H αυτοπεποίθηση μου είναι κάπως low αυτή τη στιγμή. Τα σχέδια που είχα / είχαμε φαίνονται να έχουν καταρριφθεί με τον χειρότερο τρόπο. Τα όνειρα που κάναμε σταμάτησαν απότομα μετά από μια δυνατή σύγκρουση με την πραγματικότητα. Αν και ο Θ μου το έλεγε από καιρό πως πιστεύει πως δεν θα αντέξω ούτε μια εβδομάδα. Κι εγώ που νόμιζα πως μεγαλοποιούσε τα πράγματα και θύμωνα μαζί του που με έριχνε με τα λόγια του και μου φρενάριζε τον ενθουσιασμό μου. Όχι απλά είχε δίκαιο αλλά ήταν και λίγα τα όσα μου έλεγε. Και τώρα τι; Δεν έχουμε σχέδια αυτή τη στιγμή, προσπαθούμε ακόμα να συνέλθουμε από αυτό που έγινε, να το συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε πορεία. Η αλήθεια είναι πως ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μου. Κανονικά θα ένιωθα ότι τα παράτησα στη δυσκολία αλλά δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Ήταν απλά αναπόφευκτο. Ήταν πολύ πιο μεγάλο από μένα. Ήταν απλά εφιαλτικό.
Και τώρα τι; Τι έχω στη ζωή μου τώρα; Έχω τα παιδιά μου τα οποία μεγαλώνω όσο καλύτερα μπορώ, έχω μια δουλειά η οποία έχει μπει στον πάγο, έχω έναν άντρα ο οποίος ζει μακριά μου δεν ξέρω για πόσο ακόμα, έχω αυτό το σπίτι που δεν είναι δικό μας και έχω και αυτό το blog το οποίο λατρεύω και χαίρομαι που το έχω γιατί εδώ έχουν καταγραφεί τα τελευταία 2 χρόνια της ζωής μου και τα έχω όλα εδώ ζωντανά. Τις σκέψεις μου, τις ανοησίες μου, την πορεία μου στη ζωή. Τι έχω κάνει στη ζωή μου όμως; Aν εδώ τέλειωνε η ζωή μου τι θα είχα να πω ότι έκανα, τι το σημαντικό έκανα, τι έζησα. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτή την ανάγκη να ζήσω κάτι συναρπαστικό, να κάνω κάτι διαφορετικό, να βγω έξω από τα συνηθισμένα, να νιώσω ότι γέμισα από εμπειρίες και ζωή. Ανακατεύω συνέχεια τα χαρτιά της ζωής μου και δοκιμάζω τα πάντα και το κακό είναι ότι σέρνω μαζί μου και δυο αθώες ψυχούλες.
Τρομοκρατήθηκα όμως από αυτό που έζησα τον προηγούμενο μήνα και τώρα μπήκα μέσα στο σπίτι μου για να γιατρέψω τις πληγές μου και φοβάμαι να ξαναβγώ έξω. Εδώ είναι βαρετά αλλά είναι και γνωστά και ασφαλή και ζεστά και γνώριμα.What the fuck im i doing now? What im i doing next? Δεν έχω ιδέα... απλά κάνω τυχαίες κινήσεις και όπου βγει.
Επιτέλους μπορώ να πω με ασφάλεια ότι τα δύσκολα έχουν περάσει. Ο Γ έχει μεγαλώσει και είναι μια απόλαυση. Τι να πω για αυτό τον μήνα που πέρασε. Έχει κάνει κάποια βήματα χωρίς να κρατάει κάπου και πιστεύω ότι είναι έτοιμος να περπατήσει. Ίσως μέχρι να γράψω για τον επόμενο μήνα να έχει ήδη περπατήσει. Από τη μέρα που ήρθαμε πίσω στο σπίτι μας ο Γ κοιμάται μια χαρά! Κοιμόμαστε όλοι μαζί στο μεγάλο κρεβάτι και πιστεύω ότι είναι 2 οι λόγοι που συνέτειναν σε αυτό. Πρώτον κουράζεται γιατί όλη μέρα κάνει πολλά πράγματα ενώ στη Σαουδική δεν έκανε απολύτως τίποτα και ήταν κλεισμένος μέσα σε 4 τοίχους και δεύτερον κοιμάται δίπλα μου και όταν ανοίγει τα ματάκια του με βλέπει εκεί και ξανακοιμάται. Είμαστε και οι δύο πολύ πιο ευτυχισμένοι. Έχει βγάλει τα δύο μπροστινά κάτω δοντάκια και τώρα τρώει τα πάντα. Έχει αρχίσει να δείχνει προτίμηση στα φαγητά που δεν είναι αλεσμένα αλλά γενικά έχει δοκιμάσει και ψάρι και αυγό και τα πάντα. Έχει αρκετή ανασφάλεια την οποία πιστεύω ότι του προκάλεσαν όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή του. Είναι προσκολλημένος πάνω μου και δεν δέχεται ούτε στην τουαλέτα να πάω, δεν θέλει κανέναν άλλον παρά μόνο εμένα. Είναι όμως τόσο αγαπησιάρης κάτι που δεν έζησα ποτέ με τον Π. Του αρέσει να ξαπλώνει το κεφαλάκι του πάνω στον ώμο μου και γενικώς είναι πιο ήσυχος από τον Π. Εχτές πήγαμε στα ξαδέρφια του Π και όση ώρα ήμασταν εκεί, ο Γ στεκότανε δίπλα μου ήσυχος. Δεν έχω ζήσει τέτοιες στιγμές με τον Π, είναι άλλος χαρακτήρας ο Γ. Αυτά έχω να πω για τον 10ο μήνα. Σε 2 μήνες έχουμε γενέθλια! Απίστευτο. Περάσαμε πολλά για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Πάρα πολλά...
