ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Η εγκυμοσύνη δεν είναι τόσο διασκεδαστική όσο την θυμόμουν! Η κούραση είναι ανεξάντλητη, η έλλειψη ενέργειας με καταρρακώνει. Έχω συνέχεια το αίσθημα της υπνηλίας, στη δουλειά παλεύω για να παραμείνω συγκεντρωμένη και το μόνο που σκέφτομαι είναι τον καναπέ στο γραφείο και εμένα ξαπλωμένη πάνω! Κανένας δεν με καταλαβαίνει βέβαια και όλοι περιμένουν από μένα να έχω τις ίδιες αποδώσεις με την προ - εγκυμοσύνης κατάσταση. Αυτό το μωρό ρουφάει όλη μου την ενέργεια και είναι λογικό γιατί το σώμα μου φιλοξενεί μια νέα ζωή, η οποία πρέπει να τραφεί από μένα. Έρχομαι σπίτι και το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω για μισή ώρα αλλά εννοείται πως δεν έχω αυτή την επιλογή γιατί ο Π είναι γεμάτος ενέργεια και θέλει να παίζουμε, να τρέχουμε, να κάνουμε τούμπες, να διαβάζουμε βιβλία, κλπ, κλπ. Τι τραβάει μια μάνα! Σέρνομαι στην κυριολεξία. 
Το πρωί είναι το καλύτερο. Δεν έχω όρεξη για να βάλω τίποτα στο στόμα μου εχτός από τα μπισκότα digestive lights και ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Οι τροφές που θέλω να τρώω έχουν περιοριστεί κατά πολύ και μου έρχονται διάφορα πράγματα στο μυαλό, όπως προχτές τη νύχτα που ήθελα να φάω κρέπα με άσπρη-μαύρη σοκολάτα και μπισκότα. Εννοείται πως ο Θ πήγε και έφερε κρέπες να φάμε! 
Τρέμω μη πάρω πολλά κιλά! Ήδη έχω πάρει 1! Η αυτοσυγκράτηση μου μειώνεται αργά και σταθερά. Η κοιλιά μου έχει ήδη ξεπεταχτεί λίγο (πολύ πιο νωρίς από την προηγούμενη εγκυμοσύνη - αλλά απ' ότι ξέρω αυτό είναι φυσιολογικό.)
Οι ορμόνες κάνουν πάρτυ στο σώμα μου και μπορεί να κλάψω με το παραμικρό χαζό πράγμα όπως με ένα τραγούδι που θα ακούσω στο αυτοκίνητο! Είμαι όμως πολύ πιο ήρεμη, δεν εκνευρίζομαι με τίποτα, πράγμα πάλι λογικό αφού από την κούραση είμαι συνέχεια σε μια κατάσταση ημι-κώματος! Ο τρόπος που κινούμαι, σκέφτομαι, αντιδρώ έχει μπει σε αργή κίνηση. 
Α ναι και μόλις θυμήθηκα ότι σήμερα είναι τα γενέθλια μου! Γίνομαι 32 ολόκληρων χρόνων! Και το δώρο που θα κάνω στον εαυτό μου είναι μισή μέρα άδεια από τη δουλειά για να έρθω σπίτι να....ξαπλώσω και να ξεκουραστώ. Αυτό είναι το μοναδικό δώρο που έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή. Για απόψε έχουμε κάνει σχέδια να πάμε για φαγητό χωρίς το μωρό, θα έρθει μια φίλη μου για baby sitting - ελπίζω να πάει καλά!

ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Χαοτικές, Γρήγορες, Απρόβλεπτες, Δημιουργικές. 

Πριν γεννηθεί ο Π, πηγαίναμε κάθε Κυριακή τη Λάρνακα στις Φοινικούδες για παγωτό στο Haagen Dazs. Εχτές κάναμε το 'λάθος' να πιστέψουμε ότι μπορούμε να πάμε με τον Π στο ίδιο παλιό μας κυριακάτικο στέκι για παγωτό! Μέχρι να φύγουμε ήθελα να κλαίω από ντροπή. Ο Π άρχισε να περιφέρεται στο χώρο ανέμελος και να χαμογελάει στον κόσμο που καθόταν στα τραπέζια του. Δίπλα μας καθόταν ένα ζευγάρι με ένα σκυλάκι και ο Π έπαιξε λίγο με το σκυλάκι μέχρι που βαρέθηκε και αποφάσισε να πάει να αρπάξει ένα παιχνίδι από το καρότσι κάποιου άλλου παιδιού! Σηκώνομαι και το βάζω πίσω στη θέση του.
Στη συνέχεια έβγαλε όλες τις άσπρες διακοσμητικές πέτρες από τον ανθώνα του μαγαζιού και τις πετούσε παντού, έβαλε μια μέσα στο ποτήρι με το νερό και κάποιες μέσα στο τσαντάκι του Θ! Μετά έσπασε ένα τασάκι και όταν ήρθε ο υπεύθυνος να το μαζέψει του πρότεινα να το πληρώσουμε, κάτι που δεν δέχτηκε φυσικά αλλά μάζεψε τα υπόλοιπα γυάλινα πράγματα από το τραπέζι μας και από το διπλανό!! Στο μεταξύ ο Π έφαγε φρούτα και λίγο παγωτό. Όταν δεν είχε με κάτι άλλο να ασχοληθεί αποφάσισε να τρέξει προς τη θάλασσα (για να φτάσει εκεί έπρεπε να διασταυρώσει το δρόμο). Έτρεξε πίσω του ο Θ και τον έφερε πίσω. Μετά το έκανε άλλες 5 φορές, τη μια σηκώθηκε μια κοπέλα από τη θέση της και έτρεξε πίσω του γιατί υπολόγισε ότι δεν θα τον προλάβουμε! Πληρώσαμε στα πεταχτά αγνοώντας τα αστεία του προσωπικού για το σπασμένο τασάκι και αποφασίσαμε ότι ΔΕΝ θα ξαναπάμε εκεί, άσε που υποψιάζομαι ότι μας έχουν βάλει ήδη σε black list. Πήγαμε απέναντι στη θάλασσα και αφήσαμε το μικρό θηρίο ελεύθερο να παίξει στη φύση - το στοιχείο του! Η μαμά μου λέει ότι ο Π είναι των βουνών και των λαγγαδιών...και νομίζω ότι έχει δίκαιο. Όταν εξαντλήθηκε από το πολύ παιχνίδι, έκατσε στο καρότσι του και πήγαμε βόλτα στο λιμάνι. Μετά ακολούθησαν ορισμένες άλλες περιπέτειες μέχρι που η μέρα έφτασε στο τέλος της με τον Π να πηγαίνει στο κρεβάτι του στις 11 τη νύχτα!! (ρεκόρ).

7 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ

Μικρό μου, καινούριο μωράκι!

Αυτή είναι η εικόνα σου στις 7 εβδομάδες! Δεν ξέρω ακόμα αν είσαι κορίτσι ή αγόρι αλλά έχω ένα προαίσθημα... Θέλω να σου πω ότι σ' αγαπώ πολύ ήδη, παρόλο που δεν έχω χρόνο να σε σκεφτώ πολύ συχνά και τις περισσότερες ώρες τις περνάς απαρατήρητο στην κοιλιά μου. 

Σ' ευχαριστώ που κάνεις την εγκυμοσύνη μου εύκολη (μέχρι τώρα) και έχω ένα άλλο προαίσθημα που μου λέει ότι και όταν γεννηθείς πάλι τα πράγματα θα είναι εύκολα μαζί σου (σε αντίθεση με τον αδερφό σου που μαζί περάσαμε πολλά). 

Έρχεσαι σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας, γεμάτη αλλαγές, αλλά ακριβώς τώρα σε θέλαμε να φτάσεις γιατί πιστεύουμε ότι τώρα μπορούμε να σε δεχτούμε. Ίσως να επηρεάσουν και εσένα αυτές οι αλλαγές στο μέλλον αλλά σημασία έχει ότι θα είμαστε όλοι μαζί, αγαπημένοι και ευτυχισμένοι. 

Ο μπαμπάς σου λέει καμιά φορά ότι εσύ θα είσαι κάτι το διαφορετικό στην οικογένεια μας γιατί ο ίδιος,  αδερφός σου και εγώ, είμαστε όλοι πρωτότοκοι! Εσύ θα γεννηθείς έχοντας ήδη το μεγάλο σου αδερφό και εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι ευλογία γιατί θα έχεις τριπλή αγάπη και θα έχεις πολλά να μάθεις από αυτόν και θα έχεις παρέα από την πρώτη μέρα που θα γεννηθείς. 

Μόλις αρχίσαμε το ταξίδι μας μαζί, έχουμε ακόμα πολλά να περάσουμε και θα είμαστε μαζί, ενωμένοι. 

Σ' αγαπώ.

Έτσι ήταν η μαμά σου στις 7 εβδομάδες εγκυμοσύνης, με σχεδόν επίπεδη κοιλιά, πιο αδύνατη από ποτέ, 59 κιλά!

Και έτσι ήμουν στην εγκυμοσύνη του αδερφού σου, στις 10 εβδομάδες, τον Αύγουστο του 2012 (ήταν η πρώτη φωτογραφία που έβγαλα τότε στην εγκυμοσύνη). Το σοκαριστικό είναι ότι φοράω ακριβώς τα ίδια ρούχα με σήμερα (εντελώς τυχαία), έχω τα ίδια ανέμελα μαλλιά (συνήθως είναι ίσια) και μπορώ να πω ότι είμαι λιγότερο αδύνατη! Φυσικά όπως αποδεικνύει το σπίτι πίσω μου, ήμουν πολύ πιο χαλαρή, ξαπλωμένη στον καναπέ στο πράσινο σεντόνι για να μη ζεσταίνομαι και με το lap top δίπλα μου. Θυμάμαι ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση περνούσα ήδη την αποκόλληση πλακούντα που μου έτυχε την 8η εβδομάδα εγκυμοσύνης, αλλά και πάλι δεν έχασα το κουράγιο μου και άρχισα να φωτογραφίζω την εγκυμοσύνη μου. 

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ

Δεν έχω και πολλή όρεξη για να γράψω...δεν θέλω ακόμα να τα βγάλω από μέσα μου...τα επεξεργάζομαι. Αλλά δεν θα παρατήσω το μικρό μου blog τόσο εύκολα...όχι! Γενικώς βαριέμαι εύκολα τα πάντα! Δεν μου αρέσει να δεσμεύομαι και δυσκολεύομαι να παραμείνω συνεπής σε καταστάσεις στη ζωή μου. Βαριέμαι πανεύκολα. Το έχω πάθει με το χορό latin, το πλέξιμο, τα χειροποίητα κοσμήματα, τη ζωγραφική όχι δεν θα την παρατήσω ποτέ έστω και αν την κάνω πολύ σπάνια πια. Έχω ενθουσιαστεί με ανθρώπους στη ζωή μου και μετά τους παράτησα, είχα ιδέες τις οποίες μετά απέρριψα. Τρέμω τη δέσμευση. Αλλά δεν θα παρατήσω το blog. Μου αρέσει και ξέρω ότι θα το εκτιμήσω στο μέλλον. Το γεγονός ότι πολύ ελάχιστα δικά μου άτομα γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του blog μου δίνει άπλετη ελευθερία έκφρασης την οποία λατρεύω γιατί έχω το δικό μου μυστικό - δημόσιο χώρο! 

Το Σάββατο πήγαμε στη θάλασσα και το παπάκι πέρασε τέλεια. Αμέσως έτρεξε προς το νερό λες και βρισκόταν στο φυσικό του περιβάλλον. Την Κυριακή προγραμματίσαμε πάλι να πάμε στη θάλασσα αλλά το παπάκι μας τα χάλασε γιατί νύσταξε νωρίς (ως συνήθως). Έχω μια υποψία ότι αυτό το καλοκαίρι θα τη βγάλουμε στο σπίτι με τον Π να κοιμάται από τις 7!!! Τις φωτογραφίες του χωραφιού πιο πάνω τις έβγαλα αμέσως μόλις κοίμισα τον Π για να θυμάμαι πόσο φωτεινά ήταν έξω. 

Σήμερα ο Π χτύπησε στη τσουλήθρα στην παιδική χαρά που τον πήγε ο παππούς του. Χτύπησε πολύ.... Έχει μώλωπες στο κεφάλι, στο πρόσωπο και στον ώμο αλλά το πιο ανησυχητικό είναι η μυτούλα του η οποία πρήστηκε και έβγαλε αίμα. Αύριο πρωί πρωί έχουμε ραντεβού στην παιδίατρο. Εύχομαι όλα να πάνε καλά. Ήμουν χάλια όλο το απόγευμα. Ο Π ήταν ο συνηθισμένος καλός του εαυτός με γέλια και χαρές λες και δεν έγινε τίποτα. Το πρησμένο του προσωπάκι όμως δυσκόλευε το χαμόγελο του και αλλοίωνε τα χαρακτηριστικά του. 

Νομίζω ότι ο Π έχει αρχίσει να διανύει τα terrible twos. Έχει απίστευτο πείσμα και εκρήξεις θυμού. Πέφτει στο πάτωμα και κλαίει όταν δεν πάρει αυτό που θέλει. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ, δυσκολεύομαι να μην ενδίδω στις επιθυμίες του αν και ξέρω πως είναι λάθος να παίρνει πάντα ότι θέλει. Προσπαθώ να του αποσπώ την προσοχή με κάτι άλλο και συνήθως τα καταφέρνω. Είναι ατρόμητος, ο Θ λέει ότι είναι άγριος. Δεν έχει το αίσθημα του φόβου. Παρατηρούσαμε τα υπόλοιπα παιδάκια στη θάλασσα τα οποία έπαιζαν σε απόσταση το πολύ 5 μέτρων από τους γονείς τους. Ο Π...φεύγει και χάνεται.....και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να τρέξουμε πίσω του. Τον βάζουμε στην καρέκλα να φάει και κατεβαίνει και κάθεται στο πάτωμα και όταν προσπαθήσουμε να τον σηκώσουμε φωνάζει και τεντώνεται. Μετά βάζει το κεφάλι του στο πάτωμα και λέει 'μπα' 'μπα' (=τούμπα). Ναι μας κοιτάνε παράξενα αλλά δεν με νοιάζει. Κάνω πολύ πιο σκληρή δουλειά από αυτούς. Έχω απλά ένα έντονο παιδί. Πήρε από μένα και τον μπαμπά του. Ο μπαμπάς του προσπάθησε να σκοτώσει τη δασκάλα του στο νηπιαγωγείο με ένα παιδικό τόξο, για το όνομα του θεού! Πήδηξε από ψηλά πάνω σε ένα συμμαθητή του, πάλι για να τον σκοτώσει. Όταν τον έπαιρνε η γιαγιά του στην εκκλησία όταν ήταν μικρούλης, έριξε μπουνιά στην κοιλιά μιας γιαγιάς γιατί ήταν πολύ κοντά στο πρόσωπο του.

Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στην εγκυμοσύνη μου. Με τον Π, η εγκυμοσύνη μου ήταν ότι σκεφτόμουν μέρα νύχτα. Τώρα δεν έχω χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι είμαι έγκυος.  Το μόνο που τρέμω είναι να μην ξεφύγω με τα κιλά. Στην προηγούμενη μου εγκυμοσύνη πήρα 22 κιλά και προς το τέλος της δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από τον καναπέ χωρίς τη βοήθεια του Θ. Δεν έχω την επιλογή να το πάθω αυτό, έχω τον Π. Σήμερα πήγα στο διαιτολόγο και μου αύξησε τις θερμίδες της δίαιτας, αλλά θα συνεχίσω να ακολουθώ πρόγραμμα διατροφής. Αν δεν έχω κάποιον να με ελέγχει, ξεφεύγω, δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Είμαι απειθάρχητη. 

Εύχομαι όλα να πάνε καλά....γενικά...

ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ

Δεν έχω γράψει για αρκετό καιρό σε αυτό το μικρό μου blog, το μικρό μου προσωπικό (όχι και τόσο) ημερολόγιο. Ο λόγος που δεν έγραψα είναι ότι για το μόνο πράγμα που ήθελα να γράψω ήταν αυτή η μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου αλλά για κάποιο λόγο δεν ήθελα ακόμη να το γράψω μήπως και κάτι πάει στραβά. Δεν μπορώ όμως να υποκρίνομαι στον ίδιο μου τον εαυτό και να προσπαθώ να στύψω το μυαλό μου να σκεφτώ κάτι άλλο να γράψω από αυτό που έχω πραγματικά στο κεφάλι μου. Έτσι αποφάσισα να το γράψω και αν κάτι πάει στραβά....θα το αντιμετωπίσω. Είμαι έγκυος λοιπόν, 6 εβδομάδων! Δεν έχουμε ακούσει ακόμη την καρδούλα του μωρού, τόσο νωρίς είναι, δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει μωρό, αλλά σίγουρα έχει δημιουργηθεί ο αμνιακός σάκος, τον έχουμε δει στο υπερηχογράφημα. Μου εξήγησε ο γιατρός ότι πρώτα δημιουργείται το σπίτι που θα φιλοξενήσει το μωρό και μετά το ίδιο το μωρό. Την Παρασκευή έχω πάλι ραντεβού και αν όλα πάνε καλά θα ακούσουμε την καρδούλα του. 

Δεν προσπαθήσαμε και πολύ για αυτή την εγκυμοσύνη, ήρθε με τη μια, αυτό ήταν η έκπληξη γιατί ο Π άργησε λίγο να έρθει. Οι αλλαγές στο σώμα μου φάνηκαν πολύ γρήγορα, τις νιώθω φυσικά μόνο εγώ! Απίστευτη υπνηλία, ζαλάδες και ναυτία. Το πρωί είμαι χάλια, δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν μπορώ να φάω τίποτα το πρωί αλλά ότι και να φάω στη συνέχεια της ημέρας έχω αναγούλες για την επόμενη μια ώρα. Είχα ξεχάσει αυτό το κομμάτι της εγκυμοσύνης το οποίο πέρασα ξανά με τον Π αλλά τώρα υπάρχει μια διαφορά! Δεν μπορώ να ξαπλώνω στο κρεβάτι με τις ώρες και να κοιμάμαι. Όσο και να νυστάζω, όσο κουρασμένη και να είμαι, είμαι αναγκασμένη να σηκωθώ πάνω και να φροντίσω τον Π. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν πρέπει να σηκώνω καθόλου βάρη. ΚΑΘΟΛΟΥ. Αυτό δεν ήταν θέμα στην προηγούμενη εγκυμοσύνη. Τώρα όμως έχω ένα μωρό, το οποίο με χρειάζεται. Δεν έχουμε ασανσέρ και μένουμε στον πρώτο όροφο. Εγώ ανεβοκατεβάζω τον Π στο αυτοκίνητο. Είναι αναπόφευκτο ότι θα σηκώνω βάρη. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. 

Το μαγικό - καρμικό στοιχείο της υπόθεσης είναι η πιθανή ημερομηνία γέννησης του μωρού που έβγαλε το μηχάνημα βάση της ημερομηνίας σύλληψης. 6 Φεβρουαρίου 2015. Ανατρίχιασα.

6 Φεβρουαρίου 2008 είναι η μέρα που γνώρισα τον Θ, είναι η μέρα που γιορτάζουμε την επέτειο μας. Πάντα το έλεγα (το έχω γράψει και εδώ) ότι ο Φεβρουάριος είναι για μένα μυστήριος μήνας, μαγευτικός. Συμβαίνουν πράγματα για μένα και τον Θ τον Φεβρουάριο! 

Υπάρχει ακόμα μια τεράστια εξέλιξη στη ζωή μας την οποία δεν θέλω ακόμα να μοιραστώ, ίσως γιατί δεν θέλω ακόμα να την πιστέψω εγώ η ίδια, ίσως γιατί ακόμα προσπαθώ να την επεξεργαστώ και να συνειδητοποιήσω ότι θα γίνει πραγματικότητα. 

Προς το παρόν...περιμένω να ξυπνήσει το παπάκι μου και να επιστρέψει ο άντρας μου σπίτι από τον κουρέα του για να πάμε στη θάλασσα... Life goes on...

15 ΜΗΝΕΣ ΜΑΖΙ

 
   Σήμερα θυμήθηκα ότι το παπάκι μας κλείνει 15 μήνες ζωής. Είμαι όμως πολύ κουρασμένη μέχρι και για να ανοίξω το  computer και έτσι γράφω αυτό το κείμενο από το κινητό μου, πράγμα που με δυσκολεύει απίστευτα. Σήμερα πήγαμε βόλτα στη Λήδρας και ο μικρός Π έπαιξε με τη ψυχή του. Ενθουσιάστηκε με τα πουλιά και μας έλεγε συνέχεια την καινούργια αγαπημένη του λέξη "πουιιιιί". Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα λόγω κούρασης αλλά ήθελα να προλάβω να πω κάτι στις 8 του μήνα. Θα τα αναλύσω όλα σε επόμενο post. Τον αγαπάμε περισσότερο κάθε μέρα που περνά. 

ΑΜΜΟΔΟΧΟΣ

Ξέρω ότι είπα ότι δεν θα ξαναπάρω το μικρό ζιζάνιο στο mall, αλλά σαν όλες τις άλλες προκλήσεις της ζωής, δεν κατάφερα να μην ενδώσω . Το έχω αυτό, όταν με φοβίζει κάτι, με πιάνει ένας ψυχαναγκασμός που με ωθεί να πέσω με τα μούτρα σε αυτό που φοβάμαι και να το κατακτήσω, αλλιώς νιώθω ανεκπλήρωτη. Έτσι, πήρα το μικρό αλητάκι στο mall (με μια φίλη μου βέβαια - καινούρια φίλη - πως αλλάζουν τα πράγματα όταν κάνεις μωρό....έχεις ανάγκη από φίλες που αποδέχονται το ρόλο σου ως μαμά και δεν απαιτούν να τον παρατήσεις - μαζί με το μωρό σου!). Πήραμε αυτή την αμμοδόχο, την οποία ο Π εννοείτε ότι ΛΑΤΡΕΨΕ! Δεν πίστευε στην τύχη του μόλις τον έβαλα μπροστά στην άμμο και το νερό, ήταν σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα! Έχουμε κι άλλα σχέδια για τον μικρό μας Π, να φτιάξουμε το roof garden και να βάλουμε κι άλλα παιχνίδια. 

Περιστατικό: Ο Π περνάει μπροστά από ένα κοριτσάκι αρκετά μεγαλύτερο και της αρπάζει το παιχνίδι που κρατούσε στα χέρια της (δικαιολογία: έχουμε το ίδιο παιχνίδι στο σπίτι). Το κοριτσάκι μένει στήλη άλατος και η μητέρα της την προτρέπει να τρέξει και να διεκδικήσει το παιχνίδι της (σωστή), αλλά η μικρή δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ο Π πάει κοντά της, της προσφέρει το παιχνίδι και πριν προλάβει να το πάρει, το ξανατραβάει μακριά της γελώντας! Μετά το πετάει μακριά. Το παίρνω και το δίνω στο κοριτσάκι. Ηθικό δίδαγμα: έχουμε ξεφύγει....δεν συμμαζευόμαστε...

Συζήτηση: Εγώ στον Θ: Φοβάμαι πολύ στην σκέψη να φύγεις στο εξωτερικό για δουλειά, τρέμω!

Θ: τον Π?

Εγώ: Ναι.

Θ: Καλά κάνεις και φοβάσαι! 

Oh yeah! 

ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗΡΑΔΑ

Τον τελευταίο καιρό, ότι και να επιχειρήσουμε να κάνουμε μαζί με τον Π, καταλήγει επεισοδιακό. Μια απλή βόλτα στο mall, στο πάρκο, μια επίσκεψη στη γιαγιά του, μια βόλτα με το ποδηλατάκι του... όλα καταλήγουν σε εφιάλτη! Δεν ήταν ποτέ το μωρό που εύκολα μπορούσες να το κάνεις ότι θέλεις, αλλά τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Έχει μεγαλώσει, έχει δυναμώσει, έχει αποκτήσει ακόμα πιο δυναμική προσωπικότητα και του αρέσει να παίρνει αυτό που θέλει. Δεν του αρέσει καθόλου να του αλλάζεις τα σχέδια του.

Μια βόλτα στο supermarket θα καταλήξει σε θερμό επεισόδιο. Στον Π δεν αρέσει να κάθεται στο καρότσι του supermarket. Θέλει να κυκλοφορεί (=τρέχει) ελεύθερος στους διαδρόμους, να πιάνει ότι του τραβήξει την προσοχή, να το ρίξει κάτω, να το δοκιμάσει, να το αρπάξει και να τρέχει με αυτό μέχρι να το βαρεθεί. Το αγαπημένο μπουσουλητό μπορεί να κάνει την εμφάνιση του ανα πάσα στιγμή και δεν συμμαζεύεται με Τ.Ι.Π.Ο.Τ.Α. Στο τέλος καταλήγουμε να φεύγουμε από την έξοδο με τον Π να φωνάζει εκνευρισμένος που τον βγάλαμε έξω με το ζόρι.

Μια βόλτα στο mall το ίδιο! Τρέχει και χάνεται μακριά μας, ούτε που γυρίζει πίσω να δει που είμαστε. Να κάτσουμε για καφέ? Χαχα! Black humor! Να μπούμε σε κατάστημα για να του πάρουμε παπούτσια ή ρούχα? Χαχαχα! Think again! Να κάνουμε μια χαλαρή βόλτα με τον Π στο καρότσι του? Not in this life!

Φτάνουμε σπίτι, στις 4 το απόγευμα, μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά και το μόνο που θέλω είναι να μπω στο σπίτι, να βγάλω τα παπούτσια και τα ρούχα μου και να χαλαρώσω (λέμε τώρα!) στον σπιτάκι μου. Ο Π όμως έχει άλλα σχέδια!!! Τον βγάζω από το αυτοκίνητο και σκύβει προς το πάτωμα με τα χέρια απλωμένα, έτοιμος για βουτιά. Τον αφήνω κάτω. Τρέχει προς το δρόμο, φτάνει στο τέλος του δρόμου και θέλει να τον σηκώσω (για να πάμε πιο γρήγορα). Ξέρω τι έχει στο μυαλό του. Μου δείχνει το δρόμο προς την παιδική χαρά. Είναι 4 το απόγευμα, ο ήλιος πάνω από το κεφάλι μας, Ιούνιος, 30 βαθμοί κελσίου. Φτάνουμε. Κάνει 15 φορές τσουλήθρα και μετά θέλει να ανακατεύει μέσα στα χώματα. Ούτε και εγώ δεν ξέρω πως τα καταφέρνουμε να φύγουμε και να φτάσουμε σπίτι στο τέλος!

Θέλει να βγει έξω στο μπαλκόνι. Ανεβαίνει στον καναπέ και γαντζώνεται στα κάγκελα. Σκαρφαλώνει και μου δείχνει κάτι και γκρινιάζει. Δεν ξέρω τι δείχνει, δεν ξέρω τι θέλει! Να πηδήξει κάτω? Τον τραβάω και μένει με τα χέρια κολλημένα στα κάγκελα να τσιρίζει.

Είμαστε στη γιαγιά του το πρωί και έχω λίγο χρόνο πριν τη δουλειά γιαυτό τον βάζω μέσα στο ποδηλατάκι του για να πάμε μια βόλτα μέχρι το σχολείο να δούμε τα παιδάκια. Ο ίδιος όμως θέλει να πάει στο χωράφι να ανακατέψει τα χώματα. Καταλήγουμε να επιστρέφουμε στο σπίτι με τον Π κρεμασμένο από το ποδήλατο προς το δρόμο και να προσπαθεί να πέσει κάτω.

Πάμε σε ένα κατάστημα για να αγοράσουμε ομπρέλα για το roof garden. Να μην τα πολυλογώ, ούτε που καν καταφέρνουμε να τις δούμε καλά καλά. Κάνουμε σκηνές στο κατάστημα και μας βλέπει όλος ο κόσμος.

Πάμε στην άλλη του γιαγιά, τη μαμά του Θ, για φαγητό, με άλλους καλεσμένους και μένουν όλοι με το στόμα ανοιχτό! 'Πως τα βγάζετε πέρα μαζί του?'. Ανεβοκατεβαίνει τα σκαλία για 40 φορές. Έχει τόση αυτοπεποίθηση που καταφέρνει να κάνει ένα κοριτσάκι 4 χρονών να τον ακολουθεί στα επικίνδυνα παιχνίδια / extreme sports του και να μιλάει την ακαταλαβίστικη γλώσσα του για να μπορέσουν αν επικοινωνήσουν. Προσπαθεί να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει, να τον πιάσει από το χέρι αλλά....δεν τον ξέρει καλά. Την σπρώχνει με δύναμη και τρέχει μακριά. Δεν θέλει τρυφερότητες αυτό το παιδί, δεν τα πάει καλά με την οικειότητα.

Είμαι στο νεροχύτη της κουζίνας και πλένω κάτι. Έρχεται πίσω μου και με τραβάει από τα ρούχα για να σταματήσω και να του δώσω σημασία. Μου τραβάει το παντελόνι μου και καταφέρνει να το κατεβάσει και μετά αρπάζει το εσσώρουχο μου! Πως μπόρεσα να τολμήσω να ασχοληθώ με κάτι άλλο?

Η ώρα του φαγητού!!...ποια? Η ώρα για σκαρφάλωμα εννοεί! Σηκώνεται μέσα στο καρεκλάκι του και προσπαθεί να πηδήξει κάτω ή στο τραπέζι δίπλα του ή στον πάγκο. Οικογενειακές ζεστές στιγμές στο τραπέζι της κουζίνας για γεύμα? ΧΑΧΑ! Μόνο στην τηλεόραση!

Και η λίστα είναι ατέλειωτη.... Μερικές φορές τον φοβάμαι...φοβάμαι να πάω κάπου μόνη μου μαζί του γιατί δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα. Ποιά είναι η λύση? Ψάχνω τη λύση... Τα εμπορικά καταστήματα είναι Χ στη λίστα μας πια. Το ίδιο και τα supermarket. Να ακυρώσω και τα πάρκα? Δεν θέλω να του το κάνω αυτό, του αρέσει τόσο πολύ η φύση. Τι να κάνω δεν ξέρω....δεν έχω την απάντηση. Απλά κλείνω τα μάτια μου και παρακαλώ το θεό όταν τα ανοίξω να έχει μεγαλώσει και ξεπεράσει αυτή τη φάση αγριότητας. Ή μήπως θα γίνεται χειρότερο? Δεν έχω ιδέα, δεν μπορώ να ξέρω το μέλλον. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι εξαντλημένη! Πόσο χαίρομαι που κοιμάται στις 7 το απόγευμα! Δεν είναι παράξενο με τόση ενέργεια που καταναλώνει το ότι πάει στο κρεβάτι όταν ακόμα ο ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό, ενώ έχει χτυπήσει και ένα 3ωρο ύπνο το μεσημέρι. Η ζωή μας είναι ένα hard rock τραγούδι.