Φτιάξαμε μια τούρτα με τα παιδιά μου, εμπνευσμένοι από το πάρτυ μας (πριν γίνει), σβήσαμε κεράκι και κόψαμε ένα κομάτι να φάμε.
Διατροφή: Λαχανικά και πάλι λαχανικά
Προσθέσαμε άμμο στην αμμοδόχο μας αφού τον είχαν εξανεμίσει όλο. Ενθουσιάστηκαν, έπαιξαν, τον έριξαν παντού.
Τους αγαπώ τόσο πολύ κι ας είναι τόσο wild
Το χειμωνιάτικο χωράφι στα καλύτερα του / πράσινο χαλί. Πανέμορφο αλλά δεν παύει να μου λείπει όταν ντύνεται στα πιο καλοκαιρινά χρυσά του χρώματα
Και μια αυθεντική χειμωνιάτικη μέρα, από αυτές που δεν μου αρέσουν, από αυτές που με ρίχνουν. Έστω κι αν το τοπίο μου είναι πανέμορφο δεν μπορώ με τίποτα να απολαύσω τον χειμώνα.
Έχουμε Ιανουάριο, αυτό τον άχαρο μήνα μετά τα Χριστούγεννα που τίποτα δεν συμβαίνει, απλώς περιμένεις να περάσει. Τον Φεβρουάριο έχουμε την Καθαρά Δευτέρα που πάει να θυμίσει πάσχα και άνοιξη. Ο Μάρτιος είναι ο μεταβατικός όλο υποσχέσεις μήνας με τα κίτρινα αγριολούλουδα στα χωράφια. Ο Απρίλιος είναι εκεί που ήδη αρχίζει να ξεραίνεται η φύση και το ζεστό αεράκι σου χαϊδεύει το κορμί και εσύ μένεις με το κοντομάνικο φανελάκι για λίγο κάτω από τον ήλιο. Ο Μάιος δε, όλο χαρά και αισιοδοξία, είναι το σκαλοπάτι προς το καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι! insert smiley face.
Πίσω στον Ιανουάριο 2017. Θα ήθελα να πω πως νιώθω κάτι να αλλάζει αλλά επειδή το νιώθω συνέχεια εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν αλλάζει και τίποτα το ιδιαίτερο, δεν θα το πω. Τα τελευταία 2 χρόνια ήταν πολύ δύσκολα και έχω την εντύπωση πως δεν ήταν δύσκολα μόνο για μένα αλλά για πολύ κόσμο και ακόμα και για την ανθρωπότητα. Πιστεύω πως βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο όλοι μας. Οι κοινωνίες, οι νόμοι, οι κανονισμοί, η πολιτική, οι θεσμοί, κλονίζονται και καταρρέουν. Κάτι καινούριο έρχεται, μια νέα μορφή κοινωνίας δημιουργείται. Άλλες χώρες προσπαθούν να κλείσουν τα σύνορα τους για να προστατευτούν ενώ άλλες τα ανοίγουν για να δεχτούν πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει κινητικότητα πλυθησμού από χώρα σε χώρα. Η δημοκρατία κλονίζεται. Οι ευρωπαίοι είναι δημοκρατικοί και αποδέχονται τη διαφορετικότητα αλλά ταυτόχρονα παλεύουν με τους μετανάστες που δεν δέχονται τους δικούς τους νόμους και θρησκεία. Αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στα δύο άκρα, τον εθνικισμό και τον φιλελευθερισμό και η ζυγαριά γέρνει πότε στη μια πλευρά και πότε στην άλλη. Διάβασα ένα άρθρο κάποιου κοινωνιολόγου που έκανε μια σχετική ανάλυση. Κανένας δεν ξέρει τι έρχεται στο μέλλον αλλά σίγουρα κάτι έρχεται.
