Έχω ξαναγράψει οτι για μένα, το νόημα της ζωής είναι η ελευθερία. Ο Θ έχει άλλη άποψη. Όταν τον γνώρισα μου είπε κάτι που δεν περίμενα να ακούσω από κάποιον του αντίθετου φύλου, η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά το άκουσα από κάποιον γενικώς! Μου είπε ότι το νόημα της ζωής είναι η αναπαραγωγή. Μου ακούστηκε πολύ....δεν ξέρω...πολύ...πρωτόγονο!
Ο Θ έχει πρακτικό μυαλό, είναι πολύ έξυπνος και ορθολογιστής. Από μια άποψη ήξερα ότι έχει δίκαιο. Θέλω να πω...ποιο το νόημα να υπάρχουν γενικώς όλα τα όντα στη γη. Τι κάνουν πάνω στη γη. Ναι, ήρθαν για να αναπαραχθούν. Ο Θ πάντα μου έλεγε ότι ο λόγος που παντρεύονται δύο άνθρωποι είναι για να κάνουν παιδιά. Κι εγώ πάντα αντιδρούσα σε αυτή τη θεωρία, τη θεωρούσα πολύ αντι-ρομαντική. Του έλεγα, όχι, είναι μαζί και παντρεύονται γιατί είναι ερωτευμένοι και θέλουν να περάσουν μαζί τη ζωή τους. Και προχωράμε...
Η πρόταση γάμου. Νομίζω ότι όσο και να αγαπάμε το καλοκαίρι, ο μήνας μας εμένα και του Θ είναι ο Φεβρουάριος. Φεβρουάριο γνωριστήκαμε, Φεβρουάριο μου έκανε πρόταση γάμου και Φεβρουάριο αραβωνιαστήκαμε. Έχει κάτι αυτός ο κρύος, σκοτεινός μήνας... Κάτι το μυσταγωγικό. Κάτι το ιδιωτικό. Η πρόταση γάμου που μου έκανε ο Θ, ήταν πολύ....underground. Εγώ είχα στο μυαλό μου κάτι το φαντασμαγορικό, όπως αυτά που έβλεπα στις αμερικάνικες ταινίες. Για παράδειγμα, να με πάρει σε ένα χλιδάτο εστιατόριο και να συνεννοηθεί με το σερβιτόρο να μου βάλουν το δαχτυλίδι μέσα σε ένα ποτήρι σαμπάνιας .Ο Θ όμως είναι πολύ πιο έξυπνος απο αυτό. Ήταν αργά το απόγευμα όταν με πήρε απο το σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το εξοχικό του στον Πρωταρά (τουριστική περιοχή που το χειμώνα έχει ΜΟΝΟ κατσαρίδες. Και δυο τρείς ντόπιους να κυκλοφορούν αραιά). Είναι τέλεια όμως! Εκεί που ξέρεις την περιοχή απο το καλοκαίρι που είναι γεμάτη κόσμο, φασαρία, χρώματα, ήχους, ήλιο και παραλία, πας το χειμώνα και νομίζεις ότι είναι η πόλη φάντασμα! Νομίζεις ότι είναι μια πόλη εγκατελειμένη και είσαι ο μόνος άνθρωπος που περπατάει εκεί, μια πόλη μόνο για σένα! Φτάνουμε σε μια ταβέρνα που βρήκαμε ανοιχτή. Ήμασταν οι μόνοι πελάτες αλλά ήταν ωραία η ατμόσφαιρα, είχε τζάκι και το φαγητό ήταν καλό. Ο μαγαζάτορας που πρέπει να είχε πολύ καιρό να δει ξένο, ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός και μας έλεγε τα δικά του και εγώ και ο Θ γελούσαμε μαζί του. Φεύγοντας από εκεί, οδηγούσαμε σε στενά δρομάκια, σκοτεινά με τη βροχή να τρέχει στο αυτοκίνητο. Μπαίνουμε στο διαμέρισμα του Θ και πριν προλάβω να βγάλω το παλτό μου, γονατίζει και βγάζει απο την τσέπη του ένα κουτάκι. Το ανοίγει και μου λέει 'Θέλεις να γίνεις η γυναίκα μου?'. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι ποιό ρομαντικό και ιδιωτικό απο αυτό. Ήταν η δική μας στιγμή και η ησυχία μας άφησε ανενόχλητους να αισθανθούμε την ένταση της στιγμής.
