Μητρότητα

Σκέφτομαι για ποιό λόγο στις μέρες μας η μητρότητα έχει καταντήσει να είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Για ποιό λόγο το να έχεις παιδιά μπορεί να τρομάξει και να διαλύσει ακόμα και τον πιο δυναμικό και θαρραλέο άνθρωπο. Τι άλλαξε από τα παλιά χρόνια που έκαναν 6 και 7 παιδιά ενώ σήμερα κάνουμε ένα άντε δύο για να μην μείνει μόνο του το πρώτο και συζητάμε συνέχεια για το πόσο σκληρή δουλειά είναι και μετράμε τις μέρες για να μεγαλώσουν, ενώ κάθε μήνας που περνάει είναι ευκαιρία για πάρτυ, και οι κουβέντες στήριξης που ακούς είναι του τύπου 'κάθε μέρα που περνάει είναι κέρδος' (αυτό το λέει ο μπαμπάς μου). Εντάξει ξέρω ότι άλλαξαν πολλά από πριν 60 χρόνια που η γιαγιά μου έκανε 7 παιδιά. Οι συγγενείς, οι γείτονες και ακόμα ολόκληρο το χωριό επιστρατευόταν να βοηθήσει τη λεχώνα γυναίκα, ενώ μέτα οι έμπειρες μαμάδες που ήταν γύρω της τη βοηθούσαν με το μεγάλωμα του μωρού και πιο μετά το νήπιο έπαιζε έξω στην αυλή άφοβα μαζί με τα αδελφάκια/ ξαδελφάκια/ γειτονάκια του. Σήμερα είμαστε κλεισμένες στους 4 τοίχους ενός διαμερίσματος /άντε σπιτιού, δεν ξέρουμε ποιός μένει δίπλα μας και οι συγγενείς μας είναι χιλιόμετρα μακριά. Ζούμε όλη αυτή την εμπειρία μόνες και η μόνη μας παρηγοριά και ευκαιρία για επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι το internet και παίρνουμε θάρρος από τις ιστορίες άλλων μαμάδων που τολμούν να γράψουν αυτό που δεν τολμάς εσύ, δηλαδή το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνει κανείς μωρά. Τραγικό.

Δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Μου είναι τραγικά δύσκολο να μεγαλώνω τα δύο μου μωρά σχεδόν μόνη. Ενταξεί έχω την πολύτιμη βοήθεια της μητέρας μου και της πεθεράς μου αλλά δεν έχω τον άντρα μου και απολύτως κανέναν άλλον.

Λένε για τα παιδιά ότι ένα ίσον κάνενα. Είναι πολύ χαζό να ακυρώνεις έτσι το παιδί σου αλλά υποστηρίζω ότι κάτι για να διαδοθεί τόσο ευρέως, από κάπου ξεκίνησε και τώρα που έχω δύο παιδιά, κάτι πάω να καταλάβω. Με το ένα παιδί έχεις ακόμα τον έλεγχο της ζωής σου. Όταν κοιμάται μπορείς να ασχοληθείς με ότι άλλο θέλεις. Όταν κάποιος το απασχολεί εσύ μπορείς να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Όταν θέλει να παίξετε έχεις μόνο ένα παιδάκι να ψυχαγωγήσεις και να πας με τα νερά του. Είναι πανεύκολο να βγεις βόλτα με ένα μόνο παιδί. Έχεις χρόνο να γράψεις στο blog σου, έχεις χρόνο να κάτσεις να φιλοσοφήσεις το θαύμα της ζωής που δημιούργησες και έχεις ακόμα χρόνο να γκρινιάξεις για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου που έχεις. Την Ε.Λ.Λ.Ε.Ι.Ψ.Η. Οχι την παντελή απουσία του.  Με τα δύο παιδιά, εκεί ξεφεύγει η κατάσταση, εκεί γίνεται μπάχαλο. Όταν κοιμάται το ένα, το άλλο είναι ακόμα ξύπνιο. Δεν μπορείς να τους κοιμήσεις ταυτόχρονα γιατί το ένα ξυπνάει το άλλο. Δεν μπορείς ΚΑΝ να τους κοιμήσεις χωριστά όταν είσαι μόνη σου στο σπίτι γιατί δεν έχεις που να αφήσεις το άλλο, που δεν μπορεί να μείνει μόνο του στο διπλανό δωμάτιο. Όταν κάποιος απασχολεί το ένα εσύ έχεις την ευθύνη του άλλου. Όταν παίζεις και με τους δύο, ο μεγάλος δεν αφήνει τον μικρό να αγγίξει τα παιχνίδια του και του τα παίρνει από τα χέρια. Μπορεί να τον χτυπήσει σε ανύποπτο χρόνο έτσι απλά επειδή είναι 'μικρός'. Να βγεις βόλτα με ένα βρέφος και ένα νήπιο έστω και αν έχεις την παρέα κάποιου ενήλικα είναι εξαντλητικό, χρονοβόρο, είναι κάτι που μετανοιώνεις μετά και βρίζεις τον εαυτό σου που το επιχείρησες και έχασες όλη σου την ενέργεια που θα χρησιμοποιούσες για να βγάλεις το υπόλοιπο της ημέρας. Να βγεις μόνη σου μαζί τους είναι απλά απόπειρα αυτοκτονίας, είναι το mission impossible 6: the motherhood version. Όταν έχεις ένα βρέφος και ένα νήπιο δεν έχεις χρόνο να φας επειδή το βρέφος κλαίει και θέλει να το κρατάς μόνο εσύ και το νήπιο σε τραβάει από το χέρι για να πάτε να παίξετε. Δεν υπάρχει καμία υποψία κατανόησης για τη πεινασμένη μητέρα. Δεν έχεις χρόνο για μπάνιο και όταν πια κοιμηθούν και τα 2 γύρω στα μεσάνυχτα είσαι πολύ πτώμα για να μπεις στο μπάνιο και λες δεν πειράζει θα κάνω αύριο το πρωί (κάποτε κάνεις,  κάποτε δεν κάνεις). Δεν έχεις χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι άνθρωπος, να σκεφτείς, να λειτουργήσεις λογικά. Η μνήμη σου δεν λειτουργεί, λειτουργούν μόνο τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά σου. Η υπομονή σου είναι μηδενική και βράζεις σαν καζάνι από εκνευρισμό τις περισσότερες φορές. Κάποιες φορές πεθαίνεις από αγάπη και λατρεία για τα μωρά σου επειδή σου έκαναν ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, έκαναν κάτι αστείο ή είπαν κάτι εξωφρενικό.

