Day 25: Last day @ Work

So this is goodbye...

Σήμερα είναι μια φορτισμένη μέρα. Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριέμαι που φεύγω από τη δουλειά ή ότι θα μου λείψει αλλά στεναχωριέμαι γιαυτό ακριβώς το λόγο που δεν στεναχωριέμαι και που δεν θα μου λείψει. 7 χρόνια από τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν δεν θα επιστρέψω, κανένας δεν το ξέρει αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα επιστρέψω, θέλω να πιστεύω ότι σήμερα κλείνει ένα κεφάλαιο της ζωής μου και αρχίζει ένα άλλο, πιο χαρούμενο. Και είναι κρίμα που δεν έχω καμία χαρούμενη ανάμνηση από τη δουλειά μου παρά μόνο πίκρα. 

7 χρόνια που με ωρίμασαν, μου έδειξαν τι θα πει ζωή εκεί έξω, τι θα πει δουλεύω σε ένα χώρο όπου επικρατεί το ο θάνατος σου η ζωή μου. Χαίρομαι που τα έζησα αυτά τα χρόνια, μπήκα στην κοινωνία, ζυμώθηκα και απέκτησα αυτοπεποίθηση για να αντιμετωπίζω το κάθε τι. Δεν είμαι πια το αθώο κοριτσάκι που πίστευε ότι μπορεί να ζει για πάντα μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι. Η ζωή δεν είναι ροζ αλλά έχει πολλά χρώματα και πρέπει να έχουμε τα ψυχικά εφόδια να αντιμετωπίζουμε και τα σκούρα χρώματα. 

Ήρθα σήμερα στη δουλειά και κέρασα τους συναδέλφους μου, τους αποχαιρέτησα και μίλησα λίγο με τον κάθε ένα ξεχωριστά, με αυτούς που συμπαθούσα τουλάχιστον. Όλους τους κέρασα αλλά με κάποια άτομα μιλήσαμε λίγο περισσότερο. Η Μ, μια κοπέλα λίγο μικρότερη από τη μάνα μου με την οποία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις, ένα γεια λέγαμε, με έκανε σήμερα να κλάψω. Μου είπε πολλές ευχές, μου έδωσε θάρρος και η καλοσύνη που είδα στα μάτια της με συγκίνησε. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή των άλλων και δεν πρέπει ποτέ να μαντεύουμε. Η Γ, επίσης λίγο μικρότερη από τη μάνα μου, σε ψηλή θέση μέσα στη δουλειά μου με συγκίνησε. Βουρκώσαμε και οι 2 καθώς αποχαιρετιστήκαμε, της είπα πως ξέρω ότι είναι καλή γυναίκα, από τις λίγες εδώ μέσα. Με την Χ κάναμε μια κουβέντα για τη δουλειά, η Π που περιμένει το εγγονάκι της και συγκινήθηκε καθώς τα λέγαμε. Γενικώς έπεσε πολύ δάκρυ, δεν ξέρω τι συμβαίνει σήμερα. Η Υπεύθυνη μου κάθεται σε αναμένα κάρβουνα, δεν το συνειδητοποιεί ότι θα φύγω και θέλει να πιστεύει ότι θα επιστρέψω. Είμαι το δεξί της χέρι. Κάτι που δεν εκτίμησε ποτέ, κάτι που δεν αναγνώρισε ποτέ. Το μόνο που ήξερε ήταν να με πολεμάει με όλα της τα μέσα και να καταφέρει να στρέψει τους από πάνω μας εναντίων μου. Στο καλό να πάει κι αυτή. 

Νιώθω ένα φρέσκο αέρα να φυσάει, νιώθω την αλλαγή να συμβαίνει. Έπρεπε να τα ζήσω όσα έζησα. Έπρεπε να δυναμώσω, έπρεπε να προσγειωθώ και να γίνω ρεαλίστρια και πρακτική. Τόσα χρόνια στο σχολείο και στα πανεπιστήμια δεν μου πρόσφεραν την εμπειρία που πήρα εδώ μέσα, ήταν το μεγαλύτερο και το πιο δύσκολο σχολείο. Ίσως να μην πήρα τη δικαίωση που έψαχνα αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Δεν θέλω να μπω σε πόλεμο, τους συγχωρώ γιατί έχουν κακία μέσα τους, δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, τρώγονται μέσα τους. Θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα τα βρούν από άλλου, έτσι έχουν αυτά. Εγώ συνεχίζω το δρόμο μου όπως ξέρω καλύτερα. Δεν είμαι τόσο υπεράνω όμως όσο να τους ευχηθώ τα καλύτερα στη ζωή τους, το αντίθετο τους εύχομαι να πληρώσουν για όσα μου έκαναν και για όσα έκαναν γενικότερα. 

Όσο για μένα εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην ξαναπεράσω ούτε απ' έξω. 

Day 23: Ολική έκλειψη υπερπανσελήνου

Χμ... / Μεταμεσονύχτιες Σκέψεις

Τα τεράστια βρεφοπόδαρα του Γ. Πεθαίνω.

Υπάρχουν και τα blogs που δεν είναι για μαμάδες με μωρά. Δηλαδή είναι για όλους αλλά δεν αφορούν αυτό το θέμα.

Όταν ήμουν έγκυος για πρώτη φορά και έψαχνα διάφορα θέματα για μωρά, εγκυμοσύνη, κ.λ.π, έπεσα πρώτα πάνω σε ένα ελληνικό blog που έγραφε μια μαμά και στη συνέχεια ανακάλυψα το top baby blogs και στη συνέχεια πολλά και διάφορα άλλα blogs που γράφουν άλλες μαμάδες. Στην αρχή εντυπωσιάστηκα, δεν είχα ιδέα γιαυτό τον online κόσμο γεμάτο μαμάδες που είναι πρόθυμες να μοιραστούν τις ζωές τους, αλλά μετά στη συνέχεια ένιωσα την ανάγκη να το κάνω κι εγώ. Πριν καν γίνει αυτή η ανακάλυψη όλων αυτών των blogs έγραφα μόνη μου διάφορα κείμενα στη word τα οποία συνόδευα με φωτογραφίες και το έβλεπα σαν ένα βιβλίο. Στο τέλος όλο αυτό μεταφέρθηκε εδώ. 

Έχω μια περιέργεια για τη Νέα Υόρκη, μου κάνει εντύπωση αυτή η πόλη και πάντα μου έκανε όταν την έβλεπα σε ταινίες, ή σε φωτογραφίες. Θα ήθελα πολύ να την επισκεφθώ κάποτε. Απόψε, κάθοντας στον υπολογιστή μου και μη έχοντας ιδέα τι να ψάξω να διαβάσω αποφάσισα να ψάξω για blogs  στη Νέα Υόρκη. Άνοιξα τυχαία το πρώτο που μου βγήκε και άρχισα να διαβάζω. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν είχε καμία φωτογραφία / ιστορία μωρού μέσα. Πατώ στο about και διαβάζω λίγο για τη συγγραφέα. Είναι περίπου μεσήλικη, παντρεμένη και δεν έχει παιδιά. Δεν έχω διαβάσει πολλές φορές το blog κάποιας που να μην είναι μαμά ή που να μην είναι περίπου στην ηλικία μου. 

Και συνειδητοποιώ ότι... wow... υπάρχουν και τα blogs που δεν γράφονται από μαμάδες για τη ζωή τους με τα μωρά τους. Φυσικά και το ήξερα ότι υπάρχουν αλλά ήταν κάπως αόριστο στο μυαλό μου. Αυτό το non μαμαδοblog μου έκανε την ίδια εντύπωση που μου έκαναν τότε που ανακάλυψα ότι υπάρχουν τα μαμαδοblogs. Τι ξεγνιασιά! Τι ανεμελία από αυτή την κοπέλα που γράφει έτσι απλά για το ότι της μπει στο μυαλό. Πως είναι άραγε να μην απασχολούν το 99% του εγκεφάλου σου τα μωρά σου; Έχω ξεχάσει. 

Δεν θέλω να πω και κάτι το ιδιαίτερο. Απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου... Ακούω τον μικρό Γ που βήγχει στον ύπνο του και ανησυχώ. Μάλλον θα πάω να ξαπλώσω κοντά του...

Going back

Αυτό το αγαπημένο μου τραγούδι έγινε published 5 Μαρτίου 2013, 3 μέρες πριν γεννήσω τον Π και χρωματίζει τις πρώτες μου αναμνήσεις.

Έβαλα να ακούσω το playlist μου στο youtube με τα favorites μου και συνειδητοποίησα ότι έχω να το ακούσω και να το ανανεώσω μπορεί και ένα χρόνο. Τα τραγούδια προχώρησαν και έφτασαν σε κάποια τραγούδια που άκουγα τον πρώτο χρόνο της ζωής του Π και συγκινήθηκα. Ο ήχος με παίρνει πίσω στα συναισθήματα της πρώτης χρονιά του Π και είναι κάτι το απίστευτο, κάτι το μαγικό. Γιατί ήταν όλα τόσο νέα και η εμπειρία ήταν τόσο έντονη, ήταν λες και με ξύπνησε από τον λήθαργο. Λες και μου έδωσε πνοή, ζωή, με ανάγκασε να ανοίξω τους πνεύμονες μου και να αναπνεύσω και να ζήσω έντονα, γρήγορα, στα κόκκινα. Με έκανε να νιώσω συναισθήματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Να περάω από την θλίψη και την απόγνωση στην απόλυτη παράδοση, στην απόλυτη ηρεμία ψυχής. Θέλω να κρατήσω ζωντανό στη ψυχή μου εκείνο το συναίσθημα. Ζούσα την απόλυτη παραίτηση του εαυτού μου, αγαπούσα ολοσχερώς μέχρι τον πυρήνα του κορμιού μου. Και είχα δίπλα μου φυσικά τον Θ. Θυμάμαι να κοιμόμαστε όλοι μαζί στο μεγάλο μας κρεβάτι, το μικρό κορμάκι του Π ανάμεσα μας, να γαληνεύω με το άκουσμα της αναπνοής του, να ζεσταίνομαι από τη ζεστασιά του.

Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι εκείνη η εμπειρία δεν έχει καμία σχέση με την εμπειρία μου της δεύτερης φοράς. Καμία όμως. Δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό στη δεύτερη φορά. Το αντίθετo, κλαίω μέσα μου που έχασα αυτή την επαφή που είχα με τον Π. Μέχρι και την τελευταία μέρα πριν γεννήσω ήμασταν αχώριστοι. Κοιμόμασταν μαζί, ξυπνούσαμε μαζί. Αυτό χάθηκε. Παραδέχομαι ότι δεν νιώθω τόσο δεμένη με τον Γ. Αισθάνομαι ότι δεν έχει τις ανάγκες που έχει ο Π, δεν έχει ανάγκη από τόσο στενό δέσιμο. Ειδικά ο τελευταίος χρόνος που έζησα μακριά από τον Θ ήταν φριχτός και λυπάμαι γιαυτό, δεν τον έζησα όπως έπρεπε να τον ζήσω. Δεν χάρηκα το μωρό μου.

Τώρα η ζωή έχει αποκτήσει μια διαδικαστική διάσταση. Γίνονται όλα εκτελεστικά, απλά για να περάσουμε τις μέρες μας, να είναι ταϊσμένα και λουσμένα τα μωρά, χαρούμενα και υγιή. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό, τίποτα το πνευματικό. Είναι μια ξεραίλα η ζωή μας. Ένα καμένο χωράφι.

Δεν χάνω ακόμα τις ελπίδες μου και πιστεύω ακόμα ότι όταν βρεθούμε όλοι μαζί ξανά, τα πράγματα θα αλλάξουν και θα ανθίσει η ζωή μας, θα γεμίσει λουλούδια.

Day 16: Optimism

The view from our roofgarden

8 μηνών!!

Wow Γ! Για τη φωτογραφία του προηγούμενου μήνα, σε κάθισα στον καναπέ με στηρίγματα γύρω σου και έτρεξα να την βγάλω στα γρήγορα πριν πέσεις, επειδή δεν μπορούσες να στηρίξεις καλά το κορμάκι σου ακόμα. Μέσα σε ένα μήνα όχι μόνο έχεις τελειοποιήσει το να κάθεσαι χωρίς να πέφτεις αλλά καταφέρνεις να τραβήξεις το κορμάκι σου σε κάποιο έπιπλο και να σταθείς! Είναι τεράστια η εξέλιξη από τον προηγούμενο μήνα και ανυπομονώ να δω την εξέλιξη του επόμενου.

Σου αρέσει πολύ να στέκεσαι, θέλεις όλη την όλα να κρατιέσαι από κάπου και να στέκεσαι. Δεν μένεις και πολύ ώρα καθιστός και δεν σου αρέσει καθόλου να ξαπλώνεις. Ο Π μπουσούλησε στους 9 μήνες παρά μια εβδομάδα αλλά νομίζω ότι εσύ θα περάσεις κατευθείαν στο περπάτημα και νομίζω ότι θα το κάνεις πιο νωρίς από τον αδερφό σου. Ανυπομονώ τρελά να σε δω να περπατάς.

Είσαι μια γλύκα! Σου αρέσει να πιάνεις το πρόσωπο μου όταν θηλάζεις ή όταν σου αλλάζω το πανί σου ή όταν σου μιλάω γλυκά. Έχεις μια ήρεμη, γλυκιά ενέργεια αλλά σου αρέσει να θυμώνεις όταν δεν πάρεις αυτό που θέλεις. Είσαι πονηρός. Όταν θέλεις να σε πιάσω κάνεις πως κλαις αλλά μόλις σε σηκώσω αρχίζεις τα γέλια. Όταν είμαι εγώ στο χώρο δεν θέλεις να σε πιάνει κανένας άλλος εχτός από εμένα. Είσαι μια αγάπη.

Άρχισες να αντιδράς όταν ο Π σου πάρει κάτι από τα χέρια. Θυμώνεις και κλαις και παλεύεις γιαυτό που θέλεις κρατώντας το γερά. Αγαπάς πάρα πολύ τον Π, τον παρακολουθείς, του χαμογελάς και θέλεις να χοροπηδάς μαζί του πάνω στο κρεβάτι. Ο Π από την άλλη δεν είναι και ο πιο μεγάλος θαυμαστής σου. Ειδικά όταν τον πιάνεις από τα μαλλιά, κάτι που κάνεις για να έρθεις πιο κοντά του και όχι για να τον πονέσεις, εκεί όμως θυμώνει πολύ. Έτυχε να σε σπρώξει, να προσπαθήσει να σε κλωτσήσει και να σε χτυπήσει αλλά ξέρει ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Έτυχε να μου πει εν μου αρέσει ο Γ και φοβάμαι τον Γ. Αλλά να ξέρεις ότι κατα βάθος σε αγαπά και σε σκέφτεται. Ρωτάει για σένα όταν δεν είσαι μαζί μας και ανησυχεί όταν σε ακούσει να κλαις. 

Η παλλινδρόμηση έχει ηρεμίσει αρκετά και δεν έχεις πρόβλημα με το ρέψιμο. Ο ύπνος σου είναι καλύτερος τώρα πια με κάποιες εξαιρέσεις. Μια νύχτα έτυχε να ξυπνήσεις στις 1 το πρωί και να ξανακοιμηθείς στις 3.00 ενώ μια άλλη τραγική νύχτα ξύπνησες στις 12 και ξανακοιμήθηκες στις 3.30. Έχω βρει όμως ένα κόλπο. Αν σε αφήσω να κουραστείς πάρα πολύ πριν σε βάλω για ύπνο και σε ταίσω καλά, τότε δεν ξυπνάς πολλές φορές. Θέλω να σε βάλω σε πρόγραμμα αλλά δεν μπορώ γιατί λείπω πολλές ώρες στη δουλειά. Όταν με το καλό μείνω μαζί σου θα σε βάζω σε σταθερές ώρες να κοιμάσαι για να σε βοηθήσω να ξεκουράζεσαι καλύτερα. 

Ξέχασα να γράψω ότι άρχισες να γυρίζεις στο άκουσμα του ονόματος σου! Αυτό είναι τεράστιο ορόσημο μικρέ! Και επίσης ξέχασα να αναφέρω ότι μέσα στα λεγόμενα σου στη βρεφογλώσσα σου άρχισες να λες μαμα! αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει.

Σε λατρεύω μικρή μου αγάπη

Σημ: για να δούμε αν το επόμενο μηνιαίο update post σου θα γίνει στη Σαουδική...

Day 14: Φοβάμαι

Φοβάμαι αυτό που θέλω. Φοβάμαι και όσο περιμένω ο φόβος αυξάνεται όλο και περισσότερο.

Πέρασαν 2 εβδομάδες από τότε που έφυγε ο Θ. Μόνο. Μου φαίνεται ότι πέρασαν 2 μήνες.

Αυτή η χώρα μυρίζει θάνατο.

Μητρότητα

Σκέφτομαι για ποιό λόγο στις μέρες μας η μητρότητα έχει καταντήσει να είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Για ποιό λόγο το να έχεις παιδιά μπορεί να τρομάξει και να διαλύσει ακόμα και τον πιο δυναμικό και θαρραλέο άνθρωπο. Τι άλλαξε από τα παλιά χρόνια που έκαναν 6 και 7 παιδιά ενώ σήμερα κάνουμε ένα άντε δύο για να μην μείνει μόνο του το πρώτο και συζητάμε συνέχεια για το πόσο σκληρή δουλειά είναι και μετράμε τις μέρες για να μεγαλώσουν, ενώ κάθε μήνας που περνάει είναι ευκαιρία για πάρτυ, και οι κουβέντες στήριξης που ακούς είναι του τύπου 'κάθε μέρα που περνάει είναι κέρδος' (αυτό το λέει ο μπαμπάς μου). Εντάξει ξέρω ότι άλλαξαν πολλά από πριν 60 χρόνια που η γιαγιά μου έκανε 7 παιδιά. Οι συγγενείς, οι γείτονες και ακόμα ολόκληρο το χωριό επιστρατευόταν να βοηθήσει τη λεχώνα γυναίκα, ενώ μέτα οι έμπειρες μαμάδες που ήταν γύρω της τη βοηθούσαν με το μεγάλωμα του μωρού και πιο μετά το νήπιο έπαιζε έξω στην αυλή άφοβα μαζί με τα αδελφάκια/ ξαδελφάκια/ γειτονάκια του. Σήμερα είμαστε κλεισμένες στους 4 τοίχους ενός διαμερίσματος /άντε σπιτιού, δεν ξέρουμε ποιός μένει δίπλα μας και οι συγγενείς μας είναι χιλιόμετρα μακριά. Ζούμε όλη αυτή την εμπειρία μόνες και η μόνη μας παρηγοριά και ευκαιρία για επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι το internet και παίρνουμε θάρρος από τις ιστορίες άλλων μαμάδων που τολμούν να γράψουν αυτό που δεν τολμάς εσύ, δηλαδή το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνει κανείς μωρά. Τραγικό.

Δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Μου είναι τραγικά δύσκολο να μεγαλώνω τα δύο μου μωρά σχεδόν μόνη. Ενταξεί έχω την πολύτιμη βοήθεια της μητέρας μου και της πεθεράς μου αλλά δεν έχω τον άντρα μου και απολύτως κανέναν άλλον.

Λένε για τα παιδιά ότι ένα ίσον κάνενα. Είναι πολύ χαζό να ακυρώνεις έτσι το παιδί σου αλλά υποστηρίζω ότι κάτι για να διαδοθεί τόσο ευρέως, από κάπου ξεκίνησε και τώρα που έχω δύο παιδιά, κάτι πάω να καταλάβω. Με το ένα παιδί έχεις ακόμα τον έλεγχο της ζωής σου. Όταν κοιμάται μπορείς να ασχοληθείς με ότι άλλο θέλεις. Όταν κάποιος το απασχολεί εσύ μπορείς να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Όταν θέλει να παίξετε έχεις μόνο ένα παιδάκι να ψυχαγωγήσεις και να πας με τα νερά του. Είναι πανεύκολο να βγεις βόλτα με ένα μόνο παιδί. Έχεις χρόνο να γράψεις στο blog σου, έχεις χρόνο να κάτσεις να φιλοσοφήσεις το θαύμα της ζωής που δημιούργησες και έχεις ακόμα χρόνο να γκρινιάξεις για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου που έχεις. Την Ε.Λ.Λ.Ε.Ι.Ψ.Η. Οχι την παντελή απουσία του.  Με τα δύο παιδιά, εκεί ξεφεύγει η κατάσταση, εκεί γίνεται μπάχαλο. Όταν κοιμάται το ένα, το άλλο είναι ακόμα ξύπνιο. Δεν μπορείς να τους κοιμήσεις ταυτόχρονα γιατί το ένα ξυπνάει το άλλο. Δεν μπορείς ΚΑΝ να τους κοιμήσεις χωριστά όταν είσαι μόνη σου στο σπίτι γιατί δεν έχεις που να αφήσεις το άλλο, που δεν μπορεί να μείνει μόνο του στο διπλανό δωμάτιο. Όταν κάποιος απασχολεί το ένα εσύ έχεις την ευθύνη του άλλου. Όταν παίζεις και με τους δύο, ο μεγάλος δεν αφήνει τον μικρό να αγγίξει τα παιχνίδια του και του τα παίρνει από τα χέρια. Μπορεί να τον χτυπήσει σε ανύποπτο χρόνο έτσι απλά επειδή είναι 'μικρός'. Να βγεις βόλτα με ένα βρέφος και ένα νήπιο έστω και αν έχεις την παρέα κάποιου ενήλικα είναι εξαντλητικό, χρονοβόρο, είναι κάτι που μετανοιώνεις μετά και βρίζεις τον εαυτό σου που το επιχείρησες και έχασες όλη σου την ενέργεια που θα χρησιμοποιούσες για να βγάλεις το υπόλοιπο της ημέρας. Να βγεις μόνη σου μαζί τους είναι απλά απόπειρα αυτοκτονίας, είναι το mission impossible 6: the motherhood version. Όταν έχεις ένα βρέφος και ένα νήπιο δεν έχεις χρόνο να φας επειδή το βρέφος κλαίει και θέλει να το κρατάς μόνο εσύ και το νήπιο σε τραβάει από το χέρι για να πάτε να παίξετε. Δεν υπάρχει καμία υποψία κατανόησης για τη πεινασμένη μητέρα. Δεν έχεις χρόνο για μπάνιο και όταν πια κοιμηθούν και τα 2 γύρω στα μεσάνυχτα είσαι πολύ πτώμα για να μπεις στο μπάνιο και λες δεν πειράζει θα κάνω αύριο το πρωί (κάποτε κάνεις,  κάποτε δεν κάνεις). Δεν έχεις χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι άνθρωπος, να σκεφτείς, να λειτουργήσεις λογικά. Η μνήμη σου δεν λειτουργεί, λειτουργούν μόνο τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά σου. Η υπομονή σου είναι μηδενική και βράζεις σαν καζάνι από εκνευρισμό τις περισσότερες φορές. Κάποιες φορές πεθαίνεις από αγάπη και λατρεία για τα μωρά σου επειδή σου έκαναν ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, έκαναν κάτι αστείο ή είπαν κάτι εξωφρενικό.

Γιαυτό το λόγο μπορώ να καταλάβω το ένα ίσον κανένα στην εξίσωση της κούρασης για μια μητέρα.

Αυτό το κείμενο το γράφω στη δουλειά στο διάλειμμα μου! Στη δουλειά έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο απότι έχω στο σπίτι. Αυτό εννοείται. Η δουλειά είναι σαν playground για ενήλικες όταν έχεις μικρά μωρά στο σπίτι το οποίο μετατρέπεται σε battlefield.

Και ακόμα δεν βρήκα απάντηση στο ερώτημα μου γιατί είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνει κανείς μωρά.

Και καταλήγω στις σκέψεις και στους προβληματισμούς μου για το πως θα περνάω τις μέρες μου στη Σαουδική με τα δύο μωρά μέσα στο σπίτι και πνίγομαι. Σκέφτομαι τις πρακτικές δυσκολίες. Όταν θα πρέπει να τους μαγειρέψω και να τους ταϊσω. Όταν θα πρέπει να βάλω το βρέφος για ύπνο και ο Π θα τρέχει πίσω μου γιατί δεν του αρέσει να μένει μόνος (και ειδικά σε ένα καινούριο περιβάλλον). Όταν θα γκρινιάζουν ταυτόχρονα.

Δεν φημήζομαι για την υπομονή μου. Δεν είμαι η προσωποποίηση του ήρεμου, πράου ανθρώπου. Έχω μια ανήσυχη ενέργεια συνέχεια που με ωθεί να κινούμαι συνέχεια και να ψάχνω πράγματα να κάνω. Ο εγκλεισμός στο σπίτι με τα μωρά ξέρω ότι θα με διαλύσει.

Φυσικά από την άλλη δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί ακριβώς η ζωή μας. Μπορεί να γνωρίσω κόσμο, να κάνω φίλες, να βρω φίλους για τον Π. Ο Γ θα μεγαλώσει, δεν θα είναι για πάντα βρέφος. Του δίνω 4 μήνες το πολύ να περπατήσει έτσι όπως τον κόβω. Και εκεί θα είναι όλα πιο εύκολα. Το βράδυ θα έρχεται ο Θ ο οποίος θα είναι πτώμα από τη δουλειά αλλά τουλάχιστον θα είναι εκεί.

Είναι μια θυσία που πρέπει να κάνω. Είναι η θυσία μου για την οικογένεια μας. Χωρίς θυσίες δεν μπορείς να έχεις το επιθυμητο, καλύτερο αποτέλεσμα που ονειρεύεσαι σε μια χώρα χωρίς όνειρα. Το κάνω αυτό που κάνω γιατι θα αποδώσει στο μέλλον. Πρέπει να το σκέφτομαι αυτό και να το θυμάμαι για να μην τρελαθώ.

Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολες από άλλες. Εχτές ήταν μια εύκολη μέρα γιατί τα μωρά ήταν σε καλή διάθεση. Πήγαμε στο πάρκο και έπαιξαν με την ψυχή τους. Ο μικρός έκανε κούνια και τσουλήθρα και σκιρτούσε από ευτυχία. Και στο τέλος της ημέρας θέλω απλά να τους ζουλάω και να τους φιλάω στα μαγουλάκια. Προχτές το βράδυ ήταν μια τραγική νύχτα γιατί ο Γ αποφάσισε να ξυπνήσει στις 1 τα ξημερώματα με διάθεση για παιχνίδια και ξανακοιμήθηκε στις 3.30! Ήθελα να κάνω χαρακίρι. Έτσι είναι η ζωή. 

Διάβασα ένα άρθρο για τις σύγχρονες μητέρες, όπου κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες καταθέτουν την εμπειρία τους από τη μητρότητα σε αντίθεση με το τι γίνεται σήμερα. Λένε ότι στα χρόνια τους δεν είχαν την πίεση να 'κάνουν πράγματα', αυτό ακριβώς που ωθούμαστε να κάνουμε εμείς σήμερα. Δεν ένιωθαν την πίεση να είναι οι τέλειες σύζυγοι και οι τέλειες μητέρες, ενώ ένιωθαν πιο χαλαρές. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είπαν πως δεν ένιθαν ποτέ εξουθενωμένες! Για μένα είναι δεδομένη η καθημερινή εξουθένωση και έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι απλά έτσι πρέπει να είναι η ζωή με τα παιδιά, μια διαρκής εξουθένωση. Όπως φαίνεται όμως, κάποτε οι μητέρες δεν ήταν εξουθενωμένες, με κάποιο τρόπο η ζωή τους ήταν πιο απλή. Ίσως αυτή να είναι η απάντηση στην ερώτηση μου. Πρέπει να κάνω τη ζωή μου πιο απλή. 

