ένα εστιατόριο, να κάνουμε συζητήσεις για ενήλικες, να πάρω μια γεύση από το πως ήταν η ζωή πριν τα μωρά. 

Μέχρι τον Μάιο θα έχουν όλα ξεκαθαρίσει. Ο Θ θα τους έχει ήδη ζητήσει να μεταφερθούμε σε άλλο πόλη και θα έχουμε την απάντηση τους. Μου υποσχέθηκε ότι εάν δεν δεχτούν το αίτημα του, μέχρι την 1η Ιουνίου θα είναι πίσω για πάντα. Και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε. Θα ψάξουμε αλλού για δουλειά. 4 μήνες... Και πάλι μετράω τον χρόνο ανάποδα. 

Κατά τα άλλα όλα καλά. Προσπαθώ να χάσω τα κιλά που έβαλα στη Σαουδική και τα άλλα 2 που έβαλα τις γιορτές. Είμαι στα 62 και έχω στόχο τα 57. Το απολαμβάνω που τρώω υγειινά και νιώθω ανάλαφρη και γεμάτη ενέργεια. Η ιδέα του γυμναστηρίου ίσως γίνει πραγματικότητα, πάντως ονειρεύομαι να μπω στην αίθουσα του γυμναστηρίου και να γυμναστώ. 

Όλα θα πάνε καλά, η ζωή είναι όμορφη.