Τα Νέα από τη Δίαιτα

Λοιπόν, λοιπόν.....έχω φτάσει αισίως στα 59,4 κιλά! Με κόπο και πείνα. Όχι ακριβώς δηλαδή γιατί αν ακολουθούσα τη δίαιτα ακριβώς όπως τη γράφει στο χαρτί, θα είχα ήδη φτάσει στο στόχο μου ο οποίος είναι τα 57 κιλά. To σώμα μου φαινομενικά έχει επιστρέψει στην παλιά του μορφή, φοράω όλα μου τα παλιά ρούχα και νιώθω και πάλι ανάλαφρη και υγιής. 

Όμως...εγώ που γνωρίζω το σώμα μου, ξέρω πως μετά τη γέννα το δέρμα στην κοιλιά μου έχει χαλαρώσει και πως το στήθος μου μετά το θηλασμό δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Το σημείο της τομής της καισαρικής ακόμα με τραβάει και το δέρμα της κοιλιάς μου γύρω από αυτό είναι ακόμα μουδιασμένο και το νιώθω κάπως σαν...νεκρό. Το τίμημα της εγκυμοσύνης, φαντάζομαι, και των 22 κιλών που βάρυναν το σώμα μου. 

Χαλάω συνέχεια τη δίαιτα όπως για παράδειγμα απόψε που έφαγα δύο κομμάτια πίτσα τα οποία με φούσκωσαν σαν μπαλόνι. Αυτό είναι καλό σε σχέση με τα 4-5 κομμάτια που έτρωγα παλιά για να χορτάσω. Μου έχει γίνει τρόπος ζωής όμως ο Χρυσός Κανόνας των 3 Ωρών. Δεν τρώω τίποτα πριν τις 3 ώρες, αλλά ξέρω πάντα τι ώρα ήταν η τελευταία φορά που έφαγα κάτι και δεν αφήνω να περάσουν οι 3 ώρες μέχρι να φάω κάτι άλλο. Το φρούτο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου, το ίδιο και οι μικρές μερίδες φαγητού χωρίς λάδι. Νιώθω απίστευτη ευεξία η οποία προκύπτει από τα φαγητά που τρώω. Τα ωμά λαχανικά και τα φρούτα είναι απαραίτητα για το σώμα μας γιατί από αυτά γίνεται η αργή απορρόφηση υγρών, κάτι που γίνεται δυσκολότερα με το νερό που πίνουμε. Είμαστε ότι τρώμε και η σωστή διατροφή μπορεί να μας κρατήσει μακριά από φάρμακα, αρρώστιες, πρόωρη γήρανση, ακόμη και κατάθλιψη. Θα ήθελα να είχα τη δύναμη να γίνω χορτοφάγος, να είχα την ώρα να το οργανώσω, και να το κάνω πραγματικότητα. Έχω κάνει πολύ κακή διατροφή στο παρελθόν, κατανάλωσα απίστευτες ποσότητες junk food και έχω χάσει απότομα κιλά με δίαιτες - αστραπή, καταστροφικές για την υγεία. 

Είμαι ευγνώμων για τον διατροφολόγο μας, που μπήκε στη ζωή μου και μου δίδαξε τον τρόπο να αγαπώ το φαγητό και το σώμα μου, να μπορώ να φτάσω στα επιθυμητά κιλά χωρίς πείνα, αλλά με τον υπέροχο τρόπο που το έχω κάνει μέχρι τώρα. Συνεχίζω...

Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος...

Έχω δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Μια για την ώρα της δουλειάς και μια για όλες τις υπόλοιπες ώρες. Μάλλον, είναι δύο διαφορετικές πλευρές της ίδιας προσωπικότητας τις οποίες αναγκάστηκα να αναπτύξω μέσα από τις συνθήκες που ζω. Και είναι δύο ακραίες πλευρές...τις οποίες προσπαθώ να φέρω σε μια αρμονία, να τις ισορροπήσω και να τις συγχωνεύσω, να τις κάνω κράμα του ίδιου μου του εαυτού. Αλλά μερικές φορές δεν με αναγνωρίζω, δεν θέλω να ταυτίζομαι με την άσχημη μου πλευρά. Η άσχημη πλευρά μου βγαίνει στην επιφάνεια την ώρα της δουλειάς. Ανταγωνισμός, ζήλια, κακία, αντιπαλότητα, ένταση, πίεση, ψυχρότητα, κριτική και τυπικότητα είναι αυτά που έχω να αντιμετωπίσω καθημερινά. Εκμετάλλευση. Για να καταφέρω να επιβιώσω με αξιοπρέπεια πρέπει να δείξω τη σκληρή μου πλευρά. Βρίσκομαι στη θέση να παλεύω για το δικαίωμα της αυτονομίας μου κάθε ώρα που περνά. Μπορεί να ακούγεται ακραίο αλλά έτσι ακριβώς είναι. Κι εγώ γίνομαι άκαμπτη και αποστασιοποιημένη. Αν τύχει και ανοίξω τυχαία μια φωτογραφία του Π στο κινητό μου, ένας κόμπος έρχεται στο στομάχι μου που θα καταλήξει σε δάκρυα. Είναι ένα πεδίο μάχης. Αλλά δεν θέλω να παλέψω...δεν έχω δύναμη...μάλλον δεν έχω διάθεση, δεν θέλω. Συγκρατώ την ενέργεια μου να μην εξανεμιστεί όλη, πρέπει να την κρατήσω γιατί έχω αλλού να τη δώσω. Κάνω πως δεν ακούω, πως δεν βλέπω, σκέφτομαι άλλα πράγματα. 

Μετά είμαι γλυκιά. Έχω χαμόγελα και αγάπη. Παίζω στο χαλί και σηκώνω το μωρό μου ψηλά και του δαγκώνω το λαιμουδάκι του και αυτό γελάει από ευτυχία. Μιλάμε μωρουδίστικα και όταν κάνει σκανδαλιές του λέω 'bad baby' και αυτός λέει 'μπαπ'. Τον αγκαλιάζω σφιχτά και αυτός κολλάει το κεφαλάκι του στο δικό μου. Του φιλάω το γυμνό του ποδαράκι, του λέω 'πόδι' και αυτός το σηκώνει ψηλά. Του τραγουδάω ότι τραγούδι μου έρθει στο μυαλό και αυτός χορεύει και γελάει. Πατάει το κουμπί στο παιχνίδι του και περιμένει να αρχίσω να τραγουδάω το abc και μόλις τελειώσει το τραγούδι χτυπάει παλαμάκια. Παίζω μπάλα μαζί με τον μπαμπά του μέσα στο σπίτι, ξαπλώνουμε όλοι μαζί στο κρεβάτι μετά τη θάλασσα και μας παίρνει ο ύπνος από τις 8, με τα σώματα μας μπερδεμένα το ένα μέσα στο άλλο. Κάνω όνειρα, σχέδια, δημιουργώ, κάνω κούνια στην παιδική χαρά όταν ο Θ σπρώχνει τον Π στη διπλανή κούνια και γελάμε...γελάμε όλοι μαζί. Είμαι ευγενική με τον κόσμο, έχω θετική ενέργεια και μιλάμε με άγνωστους, μας λένε για τα δικά τους παιδάκια, παίζουν με το δικό μας παιδάκι, κάνουν μπάλες από άμμο για τον Π... 

Δεν ξέρω τι θέλω να πω με όλα αυτά...μπήκα σε ένα κόσμο παράξενο και πρέπει να παίξω με τους κανόνες του. Αλλά έχω και ένα δικό μου κόσμο, πιο μικρό, στον οποίο εγώ βάζω τους κανόνες και παίζω με δικούς μου όρους και εκεί μπορώ να είναι ήρεμη και δυνατή. 

Κυριακές

Μικρέ μου γκάνγκστερ

Είσαι ένα μικρό γκανγκστεράκι. Δεν έχεις αφήσει γλάστρα για γλάστρα, χώμα για χώμα. 
Πάμε σε πάρτυ και όλοι μένουν άφωνοι μαζί σου, με την ενέργεια σου, με το ότι δεν σταματάς ποτέ, μα ποτέ. Μιλάς συνέχεια, λες τα δικά σου. Η πρώτη λέξη που είπες είναι 'γατάκι' (εχτός το μαμα και γιαγια).  Δεν σε φτάνει κανείς, δεν σε πιάνει κανείς. Είναι απίστευτο το ότι έχεις τόσο έντονη προσωπικότητα από τόσο μικρός. Λυπάμαι τη δασκάλα που θα έχεις όταν πας σχολείο. Έχω μια μικρή υποψία ότι θα μας κάνει παράπονα. Όταν σκεφτώ τον μπαμπά σου και εμένα μαζί....δεν είναι και τόσο παράξενο το ότι είσαι αυτός που είσαι. Πως δεν το είχα σκεφτεί πριν γεννηθείς, δεν ήμουν προετοιμασμένη για τον τυφώνα 'Π'. Έπρεπε να το περιμένω...ήταν τόσο προφανές! 
Έχεις γλυκιά πλευρά την οποία φανερώνεις μόνο σε μένα. Σήμερα όταν πήγα να σε πάρω από τη γιαγιά σου, σε σήκωσα ψηλά και κόλλησες το προσωπάκι σου στο δικό μου και έμεινες εκεί για αρκετή ώρα...τόσο τρυφερός. Σ΄ευχαριστώ γι΄αυτό που κάνεις, είναι οξυγόνο για μένα. 
Μας βλέπεις που καθόμαστε στην καρέκλα και αποφασίζεις να ανέβεις κι εσύ. Ανεβαίνεις μόνος σου και κάθεσαι και εμείς αρχίζουμε να μετράμε πόσα δευτερόλεπτα θα παραμείνεις ακίνητος. Ένα...δύο...έχεις ήδη φύγει. Εξαντλείσαι και πας για ύπνο νωρίς. Σήμερα δούλευα μέχρι αργά και δεν σε πρόλαβα πριν κοιμηθείς. Νιώθω τόσο άσχημα. 
Θυμάμαι πριν γεννηθείς, όταν ήμουν ακόμη έγκυος, βρεθήκαμε με ένα ζευγάρι με δύο παιδιά, σε ένα συγγενικό σπίτι. Μου είπαν ότι περνάνε τόσο ωραία τώρα που έχουν παιδιά που δεν μπορούν καν να θυμηθούν πως περνούσαν και τι έκαναν μόνοι τους πριν έρθουν τα παιδιά. Το άκουσα τόσο παράξενο αυτό που είπαν και δεν μπόρεσα να το ξεχάσω. Σήμερα, 13 μήνες μετά τη γέννηση σου, ακόμη το θεωρώ παράξενο. Ναι υπάρχουν στιγμές που αναπολώ την παλιά μου ζωή, την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας χρόνου, χώρου και κινήσεων. Πιστεύω ότι περνούσα τέλεια πριν γεννηθείς, απολάμβανα τις στιγμές και ήμουν πιο...παρούσα σε όλα όσα γινόντουσαν γύρω μου και δεν πιστεύω ότι η ζωή μου δεν είχε νόημα. Αλλά...δεν θα πήγαινα ποτέ πίσω στην παλιά μου ζωή. Είχε φτάσει σε ένα κορεσμό, τα εξάντλησα όλα.  Ναι είχε στιγμές όμορφες αλλά...τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί σου. 
You rock my world, μικρέ καταληψία. 

Όσο εσύ κοιμάσαι...

Μικρέ μου σίφουνα

Ίσως κάποιος να σκέφτεται ότι την ώρα που εσύ παίρνεις τον μεσημεριανό σου ύπνο, εμείς θα έπρεπε να ξεκουραζόμαστε. Να κοιμόμαστε μαζί σου ή να ξαπλώνουμε στον καναπέ. Αν το κάνουμε αυτό όμως σημαίνει ότι θα ξεκουραζόμαστε μέσα σε ένα σπίτι το οποίο είναι κάπως έτσι:

Αν όμως μόλις κοιμηθείς πιάσουμε δουλειά, μέχρι να ξυπνήσεις θα βρεις το σπίτι ως δια μαγείας............

ΈΤΣΙ!!!!!

Astrology Session

Σε αυτό το μικρό μου ημερολόγιο καταγράφω τη ζωή μας, τα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα που θέλω να κρατήσω ζωντανά μέσα από αναμνήσεις και φωτογραφίες. Και λατρεύω αυτό το χώρο που έχω, λατρεύω τη στιγμή που θα μου έρθει κάτι να γράψω, θα καθίσω μόνη μου με τον καφέ μου μπροστά στο laptop, θα διαλέξω τις φωτογραφίες και θα ξεδιπλώσω αυτό που έχω μέσα μου, θα βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και θα καθαρίσω το μυαλό μου. Πάντα μου άρεσε να γράφω, από μικρή. Είχα πάντα ιδέες να αναπτύξω και πάντα τα κατάφερνα καλύτερα στο γραπτό λόγο. Νιώθω ότι το μυαλό μου δουλεύει ασταμάτητα, δεν σταματά ποτέ να σκέφτεται, να επεξεργάζεται, να αναλύει με αποτέλεσμα την υπερένταση. Το γράψιμο όμως πάντα μου καθάριζε το μυαλό. Τις τελευταίες δύο μέρες με απασχολεί μια επίσκεψη μου έκανα στην αστρολόγο. Έχω κάνει πολλές φορές τους αστρολογικούς μας χάρτες στο internet και ξέρω που βρίσκονται οι πλανήτες μας αλλά τα πράγματα που διαβάζω είναι αντιφατικά. Πριν 3 χρόνια ξαναεπισκέφθηκα την ίδια αστρολόγο και τώρα που γεννήθηκε ο Π αποφάσισα να ξαναπάω. 
Δεν μου είπε κάτι που δεν ξέρω ήδη. Ο χαρακτήρας που μου περίγραψε για τον Π είναι αυτός που ήδη έχω αντιληφθεί οτι έχει. Οι καταστάσεις στις ζωές μας που περίγραψε είναι ακριβώς αυτές που ισχύουν. Αυτό με συγκλονίζει. Πως γίνεται να είναι όλα γραμμένα κάπου εκεί ψηλά... Έχω ερωτήματα. Γεννήθηκα τη συγκεκριμένη μέρα επειδή έτσι έπρεπε να είμαι ή επειδή έτυχε να γεννηθώ εκείνη την ημέρα είμαι έτσι όπως είμαι....

Ξεκινήσαμε πρωί Μεγάλου Σαββάτου με τη Ρ για Λεμεσό. Εκεί μένει η αστρολόγος. Η μέρα ήταν πολύ βροχερή και σκοτεινή αλλά μου αρέσουν τέτοιες μέρες. Μου αρέσουν τα road trips. Σε 40 λεπτά φτάσαμε ήδη Λεμεσό και με ευκολία βρήκαμε το σπίτι της. Ήταν ένα ημιυπόγειο, παλιό, χτίσμα του '80 υπολογίζω. Έξω είχε πήλινες γλάστρες με εποχιακά λουλούδια. Δεν απάντησε στο κινητό της και έτσι χτυπήσαμε το κουδούνι. Μας άνοιξε με το αποκαλυπτικό της νυχτικό, σαστισμένη που μας είδε, μας έβαλε να καθίσουμε στον καναπέ και εξαφανίστηκε. Το σκυλάκι της γάβγισε στην αρχή αλλά μετά ησύχασε. Με ένα βλέμμα που έριξα στο χώρο παρατήρησα ότι το σπίτι είναι παραφορτωμένο με διάφορα έπιπλα και αντικείμενα. Σαβούρα όπως λέει και ο Θ. Πολλά πράγματα στοιβαγμένα. Μου κόπηκε η αναπνοή, δεν μπορώ τέτοιους χώρους, χρειάζομαι ανοιχτούς χώρους με αέρα, αποφορτισμένους από πολλά πράγματα για να μπορώ να αναπνέω. Το βλέμμα μου δεν ήξερε που να εστιάσει, προσπαθούσα να επεξεργαστώ τις πληροφορίες. Κάνει την επανεμφάνιση της, ανοίγει το τετράδιο της και μου λέει ότι ήρθα μια ώρα νωρίτερα, το ραντεβού μας ήταν στις 11. Ίσως να είναι και έτσι, δεν ξέρω, δεν τα πάω καλά με τις ώρες και δεν το είχα σημειώσει. Όπως και να 'χει απολογήθηκε που την βρήκαμε απροετοίμαστη, απολογήθηκα κι εγώ και περάσαμε μέσα σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι με 2 υπολογιστές και πάρα πολλά βιβλία αστρολογίας. Το σκυλάκι ξάπλωσε δίπλα μου και παρέμεινε εκεί καθ όλη την επίσκεψη. Ζήτησε τις ημερομηνίες και ώρες γέννησης μας, του Π, του Θ και τη δική μου. Και άρχισε η ανάλυση. 

Πρώτα μίλησε για μένα, με πολύ μικρό ενδιαφέρον γιατί την προσοχή της τράβηξε ο χάρτης του Θ. Μου είπε ότι παίρνω τα πράγματα πολύ στα σοβαρά με αποτέλεσμα αυτό να μου προκαλεί άγχος και στεναχώρια, γιαυτό δεν πρέπει να δίνω τόση πολλή σημασία σε κάτι που μου λένε ή γίνεται γύρω μου. Με απλά λόγια να χαλαρώσω. Όντως τον τελευταίο καιρό είμαι στην πρίζα και δεν δέχομαι μύγα στο σπαθί μου.

Για τον Θ μίλησε ιδιαίτερα για την παιδική του ηλικία, η οποία δεν ήταν και από τις πιο εύκολες αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτό το θέμα. Είναι πράγματα που ήδη γνωρίζω και είναι προσωπικά του βιώματα. 

Ο χάρτης μου με τον χάρτη του Θ είναι παρόμοιοι. Έχουμε πλανήτες στα ίδια ζώδια και αυτό μας κάνει meant to be together, με αγάπη βαθιά και διαρκή. Το ότι έχουμε παρόμοιους χάρτες, μας κάνει να περνάμε τις ίδιες καταστάσεις στη ζωή. Και αυτή τη στιγμή περνάμε και οι δύο δυσκολίες στον εργασιακό μας χώρο. Δυστυχώς, έτσι είναι... Έχουμε και οι δύο κάποιον μεγαλύτερο άνθρωπο μέσα στον προσωπικό μας χώρο εργασίας ο οποίος μας δημιουργεί άγχος και ένταση. Ερχόμαστε σπίτι κουρασμένοι ψυχικά και η επικοινωνία μεταξύ μας μπλοκάρεται. Όμως, λέει, γύρω στον Ιούνιο με Ιούλιο ο Θ θα έχει μια πρόταση για δουλειά η οποία θα τον βοηθήσει να απομακρυνθεί από αυτό το άτομο. Υπάρχει όντως μια πρόταση στην πραγματικότητα αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένη. Και αυτή η πρόταση αφορά το εξωτερικό. 

Μετά περάσαμε στον μικρό Π!!! Το τρελό, μικρό μου παπί. Βάση χάρτη, πάντα, ο Π είναι δυνατό μωρό. Με έντονη προσωπικότητα, χαρακτήρα και πείσμα. Όταν θέλει κάτι θα το πάρει και όταν θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει. Έχει αστείρευτη ενέργεια, γελάει πολύ και όποτε θέλει επιστρατεύει τα μεγάλα μέσα (το δάκρυ), για να πετύχει αυτό που έβαλε στο μυαλουδάκι του. Είναι χαρούμενος άνθρωπος και θα τραβάει την προσοχή των γύρω του γιατί είναι όμορφος, με χαρακτηριστικά μάτια. Η σχέση μεταξύ μας είναι φιλική. Με τον μπαμπά του δεν θα περνάει πολύ χρόνο, γιατί θα απουσιάζει πολύ από το σπίτι, αλλά ο χρόνος που περνάνε μαζί είναι ποιοτικός (αυτό ισχύει και τώρα). Εγώ λέει είμαι μια κοινωνική μαμά για τον Π, που του αφήνω πολύ χώρο και ελευθερία (και αυτό ισχύει, μισώ την καταπίεση). Χρειάζεται κουβέντα ο Π λέει, θέλει να μαθαίνει. Θα κάνει πολλές σπουδές στη ζωή του. Έχει τάση προς τα καλλιτεχνικά αλλά και στην τεχνολογία και ίσως στο μέλλον συνδυάσει αυτά τα δύο στο επάγγελμα του. Χρειάζεται σωματική άσκηση γιαυτό μου πρότεινε να τον παροτρύνω στο κολύμπι και στις πολεμικές τέχνες!! Κολύμπι γιατί έχει πολλούς πλανήτες στους Ιχθύς και πολεμικές τέχνες γιατί έχει συμμαζεμένη ενέργεια. Εγώ δεν αγχώνομαι γι' αυτά όμως, θα μου δείξει ο ίδιος το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει κι εγώ απλώς θα τον ενθαρρύνω. 
Βρήκε λάθος του γιατρού στη γέννα του Π, έπρεπε λέει να γεννηθεί πιο νωρίς. Αυτό ισχύει και νιώθω απίστευτες τύψεις. 

Της ανέφερα ότι την προηγούμενη φορά που την επισκέφθηκα μου είχε πει να μην κάνω μωρό με τον κρόνο στον σκορπιό αλλά ο Π γεννήθηκε με αυτή ακριβώς τη θέση του κρόνου. Είπε ότι αυτός είναι ο λόγος που έπαθα κατάθλιψη. Αυτή η θέση είναι πολύ άσχημη για μένα και όταν γεννήθηκε ο Π, λέει, υπήρχε κατάθλιψη γύρω μας. Με αυτή τη θέση ευνοήθηκε η απότομη πτώση των ορμονών, κάτι που προκάλεσε την επιλόχεια κατάθλιψη. Ο Π αντιλήφθηκε το τι περνούσα αλλά δεν το ενσωμάτωσε στην ψυχολογία του. Είναι κάτι που πέρασε. Μια δυσκολία που αναμένεται να περάσει ο Π, είναι γύρω στα 3 του χρόνια. Θα αντιληφθεί με κάποιο τρόπο ότι το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται είναι ξένο προς αυτόν. Και αυτό ίσως να σημαίνει ότι θα βρίσκεται στο εξωτερικό. 

Στο τέλος, λες και ήταν στο μυαλό μου, είπε ότι στο άμεσο μέλλον ο Π θα αποκτήσει μια αδερφούλα, όποια θα είναι πολύ όμορφη.  

Κατέγραψα τα πιο σημαντικά, τα οποία θέλω να θυμάμαι και μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα γίνουν πραγματικότητα...

Αγόρι μου...

Αγόρι μου,

Αυτός ο μικρούλης που φαίνεται στην αγκαλιά δύο κοριτσιών είσαι εσύ! Η εικόνα μου φαίνεται τόσο αστεία αγάπη μου...

Χτες πήγαμε στο mall για 'καφέ' - το βάζω σε εισαγωγικά γιατί εγώ ούτε που καν μπαίνω στον κόπο να πάρω καφέ γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσω στην καρέκλα ούτε για μισό λεπτό. Είμαι συνέχεια πίσω σου σαν δίχτυ ασφαλείας στις περιπέτειες σου.

Δύο κοριτσάκια αντιλήφθηκαν την ύπαρξη σου και σχεδόν αυτόματα έτρεξαν κοντά σου. Σε αγκάλιασαν και σου έδειξαν κάτι αυτοκόλητα που κρατούσαν στα χέρια τους. Εσύ τόσο δεκτικός, αφέθηκες στα παιχνίδια τους. Άρχισαν να τρέχουν γύρω γύρω από αυτό το πράγμα που φαίνεται στη φωτογραφία και περίμεναν από σένα να τις κυνηγήσεις. Εσύ δεν πολυκατάλαβες το σκεπτικό αλλά άρχισες κι εσύ να τρέχεις μαζί τους. Πρώτη φορά σε είδα να παίζεις πραγματικά με άλλα παιδάκια τόσο διαδραστικά.

Μεγαλώνεις...μεγαλώνεις γρήγορα τώρα πια.

Η ιδέα της σοκολάτας

Είμαι λάτρης των σοκολάτων. Μπορώ να ζω μόνο με σοκολάτες, τις αγαπώ. Έχω ιδιαίτερη σχέση με αυτή τη γλυκιά τροφή του μυαλού που προσφέρει ευεξία και ενέργεια, έστω και περιστασιακή. Τους τελευταίους μήνες έχω βγάλει τις σοκολάτες από τη διατροφή μου λόγω δίαιτας. Ορισμένες μέρες δεν σκέφτομαι καθόλου τη σοκολάτα αλλά κάποιες άλλες μπορώ να πάθω πραγματική εμμονή μαζί της και να μην ξεκολλάει από τον εγκέφαλο μου για πολλή ώρα. 

Εχτές λόγω κάποιων συγκυριών αποφάσισα ότι δικαιούμαι και αξίζω μια σοκολάτα! Θα την έτρωγα χωρίς καμία τύψη και θα την απολάμβανα. Σταματάω στο φούρνο για ψωμί και σοκολάτα. Δεν είχα μεγάλες επιλογές, επιλέγω μια snickers. Την πληρώνω, τη βάζω στη σακούλα και φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω τη σοκολάτα μου, και ξεκινώ να την τρώω καθώς οδηγώ και ακούω μουσική. Δαγκώνω την πρώτη μπουκιά και η γλυκιά γεύση της με κατακλύζει. Είναι πολύ ωραία. Σε 4-5 μπουκιές η σοκολάτα τέλειωσε!!! Χμ....αυτό ήταν.
Ήταν τόσο μικρή και κράτησε τόσο λίγη ώρα. Η απόλαυση δεν ήταν αυτό που περίμενα. 
Είχα εξιδανικεύσει τη σοκολάτα στο μυαλό μου όπως κάνουμε με όλα τα πράγματα που στερούμαστε. Η ιδέα τους μεγαλώνει τόσο πολύ στο κεφάλι μας μέχρι που νιώθουμε το σύνδρομο στέρησης. Το αντικείμενο (ή πρόσωπο) φαντάζει τόσο εξωπραγματικό και εξωτικό που φανταζόμαστε ότι μόλις το αποκτήσουμε θα ζήσουμε κάτι το μαγικό. Αυτό είναι το μυαλό. Δεν είναι η πραγματικότητα. 

Θύμωσα με το σοκολάτα. Θύμωσα γιατί δεν ήταν τόσο καλή όσο την περίμενα. 

Case Closed.

Κυριακές...

To πρώτο φως της ημέρας

Το χωράφι έβαλε τα καλοκαιρινά του

ώρα για καφέ

always create

παιδική χαρά

βγάζοντας τους σκύλους έξω

'η muffin δεν το θέλει'

'θα το δώσω στη cookie που πάντα πεινάει!'

Π

Ακίνητα μωρά

Υπάρχει μια κατηγορία μωρών την οποία εγώ αποκαλώ 'ακίνητα' μωρά. Δηλαδή είναι τα μωρά που είχα στο μυαλό μου πριν γεννήσω. Δεν εννοώ ότι είναι γενικά ακίνητα, απλώς είναι ακίνητα σε ορισμένες περιπτώσεις. Είναι τα μωρά που κάθονται ήσυχα στο καρότσι τους όταν τα πηγαίνουν βόλτα οι γονείς τους. Είναι τα μωρά που θα καθίσουν στο καρεκλάκι φαγητού στα εστιατόρια, επί 2 ώρες και θα αυτοαπασχολούνται, θα τρώνε, θα παρατηρούν γύρω τους μέχρι να φάνε οι γονείς τους. Είναι τα βρέφη που ξαπλώνουν όπου τα βάλεις και κουνάνε τα χεράκια και τα ποδαράκια τους βγάζοντας χαρούμενους ήχους. Κοιμούνται εύκολα όταν νυστάξουν. Κάθονται για να φάνε όλο το φαγητό τους και μετά σηκώνονται. Αλλά κυρίως όταν είναι σε εξωτερικό χώρο με τους γονείς τους παραμένουν στο καρότσι για πολλή ώρα, στα cafe, στα εστιατόρια, στις παιδικές χαρές όταν οι γονείς παίζουν με τα μεγαλύτερα τους παιδιά, κλπ. Το βλέπω συνέχεια. 

Είναι και η κατηγορία του Π. Είναι το μωρό που από τότε που γεννήθηκε δεν μπόρεσε ποτέ να παραμείνει μόνο του ξαπλωμένο στον καναπέ και να παρατηρεί γύρω του. Είναι το μωρό που ήθελε πάντα πνευματική διέγερση και σωματική κίνηση. Μέχρι περίπου 6 μηνών ήμασταν μονίμως κάπου έξω και κυλούσαμε το καρότσι και όπως τη Lola από το Run Lola, Run εγώ ήμουν η Run, E, Run! Όταν σταματούσε να κυλάει το καρότσι είχαμε πρόβλημα. Καθόμασταν με τις ώρες σε καφέ με τον Π κοιμισμένο στο καρότσι αλλά έπρεπε με το ένα χέρι απλωμένο να κυλάμε το καρότσι και με το άλλο να πίνουμε καφέ, αν δεν θέλαμε να ξυπνήσει . Μεγαλώνοντας απέρριψε εντελώς το καρότσι, ήθελε να είναι στα χέρια μας και να περπατάμε παντού και τώρα θέλει να πηγαίνει παντού μόνος του. Κάθεται με ευκολία στο καρεκλάκι του για να φάει αλλά στα 5 λεπτά έχει ήδη σταθεί πάνω του και αρπάζει ότι βρει από το τραπέζι δίπλα του και τρώμε έτσι. Είναι το μωρό που όταν βαρεθεί στην παιδική χαρά, θα μας εγκαταλείψει για να περπατήσει μόνος του μέχρι το αυτοκίνητο και θα χτυπήσει με το χεράκι του την πόρτα για να του ανοίξουμε. Όταν βαρεθεί στο σπίτι της γιαγιάς του θα κάνει το ίδιο ή σε οποιοδήποτε άλλο χώρο και δεν δέχεται όχι στο αίτημα του. Αν τον πιάσεις από το χέρι δεν θα διστάσει να τινάξει το χέρι σου μακριά από το δικό του. Δεν θέλει. Αν κάποιος τον φιλήσει παρά τη θέληση του θα τον σπρώξει μακριά. Είναι πανέξυπνος. Μαθαίνει πολύ εύκολα και γιαυτό βαριέται πολύ εύκολα. Του αρέσουν οι ασχολίες που απαιτούν δεξιότητες. Του αρέσουν πάρα μα πάρα πολύ τα βιβλία. Θέλει να μάθει, λαχταράει να μάθει. Είναι μονίμως με το δαχτυλάκι του σηκωμένο και μας δείχνει οτιδήποτε του κάνει εντύπωση για να του πούμε τι είναι. Έχει χιούμορ, είναι σκανδαλιάρης και παιχνιδιάρης. Δεν είναι ακίνητος...

Για το επόμενο μου μωρό...δεν θα έχω πρόβλημα να εμπίπτει στην κατηγορία των 'ακίνητων΄. Έτσι...για να δω πως είναι! 

Νανούρισμα...

Ο καιρός χάλασε. Μετά από το μικρό καλοκαίρι που μας έκανε με 27 βαθμούς, χτες ήρθαν βροχές και καταιγίδες. Ήμουνα έτοιμη να βγω από την πόρτα όταν με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου και μου είπε να μείνω σπίτι γιατί έχει καταιγίδα. Εγώ που δεν φοβάμαι τέτοια πράγματα, έκλεισα το τηλέφωνο και φόρτωσα το μωρό και τα πράγματα του στο αυτοκίνητο. Δεν ήταν απλή καταιγίδα αυτό που ακολούθησε...ήταν 'παίζω τη ζωή μου κορώνα - γράμματα'. Βγαίνουμε αυτοκινητόδρομο και ήταν τόση πολλή η βροχή που οι υαλοκαθαριστήρες δεν έκαναν τίποτα. Ήταν λες και ένας καταρράχτης έπεφτε στο τζάμι με μανία και δεν έβλεπα τίποτα. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα πολύ. Για τον Π κυρίως. Φτάνουμε στη γειτονία της μαμάς μου και οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι. Τόσο πολύ όμως που το νερό κάλυπτε σχεδόν τους τροχούς και το αυτοκίνητο έχανε την κίνηση του, λες και οδηγούσα σε λάσπη. Ο Π δεν κατάλαβε τίποτα απολύτως! Παρακολουθούσε το νερό να χτυπάει το αυτοκίνητο με θόρυβο εκστασιασμένος. Όλα καλά στο τέλος. 

Παραδόξως απολαμβάνω τον καιρό. Δεν έκανε καθόλου χειμώνα φέτος και αυτό που ήρθε ήταν ωραία έκπληξη. 

Μου ήρθε αυθόρμητα να πω ένα νανούρισμα στον Π. Αγιά Μαρίνα τζαι τζυρά.....που ποτζιμίζεις τα μωρά..... Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι για ύπνο, τον παίρνω αγκαλιά, τον σκεπάζω με την αγαπημένη του κουβέρτα, του δίνω το γάλα του και με την πιο απαλή, γλυκιά, ήρεμη και σχεδόν ψιθυριστή φωνή αρχίζω να τραγουδώ ...αγιά μαρίνα τζαι τζυρά......και...γελάει! Όχι απλό γέλιο αλλά ένα κελαρυστό γέλιο λες και τον γαργάλησα με φτερό. Προσπαθώ να καταλάβω τι του φάνηκε τόσο αστείο. Επανέλαβα και την επόμενη μέρα το νανούρισμα με το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν νομίζω να χρησιμοποιούμε το συγκεκριμένο τραγούδι για νανούρισμα σε αυτό το σπίτι. Κρίμα...είναι τόσο μα τόσο ωραίο! 

Αγαπημένες πρόσφατες φωτογραφίες

Λατρεύω τις αποχρώσεις που δίνει ο ήλιος στο σπίτι μας το πρωί

Κάπου στη γειτονιά μας / φύση

Φύση στη μέση της πόλης

νυχτερινά φώτα

road trip

13 μήνες μαζί

Μικρό μου παπάκι...

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τα γενέθλια σου! Έγιναν τόσες πολλές αλλαγές μέσα σε αυτό το μήνα όπως και σε κάθε μήνα! Περπάτησες κανονικά και μείωσες στο ελάχιστο το μπουσουλητό. Κάποτε τρέχεις. Πέφτεις συνέχεια κάτω αλλά ποτέ, ούτε και μια φορά δεν έκλαψες, ούτε παραπονέθηκες. Απλά σηκώνεσαι και συνεχίζεις. Μιλάς πολύ, μουρμουρίζεις συνέχεια στη δική σου βρεφίστικη γλώσσα! Γελάς πολύ. Λες μαμά και το εννοείς!!! Σήμερα μόλις με είδες από τη χαρά σου έλεγες επί 5 λεπτά μαμαμαμαμαμαμαμαμαμαμαμαμαμα και ήσουν κολλημένος πάνω μου!  Είσαι το κολλιτσιδάκι μου. Κάτι νέο που ξεκίνησε αυτό το μήνα είναι ότι προσκολλήθηκες σε μένα και άρχισες να είσαι πιο επιφυλακτικός με τους ξένους. Δεν πετάγεσαι με χαρά στα χέρια κάποιου που δεν ξανάδες στη ζωή σου αλλά γέρνεις το κεφαλάκι σου στον ώμο μου για να δείξεις ότι αποτραβήχτηκες. Κολλάς πάνω μου σαν μικρό βεντουζάκι. Σήμερα φόρεσα για πρώτη φορά, μετά το χειμώνα, ένα κοντό παντελονάκι στο σπίτι και είδες για πρώτη φορά τα πόδια μου, δεν υπήρχε ρούχο να τραβήξεις. Άρχισες να τσιμπάς και να τραβάς το δέρμα μου και μόλις κατάλαβες ότι πόνεσα συνέχισες να το κάνεις και να γελάς. Είσαι ένα μικρό πειραχτήρι. Ξέρεις τι σημαίνουν πολλές λέξεις και μπορούμε έτσι να επικοινωνούμε. Ξέρεις τον περίπατο, το λουλούδι, τη γιαγιά, τον παππού, τον μπαμπά, το όχι, το έλα, το πλυντήριο, τη hoover, τη μύτη, την κοιλίτσα, τη λάμπα, το πόδι, το παπούτσι, το γάλα....μπορεί να μου διαφεύγουν και κάποιες. Το θέμα είναι ότι μαθαίνεις...μαθαίνεις πολύ γρήγορα. Είσαι σφουγγάρι. Σίγουρα ξέρεις πολλά παραπάνω απ' όσα έπεσαν στην αντίληψη μου τυχαία. Έχεις δίψα για μάθηση. Μου φέρνεις μόνος σου τα βιβλία σου και μου δείχνεις ότι σου κάνει εντύπωση από την εικόνα για να σου πω τι είναι. 
Σου αρέσουν πολύ τα κουμπιά. Οτιδήποτε σε κουμπί. Το φως, το κουμπί της οθόνης για την είσοδο της πολυκατοικίας, το κουδούνι, ανάβεις πάντα μόνος σου το φως στης σκάλας της πολυκατοικίας, τα κουμπιά στο αυτοκινητάκι στο mall (ξέρεις να το ξεκινάς μόνος σου), κουμπιά στο κινητό, στο laptop, γενικώς όπου υπάρχει κουμπί θα πας να το πατήσεις. 
Τρως σχεδόν τα πάντα που σου δίνουμε. Βαρέθηκες τις μπανάνες αλλά λατρεύεις τα αχλάδια και τις φράουλες. Τρως λαχανικά, αυγό, αβοκάτο, μακαρόνια, κοτόπουλο, πατάτα, γιαούρτι αγελαδινό (όχι στραγγιστό), το 'κανονικό' το ξινό, γενικά σου αρέσουν οι έντονες γεύσεις και τα spices. Προς έκπληξη μου ΔΕΝ σου αρέσει το παγωτό! Σήμερα έδωσα 4 ευρό για να πάρω 2 μπάλες παγωτό μαστίχα το οποίο αναγκάστικα να πετάξω γιατί δεν σου άρεσε καθόλου. Ίσως επειδή είναι παγωμένο...
Είσαι μεγάλο μωρό. Ψηλός και τα ρούχα για την ηλικία σου δεν σου κάνουν! Προχτές κάποιος σου είπε 'έλα να μας πεις πως σε λένε'! Που να ήξερε ότι μόλις ξεμύτισες από τη βρεφική ηλικία! 

Το θέμα είναι ότι είσαι ένα χαρούμενο μωρό. Χαμογελαστό και εκφραστικό.

Το θέμα είναι ότι σ'αγαπάμε πολύ. 

λήδρας το απόγευμα...

Πόσο μεγάλωσες...την τελευταία φορά που πήγαμε στη λήδρας είπα ότι δεν θα ξαναπάμε μέχρι να περπατήσεις! Δεν ήξερα πότε θα ήταν αυτό...μπορεί να γινόταν και πολύ αργότερα, στους 15,16 ή 17 σου μήνες. Η στιγμή όμως ήρθε πολύ νωρίτερα...

Πόσο χαίρομαι να σε βλέπω να ανοίγεις τα φτερά σου, ευτυχισμένος πια που μπορείς να κατευθύνεις μόνος σου τον εαυτό σου προς όποια κατεύθυνση θέλεις...

Πόσο ηρέμησες με το περπάτημα...εκτονώνεις την απέραντη ενέργεια που κρύβεις μέσα σου, δεν σταματάς ποτέ. ΠΟΤΕ! Ούτε καν για να φας το μπισκότο σου. 

Το καρότσι...δεν είναι για σένα. Δεν φτιάχτηκε για σένα. Ούτε τη διαδρομή μέχρι το αυτοκίνητο δεν άντεξες να κάνεις στο καρότσι. 

Πρέπει να βγαίνουμε έξω πιο συχνά, το απολαμβάνεις... κυνήγησες τα πουλιά, προσπάθησες να ταίσεις το μπισκότο σου στο παιδάκι της φωτογραφίας, ανακάτεψες το χώμα σε μια γλάστρα και σκόρπισες χαμόγελα στους περαστικούς.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, ο Θ κάθεται δίπλα μου και τρώει τα σουβλάκια του με πατάτες τηγανιτές με barbeque sauce... δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να γράψω περισσότερα γιατί ο Θ μου κάνει βασανιστήριο. η δίαιτα μου απόψε είχε γιαούρτι με μέλι. ναι πεινάω φριχτά και η μυρωδιά από το φαγητό μου προκαλεί εκνευρισμό...