Με αφορμή ένα άρθρο που μου έστειλε ο καλύτερος μου και παιδικός μου φίλος Α, θέλω να γράψω για ένα θέμα που συγκλόνισε το παγκόσμιο (λέμε τώρα!) Το θέμα της conchita. Μάλλον το θέμα του ρατσισμού, με αφορμή την conchita. Λοιπόν, λοιπόν...από που να αρχίσω...δεν ξέρω. Ίσως να διαβάσει και ο Π αυτό που γράφω τώρα, σε κάποια χρόνια από σήμερα. Πρέπει να είμαι προσεχτική. Λοιπόν, οι gay είναι κακοί και πρέπει να τους λιθοβολήσουμε! Αστειεύομαι.
Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτό αλλά νομίζω ότι γεννήθηκα χωρίς ρατσισμό μέσα μου. Από την άλλη δεν ξέρω αν ρατσιστής γεννιέσαι ή αν γίνεσαι. Φυσικά είναι και οι γονείς μου έτσι, δεν τους είδα ποτέ να κάνουν 'θέμα' κάποιον που είναι gay ή μαύρος. Από μικρή είχα φίλους gay (δεν το θεωρώ κατόρθωμα, δεν θέλω καν να το λέω, απλώς το αναφέρω εδώ για να βοηθήσω το άρθρο να κυλήσει), όπως και φίλες κορίτσια ή αγόρια straight. Πάρα πολλές φορές βρέθηκα σε θέση να πρέπει να δικαιολογήσω το γιατί κάνω παρέα με gay ή να απαντήσω σε διάφορες αδιάκριτες ερωτήσεις. Στο παιδικό μυαλό μου δεν υπήρχαν απαντήσεις, δεν ήξερα ότι δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με gay. Οι γονείς μου δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θέμα. Εδώ να σημειώσω ότι πάντα ένιωθα ότι είμαι διαφορετική από τις φίλες μου και ότι έχω εναλλακτικούς γονείς, το ένιωθα ότι δεν είναι ίδιοι με τους γονείς των φίλων μου, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο πατέρας μου είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, λίγο αποτραβηγμένος από τα κοινά (πολύ λιγότερο από μένα βέβαια), λίγο κλειστός στον εαυτό του αλλά πολύ δημιουργικός και ευχάριστος χαρακτήρας. Καθόλου αυστηρός και καθόλου συντηριτικός.
Η μητέρα μου, πολύ προοδευτική, νοσοκόμα, με ιδιαίτερη συμπαθια προς τους ευπαθείς ανθρώπους, πολύ δοτική και πρόθυμη να βοηθήσει τον καθένα (όταν λέω τον καθένα εννοώ τον καθένα). Δεν είχε μανία με την καθαριότητα όπως η μέση κύπρια και το σπίτι μας ήταν πάντα λίγο ψιλοαχούρι. Δεν σιδέρωσε ποτέ της. Όποιος ήθελε να σιδερώσει κάτι, το σιδέρωνε μόνος του. Στα νιάτα της ήταν επαναστάτρια, πρόεδρος της φοιτιτικής οργάνωσης της, διεκδίκησε και πέτυχε πολλά. Είναι απίστευτα δυναμική και δεν φοβάται κανέναν. Είναι μαχητής. Βλέπω τους γονείς μου (ειδικά τον μπαμπά μου), κάπως σαν..'.παιδιά των λουλουδιών'. Ξέφυγα, ξέφυγα πάρα πολύ αλλά ήθελα να δώσω λίγη βάση στο φόντο της οικογένειας που μεγάλωσα.
