Αντιστέκομαι

Εύχομαι να μπορώ να γίνομαι καλύτερη μαμά κάθε μέρα που περνά

Ήμουν έτοιμη να γράψω 'νιώθω πως αντιστέκομαι' αλλά μετά συνειδητοποίησα πως χρησημοποιώ πάρα πολύ συχνά τη λέξη 'νιώθω'. Είναι σαν να μην συμβαίνει πραγματικά αυτό το πράγμα που νιώθω, 'νιώθω να πνίγομαι', νιώθω πως αντιστέκομαι', 'νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά'. Δεν πνίγομαι πραγματικά αλλά νιώθω πως πνίγομαι. Αποστασιοποιούμαι από το συναίσθημα και το βλέπω αφ υψηλού. Ίσως να είναι μια άμυνα του εαυτού μου για να μην νιώσω (να το πάλι) πως πνίγομαι πραγματικά. Για να μην πνιγώ πραγματικά. Γιατί αν πω πως πνίγομαι σημαίνει πως είναι πραγματικό.  Αλλά ξέρω ή ελπίζω πως δεν είναι πραγματικό. Πως είναι κάτι παροδικό και θα περάσει. 

Αντιστέκομαι λοιπόν. Μια ζωή αντιστέκομαι. Φιλοσοφώντας το, ξέρω πως πρέπει να αφήνομαι περισσότερο. Να κυλάω σαν νερό σε καταστάσεις που δεν έχω έλεγχο. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Όταν κάτι είναι πάγιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου είναι λίγο δύσκολο να το αλλάξεις. Τουλάχιστον όμως ξέρω πως θέλω να το αλλάξω. 

Αντιστεκόμαι στην έλλειψη ελευθερίας μου. Η ελευθερία σκέψης, κινήσεων, πράξεων, λόγου και ύπαρξης ήταν πάντα στις πρώτες προταιρεότητες μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όποτε ένιωθα (να το πάλι) να περιορίζομαι / όποτε περιοριζόμουν πνιγόμουν ταυτόχρονα και έτρεχα να ελευθερωθώ. Από φιλίες, σχέσεις, γονείς, σχολεία, δουλειές, χώρα, you name it! Μια ζωή στο τρέξιμο. Γιατί δεν μένω να παλέψω; Ίσως επειδή πιστεύω πως δεν έχει νόημα. Δεν θέλω να χάνω τον καιρό μου και τρέχω να βρω κάτι άλλο καλύτερο. Δεν ξέρω αν βρίσκω πάντα κάτι καλύτερο, ξέρω όμως ότι λατρεύω τις αλλαγές. Οι αλλαγές με κρατούν ζωντανή και μου δίνουν τροφή. Είμαι εθισμένη στις αλλαγές. Από τις πιο μικρές καθημερινές μέχρι μεγάλες αλλαγές ζωής. 

Αντιστέκομαι λοιπόν και στη στασιμότητα. 

Αυτό που μου προκαλεί θλίψη είναι πως αντιστέκομαι και στο ρόλο μου ως μαμά. Λατρεύω τα παιδιά μου, μπλα μπλα μπλα, είμαι καλή μαμά, νιώθω συνέχεια τύψεις ότι θα μπορούσα να τα κάνω όλα καλύτερα και προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνομαι. Δεν παύω όμως να φαντάζομαι ασταμάτητα πως έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Ίσως είναι κάτι φυσιολογικό. Ίσως να το νιώθουν όλες οι μαμάδες αλλά να καταφέρνουν τα τιθασεύουν αυτή τη φαντασιώση του ελεύθερου χρόνου. Άλλες ίσως να κατεφέρνουν να έχουν ελεύθερο χρόνο αφού άλλοι άνθρωποι ή ο μπαμπάς των παιδιών τους τα κρατάνε μέχρι να επιστρέψει η μαμά. Εγώ δεν έχω αυτή την ευχέρια. Στην πραγματικότητα αντιστέκομαι ακόμα και σ' αυτό. Ενώ θα μπορούσα να προσλάβω μια baby sitter να κρατάει τα παιδιά μου για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, πχ να κάνω yoga δύο φορές την εβδομάδα, δεν το κάνω γιατί νιώθω τύψεις να αφήσω τα παιδιά μου με κάποιον άλλον. Οπότε στην ουσία παλεύω με τους δικούς μου δαίμονες. 

Δεν έχω βρει ακόμα τη χρυσή τομή. Δεν έχουμε βρει ακόμα πως δουλεύει η οικογένεια μας. Είμαστε σε ένα διαρκές πείραμα από τη μέρα που έφυγε ο Θ. Πρώτα ήρθε η μαμά μου να μείνει μαζί μας. Μετά έφυγα εγώ για τη Σαουδική. Μετά γύρισα. Μετά έφυγε η μαμά μου από το σπίτι. Τώρα μένουμε στο δικό της σπίτι κάποια βράδια γιατί είναι πιο κοντά στη δουλειά μου και στο σχολείο του Π. Τα παιδιά δεν έχουν σταθερή ρουτίνα και είναι μπερδεμένα. 

Σε ένα με δύο μήνες ο άντρας μου θα τελειώσει τη δουλειά του και θα μάθουμε αν θα μετατεθούμε σε κάποιο άλλο μέρος ή αν θα γυρίσει πίσω στην Κύπρο. Θα είναι και η τελειωτική απόφαση. Ή μήπως όχι; Επειδή υπάρχουν και άλλες πιθανές χώρες στο μυαλό μας. Νέα Ζηλανδία. Το θέμα είναι πως έχω να κάνω υπομονή άλλον ένα με δύο μήνες. 

Πότε θα ηρεμίσω; Πότε θα βρω τον εαυτό μου; Πότε θα let go and go withe flow; Πότε θα σταματήσω να ψάχνομαι; Πότε θα αποδεχτώ τη ζωή μου γιαυτό που είναι χωρίς να νιώθω (!) πως είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο όλη την ώρα; Προσωρινή δουλειά, προσωρινό σπίτι, προσωρινή κατάσταση. 

Αυτά όλα τα μπερδεμένα λόγια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου. Είναι καλό που κατάφερα να τα αναγνωρίσω και να τα γράψω. Είναι ένα βήμα. Ένα βήμα μπροστά.