Π

Κάνεις το πιο χαριτωμένο πράγμα στον κόσμο. Εκεί που παίζεις και τρέχεις πάνω κάτω, σταματάς, και ξαπλώνεις το κεφάλι σου όπου βρεις. Το κάνεις επειδή νυστάζεις. Είναι τόσο χαριτωμένο και αστείο ταυτόχρονα. Μετά από 2 δευτερόλεπτα σηκώνεσαι και συνεχίζεις το δρόμο σου. 

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στη μέση της προσπάθειας για αλλαγή της πάνας. Μόλις που κατάφερα να αλλάξω πάνα και να κλείσω το κορμάκι, έφυγες πριν προλάβω να σου φορέσω τη φόρμα σου. Οι κάλτσες είναι διαφορετικές γιατί προσπάθησα να σου φορέσω διπλές αλλά έμεινα στη μέση. 

Π

Πρέπει να γράψω τις εξελίξεις σου...
 
Άρχισες να αποκτάς δύναμη! Ψήλωσες και δυνάμωσες. Άρχισαν να φαίνονται τα 2 μπροστινά πάνω δοντάκια. Τα δύο κάτω δοντάκια είναι ήδη αρκετά μεγάλα και τα πιέζεις στα πάνω γιατί φαντάζομαι ότι έχεις φαγούρα.

 Όταν κρατιέσαι από κάποιο έπιπλο, κάνεις βήματα και μετακινείσαι. Καταφέρνεις να σταθείς χωρίς να κρατάς κάπου αλλά δεν κάνεις βήματα ακόμα χωρίς να κρατιέσαι. Ούτε όταν σε κρατάμε από τα χεράκια κάνεις βήματα αλλά προτιμάς να καθήσεις κάτω και να μπουσουλήσεις. Οργώνεις όλο το σπίτι. Ξεφεύγεις από τον παιχνιδότοπο σου (=σαλόνι) και εξερευνάς τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού. 

Σου αρέσει πάρα πολύ το μπάνιο και σου αρέσει να πίνεις το νερό από την μπανιέρα και όσο σε αποτρέπουμε, τόσο το προσπαθείς (αυτό ισχύει με όλα τα απαγορευμένα). Ανακαλύψαμε ότι δεν σου άρεσε να βγαίνεις απο το ζεστό νερό της μπανιέρας σου και να μεταφερθείς σε μια κρύα πετσέτα γιαυτό σκεφτήκαμε κάτι που σου άρεσε πολύ. Βάζουμε την πετσέτα σου πάνω στο καλοριφέρ για να ζεσταθεί και έτσι μεταφέρεσαι κατευθείαν σε μια ζεστή πετσέτα, σε τυλίγω μέσα και σε κρατάω μέχρι να στεγνώσεις. Το απολαμβάνεις. 

Σου αρέσουν πάρα πολύ οι φωτογραφίες και οι πίνακες. Μπορώ να σε κρατάω πολύ ώρα μπροστά από φωτογραφίες και πίνακες και να λέμε ιστορίες για την εικόνα που βλέπεις. Αγγίζεις, πιάνεις, γεύεσαι. 

Σου αρέσουν παρα πολύ τα τραγουδάκια. Η καλή μας αγελάδα, η γιαγιά μας η καλή, με τα δυο χεράκια πλάθω κουλουράκια, η κουκουβάγια.

 Λατρεύεις το παιχνίδι που κρεμεταί πάνω από το κρεβατάκι σου που γυρίζει, έχει αρκουδάκια, φωτάκι και παίζει μουσική. Στέκεσαι και πιάνεις τα αρκουδάκια που γυρίζουν και το επεξεργάζεσαι με υπομονή.

 Εξακολουθείς να μισείς το ντύσιμο και το άλλαγμα της πάνας. Αντιστέκεσαι σθεναρά και γίνεται όλο και πιο δύσκολο για μένα γιατί είσαι πολύ δυνατός και δεν μπορώ να σε συγκρατήσω. Μας παίρνει αρκετή ώρα το ντύσιμο και πρέπει να γίνει με διαλείματα, σε διάφορα στάδια και με τη συνοδεία τραγουδιών. 

Σου αρέσει πολύ η βόλτα με το αυτοκίνητο. Σε βάζω στο κάθισμα σου και σε τυλίγω με την κουβερτούλα σου σφιχτά, με τα χεράκια και τα ποδαράκια μέσα, ξαπλώνεις, χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τη βόλτα πάντα με τη συνοδεία μουσικής. 

Είσαι πολύ ενθουσιώδης. Όταν μετά τη δουλειά πάω να σε πάρω και με βλέπεις μπροστά σου μετά από πολλές ώρες, χαίρεσαι τόσο πολύ που με χαϊδεύεις (= χτυπάς) με τα χεράκια σου στο πρόσωπο και γελάς και χαίρεσαι πολύ. 

Καμία φορά (σπάνια) μου δίνεις φιλάκια (=βάζεις το ανοιχτό σου στόμα στο μάγουλο μου)! 
Δεν σου αρέσει να σε κρατάμε στα χέρια μας αλλά όπου και να είμαστε θέλεις να κατέβεις κάτω να εξερευνήσεις το χώρο. Αυτό ισχύει και όταν είμαστε σε κάποιο εξωτερικό χώρο. 

Το λεξιλόγιο σου πλουσίεψε με γιαγιαγιαγιαγιαγια και τατατατατατατα. Μαμά δεν είπες ακόμη αλλά λες διάφορα ακαταλαβίστικα δικά σου. Όταν σου διαβάζουμε κάποιο βιβλίο μπορεί να αρχίσεις να φλυαρείς μόνος σου και εμείς γελάμε και λέμε ότι κάπως έτσι πρέπει να σου ακουγόμαστε όταν μιλάμε ταταταμπλαμπλαμπλαμπλαμπλαγιαγιαμνημ@@@@@@

Είσαι τέλειος και πέραν των προσδοκιών μας! Έχεις όμορφη φατσούλα και αρκετές φορές μας ρωτάνε αν είσαι κοριτσάκι (χεχε...συγγνώμη αγάπη μου).

Το θέμα του φαγητού...τρως...αλλά είσαι αρκετά επιλεκτικός μπορώ να πω. Δεν τρως ότι σου δώσουμε. Μπορεί να μου πάρει ώρα να σου ετοιμάσω κάτι και μόλις το γευτείς να πετάξεις μακριά το κουτάλι σου. Είπαμε είσαι δυνατός. Συνήθως αυτά που δεν τρως τα δίνουμε στον μπαμπά! Ο οποίος να σημειώσω ότι γκρινιάζει τώρα τελευταία γιατί εγώ κάνω δίαιτα και δεν τρώω μαζί του διάφορες παχυντικές λιχουδιές. 

 Μπορώ να γράφω για σένα μέχρι αύριο αλλά αυτά είναι τα βασικά. Σ' αγαπάμε, σε λατρεύουμε και γελάμε πολύ μαζί σου. Μικρό μου δυνατό παπάκι. 
 

Πρόταση γάμου, γάμος και βάφτιση

Έχω ξαναγράψει οτι για μένα, το νόημα της ζωής είναι η ελευθερία. Ο Θ έχει άλλη άποψη. Όταν τον γνώρισα μου είπε κάτι που δεν περίμενα να ακούσω από κάποιον του αντίθετου φύλου, η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά το άκουσα από κάποιον γενικώς! Μου είπε ότι το νόημα της ζωής είναι η αναπαραγωγή. Μου ακούστηκε πολύ....δεν ξέρω...πολύ...πρωτόγονο!

Ο Θ έχει πρακτικό μυαλό, είναι πολύ έξυπνος και ορθολογιστής. Από μια άποψη ήξερα ότι έχει δίκαιο. Θέλω να πω...ποιο το νόημα να υπάρχουν γενικώς όλα τα όντα στη γη. Τι κάνουν πάνω στη γη. Ναι, ήρθαν για να αναπαραχθούν. Ο Θ πάντα μου έλεγε ότι ο λόγος που παντρεύονται δύο άνθρωποι είναι για να κάνουν παιδιά. Κι εγώ πάντα αντιδρούσα σε αυτή τη θεωρία, τη θεωρούσα πολύ αντι-ρομαντική. Του έλεγα, όχι, είναι μαζί και παντρεύονται γιατί είναι ερωτευμένοι και θέλουν να περάσουν μαζί τη ζωή τους.  Και προχωράμε...

Η πρόταση γάμου. Νομίζω ότι όσο και να αγαπάμε το καλοκαίρι, ο μήνας μας εμένα και του Θ είναι ο Φεβρουάριος. Φεβρουάριο γνωριστήκαμε, Φεβρουάριο μου έκανε πρόταση γάμου και Φεβρουάριο αραβωνιαστήκαμε. Έχει κάτι αυτός ο κρύος, σκοτεινός μήνας... Κάτι το μυσταγωγικό. Κάτι το ιδιωτικό. Η πρόταση γάμου που μου έκανε ο Θ, ήταν πολύ....underground. Εγώ είχα στο μυαλό μου κάτι το φαντασμαγορικό, όπως αυτά που έβλεπα στις αμερικάνικες ταινίες. Για παράδειγμα, να με πάρει σε ένα χλιδάτο εστιατόριο και να συνεννοηθεί με το σερβιτόρο να μου βάλουν το δαχτυλίδι μέσα σε ένα ποτήρι σαμπάνιας .Ο Θ όμως είναι πολύ πιο έξυπνος απο αυτό. Ήταν αργά το απόγευμα όταν με πήρε απο το σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το εξοχικό του στον Πρωταρά (τουριστική περιοχή που το χειμώνα έχει ΜΟΝΟ κατσαρίδες. Και δυο τρείς ντόπιους να κυκλοφορούν αραιά). Είναι τέλεια όμως! Εκεί που ξέρεις την περιοχή απο το καλοκαίρι που είναι γεμάτη κόσμο, φασαρία, χρώματα, ήχους, ήλιο και παραλία, πας το χειμώνα και νομίζεις ότι είναι η πόλη φάντασμα! Νομίζεις ότι είναι μια πόλη εγκατελειμένη και είσαι ο μόνος άνθρωπος που περπατάει εκεί, μια πόλη μόνο για σένα! Φτάνουμε σε μια ταβέρνα που βρήκαμε ανοιχτή. Ήμασταν οι μόνοι πελάτες αλλά ήταν ωραία η ατμόσφαιρα, είχε τζάκι και το φαγητό ήταν καλό. Ο μαγαζάτορας που πρέπει να είχε πολύ καιρό να δει ξένο, ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός και μας έλεγε τα δικά του και εγώ και ο Θ γελούσαμε μαζί του. Φεύγοντας από εκεί, οδηγούσαμε σε στενά δρομάκια, σκοτεινά με τη βροχή να τρέχει στο αυτοκίνητο. Μπαίνουμε στο διαμέρισμα του Θ και πριν προλάβω να βγάλω το παλτό μου, γονατίζει και βγάζει απο την τσέπη του ένα κουτάκι. Το ανοίγει και μου λέει 'Θέλεις να γίνεις η γυναίκα μου?'. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι ποιό ρομαντικό και ιδιωτικό απο αυτό. Ήταν η δική μας στιγμή και η ησυχία μας άφησε ανενόχλητους να αισθανθούμε την ένταση της στιγμής.

Ο γάμος. Κάπου διάβασα ότι ο γάμος ξεκίνησε σαν συμβόλαιο μεταξύ των πλούσιων οικογενειών. Έπρεπε να ενώσουν τις περιουσίες τους, έτσι το ζευγάρι καλούσε ένα συμβολαιογράφο (ή κάτι αντίστοιχο) στο σπίτι τους, με δύο μάρτυρες και υπέγραφαν τα χαρτιά για την ένωση των περιουσιών τους. Δεν είχε να κάνει καμία σχέση με την εκκλησία και σίγουρα ο θεός δεν είπε ότι ο άντρας και η γυναίκα πρέπει να πάνε στην εκκλησία για να παντρευτούν. Αυτό είναι κάτι που εκμεταλλεύτηκε αργότερα η εκκλησία και έβαλε το θεσμό του γάμου κάτω απο την ομπρέλα της. Δεν λέω, ήταν ωραία η στιγμή του γάμου μας στην εκκλησία. Ο ιερέας είπε πολύ ωραία λόγια για το ζευγάρι, λόγια αγάπης κυρίως. Και η χορωδία έδωσε μια ρομαντική πινελιά στο 'μυστήριο'. Αλλά αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν θα παντρευόμουν. 

Βάφτιση. Το πιο εκνευριστικό από όλα!!!!! Έχουμε ένα μικρό μωρό και ΠΡΕΠΕΙ να το πάμε μια ημέρα στην εκκλησία, να το γυμνώσουμε, να το παραδώσουμε σε έναν ιερέα, να το βουτήξει μέσα σε μια κολυμβήθρα με νερό, να του το ρίξει στο κεφάλι, μετά να του βάλει λάδι σε όλο του το πρόσωπο και κορμάκι, το μωρό να κλαίει σπαρακτικά, η νονά και ο νονός να στέκονται τρομαγμένοι περιμένοντας να τελειώσει το 'μυστήριο'. Ας τολμήσει όμως κάποιος να αφήσει το μωρό του αβάφτιστο και να έχει το θάρρος να σταθεί μπροστά στην κοινωνία μας και να πει ότι δεν βάφτισε το μωρό του. Ας πάει το παιδί μας στο σχολείο και ας πει ότι δεν βαφτίστηκε....Αυτό είναι το ερώτημα. Να κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι καλύτερο για το παιδί μου, ή να το αφήσω μόνο του να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή? Το επόμενο μου παιδί πιθανώς να το βαφτίσω πάλι, αλλά θα περιμένω να μεγαλώσει αρκετά ώστε να καταλαβαίνει και να μην υποφέρει.

