14 MHNEΣ ΜΑΖΙ

Θέλει να ανεβαίνει κανονικά στη τσουλήθρα, από τα σκαλιά!

Το μικρό μου ανεξάρτητο λουκουμάκι

Ναι, φιλάει τον πίνακα! Και οτιδήποτε άλλο του αρέσει!

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραψα το 'γράμμα στη μάνα', μιλώντας για το πόσο αργά περνάει ο καιρός όταν έχεις ένα βρέφος. Συνειδητοποιώ όμως, ότι μόλις το μωρό αυτό μεγαλώσει λίγο και ξεκινήσει το δεύτερο χρόνο ζωής του, τα πράγματα αλλάζουν. Οι δυσκολίες είναι πια πίσω μας, οι καταστάσεις κυλούν όλο και πιο αρμονικά και ζούμε τη ζωή μας ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς τόσα πολλά απρόοπτα. Ήταν σοφός ο μπαμπάς μου όταν είπε ότι ο Π αρχίζει πια να ζει την κάθε του μέρα για δεύτερη φορά στη ζωή του. Όλο και πιο λίγα απρόοπτα συμβάντα και εκπλήξεις συμβαίνουν πια. Ο Π είναι όλο και πιο προβλέψιμος και έχει δημιουργήσει τη δική του ρουτίνα στο δικό του μικρόκοσμο. Είναι άνετος με τη ζωή του και διαχειρίζεται ευκολότερα κάτι καινούριο που θα του προκύψει. Είμαι τόσο περήφανη γιαυτό το μικρό ανθρωπάκι. 

Τι νέο συνέβη αυτό το μήνα
Ο Π έπαιξε για πρώτη φορά με την άμμο στη θάλασσα και νομίζω ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Μόλις πάτησε τα γυμνά του ποδαράκια στην άμμο γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα που ρωτούσε 'αλήθεια, μπορώ να περπατήσω στο χώμα?' όταν κάθισε κάτω και βούτηξε τα παχουλά του χεράκια στην άμμο πάλι γύρισε και με κοίταξε, μη πιστεύοντας την ελευθερία που του δόθηκε. Έτρεξε μόνος του προς τη θάλασσα και έβαλε τα ποδαράκια του στο νερό. Έτρεχε πάνω κάτω και γελούσε από ευτυχία. Είναι παιδί της φύσης. 

Άρχισε να με ταΐζει, έτσι όπως τον ταΐζω κι εγώ. Παίρνει κομματάκια ψωμί και τα χώνει στο στόμα μου. Παίρνει το κουταλάκι, το βουτάει στο φαγητό και μετά το φέρνει στο στόμα μου. Ταΐζει το ψεύτικο γατάκι του. Ταΐζει τους σκύλους τα δικά τους μπισκότα. 

Έπαιξε για πρώτη φορά με τα τουβλάκια του. Δηλαδή κατάφερε να τα βάλει το ένα πάνω στο άλλο με αρκετή υπομονή, μέχρι που κατάφερε να φτιάξει ένα πύργο. 

Σκαρφαλώνει μόνος του πάνω στον καναπέ, στα πουφ και στο τραπεζάκι και καταφέρνει να κατέβει μόνος του στην άλλη πλευρά. 

Του έδωσα ένα μπισκότο και όταν τέλειωσε, πήγε κάτω από το ντουλάπι με τα μπισκότα, το έδειξε και μου είπε κκο! κκο! Μετά άρχισε να το λέει συνέχεια.

Είπε 'γατάκι'.

Ζητάει τα φιλιά μου. Σε ανύποπτο χρόνο έρχεται και κολλάει το προσωπάκι του στο δικό μου για να του δώσω φιλάκι. Και μετά φεύγει. Συνειδητοποιώ πόση ανάγκη έχουν τα μωρά τη σωματική επαφή.

Στάθηκε για πρώτη φορά μόνος του. Εννοώ χωρίς να στηρίζεται από κάπου. Από καθιστή θέση, βρέθηκε σε όρθια. Φαντάζομαι  οτι θα δυνάμωσαν οι μυς των ποδιών του.

Το καλύτερο από όλα....βλέπω πολύ μικρές, μικρούλικες, τοσοδούλικες, μικροσκοπικές ενδείξεις....στάσης κινητικότητας! Εννοώ ότι χαμήλωσαν οι τόνοι. Δεν υπάρχει τόση υπερδιέγερση, υπερένταση και υπερκινητικότητα. Υπάρχουν μεγαλύτερα διαστήματα ησυχίας. Και με αυτό εννοώ ορισμένα λεπτά, π.χ. 1 ή 2, σε αντίθεση με μερικά δευτερόλεπτα που ίσχυαν παλιά. Θέλω να πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο ο τρόπος που χειρίζομαι το θέμα. Στις δύσκολες περιπτώσεις όπως το να μπει στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου που αρχίζει και φωνάζει, κλαίει, ισιώνει το σώμα και αντιστέκεται, εγώ παραμένω ήρεμη, δεν μιλάω καν, αλλά επιμένω και απλά τον βάζω στο κάθισμα, τον δένω και κάθομαι στη θέση μου. Αμέσως ηρεμεί γιατί ξέρει ότι δεν έχει επιλογή. Αυτό γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις που θα θυμώσει έντονα. Ποτέ δεν θα του φωνάξω ούτε θα του θυμώσω. Ποτέ δεν θα υψώσω τον τόνο της φωνής μου. Τα μωρά μιμούνται. Αν εγώ είναι νευρική και φωνάζω, θα κάνει το ίδιο. Αν παραμείνω ψύχραιμη, θα με μιμηθεί. Αρχίζω να μαζεύω τους καρπούς των κόπων μου.

Αυτά τα νέα του μήνα από τον τρελλομπόμπιρα μας!