I wanna feel love run through my blood

 

Σε λίγες μέρες έρχεται ο Θ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ενθουσιασμένη γιατί αυτές οι σύντομες επισκέψεις του είναι σαν τυφώνες. Τους περιμένεις από μέρες γνωρίζοντας ότι κάτι πολύ δυνατό θα συμβεί, όταν τελικά έρχονται περνάνε πολύ γρήγορα και με καταλυτικά και ιστορικά αποτελέσματα και όταν τελικά φύγουν, πίσω τους έχουν μείνει συντρίμια. So...how do i live? how do i breathe? when you are not here im suffocating..i wanna feel love run through my blood, tell me is this where i give it all up? for you i have to risk it all...

Σήμερα πήγα να βάψω τα μαλλιά μου και είχα 5 ολόκληρες ώρες στη διάθεση μου, μόνο για τον εαυτό μου, χωρίς τα μωράκια. Κάθισα εκεί και απόλαυσα το απόγευμα μου διαβάζοντας το βιβλίο μου όση ώρα περίμενα το μαλλί να ανοίξει. Όταν τελικά τελείωσα, κατέβηκα από το ανσανσέρ της πολυκατοικίας στη Μακαρίου την οποία επισκέπτομαι τα τελευταία....ουτε που θυμάμαι, ίσως πάνω από 10 χρόνια, για να φτιάχνω τα μαλλιά μου. Περπάτησα όλη την Μακαρίου για να φτάσω στο πάρκινγκ το οποίο ξέρω τόσο καλά γιατί έχω παρκάρει εκεί άπειρες φορές τον καιρό που η Μακαρίου ήταν στα high της. Είδα γύρω μου τα ψηλά κτήρια και τα fastfoodάδικα από τα οποία έφαγα άπειρες φορές φαγητό και τα cafe από τα οποία ήπια άπειρους καφέρες. Θυμήθηκα κάποιες από τις στιγμές μου με τον Θ που περπατήσαμε εκεί αγκαλιασμένοι, να λέμε τα δικά μας τα χαζά και να γελάμε, να τρώμε και να πίνουμε και μετά να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του Θ για να πάμε όπου μας βγάλει όπως μας έρθει, ότι γίνει. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω για μια μόνο μέρα. 5 χρόνια πριν. Και να ζήσω μια μέρα των Χριστουγέννων μαζί με τον Θ. Θέλω να νιώσω αυτή την ελευθερία στο αίμα μου, θέλω να ζήσω αυτή την αγάπη μας στο αίμα μου, αυτή την αρχική, ενθουσιώδη, ενστικτώδη αγάπη μας. Θέλω να την ζήσω από την αρχή για μια μόνο μέρα. 

Τι έχει γίνει? Τι κάναμε? Πως το κάναμε αυτό? Γιατί αφήσαμε 1 ολόκληρο χρόνο κενό? Υπάρχουν λέξεις που έπρεπε να είχαν γραφτεί στο ημερολόγιο της ζωής μας αλλά εμείς τις εμποδίσαμε να γραφτούν. Δημιουργήσαμε ένα κενό. Δημιουργήσαμε παιδιά τα οποία μεγαλώνουν χωρίς τον μπαμπά τους. Δημιουργήσαμε απόσταση και κενό. Απέραντο κενό. Και το τραγικό είναι ότι το αφήνουμε ακόμα να συμβαίνει γιατί έχουμε συνηθίσει αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Πρέπει να γίνει κάτι. Πρέπει να κάνουμε κάτι. This is not the life i dreamed about. This is not a life at all!