Είναι πολύ περίεργα όλα αυτά. Τώρα που έχω τον Π και ολόκληρη η κοσμοθεωρία μου άλλαξε, κάποια δεδομένα της κοινωνίας μας μου φαίνονται περίεργα. Αυτό το παιδάκι δεν ξέρει τι θα πουν όλα αυτά τα πιο πάνω. Και δεν θα τα μάθει ποτέ εκτός κι αν κάποιος του τα μάθει. Ήρθε στον κόσμο αγνό και γεμάτο αγάπη. Το μόνο που θέλει είναι να είμαστε όλη μέρα μαζί, να παίζουμε, να γελάμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε και να μας δίνει και να του δίνουμε αγάπη. Ξέρω ότι ίσως να ακούγονται πολύ ανατρεπτικά όλα αυτά που σκέφτομαι αλλά υπάρχουν άλλες κοινωνίες αυτή τη στιγμή πάνω στον πλανήτη, στις οποίες όλα τα πιο πάνω θα ακούγονται ήδη ξεπερασμένες σκέψεις κάποιας άλλης δεκαετίας.

Φαγητό

Ποιος είπε ότι όταν κάνεις δίαιτα δεν τρως delicious φαγητά;
Ομελέτα με καλαμπόκι, μανιτάρια και πράσινη πιπεριά. Φρέσκο, υγιεινό, θρεπτικό και διαιτητικό! 

Απόσπασμα

... At what point in this country did we start putting such an outrageous premium on independance? We seem to want small babies to be 'easy' and extremely self - sufficient. Is it because no one has time to parent anymore, or is it because we've forgotten that it's ok (even necessary) to need other people? We see articles and talk show segments every day promoting 'training' six-week-old breastfed babies to sleep through the night; new gadgets that simulate human contact; day care; early weaning - it goes on and on. Is it any wonder that we are becoming a society of angry, addicted and lonely people? It seems to us that the key to solving many of the big, complicated social problems is for parents to be able to devote themselves to the parenting of their children, to raising children who are so full of rightness and self - esteem that as adults they have no need for unhealthy behaviors to fill up the spaces where love should have been (The fussy baby book: parenting your high - need child, from birth to age five, p. 73).

Δεν υπάρχει λόγος για διευκρινήσεις...

Το χρυσό φλουρί

Δεν έχω βρει ποτέ το φλουρί στη βασιλόπιτα. Όταν λέω ποτέ, ΠΟΤΕ! Ούτε ως παιδάκι, ούτε ποτέ. Σε όποιον το πω δεν με πιστεύει και όλοι μου λένε τις ιστορίες για τότε που κέρδισαν το φλουρί. 
Από όλες τις χρονιές της ζωής μου, η φετινή είναι η πιο... διαφορετική. Βρισκόμαστε στο κατώφλι πολλών αλλαγών. Και φέτος ειδικά...κέρδισα το φλουρί!! Και ένα όχι οποιοδήποτε φλουρί, αλλά ένα χρυσό φλουρί! 
Βρέθηκα τυχαία μέσω της δουλειάς μου, στην εκδήλωση κάποιου συνδέσμου για την κοπή της βασιλόπιτας για το καλό του χρόνου. Δεν έπρεπε να ήμουν εκεί, βρέθηκα εντελώς τυχαία. Όπως όλα τα γεγονότα στη ζωή μας όμως...τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Κάθισα σε ένα τραπέζι και έβλεπα τον κόσμο γύρω μου που έβαζε να φάει. Εγώ δεν θα έτρωγα επειδή κάνω δίαιτα και δεν υπάρχει περίπτωση να τη χαλάσω, είμαι κάθετη σε αυτό. Και εννοείται ότι δεν θα φάω βασιλόπιτα, άρα δεν θα έπαιρνα κομμάτι. Έλα όμως που ήρθε αυτό σε μένα! Ένας κύριος με ένα δίσκο περνούσε από τραπέζι σε τραπέζι και έδινε από ένα κομμάτι στους καλεσμένους. Το πήρα από ευγένεια, που να εξηγώ τώρα στον κύριο ότι κάνω δίαιτα, δεν νομίζω να τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα. Το αφήνω στο τραπέζι τυλιγμένο στο χαρτομάντιλο. Ο σκοπός μου ήταν να το αφήσω εκεί και να φύγω. Ούτε καν να το ανοίξω για να μην μπω στον πειρασμό. Σίγα μην είχα κερδίσει και το φλουρί! 
Κάποια στιγμή σηκώνομαι να πάω κάπου και μια κυρία από τους διοργανωτές με ρωτάει 'είσαι η κοπέλα που κέρδισε το φλουρί?' Την κοιτάω με απορία και λέω...όχι..... 
Ξανακάθομαι στη θέση μου και αποφασίζω να βγάλω το κομμάτι μου από το χαρτομάντιλο! Και βλέπω στην άκρη του κομματιού το χρυσό φλουρί! Πως έγινε αυτό; 
Τώρα αν με ρώτησε τυχαία η γυναίκα αυτή ή είχε δει από πριν σε ποιόν έπεσε το κομμάτι με το φλουρί...δεν ξέρω!
Όλα όμως συνωμότησαν στο να το πάρω στα χέρια μου. Εάν αυτή η γυναίκα δεν με ρωτούσε, δεν θα μου γεννιόταν η απορία να κοιτάξω το κομμάτι μου. 
Το παίρνω σαν γούρι, σαν σημάδι ότι κάτι πρόκειται να αλλάξει.  Ειδικά τώρα που την χρειάζομαι και είμαι σε απίστευτα διλήμματα και αδιέξοδα, βρίσκω αυτό το φλουρί ως μια ένδειξη τύχης! 

Ένα τρομακτικό βιβλίο!!

Ο Π φοβάται αυτό το βιβλίο! Είναι καινούριο και με αυτό μαθαίνει τα χρώματα! Έχει όμως αυτά τα τρισδιάστατα ζωάκια τα οποία ξεπετάγονται από τη σελίδα και εγώ θεώρησα ότι ο Π θα ξετρελαθεί. Στην αρχή μπορώ να πω ότι του άρεσε αλλά ήταν διστακτικός στο να αγγίξει την τρισδιάστατη εικόνα. Στη συνέχεια όμως άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα κάθε φορά που άνοιγα  το συγκεκριμένο βιβλίο. Και μόνο που το έβλεπε να υπάρχει κάπου εκεί γύρω του γινόταν ανάστατος. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι το φοβάται και το έβαλα μακριά του.
 Ξέχασα να το πω στον Θ όμως. Εχτές καθώς καθόντουσαν μαζί και έπαιζαν ενώ εγώ ήμουνα στο μπάνιο, ακούω τον Θ να μου φωνάζει: Ο Π ΦΟΒΑΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ!! Ουπς συγνώμη, ξέχασα να σου το πω! χεχε! To πιο αστείο είναι οτι έχουμε ένα όντως τρομακτικό βιβλίο, τον κοντορεβυθούλη! Ναι, μεγαλώσαμε με αυτό το παραμύθι αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ πόσο τρομακτικό είναι.
 Η ιστορία έχει ως εξής: Οι γονείς του κοντορεβυθούλη τον εγκαταλείπουν μαζί με τα αδελφάκια τους στο δάσος γιατί δεν έχουν φαγητό να τα ταΐσουν και δεν θέλουν να τα δουν να πεθάνουν από την πεινά (δηλαδή καλύτερα να μην τα δουν όταν θα πεθαίνουν). Μετά τα παιδάκια καταφέρνουν να επιστρέψουν στο σπίτι και οι γονείς τα ξαναπάνε στο δάσος! Μετά γνωρίζουν ένα γίγαντα ο οποίος προσπαθεί να τα φάει, του κλέβουν τις μπότες και τις πάνε στη γυναίκα του λέγοντας της ότι τον έχουν απαγάγει ληστές και ότι ζητάνε λύτρα για να τον αφήσουν ελεύθερο. Τα παιδάκια παίρνουν τα λεφτά απο τα λύτρα και γυρνάνε στους γονείς τους. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!
Το δίδαγμα: όταν κάποιος είναι φτωχός μπορεί να εγκαταλείψει τα παιδιά του στο δάσος. Δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλονται τα παιδάκια όμως καθώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κλέψουν, να πουν ψέματα και να γυρίσουν χαρούμενα στους γονείς τους! wow....!! 
Βρέθηκε τυχαία στο σπίτι μας αυτό το βιβλίο και το παράδοξο είναι ότι είναι το αγαπημένο του Π, επειδή έχει πολύχρωμες και χαρούμενες εικόνες. 
Ευτυχώς δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει την ιστορία! 

Sleep easy

Μια παλιά αγαπημένη συνήθεια η οποία ξαναμπήκε τυχαία στη ζωή μου. Λατρεύω αυτό το τσάι με τη γλυκόξινη γεύση. Οι αγαπημένες μου γεύσεις, γλυκό και ξινό. Όταν ήμουν μικρή η αγαπημένη μου γεύση στο παγωτό ήταν το λεμόνι. Και το αγαπημένο μου χρώμα το κίτρινο και ΟΧΙ το ροζ (το λέω αυτό με περηφάνια!). 

Έχω ένα θέμα με τον ύπνο. Μία σχέση πάθους - μίσους. Στην κυριολεξία, λατρεύω τον ύπνο! 

Στο παρελθόν πάλεψα πολλές φορές με τις αϋπνίες μου (εξ ου και η ανακάλυψη της ύπαρξης του πιο πάνω τσαγιού!). Δεν αντέχω όμως το αίσθημα της νύστας την επόμενη μέρα. Δεν με πειράζει να ξενυχτίσω, μέχρι τα χαράματα να κοιμηθώ, αλλά θέλω την επόμενη μέρα να κοιμάμαι με τις ώρες. Κάποτε κοιμόμουν και τα μεσημέρια, έκανα μέχρι και απογευματινούς ύπνους στον καναπέ...περασμένα μεγαλεία! 

Όταν γεννήθηκε ο Π και πέρασα τις Μαύρες Νύχτες ή Τη Σκοτεινή Περίοδο της ζωής μου...έζησα κάτι που δεν φανταζόμουν να ζούσα ποτέ. Η αϋπνία σε κάνει να πονάς όλο σου το σώμα, κάνει το μυαλό σου να θολώνει και τη μνήμη σου να σβήνει. Κάνει τη διαύγεια σου αργή και δοκιμάζει τις αντοχές σου. 

Μόλις άρχισε να κοιμάται όλο το βράδυ ( σε ευχαριστώ θεέ! πρόσφατα άκουσα για ένα αγοράκι που είναι 3 χρονών και ξυπνάει 3 φορές μέσα στη νύχτα για να πιει γάλα), από τη χαρά μου κοιμόμουνα κι εγώ από τις 8, για να χορτάσω ύπνο, να αναπληρώσω αυτόν που έχασα. Στο βωμό του να μην ξανανιώσω ΠΟΤΕ στη ζωή μου το αίσθημα της αϋπνίας, αποφάσισα να κοιμάμαι 10 και 12 ώρες. Και να κοιμάμαι και στους μεσημεριανούς ύπνους που κάνει ο Π τα σαββατοκυρίακα. 

Κάθε νύχτα που πέφτω για ύπνο, κοιτάω την ώρα και μετράω απο μέσα μου πόσες ώρες έμειναν μέχρι να ξυπνήσω. Όταν είναι λίγες (για μένα) π.χ. 6 ή 7, αγχώνομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Η σκέψη ότι δεν έχω πολλές ώρες μπροστά μου και ότι ίσως όταν ξυπνήσω να νιώθω ότι δεν χόρτασα ακόμη ύπνο, με τρελαίνει και δεν με αφήνει να κοιμηθώ. 

Η ώρα είναι 10.30....μόλις που προλαβαίνω να κοιμηθώ 7 ώρες...ελπίζω να βοηθήσει το sleep easy...

Sweet & diet

Βρήκα αυτό το χαρτάκι στο τραπέζι της κουζίνας το πρωί της Κυριακής μόλις ξύπνησα...
Με έκανε να χαμογελάσω για τον γλυκό μου Θ και να καταβροχθίσω τη μηλόπιτα η οποία ήταν και το τελευταίο μου γλυκό πριν αρχίσω τη δίαιτα! 

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα της δίαιτας. Μόλις ξύπνησα έφαγα δημητριακά και στη δουλειά έφαγα μόνο δύο φρούτα μέχρι τις 4 που έφαγα μεσημεριανό. Το σώμα μου αντέδρασε πολύ περίεργα. Έτρεμαν τα χέρια μου και η όραση μου θόλωσε από την πείνα. Σηκώθηκα πάνω και μου ήρθε λιποθυμία. Τώρα πρέπει να περιμένω ακόμα μια ώρα για να φάω το βραδινό μου. Κανονικά θα κοιμόμουν μέχρι τώρα αλλά πρέπει να τηρήσω το ωράριο της δίαιτας! Για να αρχίσει το σώμα του ανθρώπου να καίει λίπος πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 2,5 ώρες από την τελευταία φορά που έφαγε. Όταν περάσουν οι 3 ώρες όμως ο μεταβολισμός σταματά να δουλεύει. Άρα πρέπει να τρώμε κάπου ανά 2,5 με 3 ώρες. 

Μπορώ να πω ότι πήγε καλά η πρώτη μέρα, με βάζει σε πρόγραμμα κάτι που πάντα αδυνατώ να καταφέρω για τον εαυτό μου. Πρόγραμμα is not my middle name! 

ΥΓ: Το αγαπημένο που πράγμα στον κόσμο αυτό τον καιρό, είναι να παρακολουθώ τον Θ και τον Π να κοιμούνται μαζί στο κρεβάτι μας. Ο Π πάντα επιλέγει την πλευρά του Θ παρά τη δική μου, πάει και κουλουριάζεται δίπλα του, σπρώχνοντας τον, με αποτέλεσμα ο Θ να βρίσκεται στην άκρη του κρεβατιού με ένα μωρό κολλημένο δίπλα του και ένα τεράστιο υπόλοιπο άδειο κρεβάτι. Δεν ξέρω γιατί πηγαίνει πάντα προς το μέρος του. Ίσως επειδή είναι πιο ζεστός, πιο μεγάλος? Νιώθει περισσότερη ασφάλεια? Ποιός ξέρει...

Σπίτι...και η έννοια του

Λεπτομέρεια απο το μπαλκόνι μας 

Λατρεύω το μπαλκόνι μας! Αλλά πιο πολύ θα λάτρευα αν είχαμε ένα κήπο αληθινό, με χώμα και δέντρα ριζωμένα μέσα σε αυτό. Ίσως κάποια μέρα... Είμαι ευγνώμων που έχουμε αυτό το σπίτι και αυτό το μπαλκόνι που είναι μεγάλο και άνετο. Είμαι ευγνώμων που δεν το χρωστάμε στην τράπεζα αλλά από την άλλη δεν είναι και δικό μας. 

Θα το αγαπώ πάντα αυτό το σπίτι. Το δημιουργήσαμε μαζί με τον Θ και σιγά σιγά αλλάζει και μεταμορφώνεται ανάλογα με τον καιρό, την εποχή, το στυλ μας, τη διάθεση μας και τώρα με το μωρό μας! Ξέρω ότι κάποτε ίσως να μην υπάρχει στην κατοχή μας. Ίσως κάποτε κάποιοι άλλοι να μένουν εδώ και τώρα που το γράφω αυτό νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά μου. Άλλοι να ανοίγουν τα ντουλάπια στην κουζίνα για να βρίσκουν τα τρόφιμα τους. Άλλοι να κατευθύνονται προς το υπνοδωμάτιο μας τη νύχτα για να ξαπλώσουν αγκαλιά στο κρεβάτι τους. Άλλοι να κάθονται στο μπαλκόνι για να πιουν τον καφέ τους. 

Είμαι συνηθισμένη στο να μετακομίζω. Μικρή μετακομίσαμε πολλές φορές. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι το οποίο δεν θυμάμαι, μετά μετακομίσαμε σε ένα άλλο το οποίο θυμάμαι, στο οποίο έζησα 6 χρόνια, τα καλύτερα της ζωής μου. Νόμιζα ότι ήταν το πατρικό μου και είχα δεθεί με αυτό. Δεν ήταν όμως το πατρικό μου γιατί το ενοικιάζαμε απο άλλους αλλά εγώ δεν ήξερα πως είναι να μετακομίζεις, δεν είχα τέτοιες έννοιες στο παιδικό μυαλό μου. Όταν φύγαμε απο εκεί, αγοράσαμε ένα διαμέρισμα σε μια τεράστια πολυκατοικία, το οποίο ήταν σχετικά άνετο αλλά με πολύ μικρό μπαλκόνι. Βάλαμε κάγκελα στα παράθυρα γιατί εκεί γεννήθηκε η αδερφή μου και μέναμε σχετικά ψηλά. Έπρεπε να κάνω φίλους απο την αρχή, σε νέο σχολείο, νέα γειτονιά. Μου στοίχισε πολύ ψυχολογικά και είχα διάφορα θέματα αλλά τα ξεπέρασα. Ποτέ δεν ξαναδέθηκα με σπίτι όμως και νιώθω ότι δεν έχω αυτό που λέμε 'πατρικό'. Μετά αγοράσαμε ένα σπιτάκι με ένα μικρό κήπο. Το οποίο λάτρεψα και ακόμη λατρεύω. Εγώ ασχολήθηκα πολύ με τον κήπο μαζί με τον μπαμπά μου. Μέτα απο 3 χρόνια έφυγα για σπουδές. Στις σπουδές άλλαξα 4 σπίτια και 2 συγκάτοικους. Στο μεταπτυχιακό άλλαξα 2 σπίτια. Ίσως να το προκαλούσα ασυνείδητα επειδή έτσι είχα συνηθίσει να κάνω. Στο σπίτι που μένουμε τώρα το πιο πιθανό είναι οτι δεν θα μένουμε για πάντα. Δεν είναι δικό μας, είναι κάτι σαν...δανεικό! 

Θέλω ο Π να έχει ρίζες. Να μεγαλώσει σε ένα σπίτι και να το ξέρει σαν πατρικό του. Να νιώθει ασφάλεια και ζεστασιά. Να έχει τους ίδιους φίλους και την ίδια γειτονιά. Θέλω σταθερότητα για αυτόν. Εύχομαι να του την παρέχω. 

Περίεργο...ξεκίνησα να γράψω γιαυτό το γλαστράκι που αγόρασα σήμερα απο το ΙΚΕΑ και τη βόλτα μας με τον Π και κατέληξα να κάνω αναδρομή στο παρελθόν, βουτώντας βαθιά στις αναμνήσεις μου....

Date Nights

Εχτές πήγα στο διαιτολόγο, επιτέλους! Θεώρησε απαράδεχτα τα 22 κιλά που έβαλα στην εγκυμοσύνη μου. Νόμιζα ότι είμαι 64 κιλά ενώ αυτός με βρήκε 67! Έχω να χάσω 10 κιλά μέχρι το καλοκαίρι! 

Ο Π έφαγε σπανακόριζο! Και ομελέτα με φρέσκο κρεμμυδάκι και ντοματίνια! Και σπαγέτι με σάλτσα ντομάτας με φρέσκο βασιλικό κατευθείαν απο το γλαστράκι!  Του φτιάχνω καινούρια φαγητά τώρα και ψάχνω υγιεινές συνταγές για μικρά παιδάκια! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με το νέο μου ρόλο ως σεφ του Π! 

Ξαπλώνω μαζί του στο χαλί και τον παρακολουθώ που παίζει και οι χτύποι της καρδιάς μου χαμηλώνουν και νιώθω αυτή την ορμόνη που σε κάνει να χαλαρώνεις, να κυλάει σε όλο μου το σώμα! 

Παίζουμε κυνηγητό! Τον κυνηγάω και αυτός 'τρέχει' να σωθεί, γυρίζοντας πίσω του χαμογελώντας με πονηρό βλέμμα και μόλις τον πιάσω πεθαίνει στα γέλια! 

Το πρωί μόλις ανοίξει τα μάτια του σηκώνεται αυτόματα και αρχίσει να μπουσουλάει προς την άκρη του κρεβατιού μας, στην πλευρά της πόρτας! Μόλις που τον προλαβαίνουμε κάθε φορά στην άκρη του γκρεμού. 

Μπορεί να στηρίζεται στα πόδια του εύκολα τώρα χωρίς να ακουμπάει κάπου. Για βήμα ούτε λόγος βέβαια γιατί βολεύτηκε με το μπουσουλητό και ποιος ο λόγος να δοκιμάσει την αργή οδό αφού μπορεί να πάει στον προορισμό του με ευκολία και γρηγοράδα? Για να δούμε αν θα περπατάει μέχρι τα γενέθλια του...

Οι Παρασκευές είναι date nights για μένα και τον Θ. Αυτό σημαίνει δείπνο με πίτσα, την οποία τρώμε κάτω στο χαλί, σε στυλ πικ νικ. Λίγη τηλεόραση, λίγο λέμε τα νέα μας και μετά εγώ φεύγω για ύπνο! Είναι όμως πολύ exciting για μας. Και τώρα τρέχω να προλάβω να κάνω ντους μέχρι να έρθει η πίτσα!

Τετάρτες...

week days suck!
Τετάρτη...όλες οι Τετάρτες είναι ίδιες. Όπως και όλες οι Δευτέρες,Τρίτες, Πέμπτες και Παρασκευές. Δουλειά, σπίτι, ύπνος.
Η ίδια κατάσταση στο γραφείο. Μια δουλειά που μισώ. Όταν πληκτρολογήσεις στο internet 'I hate my job', υπάρχουν πολλά άρθρα. Το θετικό μήνυμα είναι ότι πρέπει να πάρουμε όσα μπορούμε απο τη δουλειά μας έστω και αν τη μισούμε και ότι είναι καλο να δοκιμαζόμαστε γιατί παίρνουμε μαθήματα και βγαίνουμε πιο δυνατοί. Ναί οκ αλλά για πόσο καιρό?
Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η δυνατότητα να αλλάζουμε δουλειές, να παίρνουμε ότι μπορούμε απο την προηγούμενη, να μαζεύουμε εμπειρία και να περνάμε στην επόμενη. ΔΕΝ υπάρχουν δουλειές. Η λύση είναι το εξωτερικό. Το αναμάσησα πολύ καιρό, μήνες, μπορεί και χρόνια, δεν θυμάμαι πόσο καιρό το συζητάμε. Και αποφάσισα ότι θέλω να φύγουμε. Δεν ξέρω που θα είναι αυτό...Qatar, Dubai, New Zealand, etc. Αλλά θέλω η ζωή να προχωρήσει. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε! Τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα, είμαι ήδη 5,5 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Σε λίγο θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι 40 και θα αναρωτιέμαι τι έκανα στη ζωή μου. Θέλω ακόμα να κάνω πολλά! Πάρα πολλά! Δεν μπορώ το 'βόλεμα' των συναδέλφων μου, το 'κάνουμε υπομονή να περάσουμε΄, δεν είναι για μένα αυτά. Τι να περάσουμε? Να περάσουν τα χρόνια μέχρι να βγούμε στη σύνταξη για να γεράσουμε σπίτι μας? Να έρθει η στιγμή που θα έχουν τελειώσει τα παραγωγικά μου χρόνια και να γυρίσω πίσω και να πω 'τι έζησα'? τι έκανα στη ζωή μου? Όχι that's not for me! Έχω όνειρα για τον εαυτό μου. Πιστεύω σε μένα. Νιώθω ότι πλησιάζει το τέλος της ζωής μου όπως την ήξερα. Το νιώθω, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όπως όταν βλέπεις ένα προφητικό όνειρο και μετά ξυπνάς και γίνεται πραγματικότητα. Όταν ήμουν στην προηγούμενη μου δουλειά η οποία ήταν πραγματικά πολύ χειρότερη απο τη σημερινή, έπαιζα συνέχεια στο μυαλό μου μια σκηνή. Τη μέρα που θα βάλω το κλειδί στην πόρτα και θα είναι η τελευταία φορά! Τη μέρα που θα έχω παραιτηθεί και θα γυρίζω το κλειδί, να κλειδώσω, αργά αργά, με χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη και θα σκέφτομαι 'αυτή είναι η τελευταία φορά'! Και έτσι έγινε! Εκείνη η μέρα ήθρε, εκείνη η στιγμή που φανταζόμουν, πραγματοποιήθηκε. Και ένιωσα υπέροχα! Και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. Δεν ξανασήκωσα το τηλέφωνο σε κανέναν απο την προηγούμενη μου δουλειά. Και σήμερα....φαντάζομαι τη μέρα που θα μπω στο γραφείο και θα δώσω την παραίτηση μου με χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά. Που θα χτυπήσω την κάρτα μου για τελευταία φορά και δεν θα ξαναγυρίσω πίσω! 
 Κάτι φτερουγίζει μέσα μου τώρα που το γράφω αυτό! Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει να ονειρεύομαι! Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει τη δημιουργικότητα μου!
Life. It goes on.

Κυριακές

Tώρα πια μόνο τις Κυριακές τις περνάμε ολοκληρωτικά οικογενειακά. Κάθε δεύτερο Σάββατο δουλεύω και ο Θ δουλεύει κάθε Σάββατο, τις περισσότερες φορές μέχρι αργά. 
Τις κυριακές όμως...αξίζει να ζούμε μόνο για αυτές τις Κυριακές. 
Ξυπνήσαμε νωρίς εγώ και ο Π. Στις 7. Ήπιε το γάλα του και κάτσαμε στον παιχνιδότοπο ο οποίος καταλαμβάνει ολόκληρο το σαλόνι μας και συνεχώς επεκτείνεται! Άλλαξε ο Π, μεγάλωσε απότομα. Δεν γκρινιάζει πια κι εγώ δεν προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει. Παίζει! Παίζει μόνος του με τα παιχνίδια του! Με τη δική μου βοήθεια φυσικά γιατί αν τον αφήσω μόνο του δεν δείχνει και πολύ ενδιαφέρον γι' αυτά, δεν ξέρει πως να τα χρησιμοποιήσει. Τα απλώνω ομοιόμορφα, διάσπαρτα στο χώρο για να μπορεί να περνάει απο το ένα στο άλλο. Του δείχνω ένα ένα πως να τα χρησιμοποιήσει. Ξέρει να βγάζει τους κρίκους απο το παιχνίδι του. Ξέρει να παίρνει στο χεράκι του ένα ένα τα τουβλάκια του, να σηκώνει το χεράκι και να το γυρίζει δεξιά αριστερά κοιτώντας με, περιμένωντας να του πω το χρώμα και το σχήμα. Μπλε τετράγωνο. Κίτρινο ορθογώνιο. Το αφήνει κάτω και παίρνει άλλο. Ξέρει όταν του πω 'μπάλα! πιάσε τη μπάλα!' να βρίσκει την μπάλα και να μου τη ρίχνει. Διαβάζουμε παραμύθια, το τελευταίο μας είναι ένα που λέγεται 'Σ' αγαπώ μπαμπά'. Το διαβάζουμε ξανά και ξανά, είναι υπέροχο! Τρώει τη μπανάνα του. Τρώει ένα μπισκότο. Το βάζει ολόκληρο στο στόμα κι εγώ αγχώνομαι και παρατηρώ με αγωνία αλλά το αφήνει ώρα στο στόμα μέχρι να μαλακώσει, το μασάει και μετά το καταπίνει!  Κατά τις 10:30 νυστάζει. Πάμε μαζί στο κρεβάτι και ξαπλώνουμε δίπλα στον μπαμπά που κοιμάται ακόμα. Ο Π κοιμάται κι εγώ σχεδιάζω να σηκωθώ για να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Τελικά αποφασίζω να μείνω στο κρεβάτι, να ζήσω τα πράγματα όπως έρχονται. Την επόμενη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου είναι 1 το μεσημέρι! Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι, στις 1.30 ξυπνάνε και οι υπόλοιποι. 
Πάμε στη μαμά του Θ για φαγητό. Είναι και οι θείοι και τα ξαδέρφια του Π εκεί. Περνάμε ωραία, είμαστε κοντά σε ανθρώπους που μας αγαπάνε. Νιώθουμε ηρεμία, μιλάμε για ωραία πράγματα και γελάμε. 
Φεύγουμε νωρίς το απόγευμα και πάμε για τα ψώνια της εβδομάδας. Μόνο την Κυριακή μπορούμε να το κάνουμε πια, god bless το νέο ωράριο, φαντάζομαι για ανθρώπους σαν κι εμάς το εφάρμοσαν! Ο Π κάθεται στο καρότσι του σούπερμαρκετ και κοιτάει γύρω γύρω ενθουσιασμένος. Σκύβει και πιάνει τα φρούτα απο τα καλάθια τους. Πιάνει τα πάντα απο τα ράφια που περνάμε! Κοιτάει τον κόσμο! 
Στο δρόμο προς το σπίτι τον κρατάω στα πόδια μου στο μπροστινό κάθισμα (ουπς! παρανομία). Δεν μπορώ να αντισταθώ όμως, θέλω να τον νιώθω κοντά  μου. Ξαπλώνει στο στήθος μου και μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι τον παίρνει ο ύπνος με το κεφαλάκι του ακουμπισμένο πάνω στην καρδιά μου. Τον αγκαλιάζω και τον κρατάω έτσι ακίνητο, δεν έχω την ευκαιρία να το κάνω αυτό τώρα που μεγάλωσε. Βρίσκουμε την ευκαιρία να κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο, στην περιοχή που μένουμε. Βλέπουμε τα οικόπεδα της περιοχής και κάνουμε όνειρα,  για όταν θα έρθουμε πίσω απο το εξωτερικό, με πολλά λεφτά, θα αγοράσουμε αυτό το οικόπεδο στο ύψωμα με θέα όλη τη Λευκωσία και θα χτίσουμε το σπιτάκι μας και θα σχεδιάσουμε το βιολογικό μας κήπο! Όνειρα...
Πάμε σπίτι και καθόμαστε πάλι στον παιχνιδότοπο. Ο μπαμπάς του διαβάζει παραμύθια κι εγώ συγυρίζω λίγο το σπίτι. Του λιώνουμε μισό αβοκάτο με ελαιόλαδο και λεμονάκι και τρελαίνεται απο τη γεύση. Τελειώνει και φωνάζει για περισσότερο. Λιώνουμε ακόμη ένα και το τρώει με λαιμαργία. 
Έρχεται η ώρα του ύπνου και πάμε στο κρεβάτι με ένα μπουκάλι γάλα. Το πίνει, τον βάζω να ξαπλώσει και σηκώνεται αρχίζοντας να παίζει. Τώρα τελευταία το κάνει συνέχεια, δεν θέλει να πάει για ύπνο, αντιστέκεται. Μετά απο κανένα μισάωρο φωνάζω ενισχύσεις (τον Θ)! Τα καταφέρνει να τον κάνει να κοιμηθεί. Τον ξαπλώνει κάτω και τον αγκαλιάζει σφιχτά και ο Π αισθάνεται τη δύναμη του, τον σέβεται περισσότερο απο μένα (εγώ είμαι πιο χαλαρή), κλείνει σιγά σιγά τα μάτια και κοιμάται! Τον μεταφέρουμε στο κρεβατάκι του. 
Τρώμε τη σαλάτα μας με υπέροχα χόρτα, αβοκάτο, λιαστές ντομάτες και αυγά. 
Χαλαρώνουμε λίγο στην τηλεόραση.
Ώρα για ύπνο! 
 

Πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ

Π
 
Το κλάμα σου είναι ψεύτικο! Ναι ψεύτικο! Έχεις καταλάβει πολύ καλά μέχρι τώρα ότι δεν πρόκειται να σε αφήσει κανένας να κλαις και πάντα θα ανταποκριθούμε όταν μας ζητήσεις. Πρόσφατα επινόησες  ένα περίεργο κλαματάκι όταν θέλεις να μας φωνάξεις το οποίο είναι περισσότερο σαν ομιλία παρά κλάμα. Μόλις σε σηκώσουμε μετατρέπεται σε χαμόγελα! 
 
Τη νύχτα ξαπλώνω μαζί σου στο κρεβάτι μας μέχρι να αποκοιμηθείς και μετά σε μεταφέρω στο κρεβατάκι σου γιατί είπαμε, έπεσες δύο φορές απο το κρεβάτι μας μέχρι τώρα. Στα μέσα της νύχτας ξυπνάς, σκαρφαλώνεις στα ξύλινα κάγκελα και  με κοιτάς με βλέμμα που λέει 'μαμά γιατί δεν κοιμάμαι δίπλα σου;' Σε ξαπλώνω δίπλα μου και ξαναπέφτεις σε βαθύ ύπνο!
 
Όταν σε βγάζω φωτογραφίες, εννοείται ότι θέλεις να μου αρπάξεις τη κάμερα! Και όταν δεν σου τη δώσω κάνεις μια πολύ αστεία φάτσα, κάτι μεταξύ εκνευρισμού και κλάματος. Πατάω το κουμπί. Μέτα σου δείχνω τις φωτογραφίες που βγάλαμε. Κοιτάς την αστεία σου φατσούλα και γελάς! Μέχρι και εσένα σου φαίνεται αστεία! 
 
Μπουσουλάς μέχρι τον καθρέφτη και κοιτάς τον εαυτό σου. Κρύβεσαι στο πλάι, και μετά εμφανίζεσαι πάλι! Λες και θέλεις να παίξεις παιχνίδια, να πειράξεις το παιδάκι που κρύβεται στον καθρέφτη. 
 
Κοιμάσαι και ανοίγεις τα ματάκια σου χωρίς συναίσθηση. Με κοιτάς, μου χαμογελάς γλυκά, ασυναίσθητα, και ξαναπέφτεις σε λήθαργο νιώθοντας ασφάλεια που είμαι πάντα δίπλα σου. 
 
Όταν δεν θέλεις να φύγεις από τα χέρια μου και να πας στα χέρια της γιαγιάς ή οποιουδήποτε άλλου, κάνεις πως έχεις 'δουλειά' και τους αγνοείς. Η δουλεία σου συνήθως είναι να παίζεις οτιδήποτε φοράω στο λαιμό μου. Με ιδιαίτερη προσοχή συγκεντρώνεσαι στο έργο σου, με σοβαρό βλέμμα που σκοτώνει και με λατρεία ασχολείσαι με κάτι που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα σε ενδιέφερε καθόλου. 'Έχω δουλεία τώρα, μη με ενοχλείτε!'
 