Ίσως επειδή δεν ένιωσα ποτέ την καταπίεση, να μην την αντέχω τώρα ή να μην αντέχω να βλέπω άλλους να καταπιέζονται. Στο μεταπτυχιακό μου, ένα από τα 4 μαθήματα που επέλεξα ήταν το Racism and Ethnicity Studies. Έχω master πάνω στο ρατσισμό, πως να το κάνουμε. Και ξέρω ότι ο ρατσισμός είναι απόλυτα κατανοητός (και καταδικαστέος βέβαια)! Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν μπορεί να κατανοήσει το διαφορετικό, του φαίνεται απειλητικό. Του απειλεί την ασφάλεια του. Η Αγγλία για παράδειγμα είναι μια χώρα πολύ ανεκτική στη διαφορετικότητα, εκεί ζουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Υπάρχουν βρετανοί μαύροι, ινδοί, κινέζοι, κλπ. Επίσης ξέρω ότι η λέξη 'μαύρος' έχει πολιτικό νόημα γιαυτό μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε χωρίς να είναι ρατσιστική. Η λέξη 'ξένος' είναι ρατσιστική. Ξένος ως προς τι? Ποιός ορίζει τι είναι ξένος? Εσύ γιατί δεν είσαι ξένος? Σου ανήκει αυτή η χώρα που γεννήθηκες? Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι του ίδιου πλανήτη? Ποιός αποφάσισε ότι πρέπει να υπάρχουν σύνορα και 'ξένοι'? Έχει αρνητικό νόημα, αμέσως περιθωριοποιεί κάποιον, δεν τον αφήνει να ενταχθεί.
Στην Αγγλία λοιπόν, ο ρατσισμός άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο όταν έπρεπε να γίνει η ανοικοδόμηση της χώρα από τις ζημιές του πολέμου. Η Αγγλία λοιπόν έφερε στη χώρα πολλούς αφρικάνους από τις αποικίες της για να βοηθήσουν με τις εργασίες. Στην αρχή τους εργάτες αυτούς τους υποδέχτηκαν με τιμές γιατί τους έβλεπαν ως σωτήρες της χώρας. Στην πορεία όμως καθώς οι εργάτες άρχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματα τους, άρχισαν τα προβλήματα. Οι βρετανοί δεν μπόρεσαν να τους δουν σαν κάτι περισσότερο από 'κατώτερους' και σύντομα άρχισαν να συνειδητοποιούν τις διαφορές τους. Κάποιοι ήθελαν να κρατήσουν την Μεγάλη Βρετανία άσπρη. Και τότε άρχισαν τα riots.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο ρατσισμός απένταντι σε κάτι το διαφορετικό, δεν είναι κάτι το νέο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ σε χώρες που σήμερα θεωρούνται από τις πιο εκπολιτισμένες στον κόσμο, κάνουμε λάθος!
Κατανοώ απόλυτα αυτούς που τρόμαξαν με την conchita. Το θέαμα της είναι πολύ προχωρημένο για τις συντηριτικές κοινωνίες μας. Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι θα εκλείψει κάποτε ο ρατσισμός απέναντι στους gay. Οι gay είναι πιο λίγοι από τους straight γιαυτό πάντα θα θεωρούνται μειονότητα. Ποιός μας λέει όμως ότι αν οι gay ήταν περισσότεροι, είχαν την εξουσία σε πολιτικά αξιώματα, κατείχαν θέσεις επιρροής στην κοινωνία και ήταν ανοιχτοί με τις θέσεις τους, ποιός μας λέει ότι δεν θα έκαναν ρατσισμό απέναντι στους straight? Θέλω να πω...είναι οι gay διαφορετικοί άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι gay? Δεν υπάρχουν ρατσιστές gay? Όπως υπάρχουν και μη - ρατσιστές straight. Αν θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχουν ρατσιστές gay τότε σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ότι οι gay είναι διαφορετικοί από τους straight.
Eπίσης υπερβολικό βρίσκω όταν κάποιοι άνθρωποι τίθενται τόσο υπέρ της conchita που δικάζουν αυστηρά και καταδικάζουν ως ανίδεους, αμόρφωτους ή ρατσιστές αυτούς που σοκάρονται με την παρουσία της.
Είναι λεπτές οι γραμμές. Ο άνθρωπος είναι αδίστακτο ον, ήταν κάποτε ζώο που εξελίχθηκε σε κάτι πιο εξελιγμένο. Κάποια ένστικτα δεν έχουν εκλίψει. Πάντα θα υπάρχουν άγρια θηρία και ήμερα. Δεν έχω προσωπική άποψη πάνω στο θέμα της conchita. Δεν κρίνω αυτούς που ανησυχούν για τα παιδιά τους αλλά μπορώ να τους πω την άποψη μου. Δεν κρίνω αυτούς που νιώθουν αδικημένοι που η conchita δεν έγινε αποδεκτή. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει τις απόψεις του φτάνει να μην καταπατά τα δικαιώματα άλλων ανθώπων. Πιστεύω ότι είναι κρίμα και άδικο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να πουν την αλήθεια για το ποιοί πραγματικά είναι, επειδή φοβούνται την κατακραυγή της κοινωνίας. Δεν έχουν άδικο που τη φοβούνται. Κοιτάξτε τι έγινε με την conchita. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι. Ελεύθεροι να είναι ο εαυτός τους, να είναι διαφορετικοί και να πιστεύουν στον εαυτό τους.
Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτό αλλά νομίζω ότι γεννήθηκα χωρίς ρατσισμό μέσα μου. Από την άλλη δεν ξέρω αν ρατσιστής γεννιέσαι ή αν γίνεσαι. Φυσικά είναι και οι γονείς μου έτσι, δεν τους είδα ποτέ να κάνουν 'θέμα' κάποιον που είναι gay ή μαύρος. Από μικρή είχα φίλους gay (δεν το θεωρώ κατόρθωμα, δεν θέλω καν να το λέω, απλώς το αναφέρω εδώ για να βοηθήσω το άρθρο να κυλήσει), όπως και φίλες κορίτσια ή αγόρια straight. Πάρα πολλές φορές βρέθηκα σε θέση να πρέπει να δικαιολογήσω το γιατί κάνω παρέα με gay ή να απαντήσω σε διάφορες αδιάκριτες ερωτήσεις. Στο παιδικό μυαλό μου δεν υπήρχαν απαντήσεις, δεν ήξερα ότι δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με gay. Οι γονείς μου δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θέμα. Εδώ να σημειώσω ότι πάντα ένιωθα ότι είμαι διαφορετική από τις φίλες μου και ότι έχω εναλλακτικούς γονείς, το ένιωθα ότι δεν είναι ίδιοι με τους γονείς των φίλων μου, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο πατέρας μου είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, λίγο αποτραβηγμένος από τα κοινά (πολύ λιγότερο από μένα βέβαια), λίγο κλειστός στον εαυτό του αλλά πολύ δημιουργικός και ευχάριστος χαρακτήρας. Καθόλου αυστηρός και καθόλου συντηριτικός.
Η μητέρα μου, πολύ προοδευτική, νοσοκόμα, με ιδιαίτερη συμπαθια προς τους ευπαθείς ανθρώπους, πολύ δοτική και πρόθυμη να βοηθήσει τον καθένα (όταν λέω τον καθένα εννοώ τον καθένα). Δεν είχε μανία με την καθαριότητα όπως η μέση κύπρια και το σπίτι μας ήταν πάντα λίγο ψιλοαχούρι. Δεν σιδέρωσε ποτέ της. Όποιος ήθελε να σιδερώσει κάτι, το σιδέρωνε μόνος του. Στα νιάτα της ήταν επαναστάτρια, πρόεδρος της φοιτιτικής οργάνωσης της, διεκδίκησε και πέτυχε πολλά. Είναι απίστευτα δυναμική και δεν φοβάται κανέναν. Είναι μαχητής. Βλέπω τους γονείς μου (ειδικά τον μπαμπά μου), κάπως σαν..'.παιδιά των λουλουδιών'. Ξέφυγα, ξέφυγα πάρα πολύ αλλά ήθελα να δώσω λίγη βάση στο φόντο της οικογένειας που μεγάλωσα.
Ίσως επειδή δεν ένιωσα ποτέ την καταπίεση, να μην την αντέχω τώρα ή να μην αντέχω να βλέπω άλλους να καταπιέζονται. Στο μεταπτυχιακό μου, ένα από τα 4 μαθήματα που επέλεξα ήταν το Racism and Ethnicity Studies. Έχω master πάνω στο ρατσισμό, πως να το κάνουμε. Και ξέρω ότι ο ρατσισμός είναι απόλυτα κατανοητός (και καταδικαστέος βέβαια)! Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν μπορεί να κατανοήσει το διαφορετικό, του φαίνεται απειλητικό. Του απειλεί την ασφάλεια του. Η Αγγλία για παράδειγμα είναι μια χώρα πολύ ανεκτική στη διαφορετικότητα, εκεί ζουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Υπάρχουν βρετανοί μαύροι, ινδοί, κινέζοι, κλπ. Επίσης ξέρω ότι η λέξη 'μαύρος' έχει πολιτικό νόημα γιαυτό μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε χωρίς να είναι ρατσιστική. Η λέξη 'ξένος' είναι ρατσιστική. Ξένος ως προς τι? Ποιός ορίζει τι είναι ξένος? Εσύ γιατί δεν είσαι ξένος? Σου ανήκει αυτή η χώρα που γεννήθηκες? Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι του ίδιου πλανήτη? Ποιός αποφάσισε ότι πρέπει να υπάρχουν σύνορα και 'ξένοι'? Έχει αρνητικό νόημα, αμέσως περιθωριοποιεί κάποιον, δεν τον αφήνει να ενταχθεί.
