Ακόμα ένα πρωί του Φεβράρη που ξύπνησα με τα μικρά μου, άλλη μια βροχερή μέρα που θα την περάσουμε μέσα. Βαρέθηκα τόσο πολύ το χειμώνα και τη συννεφιά. Η καρδιά μου λαχταρά ηλιόλουστα τεμπέλικα απογεύματα. Κάθομαι στην κουνιστή καρέκλα κρατώντας αγκαλιά τον Γ καθώς γράφω από το κινητό μου. Είμαστε μόνοι μας σπίτι γιατί ο Π είναι στη μαμά μου.
Έχουν αρχίσει να γίνονται καλύτερα τα πράγματα με το θέμα του ύπνου. Κάθε βράδυ παίρνω αγκαλιά τον Γ και κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι. Ξυπνάει να φάει κάθε 3 ώρες περίπου αλλά δεν με πειράζει. Νιώθω λίιιιγο πιο ξεκούραστη καθώς πλησιάζουμε στο "ποσαράντωμα". Αυτός που μας τα χαλάει είναι ο Π που ξυπνάει 1 με 3 φορές κάθε νύχτα και με ψάχνει. Τη μια θέλει σίγουρα γάλα. Δεν φταίει αυτός. Συνήθισε να κοιμόμαστε μαζί τόσους μήνες.
Απολαμβάνω πολύ περισσότερο τον Γ απότι απολάμβανα τον Π σε αυτή την ηλικία. Φταίει το ότι είμαι πιο έμπειρη και πιο ξεκούραστη. Εξακολουθώ να ανυπομονώ να μεγαλώσει όμως και φαντάζομαι πως θα είναι σε μερικούς μήνες. Μου αρέσει πολύ που γελάει στον ύπνο του. Ο Π δεν ήταν τόσο χαρούμενος. Θέλω να τον φιλήσω στη μούρη αλλά είναι τόσο μικρός και εύθραυστος.
Ακόμα μου λείπει φριχτά ο Θ. Ώρες ώρες τρελαίνομαι. Φαντάζομαι συνέχεια τη μελλοντική μας ζωή μαζί. Και αυτός ο παλιόκαιρος με ρίχνει. Με ρίχνει πολύ. Φυσάει και έχει κρύο. Και ο ουρανός έχει ένα ξεθωριασμένο γκρι χρώμα.
Τι να κάνω...θα περιμένω...