So this is goodbye...
Σήμερα είναι μια φορτισμένη μέρα. Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριέμαι που φεύγω από τη δουλειά ή ότι θα μου λείψει αλλά στεναχωριέμαι γιαυτό ακριβώς το λόγο που δεν στεναχωριέμαι και που δεν θα μου λείψει. 7 χρόνια από τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν δεν θα επιστρέψω, κανένας δεν το ξέρει αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα επιστρέψω, θέλω να πιστεύω ότι σήμερα κλείνει ένα κεφάλαιο της ζωής μου και αρχίζει ένα άλλο, πιο χαρούμενο. Και είναι κρίμα που δεν έχω καμία χαρούμενη ανάμνηση από τη δουλειά μου παρά μόνο πίκρα.
7 χρόνια που με ωρίμασαν, μου έδειξαν τι θα πει ζωή εκεί έξω, τι θα πει δουλεύω σε ένα χώρο όπου επικρατεί το ο θάνατος σου η ζωή μου. Χαίρομαι που τα έζησα αυτά τα χρόνια, μπήκα στην κοινωνία, ζυμώθηκα και απέκτησα αυτοπεποίθηση για να αντιμετωπίζω το κάθε τι. Δεν είμαι πια το αθώο κοριτσάκι που πίστευε ότι μπορεί να ζει για πάντα μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι. Η ζωή δεν είναι ροζ αλλά έχει πολλά χρώματα και πρέπει να έχουμε τα ψυχικά εφόδια να αντιμετωπίζουμε και τα σκούρα χρώματα.
Ήρθα σήμερα στη δουλειά και κέρασα τους συναδέλφους μου, τους αποχαιρέτησα και μίλησα λίγο με τον κάθε ένα ξεχωριστά, με αυτούς που συμπαθούσα τουλάχιστον. Όλους τους κέρασα αλλά με κάποια άτομα μιλήσαμε λίγο περισσότερο. Η Μ, μια κοπέλα λίγο μικρότερη από τη μάνα μου με την οποία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις, ένα γεια λέγαμε, με έκανε σήμερα να κλάψω. Μου είπε πολλές ευχές, μου έδωσε θάρρος και η καλοσύνη που είδα στα μάτια της με συγκίνησε. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή των άλλων και δεν πρέπει ποτέ να μαντεύουμε. Η Γ, επίσης λίγο μικρότερη από τη μάνα μου, σε ψηλή θέση μέσα στη δουλειά μου με συγκίνησε. Βουρκώσαμε και οι 2 καθώς αποχαιρετιστήκαμε, της είπα πως ξέρω ότι είναι καλή γυναίκα, από τις λίγες εδώ μέσα. Με την Χ κάναμε μια κουβέντα για τη δουλειά, η Π που περιμένει το εγγονάκι της και συγκινήθηκε καθώς τα λέγαμε. Γενικώς έπεσε πολύ δάκρυ, δεν ξέρω τι συμβαίνει σήμερα. Η Υπεύθυνη μου κάθεται σε αναμένα κάρβουνα, δεν το συνειδητοποιεί ότι θα φύγω και θέλει να πιστεύει ότι θα επιστρέψω. Είμαι το δεξί της χέρι. Κάτι που δεν εκτίμησε ποτέ, κάτι που δεν αναγνώρισε ποτέ. Το μόνο που ήξερε ήταν να με πολεμάει με όλα της τα μέσα και να καταφέρει να στρέψει τους από πάνω μας εναντίων μου. Στο καλό να πάει κι αυτή.
Νιώθω ένα φρέσκο αέρα να φυσάει, νιώθω την αλλαγή να συμβαίνει. Έπρεπε να τα ζήσω όσα έζησα. Έπρεπε να δυναμώσω, έπρεπε να προσγειωθώ και να γίνω ρεαλίστρια και πρακτική. Τόσα χρόνια στο σχολείο και στα πανεπιστήμια δεν μου πρόσφεραν την εμπειρία που πήρα εδώ μέσα, ήταν το μεγαλύτερο και το πιο δύσκολο σχολείο. Ίσως να μην πήρα τη δικαίωση που έψαχνα αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Δεν θέλω να μπω σε πόλεμο, τους συγχωρώ γιατί έχουν κακία μέσα τους, δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, τρώγονται μέσα τους. Θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα τα βρούν από άλλου, έτσι έχουν αυτά. Εγώ συνεχίζω το δρόμο μου όπως ξέρω καλύτερα. Δεν είμαι τόσο υπεράνω όμως όσο να τους ευχηθώ τα καλύτερα στη ζωή τους, το αντίθετο τους εύχομαι να πληρώσουν για όσα μου έκαναν και για όσα έκαναν γενικότερα.
Όσο για μένα εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην ξαναπεράσω ούτε απ' έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου