4 καλοκαίρια. Τα καλοκαίρια μου με τον Θ, από τον καιρό που τον γνώρισα μέχρι το καλοκαίρι που έμεινα έγκυος, είχαν όλα το ίδιο αίσθημα. Πριν γνωρίσω τον Θ, τα καλοκαίρια μου ήταν και πάλι υπέροχα, όμως η σχέση μου με τον Θ, έδωσε άλλο χρώμα στα καλοκαίρια μου. Κάποια από αυτά τα χρώματα λείπουν τώρα, αλλά ξέρω ότι θα επιστρέψουν σύντομα, μόλις ο Π μεγαλώσει λίγο.
Τα απογεύματα...αργά τα απογεύματα... η αίσθηση και μόνο, είναι αυτό το αίσθημα το άπιαστο το απερίγραπτο με λέξεις. Είναι η ζέστη και το ηλιοκαμένο σώμα, η βραδύτητα που προκαλεί η αύρα του καλοκαιριού. Αύγουστος. Πάντα Αύγουστος. Διακοπές κοντά στη θάλασσα. Πάντα θάλασσα, ποτέ βουνό. Και συνήθως μόνοι μας, σπάνια με παρέα. Η παρέα μας ήταν ο ένας για τον άλλον. Ατέλειωτες ώρες στην παραλία το πρωί, πότε ξαπλωμένοι και ησυχασμένοι, συνεπαρμένοι από την απομάκρυνση της καθημερινότητας, πότε κολύμπι στα βαθιά, πότε χαμένοι σε ατέλειωτες συζητήσεις εμπλουτισμένες με όνειρα και σχέδια....πάντα τα σχέδια...με τον ίδιο πάντα ενθουσιασμό και την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. Ήμασταν ο ένας για τον άλλον. Και ποτέ μα ποτέ δεν βαρέθηκε ο ένας τον άλλον, ποτέ δεν αναζητήσαμε την παρέα άλλων που μας σταματούσε από το όνειρο και μας προσγείωνε στην πραγματικότητα. Είμαστε δύο ιδεαλιστές και ονειροπόλοι.
Η αγαπημένη μου στιγμή όμως...είναι αυτή μετά τη θάλασσα, που καθόμαστε κάτω από τον ουρανό που χρωματίζεται ροζ και πορτοκαλί, η ώρα που δύει ο ήλιος και η μέρα μας εγκαταλείπει. Καθόμαστε σιωπηλοί στο μπαλκόνι, κάνοντας σχέδια για τη νύχτα μας.
Είναι ένα cd με τυχαία τραγούδια που έφτιαξα στις αρχές του καλοκαιριού του 2010 και το έβαλα τυχαία στο αυτοκίνητο του Θ και είναι εκεί μέχρι σήμερα. Το ακούγαμε κάθε καλοκαίρι και χωρίς να το καταλάβουμε εκείνα τα τραγούδια στιγμάτισαν τα καλοκαίρια μας και έγιναν η μουσική υπόκρουση στις περιπέτειες μας. Τώρα είναι ένα cd αναμνήσεων και είναι ακόμα στη θέση του. Εγώ δεν μπαίνω σε εκείνο το αυτοκίνητο πια, είναι εμπορικό και δεν χωράει τον Π, δεν έχει πίσω καθίσματα.
Είναι η ώρα που μπαίναμε στο αυτοκίνητο, ανοίγαμε τον παγωμένο μας καφέ και ανάβαμε τσιγάρο στη διαδρομή προς τη θάλασσα. Ιεροτελεστία.
Είναι το αίσθημα του να μην έχεις τίποτα στο μυαλό σου, απολύτως τίποτα, να μην πετάγεσαι πάνω σε κάθε θόρυβο του μωρού, να είσαι εσύ, μόνος σου στον κόσμο, απόλυτα ελεύθερος και αδέσμευτος. Να μην ξέρεις που θα σε βγάλει ο δρόμος, να μην υπολογίζεις πόση ώρα οδήγημα θέλεις, να μην προγραμματίζεις τα γεύματα της ημέρας, να μην προγραμματίζεις τίποτα.
Είναι στιγμές πολύτιμες, ανεκτίμητες και λίγες. Είμαι αχόρταγη όσο αφορά αυτές τις στιγμές και η έλλειψη τους, τους δίνει την αξία τους.
Μετά ήρθε ο Π. Ταρακούνησε τον κόσμο μας και έριξε από πάνω του αυτές τις στιγμές για να τις αντικαταστήσει με άλλες. Και επειδή είμαι πάντα δεμένη με το παρελθόν μου και μου αρέσει να κοιτάζω τις φωτογραφίες που το κρατάνε ζωντανό, είμαι σίγουρη ότι σε μερικά χρόνια θα γράφω ένα παρόμοιο κείμενο με θέμα τα καλοκαίρια μας με τον Π...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου