Αλλάζω...

 

Ο παλιός μου εαυτός, δεν είχε ιδέα από βρέφη, μωρά και παιδιά. Εννοώ ότι δεν είχα ιδέα για την ιδιοσυγκρασία τους, πως περνάνε τα διάφορα στάδια της ζωής τους, πότε μιλάνε, σε ποιό στάδιο βρίσκεται το iq τους ανάλογα με την ηλικία τους, κλπ κλπ. Μπορεί να έβλεπα ένα μωρό 18 μηνών και να πίστευα ότι μπορεί να καταλάβει άνετα τι του λέω. Ή μου έτυχε να δω ένα μωρό πάνω από 2 χρονών και να μην καταλάβω ότι δεν είναι 'φυσιολογικό' το ότι δεν λέει ούτε μια λέξη ακόμα. 

Στη δουλειά μου, έτυχε πολλές φορές να δουλέψω σε παιδικές εκδηλώσεις. Πάντα αντιμετώπιζα τα παιδιά με αγάπη και τρυφερότητα έχοντας άγνοια της άγνοιας μου γι' αυτά. Έτυχε να δουλέψω και σε αποκριάτικες εκδηλώσεις. Έβαζα κι εγώ τη στολή μου και κυκλοφορούσα ανάμεσα στα παιδάκια, βλέποντας τα να διασκεδάζουν με τη μουσική και τις στολές τους. 

Στο παρόν: Χρειάστηκε να δουλέψω για πρώτη φορά μέτα τη γέννηση του Π σε παιδική αποκριάτικη εκδήλωση και την είδα με άλλο μάτι. Μέσα από τα μάτια του Π (παρόλο που δεν ήταν εκεί). Σ.Ο.Κ. Μου φάνηκε τόσο περίεργο το σκηνικό. Δυνατή μουσική με απαίσια τραγούδια, μικρά μωρά να περιφέρονται ντυμένα με περιέργες στολές και πολύ μικρά βρέφη που τα έφεραν οι μαμάδες τους (τι σκέφτονταν?). Πιο πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκαναν τα βρέφη. Ξέρω πόσο εύθραυστα είναι και πόση ηρεμία χρειάζονται. Τα έβλεπα εκεί, μέσα στο βουητό, την εκκωφαντική μουσική και τις δεκάδες παιδάκια να τρέχουν πάνω κάτω, να κοιτάνε μπερδεμένα, φοβισμένα, κάποια να κλαίνε. Δεν θα πήγενα ποτέ τον Π σε τέτοια εκδήλωση. Και δεν μπορώ καν να φανταστώ να τον πάω σε τέτοια εκδήλωση όταν θα είναι αρκετά μεγάλος και θα μου το ζητήσει. Είναι τραγικό το θέαμα, προωθεί μια περίεργη κουλτούρα. Οκ ξέρω είναι απλώς καρναβάλι και πολλές φορές συμμετείχα κι εγώ σε τέτοια πανηγύρια, ιδιαίτερα στις σπουδές, του έδωσα και κατάλαβε. Πως άλλαξα έτσι μυαλά δεν μπορώ να καταλάβω. Απο που έρχονται όλα αυτά. Με ρωτούσαν διάφορες γνωστές μου γιατί δεν έφερα τον Π και όταν τους είπα πως δεν πιστεύω πως έχει κάτι να του προσφέρει, το αντίθετο μάλιστα, μπορεί να τον τρομάξει, με κοιτούσαν λες και είμαι εξωγήινη. 

Σαν εξωγήινη με είδαν και κάτι άλλα παιδιά από τη δουλεία μου, φρεσκοπαντρεμένα/ ανύπαντρα, όταν τους είπα πως δεν πιστεύω στο γάμο (την ημέρα του γάμου εννοώ) και πως αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, με την εμπειρία που έχω σήμερα, δεν θα ξαναπαντρευόμουν. Τους είπα και την άποψη μου για τη βάφτιση. Και την άποψη μου ότι το επόμενο μου μωρό θέλω να το θηλάσω μέχρι που να ζητήσει από μόνο του να σταματήσει. Είδα την απορία/δυσπιστία/έκπληξη/απόρριψη στο βλέμμα τους. 

Πότε έγινα τόσο περίεργη και πότε άρχισε να με ενδιαφέρει τόσο πολύ η φύση και πότε άρχισα να φιλοσοφώ τόσο πολύ τη ζωή και να αποτραβιέμαι τόσο πολύ από την κοινωνία μας; Τι μου συμβαίνει, ποιά έχω γίνει; Κι εγώ απορώ πως άλλαξα τόσο πολύ και πως έγινε αυτό... Ίσως τελικά αυτό το μωρό ήρθε στον κόσμο για να μου φέρει τη σοφία του. Ήρθε για να με διδάξει την απλότητα και την εσσωστρέφια. Είναι ένα αστέρι, το δικό μου αστέρι, ήταν πάντα εκεί, ψηλά στον ουρανό, με κοιτούσε και προσπαθούσε να με καθοδηγήσει και τελικά κατάφερε να κατέβει κάτω εδώ στη γη, να μπει στα χέρια μου και μου μάθει της ζωής τα μυστικά. 

Έχω γίνει ευαίσθητή. Πολύ ευαίσθητη. Όχι εγωκεντρικά ευαίσθητη αλλά κοινωνικά. Δεν μπορώ να ακούω για παιδιά που δεν έχουν να πιουν γάλα. Πριν λίγες μέρες άκουσα για μια πολύ φτωχία κοπέλα που δεν έχει γάλα να δώσει στα παιδιά της, το αναμυγνύει με νερό για να κρατήσει πιο πολύ. Πήγα και της αγόρασα γάλατα. Πολλά γάλατα και φαγητό για τα μωρά της. Της είπα όποτε θέλει να μου πει να της φέρω κι άλλα. Έκλεγα την ώρα που της τα έδωσα. Είχα στο μυαλό μου τον Π και την εικόνα να μην έχω γάλα να του δώσω. Ποιά καρναβάλια και πανηγύρια και γάμοι και βαφτίσια. Τα μωρά θέλουν αγάπη. Αγάπη και τροφή. Είμαι ακραία; Δεν ξέρω... Τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά; Ίσως... Θα αλλάξω απόψεις και μυαλά; Πιθανών... Αυτή είναι η πραγματικότητα μου τώρα όμως και με αυτή ζω.