Going back

Αυτό το αγαπημένο μου τραγούδι έγινε published 5 Μαρτίου 2013, 3 μέρες πριν γεννήσω τον Π και χρωματίζει τις πρώτες μου αναμνήσεις.

Έβαλα να ακούσω το playlist μου στο youtube με τα favorites μου και συνειδητοποίησα ότι έχω να το ακούσω και να το ανανεώσω μπορεί και ένα χρόνο. Τα τραγούδια προχώρησαν και έφτασαν σε κάποια τραγούδια που άκουγα τον πρώτο χρόνο της ζωής του Π και συγκινήθηκα. Ο ήχος με παίρνει πίσω στα συναισθήματα της πρώτης χρονιά του Π και είναι κάτι το απίστευτο, κάτι το μαγικό. Γιατί ήταν όλα τόσο νέα και η εμπειρία ήταν τόσο έντονη, ήταν λες και με ξύπνησε από τον λήθαργο. Λες και μου έδωσε πνοή, ζωή, με ανάγκασε να ανοίξω τους πνεύμονες μου και να αναπνεύσω και να ζήσω έντονα, γρήγορα, στα κόκκινα. Με έκανε να νιώσω συναισθήματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Να περάω από την θλίψη και την απόγνωση στην απόλυτη παράδοση, στην απόλυτη ηρεμία ψυχής. Θέλω να κρατήσω ζωντανό στη ψυχή μου εκείνο το συναίσθημα. Ζούσα την απόλυτη παραίτηση του εαυτού μου, αγαπούσα ολοσχερώς μέχρι τον πυρήνα του κορμιού μου. Και είχα δίπλα μου φυσικά τον Θ. Θυμάμαι να κοιμόμαστε όλοι μαζί στο μεγάλο μας κρεβάτι, το μικρό κορμάκι του Π ανάμεσα μας, να γαληνεύω με το άκουσμα της αναπνοής του, να ζεσταίνομαι από τη ζεστασιά του.

Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι εκείνη η εμπειρία δεν έχει καμία σχέση με την εμπειρία μου της δεύτερης φοράς. Καμία όμως. Δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό στη δεύτερη φορά. Το αντίθετo, κλαίω μέσα μου που έχασα αυτή την επαφή που είχα με τον Π. Μέχρι και την τελευταία μέρα πριν γεννήσω ήμασταν αχώριστοι. Κοιμόμασταν μαζί, ξυπνούσαμε μαζί. Αυτό χάθηκε. Παραδέχομαι ότι δεν νιώθω τόσο δεμένη με τον Γ. Αισθάνομαι ότι δεν έχει τις ανάγκες που έχει ο Π, δεν έχει ανάγκη από τόσο στενό δέσιμο. Ειδικά ο τελευταίος χρόνος που έζησα μακριά από τον Θ ήταν φριχτός και λυπάμαι γιαυτό, δεν τον έζησα όπως έπρεπε να τον ζήσω. Δεν χάρηκα το μωρό μου.

Τώρα η ζωή έχει αποκτήσει μια διαδικαστική διάσταση. Γίνονται όλα εκτελεστικά, απλά για να περάσουμε τις μέρες μας, να είναι ταϊσμένα και λουσμένα τα μωρά, χαρούμενα και υγιή. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό, τίποτα το πνευματικό. Είναι μια ξεραίλα η ζωή μας. Ένα καμένο χωράφι.

Δεν χάνω ακόμα τις ελπίδες μου και πιστεύω ακόμα ότι όταν βρεθούμε όλοι μαζί ξανά, τα πράγματα θα αλλάξουν και θα ανθίσει η ζωή μας, θα γεμίσει λουλούδια.