Είμαι κουρασμένη από τη δουλειά, ψυχολογικά περισσότερο, με απώλεια ενέργειας και στο δρόμο προς εσένα σκέφτομαι πως θα τα καταφέρω μέχρι το βράδυ. Το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω μόνη μου στο κρεβάτι και να μη με ενοχλήσει κανείς. Μόλις ανοίγω την πόρτα και βλέπω το φατσόνι σου να μου χαμογελά, σε παίρνω στα χέρια μου και αμέσως οι μπαταρίες μου φορτίζονται στο 100 τοις 100. Ένα ηλεκτροφόρο ρεύμα με διαπερνάει, μια φωτιά ανάβει στο στήθος μου, ένα ζεστό αίσθημα με αγκαλιάζει. 
 
Μου δίνεις ζωή!

10 μήνες!

Π

Σήμερα γίνεσαι 10 μηνών! Σε 2 μήνες θα έχεις τα πρώτα σου γενέθλια!
Σκέφτομαι συνέχεια...οτι εσύ είσαι ενα new entry στη ζωή μας, τους τελευταίους 10 μήνες. Έχουμε πολλές αναμνήσεις πριν απο σένα, αναμνήσεις μιας ζωής! Και μαζί με τον μπαμπά σου αλλά και χώρια. Παιδική ηλικία, σχολεία, σπουδές, ταξίδια, έρωτες. Για σένα όμως...είμαστε τα δεδομένα σου. Είμαστε δίπλα σου σε όλη τη διάρκεια της μικρής ζωής σου. Δεν υπάρχει για σένα ζωή χωρίς εμάς, είμαστε οι βράχοι σου. Για να υπάρχεις εσύ, υπάρχουμε εμείς.
Happy 10 months of living!

Νομίζω ότι είναι Τα Φώτα σήμερα....

 

 

 

 

Ο Π αρρώστησε. Φαρυγγίτιδα η οποία εξελίχθηκε σε λαρρυγίτιδα. Δεν παίρνει τα φάρμακα του. Αυτό το μωρό ξέρει πως να κάνει αυτό που θέλει. Δεν τρώει και δεν πίνει γάλα. Μάλλον πονάει ο λαιμός του. Κάνει ένα περίεργο βήγχα και πνίγεται.

 

Μεταφέρθηκε πίσω στο κρεβατάκι του, στο δωμάτιο μας, δίπλα σε μένα. Αναγκαστικά γιατί έπεσε δύο φορές απο το κρεβάτι μας. Μεγάλωσε.

 

Οι μέρες δεν είναι ωραίες. Είναι οι τελευταίες μέρες των γιορτών και εμείς τις περνάμε εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι ανησυχώντας για το μωρό μας. Τσακώνομαι με τον Θ για διάφορα, για άσχετα, ασήμαντα. Στο τέλος της ημέρας κάποιος θα πει συγγνώμη. Την επόμενη πάλι τα ίδια. Αρχίσαμε να χάνουμε αυτό που είχαμε πριν γεννηθεί ο Π. Αναρωτιέμαι αν θα το ξαναβρούμε. Ίσως δεν υπάρχει χρόνος να το ξαναβρούμε.

 

Κάνει την εμφάνιση του το χορτάρι στο χωράφι απέναντι απο το σπίτι μας. Το έθρεψαν οι λιγοστές βροχές του χειμώνα.

 

Δεν μου αρέσει ο εαυτός μου τον τελευταίο καιρό. Έχω άβαφτα μαλλιά και νύχια, έχω περιττά κιλά, δεν τρώω υγειινά, δεν έχω χρόνο να προσέξω τον εαυτό μου. Και όταν έχω το χρόνο, δεν έχω τη δύναμη. ΄

 

Κάθομαι πάνω σε ένα χαλί περιτρυγιρισμένη απο παιχνίδια, περιμένοντας τον Π να ξυπνήσει.

 

Ποιός είπε ότι είναι εύκολο; 

 

O μικρός μίμος και η πρώτη λεξούλα

 

 

Π

 

Εδώ και λίγο καιρό έχεις αρχίσει να μιμείσαι!

Χτυπάω τα χέρια μου ρυθμικά στο τραπέζι, το κάνεις κι εσύ. Κρύβομαι πίσω απο την κουρτίνα και μετά εμφανίζομαι, την τραβάς για να κρύψεις κι εσύ το μικρό σου προσωπάκι. Με βλέπεις να γράφω στο laptop, πας κοντά και αρχίζεις να πατάς τα πλήκτρα με τα δαχτυλάκια σου. Α, έχεις μεγάλη αγάπη στα computers! Αφου άρχισα να κρύβω το laptop μου κάτω απο τον καναπέ γιατί όταν το δεις δεν θέλεις να το αφήσεις με τίποτα! Θέλεις να βλέπεις τραγούδια στο youtube κυρίως. Όποτε περάσουμε μπροστά απο το μεγάλο computer στο γραφείο του μπαμπά σου, απλώνεις τα χέρια σου και κινείσαι ολοκληρός για να με παρασύρεις προς αυτό. Εχτές με παρακολουθούσες σκεφτικός την ώρα που έπινα τον καφέ μου. Όταν τέλειωσα πήρες το φλυτζάνι και το σήκωσες για να πιείς! Όλοκληρο το πρόσωπο σου χωράει μέσα στο φλυτζάνι!

 

Αυτό με κάνει να συνειδητοποιώ ότι θα αρχίσεις να μιμείσαι και άλλες συμπεριφορές και νοοτροπίες μας σιγά σιγά και αυτό με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και είναι τρομακτικό ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς πόση ευθύνη έχεις, και πόση δύναμη κρατάς στα χέρια σου απέναντι σε ένα νεογέννητο άνθρωπο που δεν ξέρει τίποτα απολύτως στην ουσία και περιμένει απο σένα να του γνωρίσεις τη ζωή. Νιώθω τόσο μικρή και άπειρη στη ζωή για αυτή την ευθύνη που ανέλαβα...αλλά πιστεύω πως το ένστικτο μου με οδηγεί στα σωστά μονοπάτια...

 

Κάτι άλλο σημαντικό που έγινε την παραμονή πρωτοχρονιάς (ήταν πρωτοχρονιά τώρα που το σκέφτομαι, είχαν περάσει οι 12), είναι ότι είπες αυτό που νομίζουμε εγώ και ο Θ ότι ήταν η πρώτη σου λεξούλα! Μετά που έφυγαν όλοι οι καλεσμένοι απο το πάρτυ μας και ο ύπνος σου επιβίωσε 6 ώρες φασαρίας και τρικούβερτου γλεντιού και αφού όλα ησύχασαν στο σπίτι και ετοιμαζόμασταν κι εμείς να κοιμηθούμε, εσύ ξύπνησες και σε βρίσκουμε να μας κοιτάς απο το κρεβάτι με μάτια ορθάνοιχτα και χαμόγελο στο φατσόνι σου. Σου λέω 'όχι αγάπη μου, νάνι!' Με κοιτάς και λες... 'νάνι!' Μείναμε ακίνητοι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο και να ψάχνουμε ο ένας επιβεβαίωση στον άλλο ότι όντως σε ακούσαμε να το λες! Νάνι. Ο Θ λέει οτι δεν είναι καν ελληνική λέξη. Ναι αλλά τι είναι;