Προσπαθώ να βρω τίτλο για αυτό που γράφω αλλά δεν τα καταφέρνω έτσι αρχίζω να γράφω και θα μου έρθει στην πορεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και κάτι συγκεκριμένο να γράψω αλλά κάθομαι εδώ μόνη μου και μου ήρθε μια όρεξη να βγάλω έξω τις σκέψεις μου προς τα έξω. Ο Π είναι στο σχολείο και ο Γ κοιμάται.
Το μόνο καλό πράγμα που μας συνέβη στη Σαουδική Αραβία είναι το σχολείο του Π, το οποίο λατρεύει και κάθε πρωί που ξυπνά ρωτάει αν θα πάμε σχολείο. Άρχισε ήδη να λέει τα χρώματα και τους αριθμούς στα αγγλικά και δεν έχει κλείσει ούτε μήνα που είναι εκεί. Σήμερα είχαν hat day και πήγε με το καπελάκι του στο σχολείο.
Ο Γ έχει το ίδιο πρόβλημα που είχε πάντα δηλαδή ότι κάθε νύχτα ξυπνάει 15 φορές για άγνωστο λόγο. Κάποτε πιστεύω ότι δεν νυστάζει και κάποτε πιστεύω ότι πεινάει. Κάποτε πιστεύω ότι κάτι πονάει και κάποτε δεν έχω ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι όμως τόσο εκνευριστικό. Εχτές ήταν μια από τις χειρότερες νύχτες που ο Γ ξύπνησε μέχρι και 20 φορές, δεν έχω ιδέα. Αλλά ξέρω ότι με καίνε τα μάτια μου από την αυπνία και τώρα που κοιμήθηκε δεν μου έρχεται ύπνος και κάθομαι εδώ σαν ζόμπι. Νιώθω σαν τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε. Δεν ξέρω τι συμβαίνει όμως εύχομαι να τελειώσει επιτέλους αυτή η παράνοια, κοντεύει 10 μηνών και δεν φανταζόμουν ποτέ να συμβαίνει αυτό μέχρι τώρα.
Γενικώς έχω μια ψιλοκατάθλιψη. Το καταλαβαίνω γιατί θέλω να κοιμάμαι συνέχεια, το μεσημέρι κοιμάμαι 2 ώρες με τα μωρά και βλέπω συνέχεια όνειρα και εφιάλτες, κάτι που μου είχε συμβεί και τους πρώτους μήνες που γέννησα τον Γ. Είναι χάλια η κατάσταση εδώ. Δεν είναι τρόπος ζωής αυτός.
Ψάχνουμε για δουλειά στη Νέα Ζηλανδία. Κάναμε registration στην κυβερνητική τους σελίδα και παίρνουμε διάφορα emails, το ψάξαμε λίγο με τις δουλειές, οι πολιτικοί μηχανικοί είναι δεύτεροι στη λίστα με τα ζητούμενα επαγγέλματα και είναι σχετικά εύκολο να βγάλεις βίζα, φτάνει να έχεις προσφορά για δουλειά. Στην κυβερνητική σελίδα τους γράφει κάτι που είναι πολύ δελεαστικό και κάτι το οποίο χαρακτηρίζει και τη δική μου φιλοσοφία για ζωή: new Zealanders believe life is for living. Its about balancing a good day's work with time for family and friends plus the recreation and wide open spaces our country offers. Μόλις το διάβασα το έστειλα αμέσως σε μήνυμα στον Θ και στη συνέχεια του έστειλα αυτό που πιστεύω ότι έπρεπε να γράφει στην κυβερνητική σελίδα της Σαουδικής (στην βασιλική μάλλον), η οποία δεν υπάρχει βέβαια αλλά σε κάποια φανταστική ζωή θα υπήρχε. Saudis believe life is for throwing away. Its about working all day and night long in shitty jobs, go home dead tired, eat junk and go to bed. On Friday drive all day long in the traffic of huge roads and spend your entire day at a crowded mall and eat junk food with all the other ..-bip-. Plus live a private life in the 4 walls of your house with no windows or balconys because this way you are a better Muslim. Αυτό πιστεύω εγώ ότι χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα και είναι πολύ λυπηρό το ότι περίμενα επί ένα χρόνο να έρθει η στιγμή που θα έρθω εδώ για να είμαι μαζί με τον άντρα μου για να βρω στο τέλος ένα περιβάλλον που δεν αντέχω να ζήσω ούτε για μια μέρα. Έκανα υπομονή μέχρι σήμερα και μετράω τις μέρες για να φύγω στις 21 του μήνα. Δεν ξέρω αν θα ξανάρθω. Εάν μας δώσουν σπίτι στο campus ίσως να έρθω και να αντέξω κάποιους μήνες μέχρι να βρούμε δουλειά κάπου αλλού, αλλά χωρίς σπίτι σε αυτό το κατάκλειστο διαμέρισμα δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπατήσω το πόδι μου.
Ήταν μια εμπειρία και αυτό, εδώ υπάρχουν εύκολα λεφτά αλλά φαντάζομαι ότι και γιαυτό υπάρχει ένα σκληρό τίμημα που πρέπει να πληρώσεις και αυτό είναι η ζωή σου. Τρέμω την ώρα που έρχεται το απόγευμα και δεν έχω τι να κάνω με τον Π ο οποίος τρελαίνεται μέσα στο σπίτι και θέλει να βγει έξω αλλά δεν έχω που να τον πάρω. Βασικά δεν μπορώ να βγω έξω. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ζούνε έτσι αυτοί οι άνθρωποι αλλά ξέρω ότι αυτό τους έχει παλαβώσει τον εγκέφαλο και είναι σαν χαζά ζόμπι που απλά καταπίνουν ότι τους λέει το κοράνι τους.
Και τώρα ξύπνησε ο Γ. Τόσο κράτησε η πολύτιμη ξεκούραση μου.
Μικρό μου σπουργιτάκι, έχασα τους 9 σου μήνες γιατί μέσα στην τρέλα της αλλαγής δεν είχα καθαρό μυαλό να καθίσω να γράψω.
Λοιπόν, οι 9 μήνες σε βρήκαν στη Σαουδική Αραβία με μια μαμά όχι και τόσο ευτυχισμένη. Εσύ βέβαια δεν κατάλαβες τίποτα! Τη μαμά σου να έχεις, το φαγητό σου να έχεις και είσαι μια χαρά.
Οι εξελίξεις είναι ότι μπουσούλησες, ότι στέκεσαι στα ποδαράκια σου χωρίς να κρατάς από κάπου για μερικά δευτερόλεπτα και όταν σε κρατάμε από τα χεράκια περπατάς κανονικά. Δεν περίμενα τέτοια ραγδαία εξέλιξη τόσο σύντομα αφού τον προηγούμενο μήνα όταν καθόμασταν να παίξουμε στον παιχνιδότοπο μας έπρεπε να κάθομαι πίσω σου να σε προσέχω μήπως και πέσεις. Τώρα οργώνεις το σπίτι και όπου πάω με ακολουθείς. Όχι πως μπορώ να πάω έστω στο διπλανό δωμάτιο χωρίς να παραπονεθείς.
Σου αρέσει πολύ το φαγητό και όχι οι κρέμες, θέλεις να τρως συνέχεια. Σήμερα ήπιες το πρώτο σου μπουκάλι γάλα φόρμουλα. Εδώ και μέρες, όποτε κάνω γάλα για τον Π το τραβάς με τα χεράκια σου και το βάζεις στο στόμα σου. Έτσι αποφάσισα να σου πάρω δικό σου μπιμπερό και γάλα και ήπιες 180 ml από την πρώτη. Δεν ήθελα να σου δώσω φόρμουλα, ήθελα να συνεχίσω να σε θηλάζω αποκλειστικά μέχρι να μην έχεις ανάγκη το γάλα αλλά εσύ μου έδειξες ότι το θέλεις και έτσι πάω με αυτό που έχει ανάγκη το μωρό μου όπως κάνω πάντα. Εννοείται ότι συνεχίζεις να θηλάζεις ακόμα.
Φωνάζεις συνέχεια, θυμώνεις και λες τατατα και μάμα καθώς και διάφορα άλλα δικά σου. Κλαις αρκετά ακόμα, όταν σε πιάσει το πείσμα δεν σταματάς το κλάμα. Είσαι κι εσύ δυναμικό μωρό.
Αυτά τα σημαντικά μωρό μου. Σ' αγαπώ πολύ και ανυπομονώ να περπατήσεις.
