Γενικά είμαι άνθρωπος των αλλαγών. Κάτι μέσα μου πάντα με τραβούσε στο να αλλάζω παραστάσεις, να κινούμαι πολύ, να αλλάζω σπίτια, χώρες, φιλίες και δουλειές. Πάντα ήμουν ο άνθρωπος που καθώς κάθομαι ήσυχα στον καναπέ μου, θα σηκωθώ απότομα να ετοιμαστώ μέσα σε 5 λεπτά και να τρέξω έξω για μια νέα περιπέτεια που θα μου προτείνει κάποιος. Μπήκα μόνη μου σε ένα λεωφορείο για τη Βουλγαρία και ήμουν μόνο εγώ μαζί με τον παράξενο οδηγό καθώς ταξιδεύαμε μέσα από ατέλειωτα χωράφια χωρίς ίχνος ανθρώπινης ύπαρξης στον ορίζοντα. Ξεκίνησα μόνη μου με ένα χάρτη στο χέρι να πάω για σπουδές στην Αγγλία. Άλλαξα τέσσερα σπίτια στις σπουδές μου στην Ελλάδα και δύο συγκάτοικους μέχρι που αποφάσισα να ζήσω μόνη μου. Άλλαξα την κατεύθυνση του πτυχίου μου αφού είχα ήδη συμπληρώσει ένα χρόνο κατεύθυνσης, τον οποίο και έχασα - και ήμουν η μοναδική φοιτήτρια στα χρονικά της σχολής μου που το έκανε. Έγινε συμβούλιο για να εγκρίνουν το αίτημα μου. Άλλαξα τελευταία στιγμή το θέμα της πτυχιακής μου στο μεταπτυχιακό αφού είχα ήδη κάνει την πρώτη μου έρευνα και είχα επιλέξει τον supervisor μου. Κάναμε σύσκεψη με τον διευθυντή της σχολής για να πάρω έγκριση. Παραιτήθηκα απλά μια μέρα από την προηγούμενη μου δουλειά επειδή δεν άντεχα άλλο, χωρίς να έχω κάποια άλλη δουλειά υπόψη μου. Και η λίστα είναι ατέλειωτη. Το να παρατάω απότομα κάτι και να αρχίζω κάτι άλλο είναι η φύση μου. Η ρουτίνα με σκότωνε.... ή έτσι πίστευα. Έχω κάτι μέσα μου που θέλει να τα ανατρέψει όλα...και συνέχεια.
Το θέμα είναι ότι όταν εμφανίστηκε ο Π στη ζωή μου, δεν ήμουν έτοιμη για όλες τις αλλαγές που έφερε μαζί του. Έστω και αν δεν ήμουν άνθρωπος της ρουτίνας, είχα χωρίς να το ξέρω τη δική μου ρουτίνα η οποία περιλάμβανε πολλές αλλαγές. Αλλαγές όμως τις οποίες εγώ μπορούσα να ελέγξω...και να επιλέξω. Ίσως το θέμα να είναι ο έλεγχος. Δεν μου αρέσει να χάνω τον έλεγχο. Και με τον Π έχασα τον έλεγχο και έπεσα μέσα σε ένα χάος. Ένα χάος που με στριφογύριζε και με τραβούσε προς τα κάτω με τέτοια ταχύτητα που δεν μπορούσα να αντιδράσω και να επεξεργαστώ τις αλλαγές. Αντιστάθηκα...και αντιστάθηκα σθεναρά. Δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ, ήμουν σε άρνηση. Μου φαινόταν τρομακτικό το ότι έπρεπε να κάθομαι 20 ώρες την ημέρα στην κουνιστή καρέκλα κρατώντας ένα βρέφος και βλέποντας τηλεόραση. Αμέτρητες ώρες Dog Whisperer - Cesar Millan . Τώρα αυτό μου φαίνεται σαν διακοπές. Μου πήρε περίπου 6 μήνες να συνέλθω και να αποφασίσω ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ, get used to it! Σήμερα το χάος μας είναι η ρουτίνα μας. Ζω και αναπνέω αυτό το χάος και δεν θέλω να το χάσω. Το λυπηρό όμως είναι ότι δεν έχω πάρει το μάθημα μου. Μόλις έμεινα έγκυος δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις έντονες αλλαγές στο σώμα μου. Προσπάθησα να αντισταθώ στην υπνηλία και θύμωσα που έχασα τον έλεγχο του σώματος μου, που δεν μπορούσα να πιω κάφε και τα πάντα μου έφερναν εμετό. Μέχρι που το κατάλαβα και είπα στον εαυτό μου 'σταμάτα να αντιστέκεσαι και πήγαινε με το ρεύμα'. Ξαναφέρνω στο μυαλό μου το βιβλίο 'Στάσου σαν βουνό, κύλα σαν νερό'. Πήγαινε μαζί με τις αλλαγές που δεν μπορείς να ελέγξεις αλλά να παραμείνεις σταθερή στις αξίες σου και στην προσωπικότητα σου.
Πρέπει να είμαι έτοιμη γιατί πολύ σύντομα έρχεται άλλο ένα τσουνάμι να με παρασύρει μαζί του...πρέπει να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το άγνωστο, να αφεθώ εντελώς και να προσαρμόζομαι ανάλογα με τις περιστάσεις της στιγμής. Να σταματήσω να το παλεύω. Πρέπει να είμαι ανοιχτόμυαλη και δεκτική. Τα πάντα στη ζωή γίνονται ανάλογα με το πως τα βλέπεις και το πως εσύ επιλέγεις να τα βιώσεις. Η ζωή μπορεί να είναι μια βόλτα στο πάρκο αλλά μπορεί να είναι και μια φυλακή. Θέλω να περπατήσω στο πάρκο!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου