Σαουδική Αραβία: Η πραγματικότητα

Μόλις τώρα, αυτή τη στιγμή, ένιωσα έτοιμη να κάτσω και να γράψω. Τα μωρά κοιμούνται και εγώ έβαλα το φαγητό στο φούρνο και έκατσα να ξεκουραστώ λίγο πριν ξυπνήσουν. Στο σπίτι μας, όπως και σε όλα τα σπίτια της Σαουδικής αυτή τη στιγμή, ακούγεται ο χότζιας (αν λέγεται έτσι εδώ). Ακούγεται πολύ δυνατά και πολλές φορές την ημέρα, περίπου όπως το ακούς στην Λήδρας αλλά πολύ πιο δυνατά και με πιο καταθλιπτικό τέμπο. Κάθε μεσημέρι φοβάμαι ότι θα μου ξυπνήσει τα μωρά και τρέχω να κλείσω τα παράθυρα.

Είχα γράψει πριν μερικές μέρες ένα άλλο κείμενο αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω post και  μόλιςτώρα το έσβησα για να το ξαναγράψω από την αρχή με πιο καθαρό μυαλό γιατί ήταν κάπως υπερβολικό.

Οι πρώτες εμπειρίες ήταν φριχτές. Το πολιτισμικό σοκ με έπιασε από το πρώτο πρωί που ξύπνησα μέσα σε αυτό το κατάκλειστο μισοσκότεινο διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι, με τα μικρά παράθυρα με κάγκελα που βλέπουν σε τοίχους. Ξύπνησα και το σώμα μου ήθελε καφέ και όταν τον έφτιαξα μου ζητούσε να τον πιώ έξω στο μπαλκόνι μας όπως κάθε πρωί. Άρχισα να τρέμω και να νιώθω κλειστοφοβία και ασφυξία. Πήρα τηλέφωνο τον Θ που ήταν στη δουλειά και άρχισα να κλαίω και να φωνάζω υστερικά ότι θέλω να φύγω ΤΩΡΑ. Ο καημένος προσπαθούσε να με ηρεμίσει και μου είπε να φύγω αν είναι αυτό που θέλω, δεν θα μου ζητήσει να μείνω. Τη δεύτερη μέρα πήρα κλαίγοντας τηλέφωνο τον υπεύθυνο της εταιρίας στην Κύπρο που μου έκλεισε το εισιτήριο και του είπα να μου κλείσει άμεσα εισιτήριο να επιστρέψω πίσω. Έκανε κάποιες προσπάθειες να μας βρει σπίτι σε άλλη πολυκατοικία πιο καινούρια (δεν πήγαμε όμως γιατί πάλι το ίδιο είναι) ή να μας βρει σπίτι στον κάμπο. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα.

Ο κάμπος είναι τραγικός. Υπάρχει μια μικρή παιδική χαρά, ένα γήπεδο και ένα σχολείο. Τα σπίτια, τα οποία δεν είναι σπίτια αλλά κάτι προπαρασκευασμένα κατασκευάσματα, κοινώς λυώμενα, είναι πολύ μικρά και πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει το χώμα, υπάρχει ο ουρανός και υπάρχει το φεγγάρι. Και λίγα δέντρα. Την πρώτη μέρα που μας πήγε εκεί ο Θ μόλις σχόλασε έκατσα σαν χαζή και κοιτούσα τον ουρανό.

Μετά γνώρισα μια κοπέλα. Αυτή η κοπέλα είναι ο λόγος που κρατιέμαι ακόμα εδώ. Βασικά μου τη γνώρισε μια κυρία που μένει στην πολυκατοικία μου η οποία ήρθε για καφέ μια μέρα εδώ και μου είπε για αυτή την κοπέλα η οποία έχει ένα κοριτσάκι στην ηλικία του Π και το πηγαίνει σε σχολείο. Την πήραμε τηλέφωνο και με κάλεσε στο σπίτι της την ίδια μέρα που είναι στον κάμπο. Μόλις με είδε μου είπε ότι με ξέρει από κάπου. Τελικά ανακαλύψαμε ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και είναι ένα χρόνο μικρότερη μου ενώ η κόρη της είναι 4 μήνες μεγαλύτερη από τον Π. Τα παιδάκια μας κόλλησαν αμέσως και το ίδιο εγώ με αυτή.

Πήγα τον Π στο σχολείο, ένα international σχολείο μέσα σε ένα άλλο campus. Την πρώτη μέρα έμεινα μαζί του όλη την ημέρα και είδα πως λειτουργούν. Τη δεύτερη μέρα πήγε μόνος του, για μια εβδομάδα έκλαιγε αλλά σήμερα σηκώνεται και ζητάει να πάει στο σχολείο. Η δασκάλα μου λέει ότι τα πηγαίνει πολύ καλά.

