Χμ... / Μεταμεσονύχτιες Σκέψεις

Τα τεράστια βρεφοπόδαρα του Γ. Πεθαίνω.

Υπάρχουν και τα blogs που δεν είναι για μαμάδες με μωρά. Δηλαδή είναι για όλους αλλά δεν αφορούν αυτό το θέμα.

Όταν ήμουν έγκυος για πρώτη φορά και έψαχνα διάφορα θέματα για μωρά, εγκυμοσύνη, κ.λ.π, έπεσα πρώτα πάνω σε ένα ελληνικό blog που έγραφε μια μαμά και στη συνέχεια ανακάλυψα το top baby blogs και στη συνέχεια πολλά και διάφορα άλλα blogs που γράφουν άλλες μαμάδες. Στην αρχή εντυπωσιάστηκα, δεν είχα ιδέα γιαυτό τον online κόσμο γεμάτο μαμάδες που είναι πρόθυμες να μοιραστούν τις ζωές τους, αλλά μετά στη συνέχεια ένιωσα την ανάγκη να το κάνω κι εγώ. Πριν καν γίνει αυτή η ανακάλυψη όλων αυτών των blogs έγραφα μόνη μου διάφορα κείμενα στη word τα οποία συνόδευα με φωτογραφίες και το έβλεπα σαν ένα βιβλίο. Στο τέλος όλο αυτό μεταφέρθηκε εδώ. 

Έχω μια περιέργεια για τη Νέα Υόρκη, μου κάνει εντύπωση αυτή η πόλη και πάντα μου έκανε όταν την έβλεπα σε ταινίες, ή σε φωτογραφίες. Θα ήθελα πολύ να την επισκεφθώ κάποτε. Απόψε, κάθοντας στον υπολογιστή μου και μη έχοντας ιδέα τι να ψάξω να διαβάσω αποφάσισα να ψάξω για blogs  στη Νέα Υόρκη. Άνοιξα τυχαία το πρώτο που μου βγήκε και άρχισα να διαβάζω. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν είχε καμία φωτογραφία / ιστορία μωρού μέσα. Πατώ στο about και διαβάζω λίγο για τη συγγραφέα. Είναι περίπου μεσήλικη, παντρεμένη και δεν έχει παιδιά. Δεν έχω διαβάσει πολλές φορές το blog κάποιας που να μην είναι μαμά ή που να μην είναι περίπου στην ηλικία μου. 

Και συνειδητοποιώ ότι... wow... υπάρχουν και τα blogs που δεν γράφονται από μαμάδες για τη ζωή τους με τα μωρά τους. Φυσικά και το ήξερα ότι υπάρχουν αλλά ήταν κάπως αόριστο στο μυαλό μου. Αυτό το non μαμαδοblog μου έκανε την ίδια εντύπωση που μου έκαναν τότε που ανακάλυψα ότι υπάρχουν τα μαμαδοblogs. Τι ξεγνιασιά! Τι ανεμελία από αυτή την κοπέλα που γράφει έτσι απλά για το ότι της μπει στο μυαλό. Πως είναι άραγε να μην απασχολούν το 99% του εγκεφάλου σου τα μωρά σου; Έχω ξεχάσει. 

Δεν θέλω να πω και κάτι το ιδιαίτερο. Απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου... Ακούω τον μικρό Γ που βήγχει στον ύπνο του και ανησυχώ. Μάλλον θα πάω να ξαπλώσω κοντά του...