Ένα παλιό κείμενο.../ 23.7.12....

To τριήμερο που μας πέρασε ασχοληθήκαμε πολύ με το σπίτι. Χτες δεν πήγαμε βόλτες σαν κάθε άλλη Κυριακή αλλά την περάσαμε σπίτι, οργανώνοντας τα πράγματα μας. Είχαμε να οργανωθούμε έτσι από πριν γεννηθεί το παπάκι μας και το σπίτι ήταν ένα χάος. Ρούχα παντού, πράγματα σε όλους τους λάθος τόπους, τίποτα δεν είχε τη θέση του. Πετάξαμε πολλά πράγματα, πακετάραμε το πάρκο, το μικρό κρεβατάκι του Π και κάποια παιχνίδια του που είναι για πιο μικρά μωρά. Πάνε όλα κάτω στην αποθήκη να περιμένουν τον ερχομό του επόμενου μωρού της οικογένειας, αν και το πάρκο δεν υπάρχει περίπτωση να το ξανανοίξω. Πιάνει πολύ χώρο και δεν είναι καθόλου χρήσιμο. Μου αρέσει το σπίτι να έχει μέσα μόνο τα απολύτως απαραίτητα, έτσι ώστε να υπάρχει χώρος να αναπνέουμε. Άλλαξα και τα ριχτάρια στον καναπέ. Έβγαλα τα χειμερινά, χοντρά γκρίζα και έβαλα άσπρα φωτεινά. Καλοκαιρινά και χαρούμενα! 

Στο θέμα μου... μέσα σε ένα συρτάρι που καθάριζα, βρήκα ένα παλιό ημερολόγιο με πολύ λίγα κείμενα μέσα. Θέλω όμως να τα γράψω εδώ γιατί ενώ πάντα στη ζωή μου κρατούσα ημερολόγιο, κανένα από αυτά δεν έχουν επιβιώσει! Και οι αναμνήσεις πέθαναν μαζί με τα τετράδια. 

Δευτέρα 23.7.12

Η πρώτη επέτειος του γάμου μας. Δεν θα κάνουμε κάτι ιδιαίτερο. Απλώς θα μαγειρέψουμε και θα κάτσουμε σπίτι μαζί με τη cookie, την οποία προσέχουμε γιατί οι γονείς μου είναι στην Πάφο.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα πάρει άδεια για να πηγαίνω θάλασσα μαζί με την Ε και τον Η. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. 

Πέρασα τη χειρότερη και ταυτόχρονα καλύτερη εβδομάδα της ζωής μου. 

Αγόρασα τεστ εγκυμοσύνης το Σάββατο αλλά έπρεπε να περιμένω μέχρι την Κυριακή το πρωί για να το χρησιμοποιήσω, με τα πρώτα πρωινά ούρα. Κάνω το τεστ την Κυριακή. Βγαίνει θετικό. Τρέμω από τη χαρά και ταυτόχρονα το φόβο που νιώθω σε όλο μου το κορμί. Η ώρα είναι 6:30 το πρωί. Από την αγωνία μου δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ. Παίρνω το τεστ και τρέχω στον Θ. Τον ξυπνάω και του λέω τα νέα. Χαίρεται αλλά μέσα στον ύπνο του δείχνει να το παίρνει πολύ χαλαρά. Πίνω πάρα πολύ νερό, ξαναπάω τουαλέτα και κάνω δεύτερο τεστ. Θετικό! 
Αρχίζω να στέλνω μηνύματα. Στην αδερφή μου και στη Ρ. Πρέπει να περιμένω ώρες για να ξυπνήσουν.
Χαίρονται όλοι πάρα πολύ. Ξυπνάει ο Θ και ενημερώνει τη μαμά μου η οποία με τη σειρά της ενημέρωσε πολλούς άλλους. Εκνευρίζομαι. 
Τη νύχτα πάμε στα βαφτίσια της Π, της κόρης του αδερφού του Θ. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά το σπουργιτάκι που θα μεγαλώσει μέσα μου. Είμαι απόλυτα ήρεμη, δεν θέλω να μιλάω με κανέναν, βαριέμαι. Θέλω μόνο να είμαι βυθισμένη στις σκέψεις μου, στα όνειρα μου. 
Τη Δευτέρα το πρωί κλείνω ραντεβού στο γιατρό για τις 7.15 το απόγευμα. 
Από την αγωνία μου τρελαίνομαι. Λες να μη δει τίποτα; Να μην υπάρχει τίποτα; Τα τεστ να είναι λανθασμένα; 
Ο Θ με καθησυχάζει. 
Ο γιατρός με ρωτάει πότε είδα περίοδο για τελευταία φορά. 16.5.12. Πριν 2 μήνες. Πάμε στο ultrasound. Δεν βλέπει τίποτα. 
Έχω έντονους πόνους. Υποψιάζεται εξωμήτριο. Τρελαίνομαι. 
Με στέλνει να κάνω ανάλυση χοριακής ορμόνης. Είναι πολύ χαμηλή. 887. Δεν θα έβλεπε έτσι κι αλλιώς το έμβρυο το οποίο εμφανίζεται μετά τις 1200 μονάδες χοριακής. Βάση της περιόδου μου όμως έπρεπε να έχω πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη. 
Με στέλνει σπίτι. Θα επαναλάβουμε και αύριο το τεστ. Κλαίω, χτυπιέμαι, δεν το δέχομαι. Δεν θα μου έστελνε ποτέ κάτι τέτοιο ο θεός. Το ξέρω. Το νιώθω. Αυτό το μωρό πρέπει να γεννηθεί. Παρακαλώ το θεό να με βοηθήσει να κατέβει στη μήτρα μου. Παρακαλώ το ίδιο το έμβρυο.
Την επόμενη μέρα η ένδειξη της χοριακής ανεβαίνει φυσιολογικά προς έκπληξη μας, όμως είναι πολύ χαμηλή για να δείξει κάτι το ultrasound. 
Την επόμενη μέρα επαναλαμβάνω το τεστ. Η χοριακή ανέβηκε. 1500. Μπορούμε να δούμε το σακουλάκι αν υπάρχει.
Υπάρχει! Θαύμα! Το ήξερα. Δεν θα με εγκατέλειπε ο θεός τόσο εύκολα. 
Είναι σε πολύ αρχικά στάδια η εγκυμοσύνη. 4 εβδομάδων. Έχω μόλις 2 μέρες καθυστέρηση. Στην πραγματικότητα έχω 15. Αυτό τον μπέρδεψε. 
Όλοι γύρω μου είναι συγκρατημένα χαρούμενοι. Το Σαββατοκύριακο πήγαμε Πάφο και είχα πόνους. Σήμερα δεν έχω, είμαι άνετη.
Είμαι 5 εβδομάδων!
Σε περιμένω μωράκι...

Μικρό μου παπάκι...

Βρήκα αυτές τις φωτογραφίες στο κινητό μου, είναι από τις 5 Μαΐου 2013!!!! Πόσο μικρούλης ήταν ο Π...είχε ακόμη τα χεράκια του κλειστά....

αΠλΕς ΚαΘηΜεΡιΝεΣ σΤιΓμΕς

Εχτές έγινε το πιο αστείο πράγμα το οποίο ακόμα σκέφτομαι και γελάω. Ίσως να μην είναι και τόσο αστείο σαν πράξη αλλά το να το κάνει ένα μικρό μωρό 12 μηνών?? hillarius. 
Καθόμασταν όλοι μαζί στο χαλί και παίζαμε. Κάποια στιγμή άρχισα να μιλάω με τον Θ και ο Π τριγυρνούσε ανενόχλητος γύρω μας. Δεν ξέρω τι τον ώθησε να κάνει αυτό που έκανε, ίσως ήθελε να τραβήξει την προσοχή μου, ίσως δεν ήθελε να μιλάω άλλο με τον μπαμπά του? Πήγε από πίσω μου και μου τράβηξε τα μαλλιά!!!! Από τη ρίζα!!! Έκπληκτη γύρισα και τον κοίταξα με απορημένο βλέμμα, ξεράθηκε στα γέλια και το ξανάκανε!! Όσο αντιδρούσα τόσο πιο αστείο του φαινόταν! Μετά περπάτησε προς τον μπαμπά του και το έκανε και στον ίδιο! Έπιασε τα μαλλιά του από τη ρίζα και τα τράβηξε. Αν πήγαινε σχολείο θα ήξερα ότι είναι κάτι που έμαθε εκεί από άλλα παιδάκια. Αλλά....δεν πάει! Δεν είδε ποτέ κανέναν να κάνει κάτι τέτοιο. Ένα μωρό 12 μηνών αποφάσισε να μας τραβήξει τα μαλλιά...έτσι για την προσωπική του διασκέδαση! Το ζήσαμε κι αυτό!

Παίζουμε κυνηγητό στο σαλόνι. Ο μπαμπάς του παίρνει μια θέση στα τέσσερα, τον κοιτάει έντονα και του λέει....'θα σε πιάαααασωωω..........' και ο Π τρέχει τρέχει τρέχει και χώνεται στην αγκαλιά μου. Προφανώς είμαι το άτομο που ξέρει πως θα τον σώσει. Μετά ο Θ κρύβεται και ο Π πάει να τον ψάξει, μέχρι που εμφανίζεται μπροστά του και τρέχει να τον πιάσει. Και πάλι ο Π χαχανίζοντας τρέχει να σωθεί στην αγκαλιά μου. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω κι εγώ το κυνηγητό. Τρέχω προς το μέρος του λέγοντας...'θα σε πιάαασωωωω'....! παραμένει ακίνητος. με κοιτάζει.  χαμογελάει. σηκώνει τα χεράκια του προς το μέρος μου. ΕΛΙΩΣΑ......................

Κυριακές

 

 

Ο καιρός είναι τέλειος, πεθαίνω!!! Ζέστη, ήλιος και καλή διάθεση!!! Περιμένω το καλοκαίρι πως και πως! Πήγαμε σε ένα τέλειο πάρκο στο οποίο μας πήρε η κολλητή / κουμπάρα μου. Δεν είχα ιδέα πως έχουμε τόσα πάρκα στη Λευκωσία, δεν το έχουμε τόσο πολύ στην κουλτούρα μας τελικά να πηγαίνουμε σε πάρκα. Αν ήξερα για αυτά τα πάρκα θα πήγαινα πιο συχνά, δεν είναι ανάγκη να έχεις παιδί για να περνάς καλά στα πάρκα. Όμως τώρα με τον Π....ποιός μας πιάνει! 2 ώρες παίζαμε κάτω από τον ήλιο.

Οι κατασκευές με τα τουβλάκια είναι δικό μου δημιούργημα! Είναι ενδεικτικά στοιχεία της καλής μου διάθεσης. Παρέμειναν στη θέση τους όσο κρατάει το κλικ της φωτογραφίας και μετά κατέρρευσαν υπό την σαρωτική δύναμη του Π.

Το βράδυ της Κυριακής κάναμε πικ νικ στο σαλόνι μας! Ο Θ μου έφτιαξε λαχανικά στη σχάρα, πιπεριές, ντομάτα και κολοκυθάκι, συνοδευόμενα από μοτσαρέλα!

Life is Good!!!

Πόσα παιδιά?

Όταν είχα αρχίσει να σκέφτομαι το θέμα των παιδιών, των δικών μου παιδιών, και με πόσα παιδιά με φαντάζομαι στο μέλλον, ήμουνα πάντα ανάμεσα σε 2 ή 3. Μια φορά πριν 3 χρόνια επισκέφθηκα μια αστρολόγο η οποία μου είπε ότι θα κάνω 2 ή 3 παιδιά. Την ρώτησα γιατί δεν μπορεί να μου πει ακριβώς, δεν είναι κάπως ... written in the stars?....και αυτή με ρώτησε 'εσύ πόσα θέλεις?' Της απάντησα 2 ή 3.

Διάβασα πριν λίγο καιρό το άρθρο μιας από τις μαμάδες που διαβάζω, με θέμα 'μόνο ένα παιδί'. Είχε κάνει αναφορά σε ένα σχετικό βιβλίο που έγραψε μια άλλη μαμά η οποία έκανε μόνο ένα παιδί. Η μαμά που διαβάζω έχει ένα κοριτσάκι και επιχειρηματολογεί ότι είναι καλύτερο (για την ίδια) να έχει μόνο ένα. Το απόσπασμα από το βιβλίο που παραθέτει μιλάει για τα 'θέλω' της συγγραφέας που αναφέρονται σε διάφορες απολαύσεις της ζωής όπως π.χ. να τρώει σε εστιατόρια και να πίνει σε μπαρ. Μπορεί να ακούγεται λίγο superficial αλλά στην ουσία δεν είναι. Όλοι θέλουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας με οτιδήποτε μας κάνει χαρούμενους και ίσως κάποιοι βλέπουν τα παιδιά ως εμπόδιο. Από μια άποψη, είναι.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ (πριν κάνω παιδί), ότι θα έπρεπε να κάνω θυσίες. Πίστευα ότι θα ενσωματώσω το μωρό μας στον τρόπο ζωής μας και όλα θα είναι όπως πριν. Από μια άποψη αυτό συμβαίνει, αλλά η ζωή δεν είναι ακριβώς ίδια με πριν. Για μένα είναι καλύτερη για άλλους μπορεί να είναι χειρότερη. Στην αρχή ήταν και για μένα χειρότερα.

Διαβάζω άλλες μαμάδες που έχουν περισσότερα παιδιά. Μια από τις αγαπημένες μου έχει 4 και είναι έγκυος στο 5ο αγόρι. Και λατρεύω αυτές τις φωτογραφίες και η ζωή τους φαίνεται τόσο...γεμάτη.

Προσπαθώ να κατασταλάξω στο τι θα είναι το καλύτερο για μας. Ο Θ θέλει και 3 και 4 παιδιά αλλά σκέφτεται το οικονομικό θέμα. Εγώ δεν το σκέφτομαι, ποτέ δεν σκέφτομαι τα οικονομικά θέματα, πάντα προχωρώ και ξέρω ότι η λύση θα βρεθεί στην πορεία. Εγώ σκέφτομαι ... την ποιότητα ζωής όλων μας. Αυτό που ξέρω σίγουρα ότι θέλω είναι άλλο ένα μωράκι σύντομα...πολύ σύντομα. Φαντάζομαι τον Π με ένα αδερφάκι, να εξερευνούν μαζί τον κόσμο γύρω τους. Είμαι σίγουρη ότι θέλω να ξαναγίνω μαμά, έχω τόση αγάπη να δώσω και οι αποδείξεις ότι το κάνω καλά είναι η ατέλειωτη αγάπη και προτίμηση του Π σε μένα και τα λόγια του Θ που μου λένε πόσο καλή μαμά είμαι. Φαντάζομαι και ένα τρίτο μωράκι στο μέλλον για να γίνει η οικογένεια μας πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα και να εμπλουτιστεί με διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες. Αλλά δεν είμαι σίγουρη γι αυτό... Είναι μακρινή η εικόνα και θολή.