Αν ήμουν νέα δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα με όλα όσα έχει μια γυναίκα: τις ευκαιρίες, την τεχνολογία.
Θέλω να πιστεύω πως θα ήταν ένας απολαυστικός κόσμος, αλλά αντίθετα φοβάμαι πως θα ήταν ένας κόσμος γεμάτος πίεση. Αισθάνεσαι την πίεση να είσαι η τέλεια μητέρα, η τέλεια σύζυγος, η τέλεια φίλη. Πιέζεσαι να είσαι επιτυχημένη, να είσαι το αφεντικό, να είσαι ηγέτης. Αν είχα και πάλι τα νιάτα μου δεν θα έφτιαχνα μια λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω αλλά με τα πράγματα που δεν πρέπει να κάνω. Θα μου έδινα τον χρόνο να ασχοληθώ σε βάθος με τα πράγματα που πλέον καταλαβαίνω ότι είναι τα πιο σημαντικά. Και τι δεν θα έδινα να κρατήσουν ώρες εκείνα τα βραδινά φιλιά για καληνύχτα, αντί να γκρινιάζω πως πρέπει να σηκωθώ νωρίς το πρωί. Και τι δεν θα έδινα να είχα άλλο ένα δευτερόλεπτο να αγκαλιάσω τα μωρά μου προτού ξαφνικά μεγαλώσουν και δεν μπορώ να τα κρατήσω. Και τι δεν θα έδινα να είχα άλλα 5 λεπτά στην πίστα του χορού προτού τα πόδια μου με εγκαταλείψουν. Δεν έχει να κάνει με αγώνες για ισότητα, στη γενιά μου καίγαμε τα σουτιέν μας. Ποτέ όμως δεν κινδυνεύαμε από την εξουθένωση. Έχει να κάνει με σένα ως άνθρωπο. Να ζήσεις. Να ζήσεις τη στιγμή, να βρεις την ηρεμία σου, να είσαι πιο τρυφερή με τον εαυτό σου, να είσαι πιο ευγενική με τους άλλους, να μπορείς να αφήνεσαι και να είσαι περήφανη γι” αυτό. Πίστεψέ με, αν ήμουν νέα και πάλι, θα περνούσα πολύ περισσότερο χρόνο χωρίς να «κάνω πράγματα».

Οι γυναίκες του σήμερα αισθάνονται καταπιεσμένες, αναγκασμένες να είναι «Η ΤΕΛΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ».

Χαλάρωσε. Απλά αφέσου.

(eimaimama.gr)

Day 13: To Let Myself Go

To let myself go
Is the only way to be

Day 11: the end of summer

Εχτές συνειδητοποίησα πως το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Δεν ένιωσα καλοκαίρι φέτος, ούτε πότε μπήκε ούτε πότε βγήκε. Πήγαμε στο πάρκο της γειτονιάς μας που είχαμε να πάμε κανένα μήνα. Είχε πολύ λίγα παιδάκια και αυτά μικρής ηλικίας και αυτό φαντάζομαι γιατί άνοιξαν τα σχολεία. Στην καφετέρια που πήγαμε να πάρουμε παγωτό βρήκαμε μόνο πολύ λίγα γιατί τα σήκωσαν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όμως αφού έχουμε ακόμα 37 βαθμούς κελσίου. Είναι όλα state of mind φαντάζομαι όμως , έτσι και ο Σεπτέμβριος που σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιριού. Όμως η αλήθεια είναι πως νυχτώνει πολύ πιο νωρίς τώρα και νύχτωσε απότομα. Και το ίδιο απότομα εξαφανίστηκαν όλα τα παιδάκια απο το πάρκο και έμεινα μόνη μου με τον Π να καθόμαστε στο παγκάκι ηώρα 7 τρώγοντας παγωτό, μέχρι που μου είπε φεύγουμε μάμα, νύκτωσε. Και πέταξε όσο παγωτό του είχε απομείνει.
Such a cold summer this summer.

Day 9

Βγήκε η βίζα του Π! Μίλησα σήμερα με τον υπεύθυνο της εταιρίας για τις βίζες στην Κύπρο και μου είπε πως θα τις στείλει σήμερα στην πρεσβεία της Σαουδικής στην Αθήνα για έγκριση και σε περίπου 10 μέρες θα είναι έτοιμες!! Im so excited!

Day 6

I just wanna be by your side
If these wings could fly
For the rest of our lives

Αύγουστος 2015

Οι φωτογραφίες υπέροχες το ξέρω αλλά είναι απατηλές. Δεν περάσαμε και τόσο ιδυλλιακά όπως φαίνεται απο τα τοπία. Και ο λόγος: ο Π.
Το παιδί μου, το high needs baby μου, μεγαλώνει και εξελίσσεται στο high needs child που περίμενα  να εξελιχθεί. Υπερευαίσθητος, ήθελε αμέσως να ξέρει ποιού είναι αυτό το σπίτι και τι κάνουμε εδώ. Δεν μπορεί ακόμη να κατανοήσει έννοιες όπως οι διακοπές και επηρεάστηκε πολύ από την αλλαή. Το σπίτι τον τρόμαξε. Δεν ήθελε με τίποτα να κοιμηθούμε εκεί και μόλις νύχτωσε ήθελε να πάμε στο σπίτι μας. Ζητούσε κάθε μέρα το σπίτι μας, το κρεβάτι του και τα παιχνίδια του. Και επειδή συνδίασε τις διακοπές με τον ερχομό του Θ, δύο αλλαγές που έγιναν ταυτόχρονα, δεν ήθελε τον μπαμπά του. Προσκολλήθηκε σε μένα και δεν με άφηνε από δίπλα του ούτε για να κοιμήσω τον Γ. Τη νύχτα ξυπνούσε κάθε μισή ώρα για να σιγουρευτεί ότι είμαι εκεί. Όταν ένα μεσημέρι που ξαπλώσαμε για να κοιμηθεί με ρώτισε ποιός ζωγράφισε αυτό το σπίτι, έσπασε η καρδιά μου. Τον πιάσαμε και φύγαμε μια μέρα νερίτερα. Μέχρι και πυρετό ανέβασε και μόλις φτάσαμε σπίτι αρρώστησε με αμυγδαλίτιδα. Η ανασφάλεια που του δημιουργήθκε τον ακολουθεί μέχρι σήμερα. Ο Θ απαρηγόρητος που δεν τον ήθελε ο γιός του. Προσπαθούσε να τον πλησιάσει προτείνοντας του συνέχεια να παίξουν ή να πάνε στο πάρκο αλλά ο Π πιεζόταν και απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ. Όταν έφυγε ο Θ δεν τον έψαξε καθόλου. Νιώθει πιο άνετα να του μιλά στο skype παρά να τον έχουμε κοντά μας. Ο Γ από την άλλη είναι πιο easy going. Δεν τον λες και easy going γενικώς αλλά δεν είναι high needs baby. Εξοικοιώθηκε αμέσως με τον Θ και στις διακοπές πέρασε μια χαρά. Και δεν είναι λόγω ηλικίας γιατί όταν είχαμε πάει τις πρώτες μας διακοπές με τον Π όταν ήταν στην ηλικία του Γ αντέδρασε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όπως φέτος. Είχε ανασφάλεια, δεν κοιμόταν και έκλεγε ή ήταν ανήσυχος ασταμάτητα. Δεν τα πάει καλά με τις αλλαγές, θέλει τη ρουτίνα του.
Είμαι σίγουρη ότι στη Σαουδική θα ζοριστεί πολύ και είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω επιστρατεύοντας όση υπομονή μου έχει απομείνει.

Day 3: Dust in the wind

Ήρθε αυτή η περίεργη σκόνη στην ατμόσφαιρα. Είναι για να με προετοιμάσει για τη Σαουδική Αραβία. Κλειστήκαμε στο σπίτι με κλειστές πόρτες και παράθυρα με το air condition αναμένο.
Το κινητό μου τα έχει παίξει.  Δεν φορτίζει και κλείνει συνέχεια από παταρία.
Ο Γ εχτές το βράδυ δεν με άφησε να κοιμηθώ και σήμερα το πρωί είχε πυρετό.
Μίλησα με τον Θ ο οποίος μου είπε ότι οι υπεύθυνοι για το θέμα δεν έκαναν την αίτηση για την βίζα του Π και έτσι πήγε ο ίδιος σήμερα στις αρμόδιες υπηρεσίες και έκανε μόνος του την αίτηση... και πάλι περιμένουμε...

Day 2: Back 2 Work

Πόσες φορές θα ζήσω το back to work θεέ μου;
Πέρασε ένας αιώνας από το Σάββατο.

Day 1 without my baby

Και το παιχνίδι της αναμονής αρχίζει. 

Σεπτέμβρης

Ο Σεπτέμβρης είναι εδώ. Αυτή η στιγμή είναι από αυτές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Ξαπλώνω στο παλιό μου δωμάτιο, στο παιδικό μου κρεβάτι στο πατρικό μου. Είναι ωραία ζέστη με αεράκι και ήχο από φύλλα δέντρων που θροίζουν και τζίτζικες που τραγουδούν. Τα μωρά κοιμούνται στα διπλανά δωμάτια. Ηρεμία. Ησυχία. Απόλαυση. Ο Θ έφυγε πριν μερικές ώρες. Οι μέρες μας μαζί ολόκληρο κεφάλαιο. Μπορεί μέσα σε 7 μήνες να μην συμβαίνει τίποτα και μέσα σε 15 μέρες να συμβούν όλα. Είναι η αγάπη μου. Θέλω οι κόσμοι μας να γίνουν ένα και ποτέ ξανά να μην χωρίσουν. Κατα κάποιο τρόπο πάντα το ένιωθα ότι εμείς οι δύο πρέπει να περάσουμε δυσκολίες για να δεθούμε. Το ήξερα ότι δεν θα είναι εύκολη η ζωή μας. Είμαστε ίδιοι. Έχουμε το ίδιο όραμα και δεν φοβόμαστε να τολμήσουμε να ταξιδέψουμε προς αυτό. Ξέρω ότι στο τέλος θα έρθει η ανταμοιβή. 1 μήνας...