21 Νοεμβρίου // 22 Μηνών // 1 Χρόνο Μετά

21 Νοεμβρίου! Ο Γ, ο μικρός μου γιός, γίνεται σήμερα 22 μηνών! Επίσης πριν από 1 ακριβώς χρόνο τέτοια μέρα, όταν ο Γ έκλεινε τους 10 μήνες ζωής του, επιστρέψαμε από το ταξίδι μας στη Σαουδική. Το ταξίδι μας... την άκαρπη και άδοξη προσπάθεια μας να ζήσουμε όλοι κάπου μαζί έξω από εδώ. Ήταν μια από τις καλύτερες μέρες τις ζωής μου. Μια από τις πιο ανακουφιστικές μάλλον. Ήταν η μέρα που ένιωσα να απελευθερώνομαι από τη φυλακή. Ήταν μια πολύ χαρούμενη μέρα. Θυμάμαι τον Π, μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας που είδε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έτρεξε αμέσως κοντά του και το κοιτούσε για ώρα με θαυμασμό. Ήταν κάτι τόσο πολύχρωμο και χαρούμενο σε σχέση με τις εικόνες του στη Σαουδική. Φυσικά, δεν είχα ιδέα για τις δυσκολίες που θα ακολουθούσαν. Δεν είχα ιδέα πως θα παραμείνω για ακόμα ένα ολόκληρο χρόνο μόνη μου στην Κύπρο χωρίς τον άντρα μου να μεγαλώνω και πάλι μόνη μου τα παιδιά μου. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη και πάντα πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος, πιστεύω στα παραμύθια και στις ιστορίες με τις καλές νεράιδες και τους καλούς ήρωες που στο τέλος 'έζησαν αυτοί καλά'. Όσο κι αν η ζωή με ρίχνει κάτω, εξακολουθώ να σκέφτομαι θετικά και λίγο μη ρεαλιστικά. Ακόμα μετά από τόσες δυσκολίες εξακολουθώ να πιστεύω σε ένα θαύμα. Ότι κάτι θα γίνει καλό και θα είμαστε όλοι μαζί κάπου καλά. Κάπου στις όμορφες σελίδες του δικού μας παραμυθιού. 

Ο μικρός μου Γ άρχισε να μιλάει αυτό τον μήνα. Νομίζω ότι μέχρι τώρα ήταν τόσο απασχολημένος με το να κλαίει που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για την ομιλία. Τώρα όμως άρχισε σιγά σιγά να λέει διάφορα. Μιλάει με αργό τρόπο και σέρνει τις καταλήξεις. 'Μαμάααααα'. 'Πιππίιιιιιιι' (=πιπίλα). Είναι πολύ διαφορετικός χαρακτήρας από τον Π. Τους λατρεύω και τους δύο. 

Η υπερπανσέληνος από το μπαλκόνι μας

Λατρεύει τα ζώα, αληθινά ή ψεύτικα. Δεν έχω ιδέα τι κάνει εκεί, κάθεται με τη ζέμπρα του και ρεμβάζει το δέντρο. Λατρεύω το φως αυτού του σπιτιού.

Το βιβλίο ζωγραφικής μου, ότι πιο κοντινό σε ζωγραφική μπορώ να κάνω με τους μπέμπηδες τριγύρω μου. Παραδόξως δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για το βιβλίο μου. (=δεν μου το κατασπάραξαν)

Όποτε βρω χρόνο τους κάνω μάθημα. Έχουμε το σπιτο-σχολείο μας το οποίο ονομάσαμε Φτερά. Την ονομασία τη βρήκε ο Π ο οποίος τον τελευταίο καιρό λέει πως το σπίτι μας είναι το ένα φτερό και το απέναντι διαμέρισμα είναι το άλλο φτερό. Έτσι αντιλαμβάνεται το σπίτι μας στον πρώτο όροφο. Είμαστε στον αέρα σαν φτερά. Δεν θέλω να τα ξεχάσω ποτέ αυτά τα λόγια. Μου ανοίγει νέους κόσμους, με παρασέρνει σε άλλη διάσταση αυτό το παιδί.

Το Σάββατο το πρωί τους πήρα μόνη μου και πήγαμε σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μας. Περάσαμε τέλεια. Λατρεύουμε οικογενειακώς να βρισκόμαστε έξω. 

Τα χρώματα ενός φθινοπωρινού απογεύματος.

Του αρέσει να βουτάει το κουλούρι του στον καφέ μου. 

Παιδικές Δημιουργίες

Η λατρεμένη ώρα του πρωινού καφέ. 

Το κουτί με τα μολύβια μας

Μικρή στιγμή χαλάρωσης. Την παίρνω ευχαρίστως!

Πήγαμε στην Παραμυθούπολη και ο Π ήθελε να είναι με τη στολή του  Spiderman. ΚΑΙ τη μάσκα!

Δεν έχω πατρικό, δεν έχω ρίζες, δεν έχω δικό μου σπίτι, είμαι ελεύθερη. Το σπίτι μου είναι η οικογένεια μου. Ο άντρας μου και τα παιδιά μας. Και όπου μας βγάλει. Σαν φύλλο στον άνεμο. Φτάνει να είμαι μαζί τους. 

ΥΓ: Παρατήρησα πως χρησιμοποιώ πολύ συχνά τη λέξη λατρεύω. Δεν την αλλάζω όμως γιατί την νιώθω. Και είναι πολύ καλύτερη από άλλες λέξεις που χρησιμοποιούσα τα τελευταία 2 χρόνια όπως 'πνίγομαι'. 

Embrace yourself

Είχα αρχίσει να γράφω ένα τεράστιο κείμενο στο οποίο γκρίνιαζα για διάφορα θέματα και είχε διαφορετικό τίτλο αλλά καθώς το έγραφα με διέκοψε ο Π που σηκώθηκε ζαλισμένος στον ύπνο του. Τον έβαλα πίσω στο κρεβάτι του και όταν επέστρεψα έσβησα το κείμενο μου. Δεν έχει νόημα. Η γκρίνια δεν βγάζει πουθενά. Θέλω να γράψω μόνο για το πόσο ωραίο είναι να αποδέχεσαι τον εαυτό σου για αυτό που είναι. Πόσο υπέροχο είναι να εκτιμάς τον εαυτό σου, να τον γνωρίζεις πραγματικά και να σέβεσαι την προσωπικότητα του. Να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου. Πόση αυτοπεποίθηση νιώθεις μετά. Είμαι σε αυτό το στάδιο. Έχω βγει από το πηγάδι. Ευχαριστώ το θεό για όλα όσα πέρασα, ήταν μια ευκαιρία για να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να τον γνωρίσω. Θα μιλήσω μέσα από τις φωτογραφίες. 

Η ανατολή του ήλιου από το μπαλκόνι μας. Το περίεργο είναι πως τα πρώτα χρόνια που έμενα σε αυτό το σπίτι δεν είχα ιδέα ότι μου πρόσφερε αυτή τη θέα καθημερινά. Έπρεπε να κάνω παιδιά τα οποία δεν θα κοιμούνται μέχρι την αυγή ή θα ξυπνάνε πριν την αυγή για να ανακαλύψω αυτό το όνειρο. Ακόμα ένα δώρο που μου έκαναν τα δύσκολα παιδιά μου. Αυτή τη θέα τη φωτογραφίζω όσο πιο συχνά μπορώ γιατί κινδυνεύω να τη χάσω. Όλο και πιο συχνά έρχονται πιθανοί αγοραστές να δουν το σπίτι μας. Από τη μια χαίρομαι γιατί επιτέλους θα προχωρήσουμε αλλά από την άλλη δεν θέλω να χάσω την ανατολή αυτού του σπιτιού, το φως που το λούζει και να αφήσω πίσω μου τις τόσο δύσκολες αλλά πολύτιμες στιγμές που έζησα σε αυτό το σπίτι. Εδώ μέσα μεγάλωσα, ωρίμασα, έγινα από παιδί γυναίκα, έγινα μητέρα, απόκτησα αυτοπεποίθηση. Ζυμώθηκα με τη ζωή. Ευχαριστώ, ευχαριστώ καθημερινά για όλα όσα πέρασα. Η ζωή δεν έχει νόημα όταν είναι εύκολη. Τα απλά και καθημερινά δεν έχουν νόημα όταν σου δοθούν απλώχερα. Είμαι ευγνώμων. 

Θέλω να τους φέρνω σε επαφή με τη δημιουργία έστω κι αν είναι ακόμα πολύ μικροί, έστω κι αν αντέχουν μόνο 10 λεπτά. Έχουν αρχίσει να δένονται μεταξύ τους. Όταν βρεθούμε σε εξωτερικό χώρο που υπάρχουν κι άλλα παιδιά, είναι δεμένοι, είναι μαζί, προσέχει ο ένας τον άλλον και είναι μόνο οι δυό τους στον κόσμο. Ευχαριστώ το θεό για τα παιδιά μου. Μεγαλώνουν. Έφτασε η στιγμή που όλα είναι λίγο πιο εύκολα και δεν μπορώ να το χορτάσω. 

Του είπα πως μια μέρα πήγα μόνη μου στο mall χωρίς αυτόν. Και μου απάντησε 'μα αφού μου είπες πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα'. 

Αυτός εδώ ο υπέροχος μικρούλης λατρεύει τα ζώα. Κι εγώ λατρεύω αυτόν. Θέλω να του ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη για τα συναισθήματα που έτρεφα κατά διαστήματα απέναντι του τους πρώτους 18 μήνες της ζωής του. Ντρέπομαι αλλά ξέρω ότι είναι μέρος του εαυτού μου. Το σημαντικό είναι πως τα δούλεψα πολύ μέχρι που έφτασα στο σημείο που είμαι σήμερα. Μέχρι το σημείο που απόψε ξαπλώσαμε μαζί κάτω στο πάτωμα στον παιχνιδότοπο τους αγκαλιά και ένιωθα τη γαλήνη σε όλο μου το σώμα. Θα του έχω πάντα ιδιαίτερη αδυναμία. Για να εξαγνίσω το πρώτο μας διάστημα μαζί. Η καρδιά μου κόβεται στα δύο και μόνο που τον βλέπω, και μόνο που βλέπω πόση αγάπη έχει μέσα του αυτό το μικρό πλάσμα, μόνο που ξέρω πόση αθωότητα κρύβει μέσα του αυτή η ψυχούλα. Συγγνώμη. Αν μπορούσα να το ξανακάνω από την αρχή θα επέλεγα να μη σε μεγαλώσω μόνη μου. Για να έχω πιο πολλές δυνάμεις. Για να σε αγαπώ πιο πολύ. 

Η ζωή μου όλη. Θέλω να ρίξω πάνω τους ένα πέπλο για να τους κρατήσω αγνούς, προστατευμένους, αθώους και καλούς για πάντα. 

Στο πολύ σύντομο μέλλον αυτός ο μικρούλης θα αποκτήσει δικό του σκυλάκι. Του το χρωστώ. 

Τη μέρα που τον πήρα μαζί μου στη δουλειά επειδή δεν είχα που να τον αφήσω. Ήταν η ωραιότερη μέρα μου στη δουλειά από τη μέρα που άρχισα.

Επιτέλους. Επιτέλους μπορώ να κάνω recover. Επιτέλους έφτασε η μέρα που δεν είμαι τόσο κουρασμένη ώστε να με πάρει ο ύπνος την ώρα που κοιμίζω τα μωρά. Έφτασε η μέρα που μπορώ πραγματικά να απολαύσω αυτές τις ώρες της ήσυχης νύχτας επειδή τα μωρά πάνε νωρίς για ύπνο. Επιτέλους δεν είμαι τόσο χάλια ψυχολογικά ώστε να μη βρίσκω νόημα στο να κάτσω 1 ώρα με τον εαυτό μου. Δεν ζητάω από τον ύπνο να με πάρει για να μη σκέφτομαι, να μην υπάρχω, να ξεφύγω από τη ζωή μου. 

Η αλλαγή έχει αρχίσει. Βρίσκεται στο πολύ πρώιμο στάδιο της αλλά έχει αρχίσει. 

Ευχαριστώ...