Enjoying life!

Για πρώτη φορά εδώ και πολλούς, πολλούς μήνες μπορώ να πω ότι υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω τη ζωή. Όχι ολόκληρη τη ζωή αλλά στιγμές μέσα στη ζωή. Γιατί υπάρχουν ακόμα οι δύσκολες στιγμές του να μεγαλώνω μόνη μου τα δύο σκιουράκια, τον τεραστιούλη και τον καλλιτεχνάκια αλλά μετά από την φρικτή εμπειρία μου στη Σαουδική και μετά το τέλος των πολύ έντονων προβλημάτων του Γ, και μετά την απόκτηση της ησυχίας μου μέσα στο σπίτι αφού τώρα δεν χρειάζομαι τη μαμα μου να μένει μαζί μου, νιώθω επιτέλους κάποια ανακούφιση. 

Θεωρώ ότι ο Γ περπάτησε! Κάνει αρκετά βήματα κάθε φορά και είναι πολύ πολύ επίμονος. Είναι σπάνιες οι στιγμές πια που μπουσουλάει αλλά επιμένει στο να τελειοποιήσει το περπάτημα του, ενώ ο Π σε αυτή τη φάση ήταν τόσο συνεπαρμένος από το μπουσούλημα που δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το περπάτημα. Δεν είχε την υπομονή γιαυτό, ήθελε μόνο να μετακινείται σαν σφαίρα από το ένα σημείο στο άλλο, μια γρηγοράδα την οποία έχει ακόμα και μια ανάγκη για αδρεναλίνη την οποία έχει ακόμα.

Και μιλώντας για τον Π, είναι απίστευτο το πως έχει αλλάξει αυτό το παιδί, πόσο δυναμικός έχει γίνει. Πάντα ήταν ατρόμητος, πάντα ήταν adrenaline junkie, πάντα ήταν ανεξάρτητος, γρήγορος, δεν του άρεσαν οι αγκαλιές και τα φιλία, πάντα του άρεσε να γελάει και πάντα ήταν έντονος. Ο Γείναι πιο ήρεμη προσωπικότητα και δεν γελάει τόσο εύκολα. Προσπαθούμε όλα τα αστεία που έκαναν τον Π να ξεκαρδίζεται αλλά ο Γ μας κοιτάει με απαθές βλέμμα του τύπου 'try harder'! Όμως ο μικρός μου Π ήταν κάπως πίσω στο θέμα δυναμικότητας όταν άλλα παιδάκια έρχονταν με επιθετικές διαθέσεις απέναντι του. Όπως για παράδειγμα να τον χτυπήσουν ή να του πάρουν κάτι από τα χέρια του. Ο Π έμενε απαθής και αυτό με στεναχωρούσε κάπως και ήθελα να μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αυτό έχει αλλάξει και βλέπω ένα Π αλλαγμένο και πολύ δυναμικό. Την Κυριακή είχαμε πάει με τη γιαγιά Π και τα ξαδέρφια του για καφέ στις φοινικούδες. Ο Π έπαιζε στον παιδότοπο μέχρι που ένα μεγάλο παιδάκι γύρω στα 9 ο οποίος έκανε bullying γενικώς στο χώρο, ήρθε και στάθηκε μπροστά του και του έκανε γκρρρρρρ, προφανώς για να τον φοβίσει. Ο Π στάθηκε μπροστά του με το μικρό του κορμάκι, άπλωσε το χεράκι του προς αυτόν και του είπε 'φύγε από δώ! μην κάνεις το λιοντάρι'! και το παιδάκι έφυγε απογοητευμένο που δεν κατάφερε να τον τρομάξει. 

Γενικά περνάμε καλά. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι και κάθε μέρα είναι γιορτή για τα μικρά σκιουράκια. Μου λείπει ο Θ αλλά τις περισσότερες φορές δεν έχω καν χρόνο για να θυμηθώ πόσο μου λείπει. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως να είναι καλύτερα να μείνει στη Σαουδική να δουλέψει για λίγο καιρό μέχρι να μαζέψουμε λίγα λεφτά και άλλες τον θέλω εδώ κοντά μου. Ο χρόνος θα δείξει.