Γιαυτό το λόγο μπορώ να καταλάβω το ένα ίσον κανένα στην εξίσωση της κούρασης για μια μητέρα.

Αυτό το κείμενο το γράφω στη δουλειά στο διάλειμμα μου! Στη δουλειά έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο απότι έχω στο σπίτι. Αυτό εννοείται. Η δουλειά είναι σαν playground για ενήλικες όταν έχεις μικρά μωρά στο σπίτι το οποίο μετατρέπεται σε battlefield.

Και ακόμα δεν βρήκα απάντηση στο ερώτημα μου γιατί είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνει κανείς μωρά.

Και καταλήγω στις σκέψεις και στους προβληματισμούς μου για το πως θα περνάω τις μέρες μου στη Σαουδική με τα δύο μωρά μέσα στο σπίτι και πνίγομαι. Σκέφτομαι τις πρακτικές δυσκολίες. Όταν θα πρέπει να τους μαγειρέψω και να τους ταϊσω. Όταν θα πρέπει να βάλω το βρέφος για ύπνο και ο Π θα τρέχει πίσω μου γιατί δεν του αρέσει να μένει μόνος (και ειδικά σε ένα καινούριο περιβάλλον). Όταν θα γκρινιάζουν ταυτόχρονα.

Δεν φημήζομαι για την υπομονή μου. Δεν είμαι η προσωποποίηση του ήρεμου, πράου ανθρώπου. Έχω μια ανήσυχη ενέργεια συνέχεια που με ωθεί να κινούμαι συνέχεια και να ψάχνω πράγματα να κάνω. Ο εγκλεισμός στο σπίτι με τα μωρά ξέρω ότι θα με διαλύσει.

Φυσικά από την άλλη δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί ακριβώς η ζωή μας. Μπορεί να γνωρίσω κόσμο, να κάνω φίλες, να βρω φίλους για τον Π. Ο Γ θα μεγαλώσει, δεν θα είναι για πάντα βρέφος. Του δίνω 4 μήνες το πολύ να περπατήσει έτσι όπως τον κόβω. Και εκεί θα είναι όλα πιο εύκολα. Το βράδυ θα έρχεται ο Θ ο οποίος θα είναι πτώμα από τη δουλειά αλλά τουλάχιστον θα είναι εκεί.

Είναι μια θυσία που πρέπει να κάνω. Είναι η θυσία μου για την οικογένεια μας. Χωρίς θυσίες δεν μπορείς να έχεις το επιθυμητο, καλύτερο αποτέλεσμα που ονειρεύεσαι σε μια χώρα χωρίς όνειρα. Το κάνω αυτό που κάνω γιατι θα αποδώσει στο μέλλον. Πρέπει να το σκέφτομαι αυτό και να το θυμάμαι για να μην τρελαθώ.

Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολες από άλλες. Εχτές ήταν μια εύκολη μέρα γιατί τα μωρά ήταν σε καλή διάθεση. Πήγαμε στο πάρκο και έπαιξαν με την ψυχή τους. Ο μικρός έκανε κούνια και τσουλήθρα και σκιρτούσε από ευτυχία. Και στο τέλος της ημέρας θέλω απλά να τους ζουλάω και να τους φιλάω στα μαγουλάκια. Προχτές το βράδυ ήταν μια τραγική νύχτα γιατί ο Γ αποφάσισε να ξυπνήσει στις 1 τα ξημερώματα με διάθεση για παιχνίδια και ξανακοιμήθηκε στις 3.30! Ήθελα να κάνω χαρακίρι. Έτσι είναι η ζωή. 

Διάβασα ένα άρθρο για τις σύγχρονες μητέρες, όπου κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες καταθέτουν την εμπειρία τους από τη μητρότητα σε αντίθεση με το τι γίνεται σήμερα. Λένε ότι στα χρόνια τους δεν είχαν την πίεση να 'κάνουν πράγματα', αυτό ακριβώς που ωθούμαστε να κάνουμε εμείς σήμερα. Δεν ένιωθαν την πίεση να είναι οι τέλειες σύζυγοι και οι τέλειες μητέρες, ενώ ένιωθαν πιο χαλαρές. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είπαν πως δεν ένιθαν ποτέ εξουθενωμένες! Για μένα είναι δεδομένη η καθημερινή εξουθένωση και έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι απλά έτσι πρέπει να είναι η ζωή με τα παιδιά, μια διαρκής εξουθένωση. Όπως φαίνεται όμως, κάποτε οι μητέρες δεν ήταν εξουθενωμένες, με κάποιο τρόπο η ζωή τους ήταν πιο απλή. Ίσως αυτή να είναι η απάντηση στην ερώτηση μου. Πρέπει να κάνω τη ζωή μου πιο απλή. 

Αν ήμουν νέα δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα με όλα όσα έχει μια γυναίκα: τις ευκαιρίες, την τεχνολογία.
Θέλω να πιστεύω πως θα ήταν ένας απολαυστικός κόσμος, αλλά αντίθετα φοβάμαι πως θα ήταν ένας κόσμος γεμάτος πίεση. Αισθάνεσαι την πίεση να είσαι η τέλεια μητέρα, η τέλεια σύζυγος, η τέλεια φίλη. Πιέζεσαι να είσαι επιτυχημένη, να είσαι το αφεντικό, να είσαι ηγέτης. Αν είχα και πάλι τα νιάτα μου δεν θα έφτιαχνα μια λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω αλλά με τα πράγματα που δεν πρέπει να κάνω. Θα μου έδινα τον χρόνο να ασχοληθώ σε βάθος με τα πράγματα που πλέον καταλαβαίνω ότι είναι τα πιο σημαντικά. Και τι δεν θα έδινα να κρατήσουν ώρες εκείνα τα βραδινά φιλιά για καληνύχτα, αντί να γκρινιάζω πως πρέπει να σηκωθώ νωρίς το πρωί. Και τι δεν θα έδινα να είχα άλλο ένα δευτερόλεπτο να αγκαλιάσω τα μωρά μου προτού ξαφνικά μεγαλώσουν και δεν μπορώ να τα κρατήσω. Και τι δεν θα έδινα να είχα άλλα 5 λεπτά στην πίστα του χορού προτού τα πόδια μου με εγκαταλείψουν. Δεν έχει να κάνει με αγώνες για ισότητα, στη γενιά μου καίγαμε τα σουτιέν μας. Ποτέ όμως δεν κινδυνεύαμε από την εξουθένωση. Έχει να κάνει με σένα ως άνθρωπο. Να ζήσεις. Να ζήσεις τη στιγμή, να βρεις την ηρεμία σου, να είσαι πιο τρυφερή με τον εαυτό σου, να είσαι πιο ευγενική με τους άλλους, να μπορείς να αφήνεσαι και να είσαι περήφανη γι” αυτό. Πίστεψέ με, αν ήμουν νέα και πάλι, θα περνούσα πολύ περισσότερο χρόνο χωρίς να «κάνω πράγματα».

Οι γυναίκες του σήμερα αισθάνονται καταπιεσμένες, αναγκασμένες να είναι «Η ΤΕΛΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ».

Χαλάρωσε. Απλά αφέσου.

(eimaimama.gr)