Δεν προλαβαίνω τις εξελίξεις σου... Πόσο με εκπλήσσεις και πόσο περήφανη είμαι για σένα. Πόσο πολύ άλλαξες από τη μέρα που γεννήθηκες και πόσο πολύ μας άλλαξες. Είσαι ένα ουράνιο τόξο με όλα τα χρώματα, ζωγραφίζεις τη μέρα μας, βάζεις τη μουσική στις εικόνες μας, δίνεις το ρυθμό στο βήμα μας.
Μεγαλώνεις, είναι επώδυνο, αλλά μεγαλώνεις. Δεν μας χρειάζεσαι πια τόσο πολύ, δεν θέλεις να σε κρατάμε στην αγκαλιά μας, δεν σου πολυαρέσουν τα φιλάκια, δεν θέλεις αγκαλιές και τρυφερότητες. Η γιαγιά σου λέει ότι κι εγώ έτσι ήμουν, ανεξάρτητη. Και είμαι ακόμη. Δεν αντέχω τις δεσμεύσεις. Λες να γίνεις κι εσύ έτσι? Ο μπαμπάς σου λέει ότι είσαι όσο πιο μάγκας γίνεται για βρέφος (δεν είσαι βρέφος αλλά μας αρέσει να λέμε ότι είσαι).
Είσαι απίστευτα κοινωνικός. Όταν πήγαμε στην παραλία την κυριακή, εντόπισες μια κυρία που καθόταν κάποια μέτρα μακριά μας και άρχισες να της χαμογελάς. Εκείνη άρχισε να σου χορεύει κι εσύ έκανες μαζί της παιχνίδι με τα μάτια. Μετά 'γνώρισες' μια άλλη οικογένεια που καθόταν δίπλα μας και σε προσκάλεσαν να παίξεις με τα παιχνίδια τους. Αρχίζεις να περπατάς μακριά μας, να εξερευνάς ότι σου κάνει εντύπωση και ούτε που σου καίγεται καρφί που είμαστε και τι κάνουμε. Είσαι σαν γατάκι που 'δεν πιάνεται'.
Μου λείπει το μικρό βρεφοζουζούνι που δεν δεχόταν με τίποτα να το αφήσω κάτω. Που έκλεγε σπαρακτικά όταν έβγαινα από το δωμάτιο. Που δεν με άφηνε να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να φάω, να πιώ. Πως μπορούσα τότε να μην το απολαμβάνω και να μου λείπει τόσο έντονα η ανεξαρτησία μου? Δεν ήξερα... Δεν ήξερα πόσο λίγο, λιγουλάκι, ελάχιστο θα κρατήσει αυτός ο γόρδιος δεσμός. Μακάρι να πήγαινα πίσω σε εκείνες τις μέρες και να ήξερα, να είχα τη γνώση ότι είναι σπάνιες σαν πολύτιμος θυσαυρός.
Σε βάζω στο κρεβατάκι σου να κοιμηθείς και ξαπλώνω στο κρεβάτι μας, το οποίο είναι κολλημένο στο δικό σου. Κλείνω τα μάτια και εύχομαι να σηκωθείς και να συρθείς σιγά σιγά στο δικό μας κρεβάτι και να κοιμηθείς δίπλα μου. Θέλω να νιώσω ότι με χρειάζεσαι. Κάποιες φορές το κάνεις, κάποιες όχι.
Σου αρέσουν οι απολαύσεις της ζωής και αυτό φαίνεται από τώρα μικρέ! Την κυριακή το βράδυ, έδειξες την τηλεόραση και μας είπες 'baby pivi'!!! (=baby tv). Δεν ξέρω πως έμαθες να το λες αυτό. Σου βάζουμε κάποιες φορές το baby tv αλλά δεν σου το λέμε. Ξέρω ότι ακούγεται συνέχεια όμως στο πρόγραμμα τους, το άκουσες φαίνεται από εκεί.
Κρατούσα τη μπανάνα σου και σε τάϊζα ενώ ταυτόχρονα το βιτεογραφούσαμε. Κάποια στιγμή σου τη δίνω και εσύ δεν θέλεις. Σου λέω 'δεν θέλεις άλλο? όχι άλλη μπανάνα?' και λες 'όχι'. Ήταν η πρώτη φορά που το είπες!
Έχει αρχίσει να εμπλουτίζεται το λεξιλόγιο σου μαζί με το 'γατάκι' και το 'κκο' (μπισκότο). Εξακολουθείς να πηγαίνεις κάτω από το ντουλάπι και να λες 'κκο', 50 φορές την ημέρα!
Προσπαθώ να περνώ κάθε δευτερόλεπτο του ελεύθερου χρόνου μου μαζί σου, δίπλα σου.
Σου διαβάζω βιβλία, παίζουμε με τα τουβλάκια, τραγουδάμε, σε ταϊζω, κάνουμε χαζομάρες, παίζουμε στην άμμο, κάνουμε κούνια. Δεν θέλω να χάσω τίποτα. Είναι πολύτιμες αυτές οι στιγμές. Κυλάνε σαν νερό, γλιστράνε μέσα από τα χέρια μου. Κάθε μέρα που ξημερώνει, είσαι έτη φωτός μεγαλύτερος και πιο έξυπνος από την προηγούμενη.
Είναι παράξενο γιατί ενώ ξέρω ότι είσαι δικός μου, δεν σε νιώθω δικό μου. Είσαι δικός σου, είσαι ένα πλασματάκι αυτόνομο, αυτό μας δείνεις να καταλάβουμε.
Είναι τρομακτικό! Μένεις έγκυος και ονειρεύεσαι το μωρό σου, το ολόδικό σου μωρό και κάνεις του κόσμου τα σχέδια και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι δικό σου αυτό το πλάσμα. Απλά το έφερες στον κόσμο και έχεις την ευθύνη να του μάθεις τη ζωή όσο πιο καλά μπορείς, να το φροντίσεις μέχρι να μεγαλώσουν τα φτερά του και να φύγει, να πετάξει μόνο του στη ζωή.
Σ΄αγαπώ μέχρι τον ουρανό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου