ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ένα θετικό στοιχείο της δουλειάς μου είναι ότι με έχουν στείλει μέχρι στιγμής να παρακολουθήσω αρκετά σεμινάρια, κάποια πολύ ενδιαφέροντα, κάποια άλλα όχι και τόσο. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα υπέροχο τριήμερο σεμινάριο για την επικοινωνία στις 26,27 και 28 Μαΐου. Τελικά είμαι κορίτσι της μάθησης, όσο και αν λέω ότι μπούχτισα από τα βιβλία, τις θεωρίες και τις εξετάσεις, μόλις με βάλεις πίσω από ένα γραφείο και μου δώσεις κόλλες και μολύβια, αμέσως ενθουσιάζομαι. Λατρεύω να μαθαίνω. 

Αρχικά δεν ήθελα καθόλου να πάω και δεν θα πήγαινα, αλλά τελευταία στιγμή ακύρωσε μια άλλη συνάδελφος και μου ζήτησαν να πάω στη θέση της. Τελικά αυτό το σεμινάριο αποδείχτηκε πάρα πολύ καλό, ενθουσιάστηκα με την εκπαιδεύτρια που είχε μια εναλλακτική στάση ζωής από τα συνηθισμένα, οι ιδέες της μοιάζουν πολύ με τις δικές μου. 

Μας μίλησε γενικότερα για τη στάση ζωής που πρέπει να έχουμε, να ξυπνάμε κάθε πρωί λέγοντας ευχαριστώ και να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε όλα όσα έχουμε στη ζωή μας. Γιατί δίνοντας έμφαση σε αυτά που ΔΕΝ έχουμε, εκτός του ότι δεν πρόκειται ποτέ να τα αποκτήσουμε, θα ζήσουμε μια δυστυχισμένη ζωή. 

Μίλησε για τις αξίες και τις αρχές μας στη ζωή, που πρέπει να είναι ξεκάθαρες και σταθερές, να μην τις αλλάζουμε ανάλογα με το ποιόν έχουμε απέναντι μας. Πρέπει να έχουμε έλεγχο του μυαλού μας, μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να ελέγξουμε, κανέναν άλλον. 

Μου έκανε πολύ εντύπωση που μας μίλησε για το θυμό. Ο θυμός είπε δεν είναι φυσικό συναίσθημα (αν και εγώ αρχικά διαφώνησα μαζί της). Δεν αφήνουμε το θυμό μας να μας ελέγξει. Σταματώ! Ηρεμώ! Ελέγχω τα πάντα! Όσο και να θυμώσει ο άλλος εγώ πρέπει να παραμείνω ήρεμη γιατί όταν δεν αντιδράσεις στο θυμό του άλλου, τότε τον αφοπλίζεις. Προσεγγίζω αυτόν που με θυμώνει με άλλον τρόπο! Με αγάπη! 

Η αγάπη είναι ο συνδετικός κρίκος που κολλά τα πάντα μαζί. Ανοίγω την καρδιά μου και βοηθώ τους γύρω μου! Ευγνωμοσύνη! Η ευγνωμοσύνη είναι ένα δυνατό εργαλείο. Όταν το μυαλό είναι γεμάτο ευγνωμοσύνη τότε έρχονται καλά πράγματα!

Διεκδικώ! Δεν χρειάζεται να συμφωνώ σε όλα με τους άλλους, μπορώ να διεκδικήσω αυτό που πιστεύω αλλά πάντα με ηρεμία και σεβασμό. Ποτέ με επιθετικότητα. Αυτό μου θύμισε κάτι άλλο που είχα διαβάσει στις σπουδές και το είχα κολλημένο μπροστά μου στο γραφείο μου σε ένα χαρτάκι. Say what you want to say, say it and say that you said it! 

Μας μίλησε για τα τρία φίλτρα του Σωκράτη (του φιλόσοφου). Πριν πούμε κάτι σε κάποιον, πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα τρία φίλτρα ή πριν μας μιλήσει κάποιος μπορούμε να τον ρωτήσουμε: 
- είσαι 100% σίγουρος ότι είναι αλήθεια αυτό που θα μου πεις?
- είναι χρήσιμο?
- θα με κάνει να νιώσω καλά?
Αν τα τρία φίλτρα δεν ισχύουν, τότε καλύτερα να μείνουμε σε σιωπή.

Όταν πάμε να μιλήσουμε σε κάποιον, πάμε με καθαρό και ανοιχτό μυαλό χωρίς να θυμόμαστε τα χτεσινά που ίσως να μπλοκάρουν την επικοινωνία μας. Προσέχω πως θα μιλήσω στον απέναντι μου για να μη δημιουργήσω τριβή. Λεπταίνω τα συναισθήματα. Προχωρώ στη ζωή χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Όταν δημιουργήσω τέτοια ατμόσφαιρα αφοπλίζω τον άλλον στο να έρθει απέναντι μου με ένταση.

• Ανοιχτή καρδιά
• Αγνότητα
• Αγάπη

Κάποιος από μας που παρακολουθούσαμε το σεμινάριο μας είπε μια προσωπική του ιστορία. Κάποτε πήγε στο Άγιο Όρος και μόνο εκεί κατάφερε να ηρεμήσει το μυαλό του. Δεν σκεφτόταν τίποτα, ήταν απλά σε κατάσταση ηρεμίας. Όταν ήρθε πίσω στον πολιτισμό, ένιωσε ότι ήρθε στη ζούγκλα και δεν κατάφερε ποτέ να ηρεμήσει το μυαλό του με τον τρόπο που το έκανε όταν ήταν στο Άγιο Όρος. 

Η εκπαιδεύτρια μας είπε αυτό είναι το νόημα! Να μπορέσουμε να ηρεμήσουμε το μυαλό μας μέσα στη ζούγκλα της πόλης. Να έχουμε επαφή με τη φύση, να καθόμαστε 3 λεπτά την ημέρα χωρίς να κάνουμε τίποτα, να κλείνουμε τα μάτια, να νιώθουμε το σώμα μας και να ακούμε τους θορύβους γύρω μας. Κάποιος της είπε ότι αν είμαστε τόσο ήρεμοι και δεν συμμετέχουμε σε αυτά που γίνονται γύρω μας τα οποία τις περισσότερες φορές αφορούν ένταση, τότε θα αποκοπούμε από την κοινωνία, θα θεωρηθούμε αντικοινωνικοί (...κάτι μου θυμίζει αυτό....!).

Και η εκπαιδεύτρια του απάντησε...

And those who danced, where considered crazy by those who couldn't hear the music!

ΚΥΡΙΑΚΕΣ

 

 

Π...

Αγόρι μου

Γλυκό μου, γλυκό μου αγόρι! Δεν σε προλαβαίνω! Γιατί μου το κάνεις αυτό μικρέ μου, τι αμαρτίες πληρώνω θεέ μου? Πληρώνω το ότι έκανα ακριβώς τα ίδια στη δική μου μαμά? 

Είσαι σβούρα! Είναι ειρωνεία γιατί όταν ήμουν μικρή με φώναζαν αζουρία, που σημαίνει σβούρα. Κοιτάζω συνεχώς γύρω μου για να δω αν υπάρχει κάποιο μωρό που να σου μοιάζει έστω και λίγο. Δεν το έχω βρει ακόμη. Βρίσκονται όλα σε απόσταση ενός μέτρου από τους γονείς τους.

Πάμε στο mall για να βρούμε κάποιους φίλους μας και πάμε να φάμε μια κρέπα στα πεταχτά. Παίρνω μια για σένα με τυρί, καλαμπόκι, πιπεριά και τομάτα. Κάθεσαι για 5 μπουκιές και μετά εξαφανίζεσαι στην κυριολεξία.Αν δεν τρέξει κάποιος πίσω σου δεν ξέρω που θα καταλήξεις. Παίρνεις μαζί σου το καρότσι σου και φεύγεις για το άγνωστο, σκοντάφτοντας πάνω στους ανυποψίαστους περαστικούς. Τρέχεις παντού, φεύγεις μακριά μας, δεν γυρίζεις πίσω να μας ψάξεις. 

Καθόμαστε στα αυτοκινητάκια και πριν προλάβουν να τελειώσουν τα λεφτά που βάλαμε μέσα, θέλεις ήδη να κάτσεις στο διπλανό παιχνίδι. Και στο δίπλα και στο παραδίπλα. Τα κέρματα μένουν μέσα αναξιοποίητα και λέμε σε άλλα παιδάκια να τα χρησιμοποιήσουν. 

Το αγαπημένο σου κόλπο είναι να υποκρίνεσαι πως έπεσες κάτω στο πάτωμα κατά λάθος και να αρχίσεις να μπουσουλάς. Παλιά όντως έπεφτες κατά λάθος, αλλά τώρα που είσαι πιο ψηλός και σταθερός στα πόδια σου, το κάνεις εσκεμμένα. Δεν σου βγαίνει αληθινό όμως και είναι κάπως -πτώση σε αργή κίνηση-. Χαμηλώνεις τα γόνατα σου, απλώνεις μπροστά τα χεράκια σου με ανοιχτές παλάμες και σιγά σιγά πέφτεις ελεγχόμενα στο πάτωμα. Περιμένεις βέβαια να πιστέψω ότι έπεσες χωρίς να το θέλεις και θυμώνεις όταν έρχομαι να σε σηκώσω. Ποιο μωρό το κάνει αυτό? Σε σηκώνω και ξαναπέφτεις γελώντας. Και ξανά και ξανά. Αποφασίζω να σε αφήσω να οργώσεις όλο το mall έτσι, παρακολουθώντας σε απόσταση ασφαλείας. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που τρώει στο fridays σε εντοπίζει και σε παρακολουθεί με τρόμο! Βλέπω την απόρριψη στο βλέμμα τους. Σκέφτονται, φαντάζομαι, ποια μάνα αφήνει το παιδί της μόνο του ανεπιτήρητο σε τέτοιο χάλι! 'Εγώ!!! Εγώ είμαι αυτή!!!', σηκώνω περήφανα το χέρι μου! 

Προσπαθώ να σε σηκώσω και κάνεις το -τόξο-. Το τόξο είναι πολύ γνωστή λαβή, την οποία κάνεις από τότε που γεννήθηκες. Τεντώνεις το κορμάκι σου προς τα πίσω δημιουργώντας ένα τόξο στην πλάτη σου. Τα χέρια σου είναι τεντωμένα προς τα πάνω και πίσω, το ίδιο και τα πόδια σου και είναι δύσκολο -εως και αδύνατο- να σε σηκώσει κάποιος. Ξεγλιστράς σαν χέλι. Δεν ξέρω τι να πω...είσαι one of a kind. 

Καταλήγω εξαντλημένη μια ώρα μετά ενώ ο Θ είναι έξω και πίνει το καφεδάκι του ανενόχλητος. 'Μου χρωστάς', του λέω. Γελάει ικανοποιημένος. 

Ερχόμαστε σπίτι και σου πλένω τα μαύρα γόνατα και χεράκια και καθόμαστε να διαβάσουμε ένα βιβλίο. Βλέπω τα βλέφαρα σου να κλείνουν και σου λέω 'πάμε στο κρεβάτι Π, πάμε να κάνουμε νάνι'. Αμέσως τρέχεις και ανεβαίνεις στο κρεβάτι μας. 'Τέλεια' σκέφτομαι, θα κοιμηθεί πολύ εύκολα απόψε, είναι πολύ κουρασμένος. Μία ώρα μετά, με έχει ήδη πάρει ο ύπνος κι εσύ ακόμη στριφογυρίζεις στο κρεβάτι ανακατεύοντας τα σεντόνια και τα μαξιλάρια. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην πορεία, ξυπνώ γύρω στη 1 για να πλύνω τα δόντια μου, εσύ είσαι κοιμισμένος, επιστρέφω στο κρεβάτι και συνεχίζω τον ύπνο μου! 

Έχω λίγη ώρα για τον εαυτό μου το επόμενο πρωί, να πω τον καφέ μου μέχρι να ξυπνήσεις μικρέ μου τυφώνα! Τι θα ζήσουμε πάλι σήμερα...ανυπομονώ να μάθω! 

Σ' αγαπώ τρελά, μικρέ γκάνγκστερ. 

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με αφορμή ένα άρθρο που μου έστειλε ο καλύτερος μου και παιδικός μου φίλος Α, θέλω να γράψω για ένα θέμα που συγκλόνισε το παγκόσμιο (λέμε τώρα!) Το θέμα της conchita. Μάλλον το θέμα του ρατσισμού, με αφορμή την conchita. Λοιπόν, λοιπόν...από που να αρχίσω...δεν ξέρω. Ίσως να διαβάσει και ο Π αυτό που γράφω τώρα, σε κάποια χρόνια από σήμερα. Πρέπει να είμαι προσεχτική. Λοιπόν, οι gay είναι κακοί και πρέπει να τους λιθοβολήσουμε! Αστειεύομαι. 

Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτό αλλά νομίζω ότι γεννήθηκα χωρίς ρατσισμό μέσα μου. Από την άλλη δεν ξέρω αν ρατσιστής γεννιέσαι ή αν γίνεσαι. Φυσικά είναι και οι γονείς μου έτσι, δεν τους είδα ποτέ να κάνουν 'θέμα' κάποιον που είναι gay ή μαύρος. Από μικρή είχα φίλους gay (δεν το θεωρώ κατόρθωμα, δεν θέλω καν να το λέω, απλώς το αναφέρω εδώ για να βοηθήσω το άρθρο να κυλήσει), όπως και φίλες κορίτσια ή αγόρια straight. Πάρα πολλές φορές βρέθηκα σε θέση να πρέπει να δικαιολογήσω το γιατί κάνω παρέα με gay ή να απαντήσω σε διάφορες αδιάκριτες ερωτήσεις. Στο παιδικό μυαλό μου δεν υπήρχαν απαντήσεις, δεν ήξερα ότι δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με gay. Οι γονείς μου δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θέμα. Εδώ να σημειώσω ότι πάντα ένιωθα ότι είμαι διαφορετική από τις φίλες μου και ότι έχω εναλλακτικούς γονείς, το ένιωθα ότι δεν είναι ίδιοι με τους γονείς των φίλων μου, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο πατέρας μου είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, λίγο αποτραβηγμένος από τα κοινά (πολύ λιγότερο από μένα βέβαια), λίγο κλειστός στον εαυτό του αλλά πολύ δημιουργικός και ευχάριστος χαρακτήρας. Καθόλου αυστηρός και καθόλου συντηριτικός.
Η μητέρα μου, πολύ προοδευτική, νοσοκόμα, με ιδιαίτερη συμπαθια προς τους ευπαθείς ανθρώπους, πολύ δοτική και πρόθυμη να βοηθήσει τον καθένα (όταν λέω τον καθένα εννοώ τον καθένα). Δεν είχε μανία με την καθαριότητα όπως η μέση κύπρια και το σπίτι μας ήταν πάντα λίγο ψιλοαχούρι. Δεν σιδέρωσε ποτέ της. Όποιος ήθελε να σιδερώσει κάτι, το σιδέρωνε μόνος του. Στα νιάτα της ήταν επαναστάτρια, πρόεδρος της φοιτιτικής οργάνωσης της, διεκδίκησε και πέτυχε πολλά. Είναι απίστευτα δυναμική και δεν φοβάται κανέναν. Είναι μαχητής. Βλέπω τους γονείς μου (ειδικά τον μπαμπά μου), κάπως σαν..'.παιδιά των λουλουδιών'. Ξέφυγα, ξέφυγα πάρα πολύ αλλά ήθελα να δώσω λίγη βάση στο φόντο της οικογένειας που μεγάλωσα. 

Ίσως επειδή δεν ένιωσα ποτέ την καταπίεση, να μην την αντέχω τώρα ή να μην αντέχω να βλέπω άλλους να καταπιέζονται. Στο μεταπτυχιακό μου, ένα από τα 4 μαθήματα που επέλεξα ήταν το Racism and Ethnicity Studies. Έχω master πάνω στο ρατσισμό, πως να το κάνουμε. Και ξέρω ότι ο ρατσισμός είναι απόλυτα κατανοητός (και καταδικαστέος βέβαια)! Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν μπορεί να κατανοήσει το διαφορετικό, του φαίνεται απειλητικό. Του απειλεί την ασφάλεια του. Η Αγγλία για παράδειγμα είναι μια χώρα πολύ ανεκτική στη διαφορετικότητα, εκεί ζουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Υπάρχουν βρετανοί μαύροι, ινδοί, κινέζοι, κλπ. Επίσης ξέρω ότι η λέξη 'μαύρος' έχει πολιτικό νόημα γιαυτό μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε χωρίς να είναι ρατσιστική. Η λέξη 'ξένος' είναι ρατσιστική. Ξένος ως προς τι? Ποιός ορίζει τι είναι ξένος? Εσύ γιατί δεν είσαι ξένος? Σου ανήκει αυτή η χώρα που γεννήθηκες? Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι του ίδιου πλανήτη? Ποιός αποφάσισε ότι πρέπει να υπάρχουν σύνορα και 'ξένοι'? Έχει αρνητικό νόημα, αμέσως περιθωριοποιεί κάποιον, δεν τον αφήνει να ενταχθεί. 

Στην Αγγλία λοιπόν, ο ρατσισμός άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο όταν έπρεπε να γίνει η ανοικοδόμηση της χώρα από τις ζημιές του πολέμου. Η Αγγλία λοιπόν έφερε στη χώρα πολλούς αφρικάνους από τις αποικίες της για να βοηθήσουν με τις εργασίες. Στην αρχή τους εργάτες αυτούς τους υποδέχτηκαν με τιμές γιατί τους έβλεπαν ως σωτήρες της χώρας. Στην πορεία όμως καθώς οι εργάτες άρχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματα τους, άρχισαν τα προβλήματα. Οι βρετανοί δεν μπόρεσαν να τους δουν σαν κάτι περισσότερο από 'κατώτερους' και σύντομα άρχισαν να συνειδητοποιούν τις διαφορές τους. Κάποιοι ήθελαν να κρατήσουν την Μεγάλη Βρετανία άσπρη. Και τότε άρχισαν τα riots. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο ρατσισμός απένταντι σε κάτι το διαφορετικό, δεν είναι κάτι το νέο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ σε χώρες που σήμερα θεωρούνται από τις πιο εκπολιτισμένες στον κόσμο, κάνουμε λάθος! 

Κατανοώ απόλυτα αυτούς που τρόμαξαν με την conchita. Το θέαμα της είναι πολύ προχωρημένο για τις συντηριτικές κοινωνίες μας. Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι θα εκλείψει κάποτε ο ρατσισμός απέναντι στους gay. Οι gay είναι πιο λίγοι από τους straight γιαυτό πάντα θα θεωρούνται μειονότητα. Ποιός μας λέει όμως ότι αν οι gay ήταν περισσότεροι, είχαν την εξουσία σε πολιτικά αξιώματα, κατείχαν θέσεις επιρροής στην κοινωνία και ήταν ανοιχτοί με τις θέσεις τους, ποιός μας λέει ότι δεν θα έκαναν ρατσισμό απέναντι στους straight? Θέλω να πω...είναι οι gay διαφορετικοί άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι gay? Δεν υπάρχουν ρατσιστές gay? Όπως υπάρχουν και μη - ρατσιστές straight. Αν θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχουν ρατσιστές gay τότε σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ότι οι gay είναι διαφορετικοί από τους straight. 

Eπίσης υπερβολικό βρίσκω όταν κάποιοι άνθρωποι τίθενται τόσο υπέρ της conchita που δικάζουν αυστηρά και καταδικάζουν ως ανίδεους, αμόρφωτους ή ρατσιστές αυτούς που σοκάρονται με την παρουσία της. 

Είναι λεπτές οι γραμμές. Ο άνθρωπος είναι αδίστακτο ον, ήταν κάποτε ζώο που εξελίχθηκε σε κάτι πιο εξελιγμένο. Κάποια ένστικτα δεν έχουν εκλίψει. Πάντα θα υπάρχουν άγρια θηρία και  ήμερα. Δεν έχω προσωπική άποψη πάνω στο θέμα της conchita. Δεν κρίνω αυτούς που ανησυχούν για τα παιδιά τους αλλά μπορώ να τους πω την άποψη μου. Δεν κρίνω αυτούς που νιώθουν αδικημένοι που η conchita δεν έγινε αποδεκτή. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει τις απόψεις του φτάνει να μην καταπατά τα δικαιώματα άλλων ανθώπων. Πιστεύω ότι είναι κρίμα και άδικο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να πουν την αλήθεια για το ποιοί πραγματικά είναι, επειδή φοβούνται την κατακραυγή της κοινωνίας. Δεν έχουν άδικο που τη φοβούνται. Κοιτάξτε τι έγινε με την conchita. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι. Ελεύθεροι να είναι ο εαυτός τους, να είναι διαφορετικοί και να πιστεύουν στον εαυτό τους. 

ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ...

Γλυκό μου, γλυκό μου αγόρι...

Δεν προλαβαίνω τις εξελίξεις σου... Πόσο με εκπλήσσεις και πόσο περήφανη είμαι για σένα. Πόσο πολύ άλλαξες από τη μέρα που γεννήθηκες και πόσο πολύ μας άλλαξες. Είσαι ένα ουράνιο τόξο με όλα τα χρώματα, ζωγραφίζεις τη μέρα μας, βάζεις τη μουσική στις εικόνες μας, δίνεις το ρυθμό στο βήμα μας. 

Μεγαλώνεις, είναι επώδυνο, αλλά μεγαλώνεις. Δεν μας χρειάζεσαι πια τόσο πολύ, δεν θέλεις να σε κρατάμε στην αγκαλιά μας, δεν σου πολυαρέσουν τα φιλάκια, δεν θέλεις αγκαλιές και τρυφερότητες. Η γιαγιά σου λέει ότι κι εγώ έτσι ήμουν, ανεξάρτητη. Και είμαι ακόμη. Δεν αντέχω τις δεσμεύσεις. Λες να γίνεις κι εσύ έτσι? Ο μπαμπάς σου λέει ότι είσαι όσο πιο μάγκας γίνεται για βρέφος (δεν είσαι βρέφος αλλά μας αρέσει να λέμε ότι είσαι).

Είσαι απίστευτα κοινωνικός. Όταν πήγαμε στην παραλία την κυριακή, εντόπισες μια κυρία που καθόταν κάποια μέτρα μακριά μας και άρχισες να της χαμογελάς. Εκείνη άρχισε να σου χορεύει κι εσύ έκανες μαζί της παιχνίδι με τα μάτια. Μετά 'γνώρισες' μια άλλη οικογένεια που καθόταν δίπλα μας και σε προσκάλεσαν να παίξεις με τα παιχνίδια τους. Αρχίζεις να περπατάς μακριά μας, να εξερευνάς ότι σου κάνει εντύπωση και ούτε που σου καίγεται καρφί που είμαστε και τι κάνουμε. Είσαι σαν γατάκι που 'δεν πιάνεται'.

Μου λείπει το μικρό βρεφοζουζούνι που δεν δεχόταν με τίποτα να το αφήσω κάτω. Που έκλεγε σπαρακτικά όταν έβγαινα από το δωμάτιο. Που δεν με άφηνε να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να φάω, να πιώ. Πως μπορούσα τότε να μην το απολαμβάνω και να μου λείπει τόσο έντονα η ανεξαρτησία μου? Δεν ήξερα... Δεν ήξερα πόσο λίγο, λιγουλάκι, ελάχιστο θα κρατήσει αυτός ο γόρδιος δεσμός. Μακάρι να πήγαινα πίσω σε εκείνες τις μέρες και να ήξερα, να είχα τη γνώση ότι είναι σπάνιες σαν πολύτιμος θυσαυρός. 

Σε βάζω στο κρεβατάκι σου να κοιμηθείς και ξαπλώνω στο κρεβάτι μας, το οποίο είναι κολλημένο στο δικό σου. Κλείνω τα μάτια και εύχομαι να σηκωθείς και να συρθείς σιγά σιγά στο δικό μας κρεβάτι και να κοιμηθείς δίπλα μου. Θέλω να νιώσω ότι με χρειάζεσαι. Κάποιες φορές το κάνεις, κάποιες όχι. 

Σου αρέσουν οι απολαύσεις της ζωής και αυτό φαίνεται από τώρα μικρέ! Την κυριακή το βράδυ, έδειξες την τηλεόραση και μας είπες 'baby pivi'!!! (=baby tv). Δεν ξέρω πως έμαθες να το λες αυτό. Σου βάζουμε κάποιες φορές το baby tv αλλά δεν σου το λέμε.  Ξέρω ότι ακούγεται συνέχεια όμως στο πρόγραμμα τους, το άκουσες φαίνεται από εκεί. 

Κρατούσα τη μπανάνα σου και σε τάϊζα ενώ ταυτόχρονα το βιτεογραφούσαμε. Κάποια στιγμή σου τη δίνω και εσύ δεν θέλεις. Σου λέω 'δεν θέλεις άλλο? όχι άλλη μπανάνα?' και λες 'όχι'. Ήταν η πρώτη φορά που το είπες! 

Έχει αρχίσει να εμπλουτίζεται το λεξιλόγιο σου μαζί με το 'γατάκι' και το 'κκο' (μπισκότο). Εξακολουθείς να πηγαίνεις κάτω από το ντουλάπι και να λες 'κκο', 50 φορές την ημέρα!

Προσπαθώ να περνώ κάθε δευτερόλεπτο του ελεύθερου χρόνου μου μαζί σου, δίπλα σου. 

Σου διαβάζω βιβλία, παίζουμε με τα τουβλάκια, τραγουδάμε, σε ταϊζω, κάνουμε χαζομάρες, παίζουμε στην άμμο, κάνουμε κούνια. Δεν θέλω να χάσω τίποτα. Είναι πολύτιμες αυτές οι στιγμές. Κυλάνε σαν νερό, γλιστράνε μέσα από τα χέρια μου. Κάθε μέρα που ξημερώνει, είσαι έτη φωτός μεγαλύτερος και πιο έξυπνος από την προηγούμενη. 

Είναι παράξενο γιατί ενώ ξέρω ότι είσαι δικός μου, δεν σε νιώθω δικό μου. Είσαι δικός σου, είσαι ένα πλασματάκι αυτόνομο, αυτό μας δείνεις να καταλάβουμε. 

Είναι τρομακτικό! Μένεις έγκυος και ονειρεύεσαι το μωρό σου, το ολόδικό σου μωρό και κάνεις του κόσμου τα σχέδια και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι δικό σου αυτό το πλάσμα. Απλά το έφερες στον κόσμο και έχεις την ευθύνη να του μάθεις τη ζωή όσο πιο καλά μπορείς, να το φροντίσεις μέχρι να μεγαλώσουν τα φτερά του και να φύγει, να πετάξει μόνο του στη ζωή. 

Σ΄αγαπώ μέχρι τον ουρανό

ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Καλημέρα!!!!

Αγαπά αυτή την κιθάρα! Κάποιες φορές αναγκάζομαι να την κρύψω κάτω από τον καναπέ για να την ξεχάσει. Πάει για ύπνο με την κιθάρα! Και του την παίρνω από τα χέρια όταν πια έχει αποκοιμηθεί.

Καρύδα και καρύδια.

Μαγειρεύουμε όλοι μαζί. Ο Θ φτιάχνει τη σαλάτα.

'Βρήκα ένα φύλλο!!'

Ο Π στο φυσικό του περιβάλλον. Τα κουβαδάκια δεν είναι δικά μας. Αλλά ο Π δεν έχει πρόβλημα, κάνει φίλους παντού, οι οποίοι τον αφήνουν να παίζει με τα παιχνίδια τους. 

'Έλα μαμά πάρε και το δικό μου καπέλο για να προστατευτείς καλύτερα από τον ήλιο'!

ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Χτες και σήμερα δεν πήγα στη δουλειά. Έγιναν διάφορα στα οποία δεν θέλω να επεκταθώ γιατί δεν θέλω να λερώνω αυτό τον πολύτιμο μικρό μου χώρο που γράφω, δεν θέλω να δίνω αξία σε καταστάσεις άσχημες. Όπως και να 'χει δεν είχα διάθεση να πάω στη δουλειά, αλλά ήθελα να μείνω να περάσω χρόνο στο σπίτι μου μαζί με το μπομπιράκι μου. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έβγαλα στο στήθος κάτι κόκκινα εξανθήματα  τα οποία με έκαιγαν και μου προκαλούσαν φαγούρα. Στην αρχή νόμισα ότι είναι από το άγχος και θα περάσουν από μόνα τους αλλά αφού δεν έλεγαν να ξεκουμπιστούν, αποφάσισα να πάω στο δερματολόγο ο οποίος μου είπε ότι είναι μόλυνση και μου έδωσε δύο διαφορετικές κρέμες να βάζω πρωί - μεσημέρι - νύχτα. Μου έκανε και μια ωραία διάλεξη περί άγχους και πόσο αχρείαστο είναι γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία και πολύ μικρή και μια μέρα θα ξυπνήσω και θα έχει περάσει χωρίς να το καταλάβω άρα δεν υπάρχει λόγος να αγχώνομαι για τα απλά καθημερινά. Easier said than done!!! 

Πέρα από αυτό, πέρασα δύο υπέροχες μέρες στο σπίτι μου μαζί με το μωράκι μου. (συνειδητοποιώ ότι ο τίτλος του άρθρου μου δεν έχει καμία σχέση με το τι έγραψα μέχρι στιγμής, επειδή άλλο είχα στο μυαλό να γράψω και τελικά άλλο μου βγήκε). 

Πίσω στο θέμα μας λοιπόν, έχω κάποιες σκέψεις για το σπίτι μας και τον τρόπο ζωής μας:

Σπίτι:
Για μένα προσωπικά αυτό που θα ήταν ιδεατό είναι να είμαι στο σπίτι, όλη μέρα με το μωρό μου, να ασχολούμαι με το σπίτι μας και τα δικά μου δημιουργικά projects τα οποία έχουν όλα κολλήσει. Παρατηρώ ότι όταν το σπίτι μας είναι οργανωμένο και καθαρό, νιώθω κι εγώ οργανωμένη και ήρεμη. Ποτέ μου δεν είχα θέμα με την καθαριότητα και ούτε έχω (αυτή τη στιγμή τα πιάτα από το δείπνο μας είναι ακόμη στο τραπέζι της κουζίνας). Όμως! Πρόσεξα ότι μου αρέσει πολύ να καθαρίζω και να οργανώνω το σπίτι, είναι κάτι σαν εργασιοθεραπεία, νιώθω ότι μπαίνουν οι σκέψεις μου σε τάξη μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματα στο σπίτι. Όταν ζω μέσα σε ένα καθαρό σπίτι με πολύ φως, καθαρό αέρα και λίγα αντικείμενα, νιώθω ωραία! Κάνω συνεχώς ανακατατάξεις στα έπιπλα και βάζω μικρές πινελιές εδώ κι εκεί για να αλλάζω την όψη του σπιτιού ανανεώνοντας το. 

Φυσικά αντικείμενα:
Έχω μια τάση προς το φυσικό τώρα τελευταία, δεν ξέρω από που προέκυψε. Δεν θέλω τίποτα το πλαστικό ή το φουτουριστικό. Θέλω πράγματα φυσικά. Δυστυχώς πολλά από τα πράγματα μας είναι γυάλινα (το τραπέζι της κουζίνας) ή πλαστικά (τα φωτιστικά). Θέλω πολύ να τα αλλάξω αλλά δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η ζωή μας στο προσεχές μέλλον γιαυτό δεν θέλω ακόμη να επενδύσω σε τέτοια πράγματα. Είχα αγοράσει για τον Π, ένα πλαστικό κουτί για τα παιχνίδια του το οποίο αντικατέστησα πρόσφατα με ένα πιο φυσικό, ξύλινο. Τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο και είναι ευλογία που ήρθε η κρίση και δεν χτίσαμε ποτέ το σπίτι μας. Πολλά άλλαξαν στα πιστεύω μου τα τελευταία χρόνια (στο οποίο φυσικά συνέβαλε και η γέννηση του Π). Το σπίτι που ονειρευόμουν δεν έχει καμία σχέση με το σπίτι που ονειρεύομαι τώρα, το οποίο θέλω να είναι όσο πιο κοντά στη φύση γίνεται. Eπίσης μου αρέσουν πολύ τα ξύλινα παιχνίδια τα οποία είναι πιο φυσικά, πιο διαχρονικά και πιο φιλικά προς το περιβάλλον. Τα πλαστικά σπάνε / χαλάνε / ξεθωριάζουν πολύ εύκολα και σύντομα ο χρόνος τα κάνει να φαίνονται παλιά, κάτι που δεν συμβαίνει με τα ξύλινα. 

Πάνες:
Ένα άλλο θέμα που με απασχολεί είναι οι πάνες μωρών. Στη χώρα μας κανείς δεν χρησιμοποιεί για τα μωρά του, ρούχινες πάνες. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν (τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον), ότι βγαίνουν σε τόσα πολλά σχέδια και ότι είναι πολύ πιο φιλικές για το περιβάλλον αλλά κυρίως για το δερματάκι του μωρού. Η σημερινή κοινωνία του καταναλωτισμού, της τεχνολογίας και της γρήγορης ζωής μας έκανε να πιστεύουμε ότι οι πάνες τύπου pampers είναι φυσικές και αναγκαστικές. Όχι βέβαια. Ψάχνοντας το θέμα ανακάλυψα γιαυτές τις υπέροχες υφασμάτινες πάνες οι οποίες φυσικά δεν υπάρχουν στην Κύπρο αλλά τις βρήκα από το amazon. Είναι ακριβές αλλά μακροπρόθεσμα είναι πιο συμφέρουσες οικονομικά από τις κανονικές. Αποφάσισα να αγοράσω κάποιες σε πρώτη φάση, να βάζω στον Π μόνο το βράδυ που τη φοράει για πολλές ώρες και στην πορεία να αγοράσω περισσότερες έτσι ώστε να αντικαταστήσουμε αυτές που χρησιμοποιούμε εντελώς. Το καλό είναι ότι οι πάνες αυτές είναι one size οπότε θα μπορέσουμε να τις χρησιμοποιήσουμε και σε επόμενο/α μωρό/ά. 

Το δωμάτιο του Π
Πριν από μερικές ημέρες συζητούσαμε με τον Θ για τον τρόπο που θα γίνει η μετάβαση του Π στο δωμάτιο του. Αυτή τη στιγμή κοιμάται στο δικό του κρεβατάκι (και πάλι) αλλά είναι κάτι που ο ίδιος επιχείρησε. Του αρέσει να αποκοιμιέται παρακολουθώντας το παιχνίδι που γυρίζει και παίζει μουσική πάνω από το κεφάλι του. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η συνήθεια, έχουμε αποφασίσει όμως να αφήνουμε τον ίδιο να μας καθοδηγεί. Λοιπόν...λέγαμε για το δωμάτιο του. Ξαφνικά ο Θ ρίχνει την ιδέα να βάλουμε ένα στρώμα στο πάτωμα για τον Π, έτσι ώστε να μην ανησυχούμε ότι θα πέσει από το κρεβάτι. Εγώ σε πρώτη φάση βρήκα την ιδέα πολύ χαζή αλλά είπα ότι θα το σκεφτώ. Ξαφνικά μετά από λίγες μέρες...διαβάζω τυχαία κάπου για τα δωμάτια montessori. Ήξερα για τα σχολεία montessori και ότι η φιλοσοφία τους βασίζεται στο παιδί και στην ελευθερία του μέσα σε όρια αλλά δεν είχα ιδέα για τα δωμάτια αυτής της φιλοσοφίας. Όπως έμαθα τα δωμάτια αυτά έχουν όλα τα έπιπλα, ράφια, βιβλιοθήκες, καρέκλες, τραπεζάκια, εικόνες ΚΑΙ κρεβάτια σε χαμηλό επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο του παιδιού, έτσι ώστε να είναι φιλικά προς αυτό και προσβάσιμα. Και..τι έκπληξη! τα κρεβάτια που προτείνονται αποτελούνται από ένα στρώμα στο πάτωμα! Με αυτό τον τρόπο το παιδί δεν νιώθει εγκλωβισμένο από τα κάγκελα της κούνιας του αλλά ούτε κινδυνεύει να πέσει από ένα κανονικό κρεβάτι. Θέλω λοιπόν, να δημιουργήσω ένα τέτοιο δωμάτιο για τον Π, όταν φυσικά θα είναι έτοιμος να κοιμηθεί μόνος του στο δωμάτιο του. 

Φαγητό
Στο θέμα του φαγητού....έχω αρχίσει να νιώθω μια απέχθεια προς το κρέας. Όχι ότι δεν το τρώω κάποτε αλλά...δεν με ικανοποιεί πλέων. Προτιμώ να τρώω πιο φυσικά προϊόντα, λαχανικά, φρούτα καθώς και ζυμαρικά, πατάτα, ρύζι, κλπ. Λατρεύω το αβοκάτο! Θέλω στην πορεία της ζωής μου να καταφέρω να μαγειρεύω όσο πιο υγιεινά και φυσικά γίνεται! Είναι καλό για το σώμα μου, την υγεία μου, την ευεξία μου. Το ίδιο και για το μωρό μου. Προσπαθώ να βρω υγειινές συνταγές για να γεμίσω το τετράδιο μου και να μαγειρεύω κάθε βράδυ κάτι για τον Π. 

Όλα τα πιο πάνω χρειάζονται χρόνο, κάτι που δεν έχω. Αυτό το άρθρο το ξεκίνησα χτες το βράδυ και το τελειώνω σήμερα που είμαι -Ω! τι έκπληξη! - στη δουλειά. Είναι τόσα πολλά τα σχέδια μου, οι ιδέες μου, η δημιουργικότητα μου γιγαντώνει μέσα μου και ψάχνει τρόπους να διοχετευτεί προς τα έξω αλλά ο χρόνος μου είναι όλο και πιο περιορισμένος. Η ενέργεια που μου τρώει η δουλειά είναι απίστευτη. Η ευχή μου είναι (όπως πάντα) να καταφέρω κάποτε να μη δουλεύω και να είμαι stay at home mum! Ώστε να μπορώ να κάνω πραγματικότητα όλα όσα έχω στο μυαλό μου. 

Μέχρι τότε....ας καταγράφω τις ιδέες μου και να κάνω μικρά μικρά βήματα προς την υλοποίηση τους!

ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Τι να πρωτογράψω... από που να αρχίσω και που να τελειώσω... Ήταν ένα γεμάτο σαββατοκύριακο το οποίο ζει αισίως τις τελευταίες του στιγμές. Την Παρασκευή είχα μια από τις χειρότερες μέρες στη δουλειά. Έγιναν πράγματα που έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει πολύ δυνατά από θυμό και ξεπέρασα τα όρια μου. Παρασκευή νύχτα...δεν θυμάμαι τι έγινε..νομίζω ότι έπεσα ξερή από νωρίς. Ναι, έπεσα για ύπνο πριν από τον Π. 

Το Σάββατο ήταν υπέροχο. Το βράδυ ήταν η eurovision αλλά το ξέχασα και δεν την είδα! Κάποτε ήμουν πολύ μεγάλη fun. Από πολύ μικρή έβλεπα τη eurovision και μεγαλώνοντας δημιουργούσαμε μικρά events για να δούμε τη eurovision με φίλους. Είδα όμως ποια/ποιος νίκησε και...μπερδεύτηκα. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου η Conchita της Αυστρίας, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάνει αυτό που κάνει. Οk αν θες να γίνεις γυναίκα, γίνε, αν θες να γίνεις τρανσέξουαλ ή drag queen, γίνε. Γιατί πρέπει να δείχνεις γυναίκα και να έχεις μούσι....δεν μου κάνει νόημα. Θες να περάσεις μηνύματα αλλά τι μηνύματα? Επειδή ίσως να μη λαμβάνω τα σωστά. Μέτα είδα μια συνέντευξη της σε ένα βιντεάκι στο οποίο έδινε κάποιες εξηγήσεις και κατάλαβα... είναι ok τύπος και απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει. Έχει και ωραία φωνή, έτσι...γιατί όχι? Όπως και να 'χει εξακολουθεί να μη μου αρέσει για πρώτο τραγούδι. 

Την Κυριακή....ονειρεμένη Κυριακή... Ο Π προσπαθεί να κλειδώσει / ξεκλειδώσει την πόρτα και εκνευρίζεται που δεν τα καταφέρνει μέχρι που -ταραμ- επεμβαίνει η από μηχανής θεά - μαμά να βοηθήσει την κατάσταση. Βάζουμε και βγάζουμε το κλειδί στην κλειδαριά εκατομμύρια φορές μέχρι να βαρεθεί. Πήγαμε στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας και έκανε κούνια μέχρι που κοιμήθηκε εκεί και έτσι τον έπιασα και φύγαμε. Ήρθαμε σπίτι αλλά αποφάσισε ότι δεν νυστάζει τελικά έτσι παίξαμε μέχρι τελικής πτώσεως στο σαλόνι. Στη συνέχεια κοιμήθηκε για 2μιση ώρες!!! Στο μεταξύ εγώ μαγείρεψα, καθάρισα, έκανα μπάνιο και ετοιμάστηκα. Ξύπνησε, έφαγε και πήγαμε στο γήπεδο για το πρωτάθλημα λάτιν στην κύπρο στο οποίο έλαβε μέρος η αδερφή μου με τον αρραβωνιαστικό της (και νονοί του Π). Ήρθαν δεύτεροι. Πρώτοι έρχονται πάντα ένα ζευγάρι από την ιταλία οι οποίοι είναι φανταστικοί αλλά...δεν έχουν καμία σχέση με την κύπρο! Αδικία! 
Ο Π έπαιξε στο άδειο κομμάτι του γηπέδου  ενώ λίγο πιο δίπλα γινόντουσαν οι απονομές . Παρακολούθησε όλους τους χορούς και χειροκρότησε στο τέλος! 

Φύγαμε από το γήπεδο και πήγαμε σε ένα ιδιωτικό παιδότοπο μαζί με το ξαδερφάκι του Π και παρόλο που στην αρχή ήμουν διστακτική, τελικά υπέκυψα γιατί έβρεχε και δεν μπορούσαμε να πάμε στο πάρκο. Προς μεγάλη μου έκπληξη περάσαμε τέλεια! Μπήκα μαζί του στον παιδότοπο και έπαιξε like a crazy person. Εξοντώθηκε και μόλις ήρθαμε σπίτι έπεσε για ύπνο. Χωρίς μπάνιο!!! 

Τα σχέδια της βραδιάς αφορούσαν <βραδιά junk food> με την αδερφή μου και τον Η, τον Θ και εμένα που περίμενα αυτή τη βραδιά εδώ και μέρες και φύλαγα την όρεξη μου. Στο τέλος τα σχέδια απέτυχαν παταγωδώς γιατί η αδερφή μου έπρεπε να πάει στο αεροδρόμιο για μια δουλειά και ο Θ......αποκοιμήθηκε την ώρα που έβαζε τον Π για ύπνο! Προσπάθησα να τον ξυπνήσω χωρίς επιτυχία μέχρι που το πήρα απόφαση ότι δεν έχει junk food απόψε. Έφαγα cornflakes, το μόνο διαθέσιμο τρόφιμο στο σπίτι. Αδικία!

Και η μέρα τελειώνει...με εμένα στο computer να γράφω, να αναλογίζομαι, να χαλαρώνω και να πανικοβάλλομαι και μόνο στην ιδέα ότι το σαββατοκύριακο έφτασε στο τέλος του... αλλά...life is good!

14 MHNEΣ ΜΑΖΙ

Θέλει να ανεβαίνει κανονικά στη τσουλήθρα, από τα σκαλιά!

Το μικρό μου ανεξάρτητο λουκουμάκι

Ναι, φιλάει τον πίνακα! Και οτιδήποτε άλλο του αρέσει!

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραψα το 'γράμμα στη μάνα', μιλώντας για το πόσο αργά περνάει ο καιρός όταν έχεις ένα βρέφος. Συνειδητοποιώ όμως, ότι μόλις το μωρό αυτό μεγαλώσει λίγο και ξεκινήσει το δεύτερο χρόνο ζωής του, τα πράγματα αλλάζουν. Οι δυσκολίες είναι πια πίσω μας, οι καταστάσεις κυλούν όλο και πιο αρμονικά και ζούμε τη ζωή μας ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς τόσα πολλά απρόοπτα. Ήταν σοφός ο μπαμπάς μου όταν είπε ότι ο Π αρχίζει πια να ζει την κάθε του μέρα για δεύτερη φορά στη ζωή του. Όλο και πιο λίγα απρόοπτα συμβάντα και εκπλήξεις συμβαίνουν πια. Ο Π είναι όλο και πιο προβλέψιμος και έχει δημιουργήσει τη δική του ρουτίνα στο δικό του μικρόκοσμο. Είναι άνετος με τη ζωή του και διαχειρίζεται ευκολότερα κάτι καινούριο που θα του προκύψει. Είμαι τόσο περήφανη γιαυτό το μικρό ανθρωπάκι. 

Τι νέο συνέβη αυτό το μήνα
Ο Π έπαιξε για πρώτη φορά με την άμμο στη θάλασσα και νομίζω ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Μόλις πάτησε τα γυμνά του ποδαράκια στην άμμο γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα που ρωτούσε 'αλήθεια, μπορώ να περπατήσω στο χώμα?' όταν κάθισε κάτω και βούτηξε τα παχουλά του χεράκια στην άμμο πάλι γύρισε και με κοίταξε, μη πιστεύοντας την ελευθερία που του δόθηκε. Έτρεξε μόνος του προς τη θάλασσα και έβαλε τα ποδαράκια του στο νερό. Έτρεχε πάνω κάτω και γελούσε από ευτυχία. Είναι παιδί της φύσης. 

Άρχισε να με ταΐζει, έτσι όπως τον ταΐζω κι εγώ. Παίρνει κομματάκια ψωμί και τα χώνει στο στόμα μου. Παίρνει το κουταλάκι, το βουτάει στο φαγητό και μετά το φέρνει στο στόμα μου. Ταΐζει το ψεύτικο γατάκι του. Ταΐζει τους σκύλους τα δικά τους μπισκότα. 

Έπαιξε για πρώτη φορά με τα τουβλάκια του. Δηλαδή κατάφερε να τα βάλει το ένα πάνω στο άλλο με αρκετή υπομονή, μέχρι που κατάφερε να φτιάξει ένα πύργο. 

Σκαρφαλώνει μόνος του πάνω στον καναπέ, στα πουφ και στο τραπεζάκι και καταφέρνει να κατέβει μόνος του στην άλλη πλευρά. 

Του έδωσα ένα μπισκότο και όταν τέλειωσε, πήγε κάτω από το ντουλάπι με τα μπισκότα, το έδειξε και μου είπε κκο! κκο! Μετά άρχισε να το λέει συνέχεια.

Είπε 'γατάκι'.

Ζητάει τα φιλιά μου. Σε ανύποπτο χρόνο έρχεται και κολλάει το προσωπάκι του στο δικό μου για να του δώσω φιλάκι. Και μετά φεύγει. Συνειδητοποιώ πόση ανάγκη έχουν τα μωρά τη σωματική επαφή.

Στάθηκε για πρώτη φορά μόνος του. Εννοώ χωρίς να στηρίζεται από κάπου. Από καθιστή θέση, βρέθηκε σε όρθια. Φαντάζομαι  οτι θα δυνάμωσαν οι μυς των ποδιών του.

Το καλύτερο από όλα....βλέπω πολύ μικρές, μικρούλικες, τοσοδούλικες, μικροσκοπικές ενδείξεις....στάσης κινητικότητας! Εννοώ ότι χαμήλωσαν οι τόνοι. Δεν υπάρχει τόση υπερδιέγερση, υπερένταση και υπερκινητικότητα. Υπάρχουν μεγαλύτερα διαστήματα ησυχίας. Και με αυτό εννοώ ορισμένα λεπτά, π.χ. 1 ή 2, σε αντίθεση με μερικά δευτερόλεπτα που ίσχυαν παλιά. Θέλω να πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο ο τρόπος που χειρίζομαι το θέμα. Στις δύσκολες περιπτώσεις όπως το να μπει στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου που αρχίζει και φωνάζει, κλαίει, ισιώνει το σώμα και αντιστέκεται, εγώ παραμένω ήρεμη, δεν μιλάω καν, αλλά επιμένω και απλά τον βάζω στο κάθισμα, τον δένω και κάθομαι στη θέση μου. Αμέσως ηρεμεί γιατί ξέρει ότι δεν έχει επιλογή. Αυτό γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις που θα θυμώσει έντονα. Ποτέ δεν θα του φωνάξω ούτε θα του θυμώσω. Ποτέ δεν θα υψώσω τον τόνο της φωνής μου. Τα μωρά μιμούνται. Αν εγώ είναι νευρική και φωνάζω, θα κάνει το ίδιο. Αν παραμείνω ψύχραιμη, θα με μιμηθεί. Αρχίζω να μαζεύω τους καρπούς των κόπων μου.

Αυτά τα νέα του μήνα από τον τρελλομπόμπιρα μας!