Σε σχέση πάντως με τον περσινό Ιανουάριο, είμαι σε πολύ καλύτερη διάθεση. Πέρσι, λίγο μετά την επιστροφή μας από τη Σαουδική, έφτασα μέχρι το γραφείο μιας ψυχιάτρου. Ήμουν σίγουρη πως δεν ήμουν καλά. Βρισκόμουν σε απόγνωση και δυσκολευόμουν να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις της ζωής μου. Απογοητεύτηκα πολύ από την ψυχίατρο γιατί με άκουσε μόνο για 10 λεπτά, συνόψισα την ιστορία τριών χρόνων μέσα σε μια παράγραφο και αυτή αποφάσισε ότι έχω κατάθλιψη και πρέπει να πάρω φαρμακευτική αγωγή. Αυτός ήταν και ο λόγος που απευθύνθηκα σε αυτήν έτσι κι αλλιώς αλλά περίμενα να δώσει λίγη περισσότερη προσοχή στα λεγόμενα μου. Ένιωσα πως με είδε μόνο ως πελάτη και πορτοφόλι. Αγόρασα τα φάρμακα που μου έγραψε αλλά πήρα μόνο ένα. Το πήρα το βράδυ όπως μου είπε πριν τον ύπνο. Ξύπνησα στα μέσα της νύχτας με ταχυκαρδία και ιδρώτα. Ένιωθα πως η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, είχα φριχτούς πόνους στα κόκκαλα και στους μυς όπως όταν έχει κάποιος πυρετό. Την επόμενη μέρα την πέρασα με εμετούς και κατάκοιτη στον καναπέ των γονιών μου. Η ψυχίατρος με διαβεβαίωσε πως θα αρχίσω να νιώθω καλύτερα όσο θα συνεχίσω να παίρνω τα φάρμακα. Αλλά αποφάσισα πως δεν τα χρειάζομαι. Δεν θέλω να βάζω στο σώμα μου κάτι τόσο δραστικό που διαταράσσει τόσο έντοντα τη λειτουργία του οργανισμού μου. Μπορεί να είμαι αφελής αλλά πιστεύω πως με τη δύναμη του μυαλού, τη σωστή διατροφή και την άσκηση μπορείς να διατηρηθείς υγιής. Σιγά σιγά άρχισα να γίνομαι καλύτερα μέχρι που επανήλθα εντελώς. Η έλλειψη ύπνου που πέρασα για πολλούς μήνες με τον μικρό μου γιο είχε παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην πνευματική μου κατάσταση. Όπως επίσης και τα όνειρα μου για μια επανενωμένη οικογένεια τα οποία κατακρημνίστηκαν μέσα σε ένα μήνα. Η μοναξία με είχε επηρεάσει πάρα πολύ, η μοναχική περίοδος της μητρότητας χωρίς τον άντρα μου. Τον αγαπημένο μου άντρα.
Σήμερα είμαι καλά. Όχι όμως όσο καλά θα είμαι όταν θα είμαι μαζί με τον άντρα μου και θα βλέπω τα παιδιά μου ευτυχισμένα στο πλάι του πατέρα τους. 28 Φεβρουαρίου. Η επομένη της Καθαράς Δευτέρας. Υπομονή.
Η διατροφή μου βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο. Έχω σταματήσει να τρώω και τυρί μετά από διάφορα άρθρα που διάβασα για το γάλα της αγελάδας. Πόσο βρώμικο είναι και πόσο αχρείαστο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Πέραν του βασανισμού του ίδιου του ζώου φυσικά. Τρώω πολλά φρούτα και λαχανικά έτσι ακριβώς όπως το θέλω. Λατρεύω αυτού του είδους τη διατροφή και νιώθω ήδη τη διαφορά στο σώμα μου, στο δέρμα μου και στην ευεξία μου.
Η ζωή μου βρίσκεται ακόμα στο μεταβατικό στάδιο. Δεν μπορώ να πω πως όλα είναι τέλεια αλλά το παλεύω. Προσπαθώ. Η δουλειά με βοηθάει να έχω μια ισορροπία και μια ρουτίνα. Το σχολείο του μεγάλου μου γιού τον βοήθησε πολύ να ηρεμίσει και να μπει σε ένα πρόγραμμα. Έστω κι αν τις περισσότερες μέρες μου λέει πως δεν θέλει να πάει, έστω κι αν σήμερα έκλαιγε την ώρα που τον άφησα. Ξέρω πως είναι καλά εκεί. Ξέρω πως είναι το καλύτερο για αυτόν. Είναι καλύτερα από το να είναι με τη μαμά μου τις ώρες που εγώ δουλεύω. Είναι ακόμα καλύτερα από τότε που ήταν όλη μέρα μαζί μου τότε που δεν δούλευα. Γιατί εγώ παθαίνω υπερκόπωση και δεν είμαι η μαμά που θέλω να είμαι όταν δεν υπάρχει ένα διάλειμμα. Όταν το μόνο πράγμα που σκέφτεσαι όταν είσαι με τα παιδιά σου είναι ότι θα ήθελες λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, τότε δεν είσαι καλή μαμά. Τότε ΠΡΕΠΕΙ να βρεις αυτό τον χρόνο για τον εαυτό σου. Για να είσαι καλύτερη μαμά.
Πρόσφατα διάβασα την ιστορία μιας μαμάς από το μπλογκ της. Εκμυστηρεύτηκε πως την περασμένη χρονιά πέρασε πολύ δύσκολα, μέχρι που είχε προβλήματα με το ποτό, μέχρι που κατέληξε στις πρώτες βοήθειες λιπόθυμη. Έχει δύο παιδιά στην ηλικία των δικών μου ακριβώς. Αν διάβαζα αυτή την ιστορία πριν γίνω μαμά θα πίστευα πως αυτή η γυναίκα είναι ανίκανη για να είναι μητέρα και πως δεν θα έπρεπε να γίνει μαμά ή πως θα έπρεπε να της πάρουν τα παιδιά της. Αυτή τη στιγμή όμως, μετά από όσα πέρασα, μπορώ να πω πως την καταλαβαίνω. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της. Απλώς φάνηκα λίγο πιο τυχερή, λίγο πιο δυνατή.
Μια άλλη μανούλα, η οποία είναι συνεργάτης στη δουλειά μου, μου είπε τη δική της ιστορία. Έχει ένα γιο στην ηλικία του μεγάλου μου γιού και ένα βρέφος 6 μηνών. Τα παίρνει και τα δύο στο σχολείο από το πρωί μέχρι τις 5:30 το απόγευμα. Επειδή χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό της. Αυτό είναι μια επιλογή την οποία σκέφτηκα πάρα πολλές φορές αλλά δεν κατάφερα ποτέ να πραγματοποιήσω. Η φιλοσοφία μου που είναι να δώσω όση περισσότερη αγάπη και προσοχή στα παιδιά μου μπορώ όσο είναι μικρά, δεν με αφήνει να τα εμπιστευτώ σε χέρια άλλων ανθρώπων για τόσες πολλές ώρες. Δεν την κατακρίνω που το έκανε, την καταλαβαίνω και μακάρι να είχα κι εγώ την προθυμία να το κάνω για να έχω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ. Μόλις σχολάσω, στις 3, τρέχω να πάρω τον μεγάλο μου γιο από το σχολείο. ενώ τον μικρό τον προσέχει η μαμά μου.
Ξέρω πως αν ήταν εδώ ο άντρας μου τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αλλά δεν ήταν. Ήταν μια δοκιμασία την οποία έπρεπε να περάσω μόνη μου. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Εύχομαι του χρόνου τον Ιανουάριο να έρθω εδώ να γράψω για τη χρονιά που πέρασε και να έχω να γράψω πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Πιο οικογενειακές και όχι τόσο προσωπικές.
