Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Τις τελευταίες μέρες έχω την ευκαιρία, όπως παλιά, να ξυπνήσω πιο νωρίς από τα παιδάκια μου και να κάτσω μόνη μου στον καναπέ, όπως μου αρέσει, απέναντι από την τεράστια μπαλκονόπορτα, να βλέπω το χωράφι να αλλάζει μέσα από τις εποχές και τον ήλιο να είναι μια εδώ και μια όχι.
Σκέφτομαι ότι αγαπώ τα μωράκια μου. Μπορεί να είμαι γκρινιάρα ώρες ώρες, μπορεί να μην αντέχω την πίεση, μπορεί να φτάνω στα όρια μου, μπορεί να είμαι έντονη προσωπικότητα και να ξεσπώ και να μην μπορώ να κρατήσω μέσα μου τον εκνευρισμό μου. Αλλά η ουσία είναι ότι λατρεύω αυτά τα δύο μικρά πλασματάκια και είμαι τόσο μα τόσο ευγνώμων που τα έχω. Είμαι ευγνώμων και για τον άντρα μου και για την υπέροχη οικογένεια που φτιάξαμε μαζί.
Περνάμε πολύ δύσκολα αυτό το διάστημα αλλά είναι ένα διάστημα που με δοκιμάζει, με μεγαλώνει, με ωριμάζει και μου δίνει την ευκαιρία να νιώσω πραγματικά ζωντανή. Είναι ένα διάστημα που είμαι συνέχεια στο πόδι και δεν έχω την ευκαιρία να κάτσω κάτω και να νιώσω ότι δεν έχω τίποτα να κάνω. Επειδή στο παρελθόν πέρασα κάποιες μικροκρίσεις ελαφριάς κατάθλιψης, έχω καταλάβει ότι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό είναι τα παιδιά! Σε παρασέρνουν μαζί τους στον παιδικό χαρούμενο τους κόσμο, σε κάνουν να γελάς, σε κάνουν να τρέχεις και να μην σταματάς, σε κάνουν να μην έχεις χρόνο να κάνεις άσχημες σκέψεις. 1 ώρα στο πάρκο και τέλειωσε.
Ξέρω ότι αυτό το διάστημα θα περάσει πολύ γρήγορα όπως περνούν όλα στη ζωή. Πότε τέλειωσα το σχολείο και πήγα για σπουδές, πότε πρόλαβα να ζήσω όλα αυτά που έζησα στα φοιτητικά μου χρόνια, ταξίδια, φιλίες, παρέες, περιπέτειες. Πότε τέλειωσα και πήγα για μεταπτυχιακό, πότε ήρθα πίσω, πότε γνώρισα τον Θ, πότε παντρευτήκαμε και πήγαμε ταξίδι στις Μαλδίβες (μπορώ να θυμηθώ την αίσθηση της μαλακής άμμου στα πόδια μου, μπορώ να θυμηθώ τα croissant στο πιάτο μας το πρωί και τις κουβέντες μας), πότε έμεινα έγκυος, πότε ο Π έγινε 2 χρονών, πότε γέννησα τον Γ. Wow...its mind blowing.
Σύντομα τα παιδάκια μου θα μεγαλώσουν, θα πάνε σχολείο και δεν θα με χρειάζονται πια. Και η αλήθεια είναι πως όσο κι αν θέλω να αποκτήσω λίγη ανεξαρτησία, να πάω για καφέ, να βγω για φαγητό μόνη μου με τον άντρα μου, να πιω μπύρα, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να κολυμπήσω με τις ώρες στα βαθιά το καλοκαίρι, δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ να μην μπορώ να σηκώνω στην αγκαλιά μου τον Π για να τον μεταφέρω από τον καναπέ στο κρεβάτι του και να τον ακούω να λέει στο αυτί μου 'μάμα', με την ανακούφιση της ασφάλειας που νιώθει ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά της μαμάς του. Δεν μπορώ να φανταστώ να μην τον κάνω μπάνιο και να παίζουμε με το νερό, να μην τρέχουμε στο πάρκο, να μην με κοιτάζει με θαυμασμό κάθε φορά που κάνω κάτι καινούριο για τον ίδιο, κάθε φορά που του μαθαίνω κάτι. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα έρθει μια μέρα που θα με βλέπει ως μια βαρετή μεγάλη μαμά και θα τρέχει έξω να παίξει με τους φίλους του λέγοντας μου να μην τον ενοχλήσω. Και ξέρω ότι αυτή η στιγμή είναι κοντά. Είναι πολύ κοντά. Δεν το αντέχω.
Γιαυτό μια συμβουλή στον εαυτό μου: Μην γκρινιάζεις Ε. Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, όσο δύσκολη και να είναι. Σύντομα θα περάσουν τα δύσκολα με τον Γ, θα μεγαλώσει σε πολύ πολύ μικρό διάστημα, θα περπατήσει σε μερικούς μήνες και τότε θα τρέχετε όλοι μαζί στο πάρκο. Θα δεις τα παιδάκια σου να παίζουν και να γίνονται οι καλύτεροι φίλοι και η διαφορά ηλικίας τους να μειώνεται σταδιακά μέχρι που τα 2 χρόνια θα υπάρχουν μόνο σαν έννοια χρόνου. Ξέρω ότι τώρα νιώθεις πως δεν μπορείς να απολαύσεις τον Π όσο θα ήθελες και βλέπεις άλλους να τον ψυχαγωγούν και αυτό σε πειράζει αλλά αυτό δεν θα γίνεται για πολύ ακόμα και ο Π ίσως να μην θυμάται καν αυτή την περίοδο που εσύ κρατούσες συνέχεια το μωρό. Γιαυτό απόλαυσε το. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάς με άγχος και τύψεις. Όλα είναι όμορφα.
Αναθεωρώ πολλές απόψεις μου τα τελευταία χρόνια και τις αλλάζω όσο ωριμάζω. Παλιά πίστευα και ήμουν σίγουρη ότι η ευτυχία έρχεται από μέσα μας. Ότι κανένας δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη και δεν πρέπει να βασίζεσαι σε κανέναν για την ευτυχία σου. Αυτό τώρα το αναθεωρώ. Ναι σίγουρα πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου για να είσαι ευτυχισμένος αλλά χωρίς αγάπη, χωρίς ανθρώπους γύρω σου που σε αγαπάνε και αγαπάς, είναι δύσκολο να είναι κάποιος ευτυχισμένος. Χωρίς την αγάπη και την στήριξη του άντρα μου, χωρίς τα γέλια των παιδιών μου, δεν θα ήμουν το ίδιο ευτυχισμένη που είμαι τώρα.
Τώρα τελευταία σκέφτομαι με τραγούδια. Κάνω μια σκέψη και αυτόματα μου έρχεται ένα τραγούδι στο μυαλό που ταιριάζει με τη σκέψη μου. Έστω και αν το τραγούδι αυτό είναι τελείως άκυρο και ξεχασμένο αλλά για κάποιο λόγο έρχεται στο μυαλό μου να ταιριάξει με τις σκέψεις μου, όπως αυτό:
Η ζωή ξεκινά δυνατά και πατά σ' άλλους γαλαξίες, συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες. Η ζωή τρέχει μ' έτη φωτός ο καιρός δεν την τρομάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου