Πάντα είχα την απορία γιατί οι μαμάδες αναφέρονται στην ηλικία των παιδιών τους σε μήνες. 20 μηνών. Τι σημαίνει 20 μηνών..κάτσε να υπολογίσω. Πάνω από 1 1/2 και κάτω από 2. Σχεδόν 2 χρονών. Αυτή τη στιγμή αναφέρομαι κι εγώ στην ηλικία του Π σε μήνες και ο λόγος είναι πολύ απλός. 1 χρόνος ακούγεται πολύ λίγος, ενώ οι 12 μήνες μπορούν να αποδώσουν καλύτερα το πραγματικό διάστημα. Και ο 1 χρόνος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει μέσα τις εμπειρίες που ζήσαμε μαζί. Οι 12 μήνες είναι πιο περιεκτικοί. Μετράμε λοιπόν σε μήνες.
Χρόνια πολλά λοιπόν μικρέ Π! Το Σάββατο στις 8 Μαρτίου ήταν τα γενέθλια σου.
Έκλεισες 12 μήνες ζωής και όπως λέει και ο παππούς σου, από τώρα αρχίζεις να επαναλαμβάνεις την κάθε σου μέρα, δεν θα είναι πια η πρώτη φορά στη ζωή σου που ζεις την κάθε ημερομηνία.
Πριν 12 μήνες γεννήθηκες... Θυμάμαι πολύ καθαρά εκείνη τη μέρα. Είχα ξυπνήσει για να πάω στο γιατρό και ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα στην κοιλιά μου αλλά δεν έδωσα σημασία. Το κινητό μου δεν είχε μπαταρία και το έβαλα λίγο στο φορτιστή πριν φύγουμε για το γιατρό. Αργότερα θα έστελνα τον Θ να μου τον φέρει μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματα...
Ήμουνα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κλινικής, με τον καρδιοτοκογράφο να καταγράφει συσπάσεις, τις οποίες δεν ένιωθα. Είχε έρθει η ώρα να βγεις απο την κοιλία μου αλλά εγώ δεν έλεγα να το καταλάβω. Ρώτησα τον γιατρό αν θα πάω σπίτι και μου απάντησε 'Γεννάς, δεν το κατάλαβες?'
Ξαφνικά υψώθηκε μπροστά μου ένα άσπρο πανί για να μη βλέπω και το μόνο πράγμα που έβλεπα ήταν το πρόσωπο του μπαμπά σου ακριβώς από πάνω μου. Πριν ακούσω το κλάμα σου, είδα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο του και κατάλαβα ότι βγήκες από την κοιλιά μου. Άρχισα να μην αναπνέω και να πανικοβάλομαι κι εκείνη τη στιγμή σε έφεραν κοντά στο πρόσωπο μου να σε φιλήσω και εκεί ηρέμησαν όλα.
Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και να σταματήσω να σε παρακολουθώ που κοιμόσουν δίπλα μου. Ήθελα να συνειδητοποιήσω ότι είσαι δικός μου, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο όμορφος ήσουν (είσαι). Την επόμενη μέρα ήρθε η κούραση και ο κατήφορος που έφεραν οι ορμόνες ο οποίος κράτησε 3 μήνες.
Αυτό που νιώθω για σένα εξελίχθηκε από τις αδέξιες προσπάθειες που έκανα για να σε κρατήσω στη ζωή σε μια απέραντη, βαθιά, πρωτόγνωρη αγάπη.
Περάσαμε πολλά μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες. Δεν καθίσαμε και πολύ σπίτι, δεν ήθελες, ήσουν ανήσυχος. Όταν ήμασταν στο δρόμο ή κάπου έξω ήσουν ήρεμος. Πήγαμε παντού.
Έζησα το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής μου, δεν συγκρίνεται με τίποτα από όσα έζησα μέχρι τώρα. Και ήμασταν μαζί. Εσύ κι εγώ. Ο μπαμπάς σου έλειπε πολύ. Δεν τον θυμάμαι μέσα στις εικόνες των αναμνήσεων μου. Δούλευε μέχρι αργά το βράδυ. Στην αρχή δεν τον ήξερες και δεν τον ήθελες. Έκλεγες όταν σε άφηνα μαζί του. Ήσουν τόσο προσκολλημένος σε μένα... Σήμερα εξακολουθείς να με έχεις πρώτη στις προτιμήσεις σου αλλά δεν απορρίπτεις τον μπαμπά σου. Ο αγαπημένος σου όμως είναι ο παππούς (ο μπαμπάς μου). Σε πηγαίνει βόλτες, σου παίζει μουσική, σου τραγουδάει.
Το Σάββατο κάναμε το πάρτυ σου. Δεν θα πω ψέματα, δεν το απόλαυσες και οι ανησυχίες μου βγήκαν αληθινές. Σου φάνηκε παράξενο που είδες τόσο κόσμο στο σπίτι μας, άγνωστοι σε σένα. Κουράστηκες και δεν φαινόσουν χαρούμενος. Έβαλες το κεφαλάκι σου στο χαλί να κοιμηθείς και δεν άντεξα να σε βλέπω έτσι. Σε έβαλα για ύπνο στις 6.30 ενώ το πάρτυ τέλειωσε στις 9.00.
Σ' αγαπώ μικρέ μου. Χρόνια πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου