ΣΚΕΨΕΙΣ

Είναι η δεύτερη φορά που γράφω σήμερα...όπως φαίνεται έχω πολλά στο μυαλό μου. Ή απλά έχω πολύ ελεύθερο χρόνο! χαχα. Αυτή είναι η φωτογραφία από το παράθυρο του γραφείου μου και αυτό που φαίνεται κάτω από το μικροσκοπικό κοντοκουρεμένο δέντρο είναι το αυτοκίνητο μου που αποζητά απελπισμένα τη λιγοστή σκιά του. Τι μανία σε αυτή τη χώρα να κόβουν τα δέντρα και να μην τα αφήνουν να μεγαλώσουν. Λες και δεν έχουμε ανάγκη τη σκιά!

Νιώθω ότι κάτι πάει να αλλάξει...έχω αυτό το αίσθημα ότι μου έχει μείνει πολύ λίγος καιρός σε αυτή τη δουλειά, έχω εικόνες στο μυαλό μου και αυτό με κάνει να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι η ζωή που πρέπει να ζω αυτή τη στιγμή. Μπορεί να μου ακούγεται τρομακτικό το να είμαι 24/7 στο σπίτι μαζί με τον Π αλλά...κατά βάθος νιώθω ότι αυτό πρέπει να κάνω, εκεί ανήκω. Σπίτι με το μωρό μου. Διαβάζω ιστορίες από μαμάδες που πιέζουν τα μωρά τους στα 2 τους χρόνια να πάνε σχολείο και αυτά κλαίνε σπαρακτικά αλλά αυτές πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να γίνει...και τρομάζω! Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω αυτό στον Π. Να τον εγκαταλείψω έτσι πριν να είναι έτοιμος....με τίποτα! Τουλάχιστον τώρα ξέρω ότι είναι μαζί με τη γιατιά του, τη μαμά μου, σε ένα οικείο σπίτι που θα επισκέπτεται για την υπόλοιπη του ζωή (μεγάλο μέρος της τελοσπάντων).

Διάβασα σε ένα βιβλίο ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα καθορισμένο μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσει στη ζωή του. Αν ποτέ νιώσει κάποιος ότι δεν ανήκει, αν νιώθει άρρωστος ή δυστυχισμένος, τότε αυτά είναι σημάδια του ότι μπήκε καταλάθος σε ένα λάθος μονοπάτι. Πρέπει να είναι αρκετά σοφός ώστε να διαβάσει αυτά τα σημάδια και να αλλάξει δρόμο, να καταφέρει να μπει στο σωστό δικό του μονοπάτι της ζωής που θα τον κάνει ευτυχισμένο. Έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι είμαι σε λάθος μονοπάτι και έχω κάνει πολλές ενέργειες για να καταφέρω να βγω από εδώ που έμπλεξα. Και νομίζω ότι θα τα καταφέρω...βασικά είμαι σίγουρη! Το βλέπω μπροστά μου και είμαι έτοιμη να ζήσω αυτή τη μετάβαση. Δεν θέλω να το γρουσουζέψω όμως γιαυτό δεν θα γράψω κάτι άλλο...απλά κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι όταν τα ανοίξω όλα να είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Είμαι αισιόδοξη μόνο και μόνο που είναι καλοκαίρι! Δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσω μελαγχολία το καλοκαίρι! Γιαυτό και η επιλόγχια κατάθλιψη μου κράτησε μόνο 3 μήνες, μέχρι να μπει το καλοκαίρι. Ο ήλιος, η ζέστη και η θάλασσα με ανεβάζουν, μου ταιριάζουν, είμαι άνετη μέσα στο καλοκαίρι, σαν να φοράω τα ρούχα που μου πάνε. Γεννήθηκα καλοκαίρι και νιώθω τον ήλιο μέσα στην καρδιά μου, ενώ ο χειμώνας με βγάζει εκτός εαυτού. Ο Θ γεννήθηκε καλοκαίρι, το ίδιο και όλη μου η οικογένεια. Πάντα πίστευα ότι τα παιδιά μου θα είναι καλοκαιρινά αλλά για κάποιο λόγο δεν είναι! Ο Π γεννήθηκε με το που πάτησε η άνοιξη και το επόμενο μωρό θα γεννηθεί Γενάρη! Αλλά τώρα είναι καλοκαίρι και κάνω μόνο αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον....το μέλλον είναι μπροστά μου και πολύ κοντά μου. Και όπως είπα μια φορα στον Θ (και του άρεσε τόσο πολύ που από τότε έχει γίνει το slogan μας), lets get out of here!!!!