Ο γάμος. Κάπου διάβασα ότι ο γάμος ξεκίνησε σαν συμβόλαιο μεταξύ των πλούσιων οικογενειών. Έπρεπε να ενώσουν τις περιουσίες τους, έτσι το ζευγάρι καλούσε ένα συμβολαιογράφο (ή κάτι αντίστοιχο) στο σπίτι τους, με δύο μάρτυρες και υπέγραφαν τα χαρτιά για την ένωση των περιουσιών τους. Δεν είχε να κάνει καμία σχέση με την εκκλησία και σίγουρα ο θεός δεν είπε ότι ο άντρας και η γυναίκα πρέπει να πάνε στην εκκλησία για να παντρευτούν. Αυτό είναι κάτι που εκμεταλλεύτηκε αργότερα η εκκλησία και έβαλε το θεσμό του γάμου κάτω απο την ομπρέλα της. Δεν λέω, ήταν ωραία η στιγμή του γάμου μας στην εκκλησία. Ο ιερέας είπε πολύ ωραία λόγια για το ζευγάρι, λόγια αγάπης κυρίως. Και η χορωδία έδωσε μια ρομαντική πινελιά στο 'μυστήριο'. Αλλά αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν θα παντρευόμουν.
Βάφτιση. Το πιο εκνευριστικό από όλα!!!!! Έχουμε ένα μικρό μωρό και ΠΡΕΠΕΙ να το πάμε μια ημέρα στην εκκλησία, να το γυμνώσουμε, να το παραδώσουμε σε έναν ιερέα, να το βουτήξει μέσα σε μια κολυμβήθρα με νερό, να του το ρίξει στο κεφάλι, μετά να του βάλει λάδι σε όλο του το πρόσωπο και κορμάκι, το μωρό να κλαίει σπαρακτικά, η νονά και ο νονός να στέκονται τρομαγμένοι περιμένοντας να τελειώσει το 'μυστήριο'. Ας τολμήσει όμως κάποιος να αφήσει το μωρό του αβάφτιστο και να έχει το θάρρος να σταθεί μπροστά στην κοινωνία μας και να πει ότι δεν βάφτισε το μωρό του. Ας πάει το παιδί μας στο σχολείο και ας πει ότι δεν βαφτίστηκε....Αυτό είναι το ερώτημα. Να κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι καλύτερο για το παιδί μου, ή να το αφήσω μόνο του να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή? Το επόμενο μου παιδί πιθανώς να το βαφτίσω πάλι, αλλά θα περιμένω να μεγαλώσει αρκετά ώστε να καταλαβαίνει και να μην υποφέρει.
Είναι πολύ περίεργα όλα αυτά. Τώρα που έχω τον Π και ολόκληρη η κοσμοθεωρία μου άλλαξε, κάποια δεδομένα της κοινωνίας μας μου φαίνονται περίεργα. Αυτό το παιδάκι δεν ξέρει τι θα πουν όλα αυτά τα πιο πάνω. Και δεν θα τα μάθει ποτέ εκτός κι αν κάποιος του τα μάθει. Ήρθε στον κόσμο αγνό και γεμάτο αγάπη. Το μόνο που θέλει είναι να είμαστε όλη μέρα μαζί, να παίζουμε, να γελάμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε και να μας δίνει και να του δίνουμε αγάπη. Ξέρω ότι ίσως να ακούγονται πολύ ανατρεπτικά όλα αυτά που σκέφτομαι αλλά υπάρχουν άλλες κοινωνίες αυτή τη στιγμή πάνω στον πλανήτη, στις οποίες όλα τα πιο πάνω θα ακούγονται ήδη ξεπερασμένες σκέψεις κάποιας άλλης δεκαετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου