Χριστούγεννα. Κάποτε ανυπομονούσα να έρθει αυτή η περίοδος, πέρσι ανυπομονούσα να περάσει γιατί δεν άντεχα και φέτος απλά δεν με νοιάζει. Απάθεια. Αυτό νιώθω απέναντι σε αυτή την περίοδο των χριστουγέννων. Ο μεγάλος μου γιος ήδη μπήκε στο καταναλωτικό πνεύμα των χριστουγέννων ενώ ο μικρός δεν καταλαβαίνει τίποτα ακόμα. Δεν μπόρεσα να το αποτρέψω γιατί ακούει από παντού για τα δώρα που θα πάρει τα χριστούγεννα. Είναι χριστούγεννα και ξαφνικά η ερώτηση που κολλάει σε αυτή τη λέξη είναι 'τι δώρο θα πάρεις από τον Άγιο Βασίλη'; Μίσω αυτή την καταναλωτική κατάσταση και θέλω να βγάλω έξω τα παιδιά μου αλλά δεν ξέρω πως. Το ξέρω ότι θα το κάνω κάποτε.
Θυμάμαι πως ήταν πέρσι. Επικρατούσε παγωνιά στο σπίτι μου και στην ψυχή μου. Παγωνιά ψυχής. Δάκρυα. Θλίψη. Κατάθλιψη ναι. Αλλά και μια κάθαρση. Η κάθαρση της απομόνωσης. Η κάθαρση της αλήθειας. Σηκώθηκα για να βάλω το επόμενο πλυντήριο και άνοιξα και τα blinds. Η χειμωνιάτικη θέα έξω μου θυμίζει τον περσινό χειμώνα. Τι να πω για το 2016. Θυμάμαι που προσπάθησα να βάλω τον μεγάλο μου γιο στο σχολείο αλλά πήγε μόνο μια εβδομάδα και σταματήσαμε. Θυμάμαι ατέλειωτες ώρες μέσα στο σπίτι να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα με τα μωρά. Φαγητό, καθαριότητα, σπάνια καμιά βόλτα. Η μαμά μου να μένει μαζί μας και να μην αντέχω την παρουσία της. Να μην μπορώ να χωνέψω την αντικατάσταση του άντρα μου με τη μάνα μου. Την χρειαζόμουν όμως, δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Έτσι όπως τα έκανα.
Το 2015 και το μισό 2016 ήταν μια χρονιά μακριά από τα εγκόσμια. Ήταν σαν μοναχισμός. Το μόνο που θυμάμαι είναι την απόλυτη μοναξιά. Την απόλυτη παράδοση του εαυτού μου. Την απόλυτη ανυπαρξία.
Φέτος είναι καλύτερα. Είναι πολύ καλύτερα. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει κατά 1 χρόνο. Είναι δύσκολα παιδιά. Δεν είναι εύκολα. Ο μικρός εξακολουθεί να κλαίει πολύ. Μαλλώνουν συνέχεια και χτυπάει ο ένας τον άλλον. Δεν παίρνω ανάσα. Αλλά δεν είναι σαν πέρσι. Δεν νιώθω απόγνωση. Δεν νιώθω ότι είμαι στον πάτο. Είμαι πολύ, πολύ πιο πάνω από τον πάτο. Δεν είμαι αχάριστη. Ευχαριστώ τον θεό καθημερινά. Τα παιδιά μου είναι πανέμορφα και πανέξυπνα. Θα μπορούσα να έχω πολύ χειρότερη ζωή. Θα μπορούσα να μην έχω να ταίσω τα παιδιά μου. Εντάξει είναι λίγο γκρινιάρικα, απαιτιτικά, έντονα, με λίγα λόγια, life sucking. Ναι αυτό είναι τα παιδιά μου. Life sucking. Δεν είναι όμως τα περισσότερα παιδιά έτσι; Αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθούν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας. Απο το σχολείο του Π που έχουν πει πως είναι το πιο ευγενικό παιδί στο σχολείο. Το βλέπω πως είναι ευγενικός, έχει ευγενική ψυχή. Ο μικρός είναι αλλιώς. Είναι.. δεν ξέρω τι είναι αλλά είναι έντονος. Και οι δύο είναι έντονοι, δεν παίρνω ανάσα.
Τελειώνουν όλα. Όλα κάποτε φτάνουν στο τέλος τους. Σύντομα ο άντρας μου θα είναι μαζί μας και όλα θα είναι αλλιώς. Και πάλι έφτασα στο σημείο που οι στιγμές που περάσαμε μαζί το καλοκαίρι μου φαίνονται πολύ μακρινές και εξωπραγματικές. Μου αρέσει πολύ ο χειμώνας φέτος. Μου ταιριάζει. Δεν ξέρω αν είναι μαζοχιστικό αλλά μου αρέσει το κρύο. Το απολαμβάνω. Ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου και στη ζωή μου αυτή τη στιγμή. Είμαι χειμωνιάτικη. Είμαι μια κρύα, παγωμένη, ψυχρή, χειμωνιάτικη ύπαρξη.
Όλα τα ΄πρέπει' μου γκρεμίστηκαν σε θρύψαλα. Δεν υπάρχουν ΄πρέπει΄ για μένα τώρα πια. Υπάρχει η ζωή όπως έρθει. Δεν υπόσχομαι σε κανέναν. Δεν δίνομαι, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Εντάξει εξαιρούνται τα παιδιά μου τα οποία έτσι κι αλλιώς με κατέχουν. Είμαι δική τους. Είμαι η ομπρέλα τους, η σκηνή τους, η σπηλιά τους, το καταφύγιο τους. Κανένα πρόβλημα με αυτό.
Όλα αυτά που γράφω, ίσως του χρόνου να μην ισχύουν. Μακάρι να μην ισχύουν. Δεν ξέρω που θα είμαι του χρόνου τέτοια μέρα. Μπορεί εδώ πάλι, σε αυτό τον καναπέ. Ποιός ξέρει. Δεν θα μπω σε αυτή τη συζήτηση αυτή τη στιγμή.
Χριστούγεννα για μένα φέτος σημαίνει.... 'Ευκαιρία να μην αγοράσουμε τίποτα'.
Προσπάθησα να διαβάσω μερικά posts από πέρσι τέτοιο καιρό αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Είναι σαν να μου μπήγεις το μαχαίρι μέσα σε μια πληγή η οποία δεν έχει στεγνώσει ακόμα. Το τρένο μου έχει περάσει πάνω από σπασμένες ράγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου