Η αγαπημένη μου ώρα, ή ώρα που δύει ο ήλιος, η ώρα που όλα γίνονται πιο τεμπέλικα και αργά. Η έννοια του καλοκαιριού.
Οι πιο πάνω φωτογραφίες δεν είναι τυχαίες. Απεικονίζουν με ακρίβεια το χαρακτήρα των παιδιών μου. Ο μικρός λατρεύει το φαγητό και κατ' επέκταση τους χυμούς ενώ ο μεγάλος λατρεύει τη δράση κάθε είδους.
Έχει πάνω από ένα μήνα να γράψω και ξέχασα πόσο πολύ μου αρέσει να γράφω. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα χρόνο αλλά δεν είχα και τίποτα σπουδαίο να γράψω.
Είναι 4 το απόγευμα, ο μεγάλος κοιμάται στο δωμάτιο μας και ο μικρός είναι στους γονείς μου, θα τον φέρουν σε λίγο. Γυρίσαμε πριν καμιά ώρα από τη θάλασσα. Πήγα μόνη μου μαζί με τον μεγάλο γιατί αν έπαιρνα και το μωρό θα έπρεπε να τρέχω συνέχεια πίσω του. Ήταν ένα μικρό διάλειμμα από το τρέξιμο με το μωρό. Είναι τώρα 17 μηνών προς 18. Πιστεύω πως είναι η πιο δύσκολη ηλικία, το θυμάμαι και από τον Π. Γίνονται πιο ενεργητικά, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη άποψη για τα πάντα, δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα να καταλάβουν γιατί δεν πρέπει να κάνουν αυτό ή το άλλο και γενικά νομίζουν πως ο κόσμος τους ανήκει. Ο μπαμπάς μου λέει πως ο μικρός κάνει 3 φορές τον μεγάλο. Η αδερφή μου λέει πως είναι σαν να γέννησα το ίδιο παιδί από την αρχή. Εγώ νομίζω πως σε κάποια πράγματα είναι ακριβώς οι ίδιοι, σε κάποια άλλα είναι πιο δύσκολος ο μικρός ενώ σε κάποια άλλα ήταν πιο δύσκολος ο μεγάλος όταν ήταν στην ηλικία του. Πάνω κάτω όμως είναι της ίδιας λογικής. Τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο.
Την τελευταία φορά έγραψα πως είχα αρχίσει να μένω σπίτι και να βγαίνουμε λίγο στη γειτονιά. Τελικά δεν μου βγήκε. Όλο αυτό το κάνω παρέα με διάφορες γειτόνισσες δεν είναι τελικά το στοιχείο μου. Τελικά κατάλαβα πόσο διαφορετικά τα κάνω όλα γύρω από τα παιδιά μου από το μέσο όρο της κάθε μαμάς και επειδή δεν έχω καμία όρεξη για κριτική και ξερολισμούς, γύρισα πίσω στον κανονικό μου τρόπο ζωής. Me, my kids and I. Και φυσικά οι παλιοί καλοί μου φίλοι, καθώς και η αδερφή μου. Τέλος ιστορίας.
Τι συμβαίνει τώρα με τον άντρα μου. Λοιπόν, στείλαμε στην εταιρία μια επιστολή. Λέω στείλαμε γιατί βοήθησα στη σύνταξη της και αυτό με κάνει ηθικό αυτουργό. Ζήτησε άδεια μακράς διαρκείας μέχρι να μετακινηθεί σε διαφορετικό χώρο εργασίας. Η τελική απάντηση της εταιρίας ήταν πως δεν θα του εγκρίνουν την άδεια έτσι όπως τη ζήτησε, τέλος Ιουλίου, αλλά θα τον εγκρίνουν για τέλος Αυγούστου, όταν δηλαδή θα τελειώσει και το έργο στο οποίο δουλεύει. Αν δεχόταν θα εξετάσουν θετικά το αίτημα του για μετακίνηση. Μέχρι εκεί. Καμία υπόσχεση. Το δεχτήκαμε όμως. Είπαμε να το ρισκάρουμε. Και έτσι τώρα, θα βγάλω μόνη μου το καλοκαίρι μαζί με τα μικρά μου. Έχει τελειώσει η υπομονή μου; Απόλυτα. Θα τα βγάλω πέρα; Εννοείται. Θα προσπαθήσω να το διασκεδάσω; Φυσικά. Θα σκέφτομαι κάθε βράδυ τον άντρα μου; Κάθε βράδυ!
Περνάω τις φωτογραφίες στο κινητό μου για να θυμηθώ τι άλλο έγινε αυτό το μήνα. Πρέπει να θυμάμαι να σταματήσω να βγάζω φωτογραφίες από το κινητό μου γιατί έχουν χάλια ποιότητα και να χρησιμοποιώ την πραγματική κάμερα.
Στις 27 Ιουνίου ήταν τα γενέθλια μου, έγινα 34. Τα πέρασα κυρίως με την οικογένεια μου, φέραμε μια τούρτα την οποία έσβησαν στο τέλος τα μωρά μου. Ο ένας το 3 και ο άλλος το 4. Ο μεγάλος έλεγε πως είναι τα γενέθλια 'μας'.
Ο Π τα πάει πολύ καλά στο σχολείο, άρχισε να κάνει φίλους. Χτες όταν πήγα να τον πάρω ένα κοριτσάκι τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Η δασκάλα μου λέει ότι έχει πολλούς φίλους. Μακάρι το παιδί μου. Γενικώς μεγαλώνει με ταχύτητες φωτός.
Αυτά πάνω κάτω. Και μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα θα συνεχίσω το τρέξιμο. Γιατί αυτά που έχω να κάνω δεν τελειώνουν ποτέ.
