Νέος κύκλος

Η γέννηση του ήλιου από το μπαλκόνι μας. Δεν βαριέμαι ποτέ αυτή τη θέα.

Τα παιδάκια μου που παίζουν στο δρόμο με τους (πολύ μεγαλύτερους) φίλους τους. 

Πρωινό βρώμης με φρούτα

Τους λατρεύω

Ο δρόμος προς τη δουλειά μου νωρίς το πρωί

 Επέστρεψα πίσω στη δουλειά μετά από 1 χρόνο ακριβώς. Τόσο διάρκεσε η άδεια άνευ απολαβών που έλαβα με βάση τον κανονισμό για συνοδεία του συζύγου μου στο εξωτερικό για λόγους εργασίας. 

Το θέμα είναι πως δεν θέλω να γκρινιάζω. Θέλω να είμαι φιλοσοφημένη και να βγάζω το καλύτερο από την κάθε κατάσταση. Εάν όντως δεν έχω άλλη επιλογή πρέπει να καταφέρω να επιβιώσω σε αυτή τη δουλειά. Δεν έχω όμως άλλη επιλογή; Αυτό είναι το ερώτημα που προσπαθώ να απαντήσω. 

Υπομονή. Μια λέξη που δεν είναι φίλη μου. Μια έννοια που προσπαθώ να κατανοήσω. Αυτό που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να περιμένω. Ο άντρας μου φεύγει σε λιγότερο από 10 μέρες. Μέσα σε αυτές τις 10 μέρες δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Ίσως δεν θα μπορεί να αλλάξει κάτι ούτε και τις πρώτες μέρες της επιστροφής του. Ίσως να περάσει ένας μήνας ή και περισσότερο. Απλά θα πρέπει να περιμένω.

Υπάρχουν μαμάδες που θέλουν να εργάζονται και μαμάδες που δεν θέλουν. Προσπαθώ να αποφασίσω σε ποιά κατηγορία ανήκω. Όταν είμαι όλη μέρα με τα μωρά ψάχνω διέξοδο για λίγη ώρα αλλά όταν σπαταλώ τόση πολλή ενέργεια και ώρες στη δουλειά, δεν μπορώ μετά να χαρώ τα παιδιά μου. Όλες οι μαμάδες πιστεύω πως ψάχνουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Δεν είμαι καριερίστρια. Δεν έχω φιλοδοξίες και μεγάλα όνειρα. Θέλω να ζω μια όμορφη, ήρεμη ζωή και να δημιουργώ. Υπάρχει και το θέμα της επιβίωσης. Χρειαζόμαστε λεφτά για να ζήσουμε. 

Λατρεύω τα μωρά μου και νιώθω να τα στερούμαι τώρα που δουλεύω. Είναι τόσο μικρά και εύθραυστα και ζητούν τη μαμά τους. 

Ο μικρός μου άρχισε να μεγαλώνει. Λέει λεξούλες. Χτες είπε baby. Ο μεγάλος με κάνει να λιώνω όταν μου λέει" μανούλα μου". 

Ο μπαμπάς τους είναι ο καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο. Τον λατρεύουν. Δεν σταματά ποτέ να παίζει μαζί τους. Το πρωί φεύγω πρώτη και τον αφήνω να τους ντύσει και να τους ετοιμάσει και μετά να πάρει τον μεγάλο στο σχολείο και τον μικρό στη μαμά μου. Τον παίρνω μετά τηλέφωνο και τον ρωτάω πως τα πήγατε και μου απαντά πάντα το ίδιο "μιά χαρά". Είναι τόσο θετικός, τόσο ικανός, τόσο χαρούμενος άνθρωπος και με τόση αυτοπεποίθηση. Για όλα αυτά είναι που τον αγαπώ τόσο πολύ. Ευχαριστώ το θεό που τους έχω. Είναι η ζωή μου.