Lately

Αυτή η φωτογραφία είναι από την Παρασκευή το απόγευμα. Υπάρχει κάτι το μαγικό στα απογεύματα Παρασκευής.

Βόλτες στο πάρκο με τα αθλητικά μας παπούτσια για έξτρα περιπέτειες και σκαρφαλώματα.

Σάββατο πρωί στο σπίτι με τα μικρά μου σε μια όμορφη στιγμή που παίζουν μαζί και δεν τσακώνονται.

Βρεφικά ποδαράκια. Το πιο γλυκό πράγμα στη φύση.

 Το φθινοπωρινό δέντρο που φτιάξαμε με τον Π.

Tα αγαπώ τόσο πολύ, τα τρελονινιά μου. Όταν είμαι πολλές ώρες μαζί τους, κάποτε κουράζομαι, τι λέω, εξαντλούμαι και αναζητώ με μανία να μείνω για λίγο μόνη μου. Aλλά μόλις κοιμηθεί ο μικρός και ο μεγάλος είναι στο σχολείο, όπως τώρα, τότε το σπίτι είναι άδειο. Ποιόν κοροϊδεύω, αυτά τα μωρά είναι η ζωή μου όλη. Έχουν δώσει νόημα στην ύπαρξη μου και έχουν γεμίσει την καρδιά μου. Μπλα μπλα μπλα όλα αυτά τα ζαχαρωμένα λόγια. Αλλά είναι τόσο αλήθεια. Τόσο μα τόσο αλήθεια. Η ζωή είναι πιο δύσκολη όταν έχεις παιδιά αλλά τόσο πιο όμορφη και αξίζει πολύ περισσότερο. Όλα αξίζουν περισσότερο. Ακόμα και η στιγμή που θα πιώ μόνη μου τον καφέ μου είναι τόσο πολύτιμη όσο δεν ήταν ποτέ. Όλα είναι έντονα. Όταν είσαι μαμά, γονιός γενικότερα, ζεις. Ζεις πραγματικά και έντοντα. Όχι πως όσοι δεν είναι γονείς δεν ζουν. Αλλά οι γονείς ζουν πάνω σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ το οποίο δεν σταματούν οι ίδιοι όποτε θέλουν. Θα σταματήσει όταν έρθει η ώρα του. Όταν είσαι γονιός ωριμάζεις, γίνεσαι πραγματικά ενήλικας και δεν ανέχεσαι τις βλακείες κανενός. Εσύ ξέρεις πόσο κουράζεσαι και πόσο παλεύεις για τα παιδιά σου. Εσύ ξέρεις πως επενδύεις κάθε δευτερόλεπτο της υπάρξης σου στα παιδιά σου. 

Things don't grow if you don't bless them with your patience.