Στην Αγγλία λοιπόν, ο ρατσισμός άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο όταν έπρεπε να γίνει η ανοικοδόμηση της χώρα από τις ζημιές του πολέμου. Η Αγγλία λοιπόν έφερε στη χώρα πολλούς αφρικάνους από τις αποικίες της για να βοηθήσουν με τις εργασίες. Στην αρχή τους εργάτες αυτούς τους υποδέχτηκαν με τιμές γιατί τους έβλεπαν ως σωτήρες της χώρας. Στην πορεία όμως καθώς οι εργάτες άρχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματα τους, άρχισαν τα προβλήματα. Οι βρετανοί δεν μπόρεσαν να τους δουν σαν κάτι περισσότερο από 'κατώτερους' και σύντομα άρχισαν να συνειδητοποιούν τις διαφορές τους. Κάποιοι ήθελαν να κρατήσουν την Μεγάλη Βρετανία άσπρη. Και τότε άρχισαν τα riots.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο ρατσισμός απένταντι σε κάτι το διαφορετικό, δεν είναι κάτι το νέο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ σε χώρες που σήμερα θεωρούνται από τις πιο εκπολιτισμένες στον κόσμο, κάνουμε λάθος!
Κατανοώ απόλυτα αυτούς που τρόμαξαν με την conchita. Το θέαμα της είναι πολύ προχωρημένο για τις συντηριτικές κοινωνίες μας. Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι θα εκλείψει κάποτε ο ρατσισμός απέναντι στους gay. Οι gay είναι πιο λίγοι από τους straight γιαυτό πάντα θα θεωρούνται μειονότητα. Ποιός μας λέει όμως ότι αν οι gay ήταν περισσότεροι, είχαν την εξουσία σε πολιτικά αξιώματα, κατείχαν θέσεις επιρροής στην κοινωνία και ήταν ανοιχτοί με τις θέσεις τους, ποιός μας λέει ότι δεν θα έκαναν ρατσισμό απέναντι στους straight? Θέλω να πω...είναι οι gay διαφορετικοί άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι gay? Δεν υπάρχουν ρατσιστές gay? Όπως υπάρχουν και μη - ρατσιστές straight. Αν θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχουν ρατσιστές gay τότε σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ότι οι gay είναι διαφορετικοί από τους straight.
Eπίσης υπερβολικό βρίσκω όταν κάποιοι άνθρωποι τίθενται τόσο υπέρ της conchita που δικάζουν αυστηρά και καταδικάζουν ως ανίδεους, αμόρφωτους ή ρατσιστές αυτούς που σοκάρονται με την παρουσία της.
Είναι λεπτές οι γραμμές. Ο άνθρωπος είναι αδίστακτο ον, ήταν κάποτε ζώο που εξελίχθηκε σε κάτι πιο εξελιγμένο. Κάποια ένστικτα δεν έχουν εκλίψει. Πάντα θα υπάρχουν άγρια θηρία και ήμερα. Δεν έχω προσωπική άποψη πάνω στο θέμα της conchita. Δεν κρίνω αυτούς που ανησυχούν για τα παιδιά τους αλλά μπορώ να τους πω την άποψη μου. Δεν κρίνω αυτούς που νιώθουν αδικημένοι που η conchita δεν έγινε αποδεκτή. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει τις απόψεις του φτάνει να μην καταπατά τα δικαιώματα άλλων ανθώπων. Πιστεύω ότι είναι κρίμα και άδικο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να πουν την αλήθεια για το ποιοί πραγματικά είναι, επειδή φοβούνται την κατακραυγή της κοινωνίας. Δεν έχουν άδικο που τη φοβούνται. Κοιτάξτε τι έγινε με την conchita. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι. Ελεύθεροι να είναι ο εαυτός τους, να είναι διαφορετικοί και να πιστεύουν στον εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου