Από όσα μου έχει διδάξει η ζωή μέχρι τώρα, παίρνω το ότι οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Εντάξει, υπάρχουν και αλλαγές οι οποίες γίνονται υποχρεωτικά από τη μια μέρα στην άλλη, όπως το να αλλάξεις σπίτι ή χώρα. Οι αλλαγές στις συνήθειες όμως, νομίζω πως γίνονται σταδιακά. Για παράδειγμα το να τρως junk food. Όταν ήμουν πιο μικρή δεν ήξερα πως τα mc donalds ή τα KFC δεν ήταν υγειινή τροφή. Πάντα όμως ένιωθα χάλια μόλις τα έτρωγα και έλεγα πως δεν θα ξαναφάω, μέχρι την επόμενη φορά που το ξεχνούσα. Μεγαλώνοντας ήθελα να σταματήσω να τρώω junk food αλλά μια ή δύο φορές το μήνα εξακολουθούσα να το κάνω. Μέχρι που και αυτό αραίωσε περισσότερο και φτάσαμε στο σήμερα που έχει χρόνια να φάω αυτά τα φαγητά και είμαι σίγουρη πως δεν θα τα φάω ποτέ ξανά. Όχι απλά επειδή ξέρω πως δεν μου κάνουν καλό αλλά επειδή τα έχω βγάλει από το μυαλό μου. Δεν μου αρέσουν. Είναι σαν κάποιον που δεν τρώει ντομάτες στη σαλάτα του επειδή δεν του αρέσουν. Κάπως έτσι. Τα παιδιά μου, εντάξει εννοείται ο μικρός, αλλά ακόμα και ο μεγάλος που είναι τριών, δεν έχει βάλει ποτέ στο στόμα του τέτοια φαγητά.
Πάνε χρόνια τώρα που προσπαθώ να αρχίσω να τρώω υγειινά αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Έχω φτάσει όμως σε ένα σημείο όπου έχω διανύσει αρκετό δρόμο και είμαι χαρούμενη για αυτό. Έχω αρχίσει να απεχθάνομαι το κρέας. Όταν πρόκειται να φάω κρέας, έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα του από που προέρχεται. Από βρόμικα ζώα που ζουν μαζί με τα περιττώματα τους, σε βρόμικες φάρμες με κτηνοτρόφους οι οποίοι τα ταΐζουν επεξεργασμένες τροφές με φάρμακα. Γιατί να θέλω να φάω αυτό το ζώο; Τώρα πια τρώω ζυμαρικά, κριθαράκι, πουργούρι και ψωμί, αποκλειστικά ολικής άλεσης. Τρώω πολλές σαλάτες με λαχανικά, αβοκάτο και πολλά φρούτα. Όσπρια και ψάρι, συνήθως σολομό ή τσιπούρα. Αισθάνομαι όμως πως ίσως τα φαγητά μου να είναι πολύ βαρετά και θέλω να τα εμπλουτίσω σε γεύσεις. Έχει πάρει το βιβλίο μαγειρικής μιας vegan blogger που διαβάζω και λατρεύω. Δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής κανένα από τα φαγητά της αλλά έχω διαβάσει τα περισσότερα. Μπορώ να πω ότι ο τρόπος που μαγειρεύει δεν είναι πολύ μακριά από τον δικό μας. Δηλαδή έχει ως βάση τα λαχανικά και τα φρούτα. Το διαφορετικό είναι πως χρησιμοποιεί πολλά καρυκεύματα τα οποία δίνουν γεύση στο φαγητό, τα οποία εγώ δεν χρησιμοποιώ μέχρι τώρα. Τα παιδιά μου είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους στο θέμα της διατροφής. Ο μικρός είναι πολύ καλός με το φαγητό, είναι λάτρης του φαγητού. Του βάζω το φαγητό μπροστά του και τρώει μόνος του με τα χεράκια του. Τρώει τα πάντα. Λαχανικά, φρούτα, όσπρια, τα πάντα. Ο μεγάλος φαίνεται να μισεί το φαγητό. Πριν από λίγο του έδωσα μια μπανάνα και μου είπε 'πάρε την από δω γιατί θα κάνω εμετό'. Το ίδιο με όλα τα φαγητά που του βάζω μπροστά του. Βλέπω ότι έχει έλλειψη ενέργειας, κουράζεται εύκολα ή έχει εκνευρισμό. Είμαι σίγουρη πως προέρχεται από τη διατροφή του αλλά δεν ξέρω πως να τον κάνω να φάει. Λατρεύει τις σοκολάτες, όπως κι εγώ. Θέλει να τρώει μόνο σοκολάτες. Σπίτι εννοείται πως δεν έχω, αλλά πάντα κάπως θα καταφέρει να βρει. Για παράδειγμα χτες πήγαμε σε μια βάφτιση και τσάκισε το τραπέζι με τα γλυκά. Σήμερα ήρθε από το σπίτι μας μια θεία μου και του έφερε σοκολάτες και κάτι άλλα αηδιαστικά γλυκά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φέρνουν σε μικρά παιδιά τέτοια πράγματα.
Η άλλη αλλαγή που έγινε στη ζωή μας τον τελευταίο καιρό, είναι κάτι το οποίο προσπάθησα πάρα πολύ, πάλεψα με τις ανασφάλειες μου, προσπάθησα πολλές φορές να γράψω για αυτό το θέμα εδώ αλλά στο τέλος το διέγραφα επειδή ένιωθα πως δεν το έχω καταφέρει ακόμα έτσι δεν πρέπει ακόμα να το γράψω. Είναι το Stay Home Project. Από τότε που έχω γνωρίσει τον Θ και μετακομίσαμε μαζί, είχαμε ένα θέμα με το να μένουμε στο σπίτι. Ή καλύτερα με το να μη μένουμε στο σπίτι. Μπαίναμε στο σπίτι αργά το βράδυ για να φάμε και να κοιμηθούμε και τα Σαββατοκυριάκα με το που ξυπνούσαμε φεύγαμε από το σπίτι και επιστρέφαμε το βράδυ. Είχαμε κάτι σαν αλλεργία στο να μένουμε σπίτι. Όταν γέννησα τον Π και καθηλώθηκα στο σπίτι, έπαθα κατάθλιψη και το παλέψαμε πολύ με τον Θ να συνεχίσουμε να βγαίνουμε έξω μαζί με το μωρό, παρόλο που κάθε φορά το μετανιώναμε γιατί γινόμασταν πτώμα από την κούραση. Όταν έφυγε ο Θ από την Κύπρο, με έπιασε μια ανασφάλεια ότι δεν θα τα βγάλω πέρα μόνη μου με το μωρό στο σπίτι έτσι ήμουν συνέχεια στη μαμά μου κάτι που μου τσάκιζε τα νεύρα και με εξαντλούσε σε σημείο διάλυσης γιατί είναι πολύ κουραστικό να πακετάρεις πράγματα για ένα μωρό που θα περάσει την ημέρα κάπου που δεν είναι το σπίτι του, να το κοιμήσεις εκεί, να το ταίσεις εκεί και να μην έχεις που να καθίσεις να ξεκουραστείς. Όταν γεννήθηκε και ο Γ, έμεινα στο σπίτι για μερικούς μήνες γιατί ήταν αδύνατο να τον βγάλω από το σπίτι αφού έκλαιγε ασταμάτητα επί ώρες κάθε μέρα. Όταν μεγάλωσε λίγο όμως αρχίσαμε τα ίδια. Αυτή τη φορά όλα πολύ πιο δύσκολα επειδή έπρεπε να πακετάρω πράγματα για δύο μωρά. Μαζί με την αδερφή μου ή κάποια φίλη μου γυρίζαμε τις καφετέριες με παιδότοπους, τους παιδότοπους, το mall. Αυτό μου κόστισε αρκετά λεφτά και αχρείαστη κούραση. Πίστευα όμως πως αν μείνω σπίτι μόνη μου με τα μωρά θα τρελλαθώ, πως δεν θα τα βγάλω πέρα. Μέχρι που συνειδητοποίησα πόσα λεφτά έχω ξοδέψει άδικα και πόση κούραση πέρασα άδικα τραβολογώντας τα παιδιά μου εδώ κι εκεί χωρίς λόγο. Μέχρι που σκέφτηκα το stay home project. Το να μένεις σπίτι για μας δεν σημαίνει αναγκαστικά ΜΕΣΑ στο σπίτι. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια υπέροχη και ήσυχη γειτονιά, με πάρκα και με πολλά παιδάκια στις ηλικίες των δικών μου. Μια γειτονιά σαν τις παλιές, όπου τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο στις αλάνες και κάνουν ποδήλατο στους δρόμους. Το πρόβλημα ήταν η δική μου ντροπαλότητα. Δεν είμαι κοινωνικό άτομο και δεν ξέρω τους γείτονες μου παρόλο που ζω σε αυτό το σπίτι 6 χρόνια. Το πάλεψα όμως, το πάλεψα πολύ. Πήρα ποδήλατο στον Π και έδωσα στον Γ το παιδικό ποδηλατάκι του Π. Και αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω κάθε μέρα. Αντί να μαζεύω τα πράγματα τους, να τους φορτώνω στο αυτοκίνητο και να ψάχνω προορισμούς, τους κατεβάζω απλά κάτω στη γειτονιά. Και γνώρισα πολλές μαμάδες. Δεν είναι τόσο τρομακτικό τελικά να γνωρίζεις κόσμο. Κόσμο που είναι σαν κι εμένα, απλές μαμάδες που κάνουν το καλύτερο για να παιδιά τους. Ο Π έκανε φίλους στη γειτονιά, κατεβαίνουμε και παίζει μαζί τους κι ας είναι μόνο τριών. Ο Γ ακολουθεί. Σήμερα ήρθε στο σπίτι μας ένας καινούριος φίλος που μένει απέναντι αλλά μέχρι πρόσφατα δεν είχα μιλήσει ποτέ στους γονείς του. Από ντροπαλότητα. Τα μωρά μου με ανάγκασαν να βγω από το καβούκι μου. Και μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ. Για τις ώρες που αναγκαστικά πρέπει να μείνουμε στο σπίτι λόγω ζέστης ή κρύου ή βροχής, ανακαλύπτω διάφορα δημιουργικά παιχνίδια κάτι το οποίο έκανα έτσι κι αλλιώς με τον Π από πάντα, απλώς κάναμε μια διακοπή για όσο ο Γ ήταν νεογέννητο. Όσο κι αν δεν το περίμενα, αυτή η αλλαγή με έχει ανανεώσει και με έχει ξεκουράσει. Περιμένω κι εγώ την ώρα που θα κατέβουμε κάτω γιατί νιώθω κι εγώ ξανά παιδί. Και έχουν αρχίσει να με απωθούν οι καφετέριες, οι παιδότοποι και το mall, τα οποία νιώθω πως αποτελούν παρελθόν στη ζωή μας. Έχω γίνει φίλη των πάρκων. Θα ήθελα ακόμα να είχαμε ένα σπιτάκι στο έδαφος με τη δική μας αυλή αλλά θα αρκεστώ με αυτό που έχω και να το αξιοποιήσω στο έπακρο.
Κάτι που ακόμη με απασχολεί και δεν έχω βρει τον τρόπο να το εξαλείψω είναι αυτή η μανία του Π να παρακολουθεί κινούμενα σχέδια. Τώρα τον έχει πιάσει μια μανία και βλέπει στο youtube κατασκευές από playdoh, κάτι που δεν μπορώ να πω πως δεν είναι δημιουργικό αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν το δημιουργεί ο ίδιος αλλά κάθεται και παρακολουθεί άλλους να δημιουργούν. Αν δεν προσπαθήσω υπερβολικά να σκαρφιστώ κάτι που θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον, δεν πρόκειται να καθίσει να παίξει μόνος του. Αλλά υπάρχουν και οι στιγμές που θέλω να κάνω κάτι άλλο. Αυτή η στιγμή για παράδειγμα που γράφω εδώ. Είναι μέσα στους επόμενους μου στόχους να τον ξεκολλήσω από τις οθόνες.
Κάτι άλλο που μπήκε στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες και είμαι ευγνώμων, είναι η yoga! Κάνω 2 φορές την εβδομάδα και την έχω λατρέψει. Κάθε φορά που τελειώνει το μάθημα ευχαριστώ τη yoga που μπήκε στη ζωή μου. Νιώθω πως το σώμα μου έχει ξυπνήσει.
Αυτά. Μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένη. Μπορώ να το πω με σιγουριά τώρα. Έχω να το νιώσω περίπου 2 χρόνια. Δεν το έκρυψα ποτέ σε κανέναν και ούτε και σε αυτό τον μικρό μου χώρο πως έχω περάσει πολύ δύσκολα τα τελευταία 2 χρόνια. Από δύσκολα μέχρι καταθλιπτικά. Αλλά νιώθω τον αέρα της αλλαγής να φυσάει προς το μέρος μου. Έχω αρχίσει πραγματικά να απολαμβάνω τα μωρά μου και τη ζωή μου. Να πηγαίνω για ύπνο το βράδυ και να μην αγχόνομαι για το αν θα ξυπνήσει ο Γ, 30 φορές. Να τους δίνω φιλάκια στα μάγουλα την ώρα που κοιμούνται και μέχρι το πρωί να μου έχουν ήδη λείψει. Ευχαριστώ τα παιδιά μου και το θεό για όλα όσα μου έχουν διδάξει μέχρι σήμερα. Ήταν επώδυνο αλλά τώρα το έχω πιάσει το νόημα. Όλα έγιναν για το καλό μου. Με βία με έβγαλαν από το δρόμο που βάδιζαν και με έριξαν μέσα σε ένα άλλο. Αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη στον προηγούμενο δρόμο. Το ήξερα αλλά δεν ήξερα πως να αλλάξω. Με άλλαξαν όμως χωρίς να το επιλέξω. Και τώρα περπατώ στο δρόμο της ηρεμίας και της γαλήνης. Έχω βρει τη φύση μου. Έχω ακόμα πολύ δουλειά αλλά τώρα έχω μπει στο νόημα και ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Δεν έχω ακόμη φωτογραφίες από τη γειτονιά, αλλά θα τις χρωστώ εδώ σε αυτό το χώρο σε μελλοντική ανάρτηση. Προς το παρόν ντύνω αυτή την ανάρτηση με ένα τραγούδι που ταιριάζει να ακούγεται με το διάβασμα της.