Εξακολουθούσα όμως να θέλω να φύγω γιατί η κλεισούρα δεν παλεύεται με τίποτα. Αυτή η χώρα είναι καταθλιπτική και στην πραγματικότητα έχει πολύ ψηλά ποσοστά κατάθλιψης. Τα πάντα είναι κατάκλειστα και οι γυναίκες κυκλοφορούν εννοείται με την abaya με το μόνο σημείο στο σώμα τους να φαίνεται, τα μάτια τους. Οι internationals φοράνε την abaya αλλά απαγορεύεται να καλύπτουν το πρόσωπο τους (όχι πως θα θέλανε). Μόνο σε κάποιες περιπτώσεις καλύπτουμε το κεφάλι με ένα μαντήλι που έρχεται μαζί με την abaya. Εμένα ακόμα δεν μου ζητήθηκε να το φορέσω αλλά πολλές κοπέλες μου είπαν πως τους το ζήτησαν οι θρησκευτικοί αστυνομικοί της χώρα, οι matawa οι οποίοι κυκλοφορούν παντού.

Ο Π μπορώ να πω ότι δέχτηκε πολύ καλά την αλλαγή περιβάλλοντος, κάτι που δεν το περίμενα. Μόνο που τα απογεύματα μου ζητάει να βγούμε έξω, στο πάρκο στο δρόμο και στο μπαλκόνι. Σχεδόν κάθε απόγευμα όμως πάμε στην κάμπο στο σπίτι της Μ. Είχα κλείσει εισιτήριο για την 1η του Νιόβρη, δηλαδή την Κυριακή αλλά σήμερα πήρα την απόφαση και το ακύρωσα. Δεν είναι ότι περνάμε και τέλεια αλλά μπήκαμε σε μια ρουτίνα με το σχολείο του Π κυρίως και δεν θέλω να τα καταστρέψω όλα. Εξάλλου να πάω πίσω που? Δεν έχω τίποτα στην Κύπρο. Τώρα σκέφτομαι για τις 21 Νοεμβρίου που φεύγει μια κοπέλα, να φύγουμε μαζί για να μην είμαι μόνη μου αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Ο Θ θα έρθει 24 Δεκεμβρίου αν του εγκρίνουν την άδεια.

Το σχέδιο είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε σπίτι. Μας είπαν από την εταιρία ότι υπάρχει πιθανότητα να βρεθεί σπίτι μετά τον Γενάρη. Εάν βρεθεί σπίτι θα έρθω πίσω τρέχοντας γιατί το πιο σημαντικό για μένα είναι να είμαστε όλοι μαζί η οικογένεια και τα μωρά μου να έχουν τον μπαμπά τους. Αν δεν βρεθεί σπίτι... θα το σκεφτώ πάρα πολύ. Δεν είναι ότι δεν έχει προοπτικές το διαμέρισμα, μπορώ να το φτιάξω και η εταιρία πληρώνει για πολλά πράγματα. Υπάρχει επίσης ένα τεράστιο roof garden στην ταράτσα το οποίο μπορεί να φτιαχτεί, να βάλουμε τραμπολίνο, παιχνίδια, φυτά. Αλλά αυτό είναι επένδυση και δεν ξέρω αν έχω την ψυχολογία για τέτοια τώρα. Δεν ξέρω... Έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε δουλειές στη Νέα Ζηλανδία αλλά ακόμα δεν έχει ωριμάσει η σκέψη, θέλει δουλειά.

Οι εντυπώσεις μου από τη χώρα είναι οι χειρότερες. Από που να αρχίσω. Από την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων? Από την ασχήμια της χώρας? Από το πόσο αμόρφωτος είναι ο κόσμος? Δεν μπορώ καν να μεταφέρω το πόσο άσχημη είναι αυτή η χώρα. Η εικόνα θα ολοκληρωθεί σιγά σιγά μέσα από τις ιστορίες μου που θα ζήσω για όσο θα είμαι ακόμα εδώ. Αυτό είναι ένας πρόλογος.

Αυτός είναι ο ήλιος. Στη Σαουδική μπορείς να βλέπεις τον ήλιο κατάματα όπως το φεγγάρι γιατί τον σκεπάζει ένα πέπλο σκόνης. Ο Π μπερδεύτηκε. Μόλις το είδε μου είπε να το φεγγάρι μάμα. Έκανε παύση, το ξαναείδε και με ρώτησε τι είναι αυτό;

 Ο βασιλικός που μου έκανε δώρο η φίλη μου η Μ στο υπέροχο παράθυρο μας με την ακόμα πιο υπέροχη θέα.

Οι πολυκατοικίες. Οι πάνω όροφοι δεν έχουν καν παράθυρα. Δεν ξέρω αν μένει κάποιος εκεί αλλά το πιο πιθανών είναι πως ναι. Πως ζούνε έτσι αυτοί οι άνθρωποι.

Τεράστιοι τοίχοι παντού.

Φρικτά 

Last Day: Σε λίγες ώρες φεύγουμε

Σε 6 ώρες πετάμε! Θα φτάσουμε πρώτα στο Bahrain όπου θα κάνουμε στάση 1 ώρα. Εκεί θα μας βρεί ο Θ τον οποίο θα φέρει οδηγός της εταιρίας με το αυτοκίνητο και θα πετάξουμε όλοι μαζί για Riyadh. Δεν ξέρω καν πως να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα και απλά να κάνω ότι είναι να κάνω για να φτάσει η ώρα να μπω στο αεροπλάνο. Ο Θ είναι πάρα πολύ αγχωμένος γιατί είναι σίγουρος ότι δεν θα αντέξω πάνω από μια εβδομάδα. Το διαμέρισμα που μας έδωσαν δεν είναι και ότι καλύτερο, προσπάθησε να το φτιάξει με διάφορα πράγματα από το ΙΚΕΑ αλλά έκανε ότι μπορούσε μέσα σε 1 μέρα που είχε στη διάθεση του. Εγώ δεν μπορώ να πω τίποτα αν δεν το δω. Αν δεν πάω εκεί, αν δεν ζήσω δεν μπορώ να έχω άποψη. Μπορεί να μου αρέσει, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως θα το παλέψω όσο μπορώ και πιστεύω ότι αποκλείεται να είναι χειρότερα από εδώ. Ένα θετικό είναι ότι είχα τηλεφωνική επικοινωνία με μια γυναίκα η οποία πετάει μαζί μου σήμερα στο αεροπλάνο. Μου είπε ότι ο θεός με έστειλε κοντά της. Θα με βοηθήσει λέει με ότι χρειαστώ. Θα πηγαίνουμε μαζί στα malls και θα με γνωρίσει με άλλες κοπέλες της ηλικίας μου με μικρά παιδιά.
Πάω να ετοιμάσω τις τελευταίες λεπτομέρειες γιατί το μυαλό μου είναι θολό αυτή τη στιγμή και δεν σκέφτομαι και τόσο καθαρά. Next update in Riyadh!!!!

Day 33: Ώρα για πακετάρισμα

Μια τεράστια βαλίτσα, ένα τεράστιο ποτήρι νερό, τα μωρά στη γιαγιά τους και αρχίζω δουλειά!

Φράσεις του Π και μία μικρή ματιά

Φράσεις του Π που δεν θέλω να ξεχάσω. Κάθε περίοδος περνάει τόσο γρήγορα και αγαπημένες λέξεις που χρησιμοποιούσε δεν τις λέει πια γιατί έχει καθαρίσει η ομιλία του. Δεν πάει πολύς καιρός που έλεγε το μπλε κίφωνο (μπλε τηλέφωνο, μπλε επειδή έχω μπλε cover) ή έβαζε το χι στη θέση του σίγμα. Τι κάνειχ? Που είναι ο τατάχ?. Και πολλά πολλά άλλα.

Τώρα πια είναι πολύ λίγες οι λέξεις που προφέρει λάθος. Μια αγαπημένη μου είναι το βλιβλίο. Αλλα η πιο αγαπημένη μου την οποία χρησιμοποιώ κι εγώ με τον Θ τώρα πια είναι το  bebei (baby). Λατρεύω αυτή τη λέξη. Άλλο αγαπημένο λάθος είναι που μπερδεύει τη λέξη ραβιόλες (τις οποίες λατρεύει) με τη λέξη μπριζόλες (τις οποίες δεν τρώμε και πολύ συχνά) και λέει μάμα θέλω τις μπριζολίτσες μου!
Υπάρχουν λέξεις που δεν τις ξέρει καθόλου επειδή δεν είχε επαφή με το αντικείμενο που περιγράφουν. Για παράδειγμα όταν έφαγε για πρώτη φορά ένα κρουασάν seven days που του έφερε ο παππούς του. Δεν πίστευε στην τύχη του όταν το δοκίμασε και με ρώτησε τι είναι αυτό που τρώω μάμα? και απάντησε μόνος του. Σαλάμι! Επίσης μπερδεύει τα ντοματίνια ή φέτες ντομάτας με τις φράουλες. Για παράδειγμα μια μέρα τρώγαμε πίτσα μαργαρίτα και μου λέει μάμα δεν θέλω τις φραουλίτσες. Νομίζω αυτά είναι πάνω κάτω. Δεν το πιάνεις από πουθενά αυτό το παιδί.

Άλλες αγαπημένες φράσεις:
Έλα τώρα μάμααα....(με νάζι όταν θέλει κάτι που δεν πρέπει)
Μανούλα μου θα με βάλεις για ύπνο?
Μάμα....χαίρομαι που είσαι σπίτι (μόλις έρθω απο τη δουλειά)
Είσαι η καλύτερη στον κόσμο (και μου πιάνει το πρόσωπο)
Σ αγαπώ (for obvious reasons)
Ακόμα λέει σε όποιον έρθει στο σπίτι μας ή κάποιον που θα δει έξω - Κτύπησα το κεφάλι μου και πήγα στο γιατρό και μου έβαλε τσιρότο και μπλα μπλα μπλα..... (αυτό έγινε πριν κανένα μήνα που ήταν εδώ ο Θ. Χτύπησε το μέτωπο του στο τραπεζάκι του χολ και την επόμενη πήγαμε στον γιατρό, του το καθάρισε και το κόλησε με ειδική γόμα. Τώρα έχει ένα σημαδάκι.
Όταν τον κάνω μπάνιο και του πλένω το πρόσωπο λέει - μάμα όχι το κτύπημα.
Χρησιμοποιεί πολύ το κ στη θέση του χ. Καληνύκτα. Κτύπησα.
Μιλά με ελλαδίστικη προφορά και όλοι με ρωτάνε γιατί. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Ίσως το πιάνει από την τηλεόραση.

Λατρεύει το νερό αυτό το παιδί ιχθύς. Σήμερα έβρεξε και με πήρε κάτω στο δρόμο για να περπατήσουμε στη βροχή χωρίς παπούτσια. Ήθελε να βγάλει και τα ρούχα του. Ήθελε να τρέξει στις λάσπες. Θέλει να νιώσει το νερό στο κορμί του, να γίνει ένα με αυτό. 

 Μια μικρή ματιά στην εξέλιξη του:

Έβγαλε τα πανιά εδώ και κανένα μήνα και βάζουμε μόνο τη νύχτα
Εχτές έμαθε να κάνει μόνος του ποδήλατο!
Του αρέσει να βλέπει Ζακ και Κουάκ στο τηλέφωνο μου και το club του Micky Mouse. Κλέβει πολλές φράσεις τους τις οποίες χρησιμοποιεί. Εχτές φώναξε την αδερφή μου 'Κίρα' και μου είπε ότι ο ίδιος είναι ο Ζακ. 
Έχει ακόμα ανεξάντλητη ενέργεια, λατρεύει το τραμπολίνο και να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι του και πάνω στον καναπέ.
Δεν συμπαθεί τον Γ. 
Δεν τρώει σχεδόν τίποτα και το μόνο που ζητάει είναι μπισκότα και σοκολάτες. Έκοψε εντελώς τα φρούτα με εξαίρεση 2 φορές που έφαγε αχλάδι πρόσφατα. 
Έχει αρχίσει να γίνεται ακόμα πιο opinionated γενικώς. Έχει άποψη για τα πάντα και είναι απίστευτα επίμονος σε αυτό που θέλει. 
Είναι πάρα πολύ χαρούμενος και γελάει δυνατά αλλά όταν τον πιάσει η γκρίνια...δεν παλεύεται.
Έχει αρχίσει να αντιστέκεται στο μεσημεριανό ύπνο με καταστροφικά αποτελέσματα όμως. Μετά το μεσημέρι η γκρίνια αρχίζει να χτυπάει κόκκινο. 
Τον βάζω για ύπνο και για να με κάνει να σηκωθώ μου λέει ψέματα πως θέλει να πάει για πιπι ή πως πείνασε! 
Δεν πίνει τίποτε άλλο πέρα από κρύο νερό. 
Θέλει να πηγαίνουμε για καφέ και να τρώει brownie. 
Του αρέσει να ζωγραφίζει και να φτιάχνει κατασκευές με τις κόλλες. 
Είναι απίστευτα όμορφος. 
Μιλάει ακατάπαυστα και πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. 
Για να κοιμηθεί θέλει ακόμα τα αρκουδάκια του. Τη μάμα πάντα, το παντάκι και το νιάου. Και την πιπίλα εννοείται.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί διαβάζουμε 3 βιβλία. Τα ζωηρά γατάκια, το Καληνύχτα Μαμά και το Σ' αγαπώ πολύ Μπαμπά. Ξέρει τα λόγια απέξω. 
Λατρεύει τη φίλη μου την Ε και της κάνει κομπλιμέντα. Τι ωραίο φόρεμα!!!! 
Ξέρει ότι θα μπούμε στο αεροπλάνο να πάμε στον μπαμπά που βρίσκεται στη Σαουδική Αραβία. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει όμως όταν αυτό γίνει πραγματικότητα. 
Ένα μικρό δείγμα!!!

Cause she's a Supergirl

Then she'd scream in my face tell me to leave leave this place 

Cause she's a supergirl and supergirls just FLY

Day 30: Έχουμε τις βίζες μας