Όταν πρωτοέφτιαξα αυτό το blog ήθελα να γράφω για τη ζωή μου ως μαμά και για τις ομορφιές που κρύβει αυτός ο ρόλος. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα πήγα πίσω και διάβασα τα αρχικά μου posts, τότε που είχα μόνο τον Π και ήταν πολύ μικρός. Αυτά που έγραφα τότε μου βγάζουν μια ζεστασιά. Η ζωή μου ήταν άνω κάτω με τον μικρό αλλά ήταν ζεστή. Και αυτό γιατί είχα μόνο ένα παιδάκι και γιατί - το πιο βασικό - είχα τον άντρα μου. Τον άντρα μου. Έναν άνθρωπο τον οποίο έχω σχεδόν ξεχάσει. Ένας άνθρωπος ο οποίος λείπει από τη ζωή μου εδώ και δύο χρόνια, που έχει χάσει περισσότερη από τη μισή ζωή του Π και ολόκληρη τη ζωή του Γ με κάποια διαλείμματα. Η ζωή μου από αυτό που ήταν όταν είχα κοντά μου τον άντρα μου δεν συγκρίνεται αυτό που είναι σήμερα. Το blog μου δεν είναι ζεστό. Είναι αληθινό αλλά νομίζω πως εκφράζει μια αγωνία. Μια αγωνία για το αύριο. Ένα παραμύθι που τώρα βρίσκεται στην κορύφωση και ψάχνει το τέλος του. Δεν με νοιάζει ποιό θα είναι αυτό το τέλος, φτάνει να έρθει, κι εγώ θα το μετατρέψω σε χαρούμενο με το μαγικό μου ραβδί.
Ώρες ώρες νιώθω να πνίγομαι. Προτιμώ να μην σκέφτομαι τίποτα. Γιατί όποτε πάω να σκεφτώ πως έχω άλλους δύο μήνες χωρίς τον άντρα μου σε αυτό το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο, τρελαίνομαι. Όποτε σκεφτώ πως έχω σχεδόν χαθεί με τον άντρα μου, τρελαίνομαι. Τώρα πια μιλάμε πολύ αραιά. Δεν έχουμε κάτι να πούμε. Έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ που έχουμε χάσει επαφή ο ένας με τη ζωή του άλλου. Και εξάλλου δεν θέλω να ακούω για το τι γίνεται στη δουλειά του. Θέλω μόνο να μάθω πότε θα τελειώσει και πότε θα έρθει. Κάθε φορά θα του κάνω την ίδια ερώτηση: πότε τελειώνεις; πότε πιστεύεις πως θα έρθεις πίσω; και πιστεύεις πως θα φύγουμε όλοι μαζί ή θα μείνουμε εδώ;. Έχω κουραστεί.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να ξεκάνουμε τη ζημιά. Δεν ξέρω πως θα ήταν σήμερα η οικογένεια μας αν δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν θα το μάθω ποτέ. Θυμώνω. Το ξέρω πως δεν φταίει. Ξέρω πως εγώ ήθελα να φύγει τότε που έφυγε. Ξέρω πως εγώ τον κράτησα με τη στήριξη μου στο εξωτερικό και δεν τον άφησα να παραιτηθεί και να έρθει με την ελπίδα να πάμε μαζί του κάποια μέρα. Αλλά τα συναισθήματα είναι συναισθήματα και ο θυμός είναι αληθινός.
Κουράστηκα να είμαι μονογονιός. Κουράστηκα να περνάνε όλα από τα χέρια μου.
Και κάπως έτσι λοιπόν μέσα σε τρία χρόνια, περάσαμε από τα γεμάτα όμορφες και ζεστές λέξεις και γεμάτα αγάπη posts, σε αυτά τα γκρινιάρικα μίζερα σημερινά. Είμαι ακόμα αισιόδοξη. Πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα είμαστε όλοι μαζί, όπου και να είμαστε και θέλω να πιστεύω πως το κενό που δημιουργήθηκε στη σχέση μας θα κλείσει με νέες εμπειρίες. Αποκλείεται να ξεχάσω ποτέ αυτό το διάστημα αλλά τουλάχιστον θέλω να το ξεπεράσω.
Πίσω στην καθημερινότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου