Μόλις διάβασα ένα άρθρο που έγραψε μια μαμά η οποία υποστηρίζει ότι όταν τα παιδιά κρατάνε κάτι στα χέρια τους ή παίζουν με ένα παιχνίδι, δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση να το δώσουν έτσι απλά σε ένα άλλο παιδάκι απλώς και μόνο επειδή το θέλει. Στον παιδικό σταθμό που πάει το παιδί της έχουν μια σχετική πολιτική βάση της οποίας το κάθε παιδί μπορεί να παίζει για όση ώρα θέλει με ένα παιχνίδι και όταν τελειώσει μπορεί να το πάρει κάποιο άλλο παιδί.
Πιο παλιά είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ψυχολογίας ότι εάν το παιδί μας δεν θέλει να δώσει το παιχνίδι του σε ένα άλλο παιδί, δεν πρέπει να επέμβουμε γιατί....εμάς πως θα μας φαινόταν να μας σταματήσει κάποιος στην άκρη του δρόμου, να μας βγάλει από το αυτοκίνητο μας και να μπει ο ίδιος μέσα να το οδηγήσει επειδή έτσι απλά θέλει?
Είμαι πολύ μπερδεμένη όσο αφορά αυτό το θέμα. Ο Π είναι ακόμα πολύ μικρός και δεν μπορεί να κατανοήσει όταν εγώ του πω 'δώσε το παιχνίδι σου' ή 'μην πάρεις το παιχνίδι από αυτό το παιδί'. Λειτουργεί ενστικτωδώς. Έτυχε πολλές φορές να του πάρουν κάτι από τα χέρια αλλά έτυχε να πάρει και ο ίδιος κάτι από τα χέρια κάποιου άλλου παιδιού. Το να επέμβω είναι λίγο δύσκολο γιατί κάποιο από τα δύο παιδιά θα καταλήξει με κλάματα και σίγουρα ο γονιός του άλλου παιδιού δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα την παρέμβαση κάποιου τρίτου.
Σίγουρα μεγαλώνοντας δεν θα τον αφήσω ποτέ να πάρει κάτι από τα χέρια κάποιου άλλου παιδιού. Και πιστεύω ότι είναι σωστό, όταν παίζει με κάτι να μην του το πάρω για να το δώσω σε κάποιον άλλον. Πιστεύω ότι εάν ένα παιχνίδι μπορεί να μοιραστεί, να βάλω τα παιδιά να παίξουν μαζί. Σχετικό περιστατικό: Είχαμε πάει στο ΙΚΕΑ και κάτσαμε για φαγητό. Στο χώρο του φαγητού υπάρχει ένας παιχνιδότοπος για να παίζουν τα παιδιά. Ο Π έπαιζε με ένα παιχνίδι το οποίο έχει περασμένες χάντρες τις οποίες το παιδί μπορεί να μετακινεί πάνω κάτω. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο παιχνίδι, ειδικά για το μέγεθος του Π. Ξαφνικά μας προσέγγισε ένα άλλο παιδί, μεγαλύτερο από τον Π, 3 -4 χρονών, ο οποίος δεν άφηνε τον Π να αγγίζει το παιχνίδι, του έπαιρνε το χέρι του από ότι άγγιζε. Οι γονείς του φώναζαν από μακριά 'άσε το παιδάκι να παίξει, είναι πιο μικρό'. Ο Π είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και να αντιδρά αλλά ο άλλος ήταν πολύ πιο δυνατός. Πάω λοιπόν κοντά, κάθομαι κάτω στο πάτωμα μαζί τους, γυρίζω το παιχνίδι με τέτοιο τρόπο που τα δύο παιδιά να μπορούν να παίξουν μαζί και είπα στο πιο μεγάλο παιδάκι 'εσύ θα παίξεις σε αυτή την πλευρά και ο Π στην άλλη'. Αυτό έγινε και δεν είχαμε δράματα.
Ένα άλλο περιστατικό που μας συνέβη στην pizza hut στην Αγία Νάπα με άφησε εκπληκτη. Φυσικά δεν ήμουν μπροστά, ήμουν λίγο πιο μακριά και δεν πολυκατάλαβα τι έγινε αλλά ο Θ ήταν εκεί και μου διηγήθηκε την ιστορία. Ο Π έπαιζε στον παιδότοπο μαζί με διάφορα άλλα παιδάκια. Ένα κοριτσάκι 3 χρονών (όπως μας είπε η μαμά του) κρατούσε διάφορα παιχνίδια και δημιουργούσε μια ένταση στα άλλα παιδιά, χτύπησε ένα κοριτσάκι και έκανε διάφορα άλλα. Κάποια στιγμή ο Π πήγε κοντά και προσπάθησε να της πάρει ένα παιχνίδι από τα χέρια και το κοριτσάκι τον χτύπησε με δύναμη στο κεφάλι. Εμφανίζεται η μαμά της η οποία απευθύνεται στον Π και του λέει 'Στην κόρη μου δεν αρέσει να μοιράζεται τα παιχνίδια της εντάξει?'. Χμ....οκ...το δέχομαι αλλά....πρώτον ο Π δεν κατάλαβε λέξη από αυτά που του είπε η κυρία και δεύτερον....το κοριτσάκι τον χτύπησε στο κεφάλι!!!! Κανένα σχόλιο γιαυτό? Ο Θ εκνευρισμένος της είπε 'αφού η κόρη σου χτυπάει τα παιδιά, δεν είναι ανάγκη να κάνουν παρέα με τον Π', πήρε τον Π και έφυγε. Well done my love, είμαι μαζί σου!
Ναι, στη θεωρία είναι όλα πολύ ωραία αλλά στην πράξη....όλα είναι σχετικά με το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τη στιγμή που γίνεται το περιστατικό. Στην τελική...προσπαθούμε όσο μπορούμε να επιλέγουμε τα άτομα με τα οποία θα κάνουμε παρέα έτσι ώστε το παιχνίδι να είναι όσο πιο ομαλό γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου