Είχαμε πει πως θα ήταν η τελευταία φορά. Είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι αυτή τη φορά ή θα φεύγαμε μαζί ή δεν θα έφευγε κανείς. Η εξέλιξη των πραγμάτων όμως αυτή τη φορά φένεται να μας ξεπερνάει. Το ένα πράγμα φέρνει απλά το άλλο και λίγος είναι ο έλεγχος που ασκούμε εμείς. Νιώθω πως τα πράγματα εξελίσσονται από μόνα τους. Το ένα φέρνει το άλλο και εμείς απλώς ακολουθούμε.
Αυτή τη φορά νιώθω ανακούφιση που έφυγε. Περάσαμε 45 υπέροχες μέρες, δεθήκαμε ξανά σαν οικογένεια αλλά ήταν και πάλι 45 μέρες προσωρινές. Ξέραμε και οι δύο πως δεν ήταν το τέλος της διαδρομής. Και όταν ξέρεις πως ζεις κάτι προσωρινό δεν μπορείς να επενδύσεις. Και είναι καλό κάποιες φορές να ζεις τη στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα αλλά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κάνει όνειρα και σχέδια. Έτσι επιβιώνει. Όταν το μέλλον μπροστά στα μάτια σου είναι ένας άσπρος καμβάς θέλεις να πιάσεις μπογιές και να τον ζωγραφίσεις για να του δώσεις ζωή.
Γιαυτό λοιπόν ανακουφίστηκα. Γιατί η ζωή προχωράει και εξελίσσεται. Και θέλω πολύ να μάθω ποιά θα είναι η εξέλιξη αυτού του κύκλου.
Η αλήθεια είναι πως ξεκουράστικα. Τις πρώτες μέρες του ερχομού του Θ έπαθα κάτι σαν αποτοξινοτικό σοκ. Κοιμόμουν συνέχεια και ήμουν σε ένα ληθαργικό στάδιο. Μετά συνήλθα και το απόλαυσα.
Και έτσι απλά 45 μέρες μετά η οικογένεια μας βγήκε από την πάυση και άρχισε ξανά να παίζει το παιχνίδι της ζωής. Μέχρι να μάθουμε ποιό θα είναι το επόμενο στάδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου