Προσωρινό mode : moving around

Συνειδητοποιώ πως έζησα ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα προσωρινό mode.

Πέρασα τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής μου σε ένα προσωρινό σπίτι χωρίς να το ξέρω. Για μένα ήταν η βάση μου, το σπίτι που μου έδινε ασφάλεια, σταθερότητα και αυτοπεποίθηση. Ήμουν μια πριγκίπισα και ήταν το κάστρο μου. Μέχρι τη μέρα που μου είπαν πως αυτό το σπίτι δεν ήταν δικό μας, απλώς το ενικιάσαμε για ένα διάστημα και πως έπρεπε να φύγουμε. Όλη μου η ζωή γκρεμίστηκε. Και από πριγκίπισσα έγινα gypsy. Δεν ξεπέρασα ποτέ εκείνη τη γειτονιά. Υπάρχει ακόμα ζωντανή στο μυαλό μου. Και μετά οι 3 λέξεις που ήξερα, η ασφάλεια, η σταθερότητα και η αυτοπεποίθηση θα ήταν 3 έννοιες τις οποίες θα κυνηγούσα για την υπόλοιπη μου ζωή.

Μετακομίσαμε προσωρινά σε ένα διαμέρισμα που μισούσα. Μείναμε εκεί για κάποια χρόνια.

Μετά αγοράσαμε ένα όμορφο σπιτάκι αλλά μέχρι να το ζήσω έφυγα για σπουδές.

Έζησα προσωρινά 5 χρόνια στην Ελλάδα και έκανα προσωρινές φιλίες και σχέσεις. Επένδυσα σε μια προσωρινή ζωή.  Άλλαξα 4 σπίτια και 2 συγκάτοικους.

Έζησα 1 προσωρινό χρόνο στην Αγγλία για μεταπτυχιακό.

Επέστρεψα προσωρινά στο πατρικό μου μέχρι να πάρω δικό μου σπίτι.

Έπιασα μια προσωρινή δουλειά μέχρι να επιστρέψει η κοπέλα που δούλευε εκεί και πήγε να γεννήσει.

Με μετέθεσαν σε μια άλλη δουλειά στην οποία έπρεπε να δουλεύω με ηλικιωμένους. Δεν μου άρεσε και αποφάσισα πως ήταν προσωρινή μέχρι να βρω κάτι άλλο.

Βρήκα την επόμενη δουλειά στην οποία δούλεψα 8 χρόνια αλλά επειδή δεν ήμουν πάλι ευχαριστημένη ήξερα πως θα είναι προσωρινή.

Στο μεταξύ γνώρισα τον άντρα μου και στον 1 χρόνο μετακομίσαμε προσωρινά σε ένα από τα διαμερίσματα της εταιρίας του, μέχρι να κτίσουμε το σπίτι μας το οποίο δεν κτίσαμε ποτέ/ακόμη.

Στην πορεία και ένα μωρό και μια εγκυμοσύνη μετά αποφασίσαμε να δουλέψει στο εξωτερικό. Εγώ θα έμενα πίσω προσωρινά μέχρι να γεννήσω το μωρό.

Μετακόμισε μαζί μου η μαμά μου προσωρινά για να με βοηθήσει με τα μωρά.

Στον ένα χρόνο απουσίας του μετακομίζουμε μαζί του  στο Riyadh σε ένα άθλιο διαμέρισμα προσωρινά μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε.

Στον 1 μήνα επιστέφω πίσω στην Κύπρο προσωρινά.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε και οι δύο εδώ προσωρινά μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε.

Το διαμέρισμα μας είναι προς πώληση. Υπάρχει και η σχετική ταμπέλα στα κάγκελα του μπαλκονιού μας.

Βρισκόμαστε σε ένα ψυχρό μεσοδιάστημα μέχρι το επόμενο μας βήμα το οποίο πολύ πιθανών να είναι επίσης προσωρινό.

Lately

Αυτή η φωτογραφία είναι από την Παρασκευή το απόγευμα. Υπάρχει κάτι το μαγικό στα απογεύματα Παρασκευής.

Βόλτες στο πάρκο με τα αθλητικά μας παπούτσια για έξτρα περιπέτειες και σκαρφαλώματα.

Σάββατο πρωί στο σπίτι με τα μικρά μου σε μια όμορφη στιγμή που παίζουν μαζί και δεν τσακώνονται.

Βρεφικά ποδαράκια. Το πιο γλυκό πράγμα στη φύση.

 Το φθινοπωρινό δέντρο που φτιάξαμε με τον Π.

Tα αγαπώ τόσο πολύ, τα τρελονινιά μου. Όταν είμαι πολλές ώρες μαζί τους, κάποτε κουράζομαι, τι λέω, εξαντλούμαι και αναζητώ με μανία να μείνω για λίγο μόνη μου. Aλλά μόλις κοιμηθεί ο μικρός και ο μεγάλος είναι στο σχολείο, όπως τώρα, τότε το σπίτι είναι άδειο. Ποιόν κοροϊδεύω, αυτά τα μωρά είναι η ζωή μου όλη. Έχουν δώσει νόημα στην ύπαρξη μου και έχουν γεμίσει την καρδιά μου. Μπλα μπλα μπλα όλα αυτά τα ζαχαρωμένα λόγια. Αλλά είναι τόσο αλήθεια. Τόσο μα τόσο αλήθεια. Η ζωή είναι πιο δύσκολη όταν έχεις παιδιά αλλά τόσο πιο όμορφη και αξίζει πολύ περισσότερο. Όλα αξίζουν περισσότερο. Ακόμα και η στιγμή που θα πιώ μόνη μου τον καφέ μου είναι τόσο πολύτιμη όσο δεν ήταν ποτέ. Όλα είναι έντονα. Όταν είσαι μαμά, γονιός γενικότερα, ζεις. Ζεις πραγματικά και έντοντα. Όχι πως όσοι δεν είναι γονείς δεν ζουν. Αλλά οι γονείς ζουν πάνω σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ το οποίο δεν σταματούν οι ίδιοι όποτε θέλουν. Θα σταματήσει όταν έρθει η ώρα του. Όταν είσαι γονιός ωριμάζεις, γίνεσαι πραγματικά ενήλικας και δεν ανέχεσαι τις βλακείες κανενός. Εσύ ξέρεις πόσο κουράζεσαι και πόσο παλεύεις για τα παιδιά σου. Εσύ ξέρεις πως επενδύεις κάθε δευτερόλεπτο της υπάρξης σου στα παιδιά σου. 

Things don't grow if you don't bless them with your patience. 

Γ: 20 μηνών

Δεν έχω γράψει για τη μηνιαία ανάπτυξη του Γ εδώ και πολύ καιρό. Οι 21 του μήνα πέρασαν χωρίς να το προσέξω γιατί τώρα πια τα πράγματα είναι πιο εύκολα με τον Γ και δεν ανυπομονώ τόσο πολύ να μεγαλώσει. Πήγα πίσω στο μπλογκ και διάβασα την εξέλιξη του Π στους 20 μήνες του, πριν σχεδόν 2 χρόνια. Αυτό που πρόσεξα είναι πως τελικά η προσωπικότητα και η κλίση του κάθε ανθρώπου φαίνεται από πολύ νωρίς, φτάνει να το προσέξει κάποιος. Ο Π μιλούσε κανονικά στους 20 μήνες, ήξερε το χρώμα κόκκινο, και είχε πολλές λέξεις στο λεξιλόγιο του. Σήμερα στα 3 χρόνια και 6 μήνες μιλάει απίστευτα όμορφα. Μιλάει σωστά ελληνικά, όχι την κυπριακή διάλεκτο και που όποιος μας γνωρίσει με ρωτάει αν είμαστε από Ελλάδα, ή αν ο άντρας μου είναι από έκει. Μιλάει με σύνθετες, περίπλοκες λέξεις που ούτε εγώ δεν χρησιμοποιώ. 

Αλλά είμαι εδώ για να μιλήσω για τον Γ. Ο μικρός μου Γ φαίνεται να μη θέλει να μεγαλώσει. Είναι ένα στρουμπουλό, ψηλό βρέφος. Είναι πολύ αγαπησιάρης, του αρέσουν οι αγκαλιές και τα χάδια και είναι ερωτευμένος μαζί μου. Έχει ακόμα έντονο άγχος αποχωρισμού και νομίζω πως πιστεύει ακόμα πως εγώ κι αυτός είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Κοιμάται δίπλα μου στο κρεβάτι και πολλές φορές μέσα στη νύχτα θα με αγγίξει για να σιγουρευτεί πως είμαι δίπλα του. Είναι πολύ επιδέξιος με τα χέρια του, φαίνεται για πρακτικός τύπος και όχι καλλιτεχνικός όπως ο Π. Δεν του αρέσουν καθόλου τα cartoons αλλά του αρέσει να βλέπει τραγούδια στο MTV. Είναι πολύ ναζιάρης και ξέρει πως να με τυλίγει στο μικρό του δακτυλάκι και να με κάνει να λιώνω για αυτόν. 

Το λεξιλόγιο του είναι πολύ περιορισμένο. Οι λέξεις του είναι μαμα, παπα και γιαγιά. Πολύ πρόσφατα κατέκτησε και τη λέξη εγώ. Θέλει όλα να τα κάνει μόνος του. Επίσης ανακάλυψε πως η λέξη γυαλιά μοιάζει με τη λέξη γιαγιά, γιαυτό την είπε κι αυτή. Κατά τα άλλα συνεννοούμαστε με νοήματα. Όταν θέλει την πιπίλα του βάζει το δάκτυλο του μέσα στο στόμα και το γλύφει δείχνοντας μου πως τη θέλει. Όταν θέλει νερό κάνει τον ήχο της γαργάρας. Όταν θέλει smoothie, πάει κάτω από το μπλέντερ και κάνει ββββββ, τον ήχο του μπλέντερ. Όταν κάνει κακά και θέλει να αλλάξει το πάνι του έρχεται μπροστά μου και μου το δείχνει. 

Έχει πάθος με τα ζώα. Πάθος. Λατρεύει τα σκυλιά, τα γατιά, τα πάντα. Ένα παιχνίδι που ανακάλυψε πρόσφατα είναι να παίζει με τα πλαστικά ζωάκια του και να προσποιείται πως έκαναν κακά και να τα καθαρίζει. Προτιμάει να ταίζει το φαγητό του στα ζώα παρά να το τρώει ο ίδιος. Η αγαπημένη του λέξη μετά το μαμα είναι το γουφ. 

Είναι πιο χαλαρός τύπος σε σχέση με τον αδερφό του αλλά συνεχίζει να κλαίει εύκολα όπως από τότε που γεννήθηκε. Το κλάμα το έχει εύκολο. Η φωνή του δεν είναι λεπτή όπως του Π. Είναι χοντρή και δυνατή. 

Είναι πολύ ψηλός και μεγαλόσωμος, είναι πιο ψηλός από τα περισσότερα 2χρονα που γνωρίζουμε. Έχει το πιο χαριτωμένο φατσόνι που έχω δεί, στρουμπουλό και ναζιάρικο. 

Με τον αδερφό του έχουν περίεργη σχέση, κυρίως επιθετική. Κάποτε τα πάνε και καλά αλλά κυρίως ανταγωνίζονται και ζηλεύουν ο ένας τον άλλον. 


Αυτά για τον μικρό μου Γ.

I got guns in my head

Ότι αισθάνομαι αυτή τη στιγμή

Έχω κολλήσει με το εξωτερικό. Όπως λέει ο Θ, όταν μου μπει κάτι στο μυαλό, βλέπω μόνο αυτό και δεν ησυχάζω αν δεν το κατακτήσω, ότι κι αν μου λένε οι γύρω μου που το έχουν ζήσει. Αν δεν το δω μόνη μου δεν ησυχάζω. Δεν εμπιστεύομαι. Έχω θέματα εμπιστοσύνης; Μήπως είμαι τρελλή; Που δεν κάθομαι στο σπίτι μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τη βοήθεια των γύρω μου και θέλω να τα πιάσω και να φύγω και πάλι μόνη μου; Αφού ξέρω πως δεν αντέχω. Ξέρω πως η υπομονή μου είναι περιορισμένη. 

Μήπως το εξωτερικό είναι τελικά το κάρμα μου και ήταν γραμμένο στο χάρτη μου από τη μέρα που γεννήθηκα και γιαυτό με ελκούσε πάντα τόσο έντονα; Ίσως τώρα να έχει φτάσει η στιγμή και εγώ το νιώθω επειδή είμαι πολύ ανοιχτή στα σημάδια που μου στέλνει η ζωή; Ή μήπως όλο αυτό είναι μια πλάνη του μυαλού μου; Ένα άκυρο κόλλημα χωρίς βάση. Νιώθω ότι θα τρελλαθώ. 

Σκέψεις καλημέρας

Λατρεύω να ξυπνώ το πρωί πριν από τα παιδιά μου. Πραγματικά το λατρεύω και το απολαμβάνω. Δεν είναι σαν το βράδυ που αν τύχει και δεν με πάρει ο ύπνος και καταφέρω και σηκωθώ, θα είμαι τόσο κουρασμένη και το μυαλό μου τόσο αποπροσανατολισμένο που το μόνο που καταφέρνω είναι να παραπατάω στους διάφορους χώρους του σπιτιού μέχρι τελικά να αποφασίσω ότι δεν μπορώ να το παλέψω άλλο και να πάω τελικά για ύπνο ηττημένη από τα παιδιά μου. Τα οποία παιδιά μου, όσο μεγαλώνουν, τόσο ζωηρεύουν και ιδιαίτερα όταν βρίσκονται μαζί στον ίδιο χώρο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Το πρωί λοιπόν, είμαι ξεκούραστη. Το μυαλό μου είναι καθαρό και αν είμαι τυχερή, το ίδιο και το σπίτι μου. Είμαι επίσης τυχερή που έχω ένα υπέροχο μπαλκόνι με θέα την ανατολή του ήλιου και έχω δει τόσες ανατολές τα τελευταία 5 χρόνια όσες δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και όσο κι αν λατρεύω τη δύση του ήλιου, έχω να πω πως και η ανατολή έχει τη μαγεία της. 

Άρχισα να ανακατεύομαι μέσα στο κρεβάτι όπως κάθε πρωί, μέχρι που κατάλαβα πως δεν θα με ξαναπάρει ο ύπνος. Δίπλα μου ο άντρας μου και από την άλλη ο μικρός μου γιος. Ο μεγάλος, μέσα στο κρεβατάκι του δίπλα από τον άντρα μου. ΄Ολη μου η ζωή μέσα σε ένα δωμάτιο. Ότι αγαπώ μέσα σε μερικά τετραγωνικά. Όλοι κοιμούνται. Ο μεγάλος μου γιος, λες και με ένιωσε ότι άνοιξα τα μάτια μου, ξυπνάει και μου ζητάει να πάει τουαλέτα. Τον παίρνω και όταν τελειώνει τον ρωτάω αν θέλει να ξανακοιμηθεί περιμένοντας την αρνητική του απάντηση όπως κάθε πρωί. Προς μεγάλη μου έκπληξη μου απαντά θετικά. Τον βάζω πίσω στο κρεβάτι του και βγαίνω από το δωμάτιο. Φτιάχνω τον καφέ μου και πριν τον πιω τον φωτογραφίζω μπροστά στον ήλιο που ανατέλλει. Τώρα που έχει τελειώσει θέλω να φτιάξω ακόμα ένα, αλλά πάντα ο δεύτερος δεν είναι σαν τον πρώτο. Εξάλλου ο ήλιος έχει φτάσει πια ψηλά στον ουρανό και η στιγμή δεν είναι το ίδιο μαγική. 

Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία από το μπαλκόνι μου και τελικά κατέληξα να βλέπω όλες τις φωτογραφίες από το άλμπουμ, καλοκαίρι 2016. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι αλλά με όμορφες στιγμές, πολύ διαφορετικό από το περσινό που ήταν δραματικό με τον μικρό μου γιο να είναι το πιο δύσκολο βρέφος του κόσμου. Πήγαμε κάποιες φορές στη θάλασσα, την οποία τα παιδιά μου λατρεύουν, όπως και όλα τα παιδιά του κόσμου. Βλέποντας τις φωτογραφίες παθαίνω αυτό που παθαίνω κάθε φορά που βλέπω παλιές φωτογραφίες, δηλάδη να θέλω να πάω πίσω να ζήσω τη συγκεκριμένη στιγμή για ένα λεπτό. Έχω φωτογραφίες από το πάρκο πήγαμε με τους νονούς του Π. Έχω φωτογραφίες από τα παιδιά μου που στέκονται πάνω στο τραπεζάκι του χολ, συνηθισμένες ιστορίες καθημερινής τρέλλας. Δικές μου φωτογραφίες, με εμένα ντυμένη και βαμένη όμορφα για να τις στείλω στον άντρα μου που λείπει στο εξωτερικό. Φωτογραφίες από ένα πρωινό πικ νικ που κάναμε με τον Π στο πάρκο της γειτονιάς, όπου πηγαίνει με το ποδήλατο του, τρώει μια μπανάνα και τελικά σκαρφαλώνει πάνω σε ένα βουνό από πέτρες και τις ρίχνει κάτω. Από τις ελάχιστες στιγμές που ήμουν μόνη μου μαζί με τον Π. Και να σου πάλι οι τύψεις να εισχωρούν στο μυαλό μου για τον χρόνο που δεν αφιέρωσα στον μεγάλο μου γιο επειδή με χρειαζόταν τόσο πολύ ο μικρός μου γιος. Και να μαι πάλι να σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν καθυστερούσα λίγο ακόμη να κάνω δεύτερο παιδί. Χωρίς να αλλάζω τον μικρό μου Γ με τίποτα στον κόσμο. Έχω φωοτγραφίες από μια βόλτα που κάναμε μόνοι μας με τον Π στο ΙΚΕΑ και κάθεται στο τμήμα με τα παιχνίδια και παίζει πλάθοντας ιστορίες και παίζοντας ρόλους. Έχω φυσικά αμέτρητες φωτογραφίες με τον Γ στην αγκαλιά μου ή από τις βόλτες μας μαζί στο mall όταν ο Π ήταν στο σχολείο. Ένα παιδικό φεστιβάλ που έγινε τον Ιούνιο στο σχολείο πίσω από το πατρικό μου και πήγαμε με τα παιδιά μου, την αδερφή μου και τον μπαμπά μου. Διάφορες σκηνές μέσα στο σπίτι μας με τα παιδιά να παίζουν με τα παιχνίδια τους ή να κάνουν τις τρέλλες τους. Φωτογραφίες από φαγητά ή smoothies, πάντα. Το hens night της κουμπάρας μου στη Λεμεσό και ο γάμος της, τέλος Ιουνίου. Τα παιδιά μου που με 'βοηθούν' να φτιάξουμε ένα κέικ αλλά στην ουσία απλά πασαλείβονται με αλεύρι και το σκορπίζουν παντού. Φωτογραφίες στο πάρκο της γειτονιάς, τα παιδιά τρώνε παγωτό και ο Π κάνει ποδήλατο. Ο Γ σε διάφορες φωτογραφίες να τρώει ή να πίνει διάφορα πράγματα. Φωτογραφίες από το ταμπλό του αυτοκινήτου μου που δείχνουν τη θερμοκρασία, πότε 16 βαθμοί, πότε 36. Ο Π να κοιμάται στον καναπέ. Η πισίνα στο πατρικό μου και τα παιδιά να παίζουν, φωτογραφίες από την τελική γιορτή στο προηγούμενο σχολείο του Π. Στιγμές στο μπαλκόνι μας όπου ο Π ζωγραφίζει με μπογιές, τα γενέθλια μου στις 27 Ιουνίου με μια μικρή τούρτα στο πατρικό μου. Διάφορες φωτογραφίες από πατρικό μου, εκεί που βγάλαμε όλο τον Αύγουστο, η αγαπημένη στιγμή των παιδιών μου που παίζουν με το λάστιχο και καταβρέχονται, τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα. Και η λίστα συνεχίζεται μέχρι που φτάνουμε στις φωτογραφίες μαζί με τον άντρα μου πια. Τη μέρα που η καρδιά μου μπήκε στη θέση της και η ψυχή μου σταμάτησε να πονά. 

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, τελικά ο Θ θα επιστρέψει στη Σαουδική, στις 15 Οκτωβρίου. Θα πάει για να κλείσει τους λογαριασμούς του με την εταιρία. Να τους ζητήσει να τον μεταφέρουν κάπου αλλού και αν αρνηθούν να παραιτηθεί και να επιστρέψει κοντά μας. Αλλά πιστεύω πως δεν θα είναι και τόσο γρήγορη διαδικασία. Το έργο όπου δουλεύει τελειώνει γύρω στα Χριστούγεννα και εγώ δεν πιστεύω πως θα τον αφήσουν να φύγει πριν από το τέλος. Πιστεύω πως θα του προτείνουν να μείνει να τελειώσει το έργο και αφού τελειώσει να τον μεταφέρουν κάπου αλλού. Κάτι μου λέει πως θα ξαναμείνω μόνη μου με τα παιδιά για τουλάχιστον 2 μήνες. Εύχομαι να μη βγει αληθινό αλλά είναι μια πιθανότητα. Θα είναι διαφορετικά για μένα τώρα γιατί θα αρχίζω δουλειά. Θα είναι και πιο εύκολα και πιο δύσκολα. Η αλήθεια είναι πως μου έλειψε λίγο να δουλεύω αλλά σίγουρα όχι στη συγκεκριμένη δουλειά. Δεν έχω άλλη επιλογή όμως, μέχρι να κατασταλάξουμε, μέχρι να βγει η απόφαση. Όποτε γράφω για αυτό το θέμα δεν αισθάνομαι καλά. προτιμώ να το αφήσω για τώρα και να ασχοληθώ με την ετοιμασία του Π για το σχολείο.

Φθινοπωρινές σκέψεις

 Καλοκαιρινές αναμνήσεις που δεν θα σβηστούν ποτέ

Η οικογένειά μου. Η αγαπημένη, όμορφη, ευτυχισμένη μου οικογένεια. Ευχαριστώ το θεό που τους έχω.

Το μικρό μου ζιζανιονινί που δεν κρατιέται και μεγαλώνει

Τον τελευταίο καιρό κάνω σκέψεις για αυτό το μπλογκ και για τα μέσα δικτύωσης γενικότερα. Έχω αρχίσει να χάνω λίγο το ενδιαφέρον μου για να γράφω εδώ αλλά όχι για να γράφω γενικότερα. Πάρα πολλές φορές μέσα στη μέρα μου, κάθε μέρα, θα γίνει κάτι που θα με εμπνεύσει ή θα νιώσω ένα πολύ έντονο συναίσθημα και αμέσως θα σκέφτω να ψάξω να βρω ένα τετράδιο και ένα μολύβι να γράψω κάτω αυτό που σκέφτηκα. Το 99% των φορών δεν τα καταφέρνω φυσικά επειδή είμαι με τα παιδιά ή οδηγώ ή είμαι έξω από το σπίτι και δεν έχω τετράδιο μαζί μου. Πάντα λέω να παίρνω ένα μαζί μου. Όποτε είμαι με τα παιδιά μου και προσπαθήσω να γράψω κάτι που μου έρχεται στο μυαλό, πάντα καταλήγει στο να μου παίρνουν το μολύβι και να ζωγραφίζουν πάνω στο χαρτί μου. Συνήθως κάνω τη σκέψη να θυμηθώ μετά να γράψω αυτό που σκέφτηκα αλλά όποτε το προσπαθήσω δεν μου βγαίνει έτσι όπως το ήθελα, έτσι όπως το σκέφτηκα την πρώτη φορά. Όπως τώρα που ακούω τον μικρό να κλαίει και πρέπει να σταματήσω. ίσως καταφέρω να το τελειώσω μετά, αν καταφέρω να ξαναμπώ στο ρυθμό του τι σκέφτομαι τώρα. 

Συνεχίζω τώρα που οι μικροί κοιμούνται (ταυτόχρονος ύπνος - ο παράδεισος της μάνας), αλλά σίγουρα το μυαλό μου έχει σκόρπιστει κατά τη διάρκεια της μέρας τόσο πολύ που δεν είναι ίδια η ροή της σκέψης μου. 

Έγραφα πως έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για το μπλογκ. Αυτό είναι αλήθεια και ο λόγος είναι απλός. Αποφάσισα να κρατήσω αυτό το μπλογκ κάπως προσωπικό και να μην το προβάλω καθόλου. Ακόμα και από τους φίλους μου, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ύπαρξη του. Είμαι τόσο κλειστός άνθρωπος και καθόλου κοινωνικός που δεν έχω καν Facebook.  Δεν μου αρέσει καν να δείχνω το πρόσωπό μου. Από την άλλη, το μπλογκ δεν πεύει να είναι στο ίντερνετ, κάτι που το κάνει δημόσιο και ανοιχτό στο κοινό. Άρα υπάρχει έστω κάποια μικρή λογοκρισία από τον εαυτό μου που με κάνει να μην μπορώ να δώσω το 100% αυτών που αισθάνομαι και θέλω να γράψω. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο νόημα στο μπλογκ. Ελάχιστοι άνθρωποι το διαβάζουν έτσι κι αλλιώς, θα μπορούσα να γράφω μέσα στα τετράδια μου για να μπορώ κιόλας να αποδίδω το 100% του εαυτού μου. Πολλές φορές έφτασα στο σημείο να θέλω να το καταργήσω γιατί με πιάνει ο φόβος της υπερβολικής έκθεσης της ζωής μου εδώ. Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής μου είναι καταγεγραμμένα εδώ. Από την άλλη αυτό ακριβώς είναι και ο ανασταλτικός παράγοντας. Έχω επενδύσει σε αυτό το χώρο και δυσκολεύομαι να το σταματήσω. Σίγουρα δεν θα το συνεχίσω για πάντα αλλά για να έχει νόημα για μένα, πρέπει να γράφω αληθινά αυτά που έχω μέσα μου χωρίς να φοβάμαι ποιός θα τα διαβάσει. Χωρίς να γράφω και να σβήνω. Το κάνω για μένα, επειδή δεν έχω αλλή επιλογή από το να γράφω. Μου αρέσει να γράφω, μου άρεσε από μικρή. 

Βλέπω αυτή την τάση να ασχολούνται όλοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και με το ίντερνετ γενικότερα. Άνθρωποι κάθονται στα σπίτια τους, δίπλα στην οικογένεια τους, στα παιδιά τους, αλλά είναι χαμένοι στον κόσμο του κινητού ή του υπολογιστή τους. Κανένας πια δεν κάθεται στις βεράντες. Δεν βλέπω κανέναν να κάθεται στη βεράντα του, είναι όλοι μέσα, δεν ξέρω καν τα πρόσωπα πολλών από τους γείτονες μου. Παιδιά μεγαλώνουν μπροστά από μια οθόνη χωρίς να βγαίνουν να παίξουν στο δρόμο ή στο πάρκο. Πέφτω στην παγίδα που πέφτουν όλοι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και παρατηρούν τις αλλαγές στην κοινωνία και σκέφτονται πως παλιά ήταν όλα καλύτερα ενώ η νέα γενιά έχει χαλάσει. Ίσως η κοινωνία μας να χρειαζόταν αυτό ακριβώς το πράγμα. Ίσως οι άνθρωποι έχουν αυτή την ανάγκη. Να κλειστούν στον εαυτό τους, να μην συναναστρέφονται, να μην κοινωνικοποιούνται, αλλά να εκθέτουν τη ζωή τους δημόσια μέσα από μια οθόνη. Η αλλαγή θα έρθει ξανά από μόνη της και δεν έχουμε ιδέα ποιά θα είναι αυτή. 

Kύκλοι ζωής

Δεν ξέρω πως τα φέρνει έτσι η ζωή μου και συνεχώς αλλάζουν όλα. Δεν ξέρω αν τελικά το προκαλώ από μόνη μου ή αν όλα είναι καρμικά. Δεν μπορώ να πω πως δεν μου αρέσουν οι αλλαγές. Μπορώ να πω πως είμαι εθισμένη στις αλλαγές, οι αλλαγές είναι η αδυναμία μου, το ναρκωτικό μου. Αυτές οι αλλαγές όμως έχουν αρχίσει να μπαίνουν και στις ζωές των παιδιών μου και δεν ξέρω κατά πόσο τους κάνει καλό. Ξέρω πως τα μικρά παιδιά λαχταρούν τη σταθερότητα. Ο μεγάλος μου γιος δεν μπορεί να επεξεργαστεί καλά τις αλλαγές όσο μικρές κι αν είναι. Για παράδειγμα έχει συνδέσει τις βόλτες μας στο ΙΚΕΑ με τον παιδότοπο και το σολομό στο εστιατόριο. Αν πάμε ΙΚΕΑ πρέπει να παίξει στον παιχνιδότοπο και μετά να φάει σολομό. Αν του αλλάξεις κάτι σε αυτή τη διαδικασία τότε δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Άλλο παράδειγμα είναι το μπιμπερό του. Θέλει να πίνει μόνο από ένα συγκεκριμένο και δεν δέχεται κάτι άλλο. Το ίδιο και με τα πάντα γύρω του, θέλει να είναι όλα όπως τα έκανε την πρώτη φορά. Θέλει να ξέρει τι τον περιμένει και ψάχνει απαντήσεις για τα πάντα. Ο μικρός μου γιος είναι πιο χαλαρός. Πολύ πιο χαλαρός χαρακτήρας. Δεν φαίνεται να τον απασχολούν και τόσο πολύ οι αλλαγές, είναι χαρούμενος μόνο και μόνο που είναι ζωντανός. 

Ο πιο πρόσφατος μας κύκλος έκλεισε τη μέρα που γύρισε πίσω ο Θ. Άλλαξε ο τρόπος ζωής μας. Δεν περνάμε πια τις μέρες μας στο πατρικό μου αλλά είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι μας. Και τα δύο μου παιδιά δέχτηκαν πολύ εύκολα τον μπαμπά τους και τον λατρεύουν και οι δύο. Αμέσως βρήκαμε το ρυθμό μας και όλα ήταν πολύ πιο εύκολα από ότι το περίμενα. Έφτιαχνα στο μυαλό μου χίλια δυό σενάρια για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε σαν οικογένεια ενώ στην ουσία δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Είμαστε τόσο συμβατοί με τον άντρα μου που είναι λες και είμαι εγώ στο αρσενικό. Είναι στα αλήθεια το άλλο μου μισό. Δεν έχω ταιριάξει ποτέ μου με άνθρωπο όπως έχω ταιριάξει μαζί του. Ούτε με φίλους, ούτε με οικογένεια. 

Η άλλη αλλαγή που μας προέκυψε έχει να κάνει με το σχολείο του Π. Πάλι αλλάξαμε σχολείο. Τώρα όμως είμαι εντελώς σίγουρη για την επιλογή μου. Την πρώτη φορά τον πήγα σε ένα σχολείο που ήταν καλό αλλά δεν το είχα ψάξει και πολύ. Ίσως να ήταν πολύ μικρός για σχολείο, ίσως δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για τον ίδιο, ότι και να έγινε το θέμα είναι πως δεν μας βγήκε σε καλό η ιστορία. Το καλό είναι πως πήγε μόνο 3 μέρες. Δεν νομίζω να τον επηρέασε και ιδιαίτερα. Είναι λες και πήγε στον ίδιο παιδότοπο να παίξει για 3 φορές. Το δεύτερο μας σχολείο ήταν απλά άθλιο και φταίω εγώ γιαυτό. Δεν το έψαξα καθόλου. Μα καθόλου. Ο μικρός απλά μου ζήτησε να πάει σχολείο κι εγώ πάνω στη βιασύνη μου τον πήγα στο πρώτο σχολείο που βρήκα μπροστά μου. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Το κατάλαβα από την αρχή ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν θέλω τώρα να αρχίσω να γράφω τι και πως αλλά το θέμα είναι πως η εμπειρία δεν ήταν καλή. Μετά το καλοκαίρι αποφάσισα να το ψάξω πολύ το θέμα. Είδα πολλά σχολεία, πήρα τηλέφωνα, έκλεισα ραντεβού, μίλησα με διευθύντριες, και υπερανέλυσα το θέμα. Στο τέλος κατέληξα σε ένα υπέροχο σχολείο που δεν μοιάζει με σχολείο. Είναι ένα σπίτι διαμορφωμένο ώστε να μοιάζει λίγο με σχολείο. Είναι σπίτι μακριά από το σπίτι. Είναι ζεστό και μαζί και οι δασκάλες. Ο Π το λάτρεψε από την πρώτη μέρα και τη δεύτερη μέρα που πήγαμε έτρεξε και αγκάλιασε τη δασκάλα του. Ο Π που δεν είναι καθόλου διαχυτικό παιδί, που δεν του αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά, δεν του άρεσαν ποτέ. Ούτε καν από μένα δεν τα δέχεται. Αυτό ήταν που μου έδωσε το πράσινο φως. Βρήκα το κατάλληλο περιβάλλον για τον Π. Ο Γ ίσως να μπορεί να προσαρμοστεί και σε πιο κοινού τύπου σχολειά αλλά όχι ο ευαίσθητος, καλλιτεχνικός μου Π. Δεν μπορεί την αυστηρότητα και την τυπικότητα. Θέλει χώρο και ελευθερία για να αναπτυχθεί. Έτσι είναι η φύση του, έτσι γεννήθηκε. 

Αυτό που με ανησυχεί όμως έιναι μήπως τελικά δεν μείνουμε Κύπρο και αναγκαστώ να του αλλάξω πάλι σχολείο. Όχι μόνο σχολείο αλλά και χώρα και ζωή γενικότερα. Άλλα δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Ακόμα δεν έχει αποφασιστεί τίποτα, δεν έχουμε ιδέα πως θα καταλήξουμε. Προς το παρών ζούμε απλά τη ζωή μας.