Πήγαμε στην παιδίατρο. Ο Π είναι 79,5 εκατοστά και 11 κιλά! Η γιατρός ενθουσιάστηκε με τις δεξιότητες του, είναι πολύ προχωρημένος λέει. Πριν μας δει όμως, μας ανέβαλε το ραντεβού για λίγη ώρα. Είχε επίγον καισαρική και έπρεπε να τρέξει. Και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης, πάγωσα. Είναι το τι συνεπάγεται η λέξη 'καισαρική'. Γέννα, εγχείρηση, ραφές, φριχτός πόνος, ένα καινούριο μωρό, πληγωμένο στήθος από το θηλασμό...και η γνωστή...αϋπνία! Να μην αναφέρω την πιθανότητα της επιλόγχιας κατάθλιψης. Πόσο με ενθουσιάζει η ιδέα μιας δεύτερης εγκυμοσύνης, πόσο μου έλειψαν οι επισκέψεις στο γυναικολόγο, τα ultrasound, το άκουσμα της καρδούλας του εμβρύου, οι τρισδιάστατες φωτογραφίες με τη φατσούλα του μωρού να ξεκαθαρίζει όσο παιρνούν οι μήνες. Πόσο ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ για ένα δεύτερο μωράκι και πόσο ζωντανές είναι οι φανταστικές εικόνες στο μυαλό μου με τον Π και το αδερφάκι του. Πόσο τρέμω τη γέννα και τους πρώτους μήνες....

Αυτός είναι ο λόγος που ίσως να μην κάνω τρίτο παιδί. Ναι είμαι διαθετημένη να ξαναπεράσω ότι πέρασα για ένα δεύτερο παιδί αλλά για τρίτο?...δεν είμαι σίγουρη.
Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πόσα πράγματα έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου αυτούς τους πρώτους μήνες της ζωής του Π. Η αδερφή μου θυμάται συνεχώς πράγματα και μου λέει 'θυμάσαι που.....?' όχι δεν θυμάμαι! Πραγματικά δεν θυμάμαι. Πιστεύω ότι το μυαλό ξέρει τι κάνει. Σβήνει τις άσχημες αναμνήσεις, σε κάνει να θυμάσαι μόνο τα καλά. Αλλά το συναίσθημα αυτών των ημερών παραμένει ολοζώντανο στην ψυχή μου. Είναι εκεί ακόμη, δεν έχει στεγνώσει η πληγή, σαν την πληγή της καισαρικής που είναι ακόμη ρόζ πάνω στο σώμα μου και νιώθω να με τραβάει κάποιες μέρες.

Μόνο ο χρόνος θα δείξει πως θα εξελιχθεί η ζωή...

 

Χαϊδευτικές προσφωνήσεις

Χρησιμοποίησα τη λέξη 'παρατσούκλια' αλλά δεν είναι σωστή. Στην πραγματικότητα τα ονόματα που φωνάζουμε στον Π είναι χαϊδευτικές προσφωνήσεις οι οποίες βγαίνουν αυθόρμητα από το στόμα μας χωρίς δεύτερη σκέψη. 
Μέχρι τώρα περάσαμε από διάφορα χαϊδευτικά τα οποία χρησιμοποιούμε κατά καιρούς και εμπλουτίζουμε: μούμης (το πρώτο πράγμα που είπε σαν βρέφος ήταν μουυυ μουυυ), μπούπης, booboo, booboox, boobix, παπί, παπάκι, τρελούϊ. Τώρα που τα βλέπω όλα μαζί μου φαίνονται πολύ αστεία...χαχα...sorry baby, youre just so funny! 

Κυριακές

 

 

 

Όταν τον ρώτησα: που είναι το παπούτσι σου? Μου έφερε αυτό! Το παπούτσι του μπαμπά του.

 

Τις κυριακές μπαίνουμε σε μια άλλη πραγματικότητα. Την παραμυθοπραγματικότητα. Ξυπνάμε το πρωί στον μαγικό κόσμο του παραμυθοσπιτιού μας και βλέπουμε τα χρώματα που έχουν τα παιχνίδια, τα βιβλία και τα λουλούδια να είναι έντονα, ζωντανά, χαρούμενα. Οι αχτίδες του ήλιου τρυπώνουν από τα παράθυρα μέσα στο σπίτι μας και ρίχνουν πάνω μας κίτρινη χρυσόσκονη. Γέλια και παιχνίδια ακούγονται από το σαλόνι μας και ξεκινάμε τη μέρα μας μαζί.

Η πρώτη μας βόλτα έγινε στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Προσπαθήσαμε να πάμε σε δύο διαφορετικά πάρκα της περιοχής μας αλλά ήταν κλειδωμένα! Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τέτοιες καταστάσεις, τίποτα δεν μας ρίχνει τις κυριακές! Ο Π έκατσε στην παιδική κούνια, είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να απολαύσει στην ηλικία του. Κουνάει τα ποδαράκια του από τη χαρά του και μετά ησυχάζει, το βλέμμα του γίνεται σοβαρό και κοιτά τη φύση γύρω του, αφήνοντας τη βαρύτητα να κουνάει την κούνια του. Μέχρι που χόρτασε, δεν θέλει άλλο, θέλει να περπατήσει λίγο. Περπατάει τώρα άνετα όταν τον κρατάμε από το χέρι. Μόνος του δεν νιώθει ακόμη έτοιμος να κάνει πολλά βήματα. Τα παπούτσια του είναι λίγο μεγάλα, δεν υπολόγισα σωστά στο νούμερο και τον δυσκολεύουν στο περπάτημα.

Πάμε σπίτι όπου ξεθεωνόμαστε στο παιχνίδι. Δεν θέλει να κοιμηθεί, αντιστέκεται. Ξαπλώνουμε και στο δευτερόλεπτο σηκώνεται και κατεβαίνει μόνος του από το κρεβάτι. Είναι μια καινούρια κατάκτηση στη συλλογή των δεξιοτήτων του! Τελικά ο Θ καταφέρνει να τον βάλει για ύπνο. Ή είναι πιο υπομονετικός από μένα ή ο Π διαισθάνεται ότι ο μπαμπάς του είναι πιο αποφασισμένος και υποκύπτει στη νύστα του...

Καθόμαστε μόνοι μας στο σαλόνι και σαν μικρά παιδιά τρέχουμε να βγάλουμε το laptop από την κρυψώνα του και να ανάψουμε την τηλεόραση. Παρακολουθούμε ταυτόχρονα μια ταινία και ψάχνουμε διάφορα στο internet. Έχουμε λίγη ώρα να τα κάνουμε όλα! Πίνουμε καφέ. Ονειρευόμαστε ένα σαββατοκυρίακο όπου θα είμαστε οι δυό μας, θα λιώσουμε στην παραλία όλη μέρα και το βράδυ θα πάμε για φαγητό. Πριν περάσει μια ώρα λέμε ότι μας λείπει πολύ ο Π και μετράμε την ώρα μέχρι να ξυπνήσει.

Ξυπνάει και ο Θ τρέχει στο μπάνιο, και εγώ ετοιμάζω το μωρό για βόλτα! Δεν μπορούμε να πάμε έξω γιατί ο καιρός έχει χαλάσει (Μάρτιος: ηλιόλουστο πρωινό, ανεμοδαρμένο απόγευμα). Πάμε στο mall  που είναι baby friendly. Πάμε κατευθίαν στα αθλητικά παπούτσια και βρίσκουμε τα τέλεια παπούτσια για τον Π, στο σωστό νούμερο και στο στυλ του μικρού μας μπόμπιρα. Ναι έχει δικό του στυλ. Το στύλ δεν βγαίνει από τα ρούχα αλλά από τον εσσωτερικό κόσμο κάποιου. Και αυτό το στυλ έρχεται να δέσει με κάποια ρούχα και παπούτσια. Μόλις τα φοράει...είναι λες και βάλαμε κινητήρες στα πόδια του! Δεν κατέβηκε ούτε και μια φορά στο πάτωμα για μπουσούλημα. Περπάτησε ΟΛΟ το mall, εξερεύνησε κάθε γωνιά και γνώρισε κάθε παιδάκι που του κίνησε το ενδιαφέρον.

Κάτσαμε στο αυτοκινητάκι, μόνος του αλλά και με άλλα παιδάκια. Πήγαμε σε ένα κατάστημα με παιχνίδια και γνώρισε ένα κοριτσάκι μεγαλύτερο. Απλά την είδε, περπάτησε προς το μέρος της, πιάστηκε πάνω της για ισορροπία και τη φίλησε!!!! Με τον τρόπο που φιλάει ο Π (κολλάει το μέτωπο του πάνω στο δικό μας και μένει έτσι για 2 δευτερόλεπτα). Το κοριτσάκι έμεινε ακίνητο να απολαύσει τη λατρεία κάποιου άγνωστου, οι πρώτες ενδείξεις φλερτ και έρωτα. Ο Π έφυγε γρήγορα για άλλες ανακαλύψεις και άφησε το κοριτσάκι πίσω του να τον αναζητά. Σε ένα άλλο κατάστημα μπήκε μέσα σε μια παρέα με μεγαλύτερα παιδιά. Άγγιξε το παιχνίδι που έπαιζε ένα μεγαλύτερο παιδί και αυτό άρχισε να κλαίει. Η μητέρα του αγριοκοίταξε τον Θ. Δεν ήξερε τι να κάνει, είμαστε νέοι σε τέτοια περιστατικά.

Με εκπλήσει το πόσο κοινωνικός και δυναμικός είναι. Πιο ενεργητικός από κάποια παιδάκια μεγαλύτερα του. Έχει αυτοπεποίθηση. Είναι γλυκός και με καλή διάθεση. Θέλει να τα γνωρίσει όλα. Έχει θάρρος, είναι τολμηρός. Μου παίρνει την ανάσα. Νομίζω ότι επιτέλους ελευθερώθηκε, βρίσκοντας την ισορροπία στα πόδια του. Ένιωθε περιορισμένος στο καρότσι και στα χέρια μας.

Το βράδυ δεν μπορούσαμε με τίποτα να τον δαμάσουμε να κοιμηθεί, όσο εξαντλημένος και να μας φαινόταν. Ο Θ είπε ότι μέθυσε από τη ζωή και θέλει να τη ζήσει στο έπακρο, δεν θέλει να χάσει ώρες για ύπνο. Κοιμήθηκε αργά... αλλά κοιμήθηκε ήσυχα στο κρεβατάκι του. Δεν ξύπνησε ούτε μια φορά και τα σκεπάσματα παρέμειναν να σκεπάζουν το κορμάκι του έτσι όπως τα αφήσαμε. Ήταν πολύ εξαντλημένος...

Εμένα...δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Πήρα τόση ενέργεια αυτή τη μέρα που την έπαιζα ξανά και ξανά στο μυαλό μου, χαμογελώντας με τις περιπέτειες του μικρού μου αγοριού και ψιθυρίζοντας....

"ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου".  

Τυχαίες Σκέψεις

Ο Π την ημέρα των γενεθλίων του

Ο Π με τον παππού του (τον μπαμπά του Θ). Βρήκα τη σκηνή πολύ τρυφερή

Απλώς μου άρεσε ο τρόπος που έπεφτε το φως πάνω στα φρούτα

Ο Π χώνει το κεφάλι του μέσα σε ένα κουτί παπουτσιών / ποιός ξέρει τι σκεφτόταν

Ο Π πίνει νερό με καλαμάκι από το μπουκάλι. Τα μαλλιά του γυαλίζουν γιατί βάλαμε ελαιόλαδο / προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε τη νινίδα που μας ταλαιπωρεί από τον καιρό που γεννήθηκε

Τα λουλούδια που μου έφερε ο Θ την ημέρα της γυναίκας / την ίδια μέρα με τα γενέθλια του Π

Η θέα από το μπαλκόνι μας / ναι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τέτοια θέα

Απογοητεύομαι πολύ εύκολα από τους ανθρώπους. Παλιά ήμουν πολύ καλοπροαίρετη. Σήμερα αν ρωτήσεις στη δουλειά μου για μένα θα σου πουν ότι μάλλον πέφτω στο προφίλ της bitch. Αν κάποιος με αδικήσει, προσβάλει, προσπαθήσει να με ρίξει ή μου κάνει κριτική, απογοητεύομαι. Κριτική. Ειδικά την κριτική δεν τη δέχομαι από κανέναν! Αντιδρώ πολύ άσχημα στην κριτική. Δεν θα αντιμετωπίσω τον άλλον γιαυτό που έγινε, ούτε θα σταματήσω να του μιλάω. Απλώς όταν γίνει μέσα μου αυτή η απόρριψη, απλώς τον βγάζω ανθρώπους από τη ζωή μου, πολλές φορές χωρίς να το καταλάβω. 

Έχουμε μια κοπέλα που μας καθαρίζει το σπίτι μια φορά την εβδομάδα, την οποία χρυσοπληρώνουμε. Την γνωρίζω από παλιά και της έχω εμπιστοσύνη. Τη έβλεπα σαν μητέρα μου και ήμουν πάντα πολύ γενναιόδωρη μαζί της. Πρόσφατα με αδίκησε (για να μην πω έκλεψε!). Της χρωστούσα λεφτά από τις δύο προηγούμενες φορές αλλά όταν πήγα να την πληρώσω επέμενε ότι της χρωστώ για τρεις φορές. Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες ή αν το έκανε επειδή μπερδεύτηκε (εγώ θέλω να πιστεύω το δεύτερο, ο Θ είναι σίγουρος για το πρώτο), αλλά μέσα μου έγινε αυτή η διαδικασία της απόρριψης. Προσπάθησα να της εξηγήσω αλλά ήταν ανένδοτη έτσι της έδωσα τα λεφτά που ζήτησε. Από εκείνη την ημέρα δεν την ξανάφερα να καθαρίσει. Προσπαθώ να καθαρίζω μόνη μου αλλά είναι δύσκολο με τον Π. Δεν έχω χρόνο και μου αρέσει να έχω καθαρό σπίτι. Σκέφτομαι να την ξαναφέρω αλλά θα της πω να έρχεται κάθε 15 μέρες. Έχασα την εμπιστοσύνη μου και αν βρω κάποια άλλη θα την προτιμήσω. 

Έγραψα ότι δεν δέχομαι την κριτική. Ούτε εγώ κάνω κριτική τέτοιου είδους αλλά μέσα μου μπορεί να γίνεται αυθόρμητα. Δεν θα κρίνω τις πιο κάτω καταστάσεις, απλώς τις επεξεργάζομαι και φυσικά...τις απορρίπτω. 

Στα γενέθλια του Π καλέσαμε κάποια συγγενικά μας πρόσωπα, μαμάδες με μικρά παιδιά. Η κάθε μια έχει το δικό της προσωπικό στυλ που μεγαλώνει τα παιδιά της / δικαίωμα της. Δεν ανακατεύομαι ποτέ σε τέτοια θέματα. Το ένα ξαδερφάκι του Θ (λίγο μεγαλύτερο) έχει αρχίσει να δείχνει επιθετική συμπεριφορά. Ότι έπιανε στα χέρια του ο Π, του το έπαιρνε. Ο Π δεν αντέδρασε ιδιαίτερα, είναι μωρό ακόμα, μέχρι τη στιγμή που ο ξάδερφος πήρε ένα παιχνίδι και του το χτύπησε στο κεφάλι. Εκεί άρχισε να κλαίει. Φυσικά και απομάκρυνα το παιδί μου γιατί έχασα την εμπιστοσύνη μου. Η μητέρα του καθόταν εκεί μαζί μας και παρακολούθησε τη σκηνή αλλά δεν αντέδρασε. Αργότερα ο άντρας της μας είπε ότι δεν τους πειράζει που το παιδί τους χτυπάει άλλα παιδιά γιατί καλύτερα να χτυπάει αυτός παρά να τον χτυπάνε. Στη συνέχεια χτύπησε μια ξαδερφούλα του Π και πάλι οι γονείς δεν αντέδρασαν. 

Πως το εκλαμβάνω: είμαι ενάντια στη βία. Αν ο Π ποτέ χτυπήσει άλλο παιδί εννοείται ότι θα προσπαθήσω να το αποτρέψω και σίγουρα θα επέμβω και θα του εξηγήσω πως δεν χτυπάμε άλλα παιδιά (έστω και αν δεν καταλαβαίνει, θα νιώσει την παρέμβαση μου). 

Μια άλλη μαμά/καλεσμένη με δύο παιδάκια, ήρθε μαζί με την οικιακή της βοηθό στο πάρτυ. Το ένα της παιδί είχε χτυπήσει από πριν στο μάτι και έκλαιγε συνέχεια κρατώντας το μάτι του. Η μαμά του καθόταν έξω στο μπαλκόνι μιλώντας μαζί μας και η οικιακή βοηθός κρατούσε το παιδάκι στα χέρια της, παρηγορώντας και φιλώντας το.

Πως το εκλαμβάνω: πιστεύω πολύ στη σχέση μάνας/παιδιού. Πιστεύω στην ασφάλεια και εμπιστοσύνη που πρέπει να νιώθει το παιδί απέναντι στους γονείς του. Πιστεύω στο ένστικτο της μάνας να προστατέψει/ αγαπήσει/ φροντίσει το παιδί της. Πιστεύω στις θυσίες που πρέπει να κάνει ο γονιός στην προσωπική του ψυχαγωγία για τα μικρά παιδιά του. 

Η σκέψεις μου αφορούν τα άτομα που περιλαμβάνουμε στον περίγυρο μας, στη ζωή μας, στις προσωπικές μας στιγμές. Θέλω να έχω δίπλα μας άτομα που μας αγαπάνε, ανθρώπους από τους οποίους έχουμε να πάρουμε και να δώσουμε. Θέλω κόσμο με παρόμοιο σκεπτικό με το δικό μας. Η ζωή είναι πολύ μικρή και δεν θέλω να την περάσω κάνοντας debate σχετικά με τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί μου. ΔΕΝ δίνω εξηγήσεις, ΔΕΝ δικαιολογούμαι, ΔΕΝ απολογούμαι. Βγάζω από τη ζωή μου αρνητικές καταστάσεις, άτομα με αρνητική επίδραση σε μένα και στην οικογένεια μου. Μίλησα για θυσίες και φυσικά θα κάνω κάποιες θυσίες. 

Υπάρχουν κάποια συγγενικά πρόσωπα του Θ με τα οποία δεν ταιριάζω. Όχι τόσο οι απόψεις μου στο θέμα των παιδιών αλλά σε όλα τα άλλα. Έχουμε κάτι που θα έλεγα εγώ...χάσμα νοοτροπίας. Βλέπω όμως ότι έχουν δύο πολύ ευγενικά, φιλικά και χαρούμενα παιδάκια τα οποία αγαπάνε τον Π και έχουν θετική επίδραση σ' αυτόν. Επιλέγω λοιπόν να κάνω παρέα με αυτή την οικογένεια, θυσιάζοντας τις πνευματικές μου ανησυχίες που δεν ταιριάζουν με τις δικές τους, αλλά επιλέγοντας να επικεντρωθώ σε όλα τα υπόλοιπα θετικά στοιχεία που έχουν να μας προσφέρουν. Και να τους προσφέρουμε εμείς αντίστοιχα. 

Τα γράφω όλα αυτά γιατί θέλω να υπάρχουν σαν μια υπενθύμιση και στον εαυτό μου. Κάποτε τα ξεχνάω, παρασέρνομαι από τα 'πρέπει' και την τάση που έχω να μη θέλω να πληγώνω κόσμο. Αλλά τώρα έχω ένα μωρό μαζί μου. Πρέπει να λάβω υπόψη μου τη σωματική του ασφάλεια και την πνευματική του ανάπτυξη. 

Τα νέα από τη δίαιτα

Είμαι 62 κιλά! Έχασα σύνολο 5 κιλά από την ημέρα που άρχισα τη δίαιτα, στις 18 Ιανουαρίου. Έπρεπε να ήμουν πολύ λιγότερα (ο στόχος είναι τα 57 κιλά), αλλά κάνω παρανομίες. Τις τελευταίες 3 εβδομάδες έχασα μόνο 1 κιλό. Ο διαιτολόγος είπε ότι είναι απογοητευμένος μαζί μου γιατί μέχρι τώρα έπρεπε να είχα φτάσει τα κιλά μου. Μου μείωσε τις θερμίδες της δίαιτας (ααααχ!) και περιμένει θαύματα μέχρι την επόμενη φορά. 

Είναι τόσο εύκολο να χάσεις τα κιλά που απλώς θέλει πρόγραμμα και θέληση. Όταν φτάσω στα κιλά μου, μου υποσχέθηκε ότι θα μπορώ να τρώω πολλές λιχουδιές και η διατροφή μου θα εμπλουτιστεί. Σκέφτομαι (σκέφτομαι λέω), να γραφτώ γυμναστήριο. Πιθανών να μην το κάνω, αλλά το θέλω πολύ. Υπάρχει ένα γυμναστήριο στη γειτονιά μας το οποίο έχει τάξεις στις 8.00μ.μ. κάθε βράδυ. Θα είναι πολύ εύκολο για μένα να κοιμίζω τον Π και μετά να πηγαίνω γυμναστήριο. Εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη όμως γιατί είμαι συνήθως πολύ κουρασμένη και χωρίς ενέργεια τα βράδια. Το στατικό ποδήλατο στο σπίτι είναι το πλέον βαρετό πράγμα και τρέμω στην ιδέα να περάσω μισή ώρα πλήξης και χάσιμο χρόνου. 

Το πρώτο πάρτυ γενεθλίων: 12 μηνών / 1 χρόνου

 

 

 

 

Πάντα είχα την απορία γιατί οι μαμάδες αναφέρονται στην ηλικία των παιδιών τους σε μήνες. 20 μηνών. Τι σημαίνει 20 μηνών..κάτσε να υπολογίσω. Πάνω από 1 1/2 και κάτω από 2. Σχεδόν 2 χρονών. Αυτή τη στιγμή αναφέρομαι κι εγώ στην ηλικία του Π σε μήνες και ο λόγος είναι πολύ απλός. 1 χρόνος ακούγεται πολύ λίγος, ενώ οι 12 μήνες μπορούν να αποδώσουν καλύτερα το πραγματικό διάστημα. Και ο 1 χρόνος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει μέσα τις εμπειρίες που ζήσαμε μαζί. Οι 12 μήνες είναι πιο περιεκτικοί. Μετράμε λοιπόν σε μήνες.

 

Χρόνια πολλά λοιπόν μικρέ Π! Το Σάββατο στις 8 Μαρτίου ήταν τα γενέθλια σου.

Έκλεισες 12 μήνες ζωής και όπως λέει και ο παππούς σου, από τώρα αρχίζεις να επαναλαμβάνεις την κάθε σου μέρα, δεν θα είναι πια η πρώτη φορά στη ζωή σου που ζεις την κάθε ημερομηνία.

 

Πριν 12 μήνες γεννήθηκες... Θυμάμαι πολύ καθαρά εκείνη τη μέρα. Είχα ξυπνήσει για να πάω στο γιατρό και ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα στην κοιλιά μου αλλά δεν έδωσα σημασία. Το κινητό μου δεν είχε μπαταρία και το έβαλα λίγο στο φορτιστή πριν φύγουμε για το γιατρό. Αργότερα θα έστελνα τον Θ να μου τον φέρει μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματα...

 

Ήμουνα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κλινικής, με τον καρδιοτοκογράφο να καταγράφει συσπάσεις, τις οποίες δεν ένιωθα. Είχε έρθει η ώρα να βγεις απο την κοιλία μου αλλά εγώ δεν έλεγα να το καταλάβω. Ρώτησα τον γιατρό αν θα πάω σπίτι και μου απάντησε 'Γεννάς, δεν το κατάλαβες?'

 

Ξαφνικά υψώθηκε μπροστά μου ένα άσπρο πανί για να μη βλέπω και το μόνο πράγμα που έβλεπα ήταν το πρόσωπο του μπαμπά σου ακριβώς από πάνω μου. Πριν ακούσω το κλάμα σου, είδα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο του και κατάλαβα ότι βγήκες από την κοιλιά μου. Άρχισα να μην αναπνέω και να πανικοβάλομαι κι εκείνη τη στιγμή σε έφεραν κοντά στο πρόσωπο μου να σε φιλήσω και εκεί ηρέμησαν όλα.

 

Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και να σταματήσω να σε παρακολουθώ που κοιμόσουν δίπλα μου. Ήθελα να συνειδητοποιήσω ότι είσαι δικός μου, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο όμορφος ήσουν (είσαι). Την επόμενη μέρα ήρθε η κούραση και ο κατήφορος που έφεραν οι ορμόνες ο οποίος κράτησε 3 μήνες.

 

Αυτό που νιώθω για σένα εξελίχθηκε από τις αδέξιες προσπάθειες που έκανα για να σε κρατήσω στη ζωή σε μια απέραντη, βαθιά, πρωτόγνωρη αγάπη.

 

Περάσαμε πολλά μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες. Δεν καθίσαμε και πολύ σπίτι, δεν ήθελες, ήσουν ανήσυχος. Όταν ήμασταν στο δρόμο ή κάπου έξω ήσουν ήρεμος. Πήγαμε παντού.

Έζησα το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής μου, δεν συγκρίνεται με τίποτα από όσα έζησα μέχρι τώρα. Και ήμασταν μαζί. Εσύ κι εγώ. Ο μπαμπάς σου έλειπε πολύ. Δεν τον θυμάμαι μέσα στις εικόνες των αναμνήσεων μου. Δούλευε μέχρι αργά το βράδυ. Στην αρχή δεν τον ήξερες και δεν τον ήθελες. Έκλεγες όταν σε άφηνα μαζί του. Ήσουν τόσο προσκολλημένος σε μένα... Σήμερα εξακολουθείς να με έχεις πρώτη στις προτιμήσεις σου αλλά δεν απορρίπτεις τον μπαμπά σου. Ο αγαπημένος σου όμως είναι ο παππούς (ο μπαμπάς μου). Σε πηγαίνει βόλτες, σου παίζει μουσική, σου τραγουδάει.

 

Το Σάββατο κάναμε το πάρτυ σου. Δεν θα πω ψέματα, δεν το απόλαυσες και οι ανησυχίες μου βγήκαν αληθινές. Σου φάνηκε παράξενο που είδες τόσο κόσμο στο σπίτι μας, άγνωστοι σε σένα. Κουράστηκες και δεν φαινόσουν χαρούμενος. Έβαλες το κεφαλάκι σου στο χαλί να κοιμηθείς και δεν άντεξα να σε βλέπω έτσι. Σε έβαλα για ύπνο στις 6.30 ενώ το πάρτυ τέλειωσε στις 9.00.

 

Σ' αγαπώ μικρέ μου. Χρόνια πολλά.



Υπόσχεση στον εαυτό μου: Αποτοξίνωση

Αποτοξίνωση από το να αγοράζω πράγματα που δεν χρειάζομαι.

Είμαι σπάταλη. Ναι το αναγνωρίζω αυτό στον εαυτό μου, το να το παραδέχομαι μου ακούγεται τρομακτικό, σαν κάποιος που έχει εξάρτηση από το ποτό και αποφασίζει να το παραδεχτεί και να ξεστομίσει τη λέξη αλκοολικός.

Πάντα ήμουν σπάταλη, πάντα μου τέλειωναν τα λεφτά πολύ γρήγορα και πάντα τα ξόδευα αλόγιστα χωρίς κάποιο προγραμματισμό. Έχω κόκκινο πορτοφόλι γιατί βάση του feng shui το κόκκινο πορτοφόλι είναι πάντα γεμάτο με λεφτά. Δεν ξέρω αν τα 15 ευρώ που έχει αυτή τη στιγμή μέσα θεωρούνται ότι γεμίζουν το πορτοφόλι αλλά συνήθως αυτό το συγκεκριμένο πορτοφόλι είναι άδειο!

Δεν χρωστάω στην τράπεζα. Το αυτοκίνητο μου το έχω ξεχρεώσει και δεν έχουμε δάνειο για σπίτι. Ότι πάρω είναι για μένα.  Ξοδεύω αρκετά λεφτά (αναλογικά με το μισθό μου), στα ρούχα, αξερουάρ και πράγματα για το σπίτι. Ντύνω τον Π με τα καλύτερα ρούχα. Έχω ένα θέμα με την καλαισθησία, δεν μπορώ για παράδειγμα να του πάρω ρούχα από το jumbo. Θέλω τα καλύτερα, απαλά υφάσματα, όμορφα χρώματα. Θέλω τα καλύτερα σαμπουάν για το μωρό μου, κρέμες, πάνες, ξύλινα παιχνίδια που αντέχουν. Δεν  μπορώ να κάνω διαφορετικά.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω μεγαλομανία σε καμία περίπτωση. Το σπίτι μας είναι μικρό, δεν αγοράζω πολυτελή αντικείμενα για εντυπωσιασμό. Απλώς μου αρέσει η ποιότητα. Να νιώθω εγώ καλά με αυτό που φοράω, με τα πράγματα που με περιβάλλουν. Έχω θέμα με την ομορφιά.

Όμως θέλω να κάνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Θέλω να σταματήσω να αγοράζω διάφορα πράγματα που δεν χρειάζομαι. Μου αρέσει το σπίτι μας να μην έχει μέσα πολλά έπιπλα και άχρηστα αντικείμενα. Δεν έχουμε ΚΑΘΟΛΟΥ διακοσμητικά αντικείμενα εκτός από γλάστρες με ζωντανά φυτά που είναι η αδυναμία μου. Είχαμε μόνο κάτι κηροπήγια τα οποία ήταν δώρο, αλλά τα πέταξα γιατί τα έριξε κάτω ο Π και έσπασαν. Δεν μου αρέσει το υπερφορτωμένο σπίτι. Αλλά κάπως τα καταφέραμε και το νιώθω λίγο περισσότερο γεμάτο απότι θα το ήθελα. Θέλω να πετάξω πράγματα από μέσα. Θέλω να δώσω τα ρούχα και παπούτσια που δεν φοράω σε οργανισμούς που τα δίνουν σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη (το κάνω συνέχεια). Την τελευταία φορά γέμισα δύο σακούλες με παλιά (καινούρια - αφόρετα) παπούτσια και τα έδωσα στον Θ να τα πάει σε τέτοιο οργανισμό. Η κοπέλα που τα παρέλαβε έκανε το απαίσιο και επικριτικό σχόλιο ότι πρέπει να έχω κατάθλιψη για να έχω μαζέψει τόσα παπούτσια. Όχι απλώς τα μάζεψα με τα χρόνια, από τον καιρό των σπουδών μου.

Προσπάθησα να αρχίσω το project της αποτοξίνωσης από αυτό το μήνα αλλά δεν τα κατάφερα. Θέλει πάρα πολύ δουλειά. Είναι τα γενέθλια του Π και δεν μπορώ να αποφύγω κάποιες σπατάλες, έστω κι αν όλα τα φαγητά και γλυκά θα τα φτιάξουμε μόνοι μας με τη βοήθεια των αδερφών, μαμάδων, ξαδέρφων. Την τούρτα την παράγγειλα από μια κοπέλα γιατί ήθελα κάτι συγκεκριμένο και δεν το έχω με τη ζαχαροπλαστική. Πήγα να πάρω χάρτινα πιατάκια και τελικά κατέληξα να παίρνω τα πιο ακριβά από τα 'φτηνά' επειδή έβρισκα τα υπόλοιπα ακαλαίσθητα. Στο τέλος σκέφτηκα ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα δικά μας πιάτα όπως αρχικά είχα σκεφτεί αλλά παρασύρθηκα από τις προτροπές των γύρω μου στο να αγοράσω κάτι που θα πετάξω για να μην εχω να πλένω.

Ότι έγινε, έγινε, ότι ξόδεψα μέχρι σήμερα ξόδεψα.
Από τον επόμενο μήνα υπόσχομαι να προσπαθήσω (είμαι ρεαλίστρια ότι μπορεί να μην τα καταφέρω αμέσως):

- να αγοράζω ποιοτικά, διαχρονικά πράγματα τα οποία δεν θα χαλάνε εύκολα και να χρειάζεται να αγοράζω καινούρια
- τον Απρίλιο να μην αγοράσω καθόλου ρούχα ή πράγματα για μένα (εκτός από ένα iphone που θέλω από καιρό)
- να αποταμειεύω περισσότερα λεφτά για περιπτώσεις που θα μου χρειαστούν
- να αξιοποιώ πράγματα που ήδη έχω
- θα έγραφα να σταματήσω να παραγγέλνω καφέ απ' έξω όταν είμαι στη δουλειά, αλλά αυτή είναι η μόνη απαραίτητη 'πολυτέλεια' που πραγματικά χρειάζομαι για να βγάλω τη μέρα

Είμαι περήφανη που:
- έφτιαξα μόνη μου τη διακόσμηση για το πάρτυ του Π
- δεν ξοδεύω σε κομμωτήριο, αισθητικό, νύχια
- δεν τρώμε έξω τόσο συχνά (σχεδόν ποτέ)
- μείωσα το λογαριασμό του τηλεφώνου μου

Όλες αυτές οι σκέψεις πηγάζουν από μια φήμη που ακούγεται στη δουλειά μου ότι λόγω οικονομικής κρίσης οι τελευταίοι προσληφθέντες μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους. ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ. Ακούγεται τρομακτικό. Συμβαίνει παντού και μπορεί να συμβεί και σε μένα.
 

Κόλπο: Η επινοητικότητα μιας μάνας

Για να καταφέρω να βγάλω μια φωτογραφία του Π, πρέπει να ΜΗ με βλέπει. Γιατί όταν με βλέπει προσπαθεί με κάθε μέσο να μου αρπάξει το κινητό ή τη κάμερα. Έτσι όλες οι φωτογραφίες καταλήγουν να δείχνουν ένα μουτζουρωμένο προσωπάκι και ένα μικρό ανθρωπάκι με απλωμένα χεράκια που προσπαθεί να τραβήξει τη κάμερα. Στις περισσότερες φωτογραφίες που έχουμε, το μικρό λουκουμάκι κοιτάζει κάπου αλλού.
Σήμερα όμως ανακάλυψα ένα κόλπο: γύρισα τη φωτογραφική του κινητού μου στην επιλογή του 'καθρέφτη'. Δηλαδή να βλέπει τον εαυτό του τη στιγμή της φωτογράφισης. 
Ταραμ ταραμ... πέτυχε!!! Του άρεσε πάρα πολύ, το είδε σαν παιχνίδι και τράβηξα δεκάδες φωτογραφίες σε ένα προσωπάκι που άλλαζε συνεχώς εκφράσεις!!! Π - Μαμά = 1-1.

ΥΓ: Σήμερα το πρωί τον άφησα μόνο του να παίζει για να καταφέρω να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Ήταν απρόσμενα ήσυχος, έτσι πήγα να κρυφοκοιτάξω για να δω τι κάνει. Τον βρήκα να μετροφυλλάει κάτι μικρά παραμυθάκια που του έδωσα χτες (τα έχουμε από παλία αλλά κάπου ήταν κρυμμένα και δεν τα θυμόταν). Πόσο χαίρομαι που έχει δικά του ενδιαφέροντα χωρίς να με χρειάζεται δίπλα του κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας...

ΥΓ: Βρισκόμαστε ανάμεσα στις ετοιμασίες του πάρτυ των πρώτων γενεθλίων του Π. Προσπάθησα να καλέσω όσο το δυνατό πιο λίγα άτομα αλλά με όσες αποκοπές και να έκανα δεν μπορούμε να τους μειώσουμε κάτω από 20 άτομα. Είμαι λίγο σκεπτική γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσει ο Π, ο οποίος έχει συνηθήσει να οργώνει το σπίτι ανενόχλητος. Τόσοι καλεσμένοι θα βρίσκονται στον προσωπικό του χώρο... Παιδάκια θα παίζουν με τα παιχνίδια του... Εύχομαι όλα να πάνε καλά.

Ο κύριος Διευθυντής!

Π

Κύριε Διευθυντή

Ναι μικρέ, εσύ είσαι ο κύριος διευθυντής, είναι το καινούριο παρατσούκλι που σου έβγαλε ο μπαμπάς σου! Σε βγάζουμε από τη μπανιέρα στη ζεστή σου πετσέτα και καθόμαστε λίγο για να στεγνώσεις. Ο μπαμπάς βγαίνει έξω και χτυπάει την πόρτα, εμφανίζει το κεφάλι του και ρωτάει αν είναι μέσα ο κύριος διευθυντής. Κι εσύ πεθαίνεις στα γέλια. 

Δεν βγήκε όμως από το πουθενά γιατί εσύ είσαι αυτός που διευθύνεις το σπίτι. Μας βάζεις τους όρους σου κι εμείς υπακούμε! 

Ανακάλυψες επιτέλους το εσωτερικό του ντουλαπιού της κουζίνας! Ξέρω ότι όλα τα μωρά το κάνουν αυτό (κι εγώ το έκανα απ΄ότι λέει η γιαγιά σου) και περίμενα με αγωνία να το κάνεις κι εσύ. Έπαιξες λίγο με τα τάπερ αλλά βαρέθηκες γρήγορα και ούτε που το ξανάνοιξες! 

Καθαρά Δευτέρα

Είχα πολλά χρόνια να περάσω την καθαρά Δευτέρα έξω στη φύση. Ειδικά πέρσι που ήταν ο Π νεογέννητο, ούτε που κατάλαβα ότι περάσαμε Καθαρά Δευτέρα και ούτε που την θυμάμαι για να πω την αλήθεια. 

Το πρωί πήγαμε όλοι μαζί στο φούρνο και αγοράσαμε λαγάνες, ταραμοσαλάτα και διάφορα άλλα καθαροδευτεριάτικα. Ο Π πήρε δώρο ένα χαρταετό και ένα μπαλόνι! Καθίσαμε έξω από το φούρνο και εξαφανίσαμε  τη μια λαγάνα οι τρεις μας, η οποία ήταν ζεστή και πεντανόστιμη! Ξεκινώντας για το σπίτι, θυμηθήκαμε μια παιδική χαρά που λέγαμε από καιρό να επισκεφτούμε, κοντά στο σπίτι μας και αλλάξαμε πορεία. Ο Π κάθισε στην αγαπημένη του πια κούνια και από τη χαρά του τον έπιασε μια φλυαρία και μας είπε όλα όσα ξέρει (βάση του δικού του προσωπικού λεξιλογίου). 

Φεύγοντας από την παιδική χαρά περάσαμε από ένα άλλο πάρκο και κατεβήκαμε για να πετάξουμε το χαρταετό μας! Ο Π προσπαθούσε να τον αρπάξει από τον αέρα αλλά όταν του τον κατεβάσαμε κοντά του, έκανε τον προσεχτικό και δεν άγγιξε το παράξενο 'πουλί'. 

Μετά τον πρωινό-μεσημεριανό του ύπνο, βρεθήκαμε στο πάρκο της αθαλάσσας με τη γιαγιά, τον παππού, τους νονούς του Π και τα ξαδέρφια μου. Απλώσαμε κουβέρτες και καθίσαμε κάτω όπου τσακίσαμε και τις υπόλοιπες λαγάνες και το λαχταριστό χαλβά με γεύση κακάο (goodbye δίαιτα, c u later!). O Π ήταν πολύ ανήσυχος γιαυτό αναγκαστήκαμε να φύγουμε κάπως νωρίς, αλλά η δόση φύσης που πήραμε ήταν υπεραρκετή. Είναι πολύ θλιβερό όμως το ότι ανακαλύψαμε πως τα νερά της λίμνης που κάποτε ήταν γεμάτα με ψάρια και πάπιες...είναι πλέων μολυσμένα. Ναι..γύρω από τη λίμνη υπήρχε ταινία που σε απέτρεπε από το να πλησιάσεις και παντού προειδοποιητικές πινακίδες ότι το νερό είναι μολυσμένο. Υπήρχαν κάποιες πάπιες που κολυμπούσαν αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα επιβιώσουν από τα μολυσμένα και άδεια νερά. Τα δέντρα τα οποία στέκονταν μέσα και στις όχθες της λίμνης ήταν όλα ξεραμένα κλαδιά. Δεν ξέρω πως μολύνθηκαν τα νερά, αν κάποιος έριξε κάτι μέσα ή αν έγινε από φυσική διαδικασία αλλά ελπίζω σύντομα να γίνει η αποκατάσταση της. 

Καταλήξαμε σπίτι με ένα εξουθενωμένο μωρό που έπαθε κάτι σαν jet lag, μιας μορφής αποσυγχρονισμού της ρουτίνας του και έμεινε ξύπνιος μέχρι τις 10 το βράδυ. Εννοείται ότι έμεινε με τον μπαμπά του γιατί εγώ κοιμήθηκα από τις 8. 

ΥΓ: Ανυπομονώ να περπατήσει γιατί κουράστηκα να κουβαλάω στα χέρια μου ένα μωρό πέραν των 10 κιλών. Δεν βλέπω να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως γιατί έχει γίνει πια εξειδικευμένος στο μπουσούλημα. Τόσο πολύ που νομίζω ότι θα αρχίσουμε να παραδίδουμε σεμινάρια μπουσουλήματος και σε άλλα βρέφη. Περπάτα μωρό μου, περπάτα! 

Κακός καιρός

Κακός καιρός. Πολύ πολύ κακός καιρός. Και όταν λέω κακός καιρός, δεν εννοώ βροχές και καταιγίδες. Αλλά αυτό τον απαίσιο καιρό που έχουμε αυτή τη στιγμή στη Λευκωσία. 

Δηλαδή: ένας ουρανός απροσδιορίστου χρώματος, ασπρό-γκρι-καφέ, το οποίο πηγάζει φαντάζομαι από τη σκόνη στον αέρα. Φυσάει απίστευτα και τα δεντράκια στο μπαλκόνι μας είναι έτοιμα να φύγουν μαζί με τον αέρα (αν τους μείνει πρώτα κανένα φύλλο). 

Η άνοιξη πάντα μου προκαλούσε μια μελαγχολία. Και συγκεκριμένα η Μάρτιος ήταν πάντα ο χειρότερος μου μήνας (τι κρίμα μικρέ μου Π που γεννήθηκες στον χειρότερο μήνα της μαμάς σου...Δεν πειράζει όμως χάρη σε σένα αυτός ο μήνας πήρε μια άλλη διάσταση). 
Λοιπόν...η άνοιξη λοιπόν και συγκεκριμένα ο Μάρτιος είναι σαν ένα μεταβατικό στάδιο. Δεν είναι ούτε χειμώνας - ούτε καλοκαίρι. Και εκεί που βαρέθηκες το χειμώνα και η φύση πάει να σου δώσει ένα-δύο ψήγματα καλοκαιριού με τα λουλουδάκια που ανθίζουν εκεί κι εδώ και τον ήλιο που κάποιες μέρες σου χαμογελάει από ψηλά και σου κλείνει το μάτι υπόσχοντας σου ότι κάτι καλό έρχεται....ξυπνάς και έξω είναι...έτσι. Όπως είναι σήμερα. 

Μου θυμίζει πολύ τον περσινό Μάρτιο.Ο καιρός ήταν ακριβώς έτσι. Μου θυμίζει επίσης την επιλόχεια κατάθλιψη, κάτι που θέλω να σταματήσω να θυμάμαι! Ξουτ ξουτ. 

Ο αγαπημένος μου μήνας είναι ο Αύγουστος! Και μου αρέσει πολύ και ο Δεκέμβριος, ο χειμώνας γενικότερα, ακόμη και το φθινόπωρο μου αρέσει πολύ γιατί διώχνει τη ζέστη που βαρέθηκες και σου υπόσχεται τα Χριστούγεννα. O Αύγουστος όμως...μυρίζει θάλασσα και αλμύρα, και ταβερνάκια και βράδια με αστέρια. Βόλτες στην παραλία, όνειρα, έρωτα, ζωντάνια. 
Μέχρι τον Αύγουστο λοιπόν...θα χαρούμε με ότι έχουμε!