Εξάντληση και Απόγνωση

Δεν το πίστευα ότι θα περνούσα τα ελάχιστα ελεύθερα λεπτά της κάθε μου μέρας, μόνο ψάχνοντας στο internet λύσεις για το κλάμα του μωρού μου. Δεν το πιστεύω ότι βρίσκομαι και ΠΑΛΙ σε αυτή τη θέση, με το μωρό που κλαίει, που δεν ησυχάζει, που δεν ηρεμεί και που δεν κοιμάται. Είμαι τόσο χαζά και αφελώς αισιόδοξη που πραγματικά το πίστευα ότι ο θεός δεν θα μου ξαναστείλει ένα τέτοιο βρέφος, ειδικά τώρα που είμαι εδώ χωρίς τον άντρα μου, με ένα ακόμα μικρό παιδί. Χα χα. Ο θεός δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Και όμως αν το ήξερα θα το γεννούσα πάλι το παιδί, θα έμενα έγκυος. Γιατί πιστεύω ότι στο τέλος αξίζει τον κόπο αν πάρουμε σαν παράδειγμα τον Π. Όμως δεν υπάρχει ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να το ξανακάνω. Με τίποτα! Θα πάρω τις προφυλάξεις μου. Δεν αξίζει η τρίτη φορά. Δύο παιδάκια είναι απολύτως τέλεια! 

Διαβάζοντας...έμαθα ότι είναι απολύτως φυσιολόγικο για τα βρέφη να κλαίνε. Το κλάμα λοιπόν, άρχιζει να αυξάνεται μεταξύ δεύτερης και τέταρτης εβδομάδας ζωής, κορυφώνεται τον δεύτερο με τρίτο μήνα και αρχίζει να υποχωρεί τον τρίτο με τέταρτο μήνα μέχρι που τον πέμπτο μήνα φτάνει στο χαμηλότερο του επίπεδο. Όμως δεν είναι για όλα τα βρέφη ίδια η ένταση. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές εντάσεις. Η χαμηλή, η μέτρια και η ψηλή. Η ψηλή ένταση αφορά τις 5 ώρες κλάματος της ημέρας. Guess what?? Είμαστε στην ψηλή ένταση! Oh yeah! We are just THAT lucky. (Γιατί γράφω στα αγγλικά;). Όπως και να έχει ο Π δεν ήταν ποτέ στην ψηλή ένταση. Ήταν μάλλον στην μέτρια. Εγώ όμως τότε πίστευα ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο. Ήμουν τόσο αδαής. Τώρα ξέρω. 

Ο Γ ξυπνάει και μετά το πρώτο γεύμα της ημέρας αρχίζει να κλαίει. Προσπαθούμε με τη μαμά μου να τον ηρεμήσουμε, κοιμάται για λίγο στην αγκαλιά μας και ξυπνά κατά διαστήματα για να κλάψει. Μέχρι την ώρα του επόμενου γεύματος την οποία και τρέμω γιατί μόλις φάει θα αρχίσει το σπαραχτικό κλάμα. Συνήθως λόγω του ότι υπάρχει παγιδευμένος αέρας ο οποίος θα οδηγήσει σε ρέψιμο. Ο Π δεν έκλεγε ποτέ όταν ήθελε να ρευτεί, ήταν πιο υπομονετικός. Ή ίσως να μην πονούσε τόσο πολύ. Σίγουρα το μωρό πονάει για να κλαίει, δεν λέω ότι το κάνει επίτηδες για να με εκνευρίσει. Όμως αυτό μας εμποδίζει να δεθούμε, να παίξουμε, να κάνουμε αγκαλίτσες και χαρούλες. Αυτή τη φορά είμαι πολύ πιο ήρεμη. Απαθής θα έλεγα. Αλλά και πάλι δεν αλλάζει κάτι. 

Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη μου. Έχει πολλές μανούλες εκεί έξω που πέρασαν αυτό που περνάω ή το περνάνε τώρα μαζί μου ή θα το περάσουν στο μέλλον. Υπομονή, ξέρω ότι θα περάσει. Δεν θα κλαίει για πάντα, για όλη του τη ζωή. Κάποτε θα σταματήσει και η ζωή μας θα είναι πολύ πιο ωραία και θα περνάμε καλά. Μπορεί να ακούγομαι αισιόδοξη αλλά δεν είμαι στην πραγματικότητα. Οι μέρες μου φαίνονται αιώνες.